က်ာက်ဴး (page 2)

အပိုင္း (၄)
မက်ာက်ဴးဆိတ္ေမြးတာအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ အိမ္ေရွ႕က က်ဳပ္ပန္းပင္ေတြ စားပစ္ကုန္ဦး မယ္ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္တို႔စာေရးမရေအာင္ တပဲပဲ ေအာ္ေနမွာလည္း ထိန္းေပးဦး ၾကားလားက်ာက်ဴး ပန္းပင္ ေတြေတာ႔ မစားေစရပါဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေအာ္တာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိတ္က စကားမွ မတတ္တာ။

ကၽြန္မတို႔လည္း ျပတင္းေပါက္က ခြာလိုက္ရတယ္။ ဆိတ္က စကားမွမတတ္တာဆိုတာက လူစကား နားမလည္ဘူးေလ လို႔ ဆုိလိုခ်င္တာမဟုတ္လား။ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္မတို႔ မျမင္ရေတာ႔ ေပမယ္႔ လူနဲ႔ဆိတ္အေအာ္ခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကတဲ႔ အသံေတြကိုေတာ႔ ပြက္ေလာႀကီးရုိက္ေအာင္ ၾကားေနရေလ ရဲ႕ က်ာက်ဴးေအာ္သံကေအာ္ေလ တိမ္၀င္ေလ။ က်ာက်ဴးကေအာ္ေလ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ကပို္ေအာ္ေလ ခက္ေကာင္းခက္ရခ်ည္႔ က်ာက်ဴးဘာလုပ္ဦးမွာလဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ဖို႔ပဲ ရွိေတာ႔တာမဟုတ္ လား။မေအလာမွ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရေတာ႔မွာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္သားကေတာ႔ စာခ်ဳိးေလးနဲ႔ထေအာ္ လုိက္ေသးတာပါ။

ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ထေနာင္းပင္ညီေနာင္ က လြမ္းေအာင္အာၿပဲ အိပ္မေပ်ာ္ ဆိတ္ႏွစ္ေဖာ္ သံၿပိဳင္က်ဴးတယ္ ပဲ...ဟဲဟဲဟဲ...
သည္႔ေနာက္ေတာ႔က်ာက်ဴးတစ္ေယာက္ ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္ေတာ႔တာပါပဲ။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ လည္း က်ာက်ဴး နဲ႔ ယဥ္ပါးေနၿပီေပါ႔ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တရႊတ္သိုးသီမရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ဟိုတိုးသည္တိုးနဲ႔ မွီရာသစ္ပင္ပန္းပင္ လွမ္းဟပ္တတ္ေတာ႔ က်ာက်ဴးကိုယ္တိုင္ ေနာက္ကေန တုတ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ရတန္သေရႊ႕သစ္ပင္ကေလးေတြ ပန္းပင္ကေလး ေတြ စိုက္ထားတာရွိေတာ႔ က်ာက်ဴးဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ေဘးက ကင္းေ၀းေအာင္ ကုိယ္ကလည္း လွမ္းၾကည္႔ ေနရေသးတာပါ။ စားသြားလို႔ ဆူရေငါက္ရရင္လည္း ဆူတာေငါက္တာအ ဖက္တင္ဖို႔ရွိေလေတာ႔ က်ာက်ဴး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကိစၥထဲ ကိုယ္ပါပါရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကလြတ္ပါၿပီဆိုမွ စိတ္ေအးရတာပါ တစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးကိုေခၚေျပာရတယ္။

ဟဲ႔ က်ာက်ဴးရဲ႕ ညည္းတို႔ဘယ္ကဆိတ္ေတြမ်ား အခါေတာ္က်ပါလိိမ္႔ေအး ဆိတ္ေမြးတယ္ ဆိုတာ လူေနအိိမ္ေျခနဲ႔ေ၀းတဲ႔ေနရာ အစာေရစာ ေပါတဲ႔ေနရာ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေနရာမွာေမြးရတာ အခုေတာ႔ ညည္းၾကည္႔ရတာ ပင္ပန္းလုိက္တာေအ"
က်ာက်ဴးက ခပ္ေအးေအးပါပဲ အလိုေတာ္သူက ဘယ္႔ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ဆိတ္ျပသာနာထဲ ဝင္ပါပါလိမ္႔ဆိုတဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည္႔တယ္။ မပင္ပန္းပါဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ကၽြန္မနဲ႔ခင္သြားေတာ႔ ေျပာစကား နားေထာင္ၾကၿပီ နီတိုးေရာ နီတူးရာ အျပင္ထြက္မေျပးၾကေတာ႔ဘူး

က်ာက်ဴးဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က နီတိုးနဲ႔နီတူးတဲ႔လား သည္နာမည္ေတြ ဘယ္သူေပးတာလဲ ကၽြန္မ ေပးတာေလ ႏွစ္ေကာင္စလုံးက အနီေရာင္ဆိုေတာ႔ နီေတြပါတယ္ နီတိုးကသူမ်ားအပင္ေတြကို သိပ္တိုး တာ ဒါေၾကာင္႔ နီတိုးေခၚတယ္ နီတူးက်ေတာ႔ ဂ်စ္တူးတူးမို႔လို႔ နီတူးေခၚတယ္။
ေနပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕ ငါေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ ဘယ္ကဆိတ္ေတြ ဘယ္လိုရလို႔ ဘယ္လို ေမြးျဖစ္သြားတာတုန္း အရင္ကေမြးဖူးလို႔လား။ က်ာက်ဴးက သည္အေၾကာင္းေျပာခ်င္ခ်င္ပါ ဆိတ္ေတြ က ကၽြန္မတို႔ လမ္းေတာင္ဘက္က ေစာင္ရန္တစ္ေလ်ာက္ ေပါက္ေနတဲ႔ အပင္ေတြကို ရသေလာက္ လွမ္းွဆြဲ လိုက္ ဝါးလိုက္လုပ္ေနၾကေလရဲ႕ က်ာက်ဴးက ဆိတ္တစ္ေကာင္ လမ္းကူးဖို႔ ျပင္ေနတာကို အနားရွိတဲ႔ခဲနဲ႔ လွမ္းထုတယ္။

သည္ဆိတ္ႏွစ္္ေကာင္က လာလားတို႔ဆိတ္ေတြ တူမဲက ကၽြန္မတို႔ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္မႈတ္လား အႀကီးဦးေလးက ပါက်ဲ လာလားက ပါက်ဲသားအႀကီးေကာင္ ဟဲ႔ပါက်ဲက တရုတ္ နာမည္မဟုတ္ဘူးလား ပါက်ဲတို႔ ဝူခုန္းတို႔ေလ ကုလားမွာလည္း ပါက်ဲရွိတာပဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ကၽြန္မဦးေလးပါက်ဲက တရုတ္ပါက်ဲ မေပၚခင္ ကတည္းက ေပၚၿပီးသား တရုတ္ပါက်ဲက ေနာက္မွ ေပၚတာ။
ေၾသာ္ေအး ေျပာပါဦး အဲသည္ပါက်ဲသား လာလားက ဆိတ္ဝယ္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ေန႕တုိင္း ငိုတယ္ ဒီေကာင္ထမင္းမစားဘူး တအားငိုတယ္ ဆိတ္ဝယ္မေပးဘူးေနာ္ ငါအငိုမရပ္ဘူး လို႔ေျပာတယ္ ငိုတယ္ငိုတယ္ ညလည္း မအိမ္ဘဲငိုတယ္ ေန႔လယ္ထမင္းမစားဘဲငိုတယ္ ငိုတယ္ ငိုတယ္ ငိုတယ္ ။

ကိုင္းပါ ဆိတ္လိုခ်င္လို႔ ငိုတယ္ဆိုၿပီးပါတယ္ ဆက္ေျပာ မဟုတ္ဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ လာလားက သူမ်ားလိုမငိုဘူး မတရားသျဖင္႔ငိုတာ အဲသလိုငိုမွ မပူဒီက ပိုက္ဆံေခ်းတာ။ က်ာက်ဴးမပူဒီက ဘယ္သူတုန္း လာလားငိုတာနဲ႔ မပူဒီက ဘယ္လိုပိုက္ဆံေခ်းတာတဲ႔လဲ။ မပူဒီက ေစ်းထဲမွာ ဂ်ေလဘီတို႔ ခါဂ်ာမုန္႔ တို႔ ေရာင္းတယ္ မပူဒီက ပိုက္ဆံကို အတိုးနဲ႔ေခ်းတဲ႔ မိန္းမေလ။
ေၾသာ္ ဟုတ္ၿပီ ဆက္ေျပာ လာလားက မတရားငိုေတာ႔ မပူဒီက လာေျပာတယ္ နင္တို႔သားငိုတာ ခမည္းလိုတာတဲ႔ ကေလးလိုခ်င္တဲ႔ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ဝယ္ေပးလိုက္ၾကတဲ႔ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မဦးေလး ပါက်ဲအႀကီးက ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ့... မပူဒီက ငါ ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ေခ်းမယ္ ငါသနားလို႔ ေခ်းတာ ျပန္ဆပ္ေနာ္ ဆိုျပီး ေတာ့ ပိုက္ဆံႏွစ္သိန္းေခ်းတာပဲ.
ႏွစ္ေသာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ က်ာက်ဴးရယ္ ....။

ဟုတ္တယ္ ဟတ္တယ္ ႏွစ္ေသာင္း... ဆိတ္ကေလးေတြက တစ္ေကာင္ တစ္ေသာင္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေသာင္း
"ဟဲ့အခုက ဆိတ္ေတြက ၾကီးၾကပါျပီ.... တစ္ေကာင္တစ္ေသာင္းရပါ့မလား"
"အခုၾကီးတယ္ေလ...လားလားတို႕၀ယ္တုန္းက ငယ္ငယ္ေလး.. လားလားဆိတ္လိိုခ်င္လို႕ ငိုတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက ေျပာသလဲမသိဘူး... ကၽြန္မတို႕ အေဒၚအၾကီး မူနီယားရိွတယ္ မႈတ္လား.. သူက ပိုက္ဆံလာယူ လွည့္ေျပာတာနဲ႕ လားလားအေဖ ပါက်ဲက သြားယူတယ္... မပူဒီဆီကလည္း ေခ်းတယ္ ေဒၚၾကီးမူနီယား ဆီကလည္း သြားယူတယ္"
"ေဒၚမူနီယားက ဘယ္မွာေနတာလဲ"

"ျမသားမွာ ေနတယ္သူတို႕က သားသမီးမရိွေတာ့လားလားကို အရမ္းသည္းတယ္"
"ဟုတ္ျပီ...ပိုက္ဆံေလးေသာင္းရျပီ...ဆိတ္၀ယ္လိုက္ေရာလား။"
"မ၀ယ္ဘဲနဲ႕ရတယ္"
"ဟဲ့ ဘယ္လိုမ၀ယ္ဘဲနဲ႕ ရတာလဲ က်ာက်ဴးရဲ႕"

