မႏၱေလး.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊမႏၱေလး

တေလာက ဆရာေက်ာ္ေစာမင္း (ခ) ဆရာၾကည္မင္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ ဆရာက ေဆာင္းပါးထဲမွာ မႏၱေလးသားေတြ ဇာတိစြဲၾကီးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာထားပါတယ္။  ဖတ္မိတဲ့အထဲမွာ စြဲေနတာက ေရခ်င္း အတူတူေတာင္ မႏၱေလးသားေတြက ငါတုိ႔ က်ံဳးေရကမွ ခ်ိဳတယ္ဆိုတာေတာ့ သိပ္မနိမ့္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာထားတဲ့ စာပိုဒ္ကိုပါပဲ။ (ဘဘကေတာ့ ဒီစာဖတ္မိရင္ ေပါက္စတစ္ေယာက္ ဘာရွည္ထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနလိမ့္မယ္။ ကြန္႔ခ်င္တာေလးေတြ ရွိလို႔ ရွည္ခြင့္ျပဳပါ ဘဘေရ)

သေဘာမက်လွေပမယ့္ သေဘာတူရမယ့္ အခ်က္ေတြ ရွိေနတာကိုး။ ကၽြန္မတို႔ ရံုးမွာ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသား ငါးေယာက္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ သံုးေယာက္ကေတာ့ မႏၱေလး စာနယ္ဇင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ နီးစပ္တဲ့သူေတြေပါ့။ ရံုးမွာ မႏၱေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္းေၾကာင္း တစ္ခုခု မဟလိုက္ေလနဲ႔။ ငါးေယာက္စလံုး ၾကားတဲ့ေနရာကေန ထလာၿပီး တျဗဲျဗဲနဲ႔ ၀ိုင္းျငင္းၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒါသိေတာ့ ရံုးကလူေတြကလည္း အေၾကာင္းရွာၿပီး စေနာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ “နင္တုိ႔ မႏၱေလးကလူေတြကိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ စြာလိုက္ၾကတာ” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာၿပီးပဲ ျငင္းခံုတဲ့ ကိစၥကို အဆံုးသတ္ရတာ မ်ားပါတယ္။

တေလာကလဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ေငါ့တာ ခံလိုက္ရေသး။ “Facebook ေပၚမွာဆိုရင္ နင္တို႔ မႏၱေလးအုပ္စုေတြ ေအာ့ေၾကာလန္ေတြပဲ။ အခ်င္းခ်င္း မတည့္ရင္သာ ရွိမယ္။ မႏၱေလးထိရင္ေတာ့ က်ီးေတြလုိ ၀ိုင္းအာၾကေတာ့တာပဲ။ မႏၱေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပို႔စ္ေတြကို တင္လို႔ပဲ မၿပီးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ Like လုပ္တဲ့သူေတြကလည္း ဒီလူေတြပဲ။ သူမ်ား၀င္ေျပာရင္လဲ မၾကိဳက္ၾကဘူး” တဲ့။ ဒြတ္ခေနာ္။

