ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ (page 1)

အပိုင္း(၁)
မယ္ဒယ္လင္းကတ္ရိုက္ က 'နာသုံးနာျပည့္သူအထူးသျဖင့္ ဘ၀အေျခမလွသူကေလးေတြ၏
ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ေပးလိုသူ၊သူေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေရာက္သြားသည့္
ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ားသည္
ပညာသင္ယူေရးထက္ ေနာက္တစ္ရက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးအဓိကျဖစ္ေန၏။

မိဘေတြက ေက်ာင္းဘက္သို႕ ေျခဦးပင္မလွည့္၊ဆရာ ဆရာမမ်ား က
စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္ က်ေနသူေတြ။အျခား၀န္ထမ္းမ်ား က သံပတ္ေပး စက္ရုပ္ပမာ
ထိုထိုေသာ အေနအထားမ်ားက မယ္ဒလင္း၏စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ စြမ္းရည္ကို စိန္ေခၚေနသည္။

ရဲအဖြဲ႕က တယ္လီဖုန္းဆက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းရုံးခန္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနခိုက္ျဖစ္၏။ ကၽြန္မ အလုပ္ လုပ္ေနသည့္ ေက်ာင္းမွာ ပင္စီလ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္၊ ဖီလဒဲလ္ဖီးယား ေျမာက္ပိုင္း ရွိ ဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ တပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ မိခင္ျဖစ္သူ ကက္စင္ဒရာမွာ ေစာေစာကေလး ကပင္ ဓားထိုးခံလိုက္ရသည္တဲ့။ သူ႕သားျဖစ္သူ ကိုးႏွစ္သားကေလး ဒိုရီယံ က ကၽြန္မကို ေခၚေပးဖို႕ ေျပာေနသည္ ဆို၏။

အိုမဟုတ္ပါေစနဲ႕ကြယ္။ ကက္စင္ဒရာမဟုတ္ပါေစနဲ႕ ဟု ကၽြန္မဆုေတာင္းမိ၏။ ကက္စင္ဒရာကား ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ိဳေသာ မိခင္တစ္ဦး။ စိတ္ပ်က္စရာေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုတြင္ ကိုယ့္ ဘ၀ကိုယ္ ျပဳျပင္ဖို႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသူတစ္ဦး။

ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို စံျပေက်ာင္းျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ ကၽြန္မမွာ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ဘလိန္းသို႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမအျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္လာ ကတည္းက ကၽြန္မရင္ဆိုင္ရမည့္ အခက္အခဲမ်ားသည္ လြယ္ကူလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိျမင္ သေဘာေပါက္ခဲ့၏။

ဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္း၏ ၀န္းက်င္ စထေရး ဘယ္ရီမင္းရွင္း အမည္ရွိ တိုက္အိမ္တြဲႀကီးရွိသည္။ ေလးေထာင့္ ပုံစံ တိုက္အိမ္ႀကီး ၁၆အိမ္ေလာက္ တြဲစပ္တည္ေဆာက္ထားသည့္ စထေရာ္ ဘယ္ရီမင္းရွင္းႀကီး တစ္ခုလုံးမွာ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္စီးေနၿပီ။ ထိုတိုက္တြဲႀကီးတြင္ ေနထိုင္သည့္ အိမ္ေထာင္စု အမ်ားစု သည္ လူမႈဖူလုံေရး ေထာက္ပံ့ေၾကးေပၚတြင္ မွီခိုအားထားေနၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္မတိဳ႕ ေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္စာသင္ေနသည့္ စာသင္သားေတြထဲမွ လက္တစ္ဆုပ္စာ မွ်ေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြသာ ေက်ာင္းမွ အိမ္သို႕ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ သူတို႕၏ မိရင္းဖရင္းႏွင့္ ဆုံေတြ႕ၾကရသည္။

ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းမွ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားမွ ထာ၀စဥ္ တိုက္ပြဲႏြဲေနသည့္ ကမၻာတစ္ခုထဲတြင္ ေနထိုင္ က်င္လည္ ေနၾကရ၏။ တိုက္ပြဲမ်ားသည္ သူတို႕ ေနထိုင္သည့္ အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သို႕မဟုတ္ ပါကလည္း သူတို႕အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိသည့္ အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္။

တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ ေက်ာင္းစႀကၤံလမ္းေပၚ၌ အၿပဳံးအရယ္မဲ့စြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေယာက္ ကို ကၽြန္မ ရပ္တန္႕ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ေမးၾကည့္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြယ္"
ထိုအခါ အၾကမ္းဖက္မႈ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားရတတ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္မက ထိုကေလးကို စိတ္ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းေျပာရ၏။ အားေပးရ၏။ တကယ္ေတာ့ သည္လို ေ၀ဒနာမ်ိဳးကို ဘယ္ကေလး မွ် မခံစားထိုက္ပါေခ်။

"ဒီမွာေတာ့ သားဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး။ သားရဲ႕ေက်ာင္းဟာ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာ၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာကြယ့္။ ဒီေက်ာင္းမွာ သားကို လူတိုင္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံၾကလိမ့္မယ္။ သား ၿပဳံးႏိုင္ ရယ္ႏိုင္ လာေအာင္ ဆရာမႀကီးတို႕က ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ၾကမွာပါကြယ္"

ကၽြန္မက သည္လိုစကားမ်ိဳးျဖင့္ အားေပးခဲ့သည္။ ႏွစ္သိမ့္ ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့သည္။ သို႕ေပမဲ့ ခုေတာ့ အဆိုးရြားဆုံး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္မေက်ာင္းသားေတြ၏ မိဘေတြထဲမွာ မိခင္တစ္ေယာက္မွာ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံလိုက္ရၿပီ။ ဒိုရီယံတြင္ ညီမကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူတို႕၏မိခင္ ကက္စင္ဒရာ အသတ္ခံရခ်ိန္တြင္ သူတို႕ သုံးေယာင္စလုံး အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ ေနရာမွာ ရွိေနၾကသည္။

ကက္စင္ဒရာ့ ဇာတ္လမ္းမွာ ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။ သူသည္ ကာလၾကာျမင့္စြာကတည္းက ကုတ္ကင္းစြဲေနသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ သူက ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေရးစခန္း သြားၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ ခဲ့ သည္။

တစ္လေလာက္ ၾကာေသာအခါ ကက္စင္ဒရာသည္ သမီးအႀကီးကေလးကို ႀကိဳရင္း ကၽြန္မရုံးခန္းထဲသို႕ ၀င္လာသည္။ ထိုအခါ ကက္စင္ဒရာ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈရလဒ္မ်ားကို ကၽြန္မျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။
"ဟာ…ကက္စင္ဒရာ၊မင္းမွဟုတ္ရဲ႕လားကြယ္။ မင္းကိုယ္မင္း ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘယ္လို ျပဳျပင္ လိုက္တာ လဲဟင္၊ မင္းကိုၾကည့္ရတာ တစ္ေသြးတစ္ေမြး ျဖစ္ေနပါကလား"
"အိုး…ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစၥစ္ကတ္ရိုက္။ ကၽြန္မျပန္လည္ျပဳျပင္ေရးစခန္းက ျပန္လာၿပီေလ။ ကၽြန္မ ေဆးျပတ္ သြားၿပီ ဆရာမႀကီးရဲ႕။ ကၽြန္မဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ၿပီးေနေတာ့မွာပါ"
ကက္စင္ဒရာက သူ႕သမီးကို ေခၚသြားသည္။ ကုန္စုံဆိုင္သို႕ သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာ မွာ ၀င္ၿပီး ဒိုရီယံအတြက္ ရွဴးဖိနပ္အသစ္တစ္ရန္၀ယ္သည္။ အိမ္သို႕ အျပန္တြင္ သူ႕အဘြားအိမ္၀င္ၿပီး တစ္ႏွစ္သမီး အငယ္ေလး ကို ေခၚသည္။ သူ႕အဘြားက သမီးအငယ္ကေလးကို ထိန္းေပးထားသည္ေလ။

