အဖတ္ ၊ အသိ ၊အျမင္

လူအမ်ားပင္ စာဖတ္တတ္ပါသည္...။အဓိပၸါယ္ကို သိၾကပါသည္...။
သို ့ရာတြင္ စာေရးဆရာ၏ အာေဘာ္ ၊ စာေရးဆရာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊စာေရးဆရာ၏ ဆႏၵကို သိျမင္တတ္သူကား နည္းေပသည္...။ စာဖတ္သူအမ်ားအျပားပင္ စာေရးဆရာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိေအာင္ ေတြးသူျမင္သူကားရွားေပသည္...။

စာကို စာအေနႏွင့္ ဖတ္ခ်င္၍ ဖတ္သည္...။ ဖတ္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ရွိ၍ ဖတ္သည္...။အစအဆံုးဖတ္ၿပီးလွ်င္ ``ဖတ္လို ့ေကာင္းသားပဲ``ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ခ်မည္..။
``ပ်င္းစရာႀကီးပါကြာ``ဟု ကဲ့ရဲ ့ခ်င္ ကဲ့ရဲ ့မည္...။ စာေရးဆရာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုကား စာရင္းသြင္းလွခဲသည္။

စာေရးဆရာသည္ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို တိုက္ရိုက္ေရးသည့္အခါေရးသည္...။ အရိပ္ျပ အေကာင္ထင္သေဘာမ်ိဳး ေရးသည့္အခါ ေရးသည္..။ စာဖတ္သူက စာကို စာသက္သက္အျဖစ္ ဖတ္ျခင္းထက္ စာေရးသူ၏ဆႏၵကိုပါ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ပို၍ အရသာေတြ ့ေပမည္...။

စာေရးကတည္းက စာေရးဆရာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ေရးၾက၍ စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကား အဓိကဟု ဆိုခ်င္ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္က အဂၤလိပ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးေသာ ``ေက်ာင္းသားဘ၀ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး``ဟူေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးသည္..။

သူေရးေသာ အဂၤလိပ္စာသည္ လြယ္သည္ ၊ ရွင္းသည္ ၊ နားလည္သည္..။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္မိသည္။သူေရးေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို ့ ကေလးဆန္ပံု ၊ အဂၤလိပ္မ်ား၏ ယဥ္းေက်းမႈကို အၾကြင္းမဲ့အတုခိုးပံု ၊အေတြးအေခၚမရင့္သန္ပံု တို ့ကို ေရးေသာေၾကာင့္ အစပထမတြင္ သူ ့ကို မုန္းသည္...။

ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ႏွိမ့္ခ်ရမလား ၊ ကဲ့ရဲ ့ရမလားဟု စိတ္ဆိုးသည္...။ သူ ့စာအုပ္ကိုမဖတ္ေတာ့ဘဲ ပစ္ထားခဲ့သည္...။ဥပစာတန္းကို ေအာင္ၿပီးေသာအခါ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို ဖံုခါရင္း သူ ့စာအုပ္ကို ေတြ ့ျပန္သည္...။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရွိေန၍ စာမ်က္ႏွာကို ဟိုလွန္သည္လွန္ လွန္ၾကည့္မိသည္...။

``ၿမိဳ ့၀န္ႀကီးသည္ အေဆာင္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္...။ သူ ့ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ခက္ခက္ထန္ထန္ရွိသည္...။ ကၽြႏု္ပ္တို ့ကို ျမစ္ေၾကာင္းစုန္ခြင့္မေပးဟု ေခါင္းတခါခါ ျငင္းဆန္ေနသည္...။

ကၽြႏ္ုပ္တို ့ကား ျမန္မာႏွင့္အဂၤလိပ္တို ့ စစ္ျဖစ္မည့္အေၾကာင္း အတြင္းစကားရထားေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ ့၀န္ႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို ့အားဖမ္းဆီး၍ မႏ ၱေလးသို ့ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းကာ ပို ့ေတာ့မည္ဟု တထိတ္ထိတ္ေနၾက၏...။

သို ့ရာတြင္ ေမွာင္ရီသန္းလာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ထံမင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ ေပါက္လာၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ ့၀န္ႀကီးအား ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ ဆက္သပါက ျမစ္ေၾကာင္းစုန္ခြင့္ ျပဳမည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကား၏...။

ကၽြႏု္ပ္တို ့ကား ပါသမွ် အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္တို ့ကို ခ်က္ခ်င္းေပးခဲ့ၿပီးလွ်င္ ဒုန္းစိုင္းစုန္ဆင္းခဲ့၏....။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ျဖစ္၍ ျမန္မာၿမိဳ ့၀န္ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ လြတ္ေျမာက္ခဲ့၏...။