"ဆိတ္ပိုင္က သူ႕ဆိတ္ေတြထဲက ခပ္ငယ္ငယ္ႏွစ္ေကင္ ေရြးယူတဲ့...ေမြးဖက္ေမြးေပးတဲ့... ဆိတ္ႏွစ္ ေကာင္ၾကီးရင္ ေပါက္ေစ်းတစ္၀က္နဲ႕ ငါျပန္ယူမယ္ဆိုေတာ့ ဦးေလးပါက်ဲက ယူျပန္ေရာ"
ကၽြန္ေခါင္းမလည္ေအာင္ မနည္းသတိထားျပီး ျပန္ေျပာရမွာပါ။ က်ာက်ဴးနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ဒိုင္ယာေလ့ာဂ္ ကိုခဏရပ္ျပီး ကၽြန္မရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ာက်ဴးေျပာသလိုဆိုရင္ သူ႕အေမရဲ႕ေမာင္ ဦးပါက်ဲက သားအၾကီးေကာင္ လာလားအပမွီသလို ငိုခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ခမည္း ဆိတ္၀ယ္ဖို႕ ျဖစ္လာ တယ္။ သညလိုျဖစ္ရတာလည္း ကၽြန္မစဥ္းစားရသေလာက္က ေငြတိုးေခ်းသူ မပူဒီက ပိုက္ဆံလွည့္ ေခ်းတာပါပဲ။ ေခ်းေငြ က တစ္ရာ ကို ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႕ ႏွစ္ေသာင္းရေရာ။

တစ္ခါ ဦးပါက်ဲရဲ႕ အစ္မျဖစ္သူ ကသူတူခမည္းလိုတယ္ၾကားလို႕ ဆိတ္ဖိုးေငြႏွစ္ေသာင္း လာယူလွည့္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒါကိုလည္း ဦးပါ က်ဲက အလြတ္မခံဘူး။ သည္ေတာ့ ေငြေလးေသာင္းလက္ထဲ ပိုက္မိေရာ ေျပာပါေတာ့့။ ဆိတ္ဖိုး ေပးရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆိတ္ရွင္ကသူ႕ဆိတ္ကို အျပတ္မေရာင္းဘဲ ေမြးဖက္ေပးလို႕ ေငြမကုန္ျပန္ ဘူး။ သည္ေတာ့ဦးပါက်ဲမွာ ေငြေလးေသာင္းနဲ႕ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ရႏွင့္ျပီ။ လာလားကလည္း ဆိတ္ႏွစ္ ေကာင္ရလို႕ ေက်နပ္ျပီ။

အငိုတိတ္ျပီ။ သည့္ထက္အဆင္ေျပစရာ ဘာမွမရိွဘူးလို႕ ေျပာရုံကလြဲလို႕ ဘာက်န္မွာတုန္း။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာကမျပီးေသးဘူး။
တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚပူဒီဆီက ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႕ ေငြေခ်းတယ္ၾကားေတာ့ အစ္မျဖစ္သူက သူ႕ပိုက္ဆံႏွစ္ေသာင္း ကူမဲအထိလိုက္ေတာင္းသတဲ့။ ေဒၚပူဒီကိုလည္း ေစ်းထဲရန္လိုက္ေတြ႕သတဲ့။ ကုလားမႏွစ္ေယာက္ထ သက္ၾကရာက ေဒၚပူဒီကလည္း သူ႕ေငြႏွစ္ေသာင္း မေခ်းေတာ့ဘူး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆပ္ပါ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ေငြကမရိွေတာ့ဘူး။ အစ္မျဖစ္သူကိုေရာ ေဒၚပူဒီကိုပါ ျပည့္၀ေအာင္ ေငြျပန္ မေပး ႏိုင္ေတာ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္က ဦးပါက်ဲကို ဆိုလိုက္ ေျပာလိုက္ၾကတာ ပြက္ပြက္ရိုက္လို႕တဲ့။ ရန္ေတြ႕ရုံက အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ေငြမရမယ့္အတူတူ ဆိတ္တစ္ေကာင္စီယူၾကမယ္လုပ္ေတာ့ မူရင္းဆိတ္ပိုင္ရွင္က သူ႕ဆိတ္ေတြ ျပန္သိမ္းတယ္။

"ေျပာပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕...ဒါျဖင့္ ဆိတ္ကညည္းတို႕ဆီ ဘယ္လိုေရာက္လာတာတုန္း"
"ဆိတ္ေတြကပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေရာက္ျပီး ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလးပါက်ဲရဲ႕ညီ ဦးစြပ္ပရားဆီ ေရာက္တယ္...ကၽြန္မတို႕ဦးေလးအငယ္ သူလည္းကူမဲမွာေနတယ္"
"ဟုတ္ျပီး...ေမြးဖက္ေပးတာလား"
"၀ယ္တာ ဆရာမၾကီး...တစ္ေကာင္တစ္ေသာင္းခဲြေပးရတယ္ ႏွစ္ေကာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္လဲ"

"သုံးေသာင္း"
"ဟုတ္တယ္ သုံးေသာင္း...ကၽြန္မအေမရိွတယ္မႈတ္လား...အေမက ကူမဲအလည္သြားေတာ့ တစ္ေကာင္ ငါးေထာင္ အျမတ္ေပးမယ့္ ငါ့ေရာင္းပါလို႕ ေတာင္းေတာ့ ဦးေလးစြပ္ပရားက တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေသာင္း ရတယ္ ဆိုျပီး အေမ့ကိုေပးတယ္"
"လက္ငင္း၀ယ္လိုက္တာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူး...."
"အေၾကြး"

အဲဒါကလည္း သည္လိုပါ။ ေမာင္ႏွမခ်င္း လိုခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေပးလိုက္တာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆိတ္၀ယ္ထားတဲ့ ကိုစြပ္ပရားမိန္းမက နတ္၀င္သည္။ ကုလားကျပားမပဲ။ ေျခေလးေခ်ာင္း ၀င္ရေကာင္းလားဆိုျပီး လင္ကိုရန္လုပ္ရာက အစ္မကိုယူလိုက္ေတာ့ ျဖစ္ရတာေပါ့။ သည္လို ဆိုျပန္ ေတာ့ေယာက္မျဖစ္သူ နတ္၀င္သည္က တစ္ေကာင္ဖိုးလက္ငင္း ေပးရမယ္ျဖစ္လာလို႕ က်ာက်ဴးအေမ က မပူဒီ ဆီသြားျပီး ေငြတိုးေခ်းရျပန္တယ္။ သည္ေတာ့ မပူဒီဆီမွာ ေငြတိုးနဲ႕ႏွစ္ေသာင္း။ ေယာက္မ နတ္၀င္သည္ ဆီမွာ ေငြႏွစ္ေသာင္း အေၾကြးတင္ခံျပီး ရလာတယ္ေျပာပါေတာ့။
ျပႆနာက ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ၀ယ္တာေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကူမဲက မႏၱေလးကို သယ္လာဖို႕ ကားကလည္း အတင္ မခံဘူး။ ရထားကလည္း အတင္မခံဘူးသည္ေတာ့ ထုံးဘိုဘက္ကေန ကူမဲဘက္ကို ေက်ာက္ လာခ်တဲ့ ေက်ာက္ကားၾကီးကို ဆီးထားျပီး က်ာက်ဴးရယ္ သူ႕အေမရယ္ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ရယ္ ေတာင္း ေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ လိုက္လာၾကရတယ္။ ေက်ာင္းကားၾကီးက မႏၱေလးစက္မႈဇုန္လမ္းခြဲေရာက္ေတာ့ အေေရွ႕ဘက္ခ်ိဳးခ်လိုက္ေရာ။ က်ာက်ဴးတို႔သားအမိ တဟုိးဟိုးနဲ႔ေအာ္ျပီး ရပ္ခိုင္းၾကရသတဲ့။

ကၽြန္မတို႔ ေအာ္ေတာ့ ရပ္ေတာ့ေပးပါရဲ႕.... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ အေ၀းၾကီးေလ... ဒါနဲ႔ ၆၂ လမ္းဘက္ကေန ၆၈ လမ္းေရာက္ေအာင္ ဆိတ္ေတြေမာင္းခဲ့ရတယ္....ဆိတ္ေတြက ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္လုပ္ တာနဲ႔မိုးခ်ဳပ္မွေရာက္တယ္.... အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ထမင္းစားရဘူး...ကၽြန္မတို႔လည္း ထမင္းမစားရဘူး.. ကၽြန္မတို႔လည္း ထမင္းမစားရဘူ... ဆိတ္လည္းငတ္တယ္... လူလည္းငတ္တယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ာက်ဴးတို႔ ဆိတ္ႏွင္ေကာင္ ပိုင္ၾကပါျပီ။ ဘယ္လိုေကၽြးလို႔ ဘယ္လိုေမြးမယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဆိတ္ေအာ္သံနဲ႔ပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာလို ျဖစ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနျပီ မဟုတ္လား။ မနက္မိုးလင္း ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္တဲ့ က်ာက်ဴး၊ ေစ်းဘန္းေခါင္းရြက္ျပီး ေစ်းေရာက္ထြက္ တဲ့မေအနဲ႔ အလုပ္ထသြားတဲ့ ဖေအ။ သားအဖသံုးေယာက္ညဘက္မွ ျပန္ဆံုၾကရတာပါ။ က်ာက်ဴးက မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အိမ္ျပန္၀င္၊ ဆိတ္ေတြခ်ည္းထား။ ရွိေကာင္းရွိရာ တစ္လုတစ္ဆုပ္ စားေနတာ ကၽြန္မေတြ႕ေနရတယ္။ ညေန သံုးနာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မီးေတာက္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ က်ာက်ဴးထမင္း ခ်က္ျပီ။ ထမင္းအိုးကို မီးေတာက္က မ်ိဳေနတာမ်ိဳးနဲ႔ ခ်က္ေနလို႔ ကၽြန္မမွာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရတာ အေမာ။

က်ာက်ဴးရယ္ မီးဂရုစိုက္တဲ့ ....အနားမွာ ေရေတြဘာေတြ ထားရတယ္ ထင္းေတြ နင္းကန္မထိုးနဲ႔.. မီးေတြနဲ႔ ပစ္မထားနဲ႔ ..လူအနားရွိပေစ။
အဲသလို လွမ္းေျပာရင္ က်ာက်ဴးက သိပ္မၾကည့္သာဘူး။ မ်က္လံုးျပဴးျပီး ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ တက္ေတာ့တာပါ။
ဟိုတစ္ေန႔က ဆရာမၾကီး လွမ္းေျပာလို႔ ကၽြန္မမီးေလွ်ာ့လိုက္တယ္ေလ.. အဲသည္ေန႔က ထမင္းမနပ္ ဘူး ထမနဲ ျဖစ္သြားတယ္... အေမက ဆူေရာ။
ကၽြန္မေတာင္ က်ာက်ဴးတုိ႔အိမ္က ထမင္းမနပ္တဲ့ အမႈမွာ တရားခံျဖစ္လိုက္ရေသး။ ကၽြန္မက ဘာဟင္းေတြခ်က္ မွာတုန္းဆိုေတာ့ ပဲသီးနဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္မယ္တဲ့။ အရြယ္နဲ႔မမွ် ထမင္းအိုးထမ္း ဟင္းအိုးထမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွိရွာတဲ့ က်ာက်ဴးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ သနားမိတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အလုပ္ ထြက္ လုပ္ၾကရသူေတြဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္ မရွိဘူးကိုး။ က်ာက်ဴးခ်က္တာကိုပဲ အေကာင္း လုပ္စားၾကရတာပါ။

ပဲသီးနဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္ တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ ... ပဲသီးေရာ ဘဲဥေရာ ၀ယ္ျပီးသားလား။
ပဲသီး က ရွိတယ္ အေမမေန႔က ၀ယ္လာတာေလ... ဘဲဥကေတာ့ အေၾကြးသြားယူလိုက္မယ္။
အေၾကြး သြားယူလိုက္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္အိမ္ဆိုင္ကေလးကို ရည္ညႊန္းျပီး ေျပာလိုက္ တာပါ။ ကၽြန္မ က ဘဲဥကို ဆရာမၾကီး တို႔ အိမ္ လာယူလွည့္ဆိုေတာ့ ျဖဲခနဲရယ္ျပတယ္။ ဆက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ။
ကၽြန္မ က ဘဲဥသိပ္ၾကိဳက္တာ ဆရာမၾကီးရဲ႕.. ကၽြန္မ အေမတို႔လို႔ အရြယ္ေရာက္ရင္ တစ္ခါတည္း ဘဲဥ ဆယ္လံုး ၀ယ္စားပစ္လိုက္မယ္ တဲ့ေလ။

အပိုင္း (၅)
က်ာက်ဴး နဲ႔ သူ႔ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ျပႆနာက ကၽြန္မတုိ႔အဖုိ႔ရာ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ေျပာမေကာင္း ဆုိမရ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မျဖစ္လုိက္ရပါဘူး။ လည္ေခ်ာင္းကဲြေအာင္ တပဲပဲနဲ႔ ေအာ္ေနတတ္တဲ့ ဆိတ္သံ ေတြက တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း တိတ္သြားခဲ့တယ္။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကေလး ေ႐ွ႕ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ခ်ည္ထားတာ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ျပတင္းေပါက္က လွမ္းျမင္ ေနရတုန္း ကေတာ့ ေရ႐ွည္ျဖင့္ ခက္ရေခ်ရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိေသးတာကုိး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေအာ္ၾက ဆူၾကျဖစ္မယ္ထင္ရာက ဆိတ္သံေတြ မၾကားရေတာ့တဲ့အခါ က်ာက်ဴးကုိ ေခၚေမးရတယ္။ က်ာက်ဴး က သည္အေၾကာင္း ေမးေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ သူတုိ႔အိမ္က ဆိတ္ရာဇ၀င္ကုိ မေျပာခ်င္ သလုိလုိ ေျပာခ်င္သလုိလုိ ေျပာခ်င္သလုိလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ေျပာျပတယ္။

" ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆရာမႀကီး ... နီတုိးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး ... နီတူးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး ... အခုက သူတုိ႔နာမည္ေျပာင္းသြားၿပီ ... ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး ျဖစ္သြားၿပီ "
ကၽြန္မ ေမးတာက တျခား၊ က်ာက်ဴးေျဖတာက တျခား။ သုိ႔ေပမယ့္ နီတုိးနဲ႔နီတူးဘ၀ကေန ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး ဘ၀ ေျပာင္းသြားၿပီဆုိတာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာဆုိေတာ့ ဒါလည္း ဆက္ေမးရမယ့္ ေမးခြန္း အျဖစ္ ကၽြန္မ မွတ္ထားလုိ္က္ရတယ္။ ဆိတ္ဇာတ္လမ္းကုိ အရင္ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရယ္လည္း ရယ္ ခ်င္၊ သနားလည္းသနားျဖစ္မိပါရဲ႕။

" ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က သူတုိ႔မသြားခင္ရက္တုန္းက အေမ့ကုိ အိပ္မက္ေပးတယ္ ကၽြန္မကုိလည္း အိပ္မက္ ေပး တယ္ ... သူတုိ႔သည္ အိမ္မွာေနရတာ ေပ်ာ္တာေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့ ... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဓာတ္မတည့္ ဘူးျဖစ္ေနတယ္တဲ့ သူတုိ႔ဆက္ေနရင္ က်ာက်ဴးဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္တဲ့"
" ဘယ္လုိ ဒုကၡတုန္း က်ာက်ဴးရဲ႕ ... ငါမ႐ွင္းလုိက္တာေအ "
" ဆရာမႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ ... ဒုကၡဆုိတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္မႈတ္လား အဲဒီဒုကၡေတြထဲက တစ္ခုခု ျဖစ္မွာေပါ့ ... ဘယ္ဟာရယ္လုိ႔ေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ "
" ေအး ... သေဘာေပါက္ၿပီ ... ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ဆက္ေမြးရင္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္မယ္ ... အနာေရာဂါ ျဖစ္မယ္ ေစ်းေရာင္း မေကာင္းတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္ ... အဲသလုိ မဟုတ္လား "

" ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ... မေကာင္းတာ ျဖစ္မယလို႔ အိပ္မက္ေပးတာ ... အေမေျပာတာေတာ့ က်ာက်ဴး က တနလၤာ၊ ဆိတ္က အဂၤါ၊ ဓာတ္မတည့္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာပဲ ... အေမ ေျပာတာဟုတ္တယ္ ... အေမ ေစ်းေရာင္း ရတာ အဆင္မေျပဘူး ေစ်းသည္ေတြ ဖမ္းလုိ႔ ေျပးရတယ္၊ ေျခေခ်ာ္က်လုိ႔ ေျခေထာက္ မ်က္ သြားတယ္ ... ကၽြန္မလည္း တစ္ရက္က ရင္ေခ်ာင္တယ္ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ရင္က်ပ္တယ္ "
" ေအးပါ ... ဓာတ္မတည့္လုိ႔ဆုိတာထားပါေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ဘယ္ေရာက္ျပန္ၿပီလဲ "

" ကၽြန္မတုိ႔ အေမရဲ႕အေပၚက အစ္မ႐ွိတယ္ေလ ... ဆရာမႀကီးတုိ႔ အိမ္မွာ တစ္ခါက ျမက္လာ႐ွင္းေပး တယ္ေလ ... ဆရာမႀကီးေတာင္ မုန္႔ဖုိးႏွစ္ေထာင္နဲ႔ ကေလးေတြဖုိ႔ဆုိၿပီး ဖိနပ္ေတြေပးေသးတယ္ေလ ... အနီတစ္ရံ အျပာတစ္ရံေလ ... ဆူရာမႀကီးက ဘီစကစ္ႏွစ္ထုပ္ေပးတာ အႀကီးေကာင္က အငယ္ေကာင္ကုိ မေပးဘဲ ယူေျပးလုိ႔ ဆရာမႀကီး ေဒါသျဖစ္တယ္ေလ "
" ေသခ်ာပါၿပီ က်ာက်ဴးရယ္ ... သက္ေသေတြ တင္ျပမေနပါနဲ႔ေတာ့ ငါမွတ္မိပါတယ္ ... ညည္း အေဒၚက ဘာျဖစ္ လုိ႔တံုး "

က်ာက်ဴးအေမက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ မႏုိင္တာေတြ႐ွိတုိင္း ၀င္ထြက္လုပ္ကုိင္ေပးေနက်ပါ။ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့သလုိ သေဘာမေနာ ေကာင္း႐ွာပါရဲ႕။ ေစ်းေရာင္း မထြက္တဲ့ေန႔ေတြဆုိရင္ သနပ္ခါးဖံုးေနေအာင္ လိမ္းၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္၀ုိင္းထဲက ျမက္ေတြ႐ွင္းေပးတာမ်ိဳး၊ သစ္ပင္ေတြ ေျမဆြေပးတာမ်ိဳး၊ အုိးခြက္ ပန္းကန္ ေတြ ေဆးေၾကာၿပီး ေနရာတက် ထားေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္ မင္မင္ ႐ွိ လာေတာ့ သူတုိ႔ဘ၀၊ သူတုိ႔အေၾကာင္း မိန္းမသားခ်င္းရယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ သိ သင့္ သေလာက္ သိခြင့္ ရခဲ့တယ္။ က်ာက်ဴးအေနတင္မကပါဘူး၊ က်ာက်ဴးအေဒၚကလည္း ၀ုိင္းကူတာမ်ိဳး ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ာက်ဴးတုိ႔အေမမွာ တစ္အူတံုဆင္းသားခ်င္းေတြ မနည္းဘူး။ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာကခ်ည္း ကုိးေယာက္ ဆုိလား ႐ွိသတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမက ေမာင္ႏွမေတြ ၾကားထဲက တစ္ေယာက္ေျပာပါေတာ့။

ကူမဲျမစ္သားဘက္မွာ မေအအုိႀကီး႐ွိေသးေတာ့ ေမာင္ႏွမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကူမဲမွာေနၾကၿပီး မေအနဲ႔ မခဲြၾကဘူး။ တစ္စုတစ္ၿမံဳ ပလံုစီထုိးေနၾကသတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမက မႏၱေလးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ မႏၱ ေလးေရာက္တာ အေတာ္ၾကာပတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမနဲ႔ အထက္ေအာက္ အစ္မမိသားစုကလည္း မႏၱေလးမွာပဲ ေနၾကတယ္။ က်ာက်ဴးေျပာတဲ့ "အေမ့ အေပၚက အစ္မ" ဆုိတာ အေမ့အထက္က အစ္မလုိ႔ ေျပာတာပါ။ အဲသည္မိသားစုကလည္း မႏၱေလးမွာ အေနၾကာၾကပါၿပီ.။ က်ာက်ဴးတုိ႔နဲ႔ အိမ္ခ်င္းမေ၀းေတာ့ က်ာက်ဴးတုိ႔အိမ္ကုိ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ႐ွိတဲ့အခါ႐ွိတယ္။ ညီအစ္မခ်င္းမတည့္လုိ႔ အမေခၚမေျပာ႐ွိတဲ့အခါ လည္း႐ွိတယ္။ တစ္ခါက ျမက္႐ွင္းခုိင္းစရာ႐ွိလုိ႔ လာ႐ွင္းတဲ့အခါ ကေလးေတြတသီႀကီး ပါလာလုိ႔ အိမ္က သမီးဖိနပ္ကေလးေတြ ကၽြန္မကေရာ့ဟဲ့ အင့္ဟဲ့ ေပးဖူးတာကုိ က်ာက်ဴးက မွတ္မိလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာေန တာပါ။ က်ာက်ဴးနဲ႔ စကားေျပာရင္ လုိရင္းမေရာက္ႏုိင္လုိ႔ ေငါက္ရတာမ်ားပါၿပီ။ မရပါဘူး။

