က်မ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္

ဒီဆိုင္ေလးေပါ့

ကိုယ့္ေျမအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ က်မလြမ္းလြမ္းတတ ျဖစ္ရတဲ့အထဲမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရပါပါတယ္။လဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုရင္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားၾကတဲ့ ေခတ္(၁၉၈၀ တ၀ိုက္)ေလာက္မွာကတည္းက က်မကေတာ့ အေဖရဲ႕ေခတ္မီမႈေၾကာင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တဲ့အခြင့္အေရးရခဲ့ပါတယ္။ ေရႊၾကည္ေအးဆိုင္၊ဦးခ်စ္ဆိုင္၊ ဘားလမ္းမုတ္ဆိတ္…အေဖနဲ႔ လိုက္လိုက္ထိုင္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျပီး ေထြရာေလးပါးေျပာရ၊ သီခ်င္းနားေထာင္ရတဲ့ အရသာကို က်မက စြဲစြဲလမ္းလမ္း။ က်မတက္ရတဲ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ေကာလိပ္ (RC-3) မွာက ေက်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ထိုင္စရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းလဲ မရွိလွေတာ့ လိႈင္(RC-2) ထဲ သြားသြားထိုင္ရတာ။အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေနာက္ဘက္က အေဆာင္ကင္န္တီးကို က်မသိပ္သေဘာက်တာ။ တကယ္က ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ေနပူပူကြင္းျပင္ထဲ ဓနိမိုးထရံကာတဲေလးေတြ။ အဲဒီဆိုင္တန္းေလးကိုဘယ္သူကနာမည္ေပးလိုက္မွန္းမသိဘူး။ ဗကပကင္န္္တီးလို႔နာမည္တြင္ေနတာ။ ေတာထဲက ဗကပ စခန္းနဲ႔ တူလို႔တဲ့။
က်မကေတာ့ အဲဒီ စားေသာက္တန္းေလးကို စြဲလမ္းလြန္းလို႔ ၀တၳဳေတြထဲ ခဏခဏထည့္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ၀တၳဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီမွာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း.. ကုန္ၾကမ္းေတြ ရခဲ့တာ။ေနာင္..ဆရာမ ျဖစ္ေတာ့လဲ လိႈင္မွာပဲမို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အထိုင္မပ်က္ခဲ့။ တပည့္ေတြကို ကုန္ၾကမ္းလုပ္၊ ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြ ေရး..။ အသည္းကြဲကဗ်ာ..အလိုမျပည့္ကဗ်ာေတြက အမ်ားစုေပါ့။

ေက်ာင္းသူအၾကီးပိုင္းဘ၀ မိန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးက က်မေနရာပဲ။ ျပီးေတာ့ ေတာင္ငူေဆာင္နေဘးက ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္က အရွည္ၾကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္။ အဲဒီမွာလဲ က်မ ၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့။ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ စကား၀ိုင္းေတြထဲ ေငးေမာရင္း … ။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ စာေတြထဲမွာ လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြ ပါလာခဲ့ျပီ။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေလာဘၾကီးတဲ့ က်မကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေနခဲ့တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာဆိုလဲ ေမတၱာေပါင္းကူးနဲ႔ ေႏြးေအးက က်မရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြေပါ့္..။

