မဂၤလာလွည္း (page 1)
(၁)
အဲသည္ေန႔က ကိုခ်စ္တိုး မနက္အေစာႀကီး ႏိုးေနတယ္။ ခါတိုင္း မနက္ရွစ္နာရီ မႏိုးခ်င္တဲ့ ကိုခ်စ္တိုး။ ေျခာက္နာရီထႏုိင္ေအာင္ ညဘက္က နာရီသံပတ္ ေပးထားရတာပါ။ ကိုခ်စ္တိုး မိန္းမကေတာ့ ခုတေလာ ကိုခ်စ္တိုး လုပ္ေနတာေတြကို မၾကည္သာပါဘူး။ ကုိယ့္ကိစၥ မဟုတ္။ ကုိယ့္အလုပ္ မဟုတ္။ တစ္ဆင့္ခံ လူႀကီး လုပ္ခ်င္တာကို မႀကဳိက္တာ။ ကိုခ်စ္တုိးနဲ႔ ကိုေက်ာ္သန္းက တစ္ရပ္ကြက္တည္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ စီးပြားေသာင္သာ သူခ်င္းလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ခင္မင္ၾကတာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ အခု မိန္းမ ေတာင္းမယ့္ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးနဲ႔က ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္က သံရည္က်ဳိစက္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္ သန္းရဲ႕တပည့္။ တစ္ရြာက လာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုေက်ာ္သန္းက သူ႔တပည့္ မိန္းမ ေတာင္းေပးရမယ့္ကိစၥဆုိေတာ့ ကိုခ်စ္တုိး ကိုပါေခၚလုိ႔ လိုက္ပါ့မယ္ကတိေပးမိရာက ထလုိက္ဖုိ႔ ျဖစ္ရ တာကိုး။ ဒါကို ကိုခ်စ္တုိး မိန္းမ မခုိင္၀ါ က မၾကည္ဘူး။
"ေတာ့မလဲ ကိုယ့္အေရးမဟုတ္ ကိုယ့္အရာမဟုတ္။ ဆုိင္မွာ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရမွာနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိစၥ နဲ႔ ေတာ္မလိုက္လည္း ရတဲ့ဟာကို ေတာ္က သူမ်ားေရွ႕ ေျခတစ္လွမ္းေရာက္ေနတာ"
"ဟ… မိခိုင္ရ၊ သူ႔ကိစၥဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥေပါ့ဟ။ ေတာင္းတယ္၊ ျမန္းတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥမွာ လူႀကီးအရာထား တာ ဂုဏ္ေတာ္ရွိေသးတာေကာ၊ ကိုေက်ာ္သန္းေခၚတာ မလုိက္လို႔ ေကာင္းေရာ့လား…"
"ေတာ့္ကိုယ္က လွံဖ်ားပုစဥ္းနား အေၾကာင္းရွာေနတာ၊ ေတာ္က ဘာေျပာတတ္ဆုိတတ္လို႔တုန္း"
"မဂၤလာခန္း မေျပာတတ္ေတာ့ ဒါနခန္းခ်႐ံုေပါ့ဟ…"
"ဘာမွမဆုိင္ဘူး… ဟင္း"
ကိုခ်စ္တုိးက စတုိးဆုိင္ႀကီး ဟည္းေနေအာင္ဖြင့္ထားတဲ့ ပုိင္ရွင္ပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသေလာက္ လူမႈ ေရးစိတ္၊ ဘာသာဘုရားစိတ္ကေလး ရွိေတာ့ ထစ္ခနဲဆို သူက ဘ႑ာေရးမွဴးထ ျဖစ္ေနက်။ သည္ကိစၥက ေတာ့ ဘ႑ာေရးမွဴးမဟုတ္ေပသိ လူမႈေရးမဟုတ္လား။ လိုက္ပါ့မယ္ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေျပာသာ ေျပာရ တာ မိန္းမယူမယ္ဆိုတဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းတပည့္ဆိုတာကိုလည္း ကိုခ်စ္တိုးက ေကာင္းေကာင္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္းမ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္မသိလည္း ကိစၥမရွိပါဘူးေလလို႔ တြက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ေတာသူေတာင္သား၊ မႏၱေလးကို လာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတာေပမယ့္ ခ်စ္သူကို မိသား၊ ဖသားပီပီ ရွိတာေလးနဲ႔ ေတာင္းျမန္းယူတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ တတ္ႏုိင္သူေတြက ၀ိုင္းၾက၊ ၀န္းၾကျခင္း ဟာ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔လည္း ကိုခ်စ္တိုး ခံယူထားတာ ပါပါတယ္။
"ေနပါဦး… ေမာင္ႀကဳိင္ မိ္န္းမေတာင္းသြားရမယ့္ ရြာက ဘယ္မွာတုန္း"
"စစ္ကိုင္းအေနာက္ထဲ ေျပာတာပဲ၊ ဘာရြာဆိုလား"
"မိန္းကေလး မိဘမ်ားက ဘာလုပ္ၾကတာတုန္း"
"ဘာလုပ္ဆိုလား…"
"မဂၤလာက ဘယ္ေတာ့ေဆာင္ၾကမွာမုိ႔လဲ"
"ဘယ္ေတာ့ဆိုလား… သိေပါင္ကြာ"
မိန္းမေမးသမွ်လည္း ကိုခ်စ္တိုးက အိုး၀င္ေကာ္ခ်က္ ေျဖတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုနားဆိုလား… သည္နား ဆိုလားနဲ႔ ၿပီးရတာပါ။ သည္လိုေ၀့ေလ မိန္းမက မၾကည္သာေလ။ မၾကည္သာမွေနေရာ သူလုိက္ပါမယ္ဆို မွေတာ့ ေစာေစာထ ေရခ်ဳိး၊ ေပါင္ဒါေတြ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္း၊ ေရေမႊးေတြ တဖ်န္းဖ်န္း ဆြတ္၊ လည္ကတံုး ျဖဴကေလး သန္႔သန္႔ကို စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ခံ ၀တ္ၿပီး ပိုးပုဆိုးေရညႇိစိမ္းတစ္ထည္ ေကာက္၀တ္တယ္။ ကတၱီပါစိမ္း ေမႊးရွည္ဖိနပ္စီးၿပီးေတာ့ ဆုိင္က ကေလးမေလးေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ ပူပူေလာင္ ေလာင္ေသာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကားထြက္ေမွ်ာ္ေနေတာ့တာပါ။ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ကားမလာ ေသးဘဲ ေမာင္ႀကဳိင္ေရာက္လာတယ္။ လူႀကီးေတြ လိုက္ႏႈိးတာတဲ့။ သတုိ႔သားေလာင္းက အ၀တ္အစား မလဲရေသးဘူး။ ေၾကာင္းျမန္းမယ့္လူက ၀ီရိယေကာင္းေနေတာ့ မယားလုပ္သူက ေအာင့္ျပန္ေရာ။ သည္ တစ္ခါေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို မခုိင္၀ါကပဲ ေမးတယ္။
"ေနပါဦး… မင္းက ကိုေက်ာ္သန္းတပည့္ ေမာင္ႀကဳိင္လား…"
"ဟုတ္တယ္ အစ္မ၊ လူႀကီးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္ေျပာတာပါ"
"အလိုေတာ္… ကာယကံရွင္ မယားေတာင္းမယ့္လူက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ တုိ႔အိမ္က ဥပက က က်ီးမႏိုးခင္ ဆြမ္းထခ်က္ေနတာပါေကာ၊ ေနပါဦး မင္းတို႔ရြာက ဘယ္မွာတုန္း…"
"သည္နားေလးပါ… စစ္ကိုင္းအေနာက္ထဲတင္"
စစ္ကိုင္းဆိုတာ မႏၱေလးနဲ႔မေ၀းေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ေစာေစာျပန္ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာၿပီေလ၊ သည့္ထက္ ဆက္မ ေမးေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ပါး မဂၤလာကိစၥဆိုေတာ့ သည့္ထက္ပိုေျပာလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကိုခ်စ္တိုးကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးလုိက္တယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ျပန္သြားၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွ ကိုေက်ာ္ သန္းရဲ႕ကား ေရာက္လာတယ္။
လုိက္ထရပ္ကား ပက္လက္ေပၚမွာ လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါ လာၾကတယ္။ သတုိ႔သား ေမာင္ႀကဳိင္၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ ေဒၚေငြ၊ ကိုေက်ာ္၀င္း၊ တ႐ုတ္ႀကီး ကို၀ိန္။ က်န္တာက ကိုခ်စ္တိုးလိုပဲ ကိုေက်ာ္သန္း ေခၚလုိ႔ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးေက်ာ္ဒြန္း၊ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္၊ လူေတြမနည္းဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ သူ႕အေဒၚ ေဒၚေငြကို ကားေခါင္းထဲ ထိုးထည့္ ထားေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးကလည္း ေနာက္က ကားပက္လက္ခါးရွည္ႀကီးေပၚ ထုိးတက္လုိက္ရတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက မယားကို လူ႐ို ေသရွင္႐ိုေသ အလုပ္ဟ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ႂကြႂကြ… ကိုခ်စ္တိုးေရ ေတာ္မပါရင္ ပြဲမစည္ဘူး… ႂကြ"
မယားက ရြဲ႕ေျပာတာ သိသားပဲ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးနဲ႔ လူေတြၾကားထဲ တစ္ေနရာ ရွာထုိင္တယ္။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ကခ်ည္း လူသံုးေယာက္စာေနရာယူထားေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ကိုမွတ္တင္ႀကီး ကားေပၚတင္လာရတာပါလိမ့္လုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းကေတာ့ သူ႔တပည့္ဆိုေတာ့ သူ႕ ကား သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းတာကိုး။ ေရွ႕ခန္းမွာ၊ သည္လိုနဲ႔ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးၿပီ။ စကားေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကရင္းက သြားၾကတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါရဲ႕။
လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က သူ႔အသံျပာအက္အက္နဲ႔ "ေရဇလာနဒီ… ဧရာ၀တီ… ေဇယ်ာျပည္… စစ္ကိုင္း ေတာင္… တစ္ခြင္လံုး ၀န္းပတ္ရံလည္… ပုထိုးဘုရားေစတီ… အက်ဳိးမ်ားေစသည္… ဘိုးဘြားအေမြ တည္…" ဆိုၿပီး သီခ်င္းစလုိက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက လက္အုပ္မ်ားေတာင္ခ်ီလို႔။ ျမင္ရသမွ် စစ္ကိုင္းေတာင္ ေစတီေတြကို အေ၀းက လွမ္းကန္ေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ကြမ္းယာထုပ္ႀကီးကလည္း ျပည္ေတာင္း ေလာက္ပါလာေလေတာ့ သူတစ္ယာ ကိုယ္တစ္ယာ စားရင္းေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက။ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ကားမွန္ေပါက္ကေန ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ႀကီး ၿဖဲထားလိုက္တာကလည္း နားရြက္ဖ်ား ခ်ိတ္လို႔။ ခမ္းခမ္းနားနား ရွိေနတာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ ပါးစပ္ထဲ ေရွာက္သီးထည့္ရင္ေတာင္ အာမထိ လွ်ာမထိေလာက္ဘူး ေမာင္ခ်စ္တိုးရဲ႕"
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းက ေျပာေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေထာက္ခံတယ္။
"ဒီေကာင္ မိန္းမယူတာကို ေပါ့ေပါ့မွတ္တာကိုး ဆရာႀကီးရဲ႕၊ ေနာက္မွ ေရွာက္သီးအလံုးလုိက္ မ်ဳိခ်သလုိ ျဖစ္မွာ"
"ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ေမာင္ရာ ေရွာက္သီး၀မ္းက ဒလေဟာသြားဦးမွာ ေသခ်ာေပါ့ကြာ"
တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ၀င္တြယ္လုိက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ တ၀ါး၀ါးေပါ့။
(၂)
စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ကားေလျဖည့္ဖုိ႔ ေလဆိုင္အရင္ရွာရတယ္။ လူကမ်ားေတာ့ ဘီးကျပားခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ေနရာမွာ ကားေလထုိးတုန္း ကိုေက်ာ္သန္းက သူ႔တပည့္ကို ေမးတယ္။ စစ္ကိုင္းကိုေတာ့ ေရာက္ၿပီ၊ သြားရမယ့္ရြာ ဘယ္လမ္းက ၀င္ရမလဲ ေမးတာပါ။
"ဘယ္ကို ခ်ဳိးရမွာတုန္းကြ…"
"ငါးထပ္ႀကီးဘုရား အေနာက္ထဲထြက္လုိက္ရင္ ရတယ္ေျပာတာပဲ ဆရာ"
"ဘယ့္ႏွယ့္ ေျပာတာပဲတုန္းကြ၊ မင္း ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမရြာ ကိုယ္ မသိဘူးလား"
"ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး ေျပာထားတာေတာ့ စစ္ကုိင္းအေနာက္ထဲက လယ္ ျပင္ႀကီးတဲ့"
"ေဟလကြာ…"
ဆရာတပည့္ ျဖစ္ေနတာကို ကိုခ်စ္တိုးက ၾကားတယ္။ ေနပါဦး ဘယ္ရြာကမိန္းကေလးမ်ား ရွာရွာေပါက္ ေပါက္သြားႀကဳိက္ပါလိမ့္။ ဘယ္မွာေတြ႕လို႔ ဘယ္မွာႀကဳိက္ၿပီး ဘယ္မွာေတာင္းရမ္းဖုိ႔ စီစဥ္တာပါလိမ့္လို႔ လည္း စဥ္းစားတယ္။ သတုိ႔သားက သတို႔သမီးရြာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေျပာႏုိင္ဘူးဆိုတာကိုက ထူး ဆန္းေနတာ မဟုတ္လား။
"လယ္ျပင္ႀကီးက ဘာတုန္း၊ ရြာနာမည္လား လယ္ေတြလား"
"ရြာနာမည္"
"မင္းဟာက ဟုတ္ေကာဟုတ္ကဲ့လားကြာ"
ေလထုိးဆုိင္က လူငယ္ေတြကို ကိုခ်စ္တုိး ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မသိၾကဘူး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ ရြာ ေတြက ရာနဲ႔ခ်ီရွိၾကတာ အာစရိရဲ႕၊ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ့တဲ့။ မနီးမေ၀းမွာ ဆန္ေရြးေနတဲ့မိန္းမက နားစြန္ နားဖ်ားၾကားလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕၊ လယ္ျပင္ႀကီးက ဟိုးအတြင္းထဲမွာတဲ့။ ရြာရွိေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ၀မ္း သာသြားတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေမးေတာ့ ငါးထပ္ႀကီးဘုရား အေနာက္က ထြက္ရင္ ေတြ႕လိမ့္မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ေျပာတာနဲ႔ ကိုက္ေနၿပီကိုး။ သည္လိုနဲ႔ ကားထြက္လာၾကေရာ။ ထြက္လာလို႔ လမ္းစလည္းေတြ႕ ေရာ လမ္းက အေျခအေနမေကာင္းဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကားေမာင္းလုိ႔ျဖစ္ေသးေတာ့ ညႇစ္လုိက္၊ ႐ုန္းလုိက္နဲ႔ ႏွစ္ရြာသံုးရြာ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ရြာ သံုးရြာေက်ာ္ လို႔ ေရွ႕လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္ေတာ့ ရြာရယ္လို႔ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းအထိ ျမင္ရတဲ့ လြင္ျပင္ႀကီးပဲ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းအူေၾကာင္းေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ သည္လမ္း အတုိင္း ဆက္သြားလုိက္ရင္ ေရာက္မယ့္သေဘာေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ဒါနဲ႔ ရြာထဲကထြက္လာတဲ့ ေစ်းသည္ မိန္းမကို ေမးရျပန္တယ္။ ေစ်းသည္မ က ခံေတာင္းႀကီးရြက္လို႔။ သူကလည္း သူ႔ေဇာနဲ႔သူဆိုေတာ့ တိုတိုပဲ ေျဖတယ္။
"လယ္ျပင္ႀကီးေရာက္ေပါ့ေတာ္… ထုိထုိႀကီးေပါက္ပါလိမ့္မယ္"
ရြာရွိတယ္။ လမ္းရွိတယ္။ ထိုထိုႀကီးလည္း ေပါက္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုမွေတာ့ မွားစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကိုေက်ာ္သန္းက တဂီးဂီးေမာင္းလာေရာ။ လမ္းက စထြက္လာကတည္းက ကတၱရာရယ္လို႔ တစ္စေလာင္း စာေတာင္ မရွိပါဘူး။ ပုစြန္က်င္းလို အေပြးတက္ေနတဲ့ ေျမဖုိ႔လမ္းမွာ ေျမေပ်ာ့တဲ့ေနရာေတြမွာ ဟက္တက္ ကြဲ ေဇာင္းႀကီးေတြမ်ား ထလုိ႔။ ေတာ္႐ံုလွည္းေတာင္ သြားမျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ကုိေက်ာ္သန္းက ကားအ နာခံၿပီး ဟိုဘက္ခြ သည္ဘက္ခြ၊ တစ္ေပေရြ႕ ႏွစ္ေပေရြ႕႐ံုေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားကေလးဆိုတာက လည္း ေစာင္ပုခက္မ်ား တုပ္ေနသလုိပဲ။ ဟုိဘက္ သည္ဘက္ ယိမ္းတုိ္း ဂ်ိဂ်ိဂ်ိဂ်ိနဲ႔ ျမည္ေသးတာ။ ကားထဲ က လူေတြခမ်ာ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္လွိမ့္သလိုေပါ့။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေဟာင္း ကိုလူ၀ႀကီး က တက္ႀကိတ္မိေတာ့ ေအာ္လိုက္တာ။ ကိုခ်စ္တိုးခမ်ာလည္း ကားနားပန္းကို လက္နဲ႔ ျပင္းျပင္းဆုပ္ကိုင္ ထားရာက ေျမာက္ေလတုိက္ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ယိမ္း၊ ေတာင္ေလတုိက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ယိမ္းတဲ့ ပဲ့ ျပားပင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာ ဗြက္က်င္းႀကီး။ ႀကီးလုိက္တဲ့ ဗြက္က်င္းက လည္း ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ အိပ္ေနရင္ေတာင္ ေပ်ာက္ ေလာက္တယ္။ ကားဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းက ဗြက္ က်င္းႀကီးကို ဗဟိုထားၿပီး ဟိုဘက္ လြတ္လို လြတ္ျငား၊ သည္ဘက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အကဲခတ္တယ္။ ဘယ္လိုမွ အကဲခတ္မရေတာ့ ကားထုိးရပ္ၿပီး ဆင္းပါေလေရာ။
"ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း ကိုေက်ာ္သန္း"
ကိုခ်စ္တိုးက လူပိန္ပိန္းပါးပါးဆိုေတာ့ ကားေပၚက ဖတ္ခနဲခုန္ခ်ၿပီး ေရွ႕လမ္းကို အကဲခတ္ရင္း ေမးလုိက္ တာပါ။ ေျဖစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ကိုခ်စ္တိုး ျမင္သားပဲ။ သည္ဗြက္က်င္းႀကီးကို ေက်ာ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ေလာက္ဘူးဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕၊ မေက်ာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနကလည္း ပူခ်င္ၿပီ။ ႏွစ္ရြာသံုးရြာေက်ာ္ လို႔ ခရီးလည္းေပါက္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက မဂၤလာကိစၥ။ တစ္ဖက္မိဘကို မိသားဖသားပီပီ လူႀကီးစံုရာနဲ႔ ေတာင္းရ၊ ျမန္းရမယ့္ကိစၥ။ အခ်ိန္နဲ႔ေရာက္မွ ျဖစ္မွာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ မင္းမဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ဗြက္က်င္းခံေနပါပေကာ"
