အျဖဴေရာင္ကင္းဗတ္စ္...

"ဘ၀ဆုိတာ ခဲဖ်က္မပါဘဲနဲ႔ ပုံဆဲြျခင္းပါပဲ" ဆုိျပီး John Gardner ဆုိတဲ႔ ပညာရွိတစ္ေယာက္က မိန္႔ဆုိခဲ႔ဖူးတယ္.
ဒီစကားေလးကုိ ဖတ္ျပီး ေသခ်ာဆင္ျခင္ေတြးေတာမိေလ အဓိပၸါယ္ပုိေလးနက္လာေလပါပဲ.

ငယ္ငယ္တုန္းက စတုတၱတန္းထိ ခဲတံနဲ႔ပဲ စာေရးခဲ႔ရတယ္. ခဲဖ်က္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ အသုံးအေဆာင္ေလးေပါ႔. တစ္စုံတစ္ခုကို မွားေရးခဲ႔မိရင္ ခဲဖ်က္ေလးနဲ႔ ဖ်က္လုိက္၊ အသစ္ျပန္ေရးလုိက္. ဖ်က္ရပါမ်ားလြန္းလုိ႔ ခဲဖ်က္ေလးပါ မည္းလာခဲ႔ရင္ ဘလိတ္ဓားေလးယူျပီး မည္းေနတဲ႔ ခဲဖ်က္အသားေလးကုိ တိခနဲ လွီးခ်လုိက္. ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ စာအုပ္ေလးဟာ ဖ်က္ရာေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ျခစ္ရာေတြေတာ႔ ကင္းစင္ခဲ႔ပါတယ္.

ပဥၥမတန္းမွာ ေဘာလ္ပင္ကုိ စသုံးခြင္႔ရခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပုိျပီး ဆင္ျခင္လာရပါတယ္. ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ေရးတာေၾကာင္႔ အမွားတစ္ခုခုကုိ ျပန္ျပင္ခ်င္ရင္ ျခစ္ခ်ျပီးမွ ဆက္ေရးလုိ႔ရပါတယ္. ျခစ္ရာေတြ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်န္ေနမွာ မၾကိဳက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္. ဒီေတာ႔ အစ္ကုိၾကီးက သင္ေပးပါတယ္.

"ခဲဖ်က္ကုိ တံေတြးေလးဆြတ္လုိက္. ျပီးရင္ ဖ်က္ခ်င္တဲ႔ စာလုံးေလးကုိ တု႔ိတုိ႔ျပီး ဖ်က္လုိက္. သတိေတာ႔ထား. အားနဲ႔ ဖိဖ်က္ရင္ စာရြက္ေပါက္သြားတတ္တယ္."

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔လုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ျပဳလုပ္မိတဲ႔ အမွားေတြကုိ ခဲဖ်က္ေလးနဲ႔ပဲ ဆက္ဖ်က္ပစ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္. မသိမသာျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ဆုိေပမယ္႔လည္း ဖ်က္ရာဆုိမွေတာ႔ နဂုိမူလအတုိင္းေတာ႔ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔. ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သုံးတဲ႔ ဗလာစာအုပ္ေလးရဲ႔  စာရြက္အသားေလးေတြကလည္း အလယ္အလတ္တန္းစား အဆင္႔ေလာက္ပဲရွိေတာ႔ ခဲဖ်က္ေလးနဲ႔ တံေတြးဆြတ္ဖ်က္လုိက္တုိင္း စာရြက္သားေလးေတြ ရိလာပါတယ္. အေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ျပင္ခ်င္တဲ႔ စကားလုံးေလးကုိ ထပ္ေရးလုိက္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ သိပ္ျပီး ၾကည္႔မေကာင္းေတာ႔ပါဘူး.

ေနာက္ထပ္နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္စူးစမ္းေလ႔လာရပါတယ္. သူငယ္ခ်င္းေတြက နည္းေကာင္းေလးတစ္ခု ထပ္မွ်ေ၀ပါတယ္. ဘလိတ္ဓားေလးနဲ႔ ဖ်က္ထုတ္ပစ္တဲ႔နည္းပါ. ကုိယ္ဖ်က္ခ်င္တဲ႔ စကားလုံးေလးကုိ ခဲတံခၽြန္တဲ႔ ဘလိတ္ဓားထိပ္ေလးနဲ႔ ထိန္းျပီး ျခစ္ထုတ္ပစ္တဲ႔နည္းပါ. ျပီးသြားရင္ အဲဒီ႔ဘလိတ္ဓားေလးနဲ႔ပဲ ေဘးနားက စာရြက္ေလးေတြကုိပါ နည္းနည္းခ်င္း ျခစ္ျပီး ညီေအာင္ည်ိလုိက္လုိ႔လည္း ရပါေသးတယ္. ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခဲဖ်က္အစား ကၽြန္ေတာ္႔အမွားေတြကုိ ဘလိတ္ဓားေလးနဲ႔ ျခစ္ထုတ္တတ္လာခဲ႔တယ္.