ကိုယ့္ျမိဳ႕ကို ခ်စ္ရတာေတာင္ မလြတ္လပ္လိုက္တာ။ ရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာဖူးတာပဲ။ “ရန္ကုန္မွာ ေခၽြးထြက္တာနဲ႔ မႏၱေလးမွာ ေခၽြးထြက္တာ တူကို မတူဘူး။ မႏၱေလးက ပူလို႔ ေခၽြးထြက္ၿပီးရင္ သူ႕ေလနဲ႔၊ သူ႕ေနနဲ႔ ေျခာက္တာပဲ။ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ ေလကလည္း ေကာင္းေကာင္းမရေတာ့ ေခၽြးေတြက ေခၽြးေစးေတြ။ အဲဒီ ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ပဲ လူက ပုိၿပီး ႏံုးခ်ည့္ကုန္ေရာ” ဆိုေတာ့ သူက ေခၽြးကိုေတာင္ မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ သရုပ္ခြဲတာ ကၽြန္မကို နည္းနည္းေတာ့ ပိုလြန္းသတဲ့ေလ။ သူေျပာတာ ဟုတ္မ်ား ဟုတ္ေနမလားပဲ။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္သုပ္ စားရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာ္ စားရင္ျဖစ္ျဖစ္ တုိ႔ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာ ဘယ္ခ်မ္းသာရယ္လို႔ စတိေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ႏိႈင္းၿပီး ေျပာလုိက္ရမွ စားလုိ႔၀င္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းေနတဲ့ မႏၱေလးၾကာဇံခ်က္တုိ႔ (တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ ၾကာဇံဟင္းလုိ႔ပဲ ေခၚတယ္) ၊ မႏၱေလးမုန္႔တီ၊ မႏၱေလးျမီးရွည္ဆိုတာေတြကို အခုထိ ခံတြင္းမေတြ႕လွဘူး။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က ဇာတိစြဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကီးတယ္ဆိုတာ သိေရာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမွ မဟုတ္ဘူး။ ပုဂံ၊ ေတာင္ၾကီး၊ ေက်ာက္ျဖဴ စတဲ့တျခားျမိဳ႕က လူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္လည္း သူတို႔ ျမိဳ႕အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ႏႈတ္ကလည္း မေမာတမ္းေျပာ၊ မ်က္၀န္းကလည္း တစိုစို တလက္လက္နဲ႔ေပါ့။ ဂုဏ္ယူစရာရွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ျမိဳ႕ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ဇာတိနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျမတ္ႏုိးစိတ္ အရင္းခံေတာ့ ရွိၾကစျမဲပဲ။

မႏၱေလးကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ၾကြားစရာေတြကလည္း ရွိႏွင့္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ျမိဳ႕မျငိမ္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေၾကာင္ကို အေတာင္ပံတပ္ ေပးလိုက္သလုိေနမွာေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ျမိဳ႕မျငိမ္းက ပါလာျပန္ၿပီေနာ္။ လာဦးမယ္။ စိန္ေဗဒါနဲ႕ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ (ဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာစရာရွိတာကိုး)။

ဆိုလိုခ်င္တာက အဲသလုိ ၾကြားစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေပေသာ္ျငားလည္း လြန္ေလၿပီးေသာအခါက အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ အႏုပညာရွင္၊ စာေပပညာရွင္ေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးပဲ တူးလုိက္ ဆြလိုက္၊ တဖန္ ဂုဏ္ယူျပလိုက္လုပ္ရင္းနဲ႔ မႏၱေလးသားမ်ား ရေသ့စိတ္ေျဖေနရတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ မ၀န္ခံခ်င္လည္း ၀န္ခံရေတာ့မယ္။ မႏၱေလးဆိုတာနဲ႔ အေကာင္းခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာဆူဒိုနင္ ေျပာသလိုျဖင့္ (အင္း … သူလည္း မႏၱေလးသားပါပဲ) ကိုယ့္ေပါင္ကုိ လွန္ေထာင္းေတာ့ သူမ်ား ၀င္ေထာင္းတာထက္ ပိုသက္သာတာေပါ့တဲ့။

ဥပမာေျပာရရင္ မႏၱေလးမွာ ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာဘူးလို႔ ေျပာၾကတာေတာင္ “ဟဲ့ ငါတုိ႔က ဒါ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈနဲ႔ သြားလာတာ။ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စရိုက္” လို႔ မ်က္စိမွိတ္ ျငင္းတာသာၾကည့္။ မဟုတ္မွန္းေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း သိသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ား ေျပာတာေတာ့ မခံႏုိင္ဘူးေလ။