စိုင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖ်က္ ေျပာလုိက္တာပါ။ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း သူ႔မဂၤလာေဆာင္ကိစၥမွာ ဗြက္က်င္းကို ထည့္စဥ္းစားထားပံု မရ တာထား။ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ ဗြက္က်င္းထိပ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္သြားထုိင္တယ္။ တစ္ဦး တည္းပါလာတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ေဆြမ်ဳိးဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးက ေယာက်္ားႀကီးေတြပါလာတဲ့ၾကားက မေအာင့္ႏုိင္ ေလေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားၿပီး ဆီးထုိင္တယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္ရာ မင္းအေဒၚလား၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ ဗြက္က်င္းခံေနလုိ႔ သူ႔ခမ်ာ ေသးေပါက္ရတယ္"
ကုိခ်စ္တိုးက ျဖစ္ရေလျခင္းဆုိတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကို ေငါက္ေနေပမယ့္ ကားေပၚပါလာၾကတဲ့ ေယာက်္ား သားေတြကလည္း ကားရပ္တုန္း ေတာ္ရာမွာ တပိုတပါးသြားၾကတာပါပဲ။ ကုိေက်ာ္သန္းက ေဘးကပန္း ေမာင္းရင္ က်ယ္ေလာက္မယ့္ဘက္ကို မ်က္မွန္းနဲ႔ ေရြးတယ္။ ေရြးေပမယ့္ ဘယ္ကပန္းပန္း ကားတစ္စီးစာ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ သည္ေတာ့ ဘီးတစ္ဘက္စာေလာက္ လမ္းေဘးက ေျမစိုင္ခဲေတြကို ယူဖုိ႔ရင္ ရေလာက္ တယ္လို႔ တြက္တယ္။ သူ႔စိတ္ကူးကိုလည္း ေျပာျပတယ္။
"၀ုိက္တက္သြား႐ံုဆိုရင္ ေဘးက ေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ တစ္ဘီးရာစာေလာက္ ဖို႔လုိက္ရင္ ရမယ္ထင္တာပဲ။ လူေတာ့ မတက္ၾကနဲ႔ဦးေပါ့။ ကားအခြံခ်ည္းဆုိရင္ ေျမမနိမ့္ေလာက္ပါဘူး"
သည္နည္းပဲရွိေတာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြခမ်ာ တစ္ေပြ႕စာေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ လမ္းပခံုး ေဘးမွာ တစ္တံုးခ်င္း ကပ္ဖု႔ိၾကရေတာ့တာပါ။ ေနကပူပူ၊ တုိက္ပံုအက်ႌႀကီးေတြနဲ႔၊ ပုိးပုဆိုးေတြနဲ႔ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ ေျမစိုင္ခဲႏွစ္ခဲေလာက္ဖို႔ရင္ ၿပီးမယ္ထင္တာ၊ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သယ္ဖုိ႔ၾကရတာဆိုေတာ့ ေခၽြးေတြသံေတြပါ ထြက္လာၾကေရာ။ လက္ပန္းေတြလည္းက်ကုန္ၾကၿပီ။ ရေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ သန္းက ကားကို၀ုိက္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ေမာင္းထြက္လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးခဲေတြက မ တုန္းကေတာ့ ေစးၿပီး မာေန တာ၊ ကားအေလးခ်ိန္နဲ႔က်ေတာ့ အိခနဲ ညြတ္က်ပါေလေရာ။ ကားႀကီးကေစာင္းေစာင္းႀကီး ရပ္သြားေတာ့ ကားေဘးေျပးၾကၿပီး ေစာင္းတဲ့ဘက္က ၿပဳိင္တူေတာင့္ထားၾကရတယ္။ ေတာင့္ထားတုန္း ၀ူးခနဲေမာင္း လိုက္ေတာ့ ကားလည္း ဗြက္က်င္းက ဖက္ရင္း ယမ္းရင္း လြတ္သြားေရာ။
"ေ၀း…"
ေခၽြးေတြသံေတြၾကားက ၀မ္းသားအားရ ေအာ္လုိက္ၾကစမ္းဆုိတာမ်ား။ ဗြက္က်င္းကိုေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဘာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္သြားႏုိင္ၿပီေပ့ါေလ။ ဗြက္က်င္းေက်ာ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ေယာကၡမရြာက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဗြက္က်င္း ဘယ္ႏွက်င္းက်န္ေသးသ လဲဆုိတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ အားလံုး ကားေပၚေရာက္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ စကားဟဟ မေျပာႏုိင္ဘူး။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ဆုိတာ ေဒါက္ဖုိက ေလဆြဲဖားဖုိႀကီးက်လို႔။
"ခ်ီး… ငါ မိန္းမယူတုန္းက သည္ေလာက္ မပင္ပန္းခဲ့ေပါင္ကြာ၊ လက္တင္ယူခဲ့တာပါ။ ေက်ာ္သန္းတပည့္ က်မွ လူကို "ေလာက္တုိက္"ေစာ္ နံကေရာ"
သည္လိုေျပာလုိ႔လည္း ဘယ္သူမွ မရယ္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။ လူ၀ႀကီးေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ လက္ေၾကာတင္းၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ စက္ဘီးေတာင္ ေလထိုးစီးၾကတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲ လူႀကီးရယ္လို႔ အိမ္ဦးခန္းထုိင္ေနက်လူေတြဆိုေတာ့ သည္တစ္ခ်ီ ေတာ္ေတာ္ထိ လုိက္တာက သူတုိ႔မွာ အေမာကိုမေျပႏိုင္သလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ မယားအာခံၿပီး ထြက္ လာရသူဆိုေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းသေဘာထားလုိက္တယ္။ တုိက္ပံုျဖဴျဖဴကေတာ့ ရႊံ႕ေစး ေတြ ေပတဲ့ေနရာကေပ၊ ပြတဲ့ေနရာကပြ၊ ေပေနတဲ့ လက္ေတြကို ဗြက္က်င္းထဲက ေရနဲ႔ ပက္ေဆးခဲ့တာ ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ရႊံ႕ေရေတြဆိုေတာ့ လက္မွာအေစးေတြ ေပါက္လို႔၊ ကိုခ်စ္တိုးက သူ႔စိတ္ထဲမွတ္မိလုိက္တာ တစ္ခု ေပၚလာလို႔ ကားဂုတ္ေပါက္က လွမ္းေမးတယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္… ေဟ့ ေမာင္ႀကဳိင္"
"ဗ်ာ…"
"မင္း ခ်ိန္းထားတာ ဘယ္အခ်ိန္တုန္း၊ ဆယ္နာရီဆိုလားလုိ႔"
"ဟုတ္တယ္"
"ခုပဲ ကိုးနာရီခြဲေတာ့မယ္။ မင္းရြာက တံခြန္တုိင္ထိပ္က ဟသၤာ႐ုပ္ေတာင္ မျမင္ရေသးပါလား"
"ေရာက္ကာနီးၿပီနဲ႔ တူပါတယ္… ေလးခ်စ္တိုးရ"
ကားက ထင္တုိင္းသြားမရေတာ့ ညႊတ္ပ့ဲညႊတ္ပဲ့ ေရြ႕ေနတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ေမာင္းလာရာက ႂကြက္တူးတဲ့ လူေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ၾကေရာ။ လူႏွစ္ ေယာက္က ေပါက္ျပားတစ္ေယာက္တစ္လက္ ပခံုးေပၚထမ္းလာၾကတယ္။ သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ လမ္းမ်ား ကားေမာင္းလာရေလာက္ေအာင္ မုိက္လံုးႀကီးတဲ့လူေတြပါလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကားကိုလွမ္းၾကည့္ၾက တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက လမ္းေဘးက လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ နီးလာေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ေမးသံၾကားေတာ့ ကို ေက်ာ္သန္းက ကားကိုရပ္လုိက္ေရာ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေမးရေအာင္လုိ႔ေလ။
"ဗ်ဳိ႕ ဆရာတုိ႔ လယ္ျပင္ႀကီးရြာဆိုတာ လွမ္းေသးသလားလုိ႔"
"ဘာရြာရယ္ဗ်"
"လယ္ျပင္ႀကီး…"
ေပါက္ျပားဆရာေတြက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ သည္နားရြာေတြ မွာ လယ္ျပင္ႀကီးရြာရွိလို႔လားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အူတူတူ လုပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ဘုေတြနဲ႔ ရြာသားက သူ သတိရတာနဲ႔ တုိက္ေမးတယ္။
"ဘယ္ရြာအုပ္စုတုန္း"
"အုပ္စုေတာ့ မသိဘူးဗ်… လယ္ျပင္ႀကီးေျပာတာပဲ"
"ေအာ္… ေညာင္မုတ္ဆိတ္ဟုိဘက္က ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီးရွိတဲ့ရြာ ေျပာသာထင္တယ္"
သည္စကားၾကားေတာ့ ကားေခါင္းထဲက သတို႔သားေမာင္ႀကဳိက္က အားရ၀မ္းသာျဖစ္သြားတယ္။ ရြာထိပ္ မွာ ေပပင္ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးထားတာကုိး။
"ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတုန္းက ေအးသီ ေျပာဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီး ရွိတယ္တဲ့…"
"ေအာင္မာကြာ၊ ေပပင္ႀကီးရွိတယ္ဆို ၿပီးလ်က္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းကဆိုတာမ်ား ထည့္ေျပာရေသးတယ္။ ေခြးမသား ေသခ်ာေအာင္ လုပ္မထားဘဲနဲ႔… လူႀကီးေတြေခၚလာၿပီး ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္"
သူ႔ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းက ေငါက္ေတာ့ သတုိ႔သား ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ရိတ္လိုက္တဲ့စပါးပင္လို ငုိက္ခနဲ က် သြားေရာ။ ေပါက္ျပားဆရာ ႏွစ္ေယာက္က မွားလို႔လည္း အျပစ္မရွိတဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ "ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသး သဗ်ာ"ေလာက္ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္ေတာ့ ပဲခင္းေတြလို၊ ပလပ္ေျမေတြလို ကြင္းက်ယ္ႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ တုိ႔ကားေလးတစ္စီးပဲ ထီးထီးႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး အားငယ္သြားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြက လည္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးေတြ ေငါ့ေသာက္႐ံုကလြဲရင္ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ေဆြေလးမ်ဳိးေလးေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚေငြခမ်ာလည္း သတုိ႔သား ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးဆိုေတာ့ အခ်ိန္နဲ႔မေရာက္ရင္ အေျပာခံရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး ပူပန္ေနပံုရရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ ကေတာ့ သူ႕ဆရာ ေငါက္ကတည္းက ၿငိမ္ေနရေပမယ့္ ခ်စ္သူ႕ရြာေရာက္္ခ်င္လွၿပီ။ ျမန္ျမန္ ေတာင္းရမ္းၿပီး တစ္ဖက္မိဘမ်ား သေဘာတူရင္ တစ္ခါတည္းေတာင္ ေခၚလာခ်င္ၿပီကိုး။ ေမာင္ႀကဳိင့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ တစ္ ရြာသူ မိန္းမေခ်ာ ေအးသီကေလးကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲျမင္ ေနေလရဲ႕။ အေဒၚလုပ္သူကေတာ့ လုိက္လာတဲ့လူႀကီး ေတြကို မ်က္ႏွာပူရွာ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ေငါက္တယ္။
"ငႀကဳိင္ရယ္ နင္ကုိယ္က မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမ ဘယ္နားမွန္းမသိဘဲ လူႀကီးေတြမ်ား ဖိတ္လာ ရေသး တယ္။ အားမ်ားနာစရာ"
လမ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လွည္းတစ္စီးစီးေပၚက က်က်န္ခဲ့ပံုရတဲ့ သစ္ကိုင္းႀကီး ကန္႔လန္႔ခံေနေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္လုိက္တယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ကားေခါင္းထဲက မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထြက္လာက တည္းက လူႀကီးေတြက်ဴးၿပီး ေရွ႕ကမစီးခ်င္ပါဘူး။ အားလံုးက မင္းက သတို႔သားပါကြာ ေရွ႕ကသာစီးပါ ခြင့္ျပဳလုိ႔သာ စီးခဲ့ရတာကိုး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ထြက္လုိက္ရင္ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ မိန္းကေလးရြာအ၀င္ တင့္တယ္ေအာင္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ထိပ္တင္လိုက္ၾကတာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ တည္းပါေတာ့ အတူတြဲမထုိင္ခ်င္ၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။ အခုက ရြာမေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ ဆရာ့ေၾကာက္တာနဲ႔ ေနာက္ျပန္ေျပးခ်င္ၿပီ။ လူလည္း ေခၽြးေတြ၊ သံေတြ ရႊဲေနၿပီ။ ေၾကာက္ေခၽြးေရာ၊ အားနာေခၽြးေရာ၊ အပူေခၽြး ေရာ ေရာၿပီး ေခၽြးေပါင္းစံု ေက်ာက စီးက်ေနလုိက္ပံုမ်ား ေရတံေလွ်ာက္ကေရမ်ား က်ေနသလိုပဲ။
ေမာင္ႀကဳိင္ သစ္ကုိင္းဖယ္ေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကားရပ္ထားတုန္းဆို ေတာ့ အဲသည္လူက ကားကို ေက်ာ္လာတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ေတြ႕တဲ့လူေမးႏိုင္မွ တန္ကာက်မွာဆိုေတာ့ ေမးျပန္ေရာ။ လူက လြယ္အိတ္ႀကီးထဲ သံဘူးခြံေတြထည့္ထားလုိက္တာ ေဖာင္းကားလုိ႔။ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ဆိုေတာ့ ကားတစ္စီးလံုးေတာင္ ျမင္ပံုမရဘူး။
"ဗ်ဳိ႕ဆရာ ဘယ္တုန္း"
"စစ္ကုိင္းကိုပါဗ်ာ"
"ဟာ ခင္ဗ်ားဟာ အေ၀းႀကီးသြားရဦးမွာပါလား။ ဘယ္ရြာက လာတာတုန္း"
"ပဲျဖဴကုန္း၊ ေ၀းေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ သည္လိုသြားရတာပါပဲ။ သည္လမ္းက စက္ဘီးေတာင္ စီးမျဖစ္ ဘူး။ လွည္းႀကံဳကလည္း ရွားသယ္"
"ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း"
"ဂက္စ္သြားျဖည့္မွာ။ ဂက္စ္ဘူးေတြ စစ္ကိုင္းသြားျဖည့္ရတာဗ်။ ဆယ္ဘူးေလာက္ျဖည့္ထားရင္ သည္နား ရြာေတြမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ လည္ထည့္ရတယ္။ ခုက ဂက္စ္ကုန္ေနလို႔"
"ေနဦး ခင္ဗ်ား ဂက္စ္ျဖည့္တာ ဘယ္ေလာက္ရတုန္း တစ္ေန႔ကို"
"အမွန္မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ငါးရာလည္း ရသယ္၊ တစ္ေထာင္လည္း ရသယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကံထုိက္ရင္ ႏွစ္ ေထာင္လည္း ရသယ္"
"ကိုင္း… သည္လိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ားကို သံုးေထာင္ေပးမဗ်ား"
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ မီးျခစ္ဘယ္ႏွလံုးေတာင္ ပါလို႔တုန္း၊ မ်ားလွခ်ည္လား"
"ေၾသာ္… သည္လို၊ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာ က်ဳပ္တုိ႔ကို လယ္ျပင္ႀကီးရြာကို လမ္းျပေပး႐ံုပဲ။ လယ္ျပင္ႀကီး ေရာက္ရင္ ျပန္ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔က ေန႔တြက္ေပးတဲ့ သေဘာထားလုိက္"
သံုးေထာင္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကစဥ္းစားၿပီ။ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ကို ဂက္စ္သြားထည့္တာက ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြားရတယ္။ တစ္ေန႔တည္း ေငြသံုးေထာင္ရဖုိ႔ဆိုတာ အခန္႔သင့္တာပဲလို႔ တြက္ပံုရတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ သေဘာတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာက ကိုခ်စ္တိုးေျပာတဲ့ ရြာကို ၀ါးတားတားျဖစ္ေန တယ္။
"ေနဦး ဘာရြာ၊ ကိုင္းေတာႀကီး"
"လယ္ျပင္ႀကီး"
"က်ဳပ္ေတာ့ ၾကားဖူးသယ္မွတ္သာပဲ။ သည္လို၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္ဘက္ထဲက ပဲျဖဴကုန္းက မိန္းမနဲ႔ရလုိ႔ မယားရြာလုိက္ေနသာ မၾကာေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာသဲ့ရြာ ၾကားဖူးသလုိလိုရွိသယ္။ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ ရမွာေပါ့ဗ်ာ လြဲမွတ္လုိ႔"
ကိုခ်စ္တုိးက ဂက္စ္ဆရာေတာ့ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာနဲ႔ ထလုိက္မယ့္လူဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လမ္းျပေခၚပါတယ္ဆိုမွ ၀ါးတားတားျဖစ္ေနမွေတာ့ ဘာသြားအသံုးတည့္မွာတုန္းေပါ့ေလ။ ဆရာႀကီး ဦး ေက်ာ္ဒြန္းက ဒါကို ရိပ္မိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးတယ္။
"ေနပါဦး၊ မင္းက လယ္ျပင္ႀကီးမသိဘဲနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ့္ လုိက္ျပရမွာတုန္း ေမာင္ရ၊ ရြာမွမသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္မထင္ ေပါင္ကြာ"
ဂက္စ္ဆရာက ေငြသံုးေထာင္ အလြတ္မခံခ်င္ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ျပာျပာသလဲ ေျပာတယ္။
"သည္လုိပါ။ ေရွ႕နားက်ရင္ လမ္းသံုးဆုိင္ကိုေရာက္မွာ၊ တစ္မႊာက ေတာင္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက ေျမာက္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက အေနာက္အေယာင္ျပၿပီး အေနာက္ေျမာက္ဘက္ထြက္တာ"
"အဲသည္ေတာ့"
"က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ေျမာက္ဘက္သြားသဲ့လမ္း၊ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာသဲ့ရြာမရွိဘူး။ အဲသာ က်ဳပ္ ဂက္စ္လုိက္ထည့္သဲ့ ရြာေတြ။ ေတာင္တစ္လမ္းလုိက္႐ံုေပါ့ဗ်။ ရြာပါဆိုမွ လုိက္ရင္မိၿပီေပါ့"