အိမ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ကက္စင္ဒရာ ညစာခ်က္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႕ေယာက်ာ္းျပန္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေငြေၾကးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စကားမ်ားၾကသည္။ ျငင္းၾကခုံၾကသည္။ အျငင္းအခုံတြင္ အရွိန္တက္လာၿပီး တစ္ဦးကို တစ္ဦး တြန္းၾက၊ ထိုးၾက၊ ဆဲဆိုသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ေနေသာ ကေလးငယ္သုံးေယာက္က ဆိုဖာတစ္လုံးေပၚမွာ။ သဳံးေယာက္သား စုၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ ၀ပ္ေနၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ သူတို႕အေဖက ဓားတစ္ေခ်ာငး္ကို ဆက္ၿပီး ေခၚဖို႕ အေပၚထပ္သို႕ ေျပးတက္သြားသည္။

ဒိုရီယံႏွင့္ သူ႕ညီမေလးႏွစ္ေယာက္မွာ အသည္းတုန္အူတုန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕လြန္းသျဖင့္ ဆိုဖာေပၚ တြင္ လႈပ္ပင္မလႈပ္၀ံ့ၾက။ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြ တံခါး၀မွာ အေျပးအလႊား ၀င္ေရာက္ လာၾကေသာ အခါ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲေနသည့္ ကက္စင္ဒရာကို ေတြ႕ၾကရသည္။ ကေလးသံုးေယာက္ ကေတာ့ ဆိုဖာေပၚမွာပင္ ထုိင္ေနၾကဆဲ။ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ေနသည္။ ၾကက္ေသေသေနသည္။။ အသံ ဆိုလို႕ စိုးစိ မွ် မထြက္၀ံ့ၾက။
နာရီအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ရဲအဖြဲ႕က ဒိုရီယံ၏ ဖခင္ကို ဖမ္းဆီးလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ကက္စင္ဒရာ တစ္ေယာက္ ေဆးရုံ မွာပင္ ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေပးသည္။
"ဦးတို႕ ဘယ္သူ႕ကို ေခၚေပးရမလဲ"
ရဲသားတစ္ေယာက္က ကေလးေတြကိုေမးသည္။
"သားတို႕ ျပႆနာတစ္ခုခုေပၚတဲ့အခါ လာၿပီး ကူညီတတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ရွိသလား"
"ကၽြန္ေတာ ့္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ကို ေခၚေပးပါ"
ဒိုရီယံ က ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္းေျပာသည္။
"သူလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေခၚပါလိမ့္မယ္"

ကၽြန္မသူတို႕ဆီသို႕ သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မအတိုင္ပင္ခံ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ဆီသို႕ အေျပးအလႊား သြားသည္။ သူတို႕ကို ေက်ာင္းသို႕ ေခၚသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မအိမ္သို႕ ေခၚခဲ့သည္။
ထိုည အဖို႕ေတာ့ အဖိုးထိုက္ရတနာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မငိုင္ေနမိသည္။ သူတို႕ကေလးေတြကို ဘာေျပာ လို႕ ဘာဆိုရမည္မသိ။ သူတို႕သုံးေယာက္ကို ကၽြန္မအိပ္ရာေပၚ ေခၚတင္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ကို ေထြးေပြ႕ထားရုံပဲ တတ္ႏိုင္သည္။ သူတို႕ကေလးေတြက ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနၾကသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ျမည္တမ္းေနၾကသည္။
"ေမ့ေမ့ကို ေခၚေပးပါ မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ ေမေမ့ကို ေခၚေပးပါ"

ကၽြန္မ သူတို႕ေက်ာကေလးေတြကို အသာအယာ ပုတ္ေပးသည္။ သူတို႕လက္ေမာင္းကေလးေတြကို ပြတ္သပ္ ေပးသည္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သူတို႕ကေလးေတြ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းရင္းေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကသည္။ သည္ေတာ့မွ ကၽြန္မငိုမိသည္။ ဘုရားသခင္ထံတြင္ ဆုပန္မိသည္။ သည္ခိုကိုးရာမဲ့ သနားစရာ ကေလးငယ္ေတြသည္ တပည့္ေတာ္မကို ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးေနၾကပါသည္ဘုရား။ သူတို႕ ကေလး ေတြသည္ တပည့္ေတာ္မကို လိုအပ္ေနၾကပါသည္ဘုရား။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ကေလးေတြကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ တပည့္ေတာ္မအား ခြန္းအားမ်ား ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။
ကတ္စင္ဒရာသည္ သူ႕ကေလးေတြ၏ ေနာင္ေရးေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ခဲ့၏။ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့၏။ သူတို႕ ကေလး ေတြ အေနျဖင့္ သူတို႕ေမေမ စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ အနာဂတ္ ဘ၀မ်ိဳးကို ခံစား ထိုက္ ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ကေလးေတြအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီမည္ဟု ကၽြန္မတစ္ကိုယ္တည္း အဓိ႒ာန္ ျပဳလိုက္ပါသည္။

ေနာက္ဆုံး၌ သမီးႀကီးကေလးက ေဆြမ်ိဳးတစ္ဦးထံတြင္ သြားေနသည္။ ဒိုရီယံ ႏွင့္ သူ႕ညီမ အငယ္ကေလး ကေတာ့ ကတ္စင္ဒရာ့ အဘြားႏွင့္ ဆက္ၿပီးေနသည္။ ဒိုရီယံက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းဆက္တက္သည္။
တကယ္ ေတာ့ ဘလိန္းသို႕ ကၽြန္မေရာက္လာျခင္းကိုက ဒိုရီယံ၊ သူ႕ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတို႕ကို ကေလး ေတြကို ကူညီေဖးမဖို႕ မဟုတ္ပါလား။

ဘလိန္းသို႕ ကၽြန္မေရာက္လာသည္မွာ မတ္လ အေစာပိုင္း ျဖစ္သည့္တိုင္ ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဓာတ္က က်န္ေနဆဲ။ သို႕ေသာ္ နံနက္ခင္း၏ ေနမင္းႀကီးက ေႏြဦးကာလကို ညႊန္းေန၏။ ၿပိဳက် ပ်က္စီးေနၿပီျဖစ္ေသာ အိမ္တန္းရွည္ႀကီး ၏ ေခါင္ေပၚမွာ ေျခခ်င္း၀တ္ ျမဳပ္ေလာက္သည့္ အမိႈက္သရိုက္ ေတြ ပြေနေသာ ကြက္လပ္ မ်ား ၏ ေခါင္းေပၚမွာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးသည္ ျပာလဲ့ေတာက္ပေန၏။