မၾကာခင္မွာပဲ ျပည္ပကေန ၀င္လာတဲ႔ မင္ဖ်က္ေဆးဘူးေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္သုံးတတ္လာခဲ႔ပါတယ္. မင္ဖ်က္ေဆးဘူးေလးေတြက ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတာမွန္ေပမယ္႔ အမွားေတြကုိ ဖုံးဖိကာကြယ္ခ်င္မွေတာ႔ ဒီေလာက္ေစ်းကုိ ေပး၀ယ္ရတာ သင္႔ပါတယ္ဆုိျပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေျဖသိမ္႔အားေပးခဲ႔ရတယ္. မင္ဖ်က္ေဆးဘူးေလးကုိ ဂေလာက္ဂေလာက္ဆုိျပီး ေခါက္လုိက္ရင္ အထဲက ေဘာသီးေလးက ဖ်က္ေဆးအျဖဴရည္ေလးေတြကုိ ေျခေပးပါတယ္. ျပီးတာနဲ႔ ထိပ္ပုိင္းေလးကုိ အသာေလးညွစ္လုိက္ျပီး ဖ်က္ခ်င္တဲ႔ စာလုံးေလးေပၚမွာ ပုံလုိက္ရုံပါပဲ. ဖ်က္ေဆးရည္ေလးေတြ ညီေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူျပီး ေဘးကေန တဖူးဖူးနဲ႔ ေလမႈတ္ေပးရတတ္ပါေသးတယ္. ျပီးေတာ႔မွ အေပၚကေန ကုိယ္ျပင္ခ်င္တဲ႔ စာလုံးအမွန္ေလးကုိ ခ်ေရးလုိက္ပါတယ္.

ဟုတ္သလုိလုိရွိေပမယ္႔ ကုိယ္႔စာရြက္ေပၚမွာ မင္ဖ်က္ေဆးအျဖဴေရာင္ေလးေတြက ဟုိနားတစ္ကြက္၊ ဒီနားတစ္ကြက္ျမင္ေနရတာမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေတာ႔ မႏွစ္သက္လွပါဘူး. တကယ္ေတာ႔ မင္ဖ်က္ေဆးဆုိတာ စာရြက္အျဖဴေရာင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ေဆးရည္ေလးနဲ႔ ကုိယ္႔အမွားေတြကုိ ကာကြယ္ေပးလုိက္တာေလးပါပဲ. ေအာက္ခံစာရြက္အသားနဲ႔ အေရာင္တူတဲ႔ အရည္ေလး အေပၚကေန ထပ္တင္ေပးလုိက္တာ အမွားေတြကုိ ဖုံးဖိကာကြယ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက နားလည္တတ္ေျမာက္လာခဲ႔တယ္. တကယ္လုိ႔သာ ကၽြန္ေတာ္႔စာရြက္အသားေလးက အျပာေရာင္ျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ မင္ဖ်က္ေဆးအျဖဴေရာင္သုံးတာ အင္မတန္မွ သိသာထင္ရွားေနေစပါတယ္. အဲဒီ႔ေတာ႔လည္း ဖ်က္ေဆး အျပာေရာင္ေလး ေရြးသုံးေပါ႔လုိ႔ ဘုက်က် ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိခဲ႔ဖူးပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ အျပာေရာင္ဖ်က္ေဆးဘူးေလးေတြကုိေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ခဲ႔မိေသးပါဘူး.

လူေတြဟာ စာရြက္ရဲ႔ အသားအေရာင္အတုိင္း လုိက္ညွိေပးမယ္႔ ဖ်က္ေဆးအေရာင္ကုိ ရွာေဖြသုံးစဲြေနတာထက္ ျခစ္ရာမပါ၊ ဖ်က္ရာမပါဘဲ မွားေနတဲ႔ စကားလုံးကုိ ဖုံးကြယ္ခ်လိုက္ရတာကုိပဲ အဓိကပုိထားခဲ႔တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္လာမိခဲ႔တယ္.

