ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ (page 2)

အပိုင္း (၄)
ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႕ကို အ၀တ္အစားသစ္မ်ား ၀ယ္ေပးႏိုင္မည့္သူရယ္လို႕ သူတို႕အိမ္မွာ မရွိ။ ယုတ္စြအဆုံး သူတို႕၀တ္ၿပီးသား အ၀တ္မ်ားကိုပင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးမည့္သူရယ္လို႕ မရွိ။ ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းမွ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို သူတို႕ေက်ာင္းသို႕ ၀တ္လာသည့္ အဝတ္မ်ားျဖင့္ပင္ အိပ္ရာ၀င္ ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြ၏ အိမ္တြင္ ေရဘုံဘိုင္မရွိ။ လူမႈဖူလုံေရး ေထာက္ပံ့ေၾကးကို မွီခို စားေသာက္ ေနရသည့္ မိခင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ အေႂကြေစ့ထည့္ၿပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ခိုင္းလို႕ရသည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မ်ိဳး ကိုလည္း အသုံးျပဳႏိုင္စြမ္းမရွိ။

သည္ေတာ့ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ကၽြန္မအိမ္သို႕ေခၚသြားသည္။ သူတို႕ကို ေရခ်ိဳးသည့္ ဇလားရွည္ ထဲ ထည့္ေပး သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆပ္ျပာရည္ပါ ထည့္ေပးသည္။ ထိုအထဲတြင္ ခဏတျဖဳတ္ ေဆာ့ေနၾက ဖို႕ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ေတာ့၏။

ကၽြန္မမ်က္ႏွာလိုက္သည္စေသာ ဘာဘာညာညာ အေျပာအဆို လြတ္ေအာင္ ျပဳစုသုတ္သင္ရန္မလိုသည့္ ကေလးမ်ား ကိုလည္း အိမ္သို႕ ေခၚသြားသည္။ ကေလးေတြက သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ကၽြန္မႏွင့္ လိုက္ခ်င္ ၾကသည္ေလ။ ထိုသို႕ သူတုိ႕ကေလးေတြကို ကၽြန္မအိမ္ေခၚသြားခြင့္ျပဳပါရန္ သူတို႕ မိဘမ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းရာ ၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခက္အခဲ မရွိလွပါေခ်။

သို႕ရာတြင္ ကၽြန္မထိုနည္းျဖင့္ ကူညီႏိုင္သည့္ ကေလးအေရအတြက္မွာ နည္းလြန္းလွမည္။ တကယ္တမ္း အကူအညီ လိုအပ္ေနသည့္ ကေလးအေရအတြက္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ဘာမွ် မေျပာပေလာက္ပါ။ သည္ အခ်ိဳးအဆ ေလာက္ျဖင့္ေတာ့ တကယ္ေျပာင္းလဲမႈ ျပဳႏိုင္မည္မဟုတ္ေသး။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတိဳ႕ လိုအပ္ ေနသည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ တစ္လုံးႏွင့္ အ၀တ္အေျခာက္ခံစက္ တစ္လုံးျဖစ္၏ ၄င္းစက္ႏွစ္လုံးကို ေက်ာင္းမွာ ထားရမည္။ သို႕ျဖင့္ ၄င္းစက္ႏွစ္လုံးကို ၀ယ္ႏုိင္ဖို႕ ကၽြန္မစတင္ႀကိဳးပမ္းေတာ့၏။

ေက်ာင္းသား မိဘ မ်ားက ၀ိုင္းကူၾကသည္။ သူတို႕က ကံစမ္းမဲေဖာက္ၿပီး ရန္ပုံေငြရွာၾကသည္။ ထိုစီမံကိန္းမွ ေဒၚလာ ၆၀၀ ရသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေရး အစီအစဥ္သည္ စတင္ရုပ္လုံးေပၚလာၿပီ။

တစ္ဖက္က ရန္ပုံေငြ ရွာေနခိုက္တြင္ တစ္ဖက္က အ၀တ္အစားမ်ား စတင္ေကာက္ခံ စုေဆာင္းသည္။ ယခု ဆိုလွ်င္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသုိ႕ ေရာက္လာၾကမည္။ အ၀တ္အစားမ်ား ေလွ်ာ္ဖြပ္ရန္ လိုအပ္သည့္ ကေလး ေတြသည္ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ား လဲထားလို႕ရၿပီ။ ကၽြန္မတို႕က ေရႊ႕ႏိုင္ ေျပာင္းႏုိင္ ေသာ သင္ပုန္းမ်ားကို အသုံးျပဳၿပီး သီးသန္႕ေနရာတစ္ခု ဖန္တီးေပးထားသည္။ အကယ္၍ ကေလးေတြ ညစ္ပတ္ေပေရ ေနလွ်င္ သူနာျပဳဆရာမ၏ ရုံးခန္းအတြင္းရွိ ေႂကြခြက္တြင္ သူတို႕ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သန္႕ရွင္းႏိုင္သည္။

သန္႕ရွင္းၿပီး အ၀တ္အစားလဲၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႕၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို အိတ္ တစ္အိတ္ ထဲမွာထည့္ ထိုအိတ္ကို စားပြဲတစ္လုံးေပၚမွာ တင္ၿပီးလွ်င္ စာသင္ခန္းသို႕သြား။ ညေနပိုင္း ထိုေနရာ သို႕ သူတို႕ျပန္လာေသာအခါ သူတို႕အ၀တ္အစားမ်ားမွာ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ေနၿပီ။ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ေခါက္ထားၿပီး။

တခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွင့္ အေျခာက္လွမ္းစက္ႏွစ္လုံးမွာ တစ္ေန႕လုံးမနားရ။ သည္ေတာ့ လူတိုင္း နီးပါး ၀ိုင္းကူၾကသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ် မကူမေနရဟု ညႊန္ၾကားျခင္း၊ အမိန္႕ထုတ္ထားျခင္းမရွိ။ သို႕ေပမဲ့ လူေတြ လုံလဳံေလာက္ေလာက္ ရွိေနပါသည္။ ေက်ာင္းခန္းအကူတစ္ေယာက္၊ ဆရာတစ္ေယာက္၊ ဆရာမ တစ္ေယာက္၊ မိဘတစ္ဦး၊ ကၽြန္မ…လုပ္ဖို႕လိုအပ္သည့္ အလုပ္ကို ႀကဳံရာလူက ႀကဳံသလို လုပ္သြားသည္။

ကၽြန္မတိဳ႕ အျခားအျခားေသာ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ ေႏြေက်ာင္း ပိတ္ရက္ အတြင္း ေက်ာင္းသန္႕ရွင္းေရးိကု ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးခဲ့သည့္ နီးနား၀န္းက်င္မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္ ကေလး တစ္ဦးက ေက်ာင္းသို႕ ပုံမွန္လာသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို ဆံပင္ညႇပ္ေပးသည္။ တခ်ိဳ႕ အသက္ႀကီးႀကီး ေကာင္မေလးေတြကလည္း အေသးစားေကာင္မေလးေတြ၏ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမိီး ထိုးေပးၿပီး လုပ္အားေပးၾကည္။

ကၽြန္မတို႕ လုပ္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္သည့္ ေ၀ဖန္ေရးသမားမ်ားလည္း ရွိသည္။ ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းသည္ လူမႈ၀န္ထမ္း႒ာန မဟတု္ဟု သူတို႕ကေျပာသည္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသည္ ကေလး အားလုံး အတြက္ လုိအပ္သေရြ႕ အားလုံး ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည့္ ေနရာဌာနမဟုတ္၊ ထိုသို႕ ျဖည့္ဆည္း ေပးေနဖို႕လည္း မလိုဟု ေထာက္ျပၾကသည္။

ကၽြန္မ၏ အေျဖက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးပင္။ ကၽြန္မတိဳ႕သည္ ကေလးေတြကို ဘယ္လို ကူညီခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ကူညီခ်င္ပါသည္ဟု အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေျပာေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ တို႕သည္ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရားႀကီးထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ခြင့္ ေပးေနၾကသည္။ သို႕ျဖင့္ အကူအညီသည္ အကူအညီ တကယ္ လိုအပ္ေနသူမ်ားထံသို႕ တကယ္တမ္း ေရာက္မလာေတာ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေကၽြးေမြးရမည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ညစ္ပတ္ ေပေရ ေနလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သန္႕စင္ေပးရမည္။ ကေလးတစ္ေယာက္မွီာ သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစား မ်ားမရွိလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ေပးရမည္။

လိုအပ္သူကို လိုအပ္သလို ကူညီပါ။ ဤအတိုင္းလုပ္ပါ။ကၽြန္မ တို႕ လုပ္ေဆာင္ရမည္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ ရွင္းပါသည္။ လြယ္ပါသည္။ သည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အကူအညီခံရသည့္ ကေလး၏ ကမၻာႀကီးကို အႀကီး အက်ယ္ ေျပာင္းလဲျခားနား သြားေစပါလိမ့္မည္။

ဆရာတစ္ဦး၏စြမ္းအား

ကၽြန္မတို႕က ကိုယ့္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစား မ်ား ၀တ္ဆင္ေပးေနၿပီ။ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ၿပီး ဗိုက္၀ေသာ အစားေအသာက္မ်ားကို သူတို႕ ကိုယ္တြင္း သို႕ ထည့္ေပးေနၿပီ။ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနေသာ သူတို႕စိတ္ေတြကို ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးေနၿပီ။ သူတို႕ကေလးေတြ၏ ကနဦး လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းသည္ သူတို႕အား ပညာသင္ၾကားေပးေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည့္ ပထမေျခလွမ္းပင္ျဖစ္၏။

ကၽြန္မ သည္ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အမႈထမ္းမ်ားေခါင္းထဲ၌ စြဲေနသည့္ သေဘာထားတစ္ရပ္မွာ ကၽြန္မတို႕သည္ အႏုိင္မရႏိုင္သည့္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲကို ႏႊဲေနရသည္ဟူ၏။ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းတြင္ အရည္ အေသြး အလြန္ျမင့္မားသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သူတို႔ အားလုံးနီးပါးပင္ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ သိပ္မထင္၀ံ့ၾက။ ထိုနည္းတူစြာပင္ သူတို႕၏ တပည့္မ်ားကိုလည္း သိပ္ မထင္၀ံ့ၾက။

ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ စာသင္ခန္းထဲတြင္ စာသင္ေနသည္ကို မၾကာမၾကာ သြားၾကည့္သည္။ ေလ့လာ အကဲခတ္ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႀကိဳတင္အသိမေပးဘဲ သြားၾကည့္သည္။ ျပဳျပင္ဖို႕ လိုအပ္ေနသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ ထိုဆ၇ာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြး ညႇိႏိႈင္းဖို႕ ခ်ိန္းလိုက္၏ ထို႕ေနာက္ ေနာက္ဆက္တြဲ အကဲခတ္ ေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္၏။ အကယ္၍ တိုးတက္မႈ မရွိလွ်င္ ထိုဆရာကို ကူညီဖို႕ ကၽြန္မမွာ အစီအစဥ္ ေရးဆြဲၿပီးသားရွိသည္။

အေထာက္အကူျပဳႏိုင္သည့္ အထူး ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၏ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို ေတာင္းခံလို႕ ရသည္။ သင္ခန္းစာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ကို တိက် ေပၚလြင္စြာ သင္ၾကား ႏိုင္ေရး အတြက္ ကၽြန္မက သရုပ္ျပ သင္ၾကားပိဳကခ်မႈမ်ား လုပ္ျပသည္။ အားေပးမႈ ကူညီမႈမ်ား ေပးၿပီးသည့္တိုင္ သင္ၾကား ပို႕ခ်မႈ စြမ္းရည္ ျမင့္မားမလာေသာ ဆရာ၊ ဆရာမဟူ၍ မေျပာပေလာက္ေသာ အေရအတြက္သာ ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

ပညာေရး၀န္ထမ္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ကၽြန္မမွာ ႀကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ျပဳျပင္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ဘလိန္း တြင္ အမွန္တကယ္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာ္ကသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေပၚထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သည္အတြက္ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ရပါသည္။

ထုိသုိ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဆရာေတြထဲမွ တစ္ေယာက္မွာ ေရမြန္ဘရြတ္ျဖစ္၏ သူသည္ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားသည့္ ဆရာေတြထဲတြင္ အေတာ္ဆုံး စာရင္း၀င္ျဖစ္၏။ သူက အသင္အျပ ေကာင္းရုံမကဘဲ ကေလးေတြကို ေစတနာလည္း ထားသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ ကေလးေတြကို သူ႕ယာေတာကို အလည္အပတ္ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ သူက ကေလးေတြကို ေန႕စဥ္ ႏွင့္ အမွ် ျမင္ေတြ႕ က်င္လည္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး၏ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ဘ၀ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေက်းလက္၏ အေငြ႕အသက္ကို ခံစားသိျမင္ေစခ်င္သည္။