သို႕ေသာ္ အက္ေၾကာင္းႀကီးမ်ား ထင္ၿပီး ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚမွာေတာ့ ေမွာင္ေနဆဲ။ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္မ်ားႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမ်ားမွာ ေမွာင္ရိပ္မ်ားေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္ေနဆဲ။ အေဆာက္ အအုံ အမ်ားစု သည္ ဗုံးႀကဲခံထားရ သည္သုိ႕ရွိ၏။ အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားမွာ အထဲတြင္ အခန္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားျခင္း မရွိ။ ဟာလာဟင္းလင္း အခန္းႀကီးမ်ားသာရွိသည္။ သည္အခန္းေတြ၏ ၾကမ္းျပင္မွသည္ မ်က္ႏွာၾကက္အထိ ပိုးဟပ္ေတြ ႂကြက္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ သည္အခန္းေတြထဲတြင္ ကေလးေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ၾကမည္ ကို စဥ္းစားလို႕ပင္ မရ။ သို႕တိုင္ သည္ဟာလာဟင္းလင္း ခန္းမေတြထဲတြင္ လူေတြ ျပည့္ေနသည္။ သည္မိသားစုေတြတြင္ ကေလးေတြ တစ္ၿပဳံတစ္မႀကီး ရွိေနၾကသည္။

အိမ္ေရွ႕ေလွကားထစ္မ်ားတြင္ ရွိေနသည့္ လူေတြက သူတို႕ လမ္းထဲသို႕ ကဲဒီလက္ ကားႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္း၀င္လာၿပီး မဲဆြယ္ထြက္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္လို လက္ေ၀ွ႕ယမ္း ျပေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသေနၾကသည္။

"မဂၤလာရွိတဲ့ နံနက္ခင္းပါ။ မဂၤလာရွိတဲ့နံနက္ခင္းပါ"
ကၽြန္မက သူတို႕ကို လွမ္းၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည္။

ကၽြန္မအား စိတ္မႏွံ႕ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟု ထင္ၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ သည္လမ္းထဲသို႕ ကဲဒီလက္ ကားႀကီး ေတြ ၀င္ေလ့၀င္ထမရွိ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ လမ္းမွားေကြ႕မိၿပီး ၀ကၤပါလို ရႈပ္ယွက္ခတ္ ေနသည့္ အေဆာက္အအုံေတြၾကားထဲတြင္ လမ္းေပ်ာက္ကာ ထိတ္လန္႕တၾကား ျဖစ္ေနမွသာ သည္ လမ္းေတြ ေပၚတြင္ ကဲဒီလက္ကားႀကီးေတြကို ေတြ႕ရတတ္၏။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္မက ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မ်ားႏွင့္ စိမ္းသူမဟုတ္။ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ တစ္ခုတြင္ ကၽြန္မ၏ သက္တမ္းတစ္၀က္ ေလာက္ ေနထိုင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ လာမည့္ ႏွစ္ကာလ မ်ားအတြင္း သည္ ရပ္ကြက္ ကို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာလို ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္မည္ဟု သံႏၷိ႒ာန္ခ်ထားသည္။ သည္လို အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရျခင္းသည္ ပင္လွ်င္ ကၽြန္မ၏ အိပ္မက္တစ္ခု အေကာင္ အထည္ ေပၚလာျခင္း မဟုတ္ပါလား။

အပိုင္း (၂)
ဂ်ိမ္းဂ်ီဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ကၽြန္မကားကို ရပ္လိုက္၏ ေက်ာင္းက သိပ္ သားသား နားနားႀကီး မဟုတ္ အျပင္မွၾကည့္ရတာေတာ့ ခိုင္ခံ့သလိုရွိသည္။ အထပ္က သုံးထပ္၊ မီးခိုးေရာင္ ေဆးသုတ္ ထားသည့္ အုတ္နံရံမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ လက္ေဆာ့ ေရးျခစ္ထားသည့္ စာေတြ၊ ရုပ္ပုံေတြ အျပည့္။ ကစားကြင္း၏ ဟိုဘက္စည္းရိုးမွသည္ သည္ဘက္ စည္းရိုးထိေအာင္ အမိႈက္သရိုက္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေနသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ဆင္၀င္ေအာက္သို႕ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ နံရံတစ္ခုေပၚတြင္ မႈတ္ေဆး ျဖင့္ ေရးထားသည့္ စာတန္းတစ္တန္းက ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳလိုက္၏။ စာတန္းမွာ ညစ္ညမ္းေသာ စာတန္း။ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ၊ သားႏွင့္အမိ ဖတ္ဖိဳ႕မေကာင္းေသာ စာတန္း။ စာတစ္လုံးလွ်င္ တစ္ေပေလာက္ ျမင့္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မစိတ္မပ်က္။ ဒါေတြကို စိန္ေခၚဖို႕ပဲ သည္ေနရာသို႕ ကၽြန္မေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ ပါလား။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အသြင္ေျပာင္းလာေအာင္ ေက်ာင္းတြင္း ျပဳျပင္ေရးမ်ား လုပ္ခ်င္သည္။ ကေလးေတြ စိတ္ဓာတ္ သန္႕စင္ျမင့္မားလာေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည္။ သူတို႕ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ လာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မတို႕က ေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕လိုသည္။။ ထိုအခါ ကေလးေတြ ဘက္က သင္ယူဆည္းပူး လာၾကလိမ့္မည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ သည္လို လုပ္ေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမႈ ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ပါ၀င္ပတ္သက္လာဖို႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားရမည္။ သည္အခ်က္ေတြ မွန္ကန္ ေၾကာင္း ကၽြန္မလက္ေတြ႕ျပခ်င္သည္။

မိန္းမတစ္ေယာက္ ကၽြန္မဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။ သူ႕နာမည္က လစ္မက္ကိန္း။ သူ႕ရာထူးက လူထုဆက္ဆံေရးမွဴး။ သူ႕လုပ္ငန္း တာ၀န္ေတြထဲမွ တစ္ခုမွာ ရပ္ကြက္ စည္းေ၀းမ်ား ရွိလွ်င္ ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အစည္းအေ၀းတက္ရသည္။ ေက်ာင္း၏လုပ္ရွားမႈမ်ား၊ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားကို ရပ္မိရပ္ဖမ်ားအား အသိေပးတင္ျပရသည္။ ေဆြးေႏြးရသည္။ လစ္က ကၽြန္မအား ဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္းကို လိုက္ျပသည္။

ကၽြန္မအားေပးအပ္လိုက္သည့္ စာရင္းဇယားအရေတာ့ သည္ေက်ာင္း အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္း သိထားသည္။ သည္ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္တန္းမွ ေျခာက္တန္းအထိ စာသင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ဦးေရ ၅၀၀ ခန္႕ရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေပါင္း ၃၂ဦးရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ တကၠသိုလ္ မွ ေက်ာင္းၿပီး ခါစ ဆရာအသစ္ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘလိန္းေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ကိန္းဂဏန္း မ်ားသာ မဟုတ္ဘဲ သည့္ထက္ ပိုၿပီး ေလ့လာစရာေတြ ရွိေနေသးေၾကာင္း ကၽြန္မ သိေနသည္။

ခံယူခ်က္ဆိုတာရွိပါသည္ ၄င္းခံယူခ်က္ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ စာသင္ေက်ာင္းကိုမဆို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ေဖာ္ျပေန သည့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းစႀကၤံ လမ္းမ်ားတြင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျပဳေနသည့္ ကေလး ေတြ ႏွင့္ ဆရာဆရာမမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ အဆုိပါ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္၏ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံႀကီး ၏ အေျခအေနကိုၾကည့္လွ်င္ လည္း အဆိုပါ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ျမင့္ေတြ႕ ႏိုင္၏။

