ခံုေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး

(၁)
ကၽြန္မတို႔က ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ရြာလူႀကီးပါ။ အေဖ့တူဆိုေတာ့ ကၽြန္မ တို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ စားမနာ ႏႈိက္မနာရွိတဲ့ အိမ္ကိုး။ ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရြာလယ္၀ိုင္း တိုက္ ထဲက ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတို႔အိမ္ကို မေရာက္ရတဲ့ေန႔ မရွိဘူး။

ကၽြန္မအေဖ့ ႏွမ၀မ္းကြဲ ေဒြးေလးေသာင္းက ေမြးတဲ့ ေမြးခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတစ္ ေယာက္ပဲ ရြာမွာ က်န္တာပါ။ က်န္တဲ့ႏွမေတြ ညီေတြက ေခ်ာင္းဆင္း၊ ေရပုလဲ၊ ႏွဲမႈတ္ရြာ၊ ေျမေတာ္၊ မီးေလာင္ကၽြန္း စသျဖင့္ တျခားရြာေတြမွာ အေျခက်ၾကပါၿပီး။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးကေတာ့ ေမြးက တည္းက ရြာကခြာတယ္ မရွိဘူး။ ဘယ္ကိုမွလည္း မသြားေလ့ဘူး။ မသြားေတာ့ မေရာက္ရဘူးေပါ့။
မေရာက္ရလည္း ကိစၥမရွိေပါင္ကြာ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ရယ္လို႔နီးနီးနားနား ျမင္းျခံကိုေတာင္ ေရာက္ဖူးရံု ရွိတာပါ။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက သာမႈနာမႈလို ကိစၥေတြမွာ လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ သြားေလ့မရွိဘူး။ သူ႔မိန္းမ မဆြမ္းအုပ္ကို လႊတ္တာမ်ားတယ္။

''ေတာ္မသြားလုိ႔ ေကာင္းပါ့မလား.. ေတာ့္အမ်ိဳးအရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးဟာကို... ရြာက ေဆြေ၀း မ်ိဳးေ၀း ေတြေတာင္ သြားၾကသာ.... မသြားရင္ ေခြးျဖစ္ဖို႔ရွိမွာပဲ''
မဆြမ္းအုပ္က ေတာ့္အမ်ိဳးအရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးလို႔သာ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ျမင္းၿခံအလွဴက မဆြမ္းအုပ္ နဲ႔လည္း အမိ်ဳးမကင္းဘူး။ ကၽြန္မတို႔က မမအုပ္ေခၚၾကတဲ့ မဆြမ္းအုပ္က လွီလွီကေလးရယ္။ အိမ္အလုပ္၊ အခင္းအလုပ္၊ ကၽြဲႏြားအလုပ္မ်ား ဗ်န္းဗ်န္းကြဲ လုပ္ေနရသူဆိုေတာ့ မဆြမ္းအုပ္က အေၾကာင္း ႀကီးငယ္ တိုင္း စိတ္ေရာက္လို႔ ကိုယ္အပါႏိုင္ဘူး။ လင္ကို လူမႈေရးရယ္ လို႔ မ်က္ႏွာျပသြားေစခ်င္ေပသိလို႔ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက မလႈပ္ေပါင္။ နင္သြားႏိုင္ရင္သြား၊ မသြားႏိုင္လို႔ မ်က္ႏွာနာစရာရွိရင္လည္း နင္သာ နာေတာ့၊ ငါကျဖင့္ ေဒ၀ဒဟဘက္ အမႈိက္ေတာင္ မလြင့္ေစရ ဘူး။ ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေဆးလိပ္ႀကီး ေငါ့ေနေတာ့တာပါ။

''မိအုပ္ရယ္... နင္သြားလည္း ျဖစ္သဟာကို ငါသြားမွလား.... ငါ့မယ္အမႈေတြက တန္းလန္း.. ရပ္ ေရးရြာေရး ဆိုသာ ေျပာျဖစ္သာမႈတ္ဘူး... မီးေရးထင္းေရးဆိုသာ ရွိေသး.... သြားပါဟာ ကူလိုက္ေပါ ႕ ႏွစ္ေထာင္ ေလာက္''
''ႏွစ္ေထာင္ မလွပါဘူးေတာ္.. မမသိန္းရွင္ကေမြးတဲ့ ကေလးေတြလွဴသဲ့ဟာ... ငါးေထာင္ေတာ့ ကူမွေပါ့... ေတာ္မသြား က်ဳပ္သြားေပါ့.... ေတာ္အိမ္မွာသာေန... မီးေလာင္ငုတ္တိုမွတ္ၿပီး ပ်ားမွမစြဲ သယ္ေတာ္ ေတာ္ နဲ႔ က်ဳပ္ ေနရာခ်င္း လဲလိုက္ခ်င္ပါ့''

ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက နာတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး၊ နာေအာင္ေျပာသေကာ ရယ္လို႔ မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ လွည့္မထိုးဘူး။ တစ္ျခမ္းလိႈက္စားထားတဲ့ ေဆးလိပ္ႀကီးဖြာေနေတာ့ တာပဲ။ ကိုႀကီး ဂ်ိဳက္သိုး တို႔လင္မယားက ေဆးလိပ္မ်ားေတာ့ က်ားကန္ေသာက္ၾကသူေတြပါ။ မမအုပ္ က စိတ္ကေလး ရွိလို႔၊ အားအားယားယား ရွိလို႔ကေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ အိမ္မွာတင္ လိပ္ေနက်ပါ။ မအားတာမ်ား သူဆိုေတာ့ သူလည္း ႀကံဳရာေသာက္၊ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလည္း ႀကံဳရာ ဖြာေတာ့ပဲ။

ကိုႀကီးဂိိ်ဳက္သိုး တို႔အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ ေရ၀င္ရြာဆိုေတာ့ ျမွင့္ေဆာက္ထားရံုမက ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လံုး ေျမဖို႔ထားေတာ့ ၀ိုင္းေျမထက္တံေတာင္ေလာက္ ျမင့္တယ္။ ႏြားေတြက အိမ္အေရွ႕ ဘက္ ဆီးခ်ဥ္ပင္ႀကီး ေအာက္ ထားတယ္။ လွည္းနဲ႔ႏြားနဲ႔ သစ္ခင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ရြာအလို ေတာင့့္ေတာင့္ တင္းတင္း ရွိ သူေတြပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္ေလးဘက္စလုံး အကာမရွိဘူး။ တိုးလွ်ိဳေပါက္ ဖြင့္ထား ေတာ့ ႀကံဳသူက ႀကံဳတဲ့ ဘက္က ၀င္တာပဲ။ ေရွးစာပြဲ ညိဳညစ္ညစ္ႀကီး တစ္လံုးတန္းလ်ားရွည္ႏွစ္လံုး က ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး ရဲ႕ ရံုးစားပြဲ နဲ႔ ကုလားထိုင္ပဲ။ စားပြဲေပၚမွာ ဓာတ္ဘူးေဟာင္းတစ္လံုး အၿမဲရွိ တယ္။ ဓာတ္ဘူက ႏႈတ္ခမ္းေဆြး ဖင္ေဆြး လိုက္ေနပါၿပီ။ ေရေႏြးေတာ့လံုတယ္ထင္ပါရဲ႕ ၊ ေရေႏြး ျပတ္တယ္ မရွိဘူး။ အေတာင္ျဖန္႔ထားတဲ့ က ေဒါင္းပံု စဥ့္ေဆးလိပ္ခြက္ႀကီးႀကီး တစ္ခြက္လည္း ရွိ တယ္။ ေဆးလိပ္ ဖင္စီခံ ေတြ၊ ျပာေတြ နဲ႕ နင့္ ေနတဲ့ ေဆးလိပ္ခြက္ ပါ။ သြန္တယ္ျပဳတယ္ မရွိေတာ့ ေပပြလို႔။

ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး က တန္းလ်ားေပၚ ထိုင္ေနက်။ ဘယ္တုန္းကမွ ဖင္ခ်ထိုင္တယ္မရွိဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သိတတ္ တဲ့ အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္ၿပီး ငုတ္တုတ္ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေန တာခ်ည္းပဲ၊ အဲသလိုမ်ား ထိုင္ေနရင္ ဖြာေနတဲ့ေဆးလိပ္ထဲမွာပဲ စိတ္ရွိတယ္။ ေဆးလိပ္က မီးပြား ေတြ ဖြာခနဲ က်လို႔ ပုဆိုး ထခါတာေလာက္၊ ေဆးလိပ္မီးနားမညီလို႔ လက္ညိွဳးတံေတြးဆြတ္ ၿပီး ညွိလို႔ လူ လႈပ္တာက လြဲရင္ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတာပဲ။

ကိုႀကီးဂ်ိုက္သိုးကို ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြက အင္မတန္ ခ်စ္ၾကတယ္။ အဆိပ္မရွိ သူ ဆိုေတာ့ ေက်ာခြေန လို႔လည္း ဟဲ့ တစ္ခ်က္မဆိုဘူး။ ကေလးေတြ ေဆာ့လို႔ အၾကမ္းပန္းကန္ရယ္၊ ေၾကြပန္းကန္ရယ္ က်ကြဲ လို႔ လည္း ျဖစ္ရေလဟာ မရွိဘူး။

ကၽြန္မတို႔က ေဗ်ာက္သီးေတြ ခူးလာၿပီး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတို႔ ႏြားေရတိုက္တဲ့ အင္ဗ်က္ကယ္ႀကီးထဲ ထည့္ကစားၾကတယ္။ ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ေတြက ေရနဲ႔ထိေတာ့ လန္႔ကြဲၾကကိုး။ ေဖ်ာက္ခနဲ ေဖ်ာက္ ခနဲ ကြဲတာကို ကၽြန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတာပါ။ ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ ရွည္ရွည္ကေလး ေတြကို ေရထဲ တစ္ဖက္ ငါးခု စီ ခ်လို႔ အရင္ဆံုး လန္႔ကြဲတဲ့ဘက္က အႏိုင္။ တစ္ခါတေလ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ျငင္းရင္းက ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကရင္လည္း ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက လွည့္မၾကည့္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ရာ က လံုး သတ္ ေတာ့လည္း ထမဆြဲဘူး။ ေနာက္ဆံုး အင္ဗ်က္က်ယ္ႀကီးကြဲတာေတာင္ ေက်ာေပးထား တာပါ။ မမအုပ္ ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ သူ႔၀ိုင္းထဲ ၀င္ေဆာ့တဲ့အထိ သည္းခံရွာပါတယ္။ ေဗ်ာက္သီးေတြ ေရထဲထည့္ကစားရင္ေတာ့ ေငါက္ကေရာ။

''ညည္းတို႔ ေဗ်ာက္သီးေတြကို ႏြားေရထဲ ထည့္မကစားၾကနဲ႔.... ႏြားေရေသာက္ေတာ့ အာေထာက္ တတ္ တယ္... မႀကံႀကီးမစည္ရာေတာ္... ေဗ်ာက္သီးပဲ.... ပါးစပ္ထဲ တံေတြးစိုေအာင္စြတ္ၿပီး လက္ဖ၀ါး ေပၚတင္သာ နဲ႔ လန္႔ကြဲသာပါေအ''
ဒါမ်ိဳး ၾကားရင္ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက သူ႔မိန္းမကို ထေငါက္ေတာ့တာပဲ။
'' ဟဲ့မိအုပ္ရာ... ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ေတာင္ ႏြား၀ါးေသးသာ.. ေရႏူးေနတဲ့အသီး အာေထာက္ပါ့မ လား နင့္ ႏွယ္ .. ကေလးေတြကစားၾကစမ္းပါစီ''
''သူေတာ္ေကာင္းႀကီးရဲ႕..... နေရေသာက္သဲ့ ဖ်ဥ္းအိုး၀ယ္ရေသာ ႏွစ္လံုးရွိၿပီကြဲသာ... ေတာ့ႏွမ မထူး အကဲဆံုး''

''ကြဲစမး္ပါစီဟာ... အိုးဆိုသာ ကြဲမ်ိဳးုဟာကို ညည္းႏွယ္... မထူးေတာ့ မေျပာနဲ႔... နင့္ညီမက ေယာက္်ား မိန္းမ ရယ္... သစ္ပငါေတာင္တတ္တာ.. ''
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက နီးနီးေ၀းေ၀း ဘယ္ကေလးကိုမဆို ညည္းခံရွာတာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ ပိုသည္းခံတယ္၊ ပိုခ်စ္တယ္၊ ႏွမ၀မ္းကြဲကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ မိန္းကေလးကလည္း ျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ပိုသည္းတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ငူငူစူစူႀကီး ေနလို႔ ဘာမွ မသိဘူး လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္က်လို႔ ရြာျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မဆိုးတာ ကဲတာ၊ ကၽြန္မ ေၾကာင့္ ပန္းကန္ကြဲတာ အိုးကြဲတာကအစ အကုန္ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္။
(၂)
အကၤ်ီခၽြန္ထားလို႔ မည္းေျပာင္ေနတဲ့အညာသား ေက်ာကုန္းႀကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာရင္းက ကၽြန္မအိမ္ သားကို တစ္လံုး မက်န္ ေျပာေနေတာ့တာပါ။ ကၽြန္မအိမ္သားကို ကၽြန္မေခၚသလို ဆရာပဲ ေခၚရွာ ေပမယ့္ ဘာဆရာ မွန္း ေကာင္းေကာင္း သိတာမဟုတ္ဘူး။

''ေရာ္... ဆရာ့ႏွယ္... မထူးငယ္ငယ္က အင္မတန္ေဆာ့သာကိုး... တရုတ္မန္က်ည္းပင္ ဆူးေျပာက္ ထိုးေနသာ ေထာင္ရေအာင္တက္သာ... သူခူးထားတဲ့ အသီးၿပဳတ္က်လို႔သူမ်ား ေကာက္ေျပးရင္ ျမစ္ထဲ ခုန္ခ်သာ ေတာင္မလြတ္ဘူး... လိုက္သာ... နရိုင္း(ႏြားရိုင္း) စီးလို႔ ခါခ်သာမ်ား ခရိုး(ခါးရိုး) က်ိဳးကေရာ မွတ္သာ ဘိုးဥာဏ္အိမ္က ပိႏၷဲသီးႏုႏုကေးလေတြ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခ်လို႔ ဘိုးဥာဏ္ခမ်ာ ငိုလိုက္သာမ်ား''
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ရြာမွာ သူစစ္ရတဲ့အမႈေတြ အေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္ ထမင္းထမစာုးေတာ့ဘူး။ စာရယ္လို႔ ပတ္တီးခ်ားလည္းး ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေပသိ အၾကားအျမင္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ ေတာ့ ရွိရွာသူပါ။ အထူး သျဖင့္ ၿမဳိ႕က လာတဲ့လူေတြဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူလည္း ေခသူမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ဂိုက္ ထုတ္ခ်င္ တာက ပိုပိုပါ။

'' ဆရာ့ႏွယ္... က်ဳပ္စစ္သဲ့အမႈေတြက ရြာမႈရပ္မႈဆိုေသာ္လည္းပဲ မေဟာ္သဓာပညာရွိ သားတရား၊ စီရင္သား တို႔ထက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရသယ္... မေဟာ္သဓာက ဘုရားေလာင္းဆိုေတာ့ ဥာဏ္ပါရမီ က ပါၿပီးသား ဟာကိုဗ်.. က်ဳပ္က ဥာဏ္ပါရမီ ဘာရွိမွာတုန္း သို႔ေသာ္ က်ဳပ္ခံတြင္းက နတ္ေစာင့္ သာ .. မယံုမရွိနဲ႔... တစ္ခါမ်ား... ''
''ဘာနတ္တုန္း ကိုႀကီးသိုရဲ႕ ... ''
''မိဆိုင္ဖဆိုင္ နတ္လည္း ပါသယ္ .. ေဆြနတ္မ်ိဳးနတ္လည္းပါတယ္''
''ေဆြနတ္မ်ိဳးနတ္ဆိုတာက... ''