အ၀တ္အစားကို သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ၿပီး အလြန္တိက်ေသခ်ာေသာ ေမရီအီးဖရီးမင္းဆိုသည့္ ဆရာမ ပိန္ပိန္ကေလးရွိေသးသည္။ သူသည္လည္း ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ထဲတြင္ ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏွံ ထားသူ ျဖစ္၏ ဘယ္ေတာ့မွ် အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ စာသင္ျခင္းမရွိ။ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို သူကဦးေဆာင္ၿပီး ျဖတ္သန္း ေခၚေဆာင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ သူ႕တပည့္မ်ားသည္
အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသူမ်ားပမာ သူ႕ေနာက္မွ စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားရေလ့ရွိ၏။ သူ႕အတန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ တက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြထဲတြင္ စာမဖတ္ႏိုင္သူဟူ၍ တစ္ဦးတစ္ေလမွ်ပင္မရွိ။
ဆာရာဘရြတ္ ကေတာ့ စြမ္းရည္ထက္ျမက္သည့္ လူျဖဴဆရာေတြထဲတြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘလိန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ သင္ၾကားခဲ့၏။ ၿမိဳ႕တြင္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းပ်က္ သည့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ နာမည္ပ်က္ေနသည္။ ဆာရာက ဘလိန္းေက်ာင္းကို သည္လို နာမည္ပ်က္မ်ိဳး ႏွင့္ မႀကဳံရေအာင္ ကူညီခဲ့သည္။

ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလးႏွင့္ အေျပာအဆို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဆာရာတြင္ မိနစ္တိုင္း မိနစ္တိုင္း အစီအစဥ္ေတြ ရွိေနသည္။ သူ႕တပည့္ေတြ ေန႕လယ္စာစားဖို႕ တန္းစီေနခ်ိန္တြင္ သူက သူတို႕အား စာလုံးေပါင္းေတြ ျပန္ၿပီး ရြတ္ဆိုေနေစ၏။ ခ်ာတိတ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံ ေနခ်ိန္ တြင္ ဆာရာက သူတို႕နံေဘးတြင္ ရပ္ၿပီး ဂဏန္းသခ်ာၤ အေပါင္းအႏုတ္သင္ၾကားသည့္ ကပ္ျပားမ်ား ေထာင္ျပ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

ဆာရာဘရြတ္က ကေလးတိုင္းကေလးတိုင္းသည္ အေတာ္ဆုံး စာသင္သားျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ရွိ လယ္ရီ၏ ကိစၥမွာပင္ ဆာရာက ထိုအတိုင္း ယုံၾကည္ထားခဲ့သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ တြင္ ဗဟိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ ေၾကာင္စီစီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ သင္ၾကား ပို႕ခ်မႈ ကို အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႕အတားျဖစ္ေစသည္။ လယ္ရီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကၽြန္မတို႕၏ အေတြ႕အႀကဳံ ကို မၾကာခဏ သတိရေနပါသည္။ ထိုသို႕ေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက ကၽြန္မလက္ေအာက္ရွိ ေက်ာင္းဆရာ မ်ား၏ သင္ၾကားေရးကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ကာကြယ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေနေစပါသည္။

ေဆာင္းဦးရာသီ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး သီတင္းပတ္ သုံးပတ္မွ် ၾကာေသာအခါ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသို႕ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴး တစ္ဦးေရာက္လာသည္။ သူက သီးသန္႕ပညာသင္ေရး ေက်ာင္းသားမ်ား ကိစၥကို လာေရာက္ စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္၏ သူကိုင္လာသည့္ စာရင္းစာရြက္ထဲတြင္ လယ္ရီ၏ နာမည္ပါ၀င္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သီးသန္႕ ပညာသင္ေပးေရးအတန္းတြင္ လယ္ရီမရွိ။ လယ္ရီသည္ ထိုႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ကတည္းက သူ႕အတန္း သို႕ လာေရာက္ျခင္းမရွိဟု အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာသည္။

ကၽြန္မသည္ လယ္ရီ႕အိမ္သို႕ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။ လယ္ရီ႕မိခင္သည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာသည္။ အေတာ္ႀကီးစိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနပုံလည္း ရသည္။ သူ႕သား ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းတက္ ေနသည္ကို သူသိသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ႕သားကို သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္း၀အထိ လိုက္ပို႕ ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သည္ေတာ့ သူ႕သား ဘယ္ေရာက္ေနသည္ ဆိုသည္ကို သိလိုသည္။ သူ႕သား ကို ခ်က္ခ်င္း ရွာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လူထု ဆက္သြယ္ေရးမွဴး လစ္မက္ကိန္းေရာက္လာသည္။
"ေၾသာ္…ဆရာမႀကီးတို႕ လယ္ရီအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာလား။ သူက အခန္းနံပါတ္ ၂၀၂ မွာေလ"
ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ကၽြန္မတို႕အား ဆာရာဘရြတ္၏ အခန္းသို႕ ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။

ထိုႏွစ္အတြင္းက ဆာရာဘရြတ္၏ အတန္းသို႕ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့၏။ ထိုသို႕ေရာက္တိုင္း အဆိုပါ ကေလး တစ္ေယာက္ အေပၚသို႕ ခါးကိုင္းၿပီး ဂရုတစိုက္ တြန္းအားေပးၿပီး သင္ၾကားေနသည္ကို ေတြ႕ရ တတ္၏။ တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ထိုကေလးကို လက္တြဲၿပီး စႀကၤံလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာတတ္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း ခါးကိုဆန္႕ၿပီး မားမားမတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ တဖြဖြ တိုက္တြန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သည္ကေလး၏ နာမည္ကို ကၽြန္မမသိ။ သည္ကေလးမွာ ေမြးကင္းစအရြယ္ကတည္းက ႏွလုံးကို ခြဲစိတ္ ကုသခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ခြဲစိတ္ကုသမႈ အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ သည္ကေလးသည္ ေႂကြရုပ္ ကေလးတစ္ရုပ္ လို က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးသြားႏုိင္သည္ဟု သူ႕မိခင္က သေဘာထားေၾကာင္းတို႕ကို ကၽြန္မ မသိ။ လယ္ရီကို ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ေသာ ဥာဏ္ေလးသူတစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေၾကာင္း၊ သူ႕ကို သီးသန္႕ ပညာသင္ေပးေရး အတန္းတြင္ တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႕ကိုလည္း ကၽြန္မမသိ။

သီးသန္႕ပညာေပးေရး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးရုံးက သတ္မွတ္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးသည္။ သို႕ေသာ္ လယ္ရီႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ား ကၽြန္မထံသို႕ ေရာက္မလာ။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းစဖြင့္ ကတည္း က လယ္ရီအား ဆာရာ့အခန္းသို႕ ပိဳ႕ထားခဲ့သည္။

သည္အေၾကာင္းေတြကို ဆာရာလည္းမသိ။ လယ္ရီသည္ တစ္မူထူးျခားေနသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ဂေဟေဆာ္ထားသလို ကပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရွဴနာ ရွဳိက္ကုန္း အဘိုးအို တစ္ေယာက္လို ေကြးတိေကြးေကာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဆာရာ က လယ္ရီသည္ ဥာဏ္ရည္ ေလးေကြး သည့္ ပထမတန္း ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့သည္။

သူမားမားမတ္မတ္ မတ္တတ္ရပ္လာေအာင္ ဘယ္သူကမွ် အားမထုတ္ခဲ့။ သူ႕ကို စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္ေစၿပီး သူ႕လက္ေခ်ာင္း ေတြကို ဆြဲျဖန္႕ေပးၿပီး သူ႕လက္ထဲသို႕ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းထည့္ကာ ဘယ္လိုစာေရးရမည္ဟု သင္ၾကား ေပးသူ ဘယ္သူမွ် မရွိခဲ့။ သည္ကိစၥေတြကို သည္ကေလး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ဘယ္သူမွ် အေတြး မေပါက္ခဲ့။ သို႕ေသာ္ ဒါေတြကို သည္ကေလး မလုပ္ႏိုင္ဟု ဆာရာက မေတြးခ်င္။ မထင္ရက္။

အပိုင္း (၅)
ယခု သီတင္းပတ္ သုံးပတ္မွ် ေက်ာငး္တက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သည္ကေလးသည္ စာေရးစားပြဲမွာ ခါးမတ္မတ္ျဖင့္ ထိုင္ေနၿပီ။ သူ႕နာမည္ကို သူေရးေနၿပီ။ သူသည္ သူ႕အတန္းသို႕ သြားၿပီး စာသင္ရတာကို စိတ္၀င္စား ေနသည္ ဟု သူ႕မိခင္က ေျပာသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အိမ္သို႕ ျပန္ေရာက္ၿပီး ညစဥ္ညတိုင္းပင္ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ သင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူဘာေတြ တက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕မိခင္အား ေျပာဆိုျပ၊ ျပန္ေရးျပ ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရုံး မွ လာသည့္ အမ်ိဳးသမီး က စာအုပ္ႀကီးသမားတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူ႕အျမင္အရေတာ့ သည္ အေနအထား မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ အေနအထားတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ လယ္ရီသည္ အတန္းထဲသို႕ ေရာက္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သည္ကေလးႏွင့္ သည္အခန္း ဘာမွ်မဆိုင္။ သူ႕ကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ေလ့က်င့္ ေပးႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ေလးသူအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ရမည္။
"ကေလး ကို ၾကည့္ပါဦး။ ဆာရာေလ့က်င့္ေပးထားလို႕ ကေလးဟာ မတ္မတ္ထိုင္ၿပီး မတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနၿပီ။ သူဟာ ခဲတံကိုကိုင္ၿပီး စာေရးေနၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေက်ာင္းဖြင့္စကဆို ခုေျပာခဲ့တာေတြ တစ္ခုမွ သူမလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေလးဟာ ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္ေလးသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး"

ကၽြန္မက ပညာေရးမွဴးအား ရွင္းျပသည္။
"ဒီမယ္ မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက ဘယ္လိုဆိုတာကို ကၽြန္မသိတယ္။ ဒီကေလးေတြကို ရွင္ စိတ္ရူးေပါက္ တိုင္း ဟိုအတန္းပိဳ႕ ဒီအတန္းပို႕လုပ္လို႕ မရဘူးရွင့္"
ပညာေရးမွဴးက ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆို လယ္ရီကို ျပန္လည္အကဲျဖတ္ရမယ့္ ေက်ာင္းသားစာရင္းထဲမွာ တစ္ဆိတ္ေလာက္ ထည့္ေပးႏိုင္မလားရွင္"
"အဲဒါကို ကၽြန္မ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားကေလးေတြလို သူ႕အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ရ လိမ့္မယ္"

ပညာေရးမွဴး မမ က ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လယ္ရီ႕လက္ကို ဆြဲၿပီး အခန္းနံပါတ္ ၂၀၇သို႕ ေခၚသြားေတာ့၏။ အခန္း၂၀၇မွာ ဥာဏ္ေလးသူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ သီးသန္႕ပညာသင္ေပးေရးအခန္း။
ထိုအမ်ိဳးသမီး ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္မက ေက်ာင္းအေပၚထပ္သို႕ ျပန္တက္သြားသည္။ လယ္ရီကို ထိုအတန္းထဲ မွ ေခၚထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာအတန္းထဲသိုက ျပန္ေခၚခဲ့သည္။

ဆာရာက လယ္ရီ႕လက္ကို ဖမ္းဆြဲသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္မွာ ေပြ႕ဖက္ထားသည္။ ထို႕ေနာက္ ဆာရာက ကၽြန္မ ကို ေပြ႕ဖက္သည္။ လယ္ရီ႕မိခင္ကို ေပြ႕ဖက္သည္။ ကၽြန္မတို႕အားလုံး၏ ပါးျပင္မ်ားေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္ ေပါက္ႀကီးေတြ။

လယ္ရီကို ဆာရာ့အတန္းမွာပင္ ဇန္န၀ါရီလအထိ ဆက္ထားသည္။ ထိုလတြင္ သူ႕ကို ျပန္လည္ အကဲျဖတ္ၿပီး ပညာသင္ေပးႏုိင္သည့္ ဥာဏ္ေလးသူအျဖစ္ တိုးျမႇင့္သတ္မွတ္လိုက္ၾကသည္။ သူသည္ ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္လုံးလုံး ဘလိန္းမွာပင္ ဆက္ၿပီး ပညာသင္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဘလိန္းေက်ာင္းတြင္ လူခ်စ္ လူခင္ အမ်ားဆုံး ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္လာသည္။