ဘလိန္းေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မ၏ ကနဦး ထင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး အားရစရာ မေကာင္းလွ။ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းလုံး ညစ္ပတ္ေပေရေနသည္။ ပိုးဟပ္ေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရသည္။ သူငယ္တန္း စာသင္ခန္း တစ္ခန္းရွိ ဗီရိုတစ္လုံးကို ကၽြန္မဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဗီရိုအတြင္းပိုင္းမွာ ရႊံ႕မ်ား ေပက်ံ ေနၿပီး ပိုးဟပ္မ်ား ေမြးျမဴထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။
"ပိုးဟပ္ေတြက စာအုပ္အေႏွာင့္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေကာ္ေတြကို လာလာစားၾကတာရွင့္"

ဆရာမတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။
"အဲဒီဗီရိုထဲ မွာ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ရွင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ ဆရာမ လိုအပ္မည့္ပစၥည္းေတြကို ခ်န္ထား။ က်န္တာ ေတြ အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ပါ"
ကၽြန္မက ဆရာမအား ေျပာလိုက္၏။
သို႕ေသာ္ ပိုးဟပ္မ်ားကိုေတြ႕ရဖို႕ ကၽြန္မအေနျဖင့္ စာသင္ခန္းမ်ား သို႕ လွည့္လည္ စစ္ေဆး ၾကည့္ေနဖို႕မလိုပါ။ ကၽြန္မ၏ စာေရးစားပြဲ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၏ စာေရးစားပြဲထဲမွာပင္ ပိုးဟပ္ေတြ ရွိေနသည္။ ကၽြန္မ၏ တယ္လီဖုန္းထဲမွာလည္း သည္ေကာင္ေတြရွိေနသည္။ ကၽြန္မက တစကားေျပာခြက္ကို မၿပီး ေအာက္ခံအုံေပၚ သို႕ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ခံအုံထဲမွ ပိုးဟပ္ႏွစ္ေကာင္ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ျဖင့္ ထြက္လာပါသည္။

ေနရာတကာတိုင္းတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ ႂကြက္ေခ်းေတြ။ အေဆာက္အအုံ၏ နံရံမ်ားေပၚတြင္ ဖုန္ေတြ ထုတက္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ားကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ ေဆးေၾကာသန္႕ရွင္းထားပုံမရ။ တစ္ခုခု ေတာ့ လုပ္ရေတာ့မည္။ လုပ္ဆို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လုပ္ပစ္ရလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံႀကီး တစ္ခုလုံးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ ေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးမွဴးႏွင့္ သူ႕လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ က တာ၀န္ယူထားသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ ပထမဦးစားေပး လုပ္ငန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလုံး မ်ား လိုက္လံ လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္းသာ ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က နံနက္စာ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ မီးလုံးမ်ား၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား ကိုင္ၿပီး စႀကၤံလမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ မီးလုံး သို႕မဟုတ္ မီးေခ်ာင္းအသစ္လဲလွယ္ တပ္ဆင္ရန္ လိုအပ္သည္ကို ေတြ႕လွ်င္ တပ္ဆင္ေပးသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံတစ္ခုလုံးမွာ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၿပီ။ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံႀကီး တစ္ခုလုံး မွာ ပ်က္စီးယုိယြင္းေနၿပီ။ ေယာက်ာ္းေလး အိမ္သာထဲတြင္ ေရဆြဲအိမ္သာတစ္၀က္ေလာက္မွာ ပိတ္ဆို႕ ေန၏ သို႕တိုင္ ကေလးေတြသည္ ထိုအိမ္သာမ်ားကို ဆက္ၿပီး အသုံးျပဳေနၾကရသည္။ ေဟာင္ေစာ္နံ အနံ႕ အသက္ မ်ားသည္ အျပင္ဘက္ စႀကၤံလမ္းမ်ားသို႕တိုင္း လြင့္ပ်ံေန၏။

"ဒီအိမ္သာကို ကၽြန္ေတာ္ေဆးေၾကာသန္႕စင္ပါတယ္။ မစၥစ္ကတ္ရိုက္။ အနံ႕အသက္ ေတြက ၾကမ္းျပင္ ထဲကကို ထြက္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ဒီၾကမ္းခင္း ကြန္ကရစ္ေတြထဲမွာ ၁၀ႏွစ္စာေလာက္ ရွိတဲ့ ေသးေတြက စိမ့္၀င္ ေနတာကလား။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေဆးလို႕ေၾကာလို႕မရဘူးခင္ဗ်"
ေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးမွဴးက ရွင္းျပသည္။

ကၽြန္မက သူ႕အား ေရေႏြးတစ္ပုံးႏွင့္ ဂက္မွင္ဘီးတခ်ိဳ႕ ယူလာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ၏ ရွဴးဖိနပ္ႏွင့္ ေျခစြပ္ေတြကို လက္ေဆးေႂကြခြက္တစ္ခုေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္မဂါ၀န္ ၏ ေရွ႕ပိုင္း အသာမၿပီး ၾကမ္းေဆးၾကမ္းတိုက္အလုပ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လုပ္ပစ္လိုက္၏။ တစ္နာရီ ေလာက္ ၾကာေသာ အခါ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။ အနံ႕ခံၾကည့္သည္။
"ကဲ...ရွင္ဘာအနံ႕မ်ား ရေသးသလဲ"

"မရေတာ့ပါဘူး"
"မွန္တယ္။ ဒီအနံ႕က ကြန္ကရစ္အခင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အနံ႕ေနာ္၊ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကဲ..အိမ္သာေတြ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာတဲ့ အလုပ္ က ကၽြန္မအလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ ေပးဖို႕ ကၽြန္မမရည္ရြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရွင္.... ကၽြန္မ ကိုယ္စား ဒီအလုပ္ကို ရွင္လုပ္ေပး ႏိုင္ပါ့ မလား"
"ဟုတ္ကဲ့လုပ္ပါ့မယ္"

သတင္းက တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားဆိုသလို ပ်႕ံႏွံ႕သြားသည္။ ေက်ာငး္အုပ္ဆရာမႀကီးက ေယာက်္ားေလး အိမ္သာထဲ၀င္ၿပီး ၾကမ္းေတြတိုက္၊ အိမ္သာေတြ ေဆးသည္ဆိုသည့္ သတင္း။ ေက်ာင္းတြင္ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားသည့္ သမၻာရင့္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးရွိသည္။ သူ႕နာမည္ ေရမြန္ဘရြတ္။ သူသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ အမာခံ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္လာသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ေယာက်္ားေလးအိမ္သာထဲ၀င္ၿပီး ၾကမ္းေဆးၾကမ္းတိုက္ အလုပ္ကို လုပ္သည္ ဆိုေသာ သတင္း ကို ၾကားေတာ့ ေရမြန္ဘရြက္ကဟားတိုက္ရည္ေမာခဲ့သည္ဆို၏။ အားပါးတရ ရယ္လြန္း သျဖင့္ သူသည္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး လဲက်မတက္ ျဖစ္ခဲ့သည္ဆို၏။

"အဲဒီအိမ္သာေတြကို သူတိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ျဖင့္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲဗ်ာ"ဟု ေျပာခဲ့သည္ ဆို၏။
သူ႕လိုပင္ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကလည္း မယုံၾကပါ။ သည္အေၾကာင္းကို သူတို႕ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ တစ္ဦး ကို တစ္ဦး သတင္းပါးၾကသည္။ မၾကာမီအတြင္း နီးနား၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံးတြင္ သတင္းစကားေတြ အသံျမည္ လာသည္။