အမွားေတြကေန သင္ယူရင္း ကၽြန္ေတာ္ အမွားနည္းေအာင္ စာေရးတတ္လာခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္မွားေလ႔ရွိတဲ႔ အမွားေတြကုိ စနစ္တက် စူးစမ္းေလ႔လာၾကည္႔တယ္.

သတ္ပုံေၾကာင္႔မွားတာဆုိရင္ အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ဆုိျပီး သတ္ပုံက်မ္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ရႈေလ႔လာခဲ႔တယ္. ဒီလုိနဲ႔ အဆုိးထဲကေန အေကာင္းအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သတ္ပုံေတြမွန္လာခဲ႔တယ္.

လက္ေရးေၾကာင္႔ မွားတာဆုိရင္ အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ဆုိျပီး လက္ေရးလွစာအုပ္၀ယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေရးကုိ ေသခ်ာျပန္က်င္႔ယူခဲ႔တယ္. လက္ေရးလွတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ေရးပုံကုိ အတုယူမွီျငမ္းခဲ႔တယ္. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ၀ဆြဲကုိ ၾတိဂံပုံစံေလး ဆဲြတယ္. ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည္႔ေကာင္းတယ္. ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔အတုိင္း လုိက္ဆဲြတယ္. ေနာက္တစ္ေယာက္က အသတ္ေလးေတြေရးတာ သိပ္လွတယ္. သူေရးပုံကုိ အတုယူတယ္. ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ယပက္လက္ေရးတာ ၀ုိင္းစက္ေနတာပဲ. ကၽြန္ေတာ္သူ႔အတုိင္းျဖစ္ေအာင္ လုိက္ေရးတယ္. ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေရးေလးလည္း အသင္႔အတင္႔ၾကည္႔ေကာင္းလာခဲ႔တယ္.

စိတ္ေလာလုိ႔ မွားတာဆုိရင္လည္း အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ဆုိျပီး စာကုိ ခ်မေရးခင္မွာ စိတ္ကူးထဲမွာတင္ အဆင္ေျပေအာင္ တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္လုိက္ပါတယ္. ျပီးမွ ခ်ေရးပါတယ္. အဲဒီ႔လုိ အက်င္႔ေကာင္းတစ္ခု ေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္လိုက္တဲ႔အတြက္ စိတ္ေလာျခင္းေၾကာင္႔ ေရးမိမွားတတ္တဲ႔ ျပႆနာကုိလည္း ေရရွည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ၾကဥ္လာႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္.

မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ေလးဟာ အင္မတန္မွ ရွင္းသန္႔တယ္. ဖ်က္ရာနည္းတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေရးဟာလည္း ၀ုိင္းစက္ညီညာမေနေပမယ္႔ သပ္ရပ္ရွင္းလင္းတယ္ဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္ခု ရလာခဲ႔ပါတယ္. ဒီ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြကုိ ေပးဆပ္ခဲ႔ရတယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမွ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္း မရွိခဲ႔ပါဘူး. တကယ္ေတာ႔ လူေတြဟာ အေျခအေနေကာင္းတစ္ခုကုိ ရရွိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ဘာေတြကုိ ေပးဆပ္ခဲ႔ရတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ခဲ႔ရတယ္၊ ဘယ္လုိေတြ ျပင္ဆင္ေလ႔လာခဲ႔ရတယ္ ဆုိတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ သူ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ႔ ရလာဒ္ကုိပဲ အာရုံပုိစုိက္ေလ႔ရွိတယ္ဆုိတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တတ္ေျမာက္ခဲ႔ရဖူးပါတယ္.

တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပဲြေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ တကၠသုိလ္ကုိ တက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ စိန္ေခၚထုိးသတ္ပဲြေတြ အကြက္စိပ္လာခဲ႔ပါတယ္. တကယ္႔ဘ၀တုိက္ပဲြၾကီးထဲမွာ ခဲဖ်က္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပဳလုပ္ခဲ႔မိတဲ႔ အမွားေတြကုိ ဖ်က္ခ်လုိ႔ မရေတာ႔ပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ မင္ဖ်က္ေဆးဘူးေလးက ေပးတဲ႔ အသိပညာေလးတစ္ခုကုိ နမူနာျပဳျပီး အမွားေတြကုိေတာ႔ လူမသိေအာင္ ဖုံးကြယ္တတ္လာခဲ႔ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ဖ်က္ေဆးအရာေလးေတြ ဟုိတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ စြန္းထင္းေပက်ံေနတာမ်ိဳးေလးေတြကုိ ျမင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္.