သူေျပာ တတ္သလုိ ေျပာေနတာကုိပဲသည္းခံၿပီး နားေထာင္ရတာလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ ေျပာသမွ်စကားေတြ အထံုးေျပၿပီဆုိမွ သည္လုိေတာ့ ျဖစ္တန္ေကာင္းရဲ႕၊ ဟုိလုိေတာ့ ျဖစ္တန္ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ပံုေဖာ္ ရတာမ်ားလွေပါ့။ အခုလည္း ဆိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲေမးတာကုိ လုိရင္းေရာက္ေအာင္ မေျဖ ေသးဘူး။ သူ႔အေဒၚအေၾကာင္း အရင္ေျပာေနလုိ႔ ေခါင္းမေခါက္မိေအာင္ မနည္းစိတ္ကုိ ခ်ိဳးထားရ ေသး တာ ပါ။

" အေဒၚက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ... သူ႔သားအႀကီးေကာင္ စူနယားက ျဖစ္တာ ... ဒီေကာင္က လူပ်ိဳျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လား ... လူပ်ိဳ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ သူမ်ားဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ ... ဆုိင္ကယ္လဲေတာ့ တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းတယ္ ... မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းမည္းသြားတယ္ ... သူ႔အေမ ေဆးကုဖုိ႔ ပုိက္ဆံ႐ွာရတာေပါ့ ... ေပါက္ေတာ့ မွ အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်လုိက္တယ္ .... သြားပေစေကာင္းတယ္ "
စကား လမ္းေၾကာင္းက တျခားဘက္ ေျပာင္းသြားျပန္လုိ႔ က်ာက်ဴးျပန္ေတာ့လုိ႔ပဲ ႏွင္လုိက္ရ ေကာင္းမလား၊ သည္းခံၿပီး ဆက္နားေထာင္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ က်ာက်ဴးေျပာလုိက္တဲ့ စကား ေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားခဲ့ရတယ္။

" ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္မွာ သရဲပါလာတာကုိး၊ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မအေဒၚက အိပ္မက္မက္လုိ႔သိတာ ... ဟုိတစ္ရက္ က ကၽြန္မ အေဒၚအိမ္လာတာ ဆရာမႀကီးေတြ႕မွာေပါ့ ... သူတုိ႔ညီအစ္မခ်င္း မေခၚတာၾကာၿပီ ... အေရးႀကီး လုိ႔လာတာဆုိၿပီး အေမနဲ႔ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မ အေဒၚေျပာတာေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ ေကာင္ ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ သရဲႏွစ္ေကာင္ ထုိင္ေနတာ အိပ္မက္ထဲမွာျမင္ရတယ္တဲ့ "
" အဲဒါနဲ႔ ... "
" အဲဒါနဲ႔ အေမက ေၾကာက္ၿပီေလ ... သရဲထုိင္ေနတဲ့ ဆိတ္ေတြဘယ္သူက အိမ္မွာထားရဲမွာတုန္း ... သရဲက ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာကုန္းေပၚ တက္စီးရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ... ကၽြန္မ အေဒၚ အိပ္မက္မက္ မက္တယ္ ... ကၽြန္မ လည္း အိပ္မက္ မက္တယ္ ... မေကာင္းေတာ့ဘူးဆုိၿပီး သူမ်ားကုိ ေရာင္းလုိက္ရတယ္ "
" ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းတာတံုး က်ာက်ဴး "
" ကၽြန္မ အေဒၚကုိပဲ ေရာင္းလုိက္တာေလ ... ခ်က္ခ်င္း ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ သူကုိယ္တုိင္ ဆဲြသြားတယ္ ယူပါ ေစေလ သူတုိ႔မေၾကာက္ဘူးေနာ္ ... သူတုိ႔ေက်ာကုန္းေပၚ သရဲတက္ထုိင္လိမ့္မယ္ ... ဆရာမႀကီး နားသာ ေထာင္ေတာ့ "

သည္ဇာတ္လမ္းက လုပ္ႀကံထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွန္း ကမန္မသိတာမၾကာေသးဘူး။ တစ္ရက္ က်ာက်ဴး အေမ အိမ္ကုိ ေရာက္လာလုိ႔ စကားေရာက္ရာက နီတုိးနဲ႔ နီတူး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း သိရတာပါ။ က်ာက်ဴး အေမေျပာတာက က်ာက်ဴးက အဲသည္ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ရပ္ကြက္ ထဲက ေက်ာင္း ဆရာအိမ္က ေခြးက လုိက္ဆဲြလုိ႔ ခဲနဲ႔လုိက္ထုတာ ရပ္ကြက္ထဲ ပြက္ပြက္ ရုိက္သြား တာပဲ ဆုိတာလည္း ပါရဲ႕။ ဆိတ္တစ္ေကာင္ အစာမစားဘဲ ေနမေကာင္းသလုိလုိ ျဖစ္လုိ႔ ဆိတ္ႏွာေခါင္းကုိ ပ႐ုတ္ဆီေတြလူးလုိက္တာ ဆိတ္ခမ်ာ ထြန္႔ထြန္႔လူးလုိ႔ ဆုိတာ ၾကားရေတာ့ ျဖစ္ရေလေအာက္ေမ့မိတယ္။

" ဆိတ္ေတြကုိ က်ာက်ဴးက လူလုိစကားေျပာေနတာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ေမာင္ရယ္ ႏွမရယ္ ေမြးခ်င္းလည္း မ႐ွိေတာ့ ဆိတ္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကုိ ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္ ... သည္ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ေရာင္း ၿပီး ေငြေဖာ္ရမလုိျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္ ... ကၽြန္မက တစ္ညေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ေရာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္သမီးရယ္ သူမ်ားေစ်းေႂကြးေတြမ်ားလာလုိ႔ မေပးရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ တစ္ညလံုး ငုိေတာ့တာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မတုိ႔မွာလည္း အထုပ္ရယ္ အထည္ရယ္ မ႐ွိေတာ့ သည္ႏွစ္ေကာင္ မ်က္ေစာင္းထုိးရတာကုိး "

သူတုိ႔ဘ၀နဲ႔သူတုိ႔ အေၾကာင္းဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ၀င္မေျပာသာဘူးေပါ့ေလ။ စိတ္ထဲမေကာင္းေပမယ့္ က်ာက်ဴး က ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနမွေတာ့ တျခားက ေငြ႐ွာၾကည့္ပါလားလုိ႔ အႀကံ ေပးမိတယ္။ မရပါဘူး ဆရာမႀကီးရယ္တဲ့။ ေခါင္း႐ြက္ေစ်းသည္ဆုိေတာ့ ျမတ္ေတာ့လည္း စားလုိက္ၾက၊ ႐ံႈးေတာ့လည္း အရင္း႐ွာရကုိး။ ေစ်းဗန္း မေပ်ာက္ေပသိအေႂကြးပါ ထည့္႐ြက္ရတာနဲ႔ပဲ ေလးလံေနၾက႐ွာသူေတြ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရတာနဲ႔ က်ာက်ဴးအေမကုိယ္တုိင္က အစ္မ ျဖစ္သူနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ သရဲကပ္ေနသလုိလုိ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဓာတ္မတည့္သလုိလုိ ဇာတ္လမ္း ဆင္ၾကရသတဲ့။ ကၽြန္မရင္ထဲ က်င္ခနဲ နာမိတယ္။ က်ာက်ဴးရဲ႕ သနားစရာ မ်က္ႏွာကေလးကုိလည္း ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ က်ာက်ဴးခမ်ာ မေအနဲ႔ အေဒၚတုိ႔ ႀကံသမွ် ယံု႐ွာလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ လုိလုိ လားလားပဲ ခြင့္ျပဳလုိက္႐ွာသတဲ့။ သူ႔အေဒၚ ဆိတ္ေတြ ဆဲြသြားတဲ့ေန႔က ဆိတ္ေတြကုိ မွာေနေသးတာတဲ့။

" သြားၾကေတာ့ နီတုိးနဲ႔ နီတူးတုိ႔ေရ ... ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ နင္တုိ႔က သရဲေခၚလာၾကတာကုိး ... နင္တုိ႔က ငါနဲ႔ ဓာတ္လည္း မတည့္ဘူး ... နင္တုိ႔႐ွိရင္ ငါဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ ... သြားၾကေတာ့ သြားၾကေတာ့ နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာလည္း ငါမၾကည့္ခ်င္ဘူးတဲ့ ... ကၽြန္မျဖင့္ ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္ ဆရာမႀကီးရယ္ ... တကယ္ ေျပာတာပါ "
က်က်ဴးအေမက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ စုိ႔ေနလုိ႔ ကၽြန္မေတာင္ ရင္ထဲနင့္မိတယ္။ ကၽြန္မက မ႐ွင္းတာေလးေတြ ေမးၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ဆိတ္ေတြကုိ အၿပီးေရာင္းလုိက္တာလား၊ ဆုိေတာ့ အဲသလုိ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ာက်ဴးအေဒၚက တစ္ေကာင္ဖုိးပဲ ေငြေခ်ႏွင့္လုိ႔ တစ္ေကာင္ယူထားခ်င္ေပမယ့္ တစ္လအတြင္း ေငြေခ်ပါ့မယ္ဆုိလုိ႔ ႏွစ္ေကာင္စလံုး ေရာင္းလုိက္ရသတဲ့။ က်ာက်ဴးကေတာ့ သည္ ဇာတ္လမ္း ကုိ မသိ႐ွာပါဘူး။ ကၽြန္မက ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြးဆုိတာကေကာ ဆုိေတာ့ သူ႔တူေလးေတြက ေပးတဲ့ နာမည္ေတြတဲ့ေလ။

" ကၽြန္မအစ္မက ဆိတ္ေတြလည္း ဆဲြသြားေရာ သူ႔သားအငယ္ႏွစ္ေကာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတုိ႔ႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ နာမည္ေတြ ေပးေတာ့တာ ဆရာမႀကီးေရ ... တစ္ေကာင္က ေပါပ္စီတဲ့ တစ္ေကာင္က အီၾကာေကြးတဲ့ "
က်ာက်ဴးအေမက သည္အေၾကာင္းေတြ က်ာက်ဴးမသိေစခ်င္ဘူးဆုိလုိ႔ ကၽြန္မပါေရာၿပီး သည္ ဇာတ္လမ္းကုိ မ်ိဳခ်ထားရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ာက်ဴးကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေရာက္လာလုိ႔ ကၽြန္မက မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေမးၾကည့္တယ္။
" ေနပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕ ... ညည္းအေဒၚက သည္ဆိတ္ေတြမွာ သရဲစီးေနတယ္လုိ႔လည္း အိပ္မက္ မက္ တယ္ ေျပာေသးရဲ႕ ... သည္ဆိတ္ေတြကုိလည္း ၀ယ္ေသးရဲ႕ ... သူတုိ႔က်ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား ... မေၾကာက္ ၾကဘူးလား "