ရန္ကုန္ကို စေရာက္ခါစက ရန္ကုန္သား၊ ရန္ကုန္သူဆိုရင္ လူလည္ေတြပဲဆိုၿပီး မေပါင္းရဲ၊ မသင္းရဲ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႔ေပါင္းတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ာမ်ားကေတာ့ သေဘာေကာင္းတာ မ်ားပါတယ္။ လည္တာေတာ့ တကယ္လည္ၾကတာပါပဲ။ မႏၱေလးရဲ႕ အက်င့္ၾကီးကို အရင္ေျပာထားရဦးမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေျပာလုိက္ရင္ ေရွ႕ေနာက္မၾကည့္ဘဲ ထင္ရာျမင္ရာ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းနဲ႔ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာတတ္တာပဲ။

ဒီေနရာမွာ မႏၱေလးဆိုရင္ ဘယ္လုိ၊ ရန္ကုန္ဆိုရင္ ဘယ္လုိဆိုၿပီး ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အျမင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေျပာတယ္လို႔ မယူဆေစခ်င္ဘူး။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ အမ်ားစုက ဒီလုိပဲလို႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ သူ႕သေဘာ သဘာ၀ေလးေပါ့ေနာ္။ သူမ်ား ၾကိဳက္မွန္းမသိ၊ မၾကိဳက္မွန္းမသိ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ျမိဳ႕မွာေတာ့ ကိုယ့္အထာနဲ႔ကိုယ္ ဒါ ဘာအေရးလဲ။

သူမ်ားဆီမွာေတာ့ မႏၱေလးကဟာေတြ စကားေျပာ ရိုင္းတယ္ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ အမေလး။ မႏၱေလး စကားေျပာခ်ိဳတာ မၾကံဳဘူးလုိ႔။ “မႏၱေလးက စကား” လို႔ေတာင္ အဆိုရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေစ်းခ်ိဳမွာ သြားၾကည့္။ (ဟိုေခတ္က ေျပာပါတယ္) “ေမာင္ၾကီးႏွမ က်ားကိုက္ပါရေစရဲ႕” လို႔ စကားခ်ိဳခ်ိဳေျပာၿပီး လူကုိေတာင္ ေရာင္းစားသြားဦးမယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ဆိုေတာ့လည္း အေျပာေလးက တေယာေလးလုိ ခ်ိဳရတာပ။ အေျပာခ်ိဳတာအျပင္ စကားၾကြယ္တာကိုပါ ေျပာခ်င္တာပါ။ သို႔ေပမယ့္ ခုနကလုိ မိတ္ေဆြ အရင္းအခ်ာအေနနဲ႔ ေျပာမယ္ ဆိုမယ္ဆိုရင္ ေျပာမနာ ဆုိမနာတတ္တဲ့ မႏၱေလးအထာကုိ နားလည္ဖို႔ေတာ့လိုလိမ့္မယ္။

မႏၱေလးမွာက စကားေျပာတာေတာင္ အဆဲမလြတ္ဘူး။ မုန္းမွ မဟုတ္ဘူး။ မႏၱေလးအထာက ခ်စ္ရင္လည္း ဆဲတာပဲ။ စကားေျပာရင္လည္း အခ်င္းခ်င္းမ်ား ေတြ႕လို႔ကေတာ့ အင္မတန္ အာက်ယ္တယ္။ မသိရင္ ရန္မ်ားျဖစ္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ တိုးတိုးသက္သာ ေျပာရတာကို မ်ားေသာအားျဖင့္ အားမရဘူးတတ္ၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္က အမကို မၾကာခဏ သတိေပးရတယ္။ “ဟဲ့ အိမ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္ တိုးတိုး ေျပာ။ ဒါ နင့္ ေတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ေရာက္ေနၿပီ” လို႔။ ရန္ကုန္လို အေျပာက်ယ္၊ အလွမ္းက်ယ္၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းက်ယ္ရမယ့္ ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ့္ျမိဳ႕မွာလို ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္တဲ့ စရိုက္မ်ိဳးနဲ႔ သိပ္ ကီးမကိုက္လွဘူး။