ဟုတ္သားပဲ။ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာမရွိရင္ ေတာင္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာ ရွိရမယ္။ ေတာင္လမ္း အတုိင္းလုိက္ရင္ လယ္ျပင္ႀကီးရွိရမယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက အဲသလိုေတြးမိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာ ကားေပၚတက္ ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေရာ။ ဂက္စ္ဆရာက လမ္းျပဆိုေတာ့ ေရွ႕ေခါင္းခန္းကစီးရမွာကိုး။ သတို႔သား ေမာင္ ႀကဳိင္က ေနာက္ကိုေျပာင္းစီးရေရာ။ ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွ အေနေခ်ာင္ရေတာ့တယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပံဳးႏုိင္ ရယ္ႏုိင္ရွိလာတယ္။ ဒါကလည္း ေမာင္ႀကဳိင့္အထင္ပါ။ ဆရာလုပ္တဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းကသာ ဆူဆူေငါက္ ေငါက္နဲ႔ ၿပီးၿပီးေရာ သေဘားထားေပမယ့္ ေနာက္မွာပါလာတဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသာ မေပးေတာ့ဘူးကိုး။ သတို႔သားဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း မ်က္ႏွာပိုးက မေသခ်င္ဘူး။ ေမ်ာက္ ေခ်ာက္ေနတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေနရာက်ယ္က်ယ္ ဖယ္မေပးဘူး။ ေတာ္ရာၾကည့္ထုိင္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေပါင္ကားထုိင္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း ထုိင္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ထုိင္မျဖစ္ေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ရဲ႕ဒူးေခါင္းထိပ္က ကြက္လပ္ထဲ ႐ုတ္ဆိုထုိင္ခ်လုိက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကားက ေဆာင့္ထြက္လုိက္ေတာ့ လူ၀ႀကီးေပါင္ေပၚ ၀ုန္းဆိုက်ေတာ့တာေပါ့။
"ငါ… ကြာ နာလုိက္တာဟ၊ ေအာင္မေလး သတို႔သား ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕။ ပုဆိုးထဲထုပ္ထားတဲ့ ဥသွ်စ္သီးေတြ ကြဲကုန္ပါေရာလားဟ"
ပုဆိုးထဲထည့္လာတဲ့ ဥသွ်စ္သီးဆိုတာကို ေမာင္ႀကဳိင္က တကယ့္ ဥသွ်စ္သီးထင္သြားပံုရတယ္။ အသာ ေလွ်ာဆင္း ထုိင္ရင္းက ျပန္ေမးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္မဂၤလာေဆာင္ ေၾကာင္းျမန္းတဲ့ပြဲ ဥသွ်စ္သီးထည့္ယူလာ ရသလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါ။
"ဥသွ်စ္သီးမ်ား အေလးခံလုိ႔ ေလးေလးရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရြာေရာက္ရင္ ခူးခဲ့စမ္းပါ့မယ္"
"မင္းက ဘယ္ရြာကတုန္း"
"သေျပကန္က၊ ဥသွ်စ္သီးမ်ား ေပါခ်က္ေတာ့"
အားလံုးက အူရန္ေကာကြာဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ရယ္ၾကေပမယ့္ ကိုခ်စ္တိုးက မရယ္ဘူး။ လူႀကီးေတြေခၚလာ ၿပီး ေပါ့တီးေပါ့ဆႏုိင္ရပါ့မလားရယ္လုိ႔ ေငါက္စရာအကြက္ေခ်ာင္းေနတာ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၾကည့္ ေလ၊ ကံေကာင္းလို႔ ဂက္စ္ဆရာနဲ႔ ေတြ႕လို႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါလား။ ကိုခ်စ္တိုးက မေနႏုိင္ေတာ့ ေမးတယ္။
"ေနစမ္းပါဦး။ မင္းက ကိုေက်ာ္သန္းဆီမွာ လုပ္တာ ၾကာၿပီလား"
"ဟာ… ေလးခ်စ္တိုးကလဲ။ ေလးခ်စ္တိုးတို႔ရပ္ကြက္ ပန္တ်ာျမေအာင္ ဇာတ္လာကတဲ့ ႏွစ္ကေပါ့ဗ်ာ၊ ႏွစ္ နည္းမွတ္လို႔"
"ေဟ့ေကာင္ ပန္တ်ာျမေအာင္ လာမေျပာနဲ႔၊ မင္းကို ဇာတ္အေၾကာင္း ေမးတာမဟုတ္ဘူး"
"ေလး ငါးႏွစ္ ရွိပါၿပီ"
"သည္ေလာက္ေ၀းတဲ့ရြာက မိန္းကေလးနဲ႔ မင္း ဘယ္လိုေတြ႕ၿပီး ဘယ္လိုႀကဳိက္ၾကတာလဲကြ ေဟ…"
"လူငယ္တို႔ သဘာ၀ေပါ့ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ နဖူးစာရြာလည္တယ္ဆို မဟုတ္လား ေလးခ်စ္တိုးရ"
"မင္း ဒီေလာက္တတ္ေနမွေတာ့ မင္းဟာမင္း သြားေတာင္းျမန္းပါလား ေမာင္ႀကဳိင္ရာ၊ ငါ နားရင္းထ တီးမိ ေတာ့မယ္"
"သည္လိုပါ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ ကမ္းနားေစ်းထဲ ေတြ႕ၾကတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက ကမ္းနားေစ်းက သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ဆီကို တစ္လတစ္ေခါက္ သနပ္ခါးလာလာပို႔တာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်င္းလည္း တစ္လတစ္ခါ ေတြ႕ၾကရတာဗ်"
"ေနာက္တစ္လေတြ႕ဖို႔ ဘယ္လို ခ်ိန္းၾကတာတုန္း"
"ျမန္မာရက္ နဲ႔ ခ်ိန္းရတာေပါ့၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ေန႔လာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ပုိင္းအလုပ္မဆင္းဘဲ ေစ်း၀ က ေစာင့္ေနတာပဲ"
"မင္းရည္းစားက ဘယ္သူကြ"
"ေအးသီ"
(၃)
ေမာင္ႀကဳိင္ နဲ႔ ေအးသီ ေတြ႕ၾကတာ ကမ္းနားေစ်းမွာပါ။ ကမ္းနားေစ်းက မႏၱေလးျမစ္ဆိပ္ အစိုးရသေဘၤာ က်င္းနားမွာရွိတဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းတုိ႔ သံရည္က်ဳိစက္နဲ႔လည္း နီးတယ္။ သံရည္က်ဳိစက္ အလုပ္သမားေတြက အလုပ္မ၀င္ခင္ ေစ်းမုန္႔စားတတ္ၾကေတာ့ မနက္တုိင္ရင္္ ေစ်းထဲေရာက္ၾကတာမ်ားတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က မႏၱေလး က မဟုတ္ပါဘူး။ သေျပကန္ရြာက။ သေျပကန္ဆိုတာ ေရဦးတန႔္ဆည္ဘက္ကရြာပါ။ ေမာင္ႀကဳိင္ လူပ်ဳိ မေပါက္တေပါက္ ကတည္းက ကိုေက်ာ္သန္းဆီ လူဆက္နဲ႔ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ မႏၱေလးရည္ မ၀ ေသးေတာင္ ေခ်ာ္ဆိပ္ရည္၀ေနပါၿပီ။ သံရည္က်ဳိစက္ က မႏၱေလးေခ်ာ္ဆိပ္မွာ ရွိတာကိုး။
ကိုေက်ာ္သန္းအလုပ္႐ံုအေပၚထပ္က အထပ္ခိုးမွာ ေမာင္ႀကဳင့္လို နယ္ကလူငယ္အလုပ္သမားေတြ ေလး ငါးေယာက္ ရွိေတာ့ အလုပ္ၿပီးရင္ လူငယ္သဘာ၀ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္ေနက်။ ေမာင္ႀကဳိင္က မိဘေတြ မရွိရွာ ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုလာအပ္တဲ့ ဦးေလးေတာ္ကလည္း ေမာင္ႀကဳိင့္အပ္ၿပီးကတည္းက ေပၚမလာ ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ ကလည္း သေျပကန္ကို စိတ္ေတာင္မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္းက ထမင္းေကၽြး ေနတာ ဆိုေတာ့ ထမင္းဖိုးရယ္လုိ႔ ထူးကုန္စရာမရွိဘူး။ ရတဲ့လခ ဆရာကေတာ္ဆီအပ္ထားတာပဲ ေတာ္ ေတာ္ရၿပီ။ ကိုေက်ာ္သန္း သား ေတြ ၀တ္တဲ့အထည္က်ေတြကလည္း ေမာင္ႀကဳိင္အဖို႔ေတာ့ အေကာင္းစား ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ သူ႔ဆရာသားေတြက ေပးလုိက္၊ ကမ္းနားေစ်းက ေလေဘးထည္ ေကာင္းေကာင္း၀ယ္ ၀တ္လုိက္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ခမ်ာအ၀တ္အစားေတာ့ လတ္လတ္ေလာေလာရွိရွာတယ္။ ေကာင္းေကာင္း စား ေကာင္းေကာင္း၀တ္ ရမွေတာ့ မႏၱေလးလိုၿမဳိ႕ႀကီးမွာ ေမာင္ႀကဳိင္မေနခ်င္ဘဲ ရွိပါ့မလား၊ ေပ်ာ္ၿပီေပါ့။
သည္ၾကားထဲ ကိုေက်ာ္သန္း က သူ႔သားေတြ စြန္႔တဲ့ ဂစ္တာတစ္လက္ တပည့္ေတြကို ဘံုခ်ေပးထားေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ တို႔ အလုပ္သမားေတြဆိုတာ ႀကံဳရာလူက တဗ်င္းဗ်င္းေပါ့။ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ ခုေခတ္စားတဲ့ သီခ်င္းေတြလည္း ရၾကတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ ရြာသီခ်င္းေတြေလာက္ ႀကဳိက္တာပါ။ အႏိုင္တို႔၊ ဟသၤာ တထြန္းရင္တို႔၊ တြံေတးသိန္းတန္တို႔ဆိုရင္ အေသႀကဳိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ စုိင္းစုိင္းခမ္းလႈိင္ သီခ်င္းေတြ လည္း ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ဆုိတတ္ေနပါၿပီ။ သံရည္က်ဳိစက္႐ံုက အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ ထဲဆင္း ေရခ်ဳိး၊ ႐ႈိးကေလးထုတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ "သလား"ၾကေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ဆရာက အရက္ေသစာ ေသာက္စားတာ ခြင့္မျပဳေတာ့ ဘယ္သူမွမေသာက္ရဲၾကဘူး။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အရက္ေသာက္ လာတာ ေတြ႕လို႔ ကိုေက်ာ္သန္းက ညတြင္းခ်င္းအလုပ္က ထုတ္ပစ္လုိက္တာေတြ ေတြ႕ၾကရကတည္းက အရက္ ေတာ့ မရဘူးေမာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။ ရည္းစားနဲ႔ကြဲလာတဲ့ တင္သိန္း က သူ႔အသည္းအရက္နဲ႔စိမ္ ခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္တို႔က ေ၀းေ၀းေရွာင္ၾကတယ္။
"မင္းဟာမင္း တစ္ျခားသြားစိမ္ပါကြာ၊ ျပႆနာထဲ ငါတုိ႔ပါေနပါ့မယ္၊ ရည္းစားနဲ႔ကြဲတာမ်ား အရက္ေသာက္ စရာ ဘာလိုသလဲကြ။ ကိုယ့္မႀကဳိက္တာ သြားပေစေပါ့။ ကိုယ္ကေတာင္ လုပ္ေကၽြးရမယ့္ဟာ၊ အရက္နဲ႔ ဘုိးေတာ္ နဲ႔ မျဖစ္ဘူးေနာ့ ငါ့ေကာင္"
ေမာင္ႀကဳိင္က သူ႔ခံယူခ်က္ကိုေျပာေတာ့ တင္သိန္းကလည္း အရက္မေသာက္၀ံ့ေတာ့ဘူး။ ဘုိးေတာ္ ဆို တာ ကိုေက်ာ္သန္းကို ကြယ္ရာမွေခၚၾကတဲ့ နာမည္။ ေမာင္ႀကဳိင္ ကေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို အပ်က္မခံေတာ့ဘူး။ ရြာျပန္ ရမွာစိုးလို႔။ ရြာမွာပင္ပန္းၾကတာ သူအသိ။ ေငြတစ္က်ပ္ လက္တြင္းဆုပ္မိဖုိ႔ခက္တာ သူအသိ။ နဂိုက မိဘႏွစ္ပါး မရွိတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ဆရာကသာ ေမာင္းထုတ္လုိက္ရင္း တံုးမွီတုိင္ကပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အလုပ္ ကိုလည္း ႀကဳိးစားလုပ္တယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း တို႔ မိသားစုကလည္း ေမာင္ႀကဳိင့္ကို သနားၾကတာပါပဲ။ ခ်စ္ လည္း ခ်စ္ၾကပါရဲ႕။
"ေမာင္ႀကဳိင္က အလုပ္လာဘ္ျမင္ေတာ့ သံရည္က်ဳိစက္ေတြက ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ေသြးတုိးစမ္းေနၾကတာ ၾကားတယ္ ကိုေက်ာ္သန္း၊ လခ ပို ေပးမေလး၊ အ၀တ္ပိုဆင္မေလး ျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို က်ဳပ္ တို႔က ပ်ဳိးၿပီးကာမွ အသီးသူမ်ားခူးစားတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမေနာ္"
တစ္ရက္ ကိုေက်ာ္သန္း မိန္းမက ၾကားလာတဲ့သတင္းေျပာေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းေတာင္ သည္ကိစၥ စဥ္းစားရ ၿပီ။ အလုပ္သမားေကာင္းရင္ လုပ္ငန္းတူေတြက ျဖားေယာင္းၾက၊ မ်က္စပစ္ၾကတာ သဘာ၀ ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ အျပစ္တင္လို႔လည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ငါးႏွစ္စာခ်ဳပ္ရယ္၊ ေလးႏွစ္စာခ်ဳပ္ ရယ္ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ သည္လိုပဲ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ဘ၀ကေန လူလံုးလွတဲ့အထိ ကိုယ့္လူကိုယ္ ေမြးၾက ရတာ မဟုတ္လား။ အလုပ္သမားက မေပ်ာ္ပါဘူးဆိုရင္ ျပန္လႊတ္ၾကရတယ္။ သည္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္တို႔ လို ရြာကလာလုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမ်ားေတြကို ကိုေက်ာ္သန္း ေခၚေျပာ ရတယ္
"မင္းတုိ႔ကို ဆရာ ေျပာမယ္။ ဆရာ မင္းတို႔ကို ပညာသင္ေပးတယ္၊ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ ဘုရားပြဲ ရွိရင္ အခါရက္ႀကံဳရင္ ၀တ္စံုသစ္ ခ်ဳပ္ေပးတယ္၊ လခေကာင္းေကာင္း ေပးထားတယ္၊ ရြာျပန္ခ်င္တယ္ဆို လည္း မိဘဘိုးဘြား ကန္ေတာ့ႏုိင္ေအာင္ ငါ ေထာက္ပံ့တယ္၊ မင္းတုိ႔လခထဲက မျဖတ္တာ မင္းတုိ႔အသိ။ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးကအစ လူတန္းေစ့ထားတယ္၊ ဆရာေျပာခ်င္တာက မင္းတို႔ကို ေသြးေျမႇာက္ သူေတြ ရွိရင္ ေသြးမေျမာက္ၾကနဲ႔၊ ဆရာ့ေစတနာကို ေထာက္ထားၾကဦး"
ကိုေက်ာ္သန္း ေစတနာ ကိုေတာ့ တပည့္ေတြကလည္း ေထာက္ထားၾကတယ္။ သည္လုိနဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ ေတာင္ လက္လႊဲ၊ မ်က္စိလႊဲရတဲ့ သံရည္က်ဳိဆရာေပါက္စ ျဖစ္လာၿပီပဲ။ သည္ဘက္ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ က ရည္းစားစာေတြ ဘာေတြေရးလာတယ္။ ေရးတာလည္း သူမ်ားလူပ်ဳိေတြလို ေရးၿပီး အိတ္ ထဲေခါက္ထည့္၊ ႀကံဳရာက်ရာ အဆင္ေျပေလာက္မယ့္ မိန္းကေလးေပးတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ရည္းစားစာကို တစ္လတစ္ခါ ပဲ ေရးတယ္။ ရည္းစားဆီက စာလာေတာ့လည္း တစ္လမွတစ္ေစာင္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကာေတာ့ ရိပ္မိၾကတာေပါ့။ ညတုိင္ရင္ အထပ္ခုိးေပၚမွာ လူပ်ဳိ႕သဘာ၀ သူ႔ရည္းစား ကိုယ့္ရည္းစား၊ သူပိုး ကိုယ္ပိုး၊ သူ႔အံု႔ပုန္း ကိုယ့္အုံ႔ပုန္းေတြ ေျပာျဖစ္ေနက်မဟုတ္လား။
"ဗီြဒီယို႐ံုေပါက္ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ သန္းသန္းစိုးက ငါ့ကို စီးကရက္၀ယ္တာ မီးေတာင္ညိႇေပးတာ၊ ေန႔တုိင္း လာၾကည့္ေနာ္ တဲ့၊ ငါ့ ေႂကြေနၿပီလား ေျပာတတ္ေပါင္ကြာ"
"ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္က သဲကား ထမင္းဆုိင္က ညီအစ္မခုႏွစ္ေယာက္ထဲက မွဲ႔ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး ေတြ႕ၾကလား၊ မတင့္ေလ… မေန႔က ျမစ္ဆိပ္ ေရခ်ဳိးၾကေတာ့ ဆပ္ျပာတစ္ပြတ္ေလာက္ေတာင္းလို႔ ငါ ေပး ခဲ့ရ ပါပေကာ"
"ေစ်းထိပ္က ၾကာဇံသုပ္ေရာင္းတဲ့ ေဒၚ၀တုတ္ တူမ ဆုိတာကြာ၊ မိတ္ကပ္ေတြေဖြးေနတဲ့ ေကာင္မေလးေလ၊ ငါ့ကို ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ရင္ သီခ်င္းစာအုပ္လက္ေဆာင္၀ယ္ခဲ့ေပးပါတဲ့၊ ဘာစာအုပ္လဲဆိုေတာ့ ႀကဳိက္တာ၀ယ္ ခဲ့တဲ့"
ညဘက္ အထပ္ခုိးေပၚမွာ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာ မိန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က မေျပာဘူး၊ ၾကာေတာ့ ရည္းစားစာေတြ တစ္လတစ္ခါေရးတာကစၿပီး ေမာင္ႀကဳိင့္အေျခအ ေနကို အစ္ေအာက္ေမးၾကတယ္။ သည္ေတာ့မွ ေမာင္ႀကဳိင္က သူ႔ရည္းစား ေအးသီအေၾကာင္းက စတယ္။ ေအးသီ နဲ႔ သူနဲ႔ေစ်းထဲမွာေတြ႕ၾကရာက ႀကဳိက္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းက စတယ္။ ေအးသီက စစ္ကုိင္းအ ေနာက္ လယ္ျပင္ႀကီးဆိုတဲ့ရြာကေန သည္ေစ်းထဲကို သနပ္ခါးလာပို႔ေနတဲ့ တစ္ရြာသူကေလးျဖစ္ေၾကာင္း၊ လယ္ျပင္ႀကီးရြာ မွာ ေအးသီက အေခ်ာဆံုးလို႔ ေအးသီကုိယ္တုိင္က ေျပာတဲ့အေၾကာင္း၊ ေအးသီျပန္ရင္ ဥပုသ္ေတာ္ ကုန္းထိပ္ စစ္ကိုင္းကားမွတ္တိုင္ကို သူ႕စက္ဘီးနဲ႔ (သံရည္က်ဳိ႐ံုက လက္ဖက္ရည္၀ယ္တဲ့ စက္ ဘီးပါ) လုိက္ပို႔ေၾကာင္း၊ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကၿပီး ကားေပၚ တင္ေပးေနက်ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာေတာ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း။
"ေမာင္ငႀကဳိင္ မုိက္လွခ်ည့္လားကြ၊ ငါတုိ႔ျဖင့္ မင္းရည္းစား ေအးသီကို လုိက္ပို႔တာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး ေပါင္ ကြာ"
တင္သိန္းက မယံုသလိုလို ေမးေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ၿပံဳးတယ္။
"ေအးသီက ငါတို႔အလုပ္ပိတ္ရက္ ဥပုသ္ေန႔မွ ေရြးလာတာကြ၊ မင္းတုိ႔ ဘယ္ေတြ႕မွာလဲ"
"ဒါန႔ဲ ေအးသီ က အေတာ္ေခ်ာသလားကြ ေမာင္ႀကဳိင္ရ"
"ေခ်ာၿပီေပါ့ကြာ၊ ၿမဳိ႕မွာဆို ဗြီဒီယို မင္းသမီး ျဖစ္ေလာက္တယ္"
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမာင္ႀကဳိင္တစ္ေယာက္ မိန္းမေခ်ာနဲ႔ ႀကဳိက္မိပါပေကာရယ္လို႔ အားက်ၾကတယ္။ ဟုတ္ေလသား မဟုတ္ေလသလား မသိရေပမယ့္ ေမာင္ႀကဳိင္ ညႊန္းသေလာက္ေတာ့ ဗြီဒီယိုမင္းသမီးျဖစ္ ေလာက္တယ္ ဆိုေလေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ရည္းစားၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာမယ့္ဥပုသ္ေန႔ ဘယ္မွ အလည္မထြက္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ၊ တကယ္က ေမာင္ႀကဳိင္က ရြာမွာေလးတန္း ေလာက္ ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိေရးတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ရက္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္သလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ေအးသီက ေပးလုိက္တာဆိုတဲ့ စာကို ျပတယ္။ အစ္ကိုလို႔ အစခ်ီၿပီး ေမာင္ႀကဳိင့္ကို လြမ္းရတာက မ်ားမ်ား၊ တစ္လတစ္လ ၾကာတယ္ထင္ လြန္းလုိ႔ အေမ မႏၱေလးလႊတ္မယ့္ရက္ကို လက္ခ်ဳိးေရေနရေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရတယ္။ ဗလာစာရြက္ ေပ်ာ့ တိေပ်ာ့ဖတ္ေပၚမွာ တစ္လတစ္ေစာင္ရတဲ့ စာကပဲ အေစာင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ရည္းစား သက္ ကခ်ည္း ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိတဲ့သေဘာ ေရာက္ေနၿပီ။ စာတစ္ေစာင္မွာေတာ့ သည္တစ္ေခါက္လာရင္ မိသားဖသား ပီပီ ေတာင္းရမ္းဖုိ႔ကိစၥေျပာရေအာင္ဆိုတာ ပါလာတယ္။ ေအးသီအေမမုဆိုးမကလည္း သမီး ကရတဲ့ သမက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မႏၱေလးကို လုိက္ေနမယ္ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕၊ မႏၱေလးမွာ မေအက သနပ္ခါး ေရာင္းမယ္၊ ေအးသီက ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထုိး လည္ေရာင္းမယ္၊ အစ္ကိုကလည္း အလုပ္ရွိမွေတာ့ ေအးသီဘ၀ ကို ရင္ဆုိင္ရဲတယ္တို႔ ဘာတို႔ ပါလာေရာ။
"ဒါျဖင့္ မင္း မိန္းမယူရေတာ့မွာေပါ့ ဟုတ္လား ေမာင္ႀကဳိင္"
ဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း မတီးတတ္တဲ့ ဂစ္တာကို ေဘးခ်ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ က မ်က္ႏွာပိုးမေသတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဘ၀ခရီးမွာ ခ်စ္သူနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့မယ္ဆို တဲ့ပံုလည္း ေပၚရဲ႕။
"ယူတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီကြာ၊ ေအးသီ ေရးထားပံုက လြယ္လုိက္တာ။ မင္းရည္းစားရြာက ဘယ္မွာတုန္း၊ ေစ်းထဲေတြ႕ၾကၿပီး ႀကဳိက္ၾကတာထားပါေတာ့၊ ကုိယ့္သူမသိ သူ႔ကိုယ္မသိနဲ႔ မင္းဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး"
သူတုိ႔အလုပ္သမားေတြထဲ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုသံေခ်ာင္းက ေမးေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ မေျဖတတ္ ျပန္ဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းသိရေအာင္ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမွဟုတ္တယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္း သံရည္က်ဳိ႐ံုမွာ အလုပ္ကေလး အကိုင္ကေလးနဲ႔ လူလံုးေျပာင္ေျပာင္ေနရတာရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ ေအးသီကလည္း သနပ္ခါးစည္း ေႁမြေရခြံအိတ္နဲ႔ထည့္လာ၊ ေစ်းျဖတ္ၿပီး အရင္လက ပုိက္ ဆံရွင္း။ အရင္းကို ရြာကသနပ္ခါးရွင္ျပန္ေပး၊ အျမတ္ သားအမိႏွစ္ေယာက္စားၾကတယ္ ဆိုတာေလာက္ ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္သိသားပဲ။ စစ္ကုိင္းအေနာက္ဖ်ား လုယ္ျပင္ႀကီးသူ ဆိုတာေလာက္၊ နာမည္ေအးသီ ဆိုတာေလာက္၊ သနပ္ခါးပို႔သူဆိုတာေလာက္နဲ႔ ယူေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ သူကလည္း ခ်စ္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ခ်စ္တယ္ ၿပီးၿပီေပါ့။
သည္စကား က အလုပ္သမ်ားေတြကတစ္ဆင့္ ကိုေက်ာ္သန္း မိန္းမနားေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ ေခၚေမးတယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္ နင္ မိန္းမယူေတာ့မလို႔ဆုိ၊ ဘယ္က မိန္းကေလးလဲ ဟဲ့"
"စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ လယ္ျပင္ႀကီးသူ သနပ္ခါးသည္၊ နာမည္က ေအးသီပါ အစ္မ"
"နင္က အလုပ္က ထြက္ေတာ့မွာေပါ့၊ လယ္ျပင္ႀကီး လုိက္ေနမွာေပါ့၊ အဲသလိုလား"
"အလုပ္ မထြက္ပါဘူး အစ္မရယ္။ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူမယ္၊ သူတုိ႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ ၿပီးရင္ ေခၚလာ႐ံုပဲ"
"နင့္ လြယ္လုိက္တာဟယ္၊ မိန္းမယူလာေတာ့ တို႔ထပ္ခုိးေပၚေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာတုန္းဟဲ့၊ ေယာက်္ား ေလး ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔"
"အိမ္ကေလး ငွားေနမလားလို႔ဘဲ"
သည္စကားက သူ႔မယားကတစ္ဆင့္ ကိုေက်ာ္သန္းဆီေရာက္ကေရာ။ ကိုေက်ာ္သန္းကေတာ့ ခ်ဳိသည္ ခါးသည္ မေျပာပါဘူး။ လူပ်ဳိတစ္ေယာက္ မိန္းမယူတာ ဆန္းသလားလို႔။
တစ္ရက္ ေအးသီက သနပ္ခါးလာပို႔ရင္း ေမာင္ႀကဳိင္ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကိုေက်ာ္သန္း အလုပ္႐ံုေရွ႕ကို ေရာက္လာတယ္။ မေအလုပ္သူလည္းပါရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း အံ့ၾသလုိ႔။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ေအးသီ ခ်ိန္း ထားတဲ့ ရက္မဟုတ္ဘဲ ေရာက္လာၾကတာကိုး။ သံရည္က်ဳိစက္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ဧည့္ခန္းမွာ သားအမိႏွစ္ ေယာက္ အစြင့္သား ထုိင္လို႔ေလ။ ကိုေက်ာ္သန္းကပဲ ေမာင္ႀကဳိင္ကိုေခၚၿပီး စကားေျပာေစတယ္။ ဘာ ေတြ ေျပာၾကတယ္ မသိပါဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္းက ေမာင္ႀကဳိင့္ရည္းစားရယ္လို႔ လမ္းစရိတ္ေလး ဘာေလး ေတာင္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းမိန္းမကလည္း သူ႔အ၀တ္အက်ကေလးေတြ မနည္းပါဘူး ေပး လုိက္တာ။ ေအးသီ တုိ႔ သားအမိ ျပန္ၾကေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းက ေမးေရာ။
"ဘာတဲ့တုန္းကြ ေမာင္ႀကဳိင္"
"သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ရင္ ေတာင္းရမ္းဖုိ႔လာေျပာၾကတာ ဆရာ၊ ဆရာတုိ႔ပဲ ေတာင္းေပးပါ၊ ကၽြန္ ေတာ့္ မွာ လူႀကီးမိဘရယ္လို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရြာက အမ်ဳိးေတြသြားေခၚေတာ့လည္း စရိတ္ပြန္းတာ အဖတ္တင္ ႐ံုရွိမွာပဲ"
ျပႆနာက သည္တင္ၿပီးေပမယ့္ ညဘက္ အထပ္ခိုးေပၚအိပ္ၾကေတာ့ တက္ကေရာ။ ဗြီဒီယိုမင္းသမီး႐ႈံး တယ္ဆိုတဲ့ ေအးသီကို သူငယ္ခ်င္းလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက မ်က္ျမင္ေတြ႕လုိက္ၾကရတာကိုး။ ေအးသီ က အသား ညဳိညဳိ၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ မ်က္ႏွာ၀ုိင္းကေလးနဲ႔ေပမယ့္ အေခ်ာႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလုိ ကိုယ္လို ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိထဲကပါ။ ဒါကို သူ႔ရည္းစား အမႊန္းတင္ရပါ့မလားလို႔ ဟားၾကတာပါ။
"ေမာင္ႀကဳိင့္ ရည္းစား ဗြီဒီယို႐ုိက္ ဖုိ႔ ကုမၸဏီေတြက လုေနၾကတာကြ"
"ဟုတ္လား၊ ဘာကား႐ုိက္မွာတုန္း"
"သရဲကား"
ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ သူ႔စကားနဲ႔သူ ဘာမွမေျပာသာဘူး။ မ်က္ႏွာ႐ႈးႀကီးနဲ႔ ခံေနတာပဲ။ စိတ္ဆိုးရလည္း ခက္ကိုး။ သူ႔စိတ္ထဲေတာ့ ေအးသီ က တကယ္လွရွာပါတယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ အၿမဲနိမ့္ပါးခဲ့ရတာ သူအသိ။ မိဘႏွစ္ပါး မရွိကတည္းက ရြာမွာ ေကာက္႐ိုးပံုေဘးလိုလို၊ ႏြားစားက်င္းေဘးလုိလို ႀကီးခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အားငယ္စိတ္ ကလည္း အၿမဲရွိတယ္။ ႏြားေက်ာင္းႏုိင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလး ဘႀကီးေတြက လယ္ထဲ ကိုင္းထဲ ႏြားေက်ာင္းခုိင္းေတာ့ ရြာျပင္ကြင္းထဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္။ သူက ရြာမွာမေပ်ာ္ဘူး။ ရြာ နဲ႔ေ၀းတဲ့ အရပ္မွာ သြားေနခ်င္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မႏၱေလးမွာေနရၿပီ။
ခ်စ္သူရည္းစားကေလးတစ္ ေယာက္လည္း ေကာက္ရခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ နည္းတဲ့ကုသုိလ္လား။ ဘ၀မွာ သားရယ္၊ မယားရယ္လို႔ အေဖာ္ ေတြ ရွိလာေတာ့မယ္။ ေအးသီကလည္း ေတာသူကေလးပီပီ ႐ိုးပံု႐ိုးလက္ ပါ။ ခမ်ာ မေအအိုႀကီး လုပ္ ကိုင္ေကၽြးေနရရွာတာဆိုေတာ့ မိန္းကေလးတန္မဲ့ မႏၱေလးနဲ႔ လယ္ျပင္ႀကီး ကူး ေနရတယ္။ ေတြးၾကည့္ ရင္ေတာင္ ေအးသိကို ေမာင္ႀကဳိင္ သနားလာမိတယ္။ အခုေလာက္ဆို ခမ်ာ သူ႔ကို ေမွ်ာေနရွာေရာေပါ့။ "၀ုန္း" ၀ုန္းခနဲ အသံၾကားလုိက္ရေတာ့ ကားေပၚပါလာတဲ့ လူေတြလည္း လန္႔သြားၾကတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ေရယာဥ္ေၾကာ ေမ်ာေနရာက "အမယ္ေလးဗ်" လို႔ေတာင္ ေအာ္လုိက္မိတဲ့အထိ။
(၄)
လမ္းက ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးလာၿပီ။ ခ်ဳိင့္ႀကီး၊ က်င္းႀကီးေတြဆိုတာ ေရွာင္မလြတ္ဘူး။ လွည္းလမ္း ေၾကာင္းဆုိေပသိ မိုးတြင္းက ပ်က္စီးထားတာဆိုေတာ့ လမ္းက အသားမက်ေသးဘဲ ပ်က္ခ်င္တုိင္း ပ်က္ ေနတာပါ။ ေထာ္လာဂ်ီဘီးရာေတြေတာ့ ေတြ႕သား။ ေမာင္ႀကဳိင့္ေကာင္မေလးက စစ္ကိုင္းကေန လယ္ျပင္ႀကီး အထိ ကားလမ္းေပါက္တယ္လို႔ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ေျပာထားတာ ကိုေက်ာ္သန္းက အဟုတ္ ႀကီးထင္ၿပီး စြတ္ရြတ္ေမာင္းခ်လာတာပါ။ အညာအရပ္ပီပီ ပဲခင္း၊ ေျပာင္းခင္း၊ ငုတ္စိကေလးေတြကလြဲ လုိ္႔ သစ္တစ္ပင္ ေကာင္းေကာင္း မေတြ႕ေသးဘူး။ လမ္းကၾကမ္းေတာ့ ကားကလည္း တီေကာင္ဆားနဲ႔ တို႔ သလို ထြန္႔ထြန္႔လူးလို႔။
မတတ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ကိုေက်ာ္သန္းလည္း သူ႔ကားကိုျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ဆက္ ေမာင္းလာရေတာ့တာပါ။ ေရွ႕မွာ သစ္အုပ္ညဳိညဳိ ရြာႀကီးေတြ႕ရၿပီ။ လယ္ျပင္ႀကီးလားဆိုေတာ့ ဂက္စ္ ဆရာက မဟုတ္ဘူးတဲ့။ မုိးနံကုန္းတဲ့။ လမ္းသံုးမႊာဆိုတာေတာင္ ဘယ္ဆီမသိႏိုင္ေသးေတာ့ ေမာင္း႐ံု ေပါ့။ ကားေပၚက လူေတြလည္း ေနပူထဲ က်င္တင္ထားတာကမွ သက္သာလိမ့္ဦးမယ္။ သီတင္းကၽြတ္ၿပီ ဆိုေပမယ့္ အညာအရပ္ဆိုေတာ့ ပူလုိက္တာ ေကာ့လို႔။ သည္ၾကားထဲ တုိက္ပံုအက်ႌေတြ၊ ပိုးပုဆိုးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ က်ပ္ထုပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေရကလည္း ဘယ္သူမွ ပါမလာဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဂက္စ္ဆရာက ေသာက္ေရသန္႔ဘူးေဟာင္းေလးတစ္လံုးထဲ ေရထည့္လာလုိ႔။ သူ႔ေရကို တစ္ကားလံုး အာစြတ္႐ံုေသာက္ၾကရတယ္။
"ေတာ္႐ံု၀ဋ္ဆင္းရဲ မဟုတ္ပါလားကြာ၊ ဘ၀ေဟာင္းတုန္းက ငွက္ေတြ မီးကင္စားခဲ့ဖူးလို႔ေနမွာ"
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး က ညည္းၿပီ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရယ္လို႔ တစ္သက္လံုး အစည္းအေ၀းေလာက္ ထုိင္ ခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့ ကားေပၚမွာ လူးလွိမ့္ေနတဲ့ဒဏ္၊ ေနပူဒဏ္၊ ေရဆာဒဏ္ေတြေပါင္းၿပီး ေမ်ာ့ေမ်ာ့က်န္ ေတာ့တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးလည္း မထူးဘူး။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္လည္း မထူးဘူး။ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္ဆိုတာ က အသား ေတြမ်ား ပိုးနီစပ္ေကာင္က်လို႔။ ကိုေက်ာ္၀င္းကေတာ့ စကားေတာင္ ဟဟမေျပာႏုိင္ေတာ့ ဘူး။
"မင္းကြာ၊ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ လယ္ျပင္ႀကီးဆိုတာနဲ႔ တုိ႔ကလည္း လုိက္လာတာ။ မင္းကလည္း ရြာ မသိ၊ လမ္းကလည္း ဆိုး၊ မင္းခ်ိန္းတဲ့ မနက္ဆယ္နာရီဆိုတာ သီသီေက်ာ္ေပါ့၊ အခုပဲ ဆယ္နာရီခြဲေနၿပီ။ မင္းရြာ မြန္းတည့္ေရာက္ရင္ အာဂ"
ကိုခ်စ္တိုးက ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုဆူတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က သူလည္း ထမင္းဆာၿပီ။ ကားေပၚပါလာတဲ့ လူႀကီး ေတြကလည္း ဆာၾကေရာ့မယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း မိန္းမက ရြာေရာက္ရင္ ရြာဘုန္းႀကီးမ်ားကပ္ဖုိ႔ ထုိးမုန္႔ ေတြ၊ လမုန္႔ေတြ၊ လက္ဖက္ေတြ၊ ကိတ္မုန္႔ဘူးေတြ ထည့္ေပးလုိက္တာေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဘုန္းႀကီးရဟန္း လွဴမယ့္ လွဴဖြယ္ ေတြဆိုေတာ့ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားရဲၾကဘူး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ ခဏေလးတင္ဆုိ ေတာ့ ဖုတ္ဖက္ခါ လုိက္လာခဲ့ၾကတဲ့သူခ်ည္းကိုး။ ရြာေရာက္ရင္ စားရမွာပဲဆုိၿပီး ဘာတစ္ေစ့မွ အိမ္က စား မလာခဲ့ၾက။
အဆိုးဆံုးက ေရမပါတာပါ။ ေရဆုိတာကေတာ့ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ ေတာင္း ေသာက္လို႔ရတာကိုး။ သည္ေလာက္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္းကားထဲ ခါတုိင္းဆို ေရ သန္႔ဘူး ႏွစ္ဘူး၊ သံုးဘူး ပါေနက်။ သည္ကေန႔မွ တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ တစ္ဘူးမွကို ေရမပါခဲ့တာ။ အရင္ ရက္ေတြကေသာက္ၿပီး လႊတ္မပစ္ရေသးတဲ့ ဘူးေဟာင္းေတြေတာ့ပါရဲ႕။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က သူ မ်ားထက္ သံုးဆ ေလာက္ႀကီးသူဆိုေတာ့ သူမ်ားထက္ သံုးဆေလာက္ ပူပံုရတယ္။ သူမ်ားထက္ သံုးဆ ေလာက္ ေရငတ္ပံု လည္းရရဲ႕။ ကြင္းထဲက ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဘူးစင္ကေလးနဲ႔ အခင္းေစာင့္တဲ့ကေလးတစ္ လံုးကို မႈန္ျပျပ လွမ္းေတြ႕ေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းကို ကားအရပ္ခုိင္းတယ္။
"ေက်ာ္သန္း ခဏရပ္စမ္းကြာ၊ ေရရွာခုိင္းရေအာင္"
"ဘယ္မွာလဲ ေရက"
"ဟိုးကတဲ သြားေတာင္းခုိင္းရမွာပဲ၊ ေမာင္ႀကဳိင္ ဆင္းစိမ္း၊ ေရသြားေတာင္း"
ကိုေက်ာ္သန္း ကားေခါင္းထဲမွာ ေရသာမပါတာ ေရဘူးခြံက သံုးေလးလံုးေလာက္ပါတာဆိုေတာ့ သတို႔ သားေလာင္း ေမာင္ႀကဳိင္ က ေရဘူးေတြေပြ႕ၿပီး ကြင္းထဲေျပးေရာ၊ ကားေပၚကလူေတြက တုိက္ပံုခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္းၾကတယ္။ ကြင္းလယ္ေခါင္ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ အမုိးမပါဘဲ ကားႀကီးေပၚ ငုတ္တုတ္ ႀကီးေတြ ထုိင္ေနရတာဆိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ကားေမာင္းေနတုန္းကမွ ေလကေလးရေသး။ ကိုခ်စ္ တိုးက ေမာင္ႀကဳိင့္ကို သနားလည္း သနားမိရဲ႕။ နားရင္းလည္း ႐ုိက္ခ်င္ရဲ႕။ ဂက္စ္ဆရာကေတာ့ ကား ေခါင္းထဲ ငိုက္ေတာင္ေနလုိက္ေသးတယ္။ ေဒၚေငြကကားရပ္တုန္း အေပါ့သြားဖို႔ဆင္းျပန္ေရာ။ ကြင္းထီး ထီး ထဲေပမယ့္ တတ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ကားေရွ႕နား နည္းနည္းသြားၿပီး ထုိင္လုိက္တာပါပဲ။
"ေရက အ၀င္သာမရွိတာဗ်ာ။ အထြက္ေတာ့ ရႊင္ပါ့"
ကိုခ်စ္တိုး က ေဒၚေငြ႕ကို ေျပာတာပါ။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က ၀င္ေျပာျပန္ေရာ။
"အဲဒါက အေရးမႀကီးဘူး ငယ္ထိပ္ေႁမြကိုက္လုိက္မွာ စိုးရတာ"
"ေႁမြ ေတာ့ မရွိေလာက္ပါဘူးဗ်၊ မသကာ လယ္ပုဇြန္လံုးညႇပ္႐ံု ရွိမွာပဲ"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကတာပါ။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က တဲရိပ္ေတာင္ မေရာက္ ေသးဘူး။ သူ႔မခ်ာ သူ႔တာ၀န္ ဆိုတာ သိပံုရပါရဲ႕။ ေျပးရွာတယ္။ ေနပူပူႀကီးထဲ ကားကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ရပ္ထားရေတာ့ ပူလိုက္တာလည္း ၀က္၀က္ကို ကြဲကေရာပဲ။
ေမာင္ႀကဳိင္ ျပန္လာေတာ့ ေရေတြ ပါလာလို႔ တစ္၀ႀကီးေသာက္ၾကရတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ တဲက ေသာက္ခဲ့ လုိ႔ မေသာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေရသန္႔ကို ဘူးလိုက္ဆြဲၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက ထုတ္ေသာက္ ေနက်လူေတြေပမယ့္ ငတ္ ေတာ့ မေနသာေတာ့ဘူး။ ေရရတာ ေက်းဇူးတင္ရေသးသကိုး။
"ကၽြန္ေတာ္ တဲ က လူကို ေမးခဲ့တယ္၊ လယ္ျပင္ႀကီးရြာ ေ၀းသလားလုိ႔"
"ေအး ဘာတဲ့တုန္း"
"ေခါက္ခ်ဳိးေတာ့ က်ပါၿပီတဲ့"
"ေခါက္ခ်ဳိး၊ ဟ… အက်ဳိးနဲ"
ကားေပၚမွာ ေရတစ္ဘူးစီ ကိုင္ေသာက္ေနတဲ့လူေတြအားလံုး မ်က္လံုးျပဴးသြားၾကတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ သည္ေလာက္လာၿပီးတာေတာင္ ေခါက္ခ်ဳိး က်န္ေသးသတဲ့လား။ ေနာက္တစ္ျပန္သာ ဆက္သြားရရင္ စစ္ကိုင္းတုိင္း နယ္စပ္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ့္ဟာ။ မထူးပါဘူး။ ကိုယ့္ေရကုိယ္ ျပန္ေသာက္ၾကျပန္ တယ္။ အက်ႌ ေတြေတာင္ ရႊဲရႊဲစိုလို႔။ လူ၀ႀကီးက ကုပ္ေပၚေရေလာင္းၿပီး တဖတ္ဖတ္႐ုိက္တယ္။ ေဒၚေငြ ေရတစ္က်ဳိက္ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကားလည္း ဆက္ထြက္လာရျပန္တာေပါ့။
ကားကေတာ့ ေရွ႕မွာ လမ္းရွိေနသေရြ႕ သြားလုိ႔ရသေလာက္ သြားေနတာမ်ဳိးနဲ႔ သြားေနတာပါ။ တစ္ဖက္ တစ္ဖက္ေစာင္းေစာင္းသြားလုိက္တာ ေမွာက္ကေရာ မွတ္ရတာလည္း အခါခါဆိုေတာ့ ေမွာက္မွေမွာက္ ကေရာ၊ ခ႐ိ္ုးခ႐ိုင္နဲ႔ တလႈပ္လႈပ္သြားေနၾကတာပါ။ ေနကလည္း ပူလုိက္တာ ၀က္၀က္ကြဲ။ ေမာင္ႀကဳိင္ ကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာမ်ားပ်က္လို႔။ သူပူတာက တစ္မ်ဳိး။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မိန္းမျမန္းလုိက္ၾကသူ ေတြက ျမန္း႐ံုတာ၀န္ရွိတာ မဟုတ္လား။ ရြာေရာက္ရင္ မဂၤလာစကားေလးေျပာ၊ ေကၽြးတာစားၿပီး ဖုတ္ ဖက္ခါ ထျပန္မယ့္လူေတြကိုး။ သူက ကာယကံရွင္၊ လယ္ျပင္ႀကီးသူ မိန္းကေလးကို ယူရမွာကသူ။ လူ ႀကီးစံုရာနဲ႔ ရြာ့မိရြာ့ဖ တခ်ဳိ႕ေခၚၿပီး ေစာင့္ေနၾကမယ္ဆိုတာလည္းသိေတာ့ စိတ္္ေတြ ပူေနခဲ့တယ္။