ဘ၀စာမ်က္ႏွာထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔သတ္ပုံေတြ မွန္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အမွားေတြက မကင္းႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး.
ဘ၀စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေရးေတြ သပ္ရပ္ရွင္းလင္းေနခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အမွားေတြက ျပဳလုပ္မိေနဆဲပါ.
ဘ၀စာမ်က္ႏွာထဲမွာ စိတ္မေလာခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အမွားေတြက အကြက္စိပ္စိပ္ ရြာသြန္းေနဆဲပဲ..

ဘ၀ဆုိတဲ႔ ကင္းဗတ္စအျဖဴေရာင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဆုိတဲ႔ ေဆးစက္ေလးေတြခ်လုိ႔ အတၱဳပၸတၱိဆုိတဲ႔ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကုိ ေရးဆဲြေနခဲ႔တယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေဆးစက္ေလးေတြ မွားယြင္းခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ ဆုိသလုိျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔အမွားေဆးစက္ေတြကုိ ရုပ္ပုံေလးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းယူခဲ႔တယ္.

ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အတၱဳပၸတိၱပန္းခ်ီကားၾကီးေပၚမွာ အဆီအေငၚမတည္႔တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္. ဥပမာ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲမွာ တိမ္ေတြက စိမ္းေနတာမ်ိဳး၊ စိမ္းျမၾကည္လင္ေနတဲ႔ ျမစ္ေရျပင္ထဲမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ႔ ေသာင္ျပင္ထြန္းေနတာမ်ိဳးေတြေပါ႔..

ကၽြန္ေတာ္႔အမွားေတြကုိ ဖ်က္ေဆးနဲ႔ မဖုံးအုပ္ေတာ႔ပါဘူး. အဲဒီ႔လုိလုပ္မယ္႔အစား ကၽြန္ေတာ္မွားမိတဲ႔ ေဆးစက္ေတြနဲ႔ပဲ အရုပ္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးယူလုိက္ေတာ႔တယ္. ပညာသားပါပါ ေျပာရရင္ေတာ႔ 'Compromising One's Ambition' ၊ မိမိရည္မွန္းခ်က္ကုိ ညွိယူျခင္းေပါ႔...

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းေတြျပီး၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ညွိယူရင္းနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပန္းခ်ီကားၾကီးကုိ ဆက္လက္ေရးဆဲြေနခဲ႔တယ္.

မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာ ပန္းေတြေ၀ဆာ၊ ေက်းငွက္ေတးသံေတြ တြန္က်ဴးသာယာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ပန္းခ်ီကားကေတာ႔ စိတၱဇဆန္စြာ အေရာင္ေတြ ထူးထူးျခားျခား ေရာစပ္ေနခဲ႔တယ္.

တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပန္းခ်ီကားၾကီးဟာ ျပီးဆုံးျခင္းသု႔ိ အရင္ေရာက္သြားႏုိင္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ႔ ကံကုိဖန္တီးသူ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္က ျပီးဆုံးျခင္းစခန္းကုိ အရင္ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္.

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ႔ ေျပာႏုိင္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ေဆးဘူးေတြ မသုံးေတာ႔ဘူး. ဘလိတ္ဓားနဲ႔လည္း မျခစ္ေတာ႔ဘူး.
ကုိယ္မွားမိတဲ႔ ေဆးစက္ေတြေပၚမွာ အရုပ္ေတြျဖစ္ေအာင္ပဲ ေရးေတာ႔တယ္ ဆုိတာပါပဲ..
တကယ္လုိ႔မ်ား ခုခ်ိန္မွာ ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ေယာက္ကေနျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိေမးမယ္ဆုိပါေတာ႔.
"မင္းပန္းခ်ီကားၾကီးကုိ အစကေနျပန္ဆဲြခြင္႔ေပးမယ္ဆုိရင္ မင္း ဘယ္ေနရာကုိ စဆဲြမလဲ..."

"...."

ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္. ဖန္ဆင္းရွင္ကေတာ႔ ျပဳံးျပီးလွည္႔ထြက္သြားပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ သူေပးတဲ႔ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ လက္ခံမယ္လုိ႔ထင္သလား.
ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေရာ ကၽြန္ေတာ္႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျဖမလဲ...

ေရခဲငွက္