ရန္ကုန္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆိုလို႔ ေရးရဦးမယ္။ မႏၱေလးမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ေနတဲ့ရပ္ကြက္က သာမန္လက္လုပ္လက္စားနဲ႔ သဘင္ပညာသည္အမ်ားစု ေနတဲ့ ေနရာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကံဳဖူးတယ္။ အိမ္တအိမ္အိမ္မွာ ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ အိမ္ၾကီးရွင္က လူၾကားေအာင္ ၾကြားတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ခ်ီလို႔။ ေတာရြာဇနပုဒ္ကုိ ေရႊျမိဳ႕ေတာ္က လာတဲ့ ဧည့္ေကာင္းေဆာင္ေကာင္းလို သေဘာထားၾကတယ္။

ရန္ကုန္သူမ်ားဆိုရင္ ေဘးအိမ္ေတြကလည္း ျပဴတစ္ ျပဴတစ္နဲ႔ မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး အကဲခတ္တာပဲ။ ဘယ္လို၀တ္စားသလဲ။ ဘယ္လို လိမ္းျခယ္သလဲ။ ေခတ္မီပါေပ့၊ ၀တ္တတ္စားတတ္ပါေပ့ ဆိုသလိုေပါ့။ ေစ်းခ်ိဳသူမ်ားလို ပါးတိတ္၀မ္းဆက္၀တ္ၿပီး ေရႊငါးက်ပ္သား လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းနဲ႔ ကြာခ်င္းတုိင္း ကြာတာကိုး။ စာေရးဆရာတေယာက္ ေျပာတာ အမွတ္ရမိေသးတယ္။ ရန္ကုန္က မရွိတာကို ရွိတယ္ ထင္ရေအာင္ ၾကြားတယ္။ မႏၱေလးက ရွိတာကို လူတကာသိေအာင္ ၾကြားတယ္တဲ့။

ရွိေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး။ ရိုးရိုးေအာင္တဲ့သူေရာ၊ ဘာသာစံုေအာင္တဲ့သူေရာ တတ္ႏုိင္ရင္ တတ္ႏုိင္သလုိ ရတနာပံုသတင္းစာနဲ႔ မႏၱေလးသတင္းစာေတြကေန အျပိဳင္အဆိုင္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ အဲဒီအေလ့အထ မရွိသလုိ ဒါကိုလည္း ဂုဏ္လုပ္စရာလို႔ မျမင္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္က ဇာတ္မင္းသားတေယာက္ ဆယ္တန္း(ရိုးရိုး) ေအာင္တာကို သတင္းစာထဲမွာ ထည့္တဲ့ ေက်းဇူးတင္လႊာကို သတိရမိေတာ့ ျပံဳးခ်င္တယ္။

သူငယ္တန္းကတည္းက စလုိ႔၊ ဆယ္တန္းေရာက္သည္အထိ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမအျပင္၊ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကိုေရာ၊ သူ႕ ဇာတ္ပြဲပရိသတ္ကိုေရာ၊ သူ႕ဇာတ္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါး၊ ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ ေဒြးေလး၊ ေဒြးၾကီး၊ ၾကီးေတာ္၊ အရီးနဲ႔ ဦးရီးပါမက်န္ အကုန္ ေက်းဇူးတင္ထားတာ သတင္းစာ မ်က္ႏွာအျပည့္။ ေအာက္မွာလည္း ပါေသး။ ပြဲလက္ခံတဲ့ ေနရာမ်ားဆိုၿပီးေတာ့ သူ႕ပြဲကုိလည္း ေၾကာ္ျငာရေသးတာ။ အဲဒါကလည္း ဓေလ့တခု။

