ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔
ထြဋ္ဖတ္အဖို႔ ဤေလာကအ၀ွန္းသည္ ေခြးတံဆိပ္ ဓာတ္ျပားကဲ့သို႔ ႏွစ္ဖက္ရ ျဖစ္ေခ်သည္။ တစံုတေယာက္ေသာသူက အေကာင္းဟုဆိုလွ်င္ ထြဋ္ဖတ္သည္ အဆိုးကို ျမင္၏။ အဆိုးကို ျမင္လွ်င္အေကာင္းဟု ဆို၏။ ဤသို႔ ႏွစ္ဖက္ၾကည့္လွ်င္ ႏွစ္မ်ိဳးေတြ႕ရတတ္ေလေသာေၾကာင့္ ထြဋ္ဖတ္အဖို႔ ေလာကႀကီးသည္ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ ဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
တရံတခါ ထြဋ္ဖတ္သည္ ရဟႏၱာႀကီးပမာ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ျခင္း မျဖစ္ခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ရဟႏၱာစစ္ ျဖစ္ႀကီးျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလရကား ထြဋ္ဖတ္၏ ရင္တြင္း၌ လူသာမန္၏ စိတ္သည္ ဇာတိကို ျပလိုေသာေၾကာင့္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္၍ ေနသည္ကိုကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေလေသာေၾကာင့္ တစိုးတစိသိခဲ့ေလသည္။
.................................
ထြဋ္ဖတ္သည္ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းထြက္ ျဖစ္ေလရကား ၎င္း၏ စိတ္သည္ ေနခ်င္တိုင္းျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေနခ်င္တိုင္း သဘာ၀ကိုမွီ၍ လူျဖစ္လာသူ ျဖစ္ေလရကား ၎ေရာက္ေလရာရာ အရပ္၌ ေနခ်င္တိုင္း၀ါဒကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစၿပီးလွ်င္ ေနခ်င္တိုင္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့ဖူး၍သာလွ်င္ ဤသို႔ေသာ စိတ္၏ လြတ္လပ္ျခင္းကို ရေပသည္ဟူ၍ အၿမဲအသားယူကာ ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
ထြဋ္ဖတ္၏ ရာဇ၀င္အူေပါက္ကို ေလွ်ာက္၍ ၾကည့္လွ်င္ အေတာ္ထူးေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ျဖင့္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ေနစဥ္က ထြဋ္ဖတ္သည္ ေနခ်င္တိုင္း၀ါဒ ျပန္႔ႏွံ႔ေရးကို ေရွးရႈ၍ ေနခ်င္တိုင္း အသင္းတစ္ခု တည္ေထာင္ခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ထိုအသင္းႀကီးမွာ ကမၼ႒ာန္းသေဘာအရ ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္ ဟူ၍ ရွိရာ ဥပါဒ္ၿပီးသည္ေနာက္ မဌီရမီ ဘင္ ဘ၀သို႔ေရာက္သြားသျဖင့္ ယခုမူကား မရွိေတာ့ၿပီ။
ထိုအသင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအနက္ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကား ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးစံုတို႔၏ လြတ္လပ္ေရးပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအသင္း၏ ၀ါဒမွာ ေလာက၌ ဆိုးျခင္း ေကာင္းျခင္း ဟူသည္ လူတို႔၏ တဒဂၤအလိုကိုလိုက္၍ ျဖစ္သည္။ ေရွးထံုးနည္းနာတို႔သည္ လူ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ထံုးစံဓေလ့ဟူသည္ အေပၚယံသေဘာမွ်ျဖစ္၍ ဒံုရင္းဟူေသာ ပရမတ္သေဘာျဖင့္ ဆင္ျခင္လွ်င္ အလဟႆမွ်သာျဖစ္ရကား လူတကိုယ္လွ်င္ ထင္ရာလုပ္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးသည္ ေမြးကတည္းက ပါသည္ စေသာ ေလာကႀကီးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ ၀ါဒတို႔သာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ထိုအသင္းသည္ တရုတ္ပရမတ္ဆရာႀကီး ေလာင္ဇူး၏ ၀ူေ၀း၀ါဒျဖစ္ေသာ ဘာမွ်မလုပ္ျခင္းသည္ အရာခပ္သိမ္းကို ၿပီးေစႏိုင္၏ ဟူေသာ ၾသ၀ါဒကထာကို ေလးစားသမႈျပဳေသာ အသင္းျဖစ္ေလရာ အသင္းတည္ေထာင္သည္ဟူေသာ ေန႔၌ အင္းလ်ားကန္ေဘးတြင္ ေနခ်င္တိုင္းအသင္းသားတို႔သည္ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး သံုးပါးတို႔၏ လြတ္လပ္မႈကို သရုပ္ေဖာ္ေသာအားျဖင့္ ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း ျပဳၾကသည္ဟု သတင္းသန္႔သန္႔မွ် ၾကားလိုက္ရၿပီးလွ်င္ ၎အသင္း၏ အစအနတို႔ကို စိုးစဥ္းမွ် ေနာက္ထပ္ မၾကားရသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ရသည္မွာ ေက်ာင္းမွ ထြက္လိုက္သည္က စ၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ယခု ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထြဋ္ဖတ္၏ ေျခရာလက္ရာ အစအနတို႔ကို ျပလ်က္ရွိေသာ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနေလရကား ထြဋ္ဖတ္အား ေအာက္ေမ့သလိုလို ရွိမိ၏။ ထြဋ္ဖတ္၏ ေက်ာင္းျဖစ္အင္ကိုလည္း ထြဋ္ဖတ္အား ေျပး၍ ျပလိုေသာ ဆႏၵမ်ားလည္း ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ ေပၚေပါက္လာေသာ ဆႏၵတို႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထားလိုက္ရေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား ထြဋ္ဖတ္သာရွိလွ်င္ ယခု ကၽြႏ္ုပ္ အေျခခံျပဳထားေသာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒတို႔သည္ ေက်ာင္းသားတို႔အား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ အျပဳအမူမ်ားတည္းဟု ကၽြႏ္ုပ္အား ကဲ့ရဲ႔ ရႈတ္ခ် ႀကိမ္းေမာင္း မာန္မဲမည္ကို စိုးရိမ္မိေသာေၾကာင့္တည္း။
တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္းတစ္ရက္ေန႔တြင္ ေရွးအတိတ္က ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒကို သပိတ္ေမွာက္၍ စိတ္၏ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို ျပရာျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔၏ ဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပရန္တာ၀န္သည္ ခ်ည့္နဲ႔ ႏုံနဲ႔ ခြန္အားမဲ့လ်က္ ရွိၾကကုန္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေပၚ က်ေရာက္လ်က္ ရွိေခ်ၿပီ။
ထိုေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထြဋ္ဖတ္အား အဘယ္ေၾကာင့္ ေအာက္ေမ့မိသည္ မသိ။ ထြဋ္ဖတ္သာ ရွိခဲ့လွ်င္ မိမိတို႔ ေနခ်င္တိုင္း ေနခဲ့ေသာေန႔တို႔ကို စၿမံဳ႕ျပန္ျခင္းငွာ ေနခ်င္တိုင္းအစည္းအေ၀း ကို ျပဳလုပ္သည္ဟူ၍ ေျပာမည္မွာ မလြဲၿပီ။
ထိုေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးအတြက္ ဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား စည္းေ၀းၾကကုန္၏။ စည္းေ၀းပံုမွာ ထြဋ္ဖတ္၏ ေနခ်င္တိုင္း၀ါဒအတိုင္း စည္းေ၀းသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။