ခက္တာက တယ္လီဖုန္း ေကာက္ဆက္လို႔ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေပၚ အသြားအလာရွိၾကလို႔ က်ဳပ္တို႔လာေနၿပီ ေျပာလုိက္ပါ မွာရေအာင္ကလည္း လမ္းေပၚေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သရဲေျခာက္မွာ ေတာင္ စိုးရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ဂက္စ္သမားကို အားကိုးျပန္ေတာ့ ကားက ရြာေရာက္ကာမွ ေရာက္ေရာ က်ဳပ္ကေတာ့ အိပ္ၿပီဗ်ာဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ေငြသံုးေထာင္ယူၿပီး ကုပ္က်ဳိးေအာင္ ငုိက္လုိက္တာမ်ဳိး ကိုး။ တကယ္ဆုိရင္ ဟိုကဘာရြာ၊ ဟိုဘက္နားက် ဘာေတြ႕မယ္၊ ဘယ္နားေရာက္လုိ႔ ဘယ္လိုေကြ႕ လုိက္ရင္ ဘယ္ရြာေရာက္ၿပီဆိုတာမ်ဳိးလည္း ေျပာေဖာ္မရဘူး။ ကားေနာက္မွန္ေပါက္က ျမင္ရသ ေလာက္ ကုပ္ခ်ဳိးၿပီး ငိုက္လုိက္လာတာ တစ္ေရးသန္သန္ေတာင္ရေတာ့မယ္။ သည္လိုအေတြးမ်ဳိး ကား ေမာင္းတဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းကလည္း ေတြးမိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဂက္စ္ဆရာကို ႏႈိးေရာ။
"ဂက္စ္ဆရာ ဗ်ဳိ႕… ဂက္စ္ဆရာ"
ကိုေက်ာ္သန္းက ကားေမာင္းရင္း ေဘးက ဂက္စ္ဆရာကို ႏႈိးတာပါ။ ဂက္စ္ဆရာက သူ႔ေဘးက၊ ေဒၚေငြ က ကားတံခါးဘက္ကဆိုေတာ့ ေဒၚေငြကို အႏႈိးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေဒၚေငြ လက္တု႔ိလုိက္စမ္းပါ ခုိင္းတာ ပါ။ ေရွ႕မွာက ေခ်ာက္ေတြ၊ က်င္းေတြဆုိေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္း ကားလက္ကိုင္ေခြကို လက္ႏွစ္ဖက္ မလႊတ္ရဲဘူး။
"ေဒၚေငြ ဂက္စ္ဆရာ ႏႈိးစမ္းပါ"
ေဒၚေငြကလည္း မလႈပ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းက လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေဒၚေငြကလည္း အိပ္လုိက္တာ သိုး လုိ႔။ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ ေအးေအးေဆးေဆးဆိုတဲ့ပံု၊ ကိုေက်ာ္သန္းက စိတ္တိုသြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ သည္ေလာက္ အိပ္ေနၾကရသလားေပါ့၊ ကားေမာင္းရင္း လွည့္ေအာ္ေရာ။
"ကိုခ်စ္တိုးေရ ကားေခါင္းထဲက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္လုိက္ၾကတာဗ်ာ ႏႈိးလုိ႔ေတာင္ မရဘူး"
ကိုေက်ာ္သန္းက ကားဟြန္းကို အဆက္မျပတ္တီးေတာ့မွ ဂက္စ္ဆရာက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္တယ္။ ေဘးဘီကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္တယ္။ ျပန္ငိုက္ခ်င္တဲ့ပံု၊ ကိုေက်ာ္သန္းကို သူက ေတာင္ ျပန္ေမးေနေသးတာပါ။
"ေရာက္ၿပီလား"
"ဘယ့္ႏွယ္ေရာက္ၿပီလားတုန္း၊ ကုိယ့္လူကလည္း အိပ္လုိက္တာ ဘာမွေမးမရဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုေမးရမွာ ရြာေရာက္ေတာ့မွာလား"
"လိုေသးထင္သာပဲ"
"ဘာလိုေသးထင္တာတုန္း၊ ခင္ဗ်ား လယ္ျပင္ႀကီး မသိဘူးလား"
"ဂက္စ္ထည့္စားလာတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေျပာသဲ့ရြာ က်ဳပ္ တစ္ခါမွကို မေရာက္ဖူးသာ၊ ဘုရားမ်ား စူးရပါေစ့"
"ဘူရားစူး႐ံုမကဘူး၊ ခင္ဗ်ားကို ေျမပါမ်ဳိဦးမွာ၊ မသိဘဲနဲ႔မ်ား လမ္းျပလုိက္လာရသလား၊ ခင္ဗ်ားဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ မသိရင္လည္း ဆင္းေတာ့"
"လမ္းခုလတ္ ဆင္းလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း ဆရာရ၊ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ဘက္ျပန္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ က်ဳပ္ဘက္ကလည္း ထည့္တြက္ဦးမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေနာက္လုိက္လာတာ စီးပြားေရး လစ္ဟင္းသာပဲ"
ကိုေက်ာ္သန္းက ကားထုိးရပ္လုိက္တယ္။ ကားတံခါးဖြင့္ဆင္းၿပီး ေရက်န္ေသးသလားေမးတယ္။ ဘူးထဲ မွာ ေရလက္ႏွစ္လံုးေလာက္က်န္တာကို ကိုခ်စ္တိုးက လွမ္းေပးေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာ့ၿပီး ေရဘူး ခြံကို လႊတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္မွ သတိရလို႔ ဘူးခြံကို ျပန္ေကာက္တယ္။ လမ္းမွာ ေရျဖည့္ရမွာရွိ ေသးတာကိုး။
"ကိုခ်စ္တိုး ခင္ဗ်ား ဂက္စ္ဆရာက ဟုတ္မထင္ဘူးေနာ၊ သူ႔တစ္သက္ အဲသည္ရြာ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူး ဘူး ေျပာေနတယ္"
"ေမာင္းခ်လုိက္ေလဗ်ာ၊ လမ္းမသိဘဲ လမ္းျပလုပ္ၿပီး လုိက္လာတဲ့ေကာင္"
"မဆင္းဘူးတဲ့၊ သူလည္း သူ႕ရြာသူေတာင္ မျပန္တတ္ဘူးတဲ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတုန္း"
ဒါေတာ့ ဟုတ္သားပဲ။ အခုမွ ဆင္းေတာ့ဆိုျပန္ရင္လည္း ေနပူႀကီးထဲ အမႈိက္ထုပ္ ပစ္ခ်ထားခဲ့သလို ျဖစ္ ေတာ့မယ္။ ဘယ္ဘက္မွ မနီးတဲ့လမ္းေပၚ ခုမွခ်ထားလုိ႔လည္း မေကာင္းေတာ့ ကိုခ်စ္တုိးက ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ ေငြသံုးေထာင္ေပးၿပီး ကားေခါင္းထဲထည့္လာတဲ့ ဂက္စ္ဆရာကို ေနာက္ ကို ေျပာင္းစီး ဖုိ႔ ေခၚရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက အသက္အရြယ္ႀကီးၿပီဆုိေတာ့ အနာအံုတဲ့ ကံုကု မံရြက္ မီးကင္ ထားသလို ျဖစ္ေနၿပီကိုး။
ဆရာႀကီးကို ကားေခါင္းထဲပို႔၊ ဂက္စ္ဆရာ ေနာက္ေျပာင္း၊ သည္ လိုစီစဥ္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က မေက်နပ္ဘူး။
"ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ငယ္တာပဲဗ်၊ အသက္ႀကိးတဲ့လူ ေရြးေၾကးဆိုရင္ က်ဳပ္က ကား ေခါင္းထဲ သြားရမွာေပါ့"
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကိုပဲ ကားေခါင္းခန္းပို႔ရတာပါပဲ။ ဆရာႀကီးခမ်ာ ေပ်ာ့ေခြေနၿပီ မဟုတ္လား။ လူႀကီး ဆိုေတာ့ အဆာလြန္ရာက ေလနာ လာပံုရတယ္။ ဗိုက္ကေလး ႏွိပ္လို႔ကိုး။ ကိုခ်စ္တုိးက ဦး၀ိန္ ကို က်ိတ္ ေတာင္းပန္တယ္။ ေျမႇာက္လည္း ေပးရတယ္။
"ဦး၀ိန္က တစ္ခ်ိန္က အားကစားသအမားေဟာင္းဆုိေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီးက တစ္သက္လံုး စားပြဲထုိင္လာတာ။ ေမ်ာ့ေမ်ာ့က်န္ေတာ့တယ္။ သည္လုိသာဆက္သြားရင္ လမ္း ေဘးျမႇဳပ္ခဲ့ ရေတာ့မွာဗ်။ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"တုိ႔ငယ္ငယ္က ဗထူးကြင္းမွာ ေနကုန္ခဲ့တာေလကြာ၊ ေပါက္စီန႔ဲ ငါက လက္ဖ္၀င္း႐ုိက္၀င္း ကစားခဲ့တာ မင္းလဲ သိသားပဲ ခ်စ္တိုးရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘလန္ဒါဆင္း ကစားေပးရတာ ရွိေသးတယ္။ အခု လူငယ္ ေတြ ကစားတာ အားမရခ်က္ေတာ့ကြာ"
"အဲဒါ ေျပာတာေပါ့၊ ဦး၀ိန္နဲ႔ မတူပါဘူးဆုိ၊ ေနပူထဲ မိနစ္ကိုးဆယ္လံုးလံုး ေျပးရတဲ့အလုပ္ ဦး၀ိန္မို႔လို႔ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ တာေလဗ်ာ။ အားကစားသမား ႏွယ္ႏွယ္ရရမွတ္လို႔"
"သက္လံုေကာင္းခဲ့တာကိုးကြ၊ ျပည္ေထာင္စုဒိုင္းႀကီး ဘီေအေအ ကြင္းႀကီးမွာ လုၾကေတာ့ တုိ႔မႏၱေလး တုိင္း နဲ႔ ပဲခူးတုိင္း ေတြ႕ၾကပါေရာ့ေဟ့၊ ေတြ႕လဲ ေတြ႕ေရာ…"
ဦး၀ိန္ေတာင္ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလုိက္ရပါဘူး။ ေရွ႕ဘီးဆီက ႐ွဴးခနဲျမည္ၿပီး ကားၿငိမ့္ခနဲ ေခါင္းထုိး က် သြားသလို အိက်သြားပါေလေရာ။ ဦး၀ိန္က သူ႕စကား မဆံုးလုိက္မွာစိုးေတာ့ ကားဘီးေပါက္တာ ဂ႐ု မစုိက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုခ်စ္တိုးထလုိက္မွာစိုးလို႔ ပုဆိုးစဆြဲထားၿပီး စကားဆက္တယ္။
"ေတြ႕လဲေတြ႕ေရာ ငါတုိ႔က ကစားကြက္ေျပာင္းထားတာကိုးကြ၊ ပဲခူးတုိင္းက ခါတုိင္းလို ပေလဇင္မွတ္ ၿပီး ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူဆိုၿပီး ထိန္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔တို႔က ပဲခူးတုိင္းကို…"
"ေနဦး… ဦး၀ိန္၊ အခုက စစ္ကိုင္းတိုင္းထဲ ကားဘီးေပါက္ေနလို႔ဗ်ေနာ"
ကိုခ်စ္တိုးနဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ပဲ ဆင္းရတာပါ။ ေနကလည္း မြန္းတည့္ၿပီဆိုေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ မီးဖိုႀကီးတင္ ထားသလို က်ဳက္က်ဳိက္ဆူလုိ႔။ ေခါင္းေပၚေဆာင္းထားၾကတဲ့ တုိက္ပံုေတြဆိုတာ မီးမ်ားထေတာက္မ လား မွတ္ရတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ကားဘီးကို ဆင္းၾကည့္တယ္။ သံထုိးလို႔ ေပါက္တာေတာ့ ဟုတ္ပံု မရဘူး။ ဘီးက နဂိုကလည္းပါးေနေတာ့ ကားလမ္းေပၚမွာ ငါးဆူးေတာင္လုိ ပါးဟက္ေစာင္းထေနတဲ့ ေျမမာမာက ထုိးခြဲလိုက္တာလို႔ တြက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ စပယ္ယာဘီး အပိုတစ္လံုးပါလို႔။ ဒါေပ မယ့္ ကိုေက်ာ္သန္း စိတ္ပူတယ္။ သည္အပိုတစ္လံုးနဲ႔ ဘီးလဲၿပီးသြားလုိ႔ေတာ့ရပါရဲ႕၊ ေနာက္တစ္လံုး ေပါက္ရင္ေကာ၊ အျပန္ခရီးကလည္း ရွိေသးတာကိုး၊ ကားမ်ား တစ္စံုတစ္ရာ ခၽြတ္ယြင္းလုိ႔ကေတာ့ အနားက ရြာေတြမွာ ဘာမွလုပ္လို႔ကိုင္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေလေတာ့ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ ေလ။ ဒါကိုကိုခ်စ္တုိးလည္း ေတြးမိတယ္။
"ကိုေက်ာ္သန္း ဘီးလဲတာေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ ေနာက္တစ္လံုးေပါက္ရင္ ခက္ၿပီဗ်ဳိ႕၊ အျပန္ခရီးကလည္း ရွိ ေသးတာဗ်"
"ဟုတ္တယ္ ကိုခ်စ္တိုးေရ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ၊ ကိုင္းဗ်ာ ျဖစ္လာမွ ေရာက္ရာေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင္ ဘီးေတြျဖဳတ္ကြာ"
သတို႔သား ေမာင္ႀကဳိင္က ၀တ္ထားတဲ့ လည္ကတံုးအျဖဴကို လက္ေတြပင့္တင္တယ္။ ကားေနာက္ ေအာက္ဖက္ မွာထားတဲ့ တာယာကို တဂ်ိဂ်ိနဲ႔ ေအာက္ခ်တယ္။
ေပါက္သြားတဲ့ဘီးေအာက္ အမာခံတန္း မွာ ဂ်ဳိင္းေထာက္ၿပီးဆြဲမ၊ ကားေခါင္းႂကြလာေတာ့မွ ဘီးကို ေျမစိုင္ခဲႏွစ္ခဲညႇပ္ၿပီး မူလီေတြျဖဳတ္ဖုိ႔ လုပ္ တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက မူလီထဲကို ခြစြပ္ေပးေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က သံပိုက္လံုး နဲ႔ ဖိဖိခ်တယ္။ မူလီေတြျပဳတ္ သြားေတာ့ စပယ္ယာ တာယာတပ္၊ မူလီေတြ ျပန္က်ပ္။ ေသခ်ာေအာင္ ဆြဲဆြဲညႇစ္။ ေခၽြးေတြလည္း ေပါက္ေပါက္က်ၿပီ။ ေမာင္ႀကဳိင္က ေပါက္သြားတဲ့ တာယာကို သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားမယ္လုပ္ေတာ့ ကို ခ်စ္တိုးက ကားေပၚသာတင္လုိက္လို႔ ေျပာတယ္။ ၾကာေနမွာစိုးလို႔။
ကိုခ်စ္တိုး နာရီကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆယ္နာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္ပါ။ ေနလံုးႀကီးဆိုတာ ေခါင္းေပၚမွာ ျပဴး လို႔။
(၅)
"ေအးသီ"
"အေမ"
"ဘယ္မွာတုန္း နင့္လင္ ေသခ်င္းဆိုးက"
"အေမကလဲ မဂၤလာဦးမွာ မဦးမခၽြတ္၊ လာၾကမွာပါေတာ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမွ မသိတာ"
"ဘာမဂၤလာဦးလဲ ဟင္၊ ဘာမဂၤလာဦးလဲ ဘာျဖစ္ရမလဲ ကားေမွာက္လို႔ ေနမွာေပါ့"
ေအးသီတုိ႔ရြာမွာလည္း ျပႆနာေတြနဲ႔ပါ။ သည္ေန႔သည္ရက္ မနက္ဆယ္နာရီ လူႀကီးစံုရာနဲ႔ လာျမန္းပါ့ မယ္ စိတ္ခ်လို႔သာ ေနပါေတာ့ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း က စလုိက္တဲ့ ေၾကာင္းလမ္းပြဲ မြန္းႀကီးထိန္ထိန္ တည့္ တာေတာင္ ေပၚမလာၾကေတာ့ ရြာက ဘယ့္ႏွယ့္ဟာတုန္း ညည္းတုိ႔ဟာေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾက ၿပီ။ ရြာက ေဒါသျဖစ္တာ ထားလုိက္ဦး။ သတို႔သမီးေအးသီရဲ႕အေမ မစြန္မက မနက္မိုးမလင္းခင္က မရွိ တာရွိတာ ရွာေဖြၿပီး တင့္တင့္တယ္တယ္ တည္တည္ပပကေလးမွ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဆုိၿပီး မိန္းကေလးရွင္ တန္မယ့္ ခ်က္ဟယ္ ျပဳတ္ဟယ္လုပ္ရရွာတယ္။
သားမက္ေလာင္းက မႏၱေလးက စက္ဆရာလို႔ေျပာထား ေတာ့ ရပ္ရြာကလည္း ေအးသီ စက္ဆရာနဲ႔ အေၾကာင္းပါမယ္ ဆိုတာကိုပဲ ၀မ္းသာၾကတယ္။ မုဆိုးမ သားအမိဆင္းရဲရွာတာလည္း မ်က္ျမင္ကိုး။ အေနာက္ရြာ ေတြ ဘက္မယ္ ၿခံနဲ႔စိုက္တဲ့ သနပ္ခါးကို ၿမဳိ႕ယူ ေရာင္းတာနဲ႔ စားၾကရွာတယ္ ဆိုေပသိ သနပ္ခါးပင္ ကို ဆယ္ပင္ဟယ္၊ အပင္ႏွစ္ဆယ္ဟယ္ ၀ယ္ထား ၿပီး ဆစ္ပိုင္းေရာင္းႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ သည္ေခတ္ သနပ္ခါးတစ္ပင္ကလည္း အေပြးေကာင္း၊ အပင္ လွရင္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းေစ်းရွိေတာ့ မစြန္မတို႔ သားအမိက တစ္ပင္ေတာာင္ မ၀ယ္ႏုိင္ဘူး။ သနပ္ ခါးၿခံပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက ႀကံမ်ားလို ကိုယ့္အခင္း ထဲကႀကံ တစ္ပင္ခ်င္းခုတ္ေရာင္းေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ ေတာ့ အေႂကြးယူ ၿပီး အရင္းမဆပ္ လုပ္မျဖစ္ဘူး။ သည္ေတာ့ သနပ္္ခါးပြဲစားေတြဆီက ေစ်းျဖတ္ၿပီး အေႂကြး ယူရရွာတာပါ။ မႏၱေလးကို တစ္ဆင့္ ပို႔ေတာ့ တစ္ေစ်းရၿပီ၊ မႏၱေလးနဲ႔ စစ္ကုိင္းဆုိေပမယ့္ တစ္ပတ္တစ္ ခါေတာင္ သြားျဖစ္လာျဖစ္တာ မဟုတ္ ေတာ့ တစ္လတစ္ေခါက္ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္။
မႏၱေလးက ေငြကေလး ျပန္သိမ္း၊ သနပ္ခါးပြဲစားျပန္အပ္၊ ပိုတာေလး သံုးၾကရတယ္။ ေအးသီက ရြာ့အခင္း ေတြမွာ ေဘာက္လုပ္ ငန္းမွန္သမွ် ၀င္လုပ္တာလည္းရွိရဲ႕၊ မစြန္မကလည္း နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စြန္မႀကီး တစ္ေကာင္ ၀ဲေန သလုိပါပဲ။ လူက လွပ္လွပ္ကေလးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေတာ့ ေဒါင္းတိေမာင္းတိ သိပ္ရွိတယ္။ သည္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ၀၀လင္လင္ စားရပါရဲ႕။ ပိုတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မရွိဘူး။
ေအးသီ နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ ႀကဳိက္ၾကလို႔ အခါလည္ေတာ့မွ ေအးသီက မေအကိုဖြင့္ေျပာတာပါ။ ေမာင္ႀကဳိင္ က သံလ်က္ ေမာ္ဘက္မွာ စက္ဆရာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သေဘာမေနာေကာင္းေၾကာင္းေလာက္ ေျပာ ႏုိင္တာ ပါပဲ။ အေမကေတာ့ အေ၀းလႊတ္ရတဲ့ သမီးေလး အခ်ိန္မတုိင္ခင္ အမွားအယြင္းရွိမွာစိုးတာက လြဲရင္ ၿမဳိ႕သား နဲ႔ ေမတၱာရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာပါရဲ႕။ သူလည္းငယ္ရာကႀကီးလာသူဆိုေတာ့ သည္ကိစၥ တားမျဖစ္ဘူး ဆိုတာလည္း သိတယ္။
"စက္ဆရာ ဆိုေတာ့ ဘာစက္ဆရာတုန္း သမီးရဲ႕"
"ဘာစက္ဆရာ လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
"ညည္းဟာက ေအ ဘာျဖင့္ဘာ ညာျဖင့္ညာဆုိတာေတာင္ မေျပာဘူးလား၊ ညည္းကို ညာေနတာမ်ား လားေအ"
"သူ႔အက်ႌ ေဘာင္းဘီေတြမွာေတာ့ စက္ဆီေတြ ေပက်ံေနတာပဲ အေမရဲ႕… စက္ဆရာ ဟုတ္ေလာက္ပါ တယ္"
မစြန္မ ကလည္း ဘာစက္ဆရာမွန္းမသိတဲ့ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ရည္းစားကို စက္ဆရာလို႔ပဲ မွတ္ထားလုိက္ တာပါပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ လုိက္လည္ၾကည့္တယ္။
"ႏုိ႔ မ်ဳိး႐ိုးက မႏၱေလးကပဲလား"
"ဟုတ္ထင္ပါရဲ႕"
"လူပ်ဳိလူလြတ္ ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေအးသီရယ္၊ နဖားႀကဳိးႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါဦးမေအ"
"ဟုတ္ပံု ရပါတယ္ အေမရဲ႕"
ေအးသီ က သည္အထိေတာ့ အတြင္းႏႈိက္မသိႏုိင္ဘူးကိုး။ သူ႔စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေျဖတာပါ။
"ႏုိ႔… အိမ္နဲ႔ရာနဲ႔ေကာ ဟုတ္ကဲ့လားေအ… ေခြးတိုး၀က္၀င္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
"ကိုႀကဳိင္ ေျပာတာကေတာ့ သူ႕ဆရာ အိမ္ ေနတယ္ ေျပာတာပဲ အေမရဲ႕၊ လခေတြလည္း သူ႔ဆရာ ကေတာ္ က စုေဆာင္းေပးတာတဲ့"
"ညည္းက မေမးဘူးလား အိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳရင္ ဘယ္လိုေနၾကထုိင္ၾကမွာလဲလို႔ သူ႔စိတ္ထဲေတာ့ ေတြးျပဳ ထားတာ ရွိမွာေပါ့"
"က်ဳပ္ျဖင့္ မသိေပါင္"
"ဟယ္… ဗိုင္းတာမ ႀကဳိက္သာလာသယ္၊ ဘာတစ္ခုမွ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ္သူမယ့္လင္ ခ်ဳိကုပ္ လား၊ ခ်ဳိေထာင္ လား မကြဲဘူး"
မစြန္မ က စိတ္ကလည္းျမန္ေတာ့ သမီးေခါင္း ေဒါင္ခနဲေခါက္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ လႊဲေနတယ္။ မေအ ေျပာလည္း ေျပာစရာပါ။ ေအးသီက ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ကမ္းနားေစ်းထဲေတြ႕ၾကတာ။ ေအးသီ ေဖာက္သည္ သြင္းတဲ့ ဆုိင္ က ပိုင္ရွင္ မတင္ၾကည္ က ေမာင္ႀကဳိင့္ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းမိန္းမနဲ႔ ခင္ၾကသူေတြ။ တစ္ရပ္ ကြက္တည္း လိုလိုျဖစ္ေနေတာ့ သနပ္ခါးေကာင္းေလးမ်ားပါရင္ ေစ်းထဲမုန္႔စားေနတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင္ကေန တစ္ဆင့္ မင္းအစ္မေပးလုိက္ဆိုၿပီး သနပ္ခါးေလး ငါးေခ်ာင္း ပါးလုိက္တာမ်ဳိးရွိတယ္။ ေအးသီ က သနား ကမား ကေလး၊ ေတာသူမိန္းကေလးဆိုတာကို ေမာင္ႀကဳိင္ သေဘာက်တယ္။
ရယ္လုိက္ရင္ သြားစြယ္ ေလး ပါတာကိုလည္း သူ႔စိတ္ထဲ ေခ်ာလွခ်ည့္ထင္တာကိုး။ သည္လိုနဲ႔ မတင္ၾကည္ဆုိင္မွာ တစ္ခါေတြ႕ ႏွစ္ခါေတြ႕ ေတြ႕ၾက႐ံုရွိေသး၊ ေမာင္ႀကဳိင္က သည္တစ္ခါလာရင္ ရည္းစားစာေပးေတာ့မယ္လုိ႔ ပိုင္းျဖတ္ ၿပီးေနၿပီ။ မတင္ၾကည္ဆုိင္သြားရတာလဲ အေမာ။ မတင္ၾကည္ကလည္း သိပါတယ္။