'ဘရိတ္ဒန္႕စ္' ကခုန္နည္း ေခတ္စားလာခ်ိန္တြင္ လယ္ရီက ဇာတ္ခုံေပၚ တက္ၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ မိုးၿခိမ္းသံ လို ျမည္ဟိန္းသြားေအာင္ ကျပ အသုံးေတာ္ခံခဲ့သည္။ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာေအာင္ ျပဳစု ယုယ သလို ဆာရာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့သည့္ ကေလးငယ္၏ ကိုယ္ခႏၶာေလးသည္ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ေလဆင္ႏွာေမာင္း တိုက္သည့္ႏွယ္ မႊတ္ေနေအာင္ ခ်လပတ္လည္ေနခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မတို႕ကေလးေတြကို ဟိုဟာလုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ သည္ဟာလုပ္ခြင့္မရွိဘူးဟု တေျပာတည္း ေျပာေနသူ ေတြ အေၾကာင္းသာ ေတြးေနမိပါသည္။
လက္နက္မခ်နဲ႕ မယ္ဒယ္လင္း

ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္း စာသင္ခန္းေတြထဲတြင္ ဥာဏ္ရည္ကြာျခားမႈကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ တိုင္းထြာႏုိင္သည့္ နည္းစနစ္ ကို သုံးစြဲၾကမည္ဟု ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ေျပာၾကားထား၏။ ထို႕ေနာက္ ထိုႏွစ္ မကုန္ဆုံး မီမွာပင္ သူတို႕မ်က္ကလူးဆန္ပ်ာ ျဖစ္သြားေစမည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုကို ခ်ျပလိုက္၏။ ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းတြင္ လက္ရွိက်င့္သုံးေနသည့္ စာေမးပြဲစနစ္ကို ျပင္ဆင္ပစ္မည္ဟု ခ်ျပလိုက္ျခင္း။

ကၽြန္မ ခ်ျပသည့္နည္းမွာ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္တယ္တြင္ က်င့္သုံးေနသည့္ စာေမးပြဲစစ္နည္း။ ထိုနည္းမွာ စာသင္သား မ်ား၏ စာဖတ္ႏိုင္စြမ္းႏွင့္ သခ်ၤာအရည္အေသြးကို တိုင္းထြာႏုိင္သည့္ အထုံစစ္ေဆးနည္းျဖစ္၏။ ဖီလဒဲလ္ဖီးယား ရွိ ျပည္သူပိုင္ေက်ာငး္မ်ားတြင္ တရား၀င္က်င့္သုံးေနသည့္ စာေမးပြဲစစ္နည္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္နည္း ကို သုံးစြဲျခင္းျဖင့္ ကေလးေတြ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေနသည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာေနၿပီ။ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေအာင္ခ်က္ ေကာင္းလာသည့္အတြက္ ကယ္လီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္မွ စီမံခန္႕ခြဲေရးမွဴးမ်ားသည္ လက္ခေမာင္း ခတ္ၿပီးရင္းခတ္ေနၾကသည္။

ကယ္လီဖိုးနီးယား စာစစ္နည္းအရဆိုလွ်င္ ဘလိန္းေက်ာင္းမွ ပထမတန္း ေက်ာင္းသားတစ္၀က္ေက်ာ္၏ ရမွတ္မ်ားမွာ အေတာ္ေကာင္းေနသည္။တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတိုင္းအတာမွာပင္ ေကာင္းေနေသာ ရမွတ္ မ်ားသည္ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ ပို၍ေကာင္းေနသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ အေကာင္းဆုံး ေက်ာင္းမ်ား ထက္ ေအာင္ခ်က္ပိုေကာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

သည္အခ်က္ကို ကၽြန္မက မယုံ။ မျဖစ္ႏုိင္ဟုထင္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မ စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ ဖိုင္တြဲေတြတစ္တြဲၿပီး တစ္တြဲ ျပန္လွန္ၾကည့္သည္။ ပထမတန္းတြင္ ပွ်မ္းမွ်ရမွတ္ ၉၀ရွိေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးသည္ ဒုတိယတန္းသို႕ေရာက္ေသာအခါ ပ်မ္းမွ် ရမွတ္ ၅၀သာ ရွိ၏။ တစ္ဖန္ တိတယတန္း တြင္ ပ်မ္းမွ် ရမွတ္ ၈၀ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သည္လို အတက္အက်ျဖစ္ေနရသလဲ။ ကၽြန္မသံသယျဖစ္တာ မွန္ကန္သည္ဟု ဆရာႏွစ္ဦး က ေထာက္ခံသည္။ စာေမးပြဲမ်ား စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ ထိုကေလးေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက အနီးကပ္ သီးသန္႕ သင္ျပေပးသည္ဟု ထိုဆရာႏွစ္ဦးက ေျပာျပသည္။ ထိုသို႕ ျပဳလုပ္ျခင္းမွာလည္း ကိုယ့္ေက်ာင္း မ်က္ႏွာပန္း လွေစရန္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက တခ်ိဳ႕ဆရာေတြထက္ ပိုၿပီး အသင္အျပ ေကာင္းသည္ မဟုတ္ပါလား။

တျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထိုသို႕ေသာ နည္းမ်ားကို ဆက္လက္၍က်င့္သုံးေနေၾကာင္း ကၽြန္မေတြ႕ရသည္။ ဥပမာဆိုလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စာေမးပြဲေျဖသည့္ ေက်ာငး္သားမ်ားအား အခ်ိန္ပိုေပးၾကသည္။ မိနစ္၂၀ ေမးခြန္းလႊာကို တစ္နာရီ ေျဖခြင့္ျပဳၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာမေတြဆိုလွ်င္ စာေမးပြဲ ေျဖေနသည္ ကို ေစာင့္ၾကပ္ရင္း အေျဖမွားေနသည္မ်ားကို ေထာက္ျပၿပီး ျပန္ျပင္ေစၾကေၾကာင္း သိရသည္။

သည္ေတာ့ စာေမးပြဲေတြမွာ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့။ မိမိတို႕ေက်ာင္း ဂုဏ္တက္ေရး၊ ေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ မ်ား ျပည့္၀ေရးကို ဦးစားေပးၿပီး သူတို႕သည္ စာသင္သားမ်ားကို နစ္မြန္းေအာင္ လုပ္ေနၾက သည္။ သည္လိုလုပ္ျခင္းသည္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားျခင္းသာျဖစ္သည္။ အေယာင္ေဆာင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားကို ရပ့္တန္းက ရပ္ၾကရမည္ဟု ကၽြန္မက ဆရာဆရာမမ်ားအား ေထာက္ျပသည္။

ထိုကိစၥတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကိုပါ ဆြဲထည့္ဖို႕ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အစည္းအေ၀း တက္လာ သည့္ ေက်ာင္းသားမိဘ ဦးေရမွာ မ်ားျပားေနဆဲပင္။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ကၽြန္မ၏ တင္ျပခ်က္ကို ေထာက္ခံ ၾကသည္။
၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ဘလိန္းေက်ာင္း၌ ကယ္လီဖိုးနီးယား စာေမးပြဲစနစ္ကို စတင္ က်င့္သုံး သည္။ မသမာမႈမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္ စာေမးပြဲစစ္ေနသည့္ အခန္းတိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားပါ ေစာင့္ၾကပ္ေစသည္။

ကၽြန္မက ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းမွဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား ဘာမွ် စိုးရိမ္စိတ္ မပြားဖို႕ လေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳတင္ၿပီး ႀကိဳတင္ၿပီး ရွင္းျပထားသည္။ ကၽြန္မတို႕ က်င့္သုံးသည့္နည္းမွာ စာေမးပြဲစစ္ျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။သင္ၾကားလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုကေလးေတြ အမွန္တကယ္ နားလည္ မလည္၊ အမွန္တကယ္ တတ္မတတ္ စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းနာမည္ရေစရန္၊ စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်က္မ်ား ကို ဘယ္သူမွ် သံသယရွိမည္မဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္သူကမွ် ေမးခြန္းထုတ္မည္မဟုတ္ေတာ့။

အေျဖလႊာမ်ား ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ႀကိဳတင္ထြက္ဆထားသည့္အတိုင္းပင္ ဘလိန္းေက်ာင္း၏ ယခုႏွစ္ ေအာင္ခ်က္သည္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ေအာင္ခ်က္ထက္ သိသိသာသာ ထိုးက်သြားသည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးရုံး မွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ စာရင္းေတြကိုကိုင္လ်က္။

"မယ္ဒယ္လင္း တျခားေက်ာင္းအုပ္ေတြကလည္း ခင္ဗ်ားလုပ္သလို လိုက္လုပ္ၾကေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီလို လုပ္လာၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရန္ပုံေငြကို ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ဗ်"
"ရန္ပုံေငြကိစၥကို ကၽြန္မမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာေမးပြဲစစ္နည္းဟာ စာသင္သားရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အစစ္အမွန္ ကို တိုင္းတာႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မသိတယ္။ စာေမးပြဲဆိုတာ အကဲျဖတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ကိရိယာတစ္ခုပဲ။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုင္ရာ ကိရိယာ မဟုတ္သလို လိမ္လည္လွည့္ျဖားဖို႕ အႀကံအဖန္လုပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ လည္း မဟုတ္ဘူးရွင့္"
ထိုေန႕ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ စာစစ္ဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ကၽြနမထံ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။

"မစၥကတ္ရိုက္ေရ…ခင္ဗ်ာ့ေက်ာငး္ရဲ႕ စာေမးပြဲေအာင္မွတ္ေတြ အေၾကာင္းေတြေတာ့ ဒီမွာ အေတာ္ႀကီး ေျပာဆို ျငင္းခုံေနၿပီဗ်"
သိထားတယ္ေလ အျပစ္ေတြ ေျပာေတာ့မယ္မဟုတ္လားဟု ကၽြန္မေတြးသည္။
"ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ တျခားေက်ာင္းေတြပါ လုပ္သင့္ တာၾကၿပီဗ်"
ကၽြန္မနားၾကားမ်ား မွားသြားသလား။ ကိုယ့္နားကိုယ္ပင္မယုံႏုိင္။

"သခ်ာၤနဲ႕စာဖတ္စြမ္းရည္ အစစ္အမွန္ေတြ ေပၚတာဒီတစ္ခါပဲ ရွိေသးတယ္ဗ်"
ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို သတိေပးသည္။
"လက္နက္ ေတာ့ မခ်လိုက္ေလနဲ႕ မယ္ဒယ္လင္းေရ႕"
သူကကၽြန္မကို အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳလုပ္သည့္တိုင္ တျခားလူေတြက ကၽြန္မကို အေသ သတ္ဖို႕လိုက္လာၾကေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိေနသည္။
ေရွ႕ေျပးေလယာဥ္မွဴးမ်ား

အင္း…ထင္ထားသည့္အတိုင္း သူတို႕ ကၽြန္မကို၀ိုင္းၿပီး ေ၀ဖန္ၾကပါသည္။ အျပစ္တင္ၾကပါသည္။ အျမင္ေကာင္းျခင္း ႏွင့္ ျပည္သူ႕ဆက္ဆံေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ေက်ာ္းမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးသလို ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားအတြက္လည္း အေရးႀကီးေနသည့္ ေခတ္ႀကီးတြင္ ကၽြန္မ၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွာ သစၥာ ေဖာက္သည့္သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္မသိေစရန္အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ၏ အာေဘာ္မ်ားကို ကၽြန္မနားထဲေရာက္ေအာင္ ပိဳ႕ေပးၾက၏။ သူတို႕အာေဘာ္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္သုံးႏႈန္းထားသည့္ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၾက၏။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္မက ကၽြန္မ၏ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္သက္၀င္စြာ ဆက္လက္ စြဲကိုင္ ထားသည္။ ကၽြန္မတို႕ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေက်ာင္းမ်ားမွ စာသင္သားမ်ားသည္လည္း ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားရွိ ေၾကးရတတ္ ေက်ာင္းမ်ားမွ စာသင္သားမ်ားလိုပင္ သင္ၾကားမႈကို နာယူႏိုင္စြမ္းရွိပါသ္ည။ တျခား စာသင္သား မ်ားလိုပင္ ထူးခၽြတ္တတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ သူတို႔ သည္လို ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ သူတို႕ ကိုယ္စား ဘယ္သူကမွ် လိမ္ညာေပးေနစရာမလို။ ဘယ္သူကမွ် လွည့္ျဖားေပးေနစရာမလို သူတို႕ ကေလး ေတြ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အစြမ္းျပခြင့္ရဖို႕ပဲလိုသည္။

ကယ္လီဖိုးနီးယား စာစစ္နည္းကို က်င့္သုံးၿပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ကၽြန္မက တျမည့္ျမည့္ ေလာင္ၿမိဳက္ ေနသည့္မီးကို ယပ္ခတ္ေပးလိုက္မိျပန္၏။ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးဌာနက ေမြးထုတ္လိုက္သည့္ 'ပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ေရး' စမ္းသပ္စီမံကိန္းကို ကၽြန္မက လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

သည္စီမံကိန္းမွာ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မဆုံးႏုိင္ေအာင္ တန္းစီထြက္ေပၚလာသည့္ စမ္းသပ္ စီမံကိန္း ေတြထဲမွ တစ္ခုျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးဌာနမွ စီမံခန္႕ခြဲေရးမွဴးမ်ားက ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေက်ာင္းမ်ားအတြက္ သူတို႕ တစ္စုံတစ္ရာ လုပ္ေဆာင္ေနပါသည္ဟု ျပသရန္ ဖန္တီးလိုက္သည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုပင္။