"ခုဆို အဲဒီအိမ္သာေတြမွာ အနံ႕အသက္ဆိုးေတြ မထြက္ေတာ့ဘူးတဲ့"
"အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီး တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာပစ္တာ ဆိုပဲ။ က်ဳပ္ဆိုလိုတာက အဲဒီအိမ္သာေတြကို ဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာပစ္တာတဲ့ေနာ္။ သူအဲဒီလိုလုပ္ေနတာကို က်ဳပ္သားကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့တာဗ်ိဳ႕"

သည္ေက်ာင္းႀကီးကို ျပဳျပင္ ေျပာငး္လဲပစ္မည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားေၾကာင္း သူတို႕အား အခ်က္ျပ လိုသည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႕ အခ်က္ျပရမည္ဆိုသည့္ နည္းကို ကၽြန္မေတြ႕ရွိလိုက္ပါၿပီ။
မၾကာမီ အတြင္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ကၽြန္မရုံးခန္းေရွ႕တြင္ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္လာၾကသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မကို လာၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သည္ဆရာမႀကီးသည္ အိမ္သာေတြကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သည္ဆိုလွ်င္ သူတို႕လို မိဘေတြႏွင့္ မဆက္ဆံခ်င္ေလာက္ေအာင္ အတန္းအစား ခြဲျခားတတ္သူ မဟုတ္ ဟု သူတို႕တြက္ဆၾကသည္။

ကၽြန္မတို႕ မၾကာမၾကာစကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကေလးေတြအေၾကာင္း။ ေက်ာင္းအေၾကာင္း။ သူတို႕ႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္မွ စထေရာ္ဘယ္ရီမင္းရွင္းဆိုသည့္ တိုက္အိမ္စုႀကီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၿပီဟု လူအမ်ားက ယုံၾကည္ေနေၾကာင္း အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း သိခြင့္ရလိုက္၏။ သည္ေတာ့ သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီး တစ္ခုလုံး သည့္ထက္ ေကာင္းမြန္တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႕အားလုံး ကို ျပသရေတာ့မည္။

သည္ေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြ သိသာျမင္သာေအာင္ ကၽြန္မ လက္လွမ္းမီသည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ျပ ရေတာ့မည္။

ေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းရွိ အမိႈက္သရိုက္မ်ားကို လွည္းက်င္း သန္႕ရွင္းပစ္ျခင္းသည္ သူတို႕အတြက္ မ်က္ျမင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္နံနက္တြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံးကို ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအားလုံး စုေပါင္းၿပီး အမိႈက္ေကာက္ ၾကသည္။ အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္ပုံးေတြထဲ ထည့္ၾကသည္။ မုန္႕ပဲသေရစာမ်ား ထုပ္သည့္ စကၠဴပတ္ေတြ၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြ၊ အခ်ိဳရည္ဘူးခြံေတြ ပုလင္းကြဲေတြ။ ကၽြန္မတို႕၏ အမိႈက္ေကာက္ပြဲ ၿပီးဆုံးသြားေသာအခါ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတြင္ ဘာအမိႈက္သရိုက္ မွ် မက်န္ေတာ့။ မဂၤလာေဆာင္ေတြတြင္ ေရာင္စုံစကၠဴစကေလးေတြ ႀကဲျဖန္႕ထားသလို စကၠဴစ ေသးေသး ေလး ေတြသာ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ က်န္ေနေတာ့၏။

ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္လိုက္သည္။
"သားတိဳ႕ သမီးတို႕ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံထဲကို လက္မွတ္တစ္ေစာင္မပါဘဲ ဘယ္သူမွ ျပန္၀င္ လာခြင့္ မရွိဘူး"
"ဆရာမႀကီးဘာေတြ ေျပာေနတာလဲဟင္"
သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးတီးတိုးေမးၾကသည္။

"လက္မွတ္တစ္ေစာင္တဲ့ဟုတ္လား"
"လူတိုင္း လူတိုင္း လက္မွတ္တစ္ေစာင္စီ ရွိရမယ္"
ကၽြန္မ က ထပ္ေျပာသည္။
"ဒီမနက္ မင္းတို႕ ကိုင္လာရမယ့္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ဆိုတာက အမိႈက္တစ္စပဲ"
ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး၅၀၀သည္ တစ္ေယာက္လွ်င္ အမိႈက္တစ္စပဲ"

ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး၅၀၀သည္ တစ္ေယာက္လွ်င္ အမိႈက္တစ္စစီရေအာင္ အလုအယက္ ေကာက္ၾက ေတာ့၏။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကစားကြင္းသည္ ေထာက္ျပစရာမရွိေအာင္ ရွင္းသန္႕ ေျပာင္လက္ သြားသည္။ သည္က်င့္စဥ္သည္ တနလၤာေန႕ နံနက္တိုင္း လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ က်င့္စဥ္ ျဖစ္သြားသည္။

ကၽြန္မဘယ္သူ႕ကိုမွ် ၾသဇာအာဏာသုံးၿပီး အမႈိက္မေကာက္ခိုင္း။ သို႕ေသာ္ အမိႈက္ေကာက္ရာတြင္ ပါ၀င္ ကူညီျခင္း မရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေတြ႕လွ်င္ သူ႕ထံသို႕သြားသည္။
ဘလိန္း ဟာ မင္းရဲ႕ေက်ာင္းမဟုတ္လား။ ဘလိန္းမိသားစုထဲမွာ မင္းေကာ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ ရဲ႕လား။ မိသားစု၀င္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကို သန္႕ရွင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ၀ိုင္းကူ ရတယ့္ကြယ့္"

ကေလးေတြကို စည္းရုံးသိမ္းသြင္းရသည္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ မရွိပါ။ သူတို႕ကို ဆြဲေဆာင္ရတာ လြယ္ပါသည္။ သို႕ေပမဲ့ သူတို႕မိဘေတြက်ေတာ့ သည္လိုမဟုတ္။ အကယ္၍ ဘလိန္းႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ကၽြန္မ၏ စီမံကိန္းမ်ား အေကာင္အထည္ေပၚခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ မိဘေတြပါ၀င္လႈပ္ရွားဖို႕ လိုအပ္သည္။

သည္ေတာ့ မိဘမ်ားႏွင့္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆုံအစည္းအေ၀းလုပ္ဖို႕ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႕အမ်ားစုက ကၽြန္မကို ျပက္ရယ္ ျပဳၾကသည္။

"သူတို႕လာမွာမဟုတ္ဘူးမယ္ဒယ္လင္း။ ဘယ္တုန္းကမွ မလာၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း လာမွာမဟုတ္ဘူး"
ကၽြန္မ၏ ပထမေျခလွမ္းမွာ ကေလးေတြကို စည္းရုံးျခင္းျဖစ္၏။ အစည္းအေ၀းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႕ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသားအားလုံးကို စုေ၀းဖို႕ ေခၚလိုက္ သည္။