"အစ္မ သနပ္ခါးေကာင္မေလး လာေသးလား"
"ေအးသီလား သူက တစ္လမွ တစ္ေခါက္ေလာက္လာတာ ငါ့ေမာင္ရဲ႕၊ ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္ဆို လာေတာ့ မွာပါေတာ္၊ ဘာလဲ မင္းက ေအးသီကိုႀကဳိက္လို႔လား"
"ႀကဳိက္တယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး"
"မႀကဳိက္လဲ ၿပီးတာပဲကြယ္၊ ႀကဳိက္တယ္ဆိုရင္လဲ ေျပာေပးရသား၊ မင္းက မႀကဳိက္မွေတာ့ ငါ့တူ လွသန္း နဲ႔ စပ္ေပး ရေတာ့မွာေပါ့"
မတင္ၾကည္က ေအးသီကို ႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို စလိုက္တာပါ။ လွသန္း နဲ႔ စပ္ေပးမယ္လို႔လဲ ၾကားေရာ ေမာင္ႀကဳိင့္ မ်က္ႏွာ အိုက်သြားလုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရင္ေတြ ပန္းေတြလည္း တုန္ သြားပံု ေပၚတယ္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ ငူငူႀကီးရပ္ေနလုိက္တာ ဆိုင္၀က မျပန္ေတာ့ဘူး။ မတင္ၾကည္ ကေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္မ်ဳိခ်ထားၿပီး သည္ကိစၥဆက္ေျပာစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ပံု လုပ္ထား ေလရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ ႐ုိးသားမွန္းသိေတာ့ ရယ္ခ်င္တာ နဲ႔ တမင္လုပ္ထားတာပါ။
"သည္လို အစ္မရဲ႕"
"ေၾသာ္ကြယ္… မင္းမွ မႀကဳိက္ပဲနဲ႔ဟာ ငါ့တူ လွသန္းက ႀကဳိက္လုိက္တာမွ တစ္ပုိင္းေသလို႔"
"အစ္မႏွယ္ က်ဳပ္ကလဲ မႀကဳိက္ဘူးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ"
"မင္း အဲသလိုေတာ့ မေ၀့နဲ႔ေလကြယ္၊ မိန္းကေလးကိုႀကဳိက္ရင္ ႀကဳိက္တယ္၊ မႀကဳိက္ရင္ မႀကဳိက္ဘူး ေျပာ မွေပါ့။ ငါက တာ၀န္ခံရမွာဟဲ့"
"ႀကဳိက္လွခ်ည့္ဗ်ာ၊ ကိုင္း ဘာျဖစ္ေသးတုန္း"
ကိုင္း… ဘာျဖစ္ေသးတုန္းလည္းဆုိေရာ မတင္ၾကည္က ရယ္လုိက္တာ ခြက္ခြက္လန္လုိ႔။ ေဘးဆုိင္က မိန္းမ ေတြကလည္း မတင္ၾကည္နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ေျပာေနတာကို ၾကားေနရေတာ့ မတင္ၾကည္က စတာ ေရာ၊ ေမာင္ႀကဳိင္ အူတာကိုပါ သိၾကတာကိုး။ အုန္းခနဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ႀကဳိက္ရတဲ့ မိန္းကေလး ေပမယ့္ တစ္လ မွ တစ္ခါ ေတြ႕ရတာပါ။
တစ္လတစ္ခါ ဆိုတာကလည္း ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ မတုိင္ဆုိင္ရင္ မ်က္ႏွာေလာက္ ျမင္ရ႐ံုကိုး။ အလုပ္ မပိတ္တာ ရယ္၊ သမီးရည္းစား ရယ္ လို႔ ေအးသီနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရတာရယ္ဆိုေတာ့ လူခ်င္း ေတြ႕ရတာ ေလာက္ နဲ႔ ၿပီးရတာမ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ က်ပ္တဲ့ရက္နဲ႔တုိးရင္ ေစ်းထဲသြားဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္ မရတာ မ်ားလည္းရွိေတာ့ မေတြ႕လုိက္ရတာလည္း ရွိ တတ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ေ၀းျပန္ပါေလေရာ တစ္လ။
တစ္ခါေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ေအးသီကို ဓာတ္ပံုေတာင္းသတဲ့။ ေအးသီမွာ ဓာတ္ပံုမရွိဘူး။ ေျပာသာေျပာ တာပါ။ ေမာင္ႀကဳိင့္မွာလည္း ဓာတ္ပံုရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အလုပ္႐ံုက ကထိန္ခင္းလို႔၊ ဘုရားဖူးတို႔လို၊ စစ္ ကိုင္း မင္းကြန္းဘက္သြားၾကလို႔ အမ်ားနဲ႔႐ုိက္ထားတဲ့ပံုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္တည္း႐ုိက္တဲ့ ႐ႈိးပံုမ ရွိဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္က ရည္းစားကို ဓာတ္ပံုေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ သံရည္က်ဳိ႐ံုက သူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းကြန္း မွာ စု႐ုိက္ထားတဲ့ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ ေအးသီက ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ တယ္။
"ကိုႀကဳိင့္ဟာက ကၽြန္မမွာ ရည္းစားေတြမ်ားသလို ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ညည္း ရည္းစား ဘယ္ဟာလဲဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ျပရမွာတုန္း၊ က်ရာလူ ျပလုိက္မွာပဲ"
"ကိုႀကဳိင့္ပံုကိုခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့ပံု ညႇပ္ပစ္လုိက္ရင္ ရတာပဲဟာ"
ေအးသီက ရြာေရာက္ေတာ့ တကယ္လည္း ညႇပ္ပစ္ရွာပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ရည္းစားမဟုတ္တဲ့ပံုေတြ ယူ မထားႏုိင္ေပါင္ေတာ္ေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ပံုက ရွည္ေတာက္ေတာက္ကေလးျဖစ္ေနေရာ။ ကေလးစားတဲ့မုန္႔လက္ညႇဳိးေလာက္ရွိတာပါ။ ေအးသီကလည္း ရည္းစားဓာတ္ပံုဆိုၿပီး ရြာကသူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျပတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြခမ်ာ သည္လိုဓာတ္ပံုမ်ဳိး မေတြ႕ဘူးေတာ့ ၿမဳိ႕က ဖက္ရွင္ထင္ၾကတာ ေပါ့။ အခု အဲသလို ပံုကေလးေတြ ေခတ္စားေနပံုရတယ္လို႔ပဲ ေတြးၾကတယ္။ ေအးသီမွာ ရည္းစားဓာတ္ ပံုရယ္လို႔ အဲသလို ရွည္ေျမႇာင္းေျမႇာင္းကေလးရွိေပမယ့္ ေအးသီမွာ ဓာတ္ပံုမရွိေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ ကို မေပးရ ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕မွာ ႐ုိက္ရင္ေတာ့ ရမွန္းသိပါရဲ႕။
ဓာတ္ပံုဆုိင္ထဲ၀င္ၿပီး ကၽြန္မ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္လို႔ပါ ရွင္ရယ္လုိ႔မေျပာ၀့ံတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ပုိက္ဆံေတြ မတရား ကုန္ေလမလား ေတြးမိတာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုမရွိရွာဘူး။ ေတာရြာေခါင္ေခါင္ဘက္ ေနၾကရတာ ဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရယ္လို႔လည္း စိတ္ရွိတုိင္း႐ိုက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပဲကိုး။ ရြာက ခ်မ္းသာတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ တုိ႔၊ အလွဴ တို႔မွာ ရြာကိုလာ႐ုိက္ၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာရွိခဲ့ပါရဲ႕။ မိန္းမပ်ဳိတခ်ဳိ႕က အရဲစြန္႔ၿပီး အမွတ္တရ ႐ႈိးပံု ေတြ ႐ုိက္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ မ႐ုိက္ခဲ့ရဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေအးသီ တုိ႔လို ႏြမ္းပါးၾကသူ ေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေတာင့္တစရာကိစၥ မဟုတ္သလိုကိုး။ ရွိေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မရွိ ေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိသလို ေနသာသလို ေနခဲ့တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ရည္းစားလုပ္တဲ့သူက ေတာင္းေနၿပီ။ ေပးလည္းေပးခ်င္တယ္၊ ရွိလည္း မရွိဘူ။
"ကိုႀကဳိင္ လုိက္႐ုိက္ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ေရြးယူထားလုိက္ေပါ့"
မႏၱေလးလိုၿမဳိ႕မွာ ဓာတ္ပံုဆုိတာ ဘာမွမခဲယဥ္းေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ တကယ္က် ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ဘာ ကစလုပ္ရမယ္မသိဘူး။ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းဘက္ ထြက္လုိက္ရင္ ဓာတ္ပံုဆုိင္ေတြ ရွိသားပဲ။ ဥပုသ္ေတာ္ ကုန္း ထိေတာင္ မထြက္ရပါဘူး။ ေခ်ာ္ဆိပ္ဘက္၊ ေစ်းဘက္၊ တုိက္တန္းလ်ားေတြဘက္မွာလည္း ဓာတ္ ပံုဆရာေတြ ရွိပါ့။ သည္ကိစၥ မတင္ၾကည္ေျပာျပေတာ့ မတင္ၾကည္က ဓာတ္ပံုဆရာအေခၚခုိင္းၿပီး ႐ုိက္ ေပးလုိက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတာပါ။
ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ ေအးသီဓာတ္ပံုရွိၿပီ၊ ေအးသီမွာ ေမာင္ႀကဳိင့္ဓာတ္ပံုရွိၿပီ။ သည္လို ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ ကေန ေအးသီကလာေတာင္းရမ္းဖုိ႔ေျပာေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း လက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအးသီက အေမ မစြန္မ ကိုဖြင့္ေျပာေတာ့ အေမက လုိက္အကဲခတ္တယ္။ သမီးရဲ႕ရည္းစားက ႐ုိးသားတယ္၊ အလုပ္အကိုင္ ရွိတယ္၊ ဆရာသမားက ခ်စ္ခင္တယ္၊ ေအးသီကိုလည္း ျမတ္ႏုိးပံုေပၚတယ္ဆိုတာေလာက္ ေတာ့ မစြန္မ အကဲခတ္ ႏုိင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ သမီးသေဘာေပါ့။ သမက္ေလာင္း ကိုလည္း ဘုရားစူးလြတ္႐ံု အဲသည္တစ္ခါ ေတြ႕လုိက္ရတာလြဲရင္ က်ီးလား၊ ခင္ပုပ္လား ေတာင္ မကြဲခဲ့ပါဘူး။ ေယာကၡမေလာင္းရယ္လုိ႔ ဆရာ့အိမ္ကို သမီးနဲ႔လုိက္သြားလုိ႔ သာကိုး။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ လိုက္ထုိင္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တုိက္လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတာ။
အခုေတာ့ ဘာမွေျခေျချမစ္ျမစ္မရွိခဲ့တာကစၿပီး အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ရၿပီ။ သမီးကမွ ရည္း စား အေၾကာင္း လည္ရည္ပတ္ရည္ မသိမွေတာ့ မေအက ဘာသိမွာတုန္း။ စစ္ကိုင္းနဲ႔ မႏၱေလး ျမစ္ျခား႐ံု ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ရြာက စစ္ကိုင္းနယ္ အေနာက္စြန္မွာ။ ေခါင္ကလည္း ေခါင္၊ လမ္းပန္းကလည္းမသာ ေတာ့ ႀကဳိတင္ ညႇိဟယ္ ႏႈိင္းဟယ္လုပ္ရမယ့္ကိစၥ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သမီးေအးသီ မႏၱေလးက တစ္ေခါက္ ျပန္လာေတာ့ သည္ေန႔သည္ရက္ ကုိႀကဳိင္က သူ႔ဆရာေတြနဲ႔ လာျမန္းလွည့္ေတာ့မယ္ေျပာလုိ႔ ထစီစဥ္ လုိက္ ရတာကိုး။ ေငြရယ္၊ ေၾကးရယ္လုိ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ထည့္ေပးလုိက္တာ မရွိ ေတာ့ ရြာကပဲ ေခ်းရငွားရတယ္။
ရပ္ထံုးစံ၊ ရြာထံုးစံ မိန္းမလာျမန္းလာၾကမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္း ေကၽြးရမွာကိုး။ အုိးသူႀကီးနဲ႔ အုိးႀကီးခ်က္ မခ်က္ႏုိင္ေလေတာ့ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္စာေလာက္ တြက္ၿပီး ခ်က္ထားလုိက္တယ္။ ရြာဘံု က ဖ်ာၾကမ္းသံုးေလးခ်ပ္ ငွားခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ငါးစပ္ တင္းတိမ္ငွားၿပီး ထရံေပါက္ ထရံႀကဲ ကို လွည့္ကာရတယ္။ ရြာမိ ရြာဖေတြ အေၾကာင္းၾကား၊ ရြာကာလ သား၊ ကာလသမီးေတြဖိတ္၊ မရွိတဲ့ အထဲက ေကာင္းတာေလး ထုတ္၀တ္ၾကၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုေစာင့္လုိက္ၾကတာ မြန္းသာ တည့္ေရာ ေရာက္မလာၾကဘူး။ မနက္ဆယ္နာရီကတည္းက ေရာက္ေနၾကတဲ့ ရပ္ရြာက လူႀကီးသူမ၊ ကာလသမီး ကာလသားေတြကလည္း ပြစိပြစိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
"အခုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ ညည္းကို ယံုမိတာေလ ငါ့ကိုယ္ငါ မခံခ်င္တာ၊ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ေနတာ ဟဲ့။ အခု လူႀကီးေတြပါ လိမ္ရာက်ေနၿပီ။ မဦးမခၽြတ္ေတာ္ က်ဳပ္သမီးကေလး ဒင္းမု႔ိ ယုတ္မာတယ္။ လာစမ္းပစီ အစိမ္းလုိက္ ကို ၀ါးစားပစ္လုိက္စမ္းမယ္၊ ဟင္း… ဟင္း"
မစြန္မက သမီးကိုလည္းေငါက္၊ လူႀကီးေတြလည္း လွမ္းဖာေထး၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုလည္း ေမတၱာပို႔၊ တစ္ ႀကိမ္တည္း သံုးမ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ရြာက ဘႀကီးဖိုးကိုးက သားအမိသနားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ စိတ္ေလွ်ာ့ဖုိ႔ ေျပာရ တာေပါ့။ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ဆိုေတာ့သည္ကိစၥက အက်ည္းတန္ေနၿပီကိုး။ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္တတ္တာ ေတြလည္း ႀကံဳဖူးလွၿပီဆိုေတာ့ ႀကဳိတင္စကားဖာရွာတယ္။
"ဟဲ့… စြန္မရဲ႕ ခရီးကေ၀းသေကာဟဲ့။ နင္တုိ႔က မဟုတ္တာ၊ သတို႔သားက ရြာမေရာက္ဖူးတာ နင္တုိ႔က ေစာင့္ၾကပ္ ေခၚျပဳလာရမယ့္လူေတာ့ စီစဥ္ထားရမွာေပါ့။ ရြာထဲ ကေလးေတြ အမ်ားသားဟာကို ဟိုခမ်ာ ဘာ အခက္အခဲ ရွိသလဲမွ မသိတာ အျပစ္တင္မေစာၾကပါနဲ႔ဟယ္"
မြန္းလည္းတိမ္းၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြကလည္းမလာေတာ့ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ကတည္းက လာၿပီး ငုတ္ တုတ္ ထိုင္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြကို အားနာဖို႔ေကာင္းၿပီေလ၊ သည္ေတာ့ ရြာကလူႀကီးေတြကို ရွိတာ ေလးခ်ျပဳေကၽြးဖုိ႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ နဂိုအစီအစဥ္က ရြာကလူႀကီးေတြအတြက္ ထည့္ခ်က္ထားတာ မပါဘူး။ ဆယ္နာရီ ေလာက္ေၾကာင္းျမန္းေျပာဆိုၿပီးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾက႐ံုကိုး။
အေ၀းဧည့္သည္စာေလာက္ မွန္းခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အလြန္ဆံုးရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ဆယ့္ငါးေယာက္ စာေပါ့။ လယ္ၾကား ငါးတစ္ ခြက္၊ ၀က္သားတစ္ခြက္၊ ပဲဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္တစ္ခြက္ထည့္ၿပီး အသုပ္ ကေလး၊ အျမႇဳပ္ ကေလးေလာက္ ခ်က္ထားတာပါ။ ခုေတာ့ မစြန္မ က ဧည့္သည္အတြက္ရယ္လို႔ ခ်က္ ပါတယ္။ မရွိရတဲ့ ၾကားထဲ ရြာခံေတြကို ေကၽြးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေအးသီအေပၚ ေဒါသေတြ ပိုက်လာခဲ့ေရာ။ ၾကားမွာစိုး ေတာ့ က်ိတ္ဆဲရတာပါ။
"ထုိင္ေနေကာင္းသား ထသြားမွ က်ဳိးမွန္းသိ၊ မရွိရတဲ့ၾကားထဲ အပဲ့ဆားထိေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား လင္လဲ လိုခ်င္ ေသးတယ္ေလ ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ မ်က္ႏွာမ်ား ဘယ္ထားရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါလား ေအး။ ဟင္း… ဟင္း… ငါေလ…"
ေအးသီကေတာ့ ဆူသမွ်၊ ဆဲသမွ် ငံု႔ခံရေတာ့မယ့္ အေျခအေနဆိုေတာ့ မေအကို ဘာမွေျပာမေနေတာ့ ပါဘူး။ လမ္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္တယ္။ ကိုႀကဳိင္ က သူ႔ဆရာကားနဲ႔ လာမယ္ေျပာထားေတာ့ ရြာထဲ၀င္ လာမယ့္ ကားေမွ်ာ္ရတာလည္း ေမာလွၿပီ။ အေမေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ေအးသီကေတာ့ စိတ္မေလွ်ာ့ ေသးဘူး။ ကိုႀကဳိင္ သူ႔ဆီလာကို လာမွာပါ။ လမ္းေပၚတစ္ေနရာမွာမ်ား ရွိေနေရာ့လား။
(၆)
ကိုခ်စ္တိုး က ေနာက္ခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ ဂက္စ္ဆရာကို အကဲခတ္တယ္။ ခုထိ စကားတစ္ခြန္း မေျပာ ေသးဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ဟိုးကျမင္ရတဲ့အုပ္အုပ္က ဘာရြာ၊ ရာဟုေထာင့္က ညဳိ႕ညဳိ႕က ဘာရြာ၊ ေရွ႕ က်ရင္ ဘာေတြ႕မယ္၊ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လမ္းကုိလုိက္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ အခုဟာက ငံုးစံုပစ္ထုိင္လိုက္လာတာ ကားအေပ်ာ္လုိက္စီးေနတာက်လုိ႔။ ကိုခ်စ္တိုးက ဂက္စ္ဆရာကို တုိ႔တယ္။ အသံေလးတင္ၿပီး ေငါက္ရတာေပါ့။
"ေနဦး… ခင္ဗ်ား ဂက္စ္က ဘယ္ရြာေတြမွာ လိုက္ျဖည့္ရတာတုန္း၊ ခင္ဗ်ားကလဲ စကားေလးဘာေလး ေျပာဦးေလဗ်ာ၊ လမ္းမသိ လို႔ ေခၚလာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက စကားလဲမေျပာဘူး"
"လုိက္ျဖည့္ရတဲ့ ရြာေတြရယ္လို႔ေတာ့ စာရင္းလုပ္မထားဘူးေလဗ်ာ၊ ေရာက္ရာေပါက္ရာ သည္လိုသြား ရသာကိုး"
"ေနဦး သည္လမ္းေလာက္ ရြာဆက္ျပတ္တာ သည္လမ္းပဲရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဂက္စ္ လုိက္ျဖည့္ တာလဲ။ အိမ္လဲမျမင္ လူလည္းမျမင္၊ ဘယ္ကမီးျခစ္ သြားထည့္မွာတုန္း"
"အဲသာေပါ့ က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားေနတာ… က်ဳပ္ သည္လမ္းကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးရယ္"
"အလို ခင္ဗ်ားကို သည္လမ္းေပၚေတြ႕လာတာပဲ။ ခင္ဗ်ားပဲသိဆို"
"သည္လမ္းအူေၾကာင္းႀကီးကို အရပ္ရပ္က လာဆက္သဲ့ လမ္းေတြရွိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္လမ္း ေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိသာ၊က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းကေတာ့ အေရွ႕ဘက္ထြက္ရင္ စစ္ကိုင္း ေရာက္သယ္ေလ"