ထိုသို႕ေသာ စမ္းသပ္အစီအစဥ္မ်ားသည္ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ တစ္၀ိုက္ကတည္းက စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႕ အလ်င္အျမန္ လိုအပ္ေနၿပီဟု ေက်ာင္းမ်ားက အသံျမည္ ေနသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ေပၚေပါက္လာေသာ အခြင့္အလမ္းကို အသုံးခ်ၿပီး ေက်ာင္းသုံး စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူမ်ားကလည္း အျမတ္ထုတ္ ေငြရွာခဲ့ၾကသည္။ ထိုကာလအေတာအတြင္းတြင္ စမ္းသပ္ အသုံးခ်ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး တန္းစီ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ကၽြန္မတို႕ ႀကဳံခဲ့ရ၏။

စမ္းသပ္ၿပီးသား၊ ခိုင္မာၿပီးသား သင္ၾကားနည္းစနစ္မ်ားကို စြန္႕ပယ္ၿပီး အဆိုပါ စမ္းသပ္သင္ၾကားနည္း စနစ္ မ်ားကို က်င့္သုံၚရမည္ဆိုေသာအခါ အသင္အျပေကာင္းၿပီး ေအာင္ျမင္ေနေသာ ဆရာဆရာမအခ်ိဳ႕မွာ စိတ္ဓာတ္ က်ၾကေတာ့၏။ နည္းစနစ္အသစ္မ်ားကို မလႊဲသာ မေရွာင္သာ စြဲကိုင္က်င့္သုံးၾကရေတာ့၏။ သူတို႕သည္ သင္သာသင္ေနရသည္။ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ နည္းေနသည္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မရွိၾကေတာ့။ ထိုအခါ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ေပၚထါက္လာသည့္ အက်ိဳးဆက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေအာင္ခ်က္ ထိုးက် သြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။

တကယ္ေတာ့ 'ပိုင္ႏုိင္ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ေရး' အစီအစဥ္မွာ ဘာမွ်ေျပာစရာမရွိ။ သို႕ေသာ္ ဘလိန္း တြင္ လက္ရွိ သင္ၾကားေနသည့္ စနစ္က အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းေနသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အစည္းအေ၀း တြင္ စနစ္သစ္အေၾကာင္း တင္ျပရင္း ကၽြန္မတို႕ လက္ရွိက်င့္သုံးေနသည့္ စနစ္သည္လည္း ေကာင္းေနေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာျပမည္ဟု ကၽြန္မရည္ရြယ္သည္။
အစည္းအေ၀း တြင္ ကၽြန္မဘာတစ္ခြန္းမွ် မေျပာႏိုင္မီ သူငယ္တန္းျပ ဆရာမတစ္ဦးက မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။

"သူတို႕ ရဲ႕ စီမံကိန္းေတြ အတြက္ ကၽြန္မတိဳ႕ကို ဓာတ္ခြဲခန္းထဲက အစမ္းသပ္ခံ သားေကာင္ကေလးေတြလို အသုံးခ် ခံေနရတာ ကၽြန္မတို႕စိတ္ပ်က္လာၿပီ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဟိုပဲ့ကိုင္ စီမံကိန္း၊ ဒီပဲ့ကိုင္ စီမံကိန္း နဲ႕ပဲ့ကိုင္ စီမံကိန္းေတြပဲ တေသာေသာ ၀င္လာေနတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာလည္း အလကားေနရင္း ပဲ့ကိုင္ ေနရတယ္။ သူတို႕ ကၽြန္မတို႕ကို ေလယာဥ္ ပဲ့ကိုင္ (ပိုင္းေလာ့)ေတြ ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္အေရးေတြေတာင္ ေပးသင့္ ေနၿပီ။ သူတို႕ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မတို႕ဘာသာ ကၽြန္မတို႕ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ စာသင္ခြင့္ မေပးၾက တာလဲ"

အပိုင္း (၆)
တျခား ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သူ႕စကားကို သေဘာတူညီညြတ္စြာ ေခါင္းညိတ္ၾသည္။ သည္ဆရာမ က ေတာ္သည္။ အသင္အျပေကာင္းသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ကို ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳသူတစ္ဦးေတာ့မဟုတ္။ ကၽြန္မ က သူ႕အေပၚ တင္းက်ပ္လြန္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ဟု သူက ယူဆထားသည္။ ယခုသူက ကၽြန္မၾကားလိုသည့္ စကားမ်ိဳး ကို ေျပာေနၿပီ။ ကၽြန္မအတြက္ အားျဖည့္ေပးမည့္ စကားမ်ိဳးကို ေျပာေနၿပီ။ ကၽြန္မ လိုအပ္သည္ မွာလည္း ဒါပဲျဖစ္သည္။ သူ႕စကားၾကားရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း မက ၀မ္းေျမာက္သြားသည္။

"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲေလ။ ဒီအစီအစဥ္ကို ရွင္တို႕မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ လက္မခံရုံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႕ကို ကၽြန္မတစ္ခုေတာ့ ေျပာထားမယ္။ ဒီအစီအစဥ္ကို ကၽြန္မတို႕ လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်လိုက္ရင္ ဒီအစီအစဥ္ ထက္ ေကာင္းတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ တစ္ခုရွိေနတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပရလိမ့္မယ္"

ကယ္လီဖိုးနီးယား စာစစ္နည္းကို က်င့္သုံးခဲ့စဥ္က ကၽြန္မသည္ တစ္ေကာင္းတည္းပြဲအျဖစ္ ႏႊဲခဲ့ရသည္။ ယခု 'ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ေရး' အစီအစဥ္က်ေတာ့ ကၽြန္မေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကပါ လက္မခံ ခ်င္ၾက။ သည္ေတာ့ သည္ကိစၥတြင္ တစ္ေသြးတည္း တစ္သံတည္း ျဖစ္သြားသည္။

ဆာရာသည္ သူ႕တပည့္ေတြကို ထမင္းစားခန္းသို႕ ေခၚသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြ ေန႕လယ္စာ စားဖို႕ တန္းစီေနတုန္း စာလုံးေပါင္းေတြ ျပန္လည္ ရြတ္ဆိုေလ့က်င့္ေနသည္။ ဆာရာသည္လို ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့သည္ မွာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ခုေတာ့ တျခားဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း သူ႕လမ္းစဥ္ လိုက္ေနၾကသည္ ကို ကၽြန္မေတြ႕ရ၏။ တပည့္ေတြ ေန႕လယ္စာ စားရန္ တန္းစီေနခိုက္၊ နံနက္ခင္း စုေ၀းပြဲ သို႕ သြားရန္ စုေ၀းေနခိုက္၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ အားလပ္သည့္ မိနစ္တိုင္း မိနစ္တိုင္းတြင္ သူတို႕ တပည့္မ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးသည္။ သင္ၾကားေပးသည္။
ဂဏန္းသခ်ၤာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပထ၀ီဘာသာျဖစ္ျဖစ္၊ က်က္မွတ္ထားရမည့္ အခ်က္အလက္ေတြျဖစ္ျဖစ္…။

ကၽြန္မတို႕၏ သင္ၾကားမႈ နည္းစနစ္ကို ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားလာသည္။ စိတ္ပါ လက္ပါ ျဖစ္လာ ၾကသည္။ သူတို႕ကေလးေတြက စာေတာ္ခ်င္ၾကသည္။ ထူးခၽြတ္ခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္မတိဳ႕က သူတို႕၏ လိုအပ္ခ်က္ မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည္။

ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းတြင္ တစ္ေက်ာင္းလုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ အပတ္စဥ္ အပတ္တိုင္း ဂဏန္းသခ်ၤာ စြမ္းရည္ၿပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပသည္။ ေငြသားအနည္းငယ္ျဖင့္ ဆုေတြ သတ္မွတ္ေပးသည္။ အေကာင္းဆုံး၊ အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသား၏ လက္ရာကို သင္ပုန္းေပၚတြင္ ကပ္ေပးသည္။ သည္ေတာ့ စာသင္သား အားလုံး က သူတို႕၏ စာသင္ေဖာ္ စာသင္ဖက္ေတြ ဘာလုပ္ထားသည္။
ဘယ္လို ေျဖထားသည္ကို ၾကည့္ခ်င္ၾကသည္။ ေလ့လာခ်င္ၾကသည္။ စာေမးပြဲ အေျဖလၽႊာေတြ၊ စာစီစာကုံး ေတြ၊ အိမ္စာေတြ၊ ပုံဆြဲလက္ရာေတြ အေကာင္းဆုံး၊ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို သူတို႕ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြား တတ္လာေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕သာမဟုတ္ တစ္ဦး၏ စြမ္းရည္ကို တျခား သူေတြ ကပါ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားတတ္ေအာင္၊ အားက်လာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသည္။

ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းထဲတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် မေျပာရဟု ပညတ္ထားသည့္ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ ၄င္းစကား မ်ား 'မတတ္ဘူး'ဟူသည့္ စကားျဖစ္၏။ 'ကၽြန္မ အခက္အခဲေတြ႕ေနတယ္' သို႕မဟုတ္ 'ကၽြန္ေတာ့္ ကို ရွင္းျပေပးပါဦး'ဆိုသည့္ စကားမ်ိဳးကို ေျပာႏိုင္သည္ဟု စာသင္သားမ်ားကို ကၽြန္မမွာၾကားထား၏။ သို႕ေသာ ္'ကၽြန္မ မတတ္ဘူး'၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး'ဟု လက္ေလွ်ာ့စကားမ်ိဳးကို ေလသံမွ် မဟရဟု တားျမစ္ ထားသည္။

မၾကာခင္ အတြင္းမွာပင္ အဆိုပါ အျပဳသေဘာောဆင္စိတ္ဓာတ္သည္ စာသင္သားမ်ားဆီသို႕ အလိုလို ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ ကၽြန္မေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ဘလိန္းေက်ာင္း မွ မည္သည့္ ကေလးမွ် ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ လြယ္အိတ္မပါဘဲ၊ သို႕မဟုတ္ အိမ္စာေတြ သယ္မသြားဘဲ အိမ္ျပန္ သည္ကို မေတြ႕ရေတာ့။
ထိုသုိ႕ ျပဳလုပ္ခ်င္လာေအာင္ သူတို႕မွာ ေစတနာတစ္ရပ္ရွိေနပါသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား မဟုတ္ဘဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ ၄င္းေစတနာရွိေနပါသည္။ ၄င္းေစတနာကား ကၽြန္မ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ေရး ပင္ျဖစ္၏ ကၽြန္မ၀မ္းသာေက်နပ္သည္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႕ ၾကည္ႏူးၾကပါသည္။ ပီတိ ျဖာၾက ပါသည္။

"မင္းတို႕အတြက္ ဆရာမႀကီး အရမ္းအရမ္းကို ဂုဏ္ယူတာပဲေဟ့" ဟူေသာစကားကို ေျပာေစခ်င္သည္။ ထိုသို႕ေျပာၿပီး သူတို႕ကေလးေတြကို ရင္၀ယ္ေပြ႕ဖက္ ေထြးပိုက္ထားျခင္းခံရသည့္ ၾကည္ႏူးမႈကို သူတို႕ ခံယူခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕အားလုံးအတြက္ သူတို႕ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ေျပာရမည္ဟု ကၽြန္မက သူတို႕ကို ေျပာခိုင္းေစခ်င္ၾကသည္။ ထိုသို႕ တစ္စည္းတစ္လုံးတည္း စိတ္ဓာတ္၊ တစ္သားတည္း စိတ္ဓာတ္ သည္ ကၽြန္မတို႕ အားလုံးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္ သည္ ဆိုသည္ ကို တိုင္းတာလို႕ မရႏုိင္ပါေခ်။
အလိုလားအတပ္မက္ဆုံးဆုမ်ား

အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၈၂-၈၃ စာသင္ႏွစ္သည္ ဘလိန္းေက်ာင္းအတြက္ ေတာင္က်ေရ ေ၀ၿဖိဳးေသာႏွစ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကၽြန္မတို႕၏ ကေလးေတြ စြမ္းေဆာင္ရည္ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္မား လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မတို႕ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီ။ ေအာင္ခ်က္ေတြေကာင္းလာသည္။ ၄င္းေအာင္ခ်က္မ်ားမွာ ယုံၾကည္ စိတ္ခ် ေလာက္သည့္ ေအာင္ခ်က္ေတြ ခုမွျဖစ္လာသည္။

ထိုနည္းတူစြာ ကၽြန္မတို႕၏ ကေလးေတြသည္ ယခင္ႏွင့္မတူ မႀကဳံဖူးေအာင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ လာၾကသည္။ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားသည္ ပ်မ္းမွ် ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ေက်ာင္းတက္ ႏႈန္း မွာ သည့္ထက္ပိုေသးသည္။