"သားတို႕သမီးတို႕ရဲ႕ ေမေမက မစၥကတ္ရိုက္အေၾကာင္းကို သိဖို႕လိုတယ္။ အဲဒါဟာ အေရးႀကီး တယ္ေနာ္။ ဒီေန႕ကစၿပီး အစည္းအေ၀းလုပ္မယ့္ရက္ မတိုင္မီအထိ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အိမ္ကိုျပန္ ေရာက္တာ နဲ႕ အစည္းအေ၀း က်င္းပဖို႕နီးလာၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမႀကီး အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေျပာျပၾကပါ။ တစ္ေန႕တာအတြင္း ဆရာမႀကီးဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေျပာ တယ္ စဥ္းစားလို႕မရရင္ဆရာမႀကီး ဒီေန႕ ဘာအ၀တ္အစား၀တ္လာတယ္ဆိုတာ မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာျပပါ။ 'ဒီေန႕ေတာ့ မစၥစ္ကတ္ရိုက္၀တ္လာတာ ဂါ၀န္အစိမ္းေရာင္ ေမေမေရ႕' ဆိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပၾကေနာ္'

ေနာက္ေန႕နံနက္က်ေတာ့ ကၽြန္မရုံးခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနသည္။ ရုံးခန္းတံခါးကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားသည္။ စႀကၤံလမ္းေပၚမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္ ကေလးေတြက ရုံးခန္းေရွ႕မွာရပ္သည္။ ကၽြန္မ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ အေရာင္ ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။
"ဆရာမႀကီး ဒီေန႕ဘာ၀တ္လာလဲေဟ့၊ ဘာအေရာင္လဲဟင္"
"အျပာေရာင္ဟဲ့။ ဒီေန႕ အျပာေရာင္၀တ္လာတာ"

အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္မည့္ သီတင္းပတ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္မက ေမာ္ေတာ္ကားကို တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းသြားသည္။ အိမ္အျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းေပၚတြင္ ထြက္ေဆာ့ေနသည့္ ကေလးေတြကိုေတြ႕လွ်င္ 'သြားမင္းတို႕ေမေမကို ေခၚခဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖကို ေခၚခဲ့'ဟု ကၽြန္မကေျပာသည္။
ကေလး ေတြက အ့ံအားတသင့္ျဖစ္ေနသည့္ သူတို႕မိဘမ်ားကို အိမ္ထဲမွ ေခၚထုတ္လာေသာအခါ 'ၾကာသပေတးေန႕ ညမွာ ကၽြန္မတို႕အစည္းအေ၀း လုပ္ပါမယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းကို ရွင္တို႕ လာၾက ရမယ္ေနာ္'ဟု ကၽြန္မကေျပာသည္။

ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကို ကားေစာင့္ေနသည့္ လူႀကီးေတြကို ေတြ႕သည္။ ကားကို သူတို႕ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္ ကာ အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း ေျပာသည္။ အစည္းအေ၀းသို႕ သူတို႕လည္း လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳ ေစသည္။

အပိုင္း (၃)
ၾကာသပေတးေန႕သို႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ ထိုေန႕ ေစာေစာပိုင္းတြင္ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမွ လက္ေထာက္ စီမံခန္႕ခြဲေရးမွဴးကို ေခၚသည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲတြင္ အရန္ ထိုင္ခံုမ်ားအျဖစ္ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြထပ္ခ်ထားဖို႕မွာၾကားလိုက္သည္။ ညေန 4နာရီထိုးသည့္တိုင္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ် ျပင္ဆင္ထားသည္ကို မေတြ႕ရ။

"ဘယ္မွာလဲ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြ" ဟုကၽြန္မကေမးသည္။
မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမၾကီးရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးေတြကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ထိုင္ခံု အပို္ေတြ မလိုပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမိဘေတြ လာၾကမွာမဟုတ္လို႕ပါ" ကၽြန္မ ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားသည္။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ရွင္၊ ဒီေန႕ အစီအစဥ္ကိုေကာ ေနာက္ထပ္ လုပ္မယ့္အစီအစဥ္ေတြကိုပါ ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ ရွင္ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ သေဘာနဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ရွင္မၾကိဳက္ဘူး ဆိုရင္လည္း ဒီေက်ာင္းကေန ရွင္ေျပာင္းသြားႏိုင္တဲ့ ေန႕အထိ ၾကိဳက္ဟန္ ေဆာင္လုိက္ပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေခါက္ကုလားထိုင္ ေတြထပ္ခ်ထားေပးပါေနာ္"
ကုလားထိုင္ေတြထပ္ခင္းလိုက္သည္။ ညေန6နာရီေရာက္ေတာ့ လူေတြတဖြဲဖြဲစေရာက္လာသည္။

မၾကာမီအတြင္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ တံခါးေပါက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး တေသာေသာ၀င္လာၾကသည္။ ၀င္ေၾကးမဲ့စင္တင္ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုသို႕ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ လာေရာက္ၾကသည့္ ႏွယ္။ ကၽြန္မက တံခါး၀မွ ရပ္ျပီး ၀င္လာသူတိုင္းကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ည 7နာရီထိုးေသာအခါ အစည္းအေ၀း ခန္းမ ၾကီးထဲတြင္ ျပည့္က်ပ္သြားသည့္အတြက္ လူေတြစၾကၤ ံလမ္းမ်ားေပၚအထိ လွ်ံက်သြားသည္။ ကၽြန္မ ခန္းမ၏ ေရွ႕ဘက္သို႕ သြားသည္။ အားပါးတရာ ျပံဳးျပီး သူတို႕ဘက္သို႕ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏။

"ခုလိုဒီေနရာမွာရွင္တို႕နဲ႕အတူဆံုရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္" ဟုစကားစ လိုက္၏။
"ရွင္တို႕ ခုလိုလာၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိေနပါတယ္ ဒါမွ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စည္းစည္းလံုး လံုး ရွိတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ကေလးေတြကို ျပသႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား"
ထို႕ေနာက္ သူတို႕အား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ျပီးမွ ကၽြန္မ၏ မိန္႕ခြန္းကို စေျပာသည္။

"ကၽြန္မဒီကိုေရာက္ေနတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ဒီေက်ာင္းက သယ္ပိုးေပးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းကို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း လာျပီး ေက်ာင္းတက္၇တာကို သူတို႕ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကရမယ္။ ျပီးေတာ့သူတို႕ကေလးေတြ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ္"

ပရိတ္သတ္ၾကီးကို ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေမာင္ႏွမ ၁၃ ေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ကၽြန္မက ၁၃ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ၾကရသည့္ အေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ အစိုးရ ေထာက္ပံ့သည့္ အခမဲ့တိုက္ခန္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ီတြင္ ကၽြန္မတို႕မွာ စီးစရာဖိနပ္ပင္မရွိေၾကာင္း၊ သည္ေတာ့ ေမေမကလႊင့္ပစ္ထားသည့္ မိန္းမစီး ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေတြ ကို အိတ္ၾကီး တစ္အိတ္ျဖင့္ ေကာက္ယူလာေၾကာင္း။ ေဖေဖက ၎ဖိနပ္မ်ားကို အိမ္ေနာက္ဘက္ သို႕ယူသြားေၾကာင္း၊ ဖိနပ္မ်ားကို သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ပံုျပီး ခြာျမင့္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ပစ္ လိုက္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႕ ကေလးတစ္သိုက္အား တစ္ရန္စီ ေ၀ငွေပးေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားေလး ေတြေကာ မိန္းကေလးေတြပါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ ရေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ေက်ာင္းသြားေသာအခါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ စီးသြားၾကရေၾကာင္း။

