လူငယ့္ေၾကးမံု

လူငယ့္ေၾကးမံု-၁

“အရာရာတြင္က်ယ္ တို႔လူငယ္
ေနာင္တေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္…”တဲ့။
ဂ်ပန္ေခတ္ ‘အာရွလူငယ္’သီခ်င္းထဲက စာတပုဒ္။ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့စာသားပါ။
ဟုတ္ကဲ့- လူငယ္ဆိုတာ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အ႐ြယ္ပ်ဳိ၊ အ႐ြယ္ေကာင္းကေလးေတြပါ။
ေခတ္ကိုဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ဦးေဆာင္ႏိုင္တယ္။

“တို႔တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ထားပယ္
အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ထမ္း႐ြက္မယ္။
ေနမင္းေရာင္ လမင္းေရာင္၊ တို႔စြမ္းျပရမယ္…”တဲ့။
ဒါလဲ ‘အာရွလူငယ္’သီခ်င္းထဲကစာပုဒ္ပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ကို ပယ္ရမတဲ့။ ဟုတ္လိုက္ေလ။
မိမိတကုိယ္ေတာ္နာမည္ႀကီးဖို႔၊ ေရွ႕တန္းေရာက္ဖို႔၊
အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္ထြန္းဖို႔… ဖို႔… ဖို႔…၊ အဲဒီ ‘ငါ့ဖို႔’ အက်ဳိးေရွး႐ႈတဲ့အရာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္။
ကုလားထိုင္မမက္ရဘူး။ ေနရာမမက္ရဘူး။ တြင္က်ယ္ေအာင္မရည္႐ြယ္ရဘူး။
ေတာ္သူကို ေတာ္သလိုေနရာေပးႏိုင္ရမယ္။ အမ်ားအက်ဳိးကိုအဓိကထားရမယ္။
ေျပာေတာ့လြယ္လြယ္ကေလးပါ။ လက္ေတြ႔က်င့္ေတာ့ အလြန္ခက္တယ္။ ငါ့ေနရာ၊ ငါ့ၾသဇာ၊ ငါ့လူ၊ ငါ့မူ၊ ငါ့သေဘာ၊ ငါ့မေနာ၊ ငါတေကာေကာေနၾကတဲ့အတြက္ အစည္းအ႐ံုး၊ အဖဲြ႔၊ အသင္းပ်က္တယ္။
ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပဲ အမွန္ထင္
ကိုယ့္အျပစ္ကို ကိုယ္မျမင္
ကိုယ္ထင္ကုတင္ေ႐ႊနန္း
ကိုယ္သြားတဲ့လမ္းမွအမွန္
‘ငါ’ႏိုင္ငံ ‘ငါ’နယ္ခ်ဲ႕ၾကတယ္။
ဒီေတာ့ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္၊ ပန္းတိုင္ကတလဲြ၊ အဓိက သာမညမကဲြ၊ ပံုႀကီးခ်›ဲတတ္ၾကတယ္။ လူကဲ့ရဲ႔စရာေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေ၀ဖန္၊ ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္၊ အမွန္ေရာက္ေအာင္ျပင္ဖို႔ လိုတယ္။
အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္တယ္ဆိုတာလြယ္တာမဟုတ္။
အလြန္ခက္ခဲမြန္ျမတ္ၿပီးစြန္႔လႊတ္ရတဲ့အလုပ္။

တင္မိုး
၁၄-၁၁-၂၀၀၂
ေခတၱ တိုက်ဳိ

လူငယ့္ေၾကးမံု-၂

ျဖဴစင္တဲ့လူတြင္က်ယ္ေတြကို ‘လူငယ္’လို႔သတ္မွတ္ရမယ္။
ႏိုင္ငံရဲ႔‘မိုးေသာက္ၾကယ္’ေတြေပါ့။
လူငယ္ဆိုတာ ငါစဲြမႀကီးရဘူး။ ငါစဲြမသို၊ ကိုယ္စဲြမထား၊ ေမတၱာပြားမွ လူငယ္တရားရွိရာေရာက္မယ္။
လူငယ္အင္အားျဖဳန္းတီးရင္ ႏိုင္ငံႀကီးၿပိဳပ်က္မွာေသခ်ာတယ္။ လူငယ္ေတြဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနသမွ် ႏိုင္ငံၿပိဳကဲြမွာမုခ်။

လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္အခန္းက႑ကို ေဖာ့တြက္လို႔မရဘူး။
ႏိုင္ငံရဲ႕ တန္းဖိုးရွိတဲ့အသီးအပြင့္ေတြဆိုတာ အၿမဲသတိရရမယ္။
ကိုယ့္တန္ဖိုးဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ အင္မတန္ႀကီးမားၿပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ခြန္အားဆိုတာမေမ့ရဘူး။
လူငယ့္ဂုဏ္ကို အၿမဲတေစပြားမ်ားေနအပ္တယ္။
ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ဳိျခင္းဆိုတာ ထာ၀ရမပိုင္ဆိုင္ဘူး။ တခဏသာပိုင္ဆိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္။
ခုလို ေသြးသစ္သားသစ္ေလာင္းတုန္း၊ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္း၊ အက်ဳိးရွိေအာင္ေနရမယ္။ က်င့္သံုးရမယ္။ ပ်က္စီးေလလြင့္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘ၀တခုလံုး အမိႈက္ပံုလို တန္ဖိုးမဲ့သြားလိမ့္ မယ္။
‘တက္လူသာလ်င္
ျမန္မာျပည္မ၊ အားသစ္ရ၍
ေဇယ်ာေအာင္လံထူမည္တည္း’တဲ့…။
မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလံႈေဆာ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဟုတ္တာေပါ့။
တိုင္းျပည္တခုရဲ႔အနာဂတ္ကိုသိခ်င္ရင္ ဒီေန႔လူငယ္ေတြအေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တာေပါ့။
လူငယ္ေတြဦးတည္ခ်က္လဲြေနရင္၊ အေပ်ာ္ၾကဴးၿပီး ယစ္မူးေနရင္၊ အခ်င္းခ်င္းအေစးမကပ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြအေၾကာင္အက်ားနဲ႔ တကဲြတျပားျဖစ္ေနရင္ ဒီတိုင္းျပည္နာၿပီသာမွတ္ေပေတာ့…။
ေအာင္ဆန္းလိုလူငယ္ကေလးတေယာက္ ထြန္းထြန္းေတာက္ေတာက္ေပၚေပါက္လာလို႔ တို႔တိုင္းျပည္ဟာ ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္။
ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာ့လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းကို ဘယ္ပံုရွာခဲ့တယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္ေရာက္ျမန္မာလူငယ္ေတြ အသိဆံုး…။ အထူးေျပာဖြယ္မလို…။
“အေရးႀကီးၿပီ ညီေနာင္အေပါင္းတို႔ ေသြးစည္းကာ ညီေစညီၾကစို႔…”

တင္မိုး
၂-၁၂-၂၀၀၂
ေခတၱ ဘန္ေကာက္

လူငယ့္ေၾကးမံု-၃

လူငယ္တိုင္းမွာသမိုင္းရွိတယ္။ အတၳဳပၸတၱိရွိတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ မွဲ႔စြန္းမဲွ႔ေျပာက္အထင္မခံရဘူး။
သန္႔စင္ေအာင္ အျမဲပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရမယ္။ သမိုင္းမွာအစြန္းထင္မိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္။
ေၾကာက္စရာအလြန္ေကာင္းတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုဖြပ္ပါ…။ ေလ်ာ္ပါ…။ သန္႔စင္ပါေစ…။
‘သတိ’သည္‘ဆား’၊ ‘ကဗ်ာ’သည္‘ပ်ား’တဲ့…။ အမွားကင္းေအာင္ေနပါေလ။