ထိုႏွစ္ ေႏြဦးစာေမးပြဲမ်ားအၿပီး ကယ္လီဖိုးနီးယား စာစစ္ဌာနမွ ေအာင္မွတ္မ်ားျပန္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ေက်ာင္းမ်ားအားလုံးအတြက္ 'ပညာေရးဆိုင္ရာ စြမ္းေဆာင္မႈ ထူးခၽြတ္ဆု'ေပး႔ြဲ ျပဳလုပ ္ၾကသည္။ ထိုသို႕ ၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳးကို ကၽြန္မဘယ္တုန္းကမွ် မႀကိဳက္ခဲ့။ အားမေပးခဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်က္ မ်ားကို ကၽြန္မသိပ္အယုံအၾကည္မရွိလွ။ ၄င္းေအာင္ခ်က္မ်ားကို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ရခဲ့ၾကသည့္ တိုင္ ကၽြန္မမွာ သံသယစိတ္ႀကီး တြဲခိုေနသည္။ သံသယစိတ္ႀကီး တြဲခိုေနသည္မွာလည္း ေက်ာင္း အေတာ္ မ်ားမ်ားက ကလိမ္ကက်စ္ နည္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ခ်က္ေအာင္ လုပ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ပင္။

သို႕ေသာ္ အခမ္းအနားႀကီး ျပင္ဆင္ထားပုံက လွပေနသည္။ ခံ့ညားေနသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ၊ ပန္းေတြ ျဖင့္ ေ၀ဆာေနသည္။ သည္အခမ္းအနားႀကီးသည္ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸာယ္ ရွိေၾကာင္း သိျမင္ သေဘာေပါက္လာသည္။

အခမ္းအနား က်င္းပခ်ိန္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသည္။ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေတြ အလိုးလားအတပ္မက္ဆု့း ဆုေတြထဲမွာ သည္ဆုကို ဘယ္သူမ်ားရေလမည္လဲ။ ပညာေရးဆိုင္ရာ စြမ္းေဆာင္မႈ အျမင့္မားဆုံး ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္သည့္ဆု။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရင္တဒိန္းဒိန္းျဖင့္ ေစာင့္ေန ရသည့္ သမယကို ေရာက္လာသည္။ ဆုရေက်ာင္း၏ အမည္ကို ေၾကညာသည့္အခ်ိန္။ ဘလိန္းဟူေသာ နာမည္ ကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မ၏ ႏွလုံးသားသည္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားမႈမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳးေမာက္ သြားပါသည္။ ငါတိဳ႕ေအာင္ျမင္ၿပီး ငါတို႕ လုပ္ျပလိုက္ႏိုင္ၿပီ။

၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ အဆိုပါဆုကို ရလိုက္ျခင္းသည္ ကၽြန္မတိဳ႕အတြက္ လိုအပ္ေနသည့္ တြန္းအားကို ရလိုက္ျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္မတိဳကအား ႀကိမ္တို႕ေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ဘလိန္း ေက်ာင္းတြက္ ကၽြန္မတို႕ စတင္က်င့္သုံးခဲ့သည့္ စနစ္သည္ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း အဆိုပါ ဆုက အတည္ျပဳ ေထာက္ခံေပးလိုက္ၿပီ။ သည္ေတာ့ သည္စနစ္ကို လြတ္လပ္စြာ ဆက္လက္ က်င့္သုံးဖို႕ အခြင့္အေရး ရသြားၿပီ။

အဆိုပါလမ္းစဥ္အတိုင္း ကၽြန္မတို႕ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ သို႕ျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းတြင္ အစဥ္အလာ တစ္ရပ္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာဖို႕ အခ်ိန္မ်ားမ်ား မယူလိုက္ရပါ။ ၄င္းအစဥ္အလာမွာ ေအာင္ျမင္မႈ အစဥ္အလာ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ေမွ်ာ္မွန္းျခင္းႏွင့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထိုသို႕ ျဖစ္လာေရး အတြက္ အခက္ဆုံးအပိုင္းမွာ စတင္ျဖစ္ဖို႕ပင္။ စတင္ျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သူ႕ဘာသာသူ တြန္းအား ေပးၿပီး ဆက္လိမ့္သြားေတာ့၏။ အျခားေက်ာင္းမ်ားသို႕ အတန္းတက္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားရသည့္ စာသင္သားမ်ားက ဘလိန္း၏ ဂုဏ္သတင္းကို ေမႊးပ်ံ႕ေအာင္ ျဖန္႕ေပးၾကသည္။ သူတို႕က ထိုေက်ာင္းေတြတြင္ စာေတာ္သည္။ သူတို႕၏ အမူအက်င့္ႏွင့္ ခံယူခ်က္ သေဘာထားမ်ားက သူမ်ားႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခားေနသည္။

သူတို႕အေၾကာင္းေတြ ကို အေပၚေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးမ်ားထံမွ စတင္ သတင္းၾကား ရသည္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွ ေျပာင္းသလဲဟု မေမးဘဲ ကၽြန္မ၏ တပည့္မ်ားကို တစ္မိအတြင္း ေရြးထုတ္ လို႕ ရသည္ ဟု သူတို႕ကေျပာသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတစ္ဦးက ဆိုလွ်င္-
"သူတို႕လမ္းေလွ်ာက္ပုံက ထူးျခားတယ္။ သူတို႕ေျပာဆိုဆက္ဆံပုံက ထူးျခားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပိုေသခ်ာတာက သူတို႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပုံက ထူးျခားတယ္"ဟုေျပာ၏။

ဟုတ္သည္။ သူတို႕တမူထူးျခားေေနၾကပါသည္။ ဘလိန္းေက်ာင္းမွ ကၽြန္မတို႕ကေလးေတြသည္ သူတို႕၏ အိမ္စာမ်ား ကို ၿပီးေအာင္ လုပ္လာခဲ့ဖို႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္း သိေနၾကသည္။ မိုးရြာရြာ၊ ေလထန္ထန္၊ ႏွင္းက်က် သူတို႕အေနျဖင့္ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းတက္ၾကဖို႕ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္း သိေနၾကသည္။ သူတို႕သည္ သူတို႕၏ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ၾကည္ညိဳ ေလးစား ေၾကာင္း ျပသရမည္။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ခင္ေလးစားေၾကာင္း ျပသရမည္။ ေနာက္ဆုံး မိမိကိုယ္ မိမိ ယုံၾကည္ ေလးစားေၾကာင္း ျပသရမည္ဆိုသည္ကို သိေနၾကသည္။ အဆိုပါ သေဘာထား ခံယူခ်က္မ်ားသည္ သူတို႕ရင္မွာ စြဲေနၿပီ။ သူတို႕ ကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ။

ကၽြန္မတို႕ တန္ဖိုးထားေလးစားသည့္ တန္ဖိုးမ်ား ေခါင္းထဲစြဲေနေအာင္ အားျဖည့္ေပးသည့္အေနျဖင့္ ဘလိန္း ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ကတိသစၥတစ္ခုကို ကၽြန္မက ေရးသားေပးခဲ့၏။ အဆိုပါ ကတိသစၥာစကားကို နံရပ္ကပ္ ပိုစတာ စာရြက္ႀကီးေပၚတြင္ ရိုက္ႏွိပ္ၿပီး တစ္ေက်ာင္းလုံး၏ နံရံမ်ားတြင္ ကပ္ထားေစသည္။ ေန႕စဥ္ နံနက္တိုင္း ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံတြင္းသို႕ မ၀င္မီ စာသင္သားေတြ တန္းစီၿပီး ဘလိန္း၏ ကတိသစၥာ စကားကို သံၿပိဳင္ ရြတ္ဆိုစသည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေပါင္း ၆၀၀ ၏ အသံမ်ားသည္ နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ျဖင့္ တစ္ညီတည္း တစ္သံတည္း ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လမ္းမ်ားေပၚအထိ ပဲ့တင္ ရိုက္ဟည္း ေနေစပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိမိကိုယ္မိမိ
ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားႏိုင္ေစရန္လည္းေကာင္း၊
အျခားသူမ်ားက မိမိအတြက္
ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားႏိုင္ေစရန္လည္း
ႀကံေဆာင္လုပ္ကိုင္ပါမည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပညာဆည္းပူးရန္
ေက်ာင္းသို႕လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္
ကၽြႏ္ုပ္ပညာကို သင္ယူဆည္းပူးပါမည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပညာကို သင္ယူဆည္းပူးပါမည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ
ေန႕တစ္ေန႕ကို ျဖစ္ေပၚေစပါမည္။

ကၽြန္မက အခါအခြင့္သင့္တိုင္း အဆိုပါ ကတိသစၥာစကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ကေလးမ်ားအား ရွင္းျပ သတိေပး ေလ့ရွိသည္။

"ဆရာမႀကီး ဟာ မင္းတို႕နဲ႕ အၿမဲတမ္း အတူရွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မင္းတို႕ရဲ႕ ေမေမ ဟာလည္း မင္းတို႕နဲ႕အတူ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မင္းတို႕ရဲ႕ေမေမဟာလည္း မင္းတို႕နဲ႕အတူ အၿမဲတမ္း ရွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႕ဟာ မင္းတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြ ကို အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစမယ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြကို ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ဆုံးျဖတ္ေနရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ဆုံးျဖတ္ရာမွာလည္း မင္းတို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ရလိမ့္မယ္။ မင္းတို႕ တစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါမွာ ဒီစကားလုံး ေတြကို ျပန္ၿပီး သတိရၾကပါ။ ဒီစကားလုံးေတြက မင္းတို႕ကို ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်ႏိုင္ေအာင္ ကူညီအားေပးလိမ့္မယ္"

ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေက်ာင္းမ်ားစုေပါင္းၿပီး အေဟာအေျပာ စြမ္းရည္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိ၏။ အေတာ့္ကို အႀကိတ္အနယ္ရွိသည့္ ၿပိဳင္ပြဲလည္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမ်ားက သူတို႕ေရြးထားသည့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္ မ်ားကို တိပ္ေခြျဖင့္ သြင္းၿပီး ပို႕ေပးရသည္။ အကဲျဖတ္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ေနာက္ဆုံး ဆန္ခါတင္ ၁၀ဦးကို ေရြးထုတ္သည္။ ထို၁၀ဦးကိုသာ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ဖိတ္ေခၚ သည္။

ကၽြန္မဘလိန္းသို႕ စေရာက္သည့္ေန႕ကစၿပီး ေက်ာင္းမွ ကေလးေတြကို သည္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ႏိုင္ဖို႕ ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့သည္။ သီးသန္႕ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းမဟုတ္။ ကေလးအားလုံးကို ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ားသည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ဦးက် ေနာက္ဆုံး ဆန္ခါတင္ ၁၀ဦး စာရင္း၀င္သည္မွာ ငါးႏွစ္ဆက္တိုက္ျဖစ္၏ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ ဖယ္လီစီယာလူး၀စ္ဆိုသည့္ သူငယ္မ ကေလး သည္ ေနာက္ဆုံးဆန္ခါတင္စာရင္း၀င္သြားသည္။

ကၽြန္မက ကေလးအားလုံးကို စုေ၀းပြဲသို႕ ဆင့္ေခၚလိုက္၏။
"ကေလးတို႕ ဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ တို႕ေက်ာင္းကို ကိုယ္စားျပဳဖို႕ ဖယ္လီစီယာကို ေစလႊတ္မယ္။ တကယ္လို႕ ဖယ္လီစီယာ အႏိုင္ရခဲ့ရင္ 'ဒီပြဲမွာ ဖယ္လီစီယာႏိုင္တယ္ေဟ့'လို႕ ဘယ္သူမွ မေျပာရဘူးေနာ္။ မင္းတို႕ ေျပာရ မွာက ဘလိန္းေက်ာင္းက အႏိုင္ရတယ္လို႕ ေျပာရမယ္ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္က တို႕မ်ား… မင္းတို႕ေရာ၊ ဆရာမႀကီးေရာပါ၀င္တဲ့ တို႕အားလုံး အႏိုင္ရတယ္လို႕ဆိုလိုတာျဖစ္တယ္"

ထို႕ေနာက္ ဖယ္လီစီယာကို ေခၚၿပီး သူ႕အတန္းေဖာ္မ်ားေရွ႕တြင္ ေလ့က်င့္စကားေျပာေစ၏။ သူေဟာေျပာ ၿပီးသြားေသာအခါ ကေလးေတြက ၾသဘာလက္ခုပ္မ်ားကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ တီးခတ္ အားေပး ၾကသည္။ တကယ့္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ႂကြေရာက္နားေထာင့္သည့္ ပရိသတ္၏ ခ်ီးက်ဴးအားေပးမႈမွာလည္း ထိုအတိုင္း တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္သြားသည္။