" သူတုိ႔က သရဲထက္ ဆုိးတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... သရဲကေတာင္ သူတုိ႔အိမ္ကုိ ေၾကာက္လိမ့္ဦးမယ္ ... ညဘက္ႀကီး လည္း ေမွာင္ႀကီးထဲ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပဲ ... သရဲနဲ႔ေတာင္ ခင္ေနေလာက္ၿပီ "
မ်က္လံုးျပဴးျပဴး အသံစူးစူးကေလးနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ က်ာက်ဴးကုိပဲ ကၽြန္မ သနားေနမိတယ္။ သည္ကေလးမ သည္ ဇာတ္ထုပ္ အဟုတ္မသိတာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလုိ႔လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ သိလုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ ေလာက္ဘူ။ တစ္ခါတေလ ဘာရယ္ဘာအေၾကာင္းလုိ႔သာ မသိရတယ္။ မေအနဲ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ေနတာေတြ ၾကားဖူးထားေတာ့ က်ာက်ဴးရဲ႕ ဇဲြကုိ ကၽြန္မ သိတာကုိး။ ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ နဲ႔ ေျပာေနတာ မၿပီးဘဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ မေအက ထ႐ုိ္က္တာလည္း ၾကားရတာပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးဆုိရင္ က်ာက်ဴး က သံစူးသံခြန္နဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။

" ႐ုိက္ၾကဗ်ိဳ႕ ... မေအ ဆုိၿပီး ႐ုိက္တာေပါ့ ... ႐ုိက္ၾက ႐ုိက္ၾက ... က်ာက်ဴး ခံကလဲ့မွာ ခံလုိက္မယ္ ... က်ာက်ဴး ႐ုိက္ကလဲ့က်မွ မငုိၾကနဲ႔ ... ႀကိဳးတုတ္ၿပီး႐ုိက္မွာ ... ဘာမွတ္လုိ႔လဲ "
သည္လုိ ျပန္ေျပာေတာ့ မေအက မိဘကုိ သည္လုိျပန္ေျပာရပါ့မလားရယ္လုိ႔ ႐ုိက္ျပန္ေရာ။ က်ာက်ဴး ကလည္း ျပန္ေအာ္တာပဲ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္ ပြက္ပြက္႐ုိက္လုိ႔။ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျဖစ္ၾက သခုိက္ က်ာက်ဴးအိမ္ေရာက္လာရင္ ကၽြန္မက ဆီးၿပီး ဆုံးမရတယ္။ မိကုိ တစ္ေန႔ျပန္႐ုိက္ဦးမယ္လုိ႔ မေျပာ ေကာင္းဘူး က်ာက်ဴးရဲ႕၊ ေျမမ်ိဳတတ္တယ္ဆုိေတာ့ ေျမမ်ိဳတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္တဲ့ေလ။
" က်ာက်ဴးဆရာမႀကီးေျပာမယ္ ... မိဘဆုိတာ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပဲ ... ဆံုးမစရာ႐ွိေတာ့ လည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဆံုးမရတာမ်ိဳး၊ တုတ္ျပၿပီး ဆံုးမရတာမ်ိဳး ႐ွိတာေပါ့ေအ ... ဆရာမႀကီးတုိ႔ ငယ္ငယ္ ကလည္း အေမက ဆံုးမစရာ႐ွိရင္ သည္လုိဆူတာ ေငါက္တာ ႐ုိက္တာပုတ္တာ ႐ွိခဲ့တာပဲ ... မိဘကုိ ျပန္ မေအာ္ရဘူး ... အခုက ဘာျဖစ္လုိ႔ သားအမိခ်င္း ရန္ျဖစ္တာတံုး "

" သူ႔ေယာက္်ားကုိ ဦးစားေပးလုိ႔ေလ ... ဟင္းေကာင္းဆုိလည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔ ... လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေတာ့ လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔၊ နံျပား၀ယ္ေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔၊ ထမင္းတစ္ဆုပ္ ေလာက္က်န္ေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔"

" ဟဲ့ ... သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔ဆုိေတာ့လည္း ညည္းအေဖပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟဲ့ ... ကုိယ့္အေဖႀကီး ေခါင့္ႀကီးမား ကုိ ေကၽြးတာ က်ာက်ဴးကေတာင္ ၀မ္းသာရဦးမယ္ "
" အေဖေတာ့ အေဖေပါ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မ ေျပာလုိက္တယ္ေလ ေအး ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိယ္ ဦးစား ေပးေၾကးေနာ္ ... လုပ္ၾကေလ ... ကၽြန္မ ေယာက္်ားယူလုိ႔ ဦးစားေပးမွ မေျပာၾကနဲပလုိ႔ "
ကၽြန္မျဖင့္ ဆံုးမေနတဲ့ၾကားက ရယ္လုိက္ရတာ။ မအုိးမအကေလးဆုိေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဆုိရခက္ ေျပာရခက္ ကုိး။ ဆိတ္ျပႆနာကလည္း ကၽြန္မ သိရသေလာက္ မၿပီးပါဘူး။ က်ာက်ဴးအေမနဲ႔ က်ာက်ဴးအေဒၚတုိ႔ အေပးအယူ ကတိပ်က္ၾကရာက ရန္ျဖစ္ၾကေရာ၊ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ က်ာက်ဴးကုိ လိမ္ထားတာ ေတြေပၚေရာ။ ေပၚေတာ့ က်ာက်ဴးက အတုိးခ်ၿပီး ေအာ္ျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ က်ာက်ဴး တုိ႔အိမ္ကုိ ဒ႐ြတ္ သုိးသီ ျပန္ေရာက္လာေလရဲ႕။ က်ာက်ဴးဆုိတာ အသံကေလးတစာစာနဲ႔။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ နဲ႔ စကားေတြေျပာ ေနတာမ်ား လူကုိ ေျပာေနတဲ့ အတုိင္းပဲ။ ျပတင္းေပါက္မွာ ကၽြန္မ ရပ္ၾကည့္ ေနတာျမင္ေတာ့ ကၽြန္မကုိ လွမ္းေျပာေနေသးတာပါ။

"နီတုိးနဲ႔ နီတူးျပန္ျဖစ္သြားၿပီ ဆရာမႀကီး ... ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ... ကၽြန္မကုိ လြမ္းလုိ႔ နဲ႔တူတယ္ ... သည္ႏွစ္ေကာင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိန္သြားတယ္ ... မပူနဲ႔ နင္တုိ႔ကုိ ငါေကၽြးေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ မိတယ္။ သားအဖသံုးေယာက္ မႏၱေလးလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ အိမ္လခမကုန္၊ မင္းတုိင္း ေၾကးမကုန္ ေနခြင့္ ရၾကတာကလည္း ကံထူးတယ္ေျပာရမွာပါ။ ၿမိဳ႕မွာ ေနစရိတ္ကလည္း ႀကီးတာ မဟုတ္လား။ သည္ၾကားထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကုပ္ကုပ္ကေလးထဲကုိ ကူမဲျမစ္သားဘက္က အမ်ိဳးေတြ ေရာက္ ေရာက္လာတတ္ၾကလုိ႔ ဘယ္လုိမ်ား အိပ္ၾကပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ လာၾကျပန္ေတာ့ မေနၾကဘူး ဆုိရင္ ေလးငါးရက္ေတာ့ ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ေဘးမီးဖုိက မီးခုိးတအူအူနဲ႔ ခ်က္လုိ႔ပဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး။

ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္ၾက၊ ခူးလုိက္ခပ္လုိက္ၾက၊ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ က်ာက်ဴးတုိ႔ကလည္း စိတ္ထဲသြားခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ အိမ္တံခါး ပိတ္ၿပီး ကူမဲ၊ ျမစ္သားဘက္ စုတ္ခနဲ ထသြားၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ က်ာက်ဴးတုိ႔ တစ္ခါတည္းမ်ား ေျပာင္းသြားၾကေလသလား ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ျပန္လာပံု ျပန္လာနည္းကုိ အကဲခတ္႐ံုနဲ႔ ဘယ္လုိခံစားမႈနဲ႔ ျပန္လၾကသလဲဆုိတာ ကၽြန္မသိႏွင့္ပါၿပီ။ ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ ေမွာင္ႀကီးထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ သားအဖ တစ္ေတြ တိတ္တိတ္ကေလးျပန္လာၾကၿပီဆုိရင္ ေဆြမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ ညေနေစာင္းေနမ၀င္တ၀င္ ျပန္လာၿပီး ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက ေသာေသာညံ ေနၿပီဆုိရင္ အဆင္ေျပခ်ိဳတီးနဲ႔ျဖစ္တာ ... သူက ကၽြန္မကုိ နင္တုိ႔က အေမႀကီးအိမ္မွာ လာ ကပ္စား ေနတာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာေလ ... အေမႀကီးလည္း ငါတုိ႔အိမ္ လာကပ္စားတာပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ သူက ကၽြန္မကုိ ကုတ္ဆဲြတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မကလည္း ျပန္ကုတ္တာေပါ့... ဘာရမလဲ ... ရန္ျဖစ္ၾကေရာ "

အဲဒါမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ျပန္လာတုိင္း ေျပာေနက်ပါ။ ရန္ျဖစ္တဲ့သူေတာ့ ကဲြျပားတာေပါ့ေလ။ သည္တစ္ေခါက္ လာလာနဲ႔ျဖစ္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္က ခ်ိဳတီးနဲ႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က် အေမနဲ႔ အေဒၚ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ာက်ဴးတုိ႔သားအမိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္လာ လုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနၾကရင္ ကၽြန္မက သည္တစ္ေခါက္ က်ာက်ဴးရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူးေဟ့၊ ဟန္က် ခ်က္ေတာ့လုိ႔ေျပာရင္ က်ာက်ဴးက အင္မတန္ အံ့ၾသ႐ွာတာပါ။ ဆရာမႀကီးက မႏၱေလးမွာ ေနၿပီး ကူမဲက အေၾကာင္းေတြသိတယ္ေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မက ခပ္တည္တည္နဲ႔"သိပါေအ တုိ႔အိမ္မွာ စေလာင္းတပ္ထားတာ မျမင္ဘူးလား စေလာင္းကၾကည့္ရင္ က်ာက်ဴးတုိ႔ ကူမဲက အိမ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိ႔ရတယ္" လုိ႔မ်ားဆုိရင္ တကယ္ ယံု႐ွာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သံသယေတာ့ ႐ွိတဲ့ပံုပါ။ ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာေအာင္ ေမးေနေသးတာေလး။

" ကၽြန္မ ကူမဲမွာ ဘာလုပ္သလဲ ... ဆရာမႀကီး ျမင္တာေျပာျပပါ"
" ညည္းက မယံုလုိ႔လား ... ညည္းအေမႀကီးကုိ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေပးတယ္ေအ ... သန္း႐ွာ ေပး တယ္ေအ ... ဒူးေခါင္းကုိ ေဆးလူးေပးတယ္ေအ ကုိင္း "
" ဟုတ္တယ္ ... ကၽြန္မနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ လုပ္ေပးတာလဲ "
" နာမည္ေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲေအ့ ... ကုလားမေလးပဲ "
" အဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္ ... အဲဒါက မာလာ"
" ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ... အကုန္ျမင္ရပါတယ္ဆုိ "
" ဒါဆုိ ေဆး႐ံုႀကီးေ႐ွ႕မယ္ ... နင္တုိ႔မွာ သူရဲလည္းမ႐ွိဘူး ... ဓာတ္မတည့္တာလည္း မ႐ွိဘူး ... ငါ့အါေမနဲ႔ ငါ့ အေဒၚ က လူေတြျဖစ္ၿပီး လက္ခံတာ ... နင္တုိ႔က ဆိတ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မလိမ္ဘူး နင္တုိ႔ ကုသုိလ္ရလိမ့္မယ္ ၾကားလား "
ကၽြန္မ ကုိလည္း လွမ္းေျပာ၊ ဆိတ္ေတြကုိလည္းေျပာ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မႈန္တစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္။ က်ာက်ဴး ရယ္ ... "