''က်ဳပ္္တို႔အေမႀကီး မေဒါင္းစိမ္းဆိုသာ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ေသေသခ်င္း နတ္ျဖစ္သာ ဆရာရဲ႕ ..အေမႀကီးက မကၽြတ္ဘူး... သူနတ္ျဖစ္ေနၿပီ အိပ္မက္ေပးလို႔ ၀ိုင္းထဲနတ္ကြန္း ထေဆာက္ ေပးတာပာ တစ္ခါ တေလ ေနာက္ေဖး မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသာ ျမင္ရသယ္''
''ဒါေၾကာင့္ တရား နတ္ေစာင့္တယ္ ေျပာတာေနမွာ''
''အစစ္ေပါ့''
သည္တစ္ေခါက္ ရြာျပန္ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အိုရွာပါၿပီ။ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ သန္သန္ မာမာ ေတာ့ ရွိရွာတုန္းပါ။ အကၤ်ီကေတာ့ ၀တ္တယ္မရွိဘူး။ ခါးကုန္းကုန္း း၀မ္းဗိုက္ရွပ္ရွပ္ႀကီးနဲ႔ တန္းလ်ားခံုေပၚ ငုတ္တုတ္ ထိုင္လ်က္ပါပဲ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက အေဖ့တူဆိုေပ့သိ အေမ့အမ်ိဳးလို လည္းေျပာရင္ ျဖစ္ပါရဲ႕ ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အေမ ေဒြးေလးေသာင္းနဲ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔က ေမာင္ႏွမ ေတာ္သလို ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သုိး အေမႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မအေမဘက္က အဘ(ဘိုးကံသာ) နဲ႔က ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲ။ ကၽြန္မတို႔က ႏွစ္ဖက္ ေတာ့္ ေပါ့။

ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးနဲ႔ သူအမႈေတြအေၾကာင္းကလည္း ရြာမွာေတာ့ စီရင္ထံုးေပါ့။
''အစ္ကို မမအုပ္... က်ဳပ္ေတာ့ ေသသာေသခ်င္ေတာ့တာပဲ.. အိမ္ကအႀကီးေကာင္ ေအာင္သန္း သိ သမႈတ္လား... ေတာင္ရြာေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္မွာ လူရိုက္ခံရလို႔တဲ့... ရိုက္တဲ့ေကာင္က လွ၀င္းသားမက္ ျမေမာင္သဲ့... ''
''ဘယ္လွ၀င္းတံုး''
''ဖိုးတုတ္ညီ ငေရွာင္နဲ႔ရသဲ့ ေကာင္မေလ''
''ဘယ္ဖိုးတုတ္တံုး''
''ေဟာ္ေတာ္ အစ္ကိုကလည္း ကိုၾကက္ေတာတို႔ ေလွလိုက္တဲ့ ဖိုးတုတ္ေလ''

''ဘယ္ၾက္ေတာတံုး''
''ဇဂ်ဴးရြာက မအုန္းစိန္ဟာေကာ အစ္ကိုရဲ႕''
''ဇဂ်ဴးက အုန္းစိန္.... ဘယ္သူ႔အဆက္ထဲမ်ားပါလိမ့္''
''မမအုပ္သိပါတယ္ မမအုပ္တို႔ က်ဳပ္တို႔ ဇဂ်ဴးအလွဴသြားတုန္းက က်ဳပ္တို႔ အျပန္ပဲ ႏွစ္ျပည္သားစီ ေပးလိုက္သဲ့ မိန္းမဟာေကာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရွိသာ ေမာင္ကၾကက္ေတာ အစ္မကအုန္စိန္ .. ေမာင္ႏွမခ်င္း မတည့္ၾကဘူး။ ၾကက္ေတာ က ေလွတစ္စင္း၀ယ္ၿပီး ေညာင္တိုဘက္သြားေနသာၾကာ ၿပီ.. ေညာင္တိုသား ဖိုးတုတ္ကို ေလွေပၚတင္သာ''
''ေအးေလ... အခုက နင့္သားကို ဖိုးတုတ္က ရိုက္လႊတ္တာလား''

''ခက္ေပါ့ေကာ.... ဖိုးတုန္က ရိုက္သာမႈတ္ဘူး။ အစ္ကိုရဲ႕ ဖိုးတုတ္ညီ ငေရွာင္နဲ႕ရသဲ့ လွ၀င္းသား မက္ ျမေမာင္က ရိုက္သာ''
''ေၾသာ္ ေအး... အရိုက္ခံရသာက ေအာင္သန္း''
''က်ဳပ္သားေလ.... အႀကီးေကာင္ ေအာင္သန္း''
''ငါသိၿပီ.... ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသာတံုး... ရိုက္သာကဘယ္မွာ.... ''

''ေတာရြာ ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ေအာက္မွာ ရိုက္သာတဲ့... ခ်ဳိေစာင္းမွာ ဟက္တက္ကြဲကေရာတဲ့ က်ဳပ္အိမ္က တက္တိုး ေတာ့ လိုက္သြားေလရဲ႕ .. ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္လည္းပါသြားၾကသယ္..... မိညွက္မ ေယာက္်ား ဘယ္သူတဲ့ ...ငေအး... ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က တက္တိုးတူ ႏွစ္ေယာက္ မိဖုရား ရြာက လာေနၾကသာ... သူတို႔လည္းပါသြားၾကသယ္... တုတ္ေတြနဲ႔ လိုက္သြားၾကသာ... ရိုက္ႏွက္ ကုန္ၾကၿပီ လားေတာင္ မသိဘူး... အစ္ကိုလိုက္ပါဦး''
''အစ္ကိုနဲ႔က်ဳပ္ ေမာင္ုႏွမေတာ္သဲ့ဟာ က်ဳပ္အိမ္ဧည့္၀င္သာ တိုင္ရဦးမွာလား... ကိုင္းပါ... အခု အစ္ကို လိုက္ခဲ့ပါ.. က်ဳပ္ေတာ့ ေသခ်င္သာပဲ''
''မိအုပ္... နင္လိုက္သြားစမ္း''

အမႈက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။ အမႈတိုင္သူနဲ႔ တိုင္ခ်က္မွာ လူမ်ားမ်ားပါလာေလ နဂိုအမႈက ေဘး ေရာက္ေလျဖစ္ရတာလည္း ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး စစ္ခ်က္ယူတိုင္း ျဖစ္ေနက်ပါ။ ကၽြန္မအေဖက သူ႔ တူအေၾကာင္း ေျပာရင္ မေျပာခင္ကရယ္ႏွင့္တာပါ။ သူ႔တူ ရိုးလြန္းတာ၊ စိတ္ရွည္တာ ၊ သည္းခံတာ၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဘာတိုင္တိုင္ ေထာက္ခံတာ၊ မူလအမႈက ႏွစ္ဖက္ေက်ေအးႏိုင္ပါလ်က္ ကနဲ႔ သူ႔တ ူ၀င္စစ္မွ အမႈပိုႀကီးတာေတြ စကားေရာက္တိုင္း ေျပာတတ္တယ္။