စိတ္ဓါတ္ခြန္အားတိုးပြားေအာင္ အတၳဳပၸတၱိစာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေပးဖို႔လိုမယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတၳဳ ပၸတၱိဖတ္ရရင္ ႐ိုးသားျခင္းက ထင္းထင္းေပၚတယ္။ ေျဖာင့္မတ္တာကိုေတြ႔ရမယ္။ ကိုယ္က်ဳိးမၾကည့္၊ အမ်ားအက်ဳိးကိုၾကည့္တတ္တာကိုသိရမယ္။ စံနမူနာယူစရာျဖစ္ရပ္ေတြကို အမွတ္ရရျဖစ္ ေနမယ္။

တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး’ေရးတဲ့ ‘သူလိုလူ’ကိုဖတ္မိလို႔ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ‘ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္’ကိုအားက်မိ၊ စံထားမိတယ္။ သူလိုစိတ္ဓါတ္မ်ဳိးကို ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳမိတယ္။
‘ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္’တို႔၊ အခုအက်ဥ္းစံသတင္းစာဆရာႀကီး‘ဦးတင္း၀င္’တို႔ဟာ ‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ ေမာင္’ကို အားျပဳခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ ေကာင္းတာေတြအတုယူေတာ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကူးစက္တယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စာရိတၱကို အားက်ေမြးျမဴမိတယ္။

‘ဦးေန၀င္း’အတၳဳပၸတၱိကို ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကေရးခဲ့တယ္။ စိတ္၀င္တစားဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေဆာင္ ရန္မဟုတ္။ ေရွာင္ရန္သင္ခန္းစာေတြရခဲ့တယ္။သူ႕ရဲ႕မေကာင္းတဲ့စ႐ိုက္ဆိုးေတြ ႐ုပ္လံုးေပၚေနတာျမင္ရတယ္။
စာေရးသူ‘ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္’ကေတာ့ ကု႒ႏူနာကိုေ႐ႊခ်၊ သနပ္ခါးလူးေပးတာပဲ။

ဒါေပမဲ့ပင္ကိုယ္ကပုပ္ေနေလေတာ့ ညီႇစို႔စို႔ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ကမေပ်ာက္။ အဲဒီအတၳဳပၸတၱိကေတာ့ စံျပဳစရာ အတၳဳပၸတၱိမဟုတ္။ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ရမဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တယ္။

အတၳဳပၸတၱိေတြဖတ္ရတာေကာင္းတယ္။ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကို ေ၀ဖန္စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တယ္။

‘မာန္၀င္ကာ အလွဂုဏ္ကိုးသူရဲ
အန္ခ်င္စရာ ငါ့ပံုကဆိုးေရာ့သလား’တဲ့…။
(ဦးဖိုးစိန္ႀကီးရဲ႕မင္းကုသငိုခ်င္းမွ)

တင္မိုး
၁၅-၀၁-၂၀၀၃

လူငယ့္ေၾကးမံု(၄)

သတိသည္ဆား၊ ကဗ်ာသည္ပ်ား…တဲ့။
သတိဆိုတာလိုသေလာက္ခပ္ရမတဲ့။
မပါလဲမျဖစ္။ ပါလြန္းျပန္ေတာ့လဲ အလုပ္မျဖစ္။
အရာရာရဲရင့္မႈေတြေပ်ာက္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္၊ အျပစ္ေတြခ်ည္းျမင္ေနမွျဖင့္ မလုပ္ရဲ၊ မကိုင္ရဲ၊ လမ္းမေလ်ာက္ရဲျဖစ္တတ္တယ္။