"ေဟာဗ်ာ သည္လမ္းအူႀကီးက သည္တစ္လမ္းထဲရွိတာ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ လမ္းေတြရွိေသးမွတ္သာပဲ။ က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းက သည္ေလာက္ ရြာဆက္မျပတ္ ဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္"
"ေျပာပါဦး"
"ဘယ္လမ္းကသြားသြား လမ္းသံုးမႊာေတာ့ ေရာက္သာခ်ည္းပဲ။ ဘိုးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုလို႔ ေခၚၾကသာ၊ အဲသာေတာ့ က်ဳပ္ၾကားဖူးသယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခုသြားသာက ဘုိးေတာ္ဇရပ္ ဦးတိုက္မွာ ဒန္ေသပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းသယ္သာ မသိသာ"
သည္ေတာ့မွ ကိုခ်စ္တိုး နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ထြက္တဲ့လမ္းဆို တာ သည္ တစ္လမ္းတည္း မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ရွိလိမ့္မယ္။ သည္လမ္းက အခုမွ လမ္းအူေၾကာင္း ေဖာ္ထားတဲ့ လမ္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ လမ္းအူေၾကာင္းေဖာ္ပါဦးေတာ့ ရြာထဲက ဘာျဖစ္လို႔ မျဖတ္တာလဲ။ လမ္းဆိုတာ ရြာေတြကိုအေျခခံၿပီး ေဖာက္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးလည္း မစဥ္းစား တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာ က ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာေနတာဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး လက္ခံလုိက္တယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ နဲ႔ ေငြသံုးေထာင္လိုခ်င္လို႔ လိုက္လာတာဆိုတာလည္း ရိပ္မိသြားတယ္။
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ လိုက္လာတာေပါ့"
"အစစ္ေပါ့"
"ခင္ဗ်ား ဆင္းခ်င္ရင္ ဆင္းလုိ႔ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့"
"သည္အနားေရာက္မွေတာ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရြာက်ဳပ္ မျပန္တတ္ေတာ့ဘူး"
"သည္အနားက ျပန္ေလွ်ာက္တာကမွ နီးလိမ့္ဦးမယ္၊ ၾကာေလ ခင္ဗ်ား ပိုဆုိးေလေပါ့"
ဂက္စ္ဆရာက ေတြခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပျပျမင္ေနရတဲ့ ရြာဆီကို လည္ဆန္႔ၾကည့္ တယ္။ တစ္ေအာင့္ ေနေတာ့မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္။
"ကိုင္း… ဟိုးကျမင္ရသဲ့ ရြာဘက္လယ္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္သာ ပဲ၊ အဲသည္ရြာ ေရာက္ရင္ ေမးစမ္းျပန္႐ံုေပါ့၊ တတ္ႏုိင္ဘူး"
ဂက္စ္ဆရာ ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုခ်စ္တိုး ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ သနားလည္း သနားမိပါရဲ႕။ ခမ်ာလုိက္လာမိတာ နဲ႔ မကာမိ ျပန္ေလွ်ာက္ရရွာမွာကိုး။
"ကိုင္း… ဒါျဖင့္လည္း ကိုေက်ာ္သန္း ကားရပ္ဗ်ဳိ႕"
ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္ေပးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက မဆင္းဘူး။ ေပေတာေတလုပ္ေနေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး က တုိက္ပံု ထဲက တစ္ေထာင္တန္သံုးရြက္ႏႈိက္ၿပီး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဂက္စ္ဆရာက သည္ ေတာ့မွ ေငါက္ခနဲ ထၿပီး ကားေဘးက ခုန္ခ်ဖုိ႔ျပင္တယ္။ အားရ၀မ္းသာအဆင္းမွာ လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္ ေျခဆင္း ထားတဲ့ ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းမိပါေလေရာ။
"ဟာ ေခြးမသား ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းရသလား၊ အမယ္ေလး ေလး နာလုိက္တာကြာ"
လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္က ေျပာ႐ံုရွိေသးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက ေအာက္ေရာက္သြားလုိ႔ ကြင္းစပ္ေတာင္ နင္းေနၿပီ။
"ေခြးမသား ေႁမြနဲ႔ေတြ႕မယ့္ေကာင္"
လူ၀ႀကီးက က်ိန္ဆဲေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က မဂၤလာစကား ခုမွေျပာရေတာ့တယ္တဲ့။ ကားက ဆက္ ထြက္လာ ျပန္ေရာ။ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးလာတယ္။ ကားက ျမင္းလို ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တာပါ။ ေျမေစး တံုးႀကီးေတြဆိုေတာ့ တစ္တံုးၿပီးတုိင္း တစ္တံုးေပၚတက္ေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ဒါကို ျမင္ေတာ့ ညည္းတယ္။
"ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက ဖံုးလုိက္ျပန္ပါ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္တည္းဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာ"
"မဟုတ္ဘူး ခ်စ္တိုးရ၊ ခ်စ္သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းကေလးဆိုတာမွ မွန္တာ"
ဦး၀ိန္ က ၀င္ေျပာေတာ့ ကိုမွတ္တင္ကလည္း အားက်မခံ၀င္ေျပာေရာ။
"ေပတစ္ရာဆီေလွ်ာက္ပါလို႔ ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္ဆိုတာ သည္လမ္းမ်ဳိးေပါ့ကြာ"
ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ ကုပ္က်ဳိးေနၿပီ။ ခမ်ာလည္း စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ စကားလည္း မေျပာဘူး။ သူ႔ဆရာကို ေရာ၊ လူႀကီးေတြကိုပါ အားနာဟန္တူပါရဲ႕။ ရြာက မိန္းကေလးခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႔ ျဖစ္ရွာ ေရာ့မယ္ လို႔လည္း ေတြးမိပံုေပၚရဲ႕၊ ကိုခ်စ္တိုးကို နာရီေမးေတာ့ တစ္ခ်က္တဲ့။ ကိုေက်ာ္သန္းကားက ပတပ္ ေတြ မနားတမ္းရပ္ရာက ကား တကယ္ရပ္သြားပါေလေရာ။ ကိုခ်စ္တိုးလည္း လန္႔သြားတယ္။ ဘီးမ်ား ေပါက္ေရာ့လား။ ဘီးေပါက္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြေျပာသလို ရြာလည္ၿပီကိုး။
"ကိုေက်ာ္သန္း ဘာတုန္းဗ်ဳိ႕"
"ေရွ႕မွာ ႏြားသမားေတြဗ် ေမးပါဦး၊ အေနာက္က တက္လာၾကတာပဲ"
ကိုခ်စ္တိုးက ေနာက္ခန္းက မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏြားသမားေလးေယာက္၊ ႏြားက အေကာင္ အစိတ္ ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ႀကဳိးေတြတြဲၿပီး ဆြဲလာၾကတယ္။ ႏြားအေရာင္းအ၀ယ္သမားေတြဆိုေတာ့ ရြာစဥ္လွည့္ ႏြားအလဲအထပ္ လုပ္ၾကတဲ့လူေတြ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိလိမ့္မတုန္း။ ႏြားသမား ေတြက ကားေတြ႕ေတာ့ ေအာက္ဖက္ လယ္ထဲဆင္းေပးၾကတယ္။
"ဗ်ဳိ႕ဆရာေတြ ေမးစရာရွိလုိ႔ပါ၊ လယ္ျပင္ႀကီးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္လိုေသးသလားလုိ႔"
ႏြားသမားထဲက ေခါင္းေဆာင္က အခုမွ စိတ္ေအးသြားပံုနဲ႔ ႏြားေတြကို ေတာင့္လုိက္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။
"ခင္ဗ်ား တို႔ က လယ္ျပင္ႀကီး သြားၾကဖို႔လား"
"ဟုတ္တယ္"
"သည္ကဆက္သြားရင္ ဘုိးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုး ေရာက္လိမ့္မယ္၊ အဲသည္ေရာက္ရင္ ႏြား၀န္တင္လွည္း ေတြ ရွိပါဗ်ား၊ လမ္းက သံုးမႊာဆိုေတာ့ ေတာင္ဘက္ဆက္လုိက္ရဦးမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က လမ္းမွားလာတာ၊ ဟိုးေျမာက္ဘက္ မွာ ဒါမ်ဳိးတစ္လမ္းရွိေသးတယ္ဗ်။ အဲသည္သြားမွ လယ္ျပင္ႀကီးတို႔၊ ကိုင္းကုန္းတို႔၊ ယင္းမာပင္ ေျခာက္ တို႔၊ နဘဲကုန္း တုိ႔ ဆက္ေရာက္သာရယ္"
"ဒါဆို သည္လမ္းက ဘာတုန္း"
"ဒါက ကုမၸဏီသံုး လမ္း ေနမွာေပါ့၊ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဖ်ားမယ္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြ ေဆာက္ ေနတာ၊ သူတို႔ကုိယ္ပိုင္ လမ္းလုပ္မယ္နဲ႔တူတာပဲ"
"အဲသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဆက္သြားရင္ ရၿပီေပါ့"
"အင္"
"ဘာတုန္းဗ်"
ႏြားသမားေတြက စကားတစ္ခြန္းက်န္ေနသလို လုပ္ေနေတာ့ ကုိခ်စ္တိုးက ဘာလဲသိခ်င္လို႔ ေမးလုိက္ တာပါ၊ ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္က လက္ညႇဳိးထိုးျပတယ္။ နီးနီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္း တဲ့ေနရာပါ။ သူျပတဲ့ေနရာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သစ္ပင္ကေလးတစ္ပင္ ေတြ႕ရတယ္။
"အဲသည္ သစ္ပင္နားမွာ ဧရာမခ်ဳိင့္ႀကီးရွိတယ္။ လမ္းက်ဳိးေနသာဗ်၊ တစ္ေန႔က မိုးရြာထားေတာ့ ဗြက္ ေတြလည္း လည္လို႔။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ လယ္ထဲက ပန္းခဲ့ရသယ္"
သည့္ထက္ေသခ်ာတဲ့သတင္းေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ေတာင္ လယ္ထဲကပန္းခဲ့ရတယ္ဆိုမွေတာ့ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ကားေကာ လယ္ထဲက ပန္းၿပီး ေမာင္းရင္ ရသလားဆိုေတာ့ မရေလာက္ဘူးတဲ့။ လမ္း ေဘးမွာ ေျမာင္းလိုခ်ဳိင့္ႀကီးေတြရွိသတဲ့။ သည္ေတာ့ ကားေကာ လမ္းက်ဳိးေပၚက ျဖတ္ေမာင္းလုိ႔ရႏုိင္သ လားဆိုေတာ့ ဗြက္နစ္မွာပဲတဲ့။
"ခင္ဗ်ား တုိ႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါၾကတုန္း"
"ရွစ္ေယာက္"
"မရေလာက္ဘူး၊ ကားအခြံခ်ည္းေမာင္းၿပီး လူေတြတြန္းမွရမွာ၊ ရမယ္ဆိုသာေတာင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပါသဲ့ လူ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ထင္သာေနာ္ မရေလာက္ဘူး"
"အဲသည္ေလာက္ေတာင္လား"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔သြားရင္ ေတြ႕မွာပဲေလ"
ဟုတ္သားပဲ၊ ႏြားသမားေတြက ညာစရာအေၾကာင္းမွမရွိပဲကိုး။ ဆက္ေမာင္းရင္ေတြ႕မွာပဲ။ ေတြ႕ပါၿပီတဲ့ ကားေပၚပါတဲ့လူန႔ဲတင္ မရဘူးဆိုမွေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ သည္မွာတင္ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ႏြားဆ ရာေတြကို အဲသည့္လမ္းက်ဳိးအထိ လုိက္ခဲ့ပါဗ်ာလို႔ ေခၚတယ္။ လမ္းက်ဳိးတစ္ဖက္ကို ကားေက်ာ္တာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးမယ္လုပ္ေရာ။ ႏြားဆရာက စိတ္၀င္စားေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏြားသမားေတြက သေဘာ မတူ ခ်င္ၾကဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားႏြား၀ယ္၊ ႏြားအလဲအထပ္လုပ္လာတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ မွာ မဟုတ္လား။ အသြားအလာမရွိေသးတဲ့ ကုမၸဏီပိုင္လမ္းဘက္က ထြက္လာၾကတယ္ဆိုကတည္းက လူေရွာင္ တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲကိုး။
"က်ဳပ္တုိ႔က အခ်ိန္နဲ႔သြားၾကရမွာဗ်၊ တစ္ရြာတစ္ရြာ ႏြားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ကူးျဖစ္သာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ တုိ႔ ကလည္း သုတ္သုတ္ရယ္"
ႏြားသမားတစ္ေယာက္က ျငင္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ပယ္ခ်တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေခါင္း ေဆာင္ က လုပ္ခ်င္တယ္။တပည့္ေတြက မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲလို႔ ေျပာ ေနတာလား၊ တကယ္ပဲ သူတို႔အလုပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလုိ႔လား၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရင္ လုိက္လာဖုိ႔ မ်ားတယ္။ သူတုိ႔ကခ်ည္း လူေလးေယာက္။ ႏြားက အေကာင္အစိတ္ေလာက္။ လူေရာ၊ ႏြားေရာ၊ ကား ေပၚ က လူေတြေရာ ၀ုိင္းတြန္းရင္ လမ္းက်ဳိးကိုေက်ာ္ႏုိင္မယ္။
"က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ဗ်ာ၊ ကား၀ိုင္းတြန္းေပး လမ္းေက်ာ္တာနဲ႔ က်ဳပ္ တစ္ေသာင္းေပးမယ္"
တစ္ေသာင္း ဆိုေတာ့ ႏြားသမားေတြက လမ္းေပၚက ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံလို႔သေဘာထားၾကပံုေပၚ တယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီ။ လုိက္ၾကမယ့္ပံုလည္း ေပၚေနၾကၿပီ။ ကိုခ်စ္တိုး က "ကဲပါဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္ သံုးေထာင္ ကိုက္ေအာင္ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးပါမယ့္"လည္းဆိုေရာ ႏြား သမား က လုိက္ခဲ့မယ္ျဖစ္ကေရာ။
ဒါေပမယ့္ ႏြားေတြက အေကာင္အစိတ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ႏြားေတြ တန္းလန္းနဲ႔လုိက္မျဖစ္ဘူး။ သည္ ေတာ့ ႏြားေတြထိန္းဖို႔ ႏြားသမားတစ္ေယာက္ထားခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သံုးေယာက္က လုိက္ခဲ့ၾကဖုိ႔ သေဘာတူ ၾကတယ္။ ႏြားေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႏြားသမားခမ်ာ ေနပူႀကီးထဲ ႏြားအေကာင္အစိတ္က ႀကဳိးေတြစုကုိင္ ၿပီး က်န္ခဲ့ ရတာဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကဖို႔ မွာရွာရဲ႕။ ႏြားသမားေတြက ကားေပၚတက္တာနဲ႔ ကို ေက်ာ္သန္းက ကား ကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။
"အားနာလို႔သာရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွယ္မုိက္လံုးႀကီးလိုက္တာ၊ သည္လမ္းစေဖာက္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကား ပထမဆံုး ေမာင္းလာတာ ထင္တာပဲ"
"ကုမၸဏီကား ေတြက မသြားၾကဘူးလား"
"လမ္းအူေၾကာင္း ရွိေသးသာဗ်၊ သူတို႔ကဟိုးေျမာက္ဘက္လမ္းဘက္က ၀င္ၾကသာ ေ၀းေတာ့ေ၀း သယ္။ သည္လမ္းေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူတို႔ သံုးမယ့္သေဘာေပါ့"
မဂၤလာ စကားေျပာၾကမယ့္ လူႀကီးေတြလည္း ႏြားသမားနဲ႔ေတြ႕မွ ခင္ဗ်ားတုိ႔မုိက္လံုးႀကီးလုိက္တာ ျဖစ္ ကေရာ ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ လူေလးေယာက္ ႏြားအေကာင္အစိတ္ နဲ႔ ေတြ႕လုိက္ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတာ မဟုတ္လား။ တာလမ္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလး သြားရတယ္။ ကားကလည္း လမ္းက်ဳိးမေရာက္ခင္ ႐ုန္းရတာနဲ႔တင္ ခ်ဴသံပါေနၿပီ။ ေညႇာ္လိုက္တာ လည္း တူးလို႔။ သည္လိုနဲ႔ ကားက လမ္းက်ဳိးထိပ္ရပ္မိကေရာ။
(၇)
လယ္ျပင္ႀကီးထန္းေတာထဲမွာ ရြာကာလသားေလးငါးေယာက္ ထန္းရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း မူးေနၾကပါၿပီ။ လယ္ျပင္ႀကီးသားက သံုးေယာက္၊ လယ္ျပင္ႀကီး ရဲ႕ေတာင္ဘက္ကပ္လ်က္ အုန္းပင္ေကာက္ က ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို လုိက္ ဧည့္ခံရင္း ရြာခံသံုးေယာက္ကပါ ေသာက္ေနၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သည္လိုပါပဲ။ သူ႔ရြာေရာက္ေတာ့ သူ ဧည့္ခံ၊ ကိုယ့္ရြာေရာက္ေတာ့ကိုယ္ဧည့္ခံကိုး။ အရက္ႀကဳိက္သူ အရက္၊ ထေရႀကဳိက္သူ ထေရေပါ့ေလ။ သည္မနက္ အုန္းပင္ေကာက္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ ေသာင္းစိန္အတြက္ေတာ့ အကြက္ ရသြားတယ္။
ကေန႔မနက္ ရြာက မစြန္မသမီး ေအးသီကို မႏၱေလးကစက္ဆရာက လာေတာင္း မယ္၊ ျမန္းမယ္ ဆိုကတည္းက ေသာင္းစိန္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနၿပီ။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ တစ္ ပိုင္းေသလို႔၊ ေအးသီ ကလည္း ေသာင္းစိန္ ကို မႀကဳိက္လိုက္တာ တစ္ပုိင္းေသလို႔ဆိုေတာ့ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ မွ လူးေရာ ဘာမွေတာ့ မဆက္စပ္ဘူးေပါ့ေလ။ ေသာင္းစိန္က တစ္ဖက္သတ္ႀကဳိက္လုိက္တာ တစ္ပုိင္း ေသလို႔။
ေအးသီတို႔က ဆင္းရဲတယ္ ဆိုေပမယ့္ အက်င့္စာဂ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ရြာကသိၾကတယ္။ မုဆုိးမသား အမိ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ သေရာ္ေမာ္ကား မလုပ္၀ံ့ၾကဘူး။ ပေရာပရီလုပ္ဖို႔မ်ားေတာ့ ေ၀းေရာ။ မစြန္မ ကလည္း ႏႈတ္ကၾကမ္းၾကမ္း မဟတု္လား။ လူက အ႐ိုးပိန္ဆိုေပမယ့္ က်စ္လုိက္တာ သံေခ်ာင္း က်လို႔ ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ခ်င္းဆုိင္႐ုိက္ရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားက်ဳိးက်သြားႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေသာင္းစိန္ က ေအးသီကို အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိစိတ္ကေလးေတြ ၀င္ၾကပါၿပီဆိုကတည္းက ႀကဳိက္တာပါ။ ရြာထဲ မွာ ေအးသီ ထက္ ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ပိုက္ဆံရွာတာေတြ မ်ားပါရဲ႕။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ေအးသီမွ ေအးသီ တန္းတန္းစြဲ ေနတာ။ ရြာကေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ သည္လိုပါပဲရယ္လို႔ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ ျဖင့္ ေအးသီ ကေကာ ဘယ္သူ႔ႀကဳိက္သလဲေမး။ အဲသလိုလည္း မရွိပါဘူး။