''ငသိုးက လူႀကီးသာလုပ္ေနသာ အိမ္ကထခ်င္သဲ့ေကာင္ မႈတ္ဘူး... တစ္ခါေတာ့ ညဘက္ႀကီး တို႔ ရြာအေရွ႕ ဇလပ္ကုန္းရြာဘက္က ေသနတ္သံၾကားလို႔တဲ့.... အိပ္ေနတဲ့ သူမယားဆြမ္းအုပ္ကို ဇလပ္ကုန္း ဘက္သြားေမးစမ္း ညဘက္ ေသနတ္သံၾကားသာ မဟုတ္မွလြဲေရာ ဓါးျပတိုက္သာေနမွာ တဲ့၊ မနက္က် ဆြမ္းအုပ္က အေဖ့လာတိုင္သယ္... ဘႀကီးသူ ဆံုးမဦးတဲ့ က်ဳပ္ကို ညႀကီးေမွာင္ ေမွာင္ တစ္တိုင္ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ဇလပ္ကုန္းဘက္ ဇြတ္လႊတ္ေနသာတဲ့ ဒါနဲ႔ အေဖက သြားေငါက္ ေေတာ့ ငသိုးက ေအးေအးပဲ''
''အေဖ့ကို ဘာေျပာလိုက္တံုး''

''ဟာ့ဘႀကီးရာ.... က်ဳပ္က လူႀကီးျဖစ္ၿပီသူမ်ားေျပာမွ ၾကားရသာဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မတံုးဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ မိအုပ္ကို ႏႈိးလႊတ္သာ.... မိန္းမ မသြားေပါင္တဲ့ဗ်ာ... မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မသြားသာတံုး ဆိုေတာ့.. ဟာက်ဳပ္လိုက္သြားေတာ့ ေသနတ္မွန္မွာေပါ့တဲ့ဗ်ာ''

ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ရယ္ၾကေတာ့ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္မလဲတဲ့။ အေဖကေျပာေတာ့ အေမ ကလည္း သတိရတာျဖည့္ျပန္ေရာ။ မိဘေတြ ေျပာဖန္မ်ားလို႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ရြာလူႀကီး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးကို သြားေတြ႔ေနက်။ ၿမိဳ႕ကပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ လက္ေဆာင္ရယ္ လို႔သြားေပးရင္ ေဆြမ်ဳိးမို႔ ေပးတယ္ေအာက္ေမ့တာက နည္းနည္း၊ ရြာလူႀကီးမို႔ မ်က္ႏွာလာလုပ္ တယ္ဆိုတဲ့ပံုက မ်ားမ်ားပါ။ မမအုပ္ကေတာ့ မက္ရွာပါရဲ႕။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ၿမိဳ႕မုန္႔ေတြရိုးေနေပါ့ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႔ တို႔ခ်င္မွတို႔တာ။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔အေၾကာင္းသိလို႔ စားပါဦး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးရဲ႕ ဆိုေတာ့ တစ္ဖဲ့ ေလာက္ယူစားၿပီး နင္တို႔အစ္မေကၽြးပါဟာ လုပ္ေတာ့တာေလ။ မမအုပ္က ေတာသူ ဆိုေတာ့ ဘြင္းဘြင္းပဲ။

''ေတာ့္ဖို႔ရာရယ္လို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕က ဘယ္အမ်ိဳးက မုန္႔ေတြ ဖာနဲ႔ထည့္ထမ္းလာလို႔တံုး... မႏွစ္က ရြာဘုန္းႀကီး လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ညည္းတို႔မန္းေလးက ကိုသန္း၀င္းတို႔ ကိတ္မုန္႔ေပးသြားသာကို တစ္သက္လံုး စားရ သလိုလို လုပ္ေနသာ... ေတာ္မစား က်ဳပ္စားသေတာ္''

ကၽြန္မက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲရတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလည္း ပိန္လို္က္တာ၊ အစားမမွန္ အေသာက္ မမွန္ ျဖစ္ေနပံုေပၚပါရဲ႕ အမႈစစ္တာလည္း စစ္တာေပါ့ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အမႈသင္းကဲမ်ား သလိုလို စကား ထည့္ရင္ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာတာပဲ။ ေဒါင္းေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေျပာင္းဖူးဖက္တိုက္ု ေကာက္ယူၿပီး မီးခတ္နဲ႔ ညွိတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ၿပီးေငၚေငၚႀကီးဖြာေတာ့တာပါ။
''အမႈက မရွိဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔သံုးမႈေတာ့ ေအာက္ထစ္ ရွင္းရသာေပါ့ ငါ့ႏွမရာ... နခိုးမႈ.. ေငြတိုး ေၾကးတိုးမႈ၊ အခင္းေပါင္ အခင္းေရြ႕မႈ၊ သစ္ခင္းထဲႏြား၀င္မႈ၊ စံုလို႔ပါဟာ... ဖဲ၀ိုင္းၾကက္၀ိုင္းမ်ား ဖမ္းရ သာရွိေသး... လင္ကြာ မယားကြာကလည္း ငါ၀င္မွ.. ေခ်းတုန္းကပဲနဲ႔ ျပန္ဆပ္သဲ့ပဲ မတူသာလည္း ငါပဲရွင္းရသယ္''

ေခ်းတုန္းကပဲနဲ႔ ျပန္ဆပ္တဲ့ပဲ မတူတဲ့အမႈကေတာ့ အမႈတကာမွာ ရွားရွားပါးပါးဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေသခ်ာေအာင္ အမႈျဖစ္ပြားပံုကအစ ေမးရတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက သူ႔ဓာတ္ဘူးေဟာင္းထဲက ေရေႏြးတစ္ခြက္ ကၽြန္မအတြက္ ငွဲ႔ေပးၿပီး ထန္လ်က္ပန္းကန္ေရွ႕တိုးေပး ေတာ့တာပါပၚ။ မျပန္နဲ႔ဦး သည္အမႈက ေတာ္ေတာ္ေျပာရမယ့္အမႈဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးေျပာသေလာက္ဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္ျပႆနာျဖစ္သူေတြ၊ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး ရံုးကိုေရာက္ေနၾကသူေတြဟာ ကၽြန္မအစ္မႏွစ္ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မေပါမ်ားနဲပ အေဗြးတဲ့။ မေပါမ်ားက အေဖ့အမ်ိဳး၊ မေဗြးက အေမ့အမ်ိဳး။
''ခက္သဟာ... ငါက သူစိမ္းအမႈကိုင္လိုင္ခ်င္ေသးသယ္... ေဆြမႈမ်ိဳးမႈ မကိုင္ခ်င္ဘူး... ေပါမ်ားက နင့္အေဖအမ်ိဳးဆိုေတာ့ ငါအမ်ိဳးကိုးဟ... မိေဗြးကလည္းနင့္အစ္မ မိအုပ္အမိ်ဳး... အဖိုးမတန္သာနဲ႔ ျဖစ္ၾကသာပါဟာ... ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲ ျဖစ္ၾကမလို႔... ငါ၀င္လို႔''

''အစ္ကိုက မွန္တဲ့ဘက္လိုက္ရံုေပါ့... ကိုယ္လူႀကီးပဲဟာ''
''နင္ေျပာေတာ့ လြယ္တယ္..အမႈက ႏွစ္ဖက္စလံုးက မွန္သာကိုးငါ့ႏွမရဲ႕''
''ႏွစ္ဖက္စလံုးမွန္မွေတာ့ အမႈက ျဖစ္စရာရွိပါဦးမလား အစ္ကိုရဲ႕''
''လိုသာေပါ့ ငါ့ႏွမရ..... ဒါမ်ိဳး သာၿပီးဆံုးျဖတ္ရခက္ေသး''

