♥ ခ်စ္ပါ.. ခ်စ္တတ္ပါေစ.. ခ်စ္ပါသည္ ♥

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အရာအားလံုးသည္ ျဖစ္ခဲသလို ပ်က္ရန္ ဖ်က္ရန္ခက္ခဲလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ မထင္မွတ္သည့္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးတစ္ခု အတြင္းမွာပင္ အေၾကာင္းအရာ အလံုးစံုတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဦးတည္သြားတတ္ ၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ျမင္တတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။

ႏွလံုးသြင္းတတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ခံတတ္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္မေတြးမိလာပါသည္။ ထိုျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာသဘာဝတို႔ကို ကၽြန္မ၏ ေသးငယ္ေသာ ဦးေႏွာက္ေလးတစ္ခုျဖင့္ အလံုးစံုကို ၾကည္ျဖဴစြာ အလိုက္သင့္ လက္ခံယူတတ္ရန္ ေဝးေနပါေသးသည္။ တစ္ဆင့္ၿပိးတစ္ဆင့္၊ တစ္ထစ္ၿပိး တစ္ထစ္ သင္ၾကားယူေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

တရားဓမၼ၌ ျငင္သာသိမ္ေမြ႕စြာ  ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေလ့လာထိုက္သာ စာေပမ်ားဖတ္ယူျခင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ခိုင္မာေသာ ကၽြန္မဝန္းက်င္ရွိ ေလးစားထိုက္သူမ်ား၏ ဆံုးမစကားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဖတ္မွတ္ ၾကားနာ လက္ခံနာယူရင္း ေထြျပား ႐ႈပ္ေထြးေသာ စိတ္၏သေဘာကို သဘာဝအေလ်ာက္ ေနထိုင္တတ္ရန္ ႀကိဳးစား က်င့္ေဆာင္ေနဆဲကာလ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

လူ႔အသိုက္အဝန္း၌ အလိုက္သင့္ ေခ်ာေမြ႕စြာ၊ ေပါပါးစြာ၊ ေနထိုင္တတ္.. ေနထိုင္ႏိုင္ရန္၊ ထိုက္သင့္ေသာ လက္ခံမႈႏွင့္ လက္ခံယူတတ္ရန္မွာ ကၽြန္မအတြက္ မလြယ္ကူလွေသးေသာ္ျငား လမ္းခုလပ္ေတာ့ ေရာက္လုေနၿပီ။ စိတ္အလိုဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာသီသ၊ တဏွာတို႔ျဖင့္ ကၽြန္မနပမ္းလံုး ေနရပါေသးသည္။

သို႔ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေလေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္မႏွင့္ ယၡဳကၽြန္မ မတူပါ။ (၂၀၁၀) ခုႏွစ္က ကၽြန္မႏွင့္ (၂၀၁၁) ကၽြန္မသည္လည္း မတူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိေသာအခါ မေန႔က ကၽြန္မႏွင့္ ယေန႔ကၽြန္မသည္ပင္ လံုးဝမတူညီပါ။ ႏွစ္အပိုင္းျခားႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲ၍ေနတတ္ေသာ စိတ္၊ ခႏၶာႏွင့္ပင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ လမ္းမတစ္ခုေပၚသို႔  ဦးတည္၍ ကၽြန္မလမ္းလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ (ကၽြန္မစိတ္အစဥ္၏) ေျပာင္းလဲလာမႈ ျဖစ္စဥ္ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသြင္းလက္ခံ ယူတတ္ရန္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။

ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လွီေသာ လမ္းက်ဥ္းမ်ားစြာ၊ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေျခာက္ကမ္းပါးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေသာ ထိုလမ္းမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စြာ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္၍  ေလာကလမ္းမက်ယ္တစ္ခု အေပၚသို႔ ေျခအစံုကို ခိုင္မာစြာ ခ်တတ္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါသည္။ သိမ့္ေမြ႕တည္ၿငိမ္စြာ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ ေအးေဆးလြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရန္ ခိုင္ၿမဲေသာ ေျခအစံုကို ကၽြန္မလိုအပ္ပါသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကၽြန္မ မ်က္လႊာခ်လိုပါသည္။ ေလာကဓံတရား၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ကို ရဲဝံ့စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္မည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု ကၽြန္မလိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ လိုသူ၊ မလိုသူတို႔ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႏွင့္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၿပံဳးျပတတ္ရန္ (လွပဘို႔ မလိုေသာ) ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ကၽြန္မလိုပါသည္။  မိတ္ေဆြ၊ မိတ္ေဆြ မဟုတ္သူ၊ သိသူ၊ မသိသူ၊ အသားအေရာင္တူသူ၊ ကြဲျပားသူ၊ ပညာတတ္သူ၊ ပညာမဲ့သူ၊ ခ်မ္းသာသူ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ လူအားလံုးကို ခ်စ္ခင္တတ္ရန္ ကၽြန္မတြင္ ရွိေနသာ  ႏွလံုးသားကို ပိုမိုျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းလိုပါသည္။

(အလံုးစံု မျပည့္ဝေသးေသာ္လည္း) ႀကိဳးစားဆဲကာလ လမ္းခုလပ္ေလးမွာပင္ သဘာဝေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုးေသာ သိရွိ ေနထိုင္မႈတစ္ခုျဖင့္  ျမင္ျမင္သမွ် အျမင္အာ႐ံု၊ ၾကားၾကားသမွ် အၾကားအာ႐ံု၊ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာ သဘာဝတို႔၏  အရာရာကို ခ်စ္ခင္စြာ၊ တန္ဖိုးထားစြာ၊ လိႈက္လွဲစြာ၊ ေလးစားစြာ၊ လက္ခံယူရင္း ယေန႔... ယခု... ကၽြန္မေနထိုင္ေနပါသည္။

 ခင္ေလးငယ္

    မွတ္ခ်က္။။ ကၽြန္မ ေတြးယူ က်င့္ႀကံေနေသာ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုအား ခ်ေရးျခင္း သက္သက္မွ်သာ။ “လူေတြကို ခ်စ္ပါ.. လူတိုင္းကို ခ်စ္ပါ.. မ်ားမ်ားခ်စ္တတ္ပါေစ..” ဟု ခဏခဏ မွာတတ္သည့္ ခ်စ္ေသာ ေမြးသမိခင္ “ေမေမ” ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ႏွလံုးကို ပိုမိုသန္႔စင္လွပေစရန္ လမ္းျပသြန္သင္ ေပးတတ္ေလ့ရွိေသာ “ကိုႀကီး” တို႔အား ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။