အကယ္၍ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး အဂၤလန္ျပည္တြင္ ျဖစ္၍ ျမန္မာတို ့က အဂၤလိပ္တို ့ႏွင့္ စစ္ခင္းမည္ဆိုပါက ကၽြႏ္ုပ္တို ့ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ႀကံဳေသာ ျမန္မာတို ့သည္ အဂၤလိပ္ၿမိဳ ့၀န္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရရံုမက လန္ဒန္ၿမိဳ ့သို ့အေရာက္ သံေျခက်င္းခတ္ ၊ သံႀကိဳးတည္း၍ အပို ့ခံရမည္မွာ မုခ်ပင္..`` ဟူေသာ စာကို အမွတ္မထင္ဖတ္မိပါသည္....။

စာေရးဆရာကား ျမန္မာတို ့အေပၚ စာနာမႈ ၊ေထာက္ျပမႈမ်ားကို အမွန္ကို ေရးပါလားဟု သိလာသည္...။ သူ ့ဆႏၵကို ျမင္လာသည္...။သူ ့ေစတနာကို ေလးစားလာသည္...။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့စာအုပ္ကို အစအဆံုး ဖတ္ေတာ့သည္....။

ျမန္မာတို ့သည္ အဂၤလိပ္မ်ားစီးေသာ ဘြတ္ဖိနပ္ကို စီးခ်င္က စီးႏိုင္ပါသည္...။ အဂၤလန္ကမွာယူ၍ ျမန္မာတို ့ႏွင့္အရြယ္မေတာ္ေသာ အဂၤလန္ျပည္လုပ္ မေတာ့္တေတာ္ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ားကို မစီးေစခ်င္ပါ...။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွထြက္ေသာ ျမန္မာ့ႏြားသားေရႏွင့္ ျမန္မာလုပ္ဘြတ္ဖိနပ္အရြယ္ေတာ္မ်ားကိုသာ စီးေစခ်င္သည္ဟု ေရးထားသည္ကို ဖတ္မိျပန္သည္...။

မွန္ေပစြ...။ ႏိုင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေခတ္မီ၍ အတုယူသင့္က ယူထိုက္သည္ဟု သေဘာေပါက္ပါသည္...။ သို ့ရာတြင္ ပံုတူကူယူလွ်က္ မိမိလူမ်ိဳးႏွင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ သူတပါးအား လံုး၀အားကိုးေသာ အတုခိုးနည္းမ်ိဳးကို မခိုးဘဲ

ကိုယ့္မူကိုယ့္ဟန္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေခတ္မီအတုခိုးမႈတို ့ကို ခိုးသင့္သည္ဟု သေဘာေပါက္မိပါသည္...။ ထိုစာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကိုလိုနီစနစ္ဘက္သား စစ္အမႈထမ္းျဖစ္စဥ္က အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္...။

စာေရးသူသည္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေသာ ျမန္မာတို ့ကို လိုက္လံႏွိမ္နင္းေနေသာ အရာရွိဘ၀တြင္ ရွိေနသည္...။ သို ့ပါလွ်က္ သူေရးခဲ့ေသာစာအုပ္တြင္ ျမန္မာတို ့ကား အသိေနာက္က်သည္...။

ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ ရွစ္ႏွစ္မွ် ေနာက္က်သည္...။ သီေပါမင္းကို အဂၤလိပ္ဖမ္းစကတည္းက အံုၾကြ ထၾကြ ပုန္ကန္ထိုက္သည္ဟု ေရးခဲ့သည္...။

သူ ့စာအုပ္တြင္ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဒသအသီးသီးရွိ ျမန္မာႏွင့္ တိုင္းရင္းသားတို ့ အဂၤလိပ္ႏွင့္တိုက္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေရးခဲ့သည္...။ သရုပ္ေဖာ္ေရးသားရာ၌ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ရွိလွေပသည္...။

သို ့ေသာ္ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကား တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းေရးရင္း ျမန္မာတို ့ပစၥဳပၸန္ကို သံုးသပ္၍ အနာဂတ္တြင္ သတိရွိေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိသည္....။ သူ ့အရိပ္အေျခကို ဖမ္းမိသည္... ။

သူ ့စာ၏အရသာကို ပို၍ခံစားမိသည္....။ သူ ့စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးကတည္းက စာဖတ္ပံုကို သတိထားခဲ့မိသည္.....။

မည္သည့္စာအုပ္ကို ဖတ္ဖတ္ ၊စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္ေလ့ရွိသည္...။ သူ ့ေစတနာကို အကဲခတ္ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္...။ သူ ့အသယ္အပို ့ ၊ အခ်ိတ္အဆက္အေရးအသားကို ေလ့လာၾကည့္ေလ့ရွိသည္....။

စာဖတ္ အသိ အျမင္ကား လိုတတ္ပါကလားဟု ဆင္ျခင္မိ၍ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျခင္း ျဖစ္ပါသည္....။

တကၠသိုလ္ေမာင္ေမာင္ႀကီး
(ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ)

(Wai Lin Shein facebook မွ ရယူေဖၚျပပါသည္၊)