ျဖစ္ပံုက ကၽြန္မအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေပးအယူ အေခ်းအငွားရွိၾကရာက စတဲ့ ျပႆနာပါ။ ညီအစ္မ ၀မ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္းျခံပြဲရံုေတြကို ပဲသြားေရာင္းေတာ့ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးတည္း အတူတူစီးၾက တယ္။ ျမစ္ဆိပ္က ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲ ပဲအိတ္ေတြ ရြတ္ခ်ေတာ့လည္း သူ႔အိတ္ကိုယ့္အိတ္ မခြဲဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ရြက္တင္ၾကတဲ့အထိလည္းအေကာင္း၊ ျမင္းျခံျမစ္ဆိပ္က ပြဲရံုအထိလွည္း ငွားသြားေတာ့လည္း အတူတူပါပဲ။ ပြဲရံုက ပဲျခင္းက်ေတာ့ မေပါမ်ား ယူလာတဲ့ပဲက တစ္ေတာင္း ျပည့္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေတာ့ မေဗြးပဲထဲက ႏွစ္လက္ခုပ္သံုးလက္ခုပ္ ယူျဖည့္တယ္။

ယူျဖည့္လိုက္ တုန္းက ႏွစ္လက္ခုပ္ သံုးလက္ခုပ္ရယ္လို႔ ျဖည့္လိုက္တာပဲ။ ပဲထဲစိတ္ေရာက္ေနၾကေတာ့ တစ္ ျပည္ရယ္ ႏွစ္ျပည္ရယ္မတြက္ခဲ့ၾကဘူး။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မေဗြးက ပဲေၾကြးေတာင္းေရာ ေတာင္း ေတာ့ မေပါမ်ားက ပဲကို လက္ခုပ္နဲ႔ မွန္းၿပီးခ်င္တယ္။ သြားဆပ္တယ္။ သည္ေတာ့ မေဗြးက သူ႔ဆီ က ယူလိုက္တာ သည္ေလာက္မကဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ဒါတင္မကဘူး။ မေဗြးက သူ႔ဆီက ပဲလံုးစင္လံုး သန္႔ေခ်ၿပီး ျပန္ဆပ္ေတာ့ ေကာက္သင္းေကာက္ပဲ ပဲဖ်င္းပဲညံ့ ဆပ္တယ္လုပ္ျပန္တယ္။ မေပါမ်ားက ငါဆပ္သေလာက္ မကဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေျပာပါဆိုေတာ့လည္း မေဗြးက မေျပာႏိုင္ဘူး။ ညည္းပဲက ဘာေတြေကာင္းလို႔ ငါ့ပဲက ဘာေတြည့ံတာလဲ ေျပာပါဆိုေတာ့လည္း မေဗြးက မေျပာႏိုင္ဘူး။

သည္မွာတင္ ညီအစ္္မ ဝမ္းကဲြႏွစ္ေယာက္ ျငင္းၾကခုန္ၾကရာက နပမ္းထလုံး လုိက္တာ ဘယ္သူမွ ဖ်င္လုိ႔ မရဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြဖ်င္လုိ႔ လူခ်င္းကဲြတာေတာင္ တစ္ေယာက္္တစ္ေယာက္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာ ေတြေျပာျပီး ေစာင္ၾကသတဲ့။ ကုိၾကီးဂ်ဳိက္သုိးဆီေရာက္ေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္း ေပးလုိက္ရတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။
'' အစ္ကုိက ဘယ္လုိေျဖရွင္းေပးလုိက္တာလဲ။''

''လြယ္ပါ့ဟာ-----မိေဗြးကုိ ေပါမ်ား ဆပ္သဲ့ပဲထုပ္က ငါ့အိမ္ပါလာသာကုိးဟ--- အဲသာကုိ ငါယူထားလုိက္သယ္----- ငါ့ကုိထားလုိက္သယ္---ငါ့အခင္းကထြက္သဲ့ ပဲစင္စင္သား ေပါမ်ား နင္ၾကိဳက္ သေလာက္ ခ်င္ယူသြားလုိ႔ ေျပာလုိက္သယ္--- ေပါမ်ားက ႏွစ္ျပည္သား ခ်င္ယူသြားသယ္ ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ ေက်နပ္သြားၾကပါ့ဗ်ာ။

ကုိၾကီးဂ်ဳိက္သုိးက သူရွင္းလုိက္တာကုိ ဂုဏ္ယူေျပာေနသခုိက္ ကြ်န္မအစ္မ မမအုပ္က သူ႕ေယာက်ၤားကုိ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးေလရဲ႕။ ေရေႏြးလာျဖည့္ရင္းက ကြ်န္မကုုိမေက်မခ်မ္း ေျပာေနေသးတာ။
''ညည္းအစ္ကုိ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ဳိက္သုိး... ဒါမ်ဳိးခဏခဏ လုပ္ရလုိ႔ အိမ္ကပါလွေပါ့ေအ... အမႈစစ္ခ တစ္မူးတစ္ပဲ မရသာထား... အိမ္ကပါသြားတာ ႏြားတစ္ေကာင္ဖိုး မကေတာ့ဘူး... သည္တစ္ခါ အဲသလို အမႈေတြလာရင္ က်ဳပ္အိမ္ေပၚကအဆင္းပဲလုိ႔ ႀကိမ္ထားသယ္''
ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက သူ႔ေျပာတယ္ မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ခံုေတာ္ေမာင္ဂ်ဳိက္သိုး ေခၚလို႔ ေက်နပ္ ေနေသးတာပါ။ ကၽြန္မလည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မရယ္ဝံ့ဘူး။
(၃)

ကၽြန္မ ရြာေရာက္ရင္ တည္းေနက် ႀကီးေတာ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မၾကားခဲ့တာ ေျပာျပျဖစ္ တယ္။ ႀကီးေတာ္က ရယ္ေတာ့တာပါ။ ညည္းအစ္ကိုက လူႀကီးလုပ္ခ်င္သာရွိသာပါ။ ရပ္ရြာကို ညွာ ရွာ သူပါေအ တဲ့။ စကားက ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မအစ္မေတြေရာ၊ ညီမေတြေရာ၊ ကၽြန္မတို႔ ရြာ ေရာက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာျပလာၾကတဲ့ ရြာခံေတြေရာက ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ေျပာလုိက္ ၾကတာမ်ား၊ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာေနၾကတာေပမယ့္ ခ်စ္လို႔ေျပာေနၾကတာ မွန္း ကၽြန္မ သိပါရဲ႕။

တစ္ခါက ဆိတ္ျပႆနာ ေပၚဖူးသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကိုဖိုးတိုးနဲ႔ ကိုေပါက္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕ ၾကည္းေတာသိမ္ ရြာအလွဴကို သြားၾကတာက စတာပါ။ ကိုဖိုးတိုးက လက္ေလွာ္ေလွကေလး နဲ႔ ျမစ္ ထဲ ငါးရွာတဲ့ သူပါ။ ကိုေပါက္က ေတာင္သူ။ မနက္ခင္း အလွဴမီေအာင္ ေစာေစာထသြားၿပီး နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီး ျပန္လာခဲ့ၾကသတဲ့။

ကၽြန္မတို႔ရြာနဲ႔ ၾကည္းေတာရြာေတြက နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ သစ္ရိပ္ခုိလုိက္၊ ေနပူျပန္ေတာ့ ဆိတ္ စာကိုင္းတစ္ကုိင္းစီခ်ဳိးၿပီး ေခါင္းေဆာင္းလာလုိက္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းမွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ ေတြ႕ၾကတယ္။ ဆိတ္က တစ္ေကာင္တည္း၊ ဆိတ္အုပ္ထဲက က်န္ခဲ့တာလား၊ အနားရြာက ဆိတ္ လား ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဆိတ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာပါ ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လာလုိက္ၾကတာ ရြာေျခဝင္ေတာ့ ဆိတ္က ပါ လာတုန္းပဲ။ သည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေဆာင္းလာတဲ့ ဆိတ္စာကိုင္းျပၿပီး ဆိတ္ကို ရြာထဲ ေခၚလာၾကတယ္။