အေၾကာင္းကား ထိုအစည္းအေ၀း၌ ဥကၠ႒သည္ ဆရာႀကီးေလာ၊ ကိုေခြးေလာ ခြဲျခား၍ မရ။ အက်ိဳးေဆာင္ စာခ်ီဟူ၍လည္း မရွိ။ အမႈေဆာင္လူႀကီးဟူ၍လည္း တစ္ဦးမွ် မျမင္။ အဆို တင္သြင္းရင္း ကန္႔ကြက္သူက ကန္႔ကြက္။ ေထာက္ခံရင္း ျပင္ဆင္ခ်က္ သြင္းသူကသြင္း။ မဆိုင္သည္ကို ဆိုသူကဆို။ ဆိုင္သည္ကို ေရမန္းမန္းသလို ရြတ္သူကရြတ္။
“ဘယ္လို စီစဥ္မလဲေဟ့” ဟု ၾသဇာတိကၠမ ျပည့္စံုဟန္ရွိေသာ ဆရာတစ္ဦးက ေမးသည္ကို ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ သံုးေလးေပါက္ အေျဖေပးၾကသည္မွာ ဘာေတြမွန္းမသိ။ “အၿငိမ့္ၾကည့္ခ်င္တယ္” ဟူေသာ အသံသည္သာလွ်င္ ကြက္တိကြက္က်ားမွ်ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လႊမ္းမိုး၍ သြားေလသည္။
“အၿငိမ့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆရာ” ဟူေသာ အသံတစ္ခုသည္ အျခားအသံတို႔ ရပ္စဲသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ မ်က္စိမႈန္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထံမွ ထြက္ေပၚ၍ လာျပန္ေလသည္။ “ပိုက္ဆံကုန္တယ္” ဟူေသာ အသံလည္း ကမန္းကတန္းေျပး၍ လိုက္လာေသးသည္။ “ပိုက္ဆံကုန္မွာ စိုးရင္ ကရင္အၿငိမ့္ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ငွားမယ္” ဟူေသာ ေဒါသံကေလးလည္း ၾကားရသည္။ “ေကာ္မတီေတြ တေယာက္ တဆယ္ဆိုရင္ တရာေတာင္ ရႏိုင္တာပဲ” ဟူေသာ ကြန္႔သံကေလးလည္း ပါ၏။
ပြက္ေလာရုိက္သံတို႔သည္ တေအာင့္မွ် အနားယူၿပီးေနာက္
“၀ိဇၨာမယ္၊
ရုပါရုံ ခင္ၾကည္၊
တရုတ္မကေလး” ဟူေသာ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ အသံတို႔မွာ ပဲ့တင္ထပ္၍ သြားေလသည္။
ေက်ာင္းဦးတြင္ ဣေႁႏၵ သမၸတၱိျဖင့္ အတင့္အတယ္ စမၸာယ္လ်က္ရွိေသာ ေက်ာက္ဆင္းတုကိုယ္ေတာ္ႀကီးစင္လ်က္ ဝိဇၨာႏွင့္ ရုပါရုံဟူေသာ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ေလေသာအခါ ငါဘုရား၏ ဓမၼစက္သည္ ဤမည္ေသာ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားကေလးတို႔ အေပၚတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔တည္လ်က္ပင္ ရွိေပေသး၏တကား ဟု နားၾကားလြဲ အထင္မွားၿပီးလွ်င္ ဟာသိတုပၸါဒ လကၡဏာကို အထင္အရွား ျပလိုက္ေလသလားမသိ။ ကြၽႏ္ုပ္၏ စိတ္၌ကား ၿပံဳးသေယာင္ေယာင္ရွိသည္ဟု ထင္မိ၏။ အေၾကာင္းသိၿပီးသား ျဖစ္သျဖင့္လည္း အားနာမိ သလိုလိုလည္း ရွိမိ၏။
အတိုရုံးရေသာ္ ထိုညေနတြင္ အၿငိမ့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလွဴေငြ ေစ်းဆစ္ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ အတန္း အနိမ့္ အျမင့္ကို လိုက္၍ ႏွစ္ပဲမွသည္ ႏွစ္က်ပ္အထိ ထည့္ခ်င္သလို ထည့္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခုပ္ လက္ဝါးသံ တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းတုိ႔ျဖင့္ အတည္ျပဳလိုက္ၾကေလသည္။
ဤနည္းႏွင္ႏွင္လွ်င္ ေနခ်င္တိုင္းေန၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေသာ အစည္းအေဝးႀကီးသည္ အၿပီးသို႔ တိုင္၏။
ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာ္ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားတို႔သည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳႏွင့္ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ အလွဴခံထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေလသည္။
ရုပ္စံုေငြဖလားႀကီးမွာ အသေရ တၾကြားၾကြားႏွင့္ ရွိ၏။ ပိုက္ဆံ အေၾကြအႏုပ္တို႔မွာ တခြၽင္ခြၽင္ျမည္၍ ကစားကာေနၾကကုန္၏။ ထိုအၾကားထဲတြင္ ေၾကးညွိတက္ေနေသာ ေၾကးျပား၊ ေမ်ာက္ပန္းမပါေသာ ပိုက္ဆံ၊ အသံဝင္ေနေသာ ဒဂၤါး၊ စကားမေျပာႏိုင္ရွာေသာ မူးေစ့ မတ္ေစ့ႏွင့္ ရင္က်ပ္၍ေနေသာ ငါးမူးျပားတို႔လည္းပါ၏။
ယင္းတို႔သည္ ေညာင္ေစ့ေလာက္လွဴလွ်င္ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ အက်ိဳးခံစားရသည္ဟူေသာ ေစတနာ၏ တိတ္နိမိတ္ကိုေဆာင္ကာ တေျပာင္ေျပာင္ တဝင္းဝင္း ရွိ၏။
ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းကဆိုရင္ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ ဟူေသာ သုတိၾသဘာ မဂၤလာစကားႏွင့္ အိမ္မွာ လူႀကီးမရွိဘူး၊ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္ စကားေျပာေနတယ္ ဟူေသာ ေစတနာဗလဝ တို႔ေၾကာင့္ ရုပ္စံုဖလားႀကီးမွ ေမာ္ၾကြားကာ ဝင့္၍ ေနေလသည္။
ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းဆိုရင္ သည္လို ေပ်ာ္ပြဲမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဆယ္တန္းတစ္ေယာက္မွ မေအာင္ႏိုင္တာပဲ ဟုေျပာရင္း စြန္႔ႀကဲလိုက္ေသာ ဒါနရွင္တစ္ဦး၏ ေလးပဲေသာ အသျပာမွာ ေရမရွိသည့္အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္သလို အသံျပာျပာ ညံစာစာႏွင့္ ေဟာင္ဖြာဖြာလုပ္ရင္း လိုက္ပါလာေလသည္။
ေစတနာသံုးတန္တြင္ တတန္ခြဲမွ်သာ ျဖတ္၍ လွဴလိုက္ေသာ ေငြစကၠဴကေလးတရြက္မွာ ပိေယဟိ ဝိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ ဟူေသာ သစၥာတရားကို ျမင္ေလေသာေၾကာင့္ ဖလားမွ ထြက္၍ မိမိသခင္ခ်စ္ရွိရာသို႔ ေျပး၍ဖက္လိုက္မည့္ဟန္ ျပင္ေနသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြ တၿပံဳႀကီးက မနည္းပင္ ဆြဲထားရေခ်ေသးသည္။
ခရီးစရိတ္ သံုးပဲႏွစ္ျပား အရင္းစိုက္ထားရေသာ္လည္း ထင္သေလာက္ အျမတ္မေပၚသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ေနဆဲတြင္ ဝင္လာေသာ ေငြရွစ္က်ပ္ကေလးမွာ ေမာပန္း၍လာေသာ အလွဴခံခရီးသည္ တစုအား ေရခ်ိဳေအး ဆီး၍ တိုက္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ေမာဟိုက္ျခင္းကို ေျပေစေလသည္။
ငါးပိေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ ငါးစိမ္းေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ တမာကူေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ ရွားပန္းထည္ေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ ပဲေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ မဆလာေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ ဘယေဆးေစာ္နံေသာ ေၾကးျပား၊ ခ်ဥ္ဖတ္ေစာ္နံေသာ ေၾကးျပားတို႔မွာ ဖလားထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ သဒၶါတည္းဟူေသာ အေမႊးရနံ႔ေၾကာင့္ သင္းပ်ံ႕ၾကိဳင္လႈိင္လ်က္ ရွိၾကကုန္၏။