ေနာက္ေတာ့.. စာမ်က္ႏွာေပၚက စာေရးဆရာဘ၀က်ေတာ့ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ေလထန္ကုန္းက က်မရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္လာျပန္တာေပါ့။ ေက်ာင္းအားရက္ စေနဆို ေလထန္ကုန္းမွာ အထူးအေထြ
ခ်ိန္းစရာမလိုဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾက..ျငင္းၾက ခုန္ၾက ရန္ျဖစ္ၾက ျပန္ခ်စ္ၾက။တခါတေလ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ရႈပ္ျပီး က်မ အိမ္ျပန္။ဒါေပမဲ့.. ေနာက္တပတ္ စေနဆို.. အမိန္႔ခ်ခံထားရသလို.. ေလထန္ကုန္းဆီ ေျခလွမ္းျမဲ။အဲဒီ ၊ လမ္းေဘးက ေျမာင္းပုပ္ေစာ္ ..တခါတေလ အိမ္သာနံ႔ေတာင္ ရတတ္ေသးတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးလဲ .. က်မ စြဲလန္းခဲ့ရတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ..ခု..သူမ်ားေျမေပၚမွာ က်မ တမ္းတမ္းတတ လိုက္ရွာျဖစ္တာကလဲ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပါပဲ။ ဗမာျပည္ကို တူေအာင္ ဘယ္လိုတုတု မတူႏို္င္တာကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈပါပဲ။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဘာသာစကားတူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာရမယ့္ ေနရာကေလး….။ ဘယ္မွာ ရွိမလဲ။
တေန႔.. အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ခ်ိန္းလို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို က်မ ေရာက္သြား ခဲ့ပါတယ္။ ဇင္းမယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ထဲလမ္းမတေနရာက Wawee ေကာ္ဖီဆိုင္။ ေကာ္ဖီကေတာ့ အခါတိုင္း က်မ
ထိုင္ေနက် ၀ါ၀ီေကာ္ဖီဆိုင္တိုင္းမွာ ရတဲ့ ေကာ္ဖီအရသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေနရာေလးကေတာ့ က်မကို တခ်ီထဲနဲ႔ အမိဖမ္း ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးခ်စ္ဆိုင္က ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးကို ခ်စ္တဲ့က်မ၊ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ရိပ္နဲ႔ ၀ါးရံုရိပ္ေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့က်မ.. ဒီဆိုင္ေလးကို စြဲပါျပီ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔မ်ားအတူထိုင္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္္ျပီး စကားေတြ ေျပာလိုက္ရရင္ဆိုတဲ့ အေတြးကလဲ ဖိစီးလာပါတယ္။အဲလိုနဲ႔.. က်မရဲ႕ ရွားရွားပါးပါးရွိ္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ က်မရဲ႕ဆံုရပ္က အဲဒီေကာ္ဖီဆို္င္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။အဲဒီေကာ္ဖီဆို္င္ထဲ တေမ့တေမာ ထိုင္ရင္း စကားေတြေျပာ.. တခါတေလ က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ဟိုေငးဒီေငးထိုင္ေတြး။

ဒီလို သစ္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ

ဒါနဲ႔ပဲ.. ဆရာဂ်မ္း (ဦးတင္မိုး)လာေတာ့ အဲဒီဆိုင္ေလးဆီေခၚသြားလိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ တူသူေတြမို႔ က်မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ဆရာက အဲဒီဆိုင္ေလးကို ခ်စ္သြားျပီ။ က်မတို႔ ဘာသာစကားတူသူေတြ ေလးငါးေယာက္ အခ်ိန္အရယူျပီး အဲဒီဆိုင္ေလးဆီ ခဏခဏ ခ်ီတက္ အလြမ္းေျဖၾက။ဆရာဂ်မ္းက ေျပာတယ္.. ၀ါ၀ီမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္တာ အဓိက မဟုတ္ဘူး.. ေနရာေလးကို ေသာက္ခ်င္တာတဲ့၊

ဒီေနရာေလးမွာ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ က်မတို႔တေတြ ထိုင္ေနက်

ဟိုးတေလာေလးတုန္းကလဲ ့ ျမန္မာ့လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတဲ့ အင္တာနက္ထဲက ျငင္းစရာခုန္စရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲ ေန႔တိုင္းထိုင္လို႔။ ေပ်ာ္လိုက္စိတ္တိုလိုက္ရယ္လိုက္…တကယ့္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္။ ဘာမွန္းမသိဘဲ သူ႔ဆီသြားမရဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ေနရတာေတာင္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို..။

ဒီေတာ့မွ က်မ စဥ္းစားမိတယ္။
ဟုတ္သား.. က်မ တေလွ်ာက္လံုး စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေသာက္ခဲ့တာ လက္ဘက္ရည္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ.. ေနရာေတြကို ေသာက္ခဲ့တာပဲေနာ္..။ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ရွိတဲ့ေနရာ.. ခ်စ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာ.. ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိတဲ့ေနရာ…..။ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့ ေနရာေတြ။ က်မေသာက္ခဲ့တာ… ေနရာမ်ားစြာ…။ ခုထိလဲေနာက္ထပ္ဘယ္ပဲေရာက္ေရာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ ေသာက္ခ်င္ေနေသးတာပါပဲ။

ေမျငိမ္း