သတိမပါေတာ့လဲ အရာရာမွာ အထိန္းမဲ့တဲ့ခ်ည္ခင္လို ပရမ္းမတာျဖစ္တတ္တယ္။ ဟင္းလ်ာမွာ ဆားကို သင့္႐ံုခပ္ရသလို သတိကိုလဲသင့္႐ံုခပ္။ သတၱိလဲမေပ်ာက္ေစနဲ႔။ အိုးနင္းခြက္နင္း နင္းက်ဳိး နင္းကၽြံံ လူလြန္မသား လူရမ္းကားလဲ မျဖစ္ေစနဲ႔။
ေတာ္႐ံုခပ္တဲ့ဆား ဟင္းလ်ာရဲ႕အရသာကအၿမိန္႔သား။
ကဗ်ာကေတာ့ ပ်ားပါပဲ။ ဖတ္လိုက္တိုင္းခ်ဳိ မ်ဳိလိုက္တိုင္းဆိမ့္တဲ့ အရသာမဟုတ္လား။
‘မ်က္ျမင္မွာဉာဏ္တဲြလို႔၊ အနဲနဲ႐ႈပါ…’တဲ့။
လယ္တီဆရာေတာ္ကဖဲြ႔တယ္။
တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ကဗ်ာအဆို အမိန္႔ပါကလား။
ဒိဠမ်က္ျမင္မွာ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ရမတဲ့။ အျမင္မွန္ရေအာင္ အနည္းနည္း႐ႈရ၊ သံုးသပ္ရမတဲ့။
ကဗ်ာကတိုေပမဲ့ အရသာကအခ်ဳိသား။ ေတြးလိုက္တိုင္း ဉာဏ္က်ယ္၊ အမွန္တကယ္ကိုျမင္ေစႏိုင္တဲ့စကား ပါလား။
‘တို႔ဗမာ၊ တခ်ဳိ႕၀ါစာကမာ…’တဲ့။
ဆရာႀကီးမိႈင္းက ကဗ်ာသံနဲ႔ဆံုးမတယ္။
ဟုတ္ပါေပ့။ ငါတို႔တမ်ဳိးသား လံုးကုိ ဆံုးမတာ။
ဘာကိုမွမေလးနက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္တတ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕အက်င့္စ႐ိုက္ကိုဖြင့္ျပတာ။

တို႔ကလဲတို႔ပဲမဟုတ္လား။ အေျပာကေတာ့ ေလလံုးမိုးလံုး မိုးေတာင္ကခ်ဳန္း။ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မေရမရာ ၀ါစာကမာ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရာက္ရာက်ဘမ္း။ ဘာလုပ္လုပ္ က်က်နနလုပ္မွ။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေလ့လာဆည္းပူးၿပီး ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ကစားသမားဉာဏ္နဲ႔ အေပၚယံဗန္းျပ ေကာင္း႐ံုလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးကိုေဖ်ာက္မွ။
သမိုင္းပံုျပင္ထဲက ကံရာဇာငယ္ရဲ႕အက်င့္ဆိုးကို တမ်ဳိးသားလံုးက်င့္သံုးမိတယ္။
ကံရာဇာႀကီးလို သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးနဲ႔ခိုင္ခိုင္မေဆာက္။
မိမိထီးနန္းရၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေလာဘစိတ္ေရွ႕ထားၿပီး ညတြင္းခ်င္း သစ္ငယ္၀ါးငယ္နဲ႔ ထီးနန္းေဆာက္ျပခဲ့သတဲ့။
ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေတာရမ္းမယ္ဖဲြ႔သမား၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကစားနဲ႔ ကံရာဇာငယ္က အႏိုင္ရခဲ့သတဲ့။ ၿပီးပါေလေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ဗမာျပည္မွာ ပပလႊားလႊား ျပျပစားစားလုပ္တတ္တဲ့ တနပ္စား ၁၂ ပဲြစားေတြ ေန ရာရခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ေနရာရၿပီးစတမ္း၊ အၿဖီးအျဖန္း ညာလံုး ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ ဗမာေတြ လူျဖစ္႐ႈံးခဲ့ တယ္မဟုတ္လား။

တင္မိုး
၁၀-၂-၂၀၀၃

လူငယ့္ေၾကးမံုမ်ား (၅)

‘ငါသည္ ငါ၏ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ သက္သက္ငွာ အသက္ရွင္ေအာင္မေမြး…။ ငါ့တုိင္းျပည္၊ ငါ့စာေပ၊ ငါ့သာသနာအတြက္ ရသမွ်အခ်ိန္ကေလးကိုယူ၍ ေဆာင္႐ြက္ရင္း အသက္ရွင္ေအာင္ ငါေမြးအံ့…။’