ဤသို႔ သဒၶါေၾကးတို႕ကို စုရင္းႏွင့္ပင္ တန္ေဆာင္မုန္း လဆုတ္ဆယ္ရက္ေန႕သို႔ ေရာက္၏။ အခင္းအက်င္း အျပင္အဆင္တို႔ကို စီစဥ္၍ ၿပီးလတ္ေသာ္ ၎ေန႔နံနက္ခင္းတြင္ အၾကင္သို႔ေသာ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲသဘင္ကို ဝွဲၿခီးဆင္ယင္ က်င္းပၾကကုန္၏။
ေအာင္ပြဲႀကီးကို ခ်ီးျမွင့္ၾကေသာ အသင္းအသီးသီးတို႔မွာ ျမန္မာနာရီ ရွစ္နာရီတိတိတြင္ တစ္ဖြဲ႕စီ တစ္သိုက္စီ ေရာက္လာၾကကုန္၏။ တဖြဲ႕သည္ တဖြဲ႕ကို ေစာင့္ရင္း၊ တသင္းသည္ တသင္းကို ေစာင့္ရင္း တီးမႈတ္ကခုန္ၾကသည္မွာ ေပ်ာ္၍မဆံုးႏိုင္။ ၾကြက္စီ ၾကြက္စီႏွင့္။
အခ်ိန္ကုန္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ အဖြဲ႔ေပါင္း မစံု႔တစံုတြင္ ေအာင္ပြဲအစီအစဥ္အတုိင္း စရေလေတာ့သည္။ ပထမဦးစြာ ေအာင္စည္ေဆာ္၍ စည္ေတာ္ရြမ္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ အမ်ိဳးသား စာတမ္းကို ဖတ္သည္။ ဖတ္လိုက္ရသည့္ အမ်ိဳးသားစာတမ္းကလည္း ဆံုးပဲ မဆံုးႏိုင္။ ဘာကို ဆိုလိုမွန္းလည္း မသိ။ သင္တို႔ သင္တို႔ႏွင့္ သခင္သံပါလြန္းလွ၍ သူမ်ားအေပၚ သခင္ မလုပ္ႏိုင္တိုင္း အခ်င္းခ်င္းအေပၚ သခင္လုပ္ခ်င္ၾကသျဖင့္ နားရိုင္းသည္ဟု ေျပာသူကလည္း ေျပာသည္။
ေနမင္းလည္း တက္၍ လာေခ်ၿပီ။ ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္မွ ေနရာက်ေခ်မည္။ စည္ေတာ္ကို ျမန္ျမန္ယြန္း၊ အလံေတာ္ကို ျမန္ျမန္လႊင့္၊ ေအာင္ပါေလသီခ်င္း ျမန္ျမန္ဆို၊ ေနရွင္နယ္ေဒးသီခ်င္းကို ျမန္ျမန္တီး။ ကဲ၊ ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။
“ေခတၱဆိုင္းၾကပါအုံး။ ရွစ္လံုးဖြဲ႔ ကဗ်ာေလး တဆိတ္ေလာက္ ရြတ္လိုက္ပါရေစ။”
“ရြတ္ေစဗ်ား။”
“ရတုကေလး တပိုဒ္ ဆိုလိုက္ပါရေစ။”
“ဆိုေစဗ်ား။”
“ဓမၼစၾကာအသင္းက သံၿပိဳင္တိုင္ပါရေစအုံးရွင့္။”
“တိုင္ေစဗ်ား။”
“ၿပီးၾကၿပီ မဟုတ္လား။ လွည့္ၾကစို႔။”
“ဆိုင္းပါအုံး ခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ေရႊႏွင္းဆီအသြားႏွင့္ လိပ္ျပာက ကေလးကို ကလိုက္ပါရေစအုံး။”
“ကဲ ၿပီးၿပီ။ ထြက္မယ္၊ ထြက္မယ္။”
“ခဏေနပါအုံး ခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က အိုးစည္တီး။”
“ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ။ ဒီလိုသာ ေက်ာင္းမွာခ်ည္း အစြမ္းျပေနၾကရင္ ၿမိဳ႕ထဲက် ဘယ္က ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ” ဟု စိတ္မရွည္ႏိုင္ေသာ လူႀကီးတေယာက္က ေငါက္လိုက္သည္တြင္မွ တကယ့္ တကယ္ လွည့္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕ထဲသို႔ တပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္၏။ ကခ်င္တိုင္းက၊ ခုန္ခ်င္တိုင္းခုန္၊ ဆိုခ်င္တိုင္းဆို၊ တီးခ်င္တိုင္းတီး၊ ေပ်ာ္ခ်င္တိုင္းေပ်ာ္လိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ေကြၽးခ်င္တိုင္း ေကြၽးၾက၍ စားခ်င္တိုင္း စားေသာ္လည္း ကုန္ခ်င္တိုင္း မကုန္ႏိုင္။
.................................
ထုိေန႔ ေအာင္ပြဲအလွည့္တြင္ ထြဋ္ဖတ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ျမင္ေယာင္ ျဖစ္ေနသည္ မသိ။ ေအာက္ေမ့မိသလိုလို၊ လြမ္းမိသလိုလို။ စင္စစ္ကား သူႏွင့္ မေတြ႔လို၊ ျမင္ကား ျမင္ခ်င္ပါ၏။ ဤသို႕ တထင့္ထင့္ေနရင္း ကြၽႏ္ုပ္သည္ ေအာင္ပြဲသဘင္ တပ္ေခါက္ၿပီးလတ္ေသာ္ အိမ္သို႔ျပန္၍ တေရးတေမာအိပ္၏။
အိပ္ရာမွ ႏိုးလတ္ေသာ္ တပည့္ေမာင္ခင္ေမာင္က “ဆရာ ဆရာ အၿငိမ့္သမေခ်ာေခ်ာကေလးေတြကို သူမ်ားေတြခ်ည္း ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဆရာေကာ မၾကည့္ဘူးလား” ဟု လာႏႈိးၿပီးလွ်င္ အၿငိမ့္ဝိုင္းထဲမွာ ကြၽႏ္ုပ္ကိုေတြ႕လိုေသာ လူတေယာက္ လိုက္ပါလာေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။
ကြၽႏ္ုပ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္အား ေတြ႔လိုေသာ လူတေယာက္ဆိုသည္ကို ဂရုလည္း မထားႏိုင္ဘဲ ေမာင္ခင္ေမာင္၏ ေခ်ာေခ်ာကေလး ကိုသာ အာရုံျပဳ၍ ကမန္းကတန္း ဆင္းလိုက္သြား၏။
“ေနပါဦးကြ။ ေမာင္ခင္ေမာင္ရဲ႕။ မင့္အၿငိမ့္က ဘာအၿငိမ့္လဲ”
“ကြၽန္ေတာ့္ အၿငိမ့္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုေသာင္းေဖ အၿငိမ့္ပါ။ အာၿပဲမေလးတဲ့”
နာမည္မွာ နားထင္ကို ဒင္ႏွင့္ ေဆာင့္လိုက္သကဲ့သို႔ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္စရာပင္။
ေက်ာင္းဝင္ဝသို႔ေရာက္ေသာ္ ေက်ာင္းအေပၚထပ္တြင္ ေျပာင္တင္းေသာနဖူးႏွင့္ ညိဳဝင္းေသာမ်က္မွန္ကို ေနရာင္ဟတ္ေစ၍ ရင္ကိုေကာ့ကာ ခါးေထာက္လ်က္ ရပ္ေနသူတေယာက္ကို ေတြ႕၍ ဘယ္သူႏွင့္ တူသလိုလို ရွိလိုက္ပါဘိဟု ထင္ေတြးမိ၏။ ထြဋ္ဖတ္ပဲလား ဟု ထင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ ရင္ထဲတြင္ ဖိုသြားေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ယုယလိုျငားလည္း ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႕ရန္ကိုမူ ေၾကာခ်မ္းမိေလသည္။
ေက်ာင္းေပၚသို႔ ဒိုင္းဒိုင္းျမည္ေအာင္ ေျပးအတက္တြင္ ေလွကားထစ္အဆံုး၌ ထြဋ္ဖတ္ႀကီး ၿပံဳးတံုးတံုး လုပ္ေနသည္ကို ပက္ပင္းပါ ေတြ႕ရေလ၏။
ထြဋ္ဖတ္သည္ “မာပါစ” ဟု ၾတင္းေက်ေသာ၊ သံုးလံုးေသာ မဂၤလာစကားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း “မင္း ဒီမွာ ရွိတယ္ၾကားလို႔ အၿငိမ့္သမေတြနဲ႔ စကားေရာ ဖြဲေရာ လုပ္ၿပီး လိုက္လာတာေဟ့။ အၿငိမ့္ေနာက္ထိုင္လို႔ေတာ့ မေအာက္ေမ့နဲ႔ကြ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္လက္ကို အတင္းဆြဲကာ ေက်ာင္းေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေလ၏။
ကြၽႏ္ုပ္မွာကား အာၿပဲမကေလး၏ ဝ ႏွင့္တူေသာ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ေဒါပြပြႏွင့္ပင္ ဆုတ္ကန္ဆုတ္ကန္ႏွင့္ လိုက္ပါလာရေလသည္။
“ေနပါဦး ဖိုးထင္ရဲ႕။ မင္းတို႔ဟာက ဘာလုပ္တာတုံးကြ” ဟု ထြဋ္ဖတ္က ေအာက္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ေမး၏။
“မင္းႏွယ္ကြာ တစ္တိုင္းလံုး တစ္ျပည္လံုး က်င္းပေနတာမွ မသိဘူးလား။ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔ေလ”
“ဟား ဟား ဟား” ဟူေသာ ထြဋ္ဖတ္၏ ရယ္သံသည္ အဝီစိကိုပင္လွ်င္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ႏိုင္သတည္း။
...............................