ခုနကေျပာသလို ဂုဏ္ယူတာေတာင္ ရိုးရိုးမယူၾကဘူး။ သမီးေလး ဘယ္သူ၊ တူမေလး ဘယ္၀ါအတြက္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္းဆိုၿပီး ေလးေလး ေဒါက္တာ(xxxx) (ဘြဲ႕ ABCD)၊ အန္တီ (xxx) (ဘြဲ႕ EFGH)၊ အလွကုန္ဆိုင္၊ ဆုိင္ အမွတ္ (xx)၊ ေစ်းခ်ိဳလို႔ ကုိယ့္ဆိုင္၊ ကိုယ့္စီးပြားနဲ႔ ကိုယ္ရတဲ့ ဘြဲ႕ကိုလည္း ထည့္ၾကြားၾကေသးတာရယ္။ အဲေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။ အဖိုးအဖြားမ်ား ေခတ္က ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ရွားပါးစဥ္ကေပါ့။ ရြာေတြကေန ျမိဳ႕ကုိ တကၠသိုလ္သြားတက္လို႔ ျပန္လာရင္ တရြာလံုး အတီးအမႈတ္ေတြနဲ႔ ထြက္ၾကိဳၾကတာ၊ ဘိလပ္ကို ပညာေတာ္သင္သြားမယ္ဆိုရင္လည္း အျငိမ့္ပြဲခံၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေတာ့ ဘြဲ႕ရတာ၊ ႏုိင္ငံျခားသြားတာ မဆန္းေတာ့ေပမယ့္ အရင္ကေတာ့ ဆန္းေနခဲ့တယ္။ ဂုဏ္လုပ္စရာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အားမနာစတမ္း ေျပာရရင္ မႏၱေလးက အဲဒီေခတ္မွာ က်န္ေနခဲ့တုန္းပဲ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပဲ ဆရာၾကီး လူထုစိန္၀င္းက ဒီတပတ္ Weekly Eleven မွာ မႏၱေလးက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခ်ီးေျမွာက္ေၾကာင္း၊ ဂုဏ္ယူတတ္ေၾကာင္း ေရးထားေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္သူေတြကို သတင္းစာထဲကေန ဂုဏ္ျပဳတတ္တာကို ဆရာၾကီးက အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ေျပာထားတာေပါ့ေလ။ ပညာေရးကို အားေပးလား၊ မေပးလားေတာ့ မသိဘူး။

မႏၱေလးက ကေလးေတြ မုိးရြာရင္ ေက်ာင္းသြားေလ့ သိပ္မရွိၾကဘူး။ ကေလးေတြတင္ မကဘူး။ လူၾကီးေတြေရာပဲ။ အညာသားမ်ား မိုးေၾကာက္တတ္ၾကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ေအာင္းေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လညး္ ငယ္ငယ္က မုိးရာသီဆိုရင္ မနက္တုိင္း ေက်ာင္းသြားခါနီးရင္ မိုးရြာပါေစ ဆုေတာင္းရတာအေမာ။ ခုထိ မိုးေၾကာက္တဲ့ စိတ္က ခြာခ်လို႔ မရေသးဘူး။ ရန္ကုန္ကလည္း မုိးက မ်ားပါဘိနဲ႔။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ ဘာမွန္းမသိဘူး။ အလိုလုိကို စိတ္တိုေနတာ။

အဲဒါထားပါေတာ့။ ခုနက ပညာေရးအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရမယ္ဆိုရင္ မႏၱေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ရင္တမ်ိဳး၊ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္စာရင္းထြက္ရင္ တခါ၊ ေဆးေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရရင္ တၾကိမ္ သတင္းစာထဲမွာ အဖန္ဖန္အလီလီ ဂုဏ္ယူမဆံုး တျပံဳးျပဳံးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္က ကေလးမ်ားကေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ သင္တန္းေတြ တခုၿပီး တခု ဆက္တုိက္ တက္ေနၾကေတာ့တာ။ တက္စရာေနရာေတြလည္း ေပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္စရာေတြလည္း မ်ားတယ္။ အခြင့္အေရးကိုလည္း ယူတတ္ၾကတယ္။