ဒါဟာအဓိဌာန္တခု၊ ဒါဟာ‘သစၥာ’ဆိုတဲ့ပဲြတခု၊ ဒါဟာ ဆံုးျဖတ္ျပဌာန္းခ်က္တခု။
ဒီလိုနဲ႔ လူငယ္ေတြဟာ မိမိသီလကိုေဆာက္တည္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က်ဳိးတဖက္ျမင္သမားမျဖစ္ႏိုင္။ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသူမျဖစ္ႏိုင္။

ငါ့ဟာမွငါ့ဟာ။ ငါ့သာသနာမွ ငါ့သာသနာဟု ငါစဲြတန္းလန္းႏွင့္ မ်က္ကန္းသမားမျဖစ္ႏိုင္။ လူငယ္ေတြဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အမိေျမစြန္႔ခြာၿပီး ႏိုင္ငံတကာေရာက္ခဲ့ၾက ရတယ္။ ၾကံဳရာက်ပန္း သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳၾကရတယ္။ ငါတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ အလြန္သနားဖြယ္ေကာင္းတယ္။
ဒါေပမယ့္ တို႔လူငယ္ေတြရဲ႔စိတ္ဓါတ္က မြန္ျမတ္တယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္၊ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ တလက္ခုပ္ တလက္ခ် ရရာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ ေစတနာအျပည့္ရွိတယ္၊ ပင္ကိုယ္စိတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားပါ။

ေကြၽးခ်င္ ေမြးခ်င္ ေပးကမ္းခ်င္တဲ့ေစတနာ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့ သဒါၶတရားအားႀကီးတဲ့တို႔လူမ်ဳိး။ တို႔ႏိုင္ငံသားစ႐ိုက္ကို ဘယ္ေတာ့မွမစြန္႔လႊတ္။ ပင္ကိုယ္သေႏၶေကာင္းၿပီးသား လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။

အျဖဴအမည္းမေ႐ြး၊ အႏူအဝဲမေ႐ြး၊ ေသြးကဲြျခင္းမရွိ၊ အခန္႔အညား အဟန္႔အတားေတြမလုပ္တတ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္ သခင္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္တယ္။ ဒီစိတ္ဓါတ္၊ ဒီေစတနာ၊ ဒီအစဥ္အလာကို ငါခ်စ္တယ္။
ဒီေသြးကို ငါေလးစားတယ္..။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဇာတိေသြး အျမဲပူေႏြးေနေစဖို႔ သတိေပးရျခင္းျဖစ္တယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း အခုအခါမွာ တို႔ႏိုင္ငံအေမွာင္က်လို႔ ဒုကၡေတြပင္လယ္ေဝေနတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့- အေမွာင္ကိုတန္ေဆာင္လင္းၿပီး အေမွာင္ခြင္းဖို႔အေရး ႀကိဳးစားေပးၾကရမွာပဲ၊ ဒါလည္း တို႔တာဝန္ တရပ္ေပေပါ့။

တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းရဲ႔ေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို သေဘာက်မိတယ္။ အဲဒါက ေတာ့-‘ေသြးေသာက္ပီပီ တာဝန္သိသိ သစၥာရွိရွိ…’တဲ့။

အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးလိုပါပဲ။ တို႔တေတြဟာ ‘တာဝန္သိသိ၊ သစၥာရွိရွိ’ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္ကို အၫြန္႔တလူလူျဖစ္ေအာင္ပ်ဳိးေထာင္ရင္း အက်င့္ဆိုး စ႐ုိက္ဆိုးေတြ မစိုက္ပ်ဳိးမိေအာင္ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္။

လူငယ္အလွဟာ ႏိုင္ငံရဲ႔ အသေရတပါးမဟုတ္ပါလား။
လူငယ္ေတြထြန္းေတာက္မွ တို႔ႏိုင္ငံ တမိုးေသာက္မွာ မဟုတ္ပါလား…။

တင္မိုး
၅-၃-၂ဝဝ၃

(မိုးေသာက္ၾကယ္ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာအာေဘာ္အျဖစ္
ဆရာတင္မိုးေရးသားေပးခဲ့ေသာ လူငယ့္ေၾကးမံုမ်ား)