''ဖိုးတိုး တုိ႔ က ခိုးလာသာလည္း မဟုတ္ဘူး... ရြာေျခအထိ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာလုိ႔သာ ပါ လာတာကိုး... ဆိတ္ကို ေမာင္းထုတ္လုိ႔လည္းမျဖစ္ေတာ့ ဖုိးတိုးအိမ္မွာ ႀကဳိးခ်ည္ထားသယ္... ဆိတ္က သူစိမ္း အိမ္ေရာက္ေနမွန္းသိေတာ့ တပဲပဲေအာ္လုိက္သာ နားမခံသာဘူး... ဒါနဲ႔ ငေပါက္ အိမ္တစ္လွည့္ ပို႔လုိက္သယ္... ငေပါက္မယား မိတင္ပုက လက္မခံဘူး... က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ထားရင္ က်ဳပ္တို႔ ဆိတ္ပဲ ျဖစ္ကေရာ.. သည္ေတာ့ ဖိုးတိုးမယား သန္းၾကည္က ကိုယ့္အိမ္ထားလို႔ ကိုယ္ယူ ေၾကးဆိုရင္ ငါယူသေအ ေပါ့''

သည္မွာတင္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ အေဝမတည့္ၾကရာက မိန္းမခ်င္းရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ မတင္ပု က အာ က်ယ္၊ မသန္းၾကည္ ကလည္း ခုနစ္တုိင္ၾကား၊ ရြာထဲႏွစ္ဆက္ဆဲၾက ဆုိၾကဆိုေတာ့ အမႈက ကိုႀကီး ဂ်ဳိက္သိုး ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိုးအိမ္ ဆိ္တ္ႀကီးဆြဲလာေတာ့လည္း ဆိတ္ႀကီးက ေအာ္ တုန္း။ ဆိတ္က ခုိး လာတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ အျပစ္တင္ဖို႔ရာလည္း ခက္တယ္။ ဆိတ္ေရာင္းၿပီး ပိုက္ဆံ ခြဲ ယူၾကပါလား ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွန္းမသိတဲ့ဆိတ္ဆိုေတာ့ ဝယ္မယ့္သူကမရွိဘူး။ သည္ ေတာ့ ျပႆနာၿပီးေအာင္ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိး က သူ႔အိမ္မွာေမြးထားမယ္၊ ေနာက္မွ စာရင္းရွင္းတာေပါ့ ဆိုၿပီး အိမ္တိုင္ မွာ ခ်ည္ထား လိုက္တယ္။ ကိုဖိုးတိုးလင္မယားေရာ၊ ကိုေပါက္လင္မယားေရာ ေက် နပ္ၾကပါတယ္။ ၾကားက လူႀကီး အပ္ထားရင္ ၿပီးတာပဲေပါ့။

''အဲသည္ဆိတ္က ဂ်ဳိက္သိုးအိမ္မွာ ႏွစ္လၾကာသယ္.. ေအာ္လုိက္သာလည္း ရြာက မအိပ္ရဘူး... ဂ်ဳိက္သိုး မယား ညည္းေယာင္းမ မိဆြမ္းအုပ္က ေန႔တုိုင္း သစ္ကိုင္းခ်ဳိင္ၿပီး ဆိတ္စာေကၽြးရသာ မသက္သာ ေပါင္ေအ... ဆိတ္ကလည္း စားလုိက္သာ စက္နဲ႔ႀကိတ္သာက်လို႔''
''ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုၿပီးသြားတုန္း ႀကီးေတာ္ရဲ႕''

''ပိုင္ရွင္ေပၚလာသာေပါ့ေအ... သိမ္ရြာက ပိုင္ရွင္လုိက္လာေတာ့ ဟုတ္ေနသာကိုး... ခ်ည္တုိင္က ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရသာေလ... ဆိတ္က ပိုင္ရွင္ေတြ႕ေတာ့ ေငါက္ခနဲထလုိက္သာ.. မိဆြမ္းအုပ္က ဆိတ္စာ ႏွစ္လ ေကၽြးထားရသာေကာ ဆိုေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ႏွစ္ပုလင္းေပးသြားတယ္... သူ႔ခမ်ာလည္း အဖက္ေမြးသဲ့ ဆိတ္မုိ႔ပါတဲ့... ဆိတ္ရွင္က အေလ်ာ္ေတာင္းေနတုန္း သတင္းၾကားနဲ႔လုိက္လာသာပါ ဆိုေတာ့ ဘာရ မွာတံုး''
''ျဖစ္ရေလ... ''
''မျဖစ္နဲ႔... ညည္းအစ္ကို ၾကက္ျပႆနာတက္သာ ရွိေသးတယ္''
(၄)

တစ္ရက္ေတာ့ ရြာေတာင္ဖ်ားက ကိုညဳိေအး ၾကက္တစ္ေကာင္ပိုက္ၿပီး ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးဝိုင္းထဲ ဝင္ လာေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးေတာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသးဘူး။ မမအုပ္ကေတာ့ ဝိုင္ထဲတံျမက္လွည္းၿပီး ၿပီ။ ဆြမ္း ကပ္ၿပီးၿပီ။ ႏြားစာေကၽြး ႏြားေရတုိက္ၿပီးၿပီ။ ကုိႀကီးဂ်ဳိက္သုိး ႏိုးရင္စားဖုိ႔ ထမင္းၾကမ္းကို ဒယ္အိုး ဆီပြတ္ၿပီး အုိးကင္းပူတုိက္ၿပီးၿပီ၊ တစ္ေအာင့္ တစ္ျဖဳတ္နားၿပီး ေတာထဲ(စုိက္ခင္းထဲ)သြားဖုိ႔ ရွိေတာ့တာပါ။ ၾကက္သမားကိုညဳိေအး ေရာက္လာေတာ့ လင္ကိုႏႈိးရၿပီ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ၿပီး အကၤ်ီ ခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ တန္းလ်ားေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္တယ္။
''ဘာတုန္းကြ ညဳိေအးရ... မင္းၾကက္ ေသြးေတြနဲ႔လားလို႔''

''ေသြးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်... ခင္ဗ်ားတူ ေမာင္မွတ္ လက္ခ်က္ေပါ့... သူ႔နံနံခင္း က်ဳပ္ၾကက္ယက္လုိ႔သဲ့ ထင္းေခ်ာင္း နဲ႔ ေကာက္ပစ္လုိက္သာ ေျခက်ဳိးကေရာ... သည္မွာ ေခါင္းလည္း ေက်သြားထင္ပါရဲ႕''
''ဟာ ငမွတ္... တိရစာၦန္နဲ႔တုမုိက္သဲ့ေကာင္... မိအုပ္ ငမွတ္ ေျပးေခၚစမ္း''

''က်ဳပ္ အခင္းထဲသြားရဦးမွာ.. လူက ေနာက္မွေခၚပါေတာ္... အက်ဳိးအေၾကာင္း အရင္ေမးစမ္းပါဦး.. ကတည္း''
မမအုပ္ က လူေခၚေတြပါလာေတာ့မွာ သိေတာ့ တဘက္ေဟာင္းေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အခင္းဘက္ ထ သြားေတာ့ တာပါ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းအုိးခင္းပူတုိက္ကို စိတ္မ ဝင္ စားဘူး။ ကိုညဳိေအး ၾကက္ကိစၥ စိတ္ဝင္စားတာပါ။ ညဳိေအး ေျပာစမ္း... တဲ့။ ေမာင္မွတ္က ကိုယ့္တူ ဆိုေပမယ့္ တရားဥပေဒအတုိင္း ျဖစ္ေစရမယ္ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။
''ၾကက္ရာဇဝင္ ေျပာစမ္းကြာ ညဳိေအး... သည္ၾကက္ မင္းၾကက္လား''

