တစ္မိုးေအာက္
တကယ္ေတာ့ လူသားတို႔သည္ အသြင္သ႑န္၊ အယူအဆ၊ သေဘာထား၊ တန္ဖိုးထားမႈစံ စသည့္ ႀကီးမားေသာ အေသးအဖြဲ မ်ားစြာတြင္ မည္သို႔ ကြဲျပားေနသည္ ျဖစ္ေစ အျပာေရာင္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ေအာက္၌ အတူတကြ ရွင္သန္ေနထိုင္ ၾကသူမ်ား ခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေကာင္းကင္ႀကီး၏ ၾကည္လင္သာယာမႈသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ေကာင္းကင္ႀကီး၏ လွ်ပ္စီး မိုးႀကိဳးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္ၿပီး အတူတကြ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ ေမြးျမဴသင့္ေပသည္။ တစ္မိုးေအာက္ခိုေနသူ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈတို႔ . . . ။ ဤေနရာ အေရာက္တြင္ပင္ ေပါက္သြားသည့္ ကားဘီးလို ကၽြန္ေတာ့္ ၀ါက်မ်ားမွာ ေပ်ာ့ေခြၿပီး ဗလပ္ဗလပ္ျဖင့္ လမ္းေဘး ထိုးရပ္သြားသည္။ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးသားျခင္းျဖင့္ ျပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေသာ္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေလွာင္ေျပာင္ေသာ သေရာ္ျပံဳးအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အမ်ားလက္ခံထားေသာ (Conventional) စာေကာင္းေပမြန္တို႔အား ေရးသားႏိုင္ေသာ အစြမ္း ရွိမေနပါ။ ထံုးစံအတိုင္း လွ်ပ္စီးလက္သလို ဖ်ပ္ခနဲ လက္လာေသာ အေတြးမ်ားက ၾကည္လင္သာယာေနေသာ ေကာင္းကင္အား အၿပီးတိုင္ ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါၿပီ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သေရာ္ျပံဳးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိခ်ိန္တြင္ အရင္တုန္းကလို ယခုတစ္ႀကိမ္၌ အလန္႔တၾကား မျဖစ္မိေတာ့ပါ။ ေကာင္းကင္၌ လွ်ပ္စီးမ်ား ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ လက္ေနသည္။
.................................
အကယ္၍ ယခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ့္အား ပံုသ႑ာန္မပ်က္အတိုင္း အဆံုးစြန္ထိ ေျမမ်ဳိသြားမည္ ဆိုပါလွ်င္၊ ကမၻာေျမႀကီး၏ ဗဟိုခ်က္မအား ေက်ာ္လြန္၍ ဒိုးယိုေပါက္ အျခားတစ္ဖက္သို႔တိုင္ ေဖာက္ထြက္သြားမည္ ဆိုပါလွ်င္၊ အဆိုပါေနရာမွာ သမုဒၵရာ ၾကမ္းျပင္ မဟုတ္ဘဲ လူသူေနထိုင္ရာ အရပ္သာ ျဖစ္သည္ ဆိုပါလွ်င္၊ အဆိုပါ အရပ္ရွိလူမွာ ေျမႀကီးထဲမွ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေပၚလာေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေျခေထာက္မ်ားကိုသာ အရင္ဦးဆံုး ျမင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျမမ်ဳိခံရသူလား၊ ေျမႀကီးတြင္းမွ ေဖာက္ထြက္လာေသာ ေျပာင္းတိေျပာင္းျပန္ လူသားတစ္ဦးလား ကၽြန္ေတာ္ မကြဲျပားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္၏ မူလ ေကာင္းကင္ႏွင့္ အဆိုပါအရပ္ရွိေကာင္းကင္ တူတူပဲလား မကြဲျပားေတာ့။ ေသခ်ာသည္က ေကာင္းကင္ႏွစ္ခုသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုထက္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေကာင္းကင္တိုင္းမွာ ျခားနားလွသည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္မဟုတ္ဘဲ ကမၻာ့ေလထုဟု စကားကပ္မည္ဆိုလွ်င္ေသာ္မွ ဦးတည္ရာအရပ္မ်ား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ၊ ေထြျပားေနျခင္းအား လ်စ္လ်ဴ႐ႈရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ရင္ေဘာင္တန္း ရပ္ေနသူႏွစ္ဦး၏ ေကာင္းကင္ခ်င္းေသာ္မွ အႀကီးအက်ယ္ ျခားနားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ဤနည္းအားျဖင့္ လူေနထူထပ္ရာ ကမၻာတြင္ အထီးက်န္ျခင္းႏွင့္ ျခားနားျခင္းတရားသည္ လူအခ်င္းခ်င္းၾကား ရင္ၾကားေစ့၍ မရေလာက္ေအာင္ စိုးမိုးမင္းမူေနခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ၾကည္လင္သာယာေနေသာ ေကာင္းကင္အား တစ္ဖက္သတ္ ဖ်က္ဆီးသြားေသာ လွ်ပ္စီးတန္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ေျမဆြဲအားဟူေသာ အရာသည္ ငယ္ထိပ္ေပၚ မသက္ေရာက္ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျခဖ၀ါးေပၚသို႔သာ သီးသန္႔အားျဖင့္ သက္ေရာက္ပါသနည္းဟု ကလန္ကဆန္ ေမးရန္ ၾကံစည္ေနမိျခင္းမွာ ေျခဖ၀ါးမွ စဥ္းစားမိေသာအေတြး မဟုတ္သျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေရွးသေရာအခါက နယူတန္ဆိုသူ၏ အရည္ရႊမ္းေသာ ဦးေခါင္းတစ္လံုး ပန္းသီးပင္ထက္သို႔ ေၾကြက်သြားေသာအခါ အေမႊးစုတ္ဖြားႏွင့္ အကိုင္းထက္ နားေနေသာ အိုင္းစတိုင္းဆိုသည့္ ငွက္ႀကီးက ထိုးဆိတ္စားေသာက္ ပစ္လိုက္ၿပီး ထပ်ံသြားေၾကာင္း၊ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္အား ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။
ထိုငွက္ႀကီး၏ လက္သည္းၾကားမွ မႈိပြင့္ႀကီးႏွစ္ပြင့္ ကမၻာေျမေပၚသို႔ ေၾကြက်ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ လူသားမ်ားသည္ ယေန႔ထိ မႈိဆိပ္မျပယ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ဤပံုျပင္အား အေဆြးဇာတ္ဟု သတ္မွတ္ခြင့္ ရွိပါသလား။ သို႔မဟုတ္ ခါးေအာက္ပိုင္း မပါသည့္ သန္႔ရွင္းေသာ ဟာသတစ္ပုဒ္လား။ ဤပံုျပင္အား ဒ႑ာရီဟု ယူဆသည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်က္အလက္ အစစ္အမွန္ဟု ယူဆသည္ျဖစ္ေစ မွန္ကန္မႈရွိပါ၏။
မွန္ကန္မႈ မရွိပါဟု ေျပာလွ်င္ေသာ္မွ မွန္ကန္မႈ ရွိပါ၏။ စိတ္၀မ္းကြဲျခင္းအားျဖင့္..၊ အတူတကြ တည္ရွိေနေသးေၾကာင္း၊ တစ္နည္း အခ်င္းခ်င္း သက္ေရာက္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ တည္ရွိေနေသးေၾကာင္း သက္ေသထူ ရန္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။
ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မရွိလွသည့္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ၀ါက်မ်ားျဖင့္ စာဖြဲ႕ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ လူသားတို႔သည္ အသြင္သ႑န္၊ အယူအဆ၊ သေဘာထား၊ တန္ဖိုးထားမႈစံ စသည့္ ေသးေသးမႊားမႊား အထင္ကရ မ်ားစြာတြင္ မည္သို႔ပင္တူညီသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ပိုင္အမိုးေလး ၿပဳိက်လာမည့္ အခ်ိန္အား အထီးက်န္စြာ ကိုယ္စီ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသူမ်ား ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။
အကယ္၍ မိမိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူ တစ္ဦးဦးက မိမိထက္ေစာစြာ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ေၾကြက်သြားခဲ့ပါလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ေျမႀကီးေအာက္ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ပါလွ်င္ “ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူပါ” ဟု ကိုယ္ပိုင္ေ၀ဒနာအား ကုစားရန္သာ သံၿပိဳင္ လွည့္စားၾကပါစို႔။
အခ်င္းခ်င္း ျပန္လွန္သက္ေရာက္မႈမ်ား တိုးပြားေစၿပီး ကြာဟခ်က္မ်ားအား တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ခ်ဳံပစ္ႏိုင္ရန္ ညီညြတ္စြာ စိတ္၀မ္းကြဲၾကပါစို႔။ ကမၻာေပၚတြင္ သက္ရွိလူသား သန္းေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိသည္ဆိုေသာ္ျငား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အမိုးမ်ားသည္ တစ္ကိုယ္စာသာ က်ယ္ျပန္႔ပါ၏။
ေတဇာ
No comments:
Post a Comment