ထြဋ္ဖတ္ ဤသို႔ရယ္လိုက္ျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္ တစိကေလးမွ် မႀကိဳက္ႏိုင္။ ထုိေန႔က ထြဋ္ဖတ္အား ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေကြၽးေမြးရေသာ ေန႔လယ္စာကေလးမွာ ေနာက္ဆံုး၌ မသဒၶါေရစာပင္ ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း ထြဋ္ဖတ္ ေျပာသမွ် စကားတို႔ကို ျပန္လည္မေခ်ႏိုင္ပဲႏွင့္ မေက်မခ်မ္းသာလွ်င္ ျဖစ္မိသည္။
“ဟာ ဟာ၊ အမ်ိဳးသားတဲ့။ အမ်ိဳးကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဘာလဲ ဒီစကားေတြဟာ။ ဝံသာႏုရကၡိတရား ကင္းမဲ့ၿပီလားဆိုရင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသားနဲ႔ အားႀကီးေျပာၾကတာပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ တရားဥပေဒေတြ ရွိတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ တရားမဲ့လို႕ကြ။ အျဖဴရွိတာဟာ ဘာေၾကာင့္ ရွိရသလဲ။ အမည္းရွိလို႔ေပါ့ကြ။ ေဟာ ခုတင္က ေျပာခဲ့တဲ့ တရားဥပေဒ ရွိရျခင္းဟာ တရားလက္လြတ္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ တရားစိတ္ သက္ဝင္ေအာင္ မတရားတာေတြ မလုပ္ဖို႔ ဥပေဒေတြ ထုတ္ရတာ မဟုတ္လား။ အဲသလိုပဲ၊ အမ်ိဳးသားခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြ လက္လြတ္ၾကတဲ့ အခါမွာ အဲဒီစိတ္ဝင္ေအာင္ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသားနဲ႔ တအားကုန္ နားဝမွာကပ္ၿပီး ေအာ္ေနရတယ္။ မင္းဟာ ဗမာလူမ်ိဳးပါကြ၊ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ္ခ်စ္ပါကြ နဲ႔ တဖြဖြ သတိေပးရတယ္ မဟုတ္လား။
ၾကည့္စမ္း။ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္တုန္းက ဝံသာႏုရကၡိ အသင္းတို႔၊ တုိ႔ဗမာ တို႔သခင္ ဂိုဏ္းတို႔ မေပၚဘဲနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းရွိၿပီး သခင္ခ်ည္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဟိုတုန္းက မ်ိဳးခ်စ္တရားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်စ္ဖို႔ မပါဘူးကြ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ကိုယ္ခ်စ္ေၾကာင္းျပဖို႔ ကတံုးတံုးပါ၊ ပင္နီဝတ္ပါဆိုၿပီး၊ အထည္သည္နဲ႔ ဆတၱာသည္ေတြ ေကာင္းစားဖို႔ ငါတို႔လုပ္ခဲ့ရဖူးသေဟ့။ မင္းက ရာဇဝင္ အကိုးအကားနဲ႔ ဟိုတုန္းက အမ်ိဳးသားစိတ္ေပၚလို႔ ျပင္ပ ပေယာဂရန္ကို ပယ္ႏိုင္တယ္ ေျပာမယ္။ ႀကီးပြားလာတယ္လို႔ ဆိုမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုတုန္းက အမ်ိဳးသားစိတ္ဟာ အခုလို အမ်ိဳးသားစိတ္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေဟ့။
ဟိုတုန္းက ကိုယ့္လူဘက္သားခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ ဝါသနာရွိတယ္။ ဟုိတုန္းက လူလူခ်င္း မုန္းစိတ္ မထားေတာ့ အမ်ိဳးသားဆိုတဲ့ စကားသံုးၿပီး ခ်စ္ၾကပါ၊ ခ်စ္ၾကပါလို႔ တဖြဖြ သင္ေပးေနရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တသက္လံုး ေဘာ္ေၾကာ့ေနလာၿပီး ေဆြေမ့ မ်ိဳးေမ့ ေမ့ေနလို႔ အစြမ္းအစ တံုးသြားၿပီး နင္းျပားဘဝ ေရာက္စ အခါမ်ိဳးမွာ အိပ္မက္ မက္သလို တခ်က္တခ်က္ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္၊ မ်ိဳးခ်စ္လို႔ ေအာ္ၾကတတ္တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေပၚလာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ခြက္ေစာင္းခုတ္မယ့္ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြ စုလာၿပီ လို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့။ ကမၻာ့ရာဇဝင္ကို လွမ္းၿပီး ၾကည့္လိုက္စမ္း။ ေရာမႏိုင္ငံႀကီး ေကာင္းစားတုန္းက သူ႔အမ်ိဳး၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးမေရြး၊ လူမွန္လွ်င္ တန္းတူထားၿပီး လူလူခ်င္ ေမတၱာတရားပြားကာ ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြယစ္ၿပီး စိတ္ႀကီးလဲ ဝင္ေရာ တျဖည္းျဖည္း တစတစ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈေတြ ဆုတ္ယုတ္ကုန္တယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လဲ တက္လာကေရာ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတဲ့ ညြန္ထဲမွာ နစ္သြားလိုက္တာ၊ အဲဒီ အဆိပ္ေျပေတာ့မွ နည္းနည္းျပန္ၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ျဗဟၼစိုရ္တရား ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္း ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္လို႔သာ ျပန္ၿပီး ထူေထာင္ႏိုင္တယ္။”
“မ်ိဳးခ်စ္တဲ့။ ဟာ ဟာ ရယ္လိုက္ခ်င္သကြာ။ ေလာကႀကီးမွာ တပင္တပန္း သူမ်ားကို ဘာလုပ္ဖုိ႔ ခ်စ္ရသလဲကြာ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္တတ္မွ အမ်ိဳးကို ခ်စ္တတ္တာကြ။ သထံုေက်ာင္းေဆာင္မွာတုန္းက မွတ္မိေသး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်စ္ဖို႔ ဥစၥာဟာ သူမ်ားတကာကို တပင္တပန္းႀကီး ခ်စ္မိၿပီး ပိုးရပန္းရနဲ႔ ဘာမ်ား အသံုးက်သလဲ။ ကဲ ေျပာစမ္း။ ေဟာဒီေနရာမ်ိဳးက် မိန္းမေတြနဲ႔ တို႔ေယာက်္ားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ကြာသလဲလို႔။ တို႔ေယာက်္ားဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳးေတြဟာ ခ်စ္မိၿပီဆိုမွျဖင့္ ပစ္ၿပီး ခ်စ္လိုက္တာပဲ။
မိန္းကေလးဟာ အပ်ိဳရည္ ဆယ္မူးမွာ တမူးမွ မက်န္ဘဲ ျဖစ္ေစအုံးေတာ့၊ သစၥာေဖာက္ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေနာက္ လိုက္ေစဦးေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ဆယ့္ေျခာက္ပစ္နဲ႔လာလာ၊ ေယာက်္ားဆိုတာ ခ်စ္မိၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ေလွကြဲႀကီး လုိက္ဆယ္ခ်င္တဲ့ သူနဲ႔၊ လွည္းက်ိဳး ဝင္ထမ္းခ်င္တဲ့ သူနဲ႔။ ေအာင္မယ္ေလးေလး ျဖစ္ပံု ျဖစ္ပံု။ ဘီလူးမႀကီးဟာ ငါတို႔ အခ်စ္မႈိင္းမိေနတဲ့ ေယာက်္ားေတြ မ်က္စိမွာ ဗိရဏီ မသာဘူး။
သူေတာင္းစားမကိုလဲ ေဇာတိကသမီး ေအာက္ေမ့တယ္။ ေဟာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂိၢဳလ္ပီသတဲ့ မိန္းမမ်ားကေတာ့ မင္းလို မဟုတ္ေပါင္။ ငါ့လိုလဲ မဟုတ္ေပါင္။ ေယာက်္ားကေလး တေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ သူ႔မွာ အားကိုးစရာ အခ်က္ေတြ ဘာရွိသလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ျမင္တယ္။ မွတ္ထားမယ္။ ေနာက္တေယာက္ ျမင္ျပန္ေရာ။ ေဟာ ယွဥ္ၾကည့္။ သာတဲ့သူကို မွတ္ထား။ တေယာက္ထပ္ၿပီးေတြ႔။ ယွဥ္ၾကည့္ သာတဲ့သူကို ယခင္နည္းအတိုင္း၊ ၄င္းနည္းအတိုင္း၊ ထိုနည္းအတိုင္း။ ေနာက္ဆံုးလဲက်ေရာ အိုင္စီဂြက္ႏိုင္တဲ့လူ၊ ဗီးလတ္ျပန္ႏိုင္တဲ့သူေတြနဲ႔ အိမ္လဲရွိေရာ ေခြးလဲေမြးေရာ ေပါ့ကြာ။