ဖယ္လီစီယာက သူ႕မ်ိဳးရိုး ႏွင့္ သူ႕ေက်ာင္းအေပၚထားရွိသည့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားမႈအေၾကာင္း ေဟာေျပာ သည္။ သူက ေအာင္ျမင္ထင္ရွားေသာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံ အာဖရိကန္ လူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယုံၾကည္ေလးစားစိတ္ အေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားေသာ လူတစ္ဦး ဘ၀ကို ခံယူရျခင္း အေၾကာင္း တို႕ကို ေဟာေျပာတင္ျပသည္။ သူက ၿပိဳင္ပြဲခန္းမႀကီးတစ္ခုလုံး အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္သြား ေအာင္ စြမ္းေဆာင္လိက္ႏိုင္၏ ထို႕အတူ အကဲျဖတ္ဒိုင္လူႀကီးအားလုံး၏ မဲမ်ားကိုလညး္ အရယူလိုက္ႏိုင္၏။

ထိုေန႕ညေနက ကၽြန္မေက်ာင္းသို႕ေရာက္ေအာင္ အျမန္ဆုံးျပန္သည္။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္။ ဆႏၵရွိ သေလာက္ ျမန္ျမန္ျပန္မေရာက္။ သို႕ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႕ေရာက္ေရာက္ျခင္း စာသင္ခန္းတိုင္းတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ တစ္ဆင့္ႀကဳံးေအာ္လိုက္၏။

"ကေလးတို႕၊ ကေလးတို႕ အႏိုင္ရၿပီေဟ့။ တို႕အႏိုင္ရၿပီကြ"
တစ္ခဏခ်င္း အတြင္းမွာပင္ တစ္ေက်ာင္းလုံး ကၽြက္ကၽြက္ညံသြားေတာ့၏။ ေအာ္ဟစ္ၾက၏။ ေႂကြးေၾကာ ္ၾက၏။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ၀မ္းေျမာက္စြာ၊ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ၊ ဖယ္လီစီယာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံဖို႕ ခန္းမႀကီးထဲသို႕ ေျပးလာ ၾကသည္။ ကေလးေတြေကာ၊ ဆရာေတြေကာ၊ ဆရာမေတြေကာ၊ လူတိုင္းလူတိုင္းက ဖယ္လီစီယာ ကို ေပြ႕ၾကသည္။ ဖက္ၾကသည္။ ခ်ီးေျမႇာက္ၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ ဖယ္လီစီယာသည္ ႏြမ္းပါးသူကေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်တတ္သူကေလး။ မာန္မာန ကင္းစင္ သူကေလး။ သို႕ေသာ္ သည္ေန႕အဖို႕ေတာ့ သူ႕ကို၀ိုင္းၿပီး ေပြ႕ဖက္ခ်ီမၾကသည့္ အတြက္ အေနရ အထိုင္ရ ခက္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနစရာမလိုေတာ့ပါ။ သည္ေအာင္ပြဲမွ ကၽြန္မတို႕ အားလုံး ၏ ေအာင္ပြဲမဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မတို႕ ဘလိန္းမိသားစု၏ ေအာင္ပြဲမဟုတ္ပါလား။

မူးယစ္ေဆး
သို႕ေသာ္…
ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ကၽြန္မတို႕ ေအာင္ပြဲဆင္ေနသည့္တိုင္ ေက်ာင္းအလိုက္ ေအာင္ခ်က္ေတြ ေကာင္းလာသည့္ တိုင္ ေက်ာင္းတက္ရက္ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ တိုးတက္လာသည့္တိုင္…
ကၽြန္မတို႕၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ဖို႕ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ အရိပ္မည္းႀကီးတစ္ခုသည္ ေက်ာင္းတံခါး မ်ား၏ အျပင္ဘက္တြင္ ျဖန္႕ၾကက္အုပ္မိုးေနပါၿပီ။

၄င္းအရိပ္မည္းႀကီးကား ကုတ္ကင္း မူးယစ္ေဆးျဖစ္၏ စထေရာ္ဘယ္ရီမင္းရွင္း တစ္၀ိုက္တြင္ အမယ္စုံ လွေသာ မူးယစ္ေဆးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႕ေသာ္ ယခုလို ဆိုးဆိုး ရြားရြားႀကီးမဟုတ္ခဲ့။ ကၽြန္မစကားစျမည္ေျပာရန္ ေက်ာင္း၀င္းထဲသို႕ ထြက္သြားတိုင္း၊ နံနက္ ေစာေစာ အမိႈက္ေကာက္ ဖို႕ ထြက္သြားတိုင္း မူးယစ္ေဆးထည့္သည့္ ပုလင္းကေလးေတြကို ေတြ႕ေနရသည္။ ေတြ႕ရ သည့္ ပုလင္းအေရအတြက္မွာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပို၍ပို၍မ်ားလာသည္။

ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုမ်ားလာသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မတို႕ကို လာကူၾကျခင္းမဟုတ္။ ေငြအသျပာလာေတာင္းၾကျခငး္ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ားပင္မဟုတ္။ ကၽြန္မမသိသည့္ လူေတြ ကၽြန္မရုံးခန္းထဲသို႕ ၀င္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘတ္စကားခ မရွိ၍ တစ္ေဒၚလာ ေတာင္းသူကေတာင္း။ သူတို႕သည္ တစ္ပုလင္းလွ်င္ ငါးေဒၚလာတန္သည့္ ကုတ္ကင္း ကို ၀ယ္ဖို႕ ေငြရွာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ေျပာသည့္ ယုံတမ္းပုံျပင္မ်ားကို ကၽြန္မ နားေထာင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္ျပတ္ေျပာလႊတ္သည္။

"တစ္ျပားမွ မေပးဘူး"
ထိုသို႕ ေျပာအလႊတ္ခံရသည့္သူေတြထဲတြင္ ေက်ာင္းသို႕ ပုံမွန္၀င္ထြက္ေနသည့္ မိဘမ်ားလည္း ပါ၀င္ သည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မတို႕၏ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ ကနဦးပိုင္းကတည္းက ပါ၀င္ကူညီခဲ့သူမ်ားျဖ္စသည္။ သူတို႕ကို ကၽြန္မထိုသို႕ ေျပာလႊတ္ရသည္ကို ရင္နာလွပါသည္။ သူတို႕အထဲမွ တခ်ိဳ႕သည္ 'က်လင္ ကိုင္သူမ်ား 'ျဖစ္ကုန္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။ က်လင္ကိုင္သူဆိုသည္မွာ ကုတ္ကင္းစြဲသူမ်ားကို သူတို႕ေခၚသည့္ နာမည္ ျဖစ္၏။

နီးနား၀န္းက်င္တြင္ မေတြ႕မျမင္ရတာ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုတစ္ခုမွာ ကုတ္ကင္းကို ကေလးေတြ သုံးမေနျခင္းျဖစ္၏။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႕ကေလးေတြ ကုတ္ကင္းမသုံးၾကသလဲ။ အေျဖကရွင္းသည္။ လြယ္သည္။ ေၾကာက္စရာလန္႕စရာေကာင္းေသာ အဆိုပါ ကုတ္ကင္းဆိုတာႀကီးက သူတို႕၏ အစ္ကို အစ္မ မ်ားအား ခ်ဳပ္ကိုင္ေနသည္ကို သူတို႕ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သည္ကုတ္ကင္းဆိုတာႀကီးက သူတို႕၏ အေဖအေမ မ်ားအား လႊမ္းမိုးၿပီး ေဆးသုံးစြဲသူမ်ား ဘ၀သို႕ တြန္းပို႕ေနသည္ကို သူတို႕ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။

"အဲဒီမူးယစ္ေဆးဟာ သိပ္ၿပီး ဆိုးရြားတယ္"
မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ား စုေ၀းခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္မက ထပ္တလဲလဲ ေျပာျပသည္။

"ကုတ္ကင္းက လူတစ္ေယာက္ စြဲလမ္းသြားေအာင္ လုပ္တယ္။ အဲဒီလို စြဲလမ္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကုတ္ကင္းကို ေနာက္ထပ္ရဖို႕အတြက္ ဘာကိုမဆို လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ မင္းတို႕ရဲ႕ မိသားစုထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ အဲဒီမူးယစ္ေဆးကို သုံးစြဲေနတယ္ ဆိုတာ ဆရာမႀကီးသိတယ္။ ဒါကို စတင္သုံးစြဲစဥ္က ဒီေဆးဟာ လူကို ပ်က္စီး ေစတယ္ဆိုတာ သူတို႕မသိၾကဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမူးယစ္ေဆးကို မင္းတို႕ေရွာင္ရမယ္။ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾက ရမယ္။

"ဒီအေတာအတြင္းမွာ မင္းတို႕ခ်စ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ေဆးသမားအက်င့္စရိုက္ေတြဟာ မင္းတို႕နဲ႕မဆိုင္ဘူး။ တျခားလူေတြ ရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကို မင္းတို႕ဘာမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕မရဘူး။ ဒီကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡ ေပးတယ္ ဆိုတာ ဆရာမႀကီးသိတယ္။ ဒါေပမယ့္သူတို႕ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မင္းတို႕ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အဝင္မခံၾကနဲ႔ ဆရာမႀကီးေျပာတာ မင္းတို႕ ၾကားၾကရဲ႕လား သူတို႕ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာဟာ မင္းတို႕နဲ႕ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး မင္းတို႕နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး..."

အပိုင္း (၇)
စိတ္ဆင္းရဲစရာ အေကာင္းဆုံးမွာ အဆိုပါကုတ္ကင္းသည္ အာနိသင္ ျပင္းထန္လွသည္။ တျခား မူးယစ္ေဆး ေတြ ထက္ပိုၿပီး စြဲလြယ္သည္ သည္ေဆးက ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕တြင္းေန လူထုကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဒုကၡေပး ေနသည္။ သည္ကုတ္ကင္းက မိန္းမသားေတြကို သိမ္းသြင္းသြားသည္။ မိန္းမေတြဆိုသည္မွာ မိသားစုမ်ားကို စုစု စညး္စည္းျဖစ္ေနေအာင္ ဆြဲကပ္ေပးေနသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ 'ေကာ္'မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မ တိဳ႕ေက်ာင္း မွ ကေလးေတြမွာ စားစရာမရွိ၊ ၀တ္စရာမရွိ၊ တည္တည္တံ့တံ့ေနစရာ အိမ္ပင္မရွိဘဲ စာသင္ ေနၾကရသည္။ သည္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို သူတို႕မိဘေတြက မူးယစ္ေဆးႏွင့္ လဲလွယ္ပစ္ေနၾကသည္ေလ။ ယခု ဆို အခ်ိဳ႕သည္ ကုတ္ကင္းျဖန္႕ခ်ီသူမ်ားပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။

ေက်ာင္းစႀကၤံလမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာင္းမွကေလးေတြ ေျပာဆိုေနသံမ်ားကို ကၽြန္မၾကားၾကားေနရသည္။ သူတို႕ ေျပာဆိုေနၾကသည္မွာ ကုတ္ကင္းအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းတြင္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ၀င္ ပတ္သက္ ေနသည့္ ကေလးေတြ သို႕မဟုတ္ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဘးဘီ ေစာင့္ၾကည့္ သည့္ အေစာင့္လုပ္ေပးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ကုတ္ကင္း သယ္ေပးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ေငြပို႕၊ ေငြယူလုပ္ေပးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ကုတ္ကင္းကို ျဖန္႕ခ်ီေရာင္း၀ယ္ ေနၾကသည္။

ထိုသို႕လုပ္ေနသည့္ ကေလးေတြထဲမွ ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မသိသည္။ တစ္ေယာက္က အသက္၁၃ႏွစ္ရွိ ဒင္နီ ဆိုသူကေလး သူက ဘလိန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္း မွ တတိယတန္း ေက်ာင္းသားကေလး ေသာမတ္ဆိုသူျဖစ္၏။
"မစၥကတ္ရိုက္၊ ဒင္နီမူးယစ္ေဆးေရာင္းတာကို ေသာမတ္ က ကူညီေနတယ္"
ကေလးတစ္ဦးက ကၽြန္မကိုတိုင္သည္။

"ေသာမတ္က ေလွကားထစ္မွာ ကုတ္ကင္းပုလင္းေတြနဲ႕ ေငြေတြကိုင္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ဒင္နီက လမ္းေထာင့္မွာ မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ထိုးရပ္လာရင္ ဒင္နီက ဒရိုင္ဘကို ငါးေဒၚလာဖိုး၊ ဆယ္ေဒၚလာဖိုးေရာင္းလိုက္တယ္ ေမာ္ေတာ္ကားျပန္ထြက္သြားတာနဲ႕ ဒင္နီက ေသာမတ္ ဆီ ကို ရလာတဲ့ ေငြကို ေပးထားၿပီး ေနာက္ထပ္ကုတ္ကင္းပုလင္းေတြ ယူၿပီး လမ္းထိပ္ကို ျပန္သြားတယ္ အဲဒီလို လုပ္ေတာ့ ဒင္နီတစ္ေယာက္ ဖမ္းမိသြားရင္ ပစၥည္းနဲ႕ေငြေတြ အကုန္မမိေတာ့ဘူးေပါ့"