''က်ဳပ္ၾကက္ေပါ့ဗ်ာ အက်ဳိးေပးလုိက္သာမွ ပြဲတုိင္းေအာင္ ၾကက္ဗ်... က်ဳပ္ၾကက္ကို ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ပစ္လႊတ္ လုိက္တာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မွတ္လို႔... ေမာင္မွတ္ ဝင္ရုိက္မလို႔ဘဲ... ဒါေပသိ စိတ္ကိုမနည္း ေလွ်ာ့ၿပီး ခင္ဗ်ား လာတုိင္သာပဲ... က်ဳပ္ၾကက္အေလ်ာ္လိုခ်င္သယ္ ဒါပဲ''
''ေအးေပါ့ကြ... တုိက္ၾကက္ ေျခေထာက္က်ဳိးမွေတာ့ ရီးျဖစ္ကေရာေပါ့... ေနပါဦး... မင္းၾကက္တုိက္ သာ ဘယ္ရြာ သြားတုိက္တာတံုး... ရြာထဲ ၾကက္တိုက္သာ လက္မခံဘူးေနာ္''
''ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ သြားတုိက္သာပါဗ်ာ... ရြာနဲ႔အလြတ္ႀကီးပါ... ခင္ဗ်ား အပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး''

ခင္ဗ်ားအပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက သိပ္သေဘာက်တယ္။ ရပ္ရြာကို သူ ထိန္းထား ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါတာကိုး။ ပါးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႔သြားေအာင္ ေက်နပ္ေန တာပါ။ မ်က္ႏွာပိုးသပ္လို႔မရေတာ့ ေဒါင္းေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေျပာင္းဖူးဖက္ လွမ္းယူမီးညွိတယ္။ ကိုညဳိေအးကို မ်က္လံုး လွန္ၾကည့္တယ္။ ဆက္ေျပာစမ္းေပါ့။
''က်ဳပ္ၾကက္ က အေရာင္က ဥပန္း... ေဖာင္းဘက္လုသာဆုိေတာ့ ရွားသယ္ဗ်... အၿမီးက်ေတာ့ မဂို စပ္ပံု ရသယ္... တခ်ဳိ႕ကလည္း သတိၱက် ရစ္ဘက္လုသတဲ့''
''ၾကက္ေကာင္း ကြ... ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေတာင္ေထာင္ေနသာၾကည့္ပါလား''

''ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့ ကန္ေတာ္က သံေခ်ာင္း... သူ႔အဘ ဘုိးသိန္းဆိုသာ ၾကက္ဝိဇၨာႀကီး... ဘိုးသိန္း က လွည္းသမား ငထြန္း နဲ႔ တစ္ရက္ က်ဳပ္ေယာက္ဖ ေက်ာက္ဒိုးနဲ႔ ထလုိက္သြားသာ... ဟုိက်ေတာ့ ၾကည္ရြာသား ငေအးနဲ႔ ေတြ႕ကေရာ.. ဘိုးသိန္းက က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကက္ေကာင္းႀကဳိက္ မွန္းသိ လုိ႔ ေတ့ ေပးသာကိုးဗ်... ဒါမွ သူက ေစ်းေကာင္းရမွာကိုး''
''မလုပ္ေကာင္းသာကြာ... ''

''ငေအးက ရွစ္ေသာင္းဗ်ာတဲ့... က်ဳပ္က တစ္သိန္းဗ်ာလို႔ ခ်လုိက္ေရာ... ရႈံးရင္ ရြာပါသိကၡာက်မွာ ကိုးဗ်... ''
''ငါပါ သိကၡာက်သာေပါ့ ညဳိေအးရ... မင္းလုပ္သာ သေဘာက်သကြာ''
''အစစ္ေပါ့ဗ်ာ... ၾကက္ဖိုးကို သူတုိးကိုယ္တုိးနဲ႔ တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲနဲ႔ က်ဳပ္ရလာသာ... ဟုတ္သ ဗ်ဳိ႕... ၾကက္ က သံေျခေထာက္ပါသာက်လုိ႔... က်ဳပ္ျဖင့္ ပြဲတုိင္းႏုိင္သာပဲ''
''မင္းေစာေစာက ေျပာသဲ့ေကာင္ေတြပါ ေခၚရမယ္... လူဝါးဝလုိ႔ကြာ''

''မဆုိင္ဘူးေလဗ်ာ... အဲသာ က်ဳပ္ၾကက္ဝယ္တုန္းက ကိစၥဗ်... အခု ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ပစ္လုိက္သာက ခင္ဗ်ားတူ ငမွတ္က ပစ္လုိက္သာ''
''ကိုင္း ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ... မင္းျပန္ဦး... ငါ ငမွတ္ ေခၚစစ္မယ္... မင္းၾကက္ဘိုးက သံုးေသာင္းခြဲ ဟုတ္လား''
''ဟာ... လုပ္ျပန္ၿပီ... တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲဗ်... ေလ်ာ္ခ်င္ေလ်ာ္ မေလ်ာ္ရင္ က်ဳပ္က က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ပဲ''
''မွန္သာျဖစ္ရမွာေပါ့ကြ... မင္းမွန္သယ္ ညဳိေအး... ကိုင္းျပန္ေခ်ေတာ့''

က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ထဲမွာ သူပါ ပါေနတာကို သေဘာမေပါက္ဘူး၊ ေအးေပါ့ကြ... လုပ္ရမွာ ေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုညဳိေအးျပန္ေတာ့ သူ႔တူ ငမွတ္ကို ေခၚစစ္တယ္။ ငမွတ္က သူ႔ေခၚမယ္ဆိုတာသိ ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ေရာေနတဲ့ နံနံပင္အက်ဳိးအေၾကေတြ ဆန္ေကာထဲထည့္လာတယ္။ သက္ေသခံ ပစၥည္းေပါ့။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက နံနံပင္က်ဳိးေတြကို လက္နဲ႔ၿဖဲၾကည့္တယ္။
''လူပါးဝလို႔ ဘႀကီးရာ... သူက လူမုိင္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ဳပ္ကိုႀကိမ္းေသးသာ... က်ဳပ္က ဘႀကီး ေသြးပဲဗ် ဘာေၾကာက္လိမ့္မတံုး... စိတ္ထဲဖ်င္းခနဲျဖစ္လာရင္ ရုိက္လႊတ္လုိက္ရမွ... ''
''ဒါေပါ့ကြ... တို႔အမ်ဳိးက ေသြးေသာက္ႀကီးေလးေယာက္က ဆင္းလာသာ... အာဂမွတ္လို႔''

''သူ႔ၾကက္က တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္... က်ဳပ္ႀကဲထားသဲ့ အခင္းထဲဝင္ဝင္ၿပီး သစ္ပင္ ေတြ ယက္ယက္ပစ္သာဗ်... က်ဳပ္ သည္းခံသာ သံုးခါရွိၿပီ''
''သံုးခါဆိုရင္ မင္းမွန္သယ္... ငါဆုိရင္ ႏွစ္ခါနဲ႔ လုပ္ပစ္မိမွာ... အခုက ညဳိေအးက မင္းကို အေလ်ာ္ ေတာင္းခ်င္ပံု ရသယ္... သူ႔စကား ေကာက္ရတာေလ''
''မေလ်ာ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ... သူ႔ၾကက္ကလည္း က်ဴးေသးအခင္းလည္း ပ်က္ေသး''
''မေလ်ာ္နဲ႔... မင္းမွန္သယ္... ငါ့တူ သြားေတာ့ ငါရွင္းမယ္''