ကဲ မင္းနဲ႔ငါ အိုင္စီမဂြက္ႏိုင္ေတာ့ အင္းလ်ားက မဟဝါေတြက မင္းတို႔ ငါတို႔ အေၾကာင္း ေယာင္လို႔ အိပ္မက္မက္မိ ၾကေသးရဲ႕လား။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ဖိုးထင္ရာ။ ငါတို႔တေတြဟာ ခ်စ္စရာ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ ဤခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဖဲၾကဥ္းၿပီး မဆိုင္တဲ့ သူေတြကို သြားၿပီး ခ်စ္ရတာဟာ အူထဲသည္းထဲ လႈိက္လႈိက္တက္လာၿပီး ရယ္လိုက္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ မိန္းမေတြဟာ ေယာက်္ားေတြထက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သကြ။ ေဟ့ မ်ိဳးခ်စ္ မ်ိဳးခ်စ္နဲ႔ သူမ်ားကိုခ်စ္ဖို႔ မလိုဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ရတယ္ကြ။”
ထိုစကားစုတို႔ကို နားရွိ၍သာ ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ တေစ့မွ်မဝင္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနစဥ္က ေက်ာင္းသူမ ကေလးမ်ားကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ လူပ်ိဳဘာဝ စာေပးမိၾက၍ မ်ားမၾကာမီ အၾကင္သို႔ေသာ သူငယ္မတို႔မွာ အိုင္စီအက္တေယာက္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဗီးလတ္ျပန္တေယာက္ႏွင့္လည္းေကာင္း အသီးသီး အသကအသက အိမ္ေထာင္က်သြားရွာသည္ကို ေတြးမိေသာအခါမူကား ထြဋ္ဖတ္စကားမွာ ဟုတ္သလိုလိုရွိေလမလားဟု ေအာက္ေမ့့လိုက္ေသာ္လည္း မိမိခ်စ္သူမွာ မိမိထက္သာသည့္ အေျခေကာင္း အေနေကာင္းကို ေတြ႔သြားရသည္ကိုပင္လွ်င္ ေက်နပ္မိျပန္ေလသည္။
“ဟာ ဟာ၊ မ်ိဳးစစ္မွ ခ်စ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာရွိေသး။ မွတ္မိေသးသကြာ။ ေက်ာင္းမွာ သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တုန္းက ဘာသာေရြးဖို႔ မလိုပါဘူးတဲ့။ ကုလားေလ့၊ တရုတ္ေလ့၊ အဂၤလိပ္ေလ့နဲ႔ ေရြးခ်ယ္တာဟာ ေသးသိမ္ရာက်ပါတယ္တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာေမြးရင္ ျမန္မာျပည္သားပါပဲတဲ့။ အဲသလို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းဆဲလို႔ အားရေတာ့မွ မေအေက်ာ္ၿပီး ေဒြးေဒၚကို လြမ္းလိုက္ၾကတာ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ မင္းအသိသားပဲ။ အမ်ိဳးဆိုၿပီး ေရြးခ်ယ္သင့္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္ကြ။
က်ဳပ္တို႔ဟာ ျမန္မာျပည္ေပါက္မို႔ ျမန္မာေသြးပါပဲဆိုၿပီး ျမန္မာမိန္းကေလး ေတြကို ယူလို႔အားမရႏိုင္ၾကေသာ္လဲ သူတို႔အမ်ိဳးထဲကဟာကို ျမန္မာက စေတာ့ ေဟ့ မင္းနဲ႔ မိန္းကေလးနဲ႔ဟာ အမ်ိဳးတူရဲ႕လား လို႔ ေမာက္ေမာက္မာမာ ေမးလိုက္တာကို ပသီစီနီမာထဲမွာ ငါ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရဘူးပါတယ္ကြ။
ဦးစိုးညြန္႔တို႔၊ ဦးေပၚထြန္းတို႔ အဂၤလိပ္လိုဝတ္ေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ ခင္ေမာင္ေအးလို႔ ဗမာနာမည္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ေနတဲ့ ခ်န္ဒရာဘတၱာ ခ်ာဂ်ီးတို႔လို ဟာမ်ိဳးေတာ့ သေဘာက်တယ္။ တယ္ အသဲနာသကြာ။ မႏၱေလးသားလို ဗမာရည္လည္ၿပီး ဗမာစိတ္ဝင္ေနတဲ့ ကတပ္ဆင္းဆိုတာလိုဟာမ်ိဳးလဲ ေလာကမွာ ရွိပါေသးတယ္ကြ။ ဗမာစင္စစ္က ေတာင္မက် ေျမာက္မက် စိတ္ဝင္ေနတဲ့ ဟင္နရီစံေက်ာ္ေအာင္လွ၊ ပဂၢီျမတ္သာဒြန္းဦးတို႔ ဆိုတာလဲ ရွိပါေသးတယ္ကြာ။
ဟား၊ ဟား၊ ဟား အမ်ိဳးစစ္မွတဲ့။ ဟစ္တလာဟာ ဂ်ာမနီအစစ္လားကြ။ ၾသစႀတီးယားလူမ်ိဳး ဆရာေရ႕။ ဒီဗလဲရားဟာ အိုင္ယာလန္သား အစစ္မဟုတ္ဘူး။ မေအက အိုင္ယာလန္သူ။ ေမြးေတာ့ အေမရိကန္မွာ။ နပိုလ်ံဟာ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးလား။ ေကာဆီကန္ လူမ်ိဳးလား။ ကဲေလ ဒါေၾကာင့္မို႔ တို႔ ေနခ်င္တိုင္းအသင္းက ရုပ္၏ အျပင္ပန္းကို မၾကည့္ဘူး။ အဇၩတၱ သႏၱာန္ကိုသာ လိုရင္းထားတာေပါ့ကြ။”
“ၿပီးေတာ့ ရွိေသး။ တက္လူတဲ့။ ဟား၊ ဟား၊ ေအာက္ေရာက္ေနလို႔ ေအာ္ရတာပဲေဟ့။ ဒီလိုသတိေပးတာ သေဘာက်ပါတယ္ကြာ။ ႏိုေပမယ့္ ဖိုးထင္ရာ၊ တို႔ ေအာက္က်မွန္း လူတယ္သိသကြာ။”
ခက္ကၿပီ။ ၾကာၾကာနားေထာင္ေနလွ်င္ သည္အေကာင္ ဘယ္အထိ ကဲဦးမည္မသိ။ စိတ္လည္း မရွည္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ျဖစ္၍ ၎၏ လက္သံုးျဖစ္ေသာ “ကြာ ေလာကႀကီးဟာ ေသာက္သံုးမက်ပါဘူး” ဟူေသာ စကားျဖင့္ ဖမ္းပိတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ အၿငိမ့္ပြဲသို႔ အပါေခၚခဲ့ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ထြဋ္ဖတ္သည္ တလမ္းလံုး ေလာကႀကီး ေသာက္သံုးမက်ေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာရင္း လိုက္ပါလာေလ၏။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိ၍ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္လာသည္ဆိုေသာ ကြၽႏ္ုပ္၏စကားကို ရယ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ တျခားမွာ ေနရာမက်၍ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ မဝတခ်က္ဝတခ်က္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းဆရာ လုပ္ၾကရေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသားမ်ား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္လွ်င္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမ်ား လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနဖို႔ မရွိေၾကာင္း၊ ထမင္းတလုပ္ တုတ္တခ်က္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းဆရာလခမ်ားေၾကာင့္ ဆရာေကာင္းမ်ား မလာၾကသျဖင့္ တပည့္တို႔မွာ ကေလကေခ် ျဖစ္သြားသည္မွာ မ်ားေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းမ်ား ေပၚကတည္းက တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေလလြင့္သြားလွ်င္ ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းသားသံုးရာခန္႔ အလကားျဖစ္သြားေၾကာင္း၊ တေက်ာင္းသံုးရာဆိုလွ်င္ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔အတြက္ ေျခာက္ေထာင္ျဖစ္ရေၾကာင္းမ်ားကို ေလွ်ာက္၍ ေျပာၿပီးသည္၏ အဆံုး၌
“အမယ္ေလး ငါ့လူရာ။ အခု ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း တက္လူေျခာက္ေထာင္ေလာက္ ဆံုးပါးသြားတာေပါ့” ဟု စကားကို ခ်ဳပ္လိုက္သည္။
“မင္းက ဒီလိုခ်ည္း တဖက္သတ္ မယူနဲ႔ေလ။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြေပၚလို႔ ေကာင္းတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။”
“မရွိဘူးလို႔ ငါမဆိုလို။ ရွိလို႔ေတာ့ ဘာထူးသလဲ။ မင္းက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းက ျဖစ္တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိလို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးပြားတယ္ ဆိုခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ ကဲ ဒီည မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိလို႔ ပရိသတ္ေတြ အားေပးၾကတာလား။ အၿငိမ့္ၾကည့္ခ်င္လို႔ လာၾကတာလားဆိုတာ သိၾကရေအာင္ ပြဲဖ်က္ျပမယ္။”
“ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ေတာင္းပန္ပါရေစ။”
........................................