အပိုင္း (၆)
(" ဟဲ့ ... သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔ဆုိေတာ့လည္း ညည္းအေဖပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟဲ့ ... ကုိယ့္အေဖႀကီး ေခါင့္ ႀကီးမား ကုိ ေကၽြးတာ က်ာက်ဴးကေတာင္ ၀မ္းသာရဦးမယ္ "
" အေဖေတာ့ အေဖေပါ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မ ေျပာလုိက္တယ္ေလ ေအး ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိယ္ ဦးစား ေပးေၾကးေနာ္ ... လုပ္ၾကေလ ... ကၽြန္မ ေယာက္်ားယူလုိ႔ ဦးစားေပးမွ မေျပာၾကနဲ႔လုိ႔ "
ကၽြန္မ ျဖင့္ ဆံုးမေနတဲ့ၾကားက ရယ္လုိက္ရတာ။ )

မအုိးမအ ကေလး ဆုိေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဆုိရခက္ ေျပာရခက္ကုိး။ ဆိတ္ျပႆနာကလည္း ကၽြန္မ သိရ သေလာက္ မၿပီးပါဘူး။ က်ာက်ဴးအေမ နဲ႔ က်ာက်ဴးအေဒၚတုိ႔ အေပးအယူကတိပ်က္ၾကရာက ရန္ျဖစ္ ၾကေရာ၊ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ က်ာက်ဴးကုိ လိမ္ထားတာ ေတြေပၚေရာ။ ေပၚေတာ့ က်ာက်ဴးက အတုိးခ်ၿပီး ေအာ္ျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ က်ာက်ဴး တုိ ႔အိမ္ကုိ ဒ႐ြတ္ သုိးသီ ျပန္ေရာက္လာေလရဲ႕။ က်ာက်ဴး ဆုိတာ အသံကေလးတစာစာ နဲ႔။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ စကားေတြေျပာ ေနတာမ်ား လူကုိ ေျပာေန တဲ့ အတုိင္းပဲ။ ျပတင္းေပါက္မွာ ကၽြန္မ ရပ္ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ကၽြန္မကုိ လွမ္းေျပာေနေသးတာပါ။

"နီတုိး နဲ႔ နီတူးျပန္ျဖစ္သြားၿပီ ဆရာမႀကီး ... ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ... ကၽြန္မကုိ လြမ္း လုိ႔ နဲ႔တူတယ္ ... သည္ႏွစ္ေကာင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိန္သြားတယ္ ... မပူနဲ႔ နင္တုိ႔ကုိ ငါေကၽြး နင္တုိ႔မွာ သူရဲလည္း မ႐ွိဘူး ... ဓာတ္မတည့္တာလည္း မ႐ွိဘူး ... ငါ့အေမနဲ႔ ငါ့အေဒၚက လူေတြျဖစ္ၿပီး လိမ္တာ ... နင္တုိ႔က ဆိတ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မလိမ္ဘူး နင္တုိ႔ ကုသုိလ္ရလိမ့္မယ္ ၾကားလား "
ကၽြန္မ ကုိလည္း လွမ္းေျပာ၊ ဆိတ္ေတြကုိလည္းေျပာ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မႈန္တစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္။ က်ာက်ဴး ရယ္ ... "

တစ္ရက္ မွာေတာ့ က်ာက်ဴးတုိ႔သားအမိ ေစ်းသြားၾကၿပီး ဘုရားႀကီးကုိ ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ မသြားခင္ မနက္က ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဘက္ ကူးလာလုိ႔ ကၽြန္မက မုန္႔ဖုိးသံုးေထာင္ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဘုရားႀကီးမွာ ေနကုန္ၾကမွာ ဆုိေတာ့ လမ္းစရိတ္ေကာ၊ စားစရိတ္ေကာ ကုန္ၾကမွာကုိး။ အဲသည့္မနက္က က်ာက်ဴးက ႐ိႈးအျပည့္နဲ႔ပါ။ မ်က္ႏွာကလည္း မိတ္ကပ္ေတြပိန္းလုိ႔။ ႏႈတ္ခမ္းနီကလည္း ရဲတြတ္လုိ႔။ က်ာက်ဴးတုိ႔ ဘုရားက ျပန္လာေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အ၀တ္မုိးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ ကူးလာေတာ့ မ်က္ႏွာက ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ ကြက္က်ား႐ုိက္လုိ႔။
" ဆရာမႀကီး ကုသုိလ္ရေအာင္ ဆရာမႀကီးေပးတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္မဘဲကေလးေလးေကာင္၀ယ္လာတယ္ တစ္ေကာင္ငါးရာ တဲ့ ... တန္တယ္ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... သည္ဘဲေတြ ႀကီးလာရင္ ျပန္ေရာင္းမယ္ ... ဆရာမႀကီး သာဓုေခၚေတာ့ "

" ေအးပါေအ ... သာဓုပါ ... ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ ညည္းတုိ႔စားဖုိ႔ လွဴဖုိ႔ေလ ... ဘုရားမွာ မလွဴခဲ့ဘူးလား က်ာက်ဴ ရဲ႕ "
" ႏွစ္ရာလွဴခဲ့တယ္ေလ ... လွဴတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကၽြန္မတုိ႔ေရာက္ေတာ့ေတာင္ ဘုရား မွာ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရေနၿပီ"
ကၽြန္မလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဆရာမႀကီး ကုသုိလ္ရေအင္ ဘဲကေလးေတြ ၀ယ္ခဲ့သတဲ့။ ကၽြန္မကုိေတာင္ သာဓုေခၚေတာ့တဲ့။ ဘဲေလးေကာင္ကုိ ႏွစ္ေထာင္ဖုိး၀ယ္ခဲ့ၿပီး ဘုရားေတာ့ ႏွစ္ရာ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္လွဴခဲ့သတဲ့။ သူတကာေတြ လွဴေနၾကလုိ႔ ဘုရားမွာ ပုိက္ဆံေတြရလွေပါ့တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာ ကုိ စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတုိင္း ေျပာေနတာပါ။ ေငါက္ရခက္ ငန္းရခက္။ က်ာက်ဴးက ေျပာ ေနေသး တာ။

" ဘဲေလးေကာင္ ကုိ ကၽြန္မတုိ႔မီးနင္းပဲြနီးေတာ့မွ ေရာင္းမယ္ ... အဲသည္က်ရင္ ကၽြန္မ ဖန္လက္ေကာက္ ေလးကြင္း ၀ယ္မယ္ ဒါမွ ဘီလား ကုိ ကၽြန္မ ႏုိင္မယ္ ... ဘီလားမွာ ႏွစ္ကြင္းပဲ ႐ွိတယ္ "
ဘီလားဆုိတာ ကူမဲက အေဒၚတစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့ က်ာက်ဴးနဲ႔ ႐ြယ္တူ မိန္းကေလးပါ။ က်ာက်ဴး မ်က္ႏွာကေလး တင္းေနပံုေထာက္ေတာ့ မီးနင္းပဲြျပန္တုိင္း ဘီလားက ဖန္လက္ေကာက္ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ လုပ္ပံု ရတယ္။ ဒါမကုိ က်ာက်ဴးမခံခ်င္ ျဖစ္ေနပံုလည္းရရဲ႕။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီး၀ယ္ေပးပါ့မယ္ေအ၊ မီးနင္းပဲြ ေရာက္ရင္သာေျပာဆုိေတာ့ က်ာက်ဴးမ်က္ႏွာကေလးၿပံဳးသြားေလရဲ႕။ ေနာက္ဆက္တဲြ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာစကားဆက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားရတယ္။

“ ဒါဆုိရင္ ဘဲေတြ ကုိ အေကာင္ပြားမယ္ … အမ်ားဆုိ အမ်ားႀကီးရမွ တစ္ခါတည္း ထုတ္ေရာင္းမယ္ … ပုိက္ဆံ ေတြ ရရင္ ေရႊ၀ယ္မယ္ … ေရႊ၀တ္ရင္ လူက်န္းမာတယ္လုိ႔ အေမေျပာတယ္ … အခုက ကၽြန္မ တုိ႔မွာ ေရႊမရွိ လုိ႔ ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ “
တစ္ခါတစ္ခါ က်ာက်ဴး ႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့စကားေတြက အဲသလုိပါ။

သည္ႏွစ္ထဲ က်ာက်ဴး က အရပ္ကေလးထြက္လာတာ ကၽြန္မသတိထားမိတယ္။ အပ်ိဳေဖာ္ထားမိတယ္။ အပ်ိဳေဖာ္ကေလး ၀င္စဆုိေတာ့ ေပေပေရေရေနတဲ့ၾကားက အပ်ိဳရည္ကေလးနဲ႔ ဖူးဖူးပြင့္ပြင့္ ရွိ လာတာလည္း အမွန္ပဲ။ စာရယ္လုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေပမယ့္ ေစ်းဗန္းရြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္း တတ္လုိ႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ သားအဖသံုးေယာက္ မႏၱေလးလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ အိမ္လခမကုန္၊ မင္းတုိင္း ေၾကးမကုန္ ေနခြင့္ရၾကတာကလည္း ကံထူးတယ္ေျပာရမွာပါ။ ၿမိဳ႕မွာ ေနစရိတ္ကလည္း ႀကီးတာ မဟုတ္လား။ သည္ၾကားထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကုပ္ကုပ္ကေလးထဲကုိ ကူမဲျမစ္သားဘက္က အမ်ိဳးေတြ ေရာက္ ေရာက္လာတတ္ၾကလုိ႔ ဘယ္လုိမ်ား အိပ္ၾကပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ လာၾကျပန္ေတာ့ မေနၾကဘူး ဆုိရင္ ေလးငါးရက္ေတာ့ ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ေဘးမီးဖုိက မီးခုိးတအူအူနဲ႔ ခ်က္လုိ႔ပဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး။

ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္ၾက၊ ခူးလုိက္ခပ္လုိက္ၾက၊ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ က်ာက်ဴး တုိ႔ကလည္း စိတ္ထဲသြားခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ အိမ္တံခါး ပိတ္ၿပီး ကူမဲ၊ ျမစ္သားဘက္ စုတ္ခနဲ ထသြားၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ က်ာက်ဴးတုိ႔ တစ္ခါတည္းမ်ား ေျပာင္း သြားၾကေလသလား ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ျပန္လာပံု ျပန္လာနည္းကုိ အကဲခတ္႐ံု နဲ႔ ဘယ္လုိခံစားမႈနဲ႔ ျပန္လၾကသလဲဆုိတာ ကၽြန္မသိႏွင့္ပါၿပီ။ ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ ေမွာင္ႀကီးထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ သားအဖ တစ္ေတြ တိတ္တိတ္ကေလးျပန္လာၾကၿပီဆုိရင္ ေဆြမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ ညေနေစာင္း ေနမ၀င္တ၀င္ ျပန္လာၿပီး ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက ေသာေသာညံေနၿပီဆုိရင္ အဆင္ေျပလာလို႕ေပါ႔ေလ... အေျခအေနကို လိုက္လို႕ ေနာက္မနက္က်ာကဴးနဲ႕ ေတြ႕လို႕ .. ညည္းေအ ကိုယ္႕ေဆြမ်ဳိးေတြပဲဟာ ရန္ျဖစ္တာ မေကာင္းပါဘူး.. ကဲ ေျပာစမ္း ဒီတေခါက္ဘယ္သူနဲ႕ ရန္ျဖစ္လာတံုး.. လို႕မ်ားဆိုရင္ က်ာက်ဴးက ကၽြန္မ ကို အၾကားအျမင္ရတဲ႕ ဓါတ္ဆရာမႀကီးလို ၾကည္႕ေနေသးတာပါ...အေမႀကီး မွာ ေျမးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ..အခုတေခါက္ ရန္ျဖစ္တာက ခ်ိဳတီးနဲ႔ျဖစ္တာ ...