သည္ဇာတ္လမ္းကို ၾကားရေတာ့ ပရိသတ္ေတြ အားလံုး ရယ္ေမာၾကသည္။ အားရပါးရႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ စြာ ရယ္လြန္းသျဖင့္ တစ္မိနစ္ေလာက္ စကားဆက္မေျပာဘဲ ေစာင့္ေနရသည္။
"ရွင္တုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြး ရတနာကေလးေတြ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ သင္ၾကား ေပးႏိုင္ သေလာက္ အစြမ္းကုန္ သင္ေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မ ကတိေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုး တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ကို ခံစားၾကရမယ္။ တစ္ခုေျပာျပထားခ်င္တာက ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ တျခားကေလး တစ္ေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ အမႈထမ္းတစ္ေယာက္ကို သိသိသာသာ အႏၱရာယ္ျပဳတယ္လို႔ မေသခ်ာမခင်္း ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္တဲ့ အေရးယူမႈမ်ိဳးကို မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ ၁၁ႏွစ္သား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၂ႏွစ္သား အရြယ္ကေလးမ်ိဳး ကို ကၽြန္မ မၾကံဳဖူးေသးပါဘူး"

ပရိသတ္ႀကီးက လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးသည္။ ကၽြန္မေရာက္မလာမီက ဘလိန္းတြင္ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး အေရးယူမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့၏။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက တင္းက်ပ္သည္။ တင္းက်ပ္သည္ ဆိုသည္ ထက္ တင္းက်ပ္လြန္းသည္ ဆိုရမည္။ ကေလးေတြမွာ စိတ္တင္းက်ပ္ေနသည္။ တြန္႔ရြံ႕ေနၾကသည္။ မိမိတို႔၏ လုပ္ရပ္ တစ္ခု မွားသြားမွာ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ စိတ္အေျခအေန သည္လို ျဖစ္ေနလွ်င္ ေက်ာင္း သင္ခန္းစာ မ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ သင္ယူ ဆည္းပူးဖို႔ ခက္ခဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္သည့္ နည္းျဖင့္ အေရးယူျခင္းသည္ မထိေရာက္ပါ။ အက်ိဳး မရွိပါ။ ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္သည့္အတြက္ ထုိကေလး သည္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရေတာ့။ ပညာသင္ယူခြင့္ မရေတာ့။ ထုိကေလးသည္ လမ္းေပၚသို႔သာ ေရာက္သြားေတာ့၏။

"ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ဂါရ၀တရား ေရွ႕ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကရမယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနေစရမယ္။ ဒီည ဒီကို ၾကြေရာက္ လာ တဲ့ ရွင္တို႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ၾကည့္ၾကပါ။ ဒီ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ ရည္မြန္ၿပီး သေထာထား ျပည့္၀ပံုရသလဲဆိုတာ ရွင္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို လက္ခုပ္တီး ၾသဘာ ေပးလိုက္ၾကပါလားရွင္"

သည္တစ္ခ်ီေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ပါ တစ္ညီတည္း လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကသည္။
"ကၽြန္မက ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္တာရွင့္။ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မကို ကူညီရာ ေရာက္လိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးမႈ မျပဳၾကဘူး ဆိုရင္ေတာ့ … ရပ္မိရပ္ဖမ်ားရွင္ … ကၽြန္မ အလုပ္ျပဳတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ ေနရဖို႔ လည္း လိုအပ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ လခလည္း ရေနမွ ျဖစ္မယ္ရွင့္။ အျပင္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဟိုကဲဒိလက္ ကားႀကီးကို ကၽြန္မ ပိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ မကူညီ ဘဲ အဲဒီ ကားႀကီးကို စရိတ္စကေတြကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ဘူးရွင့္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကားႀကီးကို ကၽြန္မ ဆက္ထိန္း ထားႏိုင္ေအာင္ ရွင္တို႔ ကၽြန္မကို ကူညီၾကမွာလား"

အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္မတတ္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား ျမည္ဟိန္းသြားသည္။
"ကၽြန္မ ဒီကားႀကီးကို ဆက္စီးေနႏိုင္ရမယ္လို႔ ရွင္တို႔ ေျပာေနတာလား"
အားေပးသံ ႏွင့္ လက္ခုပ္သံေတြ ပို၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။

သူတို႔ တကယ္ပင္ အသည္းလိႈက္အူလိႈက္ ကတိေပး သြားၾကျခင္းပါ။ ထုိႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနားတြင္ ကၽြန္မက သူတို႔အား စစ္ကူေတာင္းသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ သန္႔ရွင္း ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု လိုအပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မအား ၀ိုင္း၀န္း ကူညီၾကပါဟု ေမတၱာ ရပ္ခံလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုးနဲ႔ လာမယ္။ ရွင္တို႔လည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုး စီ ဆြဲလာခဲ့ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္"
ဇူလိုင္ ၁ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မ ကားေမာင္းၿပီး ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသားမိဘ ၁၈ဦး ေစာင့္ႀကိဳ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ တစ္လလံုးလံုး ကၽြန္မတို႔ ေရေဆးၾကသည္။

တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ လွည္းက်င္းၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ခန္းတုိင္းသို႔ ၀င္သည္။ ဗီရိုတုိင္း၊ လက္ေဆး ေၾကြခြက္တိုင္း၊ အိမ္သာတုိင္းကို ေဆးေၾကာၾကသည္။ တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း တုိ႔ျခင္း ထိျခင္း မျပဳခဲ့သည့္ေထာင့္ကေလးေတြ၊ အစြန္းကေလးေတြကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္သန္႔စင္ပစ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိည သတင္း အစီအစဥ္တြင္ ကၽြန္မတို႔၏ အားထုတ္မႈမ်ားကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ေပအနည္းငယ္မွ် ထုတ္လႊင ့္ျပသသည္။ ေနာက္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ လုပ္အားေပးခဲ့သည့္ မိဘမ်ားက သတင္းျဖန္႔ေတာ့၏။

"သူတို႔ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတင္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မီးေလာင္ျပာက် သြားတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွာ ျပတာ ေကာင္းသတင္း၊ မဂၤလာသတင္းပဲ" မိဘတစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

ဘလိန္းသို႔ ကၽြန္မေရာက္လာသည္မွာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ တစ္နွစ္ တင္းတင္း ျပည့္သည္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္၍ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔ လာၾကေသာအခါ သူတို႔သည္ တစ္မူ ထူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲသို႔ ၀င္လာၾကရသည္။ ယခု အေဆာက္အအံုက သန္႔ရွင္း သည္။ သပ္ရပ္ေနသည္။ လက္လက္ေတာက္ေနသည္။ ေတာက္ပသစ္လြင္ေသာ ေဆးမ်ား သုတ္ထားသည္။ ေက်ာင္းႀကီး ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေက်ာင္းအသစ္ တစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ရွိ၏။ တကယ့္ ေတာ့လည္း သည္ေက်ာင္းႀကီးသည္ ဘက္စုံေထာင့္စုံမွ ေက်ာင္းသစ္ႀကီး တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သြားပါၿပီ။

လိုအပ္သူကို လုိအပ္သလို ကူညီ
ဘလိန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ အဓိက စိုးရိမ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိ၏။ သည္ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္ ကေလးေတြ၏ ငုပ္ေနေသာ အရည္အေသြးမ်ား အျပည့္အ၀ ေပၚလာမည္ဟု ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။

ကၽြန္မ သူတို႔ေနအိမ္မ်ားကို သြားလည္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕စရာမ်ား၊ စက္ဆုပ္စရာမ်ားကို ျမင္ရေတြ႕ရသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔လာၿပီး ပညာသင္ယူမႈ မျပဳမီ သူတို႔မွာ ဘာေတြလုိအပ္ေနသလဲ ဆိုသည့္ လိုအပ္ ခ်က္မ်ားကို သိခြင့္ရလာသည္။