ကၽြန္မက သည္တိုက္ၾကက္ကိစၥ ဘယ္လိုရွင္းၾကတုန္းဆိုေတာ့မွ ျပႆနာၿပီးရပံုကို ေျပာျပၾက တယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက ႏွစ္ဖက္စလံုးမွန္တယ္ခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အမႈႏုိင္မယ္ တြက္ ထားၾကတာပါ။ ကိုညဳိေအးေရွ႕က်ေတာ့ ေလ်ာ္ေစတဲ့၊ ငမွတ္ေရွ႕က်ေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မေလ်ာ္နဲ႔တဲ့။ ဆံုရွင္းၾကတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ကိုညဳိေအးအမ်ဳိးေတြနဲ႔ ငမွတ္အမ်ဳိးေတြ ဝိုင္းတုိက္ထဲ ျပည့္ လို႔တဲ့။
''လူေတြ မ်ားလာေတာ့ ညည္းအစ္ကို ေခၽြးေတြျပန္လို႔ပါေအ... ေနာက္ေတာ့ ၾကက္က က်ဳးတဲ့ အတြက္ ၾကက္ရွင္ က ၾကက္ဖိုးအျပည့္မယူနဲ႔... ငမွတ္ကလည္း နံနံခင္းပ်က္စီးသာဆိုေတာ့ ၾကားခ်ၿပီး ၾကက္ဘိုး တစ္ဝက္ေလ်ာ္ ေစေပါ့ေအ... ငမွတ္ က မေလ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိဘူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ညည္း အစ္ကို က ကိုင္းသဟာျဖင့္ရင္ ငါ ပိုက္ဆံထုတ္ေခ်းမကြာဆိုၿပီး ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ျဖတ္လုိက္ကေရာ.''
''ကိုညဳိေအး က ေက်နပ္သလား''

"သူကလည္း နဂိုကတည္းက ႀကက္ဖိုး ပိုေျပာထားသာဆိုေတာ့ ေက်နပ္သာေပါ့.... ႀကက္က်ိဳး ကိုေမာင္မွတ္ က ယူရလိုက္ရသယ္....ညည္းအစ္ကိုက ႀကားကေန အတိုးမပါဘဲ ေငြေခ်းရတာ ထား... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့...."
"ေျပာပါဦး...."
"ေမာင္မွတ္က္ထဲေရာက္မွ ႀကက္က်ိဳးက ေျချပန္ေကာင္းျပီး ပိုေတာင္မာသြားသာကိုး....ေဟာ သည္နားက ရြာေတြမွာ ရိွသမွ်တိုက္ႀကက္ေတြ ေမာင္မွတ္ႀကက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ရံႈးသာခ်ည္းပဲ....ေမာင္ မွတ္ကလည္း ရလိုက္သဲ့ ေလာင္းေႀကး....ဂ်ိဳက္သိုးပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းျပန္ေတာင္းရသယ္.... ဆြမ္းအုပ္က ရန္ေတြ႕ ေတာင္းလို႕သာ ေလ"
"ေဟာေတာ္..."

"မျပီးေသးဘူး....သည္ႀကက္က်ိဳး က ခြပ္လက္ေကာင္းမွန္း သိေတာ့ ညိဳေအးက သူ႕ႀကက္ ျပန္လို ခ်င္ပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ... ေမာင္မွတ္က ဘယ္ေပးမွာတုန္း... သူကေလ်ာ္ျပီး သားဟာကိုး"
"ဟုတ္တယ္ေလ..."
"ႏွစ္ဖက္ျပႆနာျဖစ္ေတာ့ ဂ်ိဳက္သိုးဆီ ျပန္ေရာက္ႀကျပန္ေရာ.... ဂ်ိဳက္သိုးက ညိဳေအး မင္းႀကက္ မင္း ျပန္ရေစ့မယ္တဲ့... မင္းက ဥစၥာရင္းတဲ့... သူ႕တူေမာင္မွတ္ က်ေတာ့ မေပးနဲ႕တဲ့.... မင္းက ဥစၥာပြားတဲ့"

ကၽြန္မလည္း ရင္ေမာလာလို႕ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး၊ ဘယ္ျပီးဆုံးသြားႀက တယ္မသိရေပမယ့္ ရိွပါေစေတာ့လို႕ပဲ သေဘာထား လိုက္ရေတာ့တယ္။ စိတ္ေကာင္းရိွေပမယ့္ ရိုးလြန္း အလြန္းတဲ့ အစ္ကို႕ကို ကၽြန္မ သနားမိတယ္။ မမအုပ္ က ပိုေတာင္ သနားစရာေကာင္းေသး။ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္တဲ့ လင္ကို တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခိုင္းျပီး သူကခ်ည္း လုပ္ေကၽြးေနရတာမဟုတ္လား။ အမႈတကာ ထဲ အိမ္က ပဲမေနရ၊ ႏွမ္းမေနရ၊ ေငြမေနရ စိုက္ထည့္ေပးေန ရတာက ပိုေသးကိုး။
(၅)

ကိုးႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အေႀကာင္းက ေရးရင္မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မရြာမေရာက္တာ သုံေလးႏွစ္ရိွပါျပီ။ သည္ႏွစ္ထဲ ဂ်ဒိုင္း ေလးရြာဘက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ရလို႕ရြာဘက္ ခဏကူးခဲ့တယ္။ ညဘက္ ေဟာ ေျပာရဦးမွာ ဆိုေတာ့ေရာက္ျပန္ပါပဲ။ ကၽြန္မကႀကီးေတာ္ႀကီးနဲ႕ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး တို႕အိမ္ ၀င္ျပီး ေငြ ကန္ေတာ့ ခဲ့တယ္။
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ခါးကိုင္းရွာျပီ။ ေလးကိုင္းေကြး ေက်ာကုန္းႀကီးနဲ႕ အကႌ်မပါဘဲ တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္က ဆုေတြေပးေနရွာရဲ႕။ ရပ္ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ေျပာင္းေလေတာ့ ရြာလူ ႀကီး လည္း မဟုတ္ရွာေတာ့ပါဘူး။ မမဆြမ္းအုပ္ကေတာ့ ၀မ္းသာရွာသတဲ့။ သူ႕ေယာက္်ား ေအးေအး လူလူ ေနေစခ်င္ရွာသတဲ့။ မမအုပ္ကလည္း အခင္းထဲမဆင္းေတာ့ ပါဘူး။ သူရင္းငွား နဲ ႔ ထားတာ ႀကာျပီတဲ့။ ဟုတ္ရွာႀကမွာေပါ့။ အသက္ေတြမွ မငယ္ႀကေတာ့ဘဲ။

"ငါကေတာ့ လူႀကီးေႀကးကေလးနဲ႕ ေနရသာေပါ့ဟာ...လာႀကပါသယ္.... ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက ရွင္းမရ သာ ငါရွင္းေပးေနရသာပဲ... မထူး ရဲ႕ နင္တို႕ေဘးႀကီးက တလုပ္ကိုးျမိဳ႕၀န္ ခုံမင္းႀကီး ဦးေရႊလုံး ဆို သာ မင္းတုန္းမင္း ေခတ္က ဒဂၤေမာ္ေပါ့ဟာ... သူ႕ေသြးက ငါ့က်မွ လာပါသာငါ့ႏွမရဲ႕"

လူႀကီးေႀကးဆိုတာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးမို႕ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက လက္ေရာက္ကန္ေတာ့တာ စားေနရ တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ရွင္းရတဲ့ ျပႆနာရိွရင္ အမႈရွင္းေႀကးရတုန္းပဲ ဆိုတာလည္း ျဖစ္ႏို္င္တာပါပဲ။ မမဆြမ္းအုပ္က ကၽြန္မလက္ေတြကို ဆုပ္ရင္း ညည္းအေမ ႀကီးေတာ္ျမတင္ ကို ေျပာ လုိက္ပါေအ.... ႀကီးေတာ္တူ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး ေတာ့ နားရွာပါျပီလို႕ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး က သူ႕မယား ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေသးတာပါ။

"မနားေပါင္ဗ်ာ...ကေန႕ေတာင္ ေခြးကိုက္မႈလာႀကဦးမတဲ့...တရားဆိုသာ မေစာင္းရဘူး ငါ့ႏွမရဲ႕"
ကၽြန္မ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ လွည္းအထိ လိုက္ပို႕ရွာတယ္။ မ်က္ရည္ ေတြ၀ဲလို႕....။

ခင္ခင္ထူး