အထက္ပါ စကားအတိုင္း ထြဋ္ဖတ္ ႀကိမ္းဝါးလိုက္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်လွ်င္ ထြဋ္ဖတ္ လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု အၿငိမ့္စေလလွ်င္ ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ အာၿပဲမကေလးတို႔ ေခါင္းခ်င္းရိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာ္ အေတာ္ပင္ စိုးရိမ္ ေျခာက္ျခားမိသည္။
သို႔ရာတြင္ ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ အာၿပဲမေလးတို႔၏ အမူအရာမွာ ေနရွင္နယ္ေဒး သီခ်င္းအသြားလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ပိုးခ်င္ပန္းခ်င္ ျဖစ္၍ ေနေလေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ေအးသြားမိ ျပန္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္ကား ငါ့လူ တယ္စြံပါကလား ဟု ႏႈတ္က ဖြင့္၍ ခ်ီးမြမ္းမိပါလ်က္ႏွင့္ပင္ ေနႏွင့္ဦးဟ ဟူေသာ မနာလိုစိတ္ကေလးမ်ားလည္း ေပၚေပါက္ မိေသးသည္။
သို႔ရာတြင္ အၿငိမ့္စင္ႏွင့္ နီးနီးေနရာမရေသာ မ်ိဳးခ်စ္အမ်ိဳးသမီးတစ္စုတို႔မွာ ၾကြက္စီၾကြက္စီႏွင့္ “သည္ဆရာကိုက ဓမၼစၾကာအသင္းသူေတြကို မ်က္ႏွာလိုက္တာကလားေအ့။ တုိ႔ ေစာေစာက ေရွ႕မွာခင္းထားတာ ဒီ သေဘာ့ဖ်ာစုတ္ေပါ့။ အခုေတာ့ လူထိုင္စရာေတာင္ မရွိဘူး” စသည္ျဖင့္ ဇာတိမာန္ေတြ ရစ္၍ ေနသည္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေတာင္းပန္ေနရေလေသာေၾကာင့္ ထြဋ္ဖတ္ႏွင့္ အာၿပဲမေလးတို႔ စခန္းသြားေနသည္ကို ၾကားကေန၍ ေခ်ာက္တြန္းလိုေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္မွာ မတြန္းႏိုင္ ရွိခဲ့ေလသည္။
ေရႊပြဲလာသူတို႔လည္း စံုေခ်ၿပီ။ တခဲနက္ေသာ ပရိသတ္ႀကီးကို ထိန္း၍မွ ရပါမည္လား ဟုပင္ စိုးရိမ္ မိေတာ့သည္။ ပြဲမ၀င္မီ အျပင္က က်င္းပေနေသာ ေက်ာင္းသားတို႔၏ တီး၀ိုင္းသံ မွာလည္း ပရိသတ္နားထဲတြင္ ၿငီး၍ လာေပၿပီ။ ထို႔ေနာက္ အၿငိမ့္ထြက္ရန္ ေတးပ်ိဳးလ်က္ နံမတူႏွင့္ ေၾကးေမာင္းေခၚေသာ လူျပက္ႏွစ္ေယာက္ ထြက္၍ လာေလ၏။ သူတို႔ ေပ်ာ္၍ ျပက္ ကလက္ၾကၿပီးေသာ္ ေနရွင္နယ္ေဒး မဟန္တင္ေခၚ မင္းသမီးကေလး ထြက္၍လာ၏။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွ် ရွိေသာေၾကာင့္ အာသြက္ လွ်ာသြက္ႏွင့္ ျပက္ရဲ ကလက္ရဲ ျဖစ္ရကား အထူးသျဖင့္ ပြဲက်ေလေတာ့သည္။ အၿငိမ့္ငွားဆရာ ကိုေသာင္းေဖမွာ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္။
၎ေနာက္ ေနပါစီလွရင္၏ ညီမ အလံတူမသန္းတင္ ထြက္လာျပန္၏။ အၿငိမ့္သမတို႔ ဘာ၀ ကိုကိုတို႔ မမတို႔ ဟူေသာ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ေတြကို ေျပာ၍ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေရလဲႏွင့္ ဆိုၿပီးေသာ္ လက္ကေလး တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေျမွာက္ၿပီးလွ်င္ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။
ခဏတာမွ်ၾကာလွ်င္ ကမာၻဦးသူတို႔ ေနမင္းကို ေတာင့္တေနစဥ္ အေရွ႕ျပဳပၸာမွ ေနမင္းႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာသလို အာၿပဲမကေလးသည္ ဆိုင္းေနာက္မွ ၀င္းကနဲ ေပၚေပါက္လာေရရာ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေသာ လက္ခုပ္သံတို႔မွာ ဘ၀ဂ္လွ်ံ၍ သြားေလသတည္း။
အေမရိကန္ ေနထိမခံတဲ့ ေဒ၀ီစံ အာၿပဲမကေလး၏ ၀ိုင္းေသာ မ်က္ႏွာ၊ ေကာေ့သာ မ်က္ေတာင္၊ ေပၚေသာ ႏွာတံတို႔ကို အဘယ္ ပရိသတ္သည္ မမက္ဘဲ ေနႏိုင္ပါအံ့နည္း။
စင္းေသာ မ်က္စိ ျပဴး၍ လာေလၿပီ။ ငိုက္ေသာ မ်က္စိ တေရးႏိုးၿပီ။ ေမွးေသာ မ်က္ေတာင္လည္း က်ယ္လာေခ်ၿပီ။ တခဲနက္ေသာ ပရိသတ္၏ စူးစိုက္ေသာ မ်က္စိတို႔မွ အရွိန္ျပင္းေသာ ေရာင္ျခည္တို႔သည္ အၿငိမ့္သမဆီသို႔ တၿပိဳက္နက္ တခ်က္တည္း ထိုး၍ ေနသည္ကား အာၿပဲမကေလးသာလွ်င္ ႏွင္းဆီပန္းကေလး ျဖစ္ပါလွ်င္ ႏြမ္းလ်၍ သြားစရာ အေၾကာင္း ရွိေခ်မည္။
မ်က္ႏွာကေလးေတာ့ ျမင္ရၿပီ။ အသံကေလးကို ၾကားစမ္းပါရေစဦး။
အာၿပဲမကေလးသည္ မိမိ၏ ကြမ္း၀ါးထားေသာ ပါးစပ္ကို ေနေရာင္အဟတ္တြင္ အာ၍လာေသာ ပဒုမၼာ ေရႊၾကာခ်ပ္ကေလးႏွင့္တူေအာင္ မပြင့္တပြင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။
“ေၾသာ္ ေရႊပြဲလာ ပရိသတ္တို႔က ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္လွၿပီဆိုပါေတာ့ ဦးေလးေၾကးေမာင္းဆင့္”
ရွင့္ အစား ဆင့္ ဟု မပီကလာထြက္လာေသာ အသံသည္ပင္လွ်င္ တစ္မ်ိဳးယဥ္လွသည္ဟု ပရိသတ္က ထင္ေလသလား မသိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႀကီး တိတ္ဆိတ္လွဘိ၏။
“ေအး ေအး ေမွ်ာ္လွၿပီ ေပါ့ကြယ္။ ယခုလို အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔မွာ ေဟာဒီက အမ်ိဳးသားေက်ာင္းသားကေလးေတြနဲ႔ ပရံပရ ခ်ဖူးေသာ ေရစက္၊ ပႏၷက္ဖူးေသာ သစၥာေၾကာင့္ ေတြ႕ရျပန္ေပါ့ကြယ္။”
“ေၾသာ္ ဟိုဘက္က ဦးေလးနံမတူ မွတ္တယ္ဆင့္”
“ေအးေဟ့ ဘာတုန္းကြဲ႕ ငါ့တူမရဲ႕။ ေပ်ာ္ရဲ႕မဟုတ္လား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲတဲ့။ ပရိသတ္ စြဲသြားေအာင္ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲလို႔ လဲၿပီး ေသေပ့ေစ။ အသံုးေတာ္ ခံလိုက္စမ္း ေဟ့။”