သူက ကၽြန္မကုိ နင္တုိ႔က အေမႀကီးအိမ္မွာ လာကပ္စားေနတာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာေလ ... အေမႀကီးလည္း ငါတုိ႔အိမ္ လာကပ္စားတာပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ သူက ကၽြန္မကုိ ကုတ္ဆဲြတယ္ ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ... ကၽြန္မကလည္း ျပန္ကုတ္တာေပါ့... ဘာရမလဲ ... ရန္ျဖစ္ၾကေရာ "

အဲဒါမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ျပန္လာတုိင္း ေျပာေနက်ပါ။ ရန္ျဖစ္တဲ့သူေတာ့ ကဲြျပားတာေပါ့ေလ။ သည္တစ္ေခါက္ လာလာ နဲ႔ျဖစ္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္က ခ်ိဳတီးနဲ႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က် အေမနဲ႔ အေဒၚ တစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ာက်ဴးတုိ႔သားအမိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္လာလုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ေနၾကရင္ ကၽြန္မက သည္တစ္ေခါက္ က်ာက်ဴးရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူးေဟ့၊ ဟန္က် ခ်က္ေတာ့ လုိ႔ေျပာရင္ က်ာက်ဴးက အင္မတန္ အံ့ၾသ႐ွာတာပါ။ ဆရာမႀကီးက မႏၱေလးမွာ ေနၿပီး ကူမဲက အေၾကာင္း ေတြသိတယ္ေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မက ခပ္တည္တည္နဲ႔"သိပါေအ တုိ႔အိမ္မွာ စေလာင္းတပ္ထားတာ မျမင္ဘူးလား စေလာင္းကၾကည့္ရင္ က်ာက်ဴးတုိ႔ ကူမဲ က အိမ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိ႔ရတယ္" လုိ႔မ်ားဆုိရင္ တကယ္ ယံု႐ွာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သံသယေတာ့ ႐ွိတဲ့ပံုပါ။ ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာေအာင္ ေမးေနေသးတာေလး။

" ကၽြန္မ ကူမဲမွာ ဘာလုပ္သလဲ ... ဆရာမႀကီး ျမင္တာေျပာျပပါ"
" ညည္းက မယံုလုိ႔လား ... ညည္းအေမႀကီး ကုိ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေပးတယ္ေအ ... သန္း႐ွာေပးတယ္ေအ ... ဒူးေခါင္းကုိ ေဆးလူးေပးတယ္ေအ ကုိင္း "
" ဟုတ္တယ္ ... ကၽြန္မနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ လုပ္ေပးတာလဲ "
" နာမည္ေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲေအ့ ... ကုလားမေလးပဲ "
" အဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္ ... အဲဒါက မာလာ"
" ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ... အကုန္ျမင္ရပါတယ္ဆုိ "
" ဒါဆုိ ေဆး႐ံုႀကီးေ႐ွ႕မယ္ ... ၾကည့္ေပးစမ္းပါ … အေမေရာင္းတဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြ ကုန္ကာနီးၿပီလားလုိ႔ … လိေမၼာ္သီးသည္ေတြမ်ားေတာ့ မေရာင္းရဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ … အေမ့သနားလုိ႔“
“
ကုန္ကာနီးပါၿပီေအ … ေရာင္းရပါတယ္ “
သည္လုိမ်ားဆုိရင္ က်ာက်ဴးက အင္မတန္ ၀မ္းသာရွာတယ္။ ဘဲေလးေကာင္ေရာက္လာကတည္းက က်ာက်ဴး တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ေရစပ္စပ္ေျမာင္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္။ ဘဲေတြက ေရကူးၾကလုိ႔။ သူ႔ဘဲေတြသူ႕စိတ္နဲ႔တြက္ၿပီး ႀကီးေကာင္၀င္ေစခ်င္ပံုရတယ္။ သီခ်င္းတညည္းညည္း၊ မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးနဲ ထုိင္ေနတာပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေရႊလက္ေကာက္ေတြ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ျဖစ္ေနပံုလည္းရရဲ႕။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက ဘဲထီး၊ ဘဲမညည္းသိလုိ႔လားဆုိေတာ့ ဘဲဥအုေတာ့မွ ၾကည့္ရမွာပဲတဲ့။

ဒါေပသိ ဘဲေတြက မအုလုိက္ရပါဘူး။ ေခြးဆဲြ`ၾကြက္ဆဲြနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္ေသတာလည္း ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ နည္းနည္းေလး ထြားလာလုိ႔ ကၽြန္မကေတာင္ အဖတ္တင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိ တယ္။ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါဘူး။ ေရာဂါ၀င္တာပဲလားေတာ့မသိဘူး။ ရက္နည္းနည္းျခားၿပီး ႏွစ္ေကာင္စလံုး ေသကုန္ၾကတာပါပဲ။ က်ာက်ဴးက ငုိလုိက္တာမွ က်ဴက်ဴပါလုိ႔။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီး ပုိက္ဆံ ေပးပါ့ မယ္ေအ၊ ဘဲေလးငါးေကာင္ထပ္၀ယ္လုိက္ပါဆုိေတာ့လည္း က်ာက်ဴးက အငုိမရပ္ဘူး။ သူ႔ဘဲကေလး ေတြကုိ သနားလြန္းလုိ႔တဲ့။ မေအကေတာ့ ကၽြန္မကုိ က်ာက်ဴးမသိေအာင္ ေျပာရွာပါရဲ႕။
“
ဆရာမႀကီးႏွယ္ … ဘဲေလးေကာင္ ၀ယ္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆုိလုိ႔ ဘုရားကအျပန္ျခင္းနဲ႔ထည့္ေရာင္းတဲ့ ဘဲကေလး ေတြထဲက ေလးေကာင္ ဇြက္၀ယ္တာ … ကၽြန္မ တားတာလည္း မရဘူး … အေမနဲ႔ ေစ်းလုိက္ ေရာင္းပါ ဆုိတာ ေျပာလုိ႔မရဘူး … ဘဲေတြမထားခဲ့ႏိုင္လုိ႔တဲ့ … အခုေတာ့ ေစ်းျပန္ လုိက္မယ္ထင္ပါရဲ႕ … သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေရာင္းေတာ့ တြင္တာေပါ့“
က်ာက်ဴး ခမ်ာ မေအနဲ႔အတူ ေစ်းေရာင္းျပန္ပါၿပီ။ မနက္မနက္ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေစ်းဗန္းရြက္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ၾကျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္မက အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ တံျမက္စည္းၾကမ္းနဲ႔ လွည္းက်င္း ေနရင္းက ျမင္လုိက္ရင္ က်ာက်ဴးက ေစ်းေရာင္းေတာ့ အျဖစ္ေတာ႕ လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးရတယ္။ မေအ မွ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရပါေစေတာ့ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာရတာပါ။ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ရွိေတာ့ ဘဲ အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူးဆုိလုိ႔ ေစ်းေရာင္းတဲ့ဘက္ ေခါင္းလည္ေအာင္ မေအေရာ ကၽြန္မပါ ေျမွာက္ပင့္ ေပး ေနရတယ္။

မေအကဆုိရင္ “ဆရာမႀကီးႏွယ္ … က်ာက်ဴးက ကၽြန္မထက္ေတာင္ ေစ်းေရာင္းျဖစ္ေသးတယ္“တဲ့။ မၾကာ ပါဘူး။ က်ာက်ဴးေရာဂါေဟာင္း ျပန္ေပၚလာျပန္ပါေရာ။ ၿမိဳကထဲက ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ၀ယ္လာ ျပန္တာပါ။ စိမ္းစိမ္းျပာျပာ ကုိယ္လံုးကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်းၾကဳတ္ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ပါ။ ေသးေသးကေလးေတြဆုိေတာ့ အိမ္ကဘဲဥ သံျခင္းထဲ ထည့္ေမြးထားသတဲ့။ တစ္ရက္မ်ား ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ဘက္ သံျခင္းကေလး မလာၿပီး တကန္တက လာျပေသးတာေလ။ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးရယ္ ကုိယ္က ေစ်းေရာင္း စားရတာ ငွက္ေမြးလုိ ညည္းတုိ႔ ၀င္ေငြ ဘယ္လုိရမွာလဲ ဆုိေတာ့ က်ာ္က်ဴးေျပာလုိက္တဲ့ စကား ေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ လန္႔သြားမိတယ္။

“ပုိက္ဆံေတာ့ မရဘူးေပါ့ ဆရာမႀကီးရယ္… ဒါေပမဲ့ ငွက္ကေလးေတြကလွတယ္ … သူတုိ႔ ေအာ္တာလည္း နားေထာင္ေကာင္းတယ္ … ကၽြန္မေမြးေတာ့ သူတုိ႔စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ … ငွက္ကေလး ေတြလုိပဲ ေနာက္ဘ၀ က်ရင္ ကၽြန္မလည္းလွမယ္၊ အသံလည္းေကာင္းမယ္၊ စိတ္လည္းခ်မ္းသာမယ္ “
“အလုိေတာ္ … ညည္းက ဘာေတြမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာစရာရွိလုိ႔လဲဟဲ့“

“လူဆုိတာ လုိတာရတယ္ေနာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ … လုိတာမရဘူးေနာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး … ကၽြန္မလည္း လုိတာမရရင္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ “
က်ာက်ဴးက သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာေနတာေပမယ့္ သူဘာကုိဆုိလုိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါ တယ္။ ေက်းၾကဳတ္ကေလးႏွစ္ေကာင္ေထြးေထြးပုိက္ပုိက္ ေမြးျခင္း ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀မွာ တူေသာ အက်ိဳးရမယ္လုိ႔ ေျပာေနတာမဟုတ္လား။