ကၽြန္မက ေက်ာင္းသားမ်ား စုေ၀းဖို႕ဆင့္ေခၚလိုက္၏။ စုေ၀းပြဲတြင္ ကၽြန္မက မူးယစ္ေဆးအေၾကာင္း၊ စြန္႕စားရျခင္းႏွင့္ ေဘးအႏၱရာယ္အေၾကာင္း၊ စြန္႕စားရျခင္းႏွင့္ ေဘးအႏၱရာယ္အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပမည္ ဟု ကေလးေတြကို ေၾကညာလိုက္၏။ ထိုကေနာက္ ေက်ာင္းသားထုထဲမွ ကေလးႏွစ္ဦးကို ေရြးထုတ္ သည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးကို စင္ျမင့္ ေလွကားထစ္မ်ားတြင္ ထိုင္ေစသည္။ ႏွစ္ဦးထဲမွ တစ္ဦးမွာ ေသာမတ္ ျဖစ္၏။

"ကဲ…ကေလးတို႕ ေဟာဒီမွာ ေကာင္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ေနာ္။ ဒီေကာင္ေလး မူးယစ္ေဆးေရာင္းကို ေသာမတ္ ကူညီေပး တဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ဟန္လုပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္၊ သူ႕တာ၀န္က အိမ္ရဲ႕ ေရွ႕ေလွကားမွာ ထိုင္ၿပီး ကုတ္ကင္း ပုလင္း ေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ကိုင္ထားရမယ္"
ကၽြန္မက ရွင္းျပသည္။

"ခု တို႕မ်ား ဆက္ၿပီး ဟန္လုပ္လိုက္ၾကရေအာင္၊ လမ္းရဲ႕ ေရွ႕နားမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ သူတို႕ က ေဆးသမားေတြ။ သူတို႕မွာ ပိုက္ဆံမရွဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က ေသာမတ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ခ်ာတိတ္ ေတြမွာ ကုတ္ကင္းေတြ အိတ္နဲ႕အျပည့္ပဲ ၿပီၚေတာ့ ပိုက္ဆံေတြလည္းရွိတယ္။ လူကေတာ့ လက္မေလာက္ ေတာင္ မရွိေသးဘူးကြ"

ပါးစပ္ကေျပာရင္း ကၽြန္မက ေဆးသမားႏွစ္ေယာက္ထဲ မွ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္လိုက္၏။ ဆိုင္းမဆင့္ဘုံမဆင့္ဆိုသလို ကၽြန္မက ေလွကားထစ္ေပၚသို႕ ခုန္တက္လိုက္သည္။ ေသာမတ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ သည္။ သူ႕အား ကၽြန္မ၏ ခ်ိဳင္းေအာက္တြင္ ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ခန္းမထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။

ထို႕ေနာက္ ခန္းမထဲသို႕ ျပန္၀င္လာသည္။ ေသာမတ္အား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဆဲ။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာသည္။ 'လုရတာ လြယ္လိုက္တာကြာ။ ငါတို႕ရင္းရမွာက ဒီငခၽြတ္ေလးရဲ႕ အသက္ေလာက္ ပဲ ရွိတယ္ကြ။ ငါတို႕ ဒီခၽြတ္ကို လႊတ္ေပးလို႕ မျဖစ္ဘူး။ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ ငါတို႕ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ေကာင္ လုပ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႕ လုပ္ရမွာက ဒီငခၽြတ္ကို သတ္ပစ္ဖို႕ပဲရွိတယ္။
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မက ေသာမတ္အား လည္ပင္းညႇစ္ေတာ့၏။ ဟန္လုပ္ၿပီး ညႇစ္ျခင္းမဟုတ္။ တကယ္ ညႇစ္ျခင္းပင္။ 'မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္ပင္း အစ္ေနၿပီခင္ဗ်"ဟု သူက ေအာ္ဟစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ပါးျပင္ေပၚ သို႕ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္လိမ့္ဆင္းလာသည္။

ကၽြန္မလက္ကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြဘက္သို႕ လွည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚ မွ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္ ကၽြန္မမ်က္လုံးေတြထဲမွ နာၾကည္းရိပ္ေတြက သူတို႕ သိသင့္သိထိုက္ သည္မ်ား ကို ေျပာျပၿပီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ထိုေက်ာင္းသားမ်ာ စုေ၀းပြဲကို ေသာၾကာေန႕တြင္ ျပဳလုပ္၏။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ တနလာၤေန႕တြင္ ေသာမတ္ ၏ အေဖႏွင့္အေမ ကၽြန္မရုံးခန္းသို႕ ေရာက္လာသည္။ သူတို႕က ကၽြန္မကို ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ေသာမတ္အား တျခားျပည္နယ္တစ္ခုရွိ သူ႕အေဒၚႏွင့္အတူ ေနထိုင္ဖို႕ ေစလႊတ္ ေတာ့မည္ ဟု ေျပာသည္။ သူတိုကက ေသာမတ္အား အေရာင္းအ၀ယ္ထြန္းကားသည့္ နယ္ေျမႏွင့္ေ၀းရာသို႕ ပို႕လိုက္ ျခင္း ပင္ျဖစ္၏။

လမ္းေလွ်ာက္ ဒိုင္းနမိုက္
အေျခအေနေတြက ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးသည္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေသာအခါ ျပဳျပင္ ထိန္းမတ္ လို႕ မရေလာက္သည့္ အက်င့္စရိုက္ရွိေသာ ကေလးမ်ားကို ကၽြန္မတိဳ႕ ေက်ာငး္တြင္ ေတြ႕ျမင္လာရသည္။ သူတို႕သည္ ေပါက္ကြဲတတ္သည္။ အၾကမ္းဖက္တတ္သည္။ ဘာလုပ္လွ်င္ ဘာျဖစ္မည္ဆိုသည္ကို ေတြးေတာ ေျမာ္ျမင္တတ္ျခင္း အလွ်င္းမရွိ။ သည္လိုအက်င့္စရိုက္မ်ိဳးကို ကၽြန္မမျမင္ဘူး။ မေတြ႕ဖူးခဲ့။ ထိုစဥ္ ကေတာ့ သူတို႕ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မမသိခဲ့။ သို႕ေသာ္ မၾကာမီအတြင္း သံသယအေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။ ထိုသို႕ ျဖစ္ေနေသာ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္အတြင္း ကုတ္ကင္းသုံး ေသာ မိခင္မ်ားမွ ေမြးဖြားလာသူမ်ားျဖစ္ေနသည္။

ထိုသို႕ေသာ ေရာဂါလကၡဏာမ်ိဳးကို စတင္ေတြ႕ရွိရသည္မွာ ပထမတန္း ေက်ာင္းသားကေလး ရစ္ခ်တ္ ဆိုသူထံမွာျဖစ္၏။ သူသည္ သူငယ္တန္းမွာကတည္းက အေတာ္ႀကီး ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရျဖစ္ခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ အထိန္း အသိမ္း ေကာင္းသည့္ ဆရာတစ္ဦးထံတင္ အပ္ထားလိုက္လွ်င္ သူ႕အမူအက်င့္ေတြ ေပ်ာက္သြား ႏုိင္သည္ ဟု ကၽြန္မကမွတ္ယူခဲ့သည္။ သို႕ျဖင့္ ပထမတန္းသို႕ တက္ေသာအခါ ရစ္ခ်တ္အား ေမရီအီးဖရီးမင္း ထံတြင္ အပ္ႏွံလိုက္၏။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီး ေဆာင္းဦးသို႕ မေရာက္တတ္ေသး၊ ကၽြနမရုံးခန္းသို႕ ေမရီ ေရာက္ခ် လာေတာ့ ၏။
"အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ကၽြန္မအတန္းကို စာသင္လို႕မရေလာက္ေအာင္ ဒုကၡေပးေနတယ္။ သူက ကတ္တီး ကတ္ဖဲ့ ကေလး ဆရာမႀကီးရဲ႕။ ေနာက္ၿပီး တျခားကေလးေတြကို ထိုးတယ္ႀကိတ္တယ္ တျခား ကေလးေတြ ကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္တယ္"

ရစ္ခ်တ္အား စာသင္ခဲ့သည့္ဆရာ ဆရာမအားလုံးေခၚၿပီး သူ႕အမူအက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္း ၾကည့္သည္။ သူစိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းျဖစ္ၿပီး ေပါက္ကြဲတတ္သည္မွာ ကစားကြင္းထဲ၊ ထမင္းစားခန္းထဲ သို႕မဟုတ္ ခန္းမထဲတြင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုေနရာမ်ားသို႕ ရစ္ခ်က္မသြားရေအာင္ ပိတ္ပင္ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕အား အခ်ိန္ျပည့္ အနီးကပ္ ႀကီးၾကပ္ေနဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မက ရစ္ခ်တ္ အိမ္သို႕ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။ ေမြးစားမိခင္ႏွင့္ ေနထိုင္ရသည္။ သူ႕မိခင္ရင္းမွာ ကုတ္ကင္း စြဲ ေနသျဖင့္ သူ႕ကိုၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ျခငး္ မျပဳႏိုင္။ ဤကား ကၽြန္မရလိုက္ေသာ ပထမသဲလြန္စျဖစ္၏။

ေနာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးထံ တယ္လီဖုန္း လွမ္းဆက္ ၾကည့္သည္။ သူက ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕အနီးအနားတြင္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနသည္။ သူတို႕ ဘက္ တြင္ ကုတ္ကင္းသုံးစြဲခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္မတို႕ ဘက္မွာထက္ အမ်ားႀကီး ေစာေၾကာင္း ကၽြန္မ သိသည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မႀကဳံေတြ႕ေနရသည့္ ကေလးအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းအား ေျပာျပသည္။

"သူဟာ အသိဥာဏ္မရွိတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္လိုပဲ။ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္ လိုက္တာ နဲ႕ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ဇြတ္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ သူရန္လုပ္ၿပီဆိုရင္ဆက္ၿပီၚ ရန္လုပ္ေရာ။ သူေအာ္ ေနၿပီ ဟစ္ေနၿပီဆိုရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေ အာ္ေနဟစ္ေနေရာ။ သူ႕နိးနား၀န္းက်င္မွာ ဘာေတြပဲ ရွိေနေန သူမျမင္မၾကားမသိေတာ့ဘူး။ သူ႕ကို ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်လို႕လည္းမရဘူး ငါ့စကားကို နားမေထာင္ တဲ့ ကေလးမ်ိဳး ငါ့ေစတနာ ကို မတုံ႕ျပန္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကို ငါမေတြ႕ဖူးပါဘူးဟယ္။ ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကို အဖက္ လုပ္ေဖာ္ေတာင္ မရဘူးဟဲ့"
"မယ္ဒယ္လင္း…နင့္ဆီကို ငါ စာအုပ္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ ပို႕ေပးလိုက္ပါ့မယ္"

သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မထံသို႕ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ပိဳ႕ေပးလိုက္သည္။ မူးယစ္ေဆး စြဲေနသည့္ မိခင္မ်ားမွ ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးမ်ားအား ေလ့လာဆန္းစစ္ၿပီး ေတြ႕ရွိခ်က္ မ်ားကို တင္ျပထားသည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ အဆိုပါ စာတမ္းကို ဖတ္ရသည္မွာ စာေရးသူသည္ ရစ္ခ်တ္ ကိုၾကည့္ၿပီး ေရးသားထားသည့္ အလား စာတမ္းထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ အက်င့္စရိုက္မ်ားမွာ ရစ္ခ်တ္ ၏ အက်င့္စရိုက္ မ်ားႏွင့္ ကြက္တိတူညီေနသည္။

"ငါတို႕ေက်ာင္းမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကတည္းက အဲဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာ"
ကၽြန္မ တယ္လီဖုန္း ျပန္ဆက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းကေျပာျပသည္။

"အဲဒီလို ေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကေလးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြကို သူတို႕ စစ္ေဆးၾကည့္ ၾကတယ္။ အဲဒီ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြဟာ ျပည့္ျပည့္၀၀ မဖြံ႕ၿဖိဳးဘဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေပါက္ေတြ ရွိေနႏိုင္တယ္ လို႕ ေျပာတယ္။ အဲဒီကေလးေတြဟာ တစ္ခါတေလမွာ သတိေမ့သလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ က်ေတာ့လည္း စိတ္လႈတ္ရွား လြန္းတတ္တယ္ဟဲ့"
ထိုအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မလက္လွမ္းသမွ် စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္သည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာ၀န္မ်ားကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္သည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာ၀န္မ်ား ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ သည္ေရာဂါ ကို ဘယ္လိုကုစားမည္မွန္း ေသခ်ာတပ္အပ္မေျပာႏိုင္ၾက။ သည္ေတာ့သည္ကေလးေတြကို ကၽြန္မတိဳ႕ သိ သမွ်၊ တတ္သမွ်၊ ရွိသမွ်ႏွင့္ပင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းမတ္ေပးေနၾကရသည္။