သူတို႔ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း ေက်ာင္းသို႔ လာၾကသည္။ ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ထဲသို႔ ေျခမခ်မီ သူတို႔ကေလးေတြ ဘယ္လို ဘ၀မ်ိဳးေတြျဖင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္မတု႔ိ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတြင္း သို႔ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္မတို႔ ျမင္ရသိရသည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မည္လဲ။ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္မွာ သူတို႔၏ ေက်ာင္း သည္ သူတို႔ ၿပံဳးႏိုင္ ရယ္ႏိုင္သည့္ ေနရာ။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးႏိုင္သည့္ေနရာ၊ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ ကင္းသည့္ေနရာ ျဖစ္ေၾကာင္း သည္ကေလးေတြ သိျမင္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကို ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမ်ားကို ေျပာျပ၏။ ရွင္းျပ၏။

ကၽြန္မဆိုလွ်င္ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မ တစ္သက္လံဳး ေမ့လို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ထုိနံနက္က ကၽြန္မ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ကိုးႏွစ္သားကေလး တိုင္ရြန္ကို ေတြ႕ရ၏။ တိုင္ရြန္က စိတ္သိပ္မႏွံ႔သည့္ မိခင္ႏွင့္အတူ ေနသည္။ သားသမီး သံုးေယာက္အနက္ တိုင္ရြန္က အငယ္ဆံုး။ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ အစားအစာႏွင့္ ေငြေၾကးမွာ လူမႈဖူလံုေရးမွ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေငြ ေနာက္ထပ္ မရမီအတြင္း ကုန္ခန္းေနတတ္သည္မွာ မၾကာခဏ ျဖစ္၏။ တိုင္ရြန္ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ခန္း မွာလည္း နီးနား၀န္းက်င္ရွိ တျခားကေလးေတြ ေနထုိင္ရသည့္ အိမ္ခန္းမ်ား အတုိင္းပင္။ အိမ္ခန္းေတြက မလံုမၿခံဳ။ တသီႀကီး ဆက္တြဲ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္မ်ားက ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနၿပီ။ သည္အိမ္ေတြထဲတြင္ ကေလးေတြ ျပည့္လို႔က်ပ္လို႔။

ထုိေန႔နံနက္က တိုင္ရြန္၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳကေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုေနသည္။ သူက သူ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို အသာအယာ ေဖးမထားသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းကေလးေပၚမွာေတာ့ အပူ ေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းတြင္းသို႔ ကမန္းကတန္း ေခၚခဲ့သည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပဖို႔ ေမးရသည္။ ထုိအခုိက္တြင္ လစ္မက္ကိန္းက တိုင္ရြန္႔မိခင္ကို သြားရွာသည္။ တုိင္ရြန္ကို ေဆးရုံသို႔ ေခၚသြားလွ်င္ သူ႔မိခင္ပါမွ ျဖစ္မည္။

တိုင္ရြန္က အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပသည္။ မေန႔ညက သူ႔အေမကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဒယ္အိုး ထဲမွ ဆီပူ ေတြကို ဖန္ခရားတစ္လံုးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ၾကသည္။ တုိင္ရြန္က ဖန္ခရား လဲမသြားေအာင္ ကိုင္ၿပီး ထိန္းထား ေပးသည္။ ထိုအခိုက္ ဖန္ခရား ကြဲသြားသည္။ အထဲမွ ဆီပူေတြ သူ႔လက္ေပၚသို႔ စီးက် ကုန္သည္။

ေဆးရုံသို႔ အကူအညီေတာင္းရန္ သူတို႔ ေနထုိင္သည့္ အေဆာက္အအံုတြင္ တယ္လီဖုန္း မရွိ။ ေဆးရုံသို႔ ေျပးရန္ ေမာ္ေတာ္ကား မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းကေတာ့ အကူအညီ ေပးလိမ့္ မည္။ သို႔ျဖင့္ အရိုးထိေလာက္ေအာင္ ဆီပူေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ တိုင္ရြန္ တစ္ညလံုး ႀကိတ္မွိတ္ ေနခဲ့သည္။ နံနက္မိုးလင္း သို႔ ေက်ာင္းသို႔သြားလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကေတာ့ ကူညီလိမ့္မည္ ဆိုတာ သူသိေနသည္။

ဘလိန္းေက်ာငး္သည္ တိုင္ရြန္လို ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလႈံႏိုင္ ေသာ ေနရာဌာန တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ကေလးေတြ သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား အၿမဲ မွာၾကား ထား၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သူတို႔ကေလး၏ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ကို ျမႇင့္တင္ ေပးဖို႔ ျဖစ္၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမႏိုင္သည္။ ေက်ာင္း၏ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း မ်ား လိုက္နာဖို႔ ၾကပ္မတ္ႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ကေလးေတြ စိတ္ဓာတ္ သိမ္ငယ္ သြားေအာင္ ဘယ္ေတာ ့မွ မလုပ္ပါႏွင့္။ သူတို႔ကို ႏွိမ္ခ်ၿပီး မဆက္ဆံပါႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ အလြန္အက်ံ မေ၀ဖန္ ပါႏွင့္ဟု ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားကို မွာၾကားထားသည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေရးမွာ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုးကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လွည့္ပတ္သြားလာသည္။ ကေလးေတြ၏ ပခံုးကို ကိုင္သည္။ ေခါင္းကို အသာအယာ ပုတ္သည္။ လက္ေမာင္းကေလးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲ မွာ ေထြးေပြ႕သည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ ထိေတြ႕မႈ ဆိုသည္ မွာ အတြန္းခံရျခင္း၊ အတုိက္ခံရျခင္း၊ အထုိးခံရျခင္းတုိ႔သာ ျဖစ္၏။

ကၽြန္မကေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးသိေအာင္ ေျပာျပထားသည္။ ေက်ာင္း၀ိုင္ငးအတြင္းတြင္ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ် ထုိးျခင္း၊ ရိုက္ျခင္း လံုး၀ မျပဳလုပ္ရ။ လိုအပ္၍ ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမရမည္ ဆုိလွ်င္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ သည္ ကၽြန္မ တစ္ဦး တည္းမွာသာ ရွိသည္ဟု ညႊန္ၾကထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ ဆံုးမမႈမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မက ျပဳက်င့္ခဲ့ ပါသည္။

ကၽြန္မ သိျမင္သေဘာေပါက္ထားသည့္ ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။ ကေလးေတြ သည္ အေျခခံမူလတန္းမွာပင္ ရွိေနေသးသည့္တိုင္ သူတို႔၏ အျပင္ပန္း အသြင္အျပင္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ခံစားခ်က္ မ်ားကို မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစႏိုင္သည္ ဟူသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြကို ကူညီ ႏိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမွန္လွ်င္ ကူညီရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ၏ အမႈထမ္းမ်ားအား မွာၾကားထားသည္။ နံနက္ ၈နာရီမွ ညေန ၄နာရီအတြင္ သူတို႔ကေလးေတြ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနေစရမည္။ သူတုိ႔ကေလးေတြ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ျဖစ္ေနေစရမည္။

ျမတ္ၿငိမ္း (ဘာသာျပန္သည္)
(ေရႊစင္ဦး မွရယူပါသည္။)

(ငယ္စဥ္အခါ ပညာရွာ အကုန္အဆင္ေျပပါေစ ကေလးေတြ ေတာင္းတဲ့ဆုမ်ား ျပည့္မလား၊)