“က်ာက်ဴးရယ္ … ညည္း သည္ဘ၀မွာလည္း လွၿပီးသားပဲဟာ … က်ာက်ဴးမိဘကုိ ႏိုင္သမွ် လုပ္ေကၽြးတယ္… တိရစၦာန္ကေလးေတြကုိ ခ်စ္တယ္ … စိတ္ေကာင္းရွိတယ္ … သည့္ ထက္ေကာင္း တာ ဘာမ်ား ရွိေသးလုိ႔တံုး … ညည္းစိတ္ရင္းကပဲ ညည္းကုိ ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ … တစ္ခုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေျပာခ်င္တယ္“
“ဘာကုိတုန္း ဆရာမႀကီး“
“ငွက္ကေလးေတြကုိ ဘဲဥျခင္းထဲထည့္ထားေတာ့ သူတုိ႔ မလြတ္လပ္ဘူးေပါ့ … က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ ေနၾကရ ေတာ့ ငွက္ကေလးေတြခမ်ာ မြန္းမွာေပါ့ … ေညာင္းညာမွာေပါ့ … ေညာင္းညာမွာေပါ့ … ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေနရာ မဟုတ္ဘူးေလ … ငွက္ဆုိတာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား အခုေတာ့ က်ာက်ဴးက ေမြးထားတနဲ႔တူေနတယ္ လႊတ္လုိက္ရင္ ပုိကုသုိလ္ရတာ ေပါ့ … က်ာက်ဴး ေပး၀ယ္ခဲ့တဲ့ ငွက္ဖုိးကုိ ဆရာမႀကီးေပးမွာပါ “

က်ာက်ဴးငုိင္သြားေလရဲ႕။ ဘယ္လုိေတြးမိလုိ႔လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်ာက်ဴး ငွက္ကေလး ေတြကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲကဖြင့္ၿပီး လႊတ္လုိက္သတဲ့။ ကၽြန္မဆီကုိ ငွက္ဖုိးလာေတာင္းလုိ႔ သိရ တာပါ။ ကၽြန္မက ၀ယ္ရင္းေစ်းေမးေတာ့ တစ္ေကာင္တစ္ေထာင္တဲ့။ ႏွစ္ေကာင္အတြက္ ပုိက္ဆံေပးရင္ သူ႔ စိတ္ခံစားမႈကုိ သိခ်င္တာနဲ႔ ညည္းငွက္ကေလးေတြကုိ အဲသလုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ မႏွေမ်ာ ဘူးလား ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး အုိသြားရွာတယ္။ ၿပီးမွ ၿပံဳးရွာတာပါ။

“လႊတ္တုန္းကေတာ့ ႏွေမ်ာတယ္ … ေနာက္ေတာ့ မႏွေမ်ာေတာ့ဘူး … ဆရာမႀကီးေပးတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ပုိလွတဲ့ ငွက္ႏွစ္ေကာင္၀ယ္လုိက္မယ္ … မေန႔က ငွက္ဆုိင္မွာ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ေရာက္ လာ တယ္၊ အျပာနဲ႔ အ၀ါနဲ႔ပါတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အားႀကီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ “
ကၽြန္မ ျဖင့္ေလ က်ာက်ဴးေခါင္းကုိ မေခါက္မိေအာင္ မနည္းေအာင့္အည္းေနလုိက္ရတယ္။“

ေအးေပါ့ က်ာက်ဴးရယ္ … ညည္းက ၀ယ္လာလုိက္၊ ျပန္လႊတ္လုိက္၊ ငါက ငွက္ဖုိး ေပးလုိက္ေပါ့ေအ“ ဆုိေတာ့ “အင္းဟုတ္တယ္ … အဲဒါေကာင္းတယ္“တဲ့ေလ။
က်ာက်ဴး အေၾကာင္း ေရးရင္ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းရဲ႕၊ သနားစရာ လည္း ေကာင္းရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ သည္စိတ္၊ သည္ခႏၶာနဲ႔ ေရွ႕ဘယ္လုိမ်ားရွိရွာမွာပါလိမ့္လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးစားေစခ်င္လုိ႔ ကားနဲ႔တင္ေခၚသြားၿပီးဆုိင္မွာ ေခါက္ဆဲြ ေကၽြး တယ္။ က်ာက်ဴး က တုိ႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း လုပ္ေနလုိ႔ “စားပါဟဲ့ က်ာက်ဴး ရဲ႕ … ညည္း အဲသလုိ မစားလုိ႔ ပိန္ေနတာ“ ဆုိေတာ့ က်ာက်ဴးက မ်က္လံုးျပဴးကေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

“ပိန္တာေကာင္းတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ … ေစ်းဖမ္းေတြလုိက္ေတာ့ ေျပးႏုိင္တယ္ … ဆရာမႀကီးလုိ၀ရင္ ဘယ္လုိ ေျပးႏုိင္မလဲ … ဆရာမႀကီးကုိ မိသြားမွာေပါ့ "
" ပိန္တာ ေကာင္းပါတယ္ေအ ... ဒါေပသိ ညည္းက ပိန္လြန္းလုိ႔ေျပာသာ"
"ပိန္တာ ဆင္းရဲလုိ႔ေလ ... ခ်မ္းသာရင္ မတရားစားမယ္ မတရား ၀ါးမယ္ "
က်ာက်ဴးရဲ႕ ဖီလုိဆုိဖီ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း ေရွ႕မတုိးသာလုိ႔ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ စူပါမတ္ကက္ႀကီး တစ္ခုထဲ၀င္ၾကေတာ့ က်ာက်ဴး အံ့ၾသေနတာ ကၽြန္မ သတိထားမိတယ္။ သည္လုိ Shopping Mall ႀကီး ေတြထဲကုိ က်ာက်ဴး မေရာက္ဖူးဘူး။ ေလေအးစက္ ေပးထားၿပီး မီးေရာင္ေတြ ထိန္ေနတဲ့ ခန္းမႀကီး ထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ာက်ဴးမ်က္လံုး ကေလး ျပဴးေအာင္ လုိက္ၾကည့္တယ္။
" ဒါ ဆရာမႀကီး တုိ႔ ၀ယ္တဲ့ ေစ်းေပါ့ "

" ေအး ... သည္မွာ အစံုရတယ္ ... က်ာက်ဴး ဘာလုိခ်င္သလဲ စဥ္းစားလုိက္ အကုန္ရွိတယ္ "
" နံနံပင္ ရွိသလား"
" ရွိပါ့ ... "
" တညင္းသီးရွိသလား "
" ရွိပါ့ "
" ဒါဆုိေကာင္းတယ္ သည္ဆုိင္ မဆုိးဘူး "
Shopping Mall ႀကီးေတြထဲမွာ တညင္းသီးနဲ႔ နံနံပင္ မရွိေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ရုိးရုိးသားသား ေမးတာ ပဲလား၊ အစံုရွိတယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္မကုိ ရြဲ႕ေမးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မသမီးက ျခင္းတစ္လံုး နဲ႕ မုန္႔ေတြ၊ ကေလးစာအုပ္ေတြ၊ ဆံကုတ္ေတြ၊ ကလစ္ေတြ ယူယူၿပီး တစြပ္စြပ္ ထည့္ ေနတာ ေတြ႕ ေတာ့လည္း က်ာက်ဴး က အံ့ၾသေနတာပါပဲ။ " ေဖြးေဖြး က လူလည္ျဖစ္ေနၿပီ" တဲ့။ ကၽြန္မ က က်ာက်ဴးႀကိဳက္တဲ့ အလွကုန္ ပစၥည္းကေလးေတြ ၀ယ္ေပးေတာ့ ၿပံဳးလုိ႔။ ဖိနပ္၀ယ္ေပးေတာ့လည္း ေက်ာက္စီ ထားတဲ့ ဖိနပ္မွ ႀကိဳက္သတဲ့။ အက်ႌ၀ယ္ေပးေတာ့ ပုစြန္ဆီေရာင္ ဖုိးရုိးဖားရား ဒီဇုိင္းကုိ ေရြး ေသးတာပါ။

အေမ ၀တ္လုိ႔ မရတာ၀ယ္မွ ကၽြန္မခ်ည္း၀တ္ရမွာတဲ့ေလ။ မေအမ၀တ္ရဲတဲ့ ဒီဇုိင္း၀ယ္မွ သူခ်ည္း ၀တ္ရမွာလုိ႔ ေျပာတာထင္ပါရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ ထဘီတုိ႔ ဖိနပ္တုိ႔ဆုိရင္ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဆူလွယ္နဲ႔ ၀တ္ရတာကုိ ကၽြန္မသိလုိ႔ က်ာက်ဴးေျပာတာကုိ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ေရခဲမုန္႔၀ယ္ေကၽြးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၀င္ေတာ့ မက္မက္ စက္စက္ ေသာက္ျပန္ရဲ႕။
" ညည္းက လက္ဖက္ရည္က်ေတာ့ ေခါင္းမခါပါလား က်ာက်ဴး " ဆုိေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္ ေလာက္ ေကာင္းတာ မရွိဘူး ဆုိပါေရာလား။ ခက္မ်ား ခက္ရေခ်ရဲ႕။ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ၊ ကၽြန္မက ၿငိမ္ေနရံု ေပါ့။

က်ာက်ဴး က ကၽြန္မသမီးအရြယ္ေလာက္ ရွိေသးေပမယ့္ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ ပါတယ္။ က်ာက်ဴးက ရုိးေျဖာင့္တယ္။ ရင္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာတယ္။ သစၥာရွိတယ္။ ဘ၀မွာ သူ နားလည္သေလာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတယ္။ ေနာက္ကုိလွည့္ၿပီး မပူသလုိ ေရွ႕ကုိေမွ်ာ္ၿပီး ပူတာ မ်ိဳးလည္း မရွိသူပါ။ က်ာက်ဴး ဘ၀ ကမွ ေအးခ်မ္းပါေသးေကာ။ တစ္ခါေတာ့ က်ာက်ဴး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ကုိ ေရာက္ လာတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ဘက္၊ ျမစ္သားဘက္ ထင္ပါရဲ႕၊ သူတုိ႔ဘာသာ ထံုးစံ မီးနင္းပဲြ သြားၾက မလုိ႔ တဲ့။ ကၽြန္မ က မုန္႔ဖုိးေပးေတာ့ ယူတယ္။
" ညည္း တုိ႔ေကာ မီးနင္းၾကမွာလား "

" မနင္းဘူး ... မီးနင္းရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတယ္ ... အေဖကေတာ့ ေျပာတယ္ ... ငါ မီးနင္းရင္ ပူမွာ မဟုတ္ဘူး တဲ့ ... မီး က အေဖ တုိ႔ ေလာက္ မပူ ဘူးတဲ့ ... အဲဒါဟုတ္မွာပဲ "
သည္ တစ္ခါေတာ့ က်ာက်ဴး စကားေၾကာင့္ မီးက်ီးခဲေပၚ ေျခဖ၀ါးခ်လုိက္သလုိ ထူပူသြားမိတာက ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ ပါ။ က်ာက်ဴး ရယ္ ...။ ညည္းႏွယ္ေအ ...။

ခင္ခင္ထူး