၁၉၈၉ခုႏွစ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ရစ္ခ်တ္၏ အေျခအေနႏွင့္တူညီေသာ ကေလးေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာ ရွိေနေလၿပီ။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕စရာ အေကာင္းဆုံး အသြင္ လကၡဏာ မွာ ထိုကေလးမ်ား ရုတ္တရက္ေပါက္ကြဲတတ္မႈျဖစ္၏။ ထို႕ၾကာင့္ သူတို႕ စိတ္ေဖာက္ လာႏိုင္ေျခ ရွိသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ထိန္းသိမ္းေပးထားရသည္။ သူတို႕ စိတ္ေဖာက္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါး လာေစရန္ျဖစ္ပါသည္။

ဆူဆူညံညံႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ အေနအထားမ်ား ရွိေနလွ်င္ ရစ္ခ်တ္သည္ စိတ္ေဖာက္တတ္၏။ သည္ေတာ့ ထိုသို႕ ေသာ အေနအထားေတြထဲသို႕ သူေရာက္မသြားေအာင္ ကၽြန္မတိဳ႕က ဂရုစိုက္ၾကရသည္။ သူ႕အတန္း ေခတၱနားခ်ိန္၊ ေန႕လယ္စာ စားခ်ိန္သိဳ႕မဟုတ္ နံနက္ခင္း စုေ၀းပြဲသို႕ တက္ေရာက္ခ်ိန္ မ်ားဆိုလွ်င္ သူ႕ကို ကၽြန္မအနားသို႕ ေခၚထားရသည္။ သို႕အတြက္ ေပါက္ကြဲမႈမ်ားကို တားဆီးႏိုင္သည္။ သူ႕ ဆရာမ လည္း အနားရသည္။

ရစ္ခ်တ္ ကံေကာင္းပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို သူ႕အား ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေ၇ွာက္ေသာ ေမြးစားမိခင္ ရွိသည္။ ေမြးစားမိခင္ က သူ႕အား အိမ္မွာလည္း ထိန္းမတ္ေပးေဖာ္ရသည္။ မူးယစ္ေဆးဒဏ္ ကို ခံေနရ သည့္ တျခားကေလးေတြဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ အိမ္သို႕ သာ ျပန္ၾကရသည္။ အိမ္မွာသူတို႕ကို ဆီးႀကိဳ မည့္သူ မရွိ။ သူတို႕မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႏွင့္ စည္းစည္းလုံးလုံးရွိသည့္ မိသားစုဟူ၍ မရွိ။ ထိုသို႕ေသာ ကေလးမ်ားက်ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ တစ္ေန႕ကူးလာတိုင္း သူတို႕ကေလးေတြကို သြန္သင္ ဆုံးမမႈ ေတြ အသစ္တစ္ဖန္ ထပ္မံ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရသည္။

ကၽြန္မက သူတို႕ကေလးေတြကို ကိစၥကို ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးဌာနမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသည္။ သည္ျပႆနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္နည္းတစ္ဖုံေတာ့ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာမွ် အေၾကာင္းျပန္မလာ ဘာစီမံခ်က္မွ်မလာ။ ဘာတုံ႕ျပန္မႈမွ် မလာ။ ကၽြန္မတိဳ႕မွာလည္း သည္အတိုင္း ဆက္ၿပီး စခန္းသြားေနရသည္။ သည္အေတာအတြင္း တြင္ ကၽြန္မတိဳ႕၏ ပညာေရးစနစ္ထဲသို႕ ကုတ္ကင္း ဒဏ္ခံ ကေလးေတြ တဖြဲဖြဲ၀င္လာေနၾကသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မတိဳ႕ ေက်ာင္းေတြထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ဒိုင္းနမိုက္ေတြလို ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ သူတိဳ႕၏ ေရာဂါကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ၿပီ စနစ္တက် ကုသမေပးလွ်င္ သည္ဒိုင္းနမိုက္ေတြသည္ တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲေနမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားရမွာပါ

ကုတ္ကင္း၏ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမႈကို ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ၾကားမွာပင္ ကၽြန္မတို႕၏ တပည့္မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ရေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ ေအာင္ခ်က္ေတြ ပို၍ပို၍ေကာင္းလာသည္။ ဘလိန္းမွ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အေပၚေက်ာင္းမ်ားသို႕ တက္သြားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ စြမ္းရည္ျပ ေနၾကသည္။ အေျပာအေဟာ စြမ္းရည္ၿပိဳင္ပြဲကဲ့သို႕ေသာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ေအာင္ပန္း ဆြတ္ႏိုင္သူမ်ားကို ကၽြန္မတိဳ႕ ဆက္ၿပီး ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ စိတ္ရွိေအာင္ ကၽြန္မတို႕ ထိန္းထားႏိုင္သည္။ သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ရွိေနစဥ္အတြင္း တကယ္ တတ္ေျမာက္ ေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ထဲတြင္ 'မယ္ရီးလ္လင့္ခ်္ ေဖာင္ေဒးရွင္'ဆိုသည့္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ေပၚလာသည္။ ထိုအဖြဲ႕အစည္းက အေမရိကျပည္ေထာင္စု တစ္နံတစ္လ်ားရွိ မူလတန္းေက်ာင္းေတြထဲမွ ေက်ာင္း ၁၀ေက်ာင္း ကို ေရြးမည္။ ထို၁၀ေက်ာင္းရွိ ပထမတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထဲ တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ ပထမတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထဲမွ တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ ၂၅ဦးကို ေရြးမည္။ သူတို႕ကေလးေတြ မူလတန္း မွ တစ္ဆင့္ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀တြင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီး တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ ရသူတိုင္းကို 'တကၠသိုလ္ပညာသင္စရိတ္' ေထာက္ပံ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။

ေဖာင္ေဒးရွင္း၏ အလိုအရ ေက်ာင္း၁၀ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္ရာ၌ 'စီမံခန္႕ခြဲေရးအပိုင္းတြင္ ေကာင္းမြန္ၿပီး ဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ စနစ္က်နၿပီး သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိေသာ စာသင္သားႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းတက္ရက္ႏႈန္းျမင့္မားေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈေကာင္းေသာ' ေက်ာင္းမ်ားကိုသာ အဓိကဦးစားေပးမည္ဆိုသည္။

ဖီလဒဲလ္ဖီးယား တစ္ၿမိဳ႕နယ္လုံးတြင္ အထက္ပါစံမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ေက်ာင္းအျဖစ္ ဘလိန္း တစ္ေက်ာင္းတည္း ကိုသာ ေ၇ြးခ်ယ္ျခင္းခံရသည္။ ထိုေန႕ကား ကၽြန္မတိဳ႕အဖိဳ႕ ဂုဏ္၀င့္ႂကြားရေသာ ေန႕ပင္တည္း။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ တကၠသိုလ္ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့ခရဖို႕ အေရြးခံရသည့္ စာသင္သား ၂၅ဦးထဲတြင္ ရစ္ခ်တ္ပါ၀င္ေန၏။ သူ႕ခမ်ာသူ႕မိခင္ သုံးစြဲခဲ့သည့္ ကုတ္ကင္းဒဏ္ကို ခံေနရဆဲ၊ ရုန္းကန္ ေက်္ာလႊားေနရဆဲပင္။ သူကေလးသည္ တကၠသိုလ္သို႕ ဆက္တက္ဖို႕ကို အသာထားဦး၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းကိုမွ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါမည္လားမသိ။ ဘယ္သူမွ် ေသခ်ာတပ္အပ္မေျပာႏုိင္ပါသည္။

သို႕ျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးသြားသည္။ ကၽြန္မေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္လမ္းမွာ အခ်ိဳးအေကြ႕ ေတြေပၚလာသည္။ ပထမဦးဆုံး အခ်ိဳးအေကြ႕အျဖစ္ ဘလိန္းေက်ာင္းႏွင့္ ခုႏွစ္ျပေလာက္ေ၀းသည့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း သို႕ ေျပာင္းေ၇ြ႕သည္။ ထို႕ေနာက္ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ဗဟိုစီမံခန္႕ခြဲေရးဌာနသို႕ ေျပာင္း ရသည္။ ဖီလဒဲလ္ဖီးယားၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခြင္လုံးရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာ္ငးသားမိဘမ်ား၏ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈ တိုးတက္ လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ဆို၏ ဖီလဒဲလ္ဖီးယား တစ္ၿမိဳ႕နယ္လုံးတြင္ ေက်ာင္းေပါင္း ၂၅၇ ေက်ာင္း ႏွင့္ စာသင္သားဦးေရ ၂၀၀,၀၀၀ နီးပါးရွိသည္။

ကၽြန္မထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္မွာ မလြယ္ပါ။ သည္တာ၀န္က ကၽြန္မကို စိန္ေခၚသည္။ သည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ ၌ အခက္အခဲဆုံး အစိတ္အပိုင္းမွာ ေက်ာင္းစီမံခန္႕ခြဲေရးအပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ား ပါ၀င္ပတ္သက္လာမည္ကို စိုးရြ႕ေနသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ လာမည္ကို စိုးရြ႕ေနသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္ထမ္းမ်ားကို ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႕၏ စိုးရိမ္ေသာကမ်ား ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ စည္းရုံးရသည္။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာမွ ပညာေရးစနစ္ႀကီး ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ယုံၾကည္သက္၀င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္းရသည္။ ေက်ာင္းအေတာ္ မ်ားမ်ား မွ အာဏာပိုင္မ်ားက ေက်ာင္းကိစၥမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသား မိဘေတြ ၀င္ရႈပ္မွာ၊ ေ၀ဖန္မွာ ကို မလိုလားၾက။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္ သူတို႕က ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား မပါ၀င္ ေစခ်င္ၾက။

တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားဘက္က စိုးရိမ္သည့္ အခ်က္လည္း ရွိသည္။ သူတို႕၏ သားသမီး မ်ားကို ပညာသင္ၾကားေပးရာ၌ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ားက စိတ္၀င္စားမႈ အျပည့္မရွိမွာကို စိုးရိမ္ၾကသည္။ ပညာေရး ၀န္ထမ္းမ်ားက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာတြင္ ဟိုဘက္နည္းနည္းပိုၿပီး ဒီဘက္နည္းနည္း ေလ်ာ့ေနမွာ၊ သူတို႕ ၏ ကေလးမ်ားသည္ ဟိုဘက္မေရာက္ဘဲ ဒီဘက္ေရာက္ေနမွာတို႕ကို စိုးရိမ္ၾကသည္။

ဘလိန္းေက်ာင္းသို႕ မေက်မလည္ျဖစ္ၿပိး ေရာက္လာသည့္ မိဘတိုင္းအား ကၽြန္မက ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
"ရွင္တို႕နဲ႕ တစ္ဖက္တည္းမွာပဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အားလုံးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကလည္း အတူတူ ပါပဲ။ ရွင္တို႕ရဲ႕ ကေလးပတ္ပတ္နပ္နပ္ စာတတ္ေျမာက္ဖို႕ရယ္ သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စာသင္ ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းမြန္ တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု ဖန္တီးေပးဖိဳကရယ္ပဲ မဟုတ္လား။ ရွင္တို႕ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ဟာ ကၽြန္မအတြက္လည္း အေရးႀကီးတာပါပဲ"

စီမံခန္႕ခြဲေရးအပိုင္းမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ စာသင္သားမ်ား ကိုယ္တိုင္ က သူတို႕သည္ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြားေနသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု သိျမင့္ၾကပါမွ ပညာေရး အရည္အေသြးျမင့္လာပါသည္။ သို႕မွ ေနာက္ဆုံးတြင္ အျမင့္ဆုံး စြမ္းမ်ားကို ထုတ္ျပႏိုင္ ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

စထေရာ္ဘယ္ရီမင္းရွင္း၏ အနီးအနားတစ္၀ိုက္သြားဖို႕ ႀကဳံတိုင္း ဘလိန္းေက်ာင္းေရွ႕မွ ကားျဖတ္ေမာင္း သြားရ သည့္ နံနက္ခင္းမ်ား ရွိပါသည္။
ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြန္မရွိစဥ္က ခ်ာတိတ္ေတြသည္ ယခုေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႕ကေလးေတြက ကၽြန္မ၏ ကားနားသို႕ ေျပးလာၾကသည္။ ကၽြန္မေနေကာင္းလားဟု ႏႈတ္ဆက္ ၾကသည္။

(စာအဆံုးသတ္ တရြက္ ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႕ ဒီမွာဘဲရပ္လိုက္ပါတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ )

ၿပီးပါၿပီ
ျမတ္ၿငိမ္း (ဘာသာျပန္သည္)
(ေရႊစင္ဦး မွရယူပါသည္။)
(ဒီကမBာႀကီးမွာ ကေလးေတြရဲ႔အေၾကာင္း အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေစ။)