အပ်ဳိျဖစ္ပါၿပီဆိုကတည္းက လူပ်ဳိေပါက္ေတြက သူငယ္ခ်င္းလို ခင္မင္ၾကတာရွိသလို ပိုးခ်င္းပန္းခ်င ္တာ မ်ားလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ က ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ လုပ္ကိုင္စားရတာ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မဆတ္ေဆာ့ အားေပါင္ေတာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုေတာ့ လန္႔ၾကတဲ့သူငယ္ေတြ မ်ားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ မလန္႔ဘူး။ ေအးသီ မွ ေအးသီ။ ေသာင္းစိန္တို႔မိဘမ်ားက နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေသာင္သာၾကတယ္။ ေအးသီ တို႔ထက္ စီးပြားေရးေကာင္းတယ္။ ေငာင္းစိန္က မုိက္မုိက္ရမ္းရမ္း ဆုိမႏုိင္ေျပာမႏုိင္ဆုိတာမ်ဳိး မဟုတ္ ေပမယ့္ အိမ္ က ႏြားေတာင္ တစ္တုိင္ကတစ္တိုင္ ေျပာင္းခ်ည္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေရတစ္ထမ္း မထမ္းဘူး။ ႏြားစားက်င္းထဲ ပဲေလး၊ ေမွာ္ေလး ႏွံ႔ေအာင္လွန္လုိက္စမ္းပါဆိုတာေတာင္ လွန္ ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးသီက ဒါေၾကာင့္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကဳိက္ခ်င္လို႔ကို မႀကဳိက္တာပါ။
"ေအးသီ နင္ မာနႀကီးလုိက္တာဟာ၊ ငါနဲ႔မ်ား စကားမေျပာခ်င္သလိုပဲ"
"ဘာမာနမွ မရွိပါဘူးဟယ္၊ လူမွ ထမင္းအႏုိင္ႏုိင္ ရွာစားေနရတဲ့ဟာ၊ ဘယ္ကမာနကလာၿပီး ရွိရမွာ တုန္း၊ နင္ နဲ႔ မွ မဟုတ္ေပါင္၊ ဘယ္သူန႔ဲမွကို စကားေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူး"
"ေနဦး ငါ ေျပာထားတာေလးေတာ့ အေျဖေပးခဲ့ပါဦး"
"ဘယ္ဟာမ်ားပါလိမ့္"
"ဟိုေလဟာ နင့္ကို ဘုရားပြဲရက္က ေဒြးစံေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္မွာ ေျပာခဲ့တာေလဟာ ေအးသီကလဲ"
"နင္ မူးမူးနဲ႔ေျပာတဲ့စကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ ငါက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ မွတ္မိမွာတုန္း"
"နင့္ကို ႀကဳိက္တယ္ဆိုတာေလ"
"အမယ္ေလးေလး… ေမာင္းေထာင္နဲ႔ ေတာင္ငူ မအပ္မရာ"
ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္က အဲသလိုျဖစ္ေနက်။ ေသာင္းစိန္က အလွဴရွိလု႔ိ၊ ရြာဘုရားပြဲရွိလို႔၊ ဆြမ္းေတာ္ ႀကီးတင ္ရွိလိ္ု႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိစုၾကတဲ့ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ ေအးသီအနား မရရေအာင္ ကပ္ၿပီး ပ်ားမ်ား၊ ပိတုန္းမ်ား "႐ုန္း"ၾကသလို တဒီဒီနဲ႔၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္တယ္။ ေအးသီကလည္း ေခါင္း ထဲ မသြင္းပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာက ရြာသားခ်င္း၊ ကာလသား ကာလသမီးခ်င္းပဲေလဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ သည္းခံ လုိက္တာ မ်ားပါတယ္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နီးရာထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္လုိက္ တာပဲ။ ေသာင္းစိန္ မိဘမ်ား က သူတုိ႔သားက ေအးသီႀကဳိက္ေနတာကို မၾကည္သာခ်င္ဘူး။ ေအးသီက မႀကဳိက္ဘူး ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ မုဆုိးမသမီးက အေျခႀကီးလုိ႔ ငါတို႔သားမွမႀကဳိက္ရေအာင္ ဘာမို႔လို႔ တုန္း ဆိုတာ ပါသလို ႀကဳိက္လုိက္မွာလည္း စိုးၾကတယ္။
"ေသာင္းစိန္ေနာ္ စြန္မ သမီး လင္းယုန္မမ်ား၊ မင္းက အေကာင္းလုပ္လုိ႔"
"ဘာတုန္းဗ်၊ အေမတုိ႔ကလည္း တစ္မ်ဳိး"
"ဘာတစ္မ်ဳိးလဲ နင္ စြန္မသမီး ေအးသီကိုႀကဳိက္ေနဆို၊ ေအးသီ ေနာက္တေကာက္ေကာက္ဆုိ၊ ဘာမ မို႔ တုန္းေတာ္… ဆန္အိုးထဲ ဆန္လက္ႏွစ္လံုး မျပည့္တဲ့ဟာေတြ"
"အေမတု႔ိ စကားေတြ လြန္သေနာ"
"ဘာလြန္ရမွာတုန္း၊ ခံုဖိနပ္စာေနာ္၊ ႀကဳိက္သံမ်ား ၾကားလုိ႔ကေတာ့ ခံုဖိနပ္ၾကည့္"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔က သူမ်ားခ်စ္ျခင္းခြဲဖုိ႔ေလာက္ ေခ်ာင္းေနၾကတာ၊ ေအးသီက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
"ေအာင္မာ ဘာျဖစ္ေနေန၊ နင္ မႀကဳိက္ရဘူးဆို မႀကဳိက္ရဘူး"
"အခ်စ္ ကို အဲသလို ပိတ္ပင္လို႔ရမလားဗ်"
ေသာင္းစိန္နဲ႔ မေအကလည္း ေအးသီကိစၥနဲ႔ တက်က္က်က္ပါ။ ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ ေသာင္းစိန္တစ္ ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကဳိက္တဲ့လူရွိၾကပါတယ္။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကပဲ သူ႔ရည္းစား လိုလို ေျပာေနေတာ့ တစ္ျခားကာလသားေတြက လက္ေလွ်ာ့ကုန္ၾကတာလည္း ပါတယ္။ ေအးသီကို ပိုးေလ မရေလ၊ မရေလ ပိုးေလေနလာခဲ့ၾကတာ အရြယ္ေတြေတာင္ ရၾကလွၿပီ။ ေအးသီဆိုရင္ ဆယ့္ ရွစ္ႏွစ္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ရွိၿပီး။ ေသာင္းစိန္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ေအးသီကို ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က တည္းက ႀကဳိက္ခဲ့တာ အခုလိုအပ်ဳိႀကီးလံုးသန္ တစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖစ္လာေတာ့ ေသာင္းစိန္က ပိုေတာင္ ႐ူးလာ ၾကတယ္။ ေအးသီတို႔သားအမိခမ်ာလည္း ၀င္ေငြရႏုိင္သမွ် စုစုက်စ္က်စ္ ရွာၾကရတာကေတာ့ မ ထူးပါဘူး။ လတ္လတ္ ေလာေလာကေလး ၀တ္ႏုိင္၊ စားႏုိင္ဖို႔ ထည့္မတြက္ေပမယ့္ အျမင္ကေလး တင့္ တယ္ေအာင္ ေတာ့ ဆင္ရတာကိုး။ သည္လိုဆိုေတာ့ ေအးသီက ပိုေတာင္လွလာတယ္လို႔ ေသာင္းစိန္ တြက္တယ္။
"ေအးသီရယ္ နင့္အတြက္ ငါ့မွာေစာင့္စားရတဲ့ရက္ေတြလည္း ၾကာပါၿပီဟာ၊ ေတာင္ထိပ္ၾကာေပါက္ အ ေနာက္ေန၀င္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္…"
"ေသာင္းစိန္ ရြာျပဇာတ္လာမလုပ္နဲ႔၊ နင့္ကို တစ္ခါတည္းေျပာမယ္၊ ငါ့အေမ မရွိေတာ့ရင္ ငါ သီလရွင္ ၀တ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးၿပီးသား အေမရွိေသးလို႔သာ"
"နင့္ဟာ မဟုတ္တာ၊ နင့္အေမေသဦးေတာ့ ငါ ရွိပါေသးတယ္"
"နင့္ေၾကာက္လို႔ ၀တ္မွာေဟ့"
ေသာင္းစိန္နဲ႔ ေအးသီကေတာ့ အေျခအေနကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးကို သနပ္ခါးပို႔ရ တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေအးသီက ေျပာင္းလာတယ္။ သနပ္ခါး လက္ခံေရာင္းေပးတဲ့ မတင္ၾကည္တို႔ဆီ အ၀င္ အထြက္ရွိရာက ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မလြင့္ဖူးတဲ့ ေအးသီ စိတ္ကေလးေ၀့ခ်င္လာ ပါေရာ။ လယ္ျပင္ႀကီးရြာစြန္မွာ အိမ္ကုပ္ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနရတဲ့ဘ၀က မႏၱေလးမွာ အ ေျခခ်ခြင့္ရရင္ ဘ၀တစ္ဆင့္တက္ရတာပဲလုိ႔ တြက္တာပါပါတယ္။ မေအႀကီးကိုလည္း ေအးသီ သနားမိ ပါရဲ႕၊ ခ်စ္သူ န႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ေတာင္ မေအကိုပါ ထည့္စဥ္းစားေပးမယ့္ လင္သားမ်ဳိးမွျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အရင္အကဲခတ္ရတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ႐ိုးသားတယ္။ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းမယ့္ ရာသက္ပန္သမားဆိုတာလည္း အကဲခတ္မိတယ္။ သည္ၾကားထဲ မတင္ ၾကည္ ကပါ အာမခံလုိက္ေသးတာေကာ။
သည္လိုနဲ႔ ေအးသီကို မႏၱေလးသား စက္ဆရာက ေတာင္းရမ္းေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း ၾကားေရာ ေသာင္းစိန္ က ရြာေရွ႕ေတာင္ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္ပါေရာ။ သည္သတင္းဟုတ္မဟုတ္ စံု စမ္းတယ္။ စံုစမ္းဖုိ႔က ခက္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔ေမးရမွန္းလည္း မသိဘူး။ မစြန္မနဲ႔ ေအးသီတုိ႔သတင္းကို သည္ႏွစ္ေယာက္ ဆီကလဲြရင္ တစ္ျခားဘယ္ကမွ မရႏုိင္ေလေတာ့ ေသာင္းစိန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ ပင္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ မနက္ည ေအးသီကိစၥခ်ည္းေပါ့။
"ငါေတာ့ ေအးသီကို ခုိးေတာ့မကြာ၊ သည္လိုမလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အုန္းပင္ေကာက္ ကို ခုိး ေျပး လုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ရြာခ်င္းက ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ မစြန္မ လိုက္လာလိမ့္မယ္"
"ဟ… ေသာင္းစိန္ရ ခုိးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္သားႀကဳိက္မွ ခုိးရတာေလကြာ၊ ေအးသီက မင္းမ်ား ေခြး႐ူး ေလာက္ေအာက္ေမ့တဲ့ဟာ၊ အကုန္အဖမ္းခံေနရပါ့မယ္ကြာ"
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္ကို တေစာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်းဆိုတာ သိၾကေတာ့သည္စီမံကိန္း မွာ မပါ၀ံ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းစိန္တုိက္ေနတဲ့ ထန္းရည္ကလည္း ဗိုက္ကားေအာင္ ေသာက္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ စိတ္ကုန္ေအာင္လည္း မေျပာ၀ံ့ၾကဘူး။
"ေနဦး မင္းက ဘာၾကားလုိ႔လဲ ေသာင္းစိန္ရ"
"ေအးသီက မႏၱေလးမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့ကြ၊ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားတာပါကြာ၊ စံုစမ္းလို႔လည္းမရဘူး"
"မင္းက ဘယ္က ၾကားတာလဲ"
"ေအးသီက ေျပာတာ၊ သူ႔မွာရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့၊ လာေတာင္းရမ္းေတာ့မွာတဲ့"
"ၿပီးတာပါပဲကြာ၊ ခမ်ာမ်ားသားအမိ ဆင္းရဲၾကပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပါတဲ့၊ မင္း ရင္အနာ ခံလုိက္ပါ ေသာင္းစိန္ရယ္"
"ဘာရယ္ကြ၊ ရင္အနာခံရမယ္ ဟုတ္လား၊ ေသာင္းစိန္က တစ္ရြာသားလက္ေတာ့ အပါမခံဘူး၊ လယ္ျပင္ႀကီး သား ေသြးရဲတာ ျပရေခ်ေသးေပါ့ကြာ"
ထန္းရည္အုိး ကလည္း ပိုးလုိးပက္လက္။ ေသာင္းစိန္တုိ႔ကလည္း ေမွာက္ခံုပက္လက္။ အရင္ သတိျပန္ လည္လာသူက ပုဆိုးစဆြဲၿပီး ထျပန္ရာကေန လူစုကြဲသြားၾကေရာ။ ညေနဘက္ ျပန္စုမိၾကျပန္ေရာ။ ေသာင္းစိန္ လည္း ထန္းရည္ဖိုးဆပ္ရတာနဲ႔ ကုန္လွၿပီ။ ေအးသီကိုမရေလ စိတ္ညစ္ေလ၊ စိတ္ညစ္ေလ ေသာက္ေလဆိုေတာ့ လူမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ အုန္းပင္ေကာက္ သား ထြန္းရီ က စကားတစ္ခြန္း သတင္းေပးတယ္။ သည္သတင္းက ေသာင္းစိန္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္း။
"ေသာင္းစိန္ ေအးသီ မင္းကိုအႀကဳိက္တာ ငါသိၿပီ၊ နတ္က လုပ္ထားတာကြ"
"ဘယ္လိုကြ ထြန္းရီ၊ ဘယ္လို နတ္ကလုပ္ထားတာတုန္း၊ ၾကားလာတာ ေျပာစမ္းပါကြာ"
"မင္း ျပႆနာေတာ့ မရွာနဲ႔၊ မင္းအေမက နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီးနဲ႔ အတားအဆီးေတြ လုပ္ေနတာတဲ့၊ တုိ႔ရြာထဲက မခင္ေသာင္းက မင္းတုိ႔ရြာက နတ္ကေတာ္ေဒၚမူနဲ႔ ခင္လုိ႔ ေျပာရာကေန ငါၾကားလာတာ"
"လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နတ္က မခ်စ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရသလားကြ၊ မဟုတ္တာ"
"ရတာေပါ့ကြာ၊ မင္းတုိ႔အိမ္မွာ နတ္စင္ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ နတ္စင္ေပၚမွာ နတ္ေရအိုးအသစ္ကေလးရွိ လိမ့္မယ္၊ အုန္းသီးတစ္လံုးလည္း ရွိလိမ့္မယ္၊ မယံုရင္ မင္းၾကည့္လိုက္"
တစ္ရြာသားက အပ္က်မပ္က်ႀကီး ေျပာေနၿပီဆိုေတာ့မွ ေသာင္းစိန္ သူအိမ္ကနတ္စင္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ အိုးကေလးတစ္လံုးေပၚမွာ အုန္းသီးခြံကြာတစ္လံုး ျမင္ေနတာၾကာၿပီပဲ။ လက္စသတ္ ေတာ့ သူ႔အေမက ေအးသီနဲ႔သေဘာမတူလုိ႔ နတ္ကေတာ္ေခၚၿပီး နတ္နဲ႔ခြဲခုိင္းထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးသီ က ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တာ၊ ခုမွ ဇာတ္ရည္လည္ရေတာ့တယ္ ေပါ့၊ ေတြးရင္းက ေဒါသေတြျဖစ္လာလို႔ နတ္စင္ေရာ အုန္းသီးပါ သည္ကေန႔ေတာ့ ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ကြာ လုိ႔လည္း စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။
"ေနပါဦး အုန္းသီ တင္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ"
"အုန္းသီးဆိုတာ အသ ေလကြာ၊ ေအးသီေပါ့၊ နတ္ ကို ေအးသီနဲ႔ ေပးစားပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့"
"နတ္နဲ႔ ေပးစားေတာ့ နတ္က မင္းနဲ႔မႀကဳိက္မိေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ တားတာေပါ့ဟ"
"ၾကည့္စမ္း အေမတုိ႔မ်ား ကုိယ့္သားသမီးဘက္မလုိက္၊ နတ္ဘက္မ်ား လုိက္ရတယ္လို႕ကြာ"
အဲသည္ေန႔က အုန္းပင္ေကာက္သား ထြန္းရီကို ေသာင္းစိတ္က ထေရမူးေအာင္ တိုက္တယ္။ ေက်းဇူး ေတြေတာင္ တင္ေနေသးတာပါ။ တစ္ျမဴၿပီးတစ္ျမဴေသာက္ၾကတာ ဘယ္ႏွအုိးရွိမွန္းေတာင္ မသိၾက ေတာ့ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္က အိမ္ျပန္ၿပီး နတ္စင္ဖ်က္မယ္လုပ္ေတာ့ သတင္းေပး ထြန္းရီလည္း မူးမူးနဲ႔ ေျပးေရာ။ အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္က အုိးကို႐ုိက္ခြဲ၊ နတ္စင္႐ုိက္ခ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ဖေအက ေရထမ္း ထမ္းပိုး နဲ႔ လုိက္႐ိုက္ေတာ့မွ လံုးေနေအာင္ ေျပးေတာ့တာပါ။
သည္ကတည္းက နတ္ေရစင္အိုးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးသီကလည္း ေသာင္းစိန္ကို မႀကဳိက္ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္ က နတ္ကို အုန္းသီးဆက္လုိ႔မႀကဳိက္ခဲ့တာလုိ႔ယံုေတာ့ နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီး အိမ္ကိုသြားတယ္။ ေရစင္ဖုိး ကန္ေတာ့ တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဒၚမူႀကီးက ေသာင္းစိန္ျဖစ္ခ်င္တာကို သေဘာေပါက္လုိက္ၿပီ။ မေအကခုိင္းလို႔ အုန္းသီဆက္ခုိင္းသလိုပဲ ေသာင္းစိန္က ေရစင္ဖိုး ဆက္ေတာ့လည္း အေဆာင္ေပးျပန္ ေရာ။ ေသာ့အိမ္တစ္လံုး ေဆာင္ရမတဲ့။ ေအးသီက ျပန္မႀကဳိက္ရင္ မင္း ႀကဳိက္သလိုေျပာဆိုၿပီး နတ္ကေတာ္က အာမခံလိုက္ေတာ့ ေသာင္းစိန္ကလည္း ယံုတယ္။
"ေသာ့အိမ္ဆိုတာ ဘာတုန္းဗ်"
"ေမာင္ေသာင္းစိန္ကလဲ အသကို… သအနဲ႔ ျပန္တုိက္တာဟဲ့"
"နားမလည္ဘူးဗ်"
"ေအးသီက အသ၊ ေသာ့အိမ္က သအ၊ အုန္းသီး ကို ေသာ့အိမ္နဲ႔ ကက္ကင္းျပန္႐ုိက္တယ္ေခၚတယ္။ ေသာ့အိမ္ ေသးေသးရွာၿပီး မင္းလည္ပင္းဆြဲရမယ္။ သည္အတုိင္းေတာ့ မစြမ္းဘူးေပါ့။ ငါရြတ္ဖတ္ၿပီး အသက္သြင္း ေပးမယ္။ သံုးဆယ္ခုနစ္မင္း အပ္ရမွာဆုိေတာ့ ေငြသံုးရာ့ခုနစ္ဆယ္တင္ရမယ္"
"တင္တာဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်က္ခ်င္း ထႀကဳိက္ပါ့မလား"
"ဟဲ့ နတ္ဆိုတာ မႈိင္းမႈိင္းၿပီး မတာဟဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မႈိင္းမတယ္ေျပာတာ။ ေအးသီ မင္းဘက္မပါေတာ့ ငါ့ ေျပာလွည့္… နတ္ဟဲ့၊ အာဂမွတ္ေနသလား"
အဲသည္ေန႔ကစၿပီး ေသာင္းစိန္လည္ပင္းမွာ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းပူးနဲ႔ ေသာ့ခေလာက္ ကေလးတစ္လံုး ဆြဲထားေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေသာ့ခေလာက္ကလည္း မစြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ေအးသီကို မနက္ျဖန္သန္ဘက္ မႏၱေလး က ကားနဲ႔လာေတာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ရြာထဲျပန္႔ေနၿပီ။ ရြာမွာ ပ်ာေနၾကတဲ့ႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ မစြႏ္မနဲ႔ ေသာင္းစိန္ပါပဲ။ မစြန္မက ၿမဳိ႕လာၾကမယ့္ ဧည့္ေကၽြးဖို႔၊ ေမြးဖုိ႔ရွာရၿပီ။ ေသာင္းစိန္ ကေတာ့ ေသာ့ခေလာက္ေတာင္ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္္ခ်င္ၿပီ။ တစ္ေန႔လံုး ထေရတဲက မထ ေတာ့ဘူး။ ရင္ေတြ လည္း ပူလွၿပီမဟုတ္လား။ သည္ရက္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ကိုလုပ္ရေတာ့မွာကိုး။ အုန္းပင္ ေကာက္သားေတြက မူးလာေတာ့ ေသာင္းစိန္ကို ေျမႇာက္ေပးၾကေရာ။
"အဲသည္ေန႔လာတဲ့ကားကို တို႔လူစု ရြာထိပ္က ဆီး႐ိုက္ၾက႐ံုေပါ့ကြာ၊ လြယ္လြယ္ေလးပါ"
"မင္းတုိ႔ပါရင္ ခ်႐ံုေပါ့ကြာ၊ လယ္ျပင္ႀကီးသား ေသြးရဲတာ ျပလုိက္စမ္းမေဟ့"
အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္တု႔ိ ထေရမူးလုိက္ၾကတာ လူမွန္းမသိၾကဘူး။ ထန္းတဲထဲမွာတင္ တံုးလံုးပက္ လက္ ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။
ခင္ခင္ထူး
No comments:
Post a Comment