ပရိသတ္မွာ ၀ါးကနဲ ေနေလ၏။ တိန္ေနာင္ တိန္ေနာင္ ျမည္ေသာ ဆိုင္းသံကေလးက အုပ္လိုက္သည္။
လူျပက္ႏွင့္ မင္းသမီးတို႔ အခ်ီအခ် စကားေျပာေနစဥ္ ဆိုင္းဆရာတို႔က တီးလံုးညွိၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဦးဖိုးစိန္ ႀကံစည္၍ တီထြင္လိုက္ေသာ စိန္ႀကံတူရိယာမွာ ကြိန္ကြိန္ ကြန္ကြန္ႏွင့္ ဘာသံမွ် မၾကားရေအာင္ ျဖစ္၍ ေနေလသည္။ ပတၱလားဆရာႏွင့္ ဟြန္းတေယာဆရာတို႔ ဘယ္သံႏွင့္ ညာသံ စစ္ခင္း၍ ေနၾကသည္မွာ အရႈံးအႏိုင္မရွိ။ သေရပြဲျဖစ္၍ ေနဘိ၏။ စခြန္႔ႀကီးမွာလည္း ဗိန္းပတ္ ဗိန္းပတ္ႏွင့္ ေကာ္ရင္ဂ်ီ ဇာတ္သြင္းေနသလား မသိရ။ ႏွဲဆရာမွာ တခ်က္ တခ်က္ ေလျပတ္၍ အသြားတြင္ စပါးစိုက္ပ်ိဳးၿပီးသည့္ေနာက္ အနားယူေနေသာ လယ္သမား၏ ႏွဲမႈတ္က်င့္သည့္နည္းကို အတုခိုး၍ ေနေလသည္။
လူျပက္ႏွစ္ဦးတို႔မွာလည္း ပြဲဦးမကမီ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္၍ ေနၾကေသာ္လည္း ၎တို႔ ျပက္သမွ် ျပက္လံုးတို႔မွာ စင္ေအာက္သို႔ က်၍ က်၍ သြားၿပီးလွ်င္ ေရွ႕တန္းရွိ လူပ်ိဳကာလသားတို႔၏ ပါးစပ္တြင္ပင္ ဆံုး၍ ေနေခ်ၿပီ။ ေလာကတံထြာ လူျပက္က ျပက္၍ ပရိသတ္က ရယ္ရသည္ကို ပရိသတ္ ျပက္သမွ် ေၾကးေမာင္းႏွင့္ နံမတူတို႔ႏွစ္ဦးတည္း ကိုယ္စားလွယ္ခံ၍ ရယ္ေနၾကရေလေတာ့သည္။
ပရိသတ္မွာလည္း လႈပ္ခ်င္ရွားခ်င္ ျဖစ္၍ လာ၏။ ရိုးတိုးရြတ ရွိလာ၏။
သို႔ရာတြင္ အာၿပဲမကေလး၏ ညံစာစာျဖစ္ေသာ (ေညာင္နာနာလည္း ဟူ၏။) မပီသလို ပီသလို အသံကေလးမွာ ျခင္းလံုးသမား ျခင္းထိန္းသလို မယိမ္းေအာင္ ထိန္းလိုက္၏။
“ေၾသာ္၊ ယခု ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေန႔ ၁၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ေအာင္ပြဲႀကီးကိုဆင့္။ ျမန္မာမ်ား၏ လြတ္လပ္ေရးကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေဆာင္ၾကဥ္းတဲ့ ပြဲႀကီးကိုဆင့္။ အဲသလို ေအာင္ပြဲေန႔မွာ ကုသိုလ္ကံ ထူးခၽြန္ၿပီး ကၽြန္မ လာကရတာ ဦးေလးနံမတူရဲ႕။ ကၽြန္မျဖင့္ေလ” ဟုစကားကို စကားျဖင့္ အဆံုးသတ္ရမည့္ အစား ပု၀ါစကေလးကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းရင္း ရင္တြင္အပ္၍ ေမးကေလးကို ၀ဲကာ လက္ဟန္ေျခဟန္ကေလးျဖင့္ အဆံုးသတ္လိုက္သည္တြင္ ပရိသတ္မွာ ဘ၀င္ေခြ႕၍ သြားေလသည္။
“အဲ ယခုလို လာၿပီးကရတာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဤေအာင္ပြဲကို ႀကီးၾကပ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္သခင္ ၿပီစီဒင္မင္း ဦးဘိုးလူတို႔၊ ဆရာထြန္းတို႔၊ ဆရာထင္တို႔”
ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ လက္ခုပ္သံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းႏွင့္ ဘာကို နားေထာင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားၿပီးသည္၏ ေနာက္ကာလ၌
“အားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆင့္။ အဲ ယခုလို ေအာင္ပြဲသဘင္ခံရာ ေဒသျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေရႊဂံုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ” ဟူ၍ အၿငိမ့္သမက ထပ္၍ ကြန္႔လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ စိန္ႀကံတူရိယာႏွင့္ အုပ္၍မွ မရႏိုင္ေအာင္ ပြဲမွာ လႈပ္ရွားသြားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ မ်က္စိမ်က္ဆံ ျပဴးမိေလသည္။
ဓမၼစၾကာအသင္းသူဆိုသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကဲ့သို႔ လူသားမွ်သာ ျဖစ္ေလရကား အိမ္ေထာင္ျခင္း၊ သားေမြးျခင္းတို႔မွ မကင္းေပ။ သို႔ျဖစ္ေလရကား တဦးေသာ အသင္းသူမွာ ကေလးကို အိမ္ကလူႏွင့္ ထားပစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ႏွင့္ ျဖစ္ေနဆဲတြင္ ကေလးငိုေနသည္ဟု သတင္းရေလရကား အေဖာ္တို႔အား လက္ကုပ္ၿပီးလွ်င္ ခပ္သုတ္သုတ္ ထလိုက္ေလ၏။
တေယာက္ကစ တရာဆိုသလို တေယာက္ထသျဖင့္ တဖ်ာလံုး ပါသြားေလသည္။
“တကထဲေတာ္၊ အၿငိမ့္ငွားပါဆိုတာ ဘာမ်ား ငွားလာသလဲ မသိဘူး။”
“အမယ္ေလး၊ ကၽြန္မတို႔ ေရႊဂံုၿမိဳ႕ႀကီးတဲ့။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေတာ္။ ပုလု ေညာင္၀ိုင္းဆိုရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕။”
“ကဲ၊ ဖ်ာကိုလိပ္ေဟ့။ ျပန္မယ္၊ ျပန္မယ္။ သင္းတို႔ေက်ာင္းက ဆယ္တန္း ဘယ္ေအာင္ႏိုင္မလဲ။ အၿငိမ့္ခ်ည္း တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ခံေနတာကလား။”
ပြဲဦးက လႈပ္ခ်င္ရွားခ်င္ေနၾကေသာ လူထုႀကီးမွာ လႈပ္ပါမ်ား၍ ရွားသြားေလၿပီ။
အၿငိမ့္ကို ဆိုင္းအုပ္၍ မရေတာ့ၿပီ။ ကြိန္ကြန္ႏွင့္ ျမည္ေသာ စိန္ႀကံတူရိယာမွာ အိမ္ျပန္ပါဟု အတြင္သား ႏွင္၍ ေနေလသတည္း။ နံမတူႏွင့္ ေၾကးေမာင္းတို႔မွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္၍ ေနေလသည္။ အာၿပဲမကေလးမူကား မခ်ိသြားၿဖဲကေလးႏွင့္ သနားစရာ။
ထိုညတြင္ လေရာင္ မလင္းတလင္း၊ ေငြႏွင္း မပက္တပက္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ၾကားရေသာ ဆိုင္းသံႏွင့္အတူ လူျပက္ ျပက္သည္ကို မရယ္ခ်င္ဘဲ ရယ္ရင္း ဖ်ာသိမ္းၿပီးမွ ပတ္စာခြာရသည့္ ဘ၀ေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရေလသည္။
..........................
ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လည္ တနာရီတြင္မွ ကၽြႏ္ုပ္ အိပ္ရာက ႏိုး၏။ ႏိုးလွ်င္ႏိုးခ်င္း မ်က္စိကို ၿဖဲ၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေလာကႀကီးတခုလံုးကို ရြံရွာလွေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ျပဴတင္းေပါက္၀မွ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ အဆံုးမထင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရင္း လူပ်ံတံဆိပ္ေဆးလိပ္ကို ပါးေစာင္တြင္ ခဲ၍ေနေသာ ထြဋ္ဖတ္ကို ပထမ ျမင္ရေလသည္။
ထြဋ္ဖတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးလာသည္ကို လွမ္း၍ မၾကည့္ဘဲ “ဘယ့္ႏွယ္လဲေဟ့။ အၿငိမ့္လာၾကည့္တဲ့လူေတြဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ လာၾကည့္တာလား။ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္တဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ႔ပဲ လာၾကည့္တာလား” ဟုေမးလိုက္၏။
ဤသည္တြင္မွ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျမင္၌ ညက အၿငိမ့္ပြဲ ပ်က္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းသည္ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေပၚလာေလ၏။
“ဒါျဖင့္ မင့္ဉာဏ္ခ်ည့္ပဲ မဟုတ္လား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဒါသႏွင့္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ေမးလိုက္၏။
“ဒါေပါ့ကြ၊ ဆိုင္းသမားေတြကို အေပါက္မတည့္ေအာင္ တီးခိုင္း။ အာၿပဲမကေလးကို စည္း၀ါးမကိုက္ေအာင္ ဆိုခိုင္း။ လူျပက္ေတြကို တလြဲျပက္ခိုင္း။ အဲသလို လုပ္ထားလိုက္ေတာ့”
“ကဲ ထြဋ္ဖတ္။ မင္း ဒီမွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ မေတာ္ဘူးထင္တယ္။”
“ငါ ဒီေန႔ ေန၀င္တဲ့အထိ ဒီမွာ ေနမယ္လို႔ေတာင္ စိတ္မကူးဘူး။ ငါ့ အိပ္ရာလိပ္နဲ႔ ေသတၱာကို ၾကည့္လိုက္စမ္း”
ထြဋ္ဖတ္ လက္ညိွဳးညႊန္ရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ အိပ္ရာလိပ္ႏွင့္ ေသတၱာမွာ အဆင္သင့္ ျပင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္လိုက္မာန္ပါႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွင္မိသျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။
“အလကား ေျပာတာပါ ထြဋ္ဖတ္ရာ။ မင္း ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ေနေန၊ ငါ ဘယ္လုိမွ သေဘာမထားပါဘူး။”
“ငါသိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းကို ဘယ္လိုေအာက္ေမ့လို႔မွ ငါဆင္းသြားရတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘူး။ ျပန္မယ္။”
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေတြေ၀ ေနဘိမိ၏။ ထြဋ္ဖတ္ကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ဖက္သို႔ တခ်က္မွ် လွည့္မၾကည့္။ ညာဖက္ႏႈတ္ခမ္းကေလးမွာ စိတ္နာၿပံဳး ၿပံဳးလ်က္။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုမ်ား စိတ္နာေနသလား မသိ။ သို႔ေသာ္ မဟုတ္ႏိုင္တန္ရာ။
“ဟား ဟား ဟား။ မ်ိဳးခ်စ္တဲ့။ အမ်ိဳးခ်စ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစု ညက ပြဲမေကာင္းလို႔ မင္းကို ဆဲသြားလိုက္ၾကတာကြာ။ ထြဋ္ဖတ္တို႔ကေတာ့ အမ်ိဳးခ်စ္တာကိုလဲ မယံုေပါင္။ သမီးရည္းစား ခ်စ္တယ္ဆိုတာလဲ မယံု။ အမိႏွင့္သား၊ သားႏွင့္အဖ၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာလဲ မယံု။ ဒါ တို႔ေျပ၊ တို႔ေျမ ဆိုတာလဲ ေ၀လာေ၀း။ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ဆိုတာလဲ ရယ္ခ်င္။ ၀ံသာႏုဆိုတာလဲ အယံုအၾကည္ မရွိ။ ဟား ဟား ထြဋ္ဖတ္ လိမၼာလာၿပီ။ သထံုေက်ာင္းေဆာင္တုန္းက ထြဋ္ဖတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ထြဋ္ဖတ္ေလ ထြဋ္ဖတ္ကိုသာ ထြဋ္ဖတ္ ခ်စ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဟား ဟား ဟား။”
ထိုေန႔ တညေနလံုး ထြဋ္ဖတ္သည္ ဆိတ္ဆိတ္ေန၏။ အထိန္းမရွိေသာ ခ်ည္ခင္ပမာျဖစ္ေသာ ၎၏ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ကို လႊတ္ထားဟန္တူ၏။ ထိုေန႔ တညေနလံုး ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထြဋ္ဖတ္အား မျပန္ရန္ အတန္တန္ ေတာင္းပန္၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္တား၏။ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာ၏။ သို႔ရာတြင္ မရေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုးေသာ္ သေဘၤာဆိပ္သို႔ လိုက္ပို႔ရေလေတာ့သည္။
သေဘၤာဆိပ္၌ ထြဋ္ဖတ္၏ ေလာကႀကီးကို အယံုအၾကည္ မရွိေသာ မဲ့ၿပံဳးကေလးကို ဤအႀကိမ္ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရပါေသးသည္။
ဒုတိယညတြင္ မေက်နပ္ေသာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္တစ္စုသည္ ပြဲမေကာင္းလွ်င္ ခဲစာေကၽြးရန္ လူတကုိယ္ အုတ္တခ်ပ္က် ကိုင္ေဆာင္လာလိမ့္မည္ ဟူေသာ သတင္းကို သန္႔သန္႔ ၾကားရေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ႀကံႀကီးစည္ရာ ၀မ္းသာမိ၏။ စိတ္ထဲ၌ အေတာ္ပဲဟု က်ိတ္၍ ေတြးလိုက္မိေသး၏။ အေၾကာင္းေသာ္တမူကား လူတကိုယ္ အုတ္တခ်ပ္ရမည္ ဆိုလွ်င္ တံခါးမရွိေသာ ေက်ာင္းေရအိမ္ကေလးအတြက္ အေတာ္ပင္ ဖူလံုေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ လာမည္ေဘးကို အေ၀းက ေရွာင္ေသာအားျဖင့္ တပည့္မ်ားအား မွာတန္သေရြ႕ မွာခဲ့ၿပီးလွ်င္ ေစာေစာ အိမ္ျပန္လာခဲ့၏။
နံနက္မိုးေသာက္ေသာ္ မင္းသမီးတို႔မွာ ထိုညက အဖတ္ဆည္မရေအာင္ ထြဋ္ဖတ္ လုပ္သြားေသာေၾကာင့္ စိတ္အနာႀကီးနာၿပီးလွ်င္ ေသေရာေၾကေရာ ကၾကသျဖင့္ ပရိသတ္တို႔ မ်ားစြာ ပီတိ ေသာမနႆ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားရေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ပြဲလာသူတို႔ ယူေဆာင္လာေသာ အုတ္ခ်ပ္မ်ားမွာ သတိလစ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေပဦးမည္ ဟူေသာေဇာျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ အလ်င္အျမန္သြားၿပီးေသာ္ ေဘာလံုးကြင္း တေလွ်ာက္ လိုက္လံၾကည့္ရႈ၏။
“ဘာရွာသလဲ ဆရာ” ဟု အၿငိမ့္သမမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္က်ေရာက္ေနသူ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ခင္ေမာင္က ဆီး၍ ေမး၏။
“ညက လူတစု အုတ္တခ်ပ္ ကိုယ္စီနဲ႔ ပြဲလာၾကည့္တယ္ကြ။”
“ဟာ၊ မရွာနဲ႔ေတာ့ ဆရာေရ႕။ အဲဒီလူေတြ ခဲနဲ႔ေပါက္ဖို႔ ယူလာတဲ့ အုတ္ခဲေတြကို လက္ေပၚက ခ်ရမွန္းေတာင္ သတိမရဘဲ ပြဲက်သြားလိုက္တာ၊ သူတို႔လဲျပန္ေရာ အုတ္ခဲေတြလဲ သူတို႔နဲ႔ အတူျပန္ပါသြားေရာ့။”
ဟာလာဟင္းလ်က္ရွိေသာ အိမ္သာကေလးကို ျမင္မိတိုင္း ေနာက္ဆံုးည အာၿပဲမကေလး အစြမ္းကုန္ ကျပသြားသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မိျပန္ေလသည္။
ေမာင္ထင္
၁၉၃၅ ခုႏွစ္
source........ မ်က္ရႈ
No comments:
Post a Comment