မႏၱေလးမွာေတာ့ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းနဲ႔ အမွတ္စာရင္းထြက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အနည္းဆံုး (၆) လေလာက္က ေ၀ေလေလနဲ႔ ၿပီးတာမ်ားတယ္။ ကြန္ျပဴတာေလး၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေလးေလာက္ပဲ ေခတ္ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ေၾကာင့္ ၀တ္ေက်တန္းေက် တတ္ရံုနဲ႔ ၿပီးသြားၾကတာပဲ။ ေနာက္တခု လူေနမႈစနစ္နဲ႔ စရိုက္ကလည္း မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ ကြာပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ည (၇) နာရီ၊ (၈) နာရီ၊ (၉) နာရီ သင္တန္းေတြမွာ လူရွိႏုိင္ေပမယ့္ မႏၱေလးဆိုရင္ေတာ့ တက္မယ့္သူ သိပ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။

စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မႏၱေလးက မိသားစုလုပ္ငန္းနဲ႔ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ၾကြယ္၀ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ပိုေပါပါတယ္။ ဒါေပသိ တခ်ိဳ႕တေလ အလွမ္းက်ယ္၊ အျမင္ပြင့္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ကလြဲလုိ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီးပြားရွာရာမွာ မိရုိးဖလာနည္းအတိုင္း လမ္းေဟာင္းလိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္မ ဂ်ာနယ္တုိက္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းက ေျပာရဦးမယ္။ ေၾကာ္ျငာဌာနက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ အျမဲညည္းရွာတယ္။ သူက မွန္လုပ္ငန္းတခုကို ေၾကာ္ျငာသြားေကာက္ေတာ့ ေျပာတာေပါ့ေနာ္။

“အမေရ.. ကၽြန္မတုိ႔ ဂ်ာနယ္က ျမန္မာျပည္မွာဆုိရင္ လူသိမ်ားတယ္။ နာမည္ၾကီးတယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္လိုလည္း ထုတ္ေ၀ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာလည္း ေရာက္ႏုိင္တာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဆီမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္ရင္ အမလုပ္ငန္း ျမန္မာျပည္တင္မကဘူး။ ကမၻာမွာေတာင္ လူသိမ်ားသြားမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ဟိုက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္တုန္း။ “အမေလးေအ၊ ကမၻာမေျပာနဲ႔။ ငါ့မွန္ေတြ ေမာ္လျမိဳင္လို ေနရာမ်ိဳးကေတာင္ လာမ၀ယ္ပါဘူး။ မဟုတ္လဲ ဒီအတုိင္းလဲ ေရာင္းေနရတာပဲ။ ရတနာပံုသတင္းစာေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့”တဲ့။ အဲသလို ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္ၾကတာ။

သူတုိ႔ ေၾကာ္ျငာဌာနဆိုရင္ ရန္ကုန္ရံုးကေန ပူညံပူညံလွမ္းလုပ္တာ အျမဲခံရတယ္။ မႏၱေလးမွာ နာမည္ၾကီး သူေဌးေတြ ေပါၿပီး ေၾကာ္ျငာရေအာင္ မလုိက္ႏုိင္ဘူးလားလို႔ လွမ္းထုတာေပါ့။ အမေလး အဲဒီ သူေဌးေတြက ေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔သာ လက္တြန္႔တာ။ အင္တာဗ်ဴးဆိုရင္ လာခဲ့။ သူတို႔လုပ္ငန္း အေၾကာင္းအျပင္ သူတို႕မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈန႔ဲ ၾကီးျမတ္မႈအေၾကာင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကုိ သီတဂူဆရာေတာ္ တရားပြဲတပြဲစာေလာက္ နာၾကားရပါလိမ့္မယ္။

ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးစာနယ္ဇင္းဆိုတာကလည္း ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနေတြနဲ႔ ပိတ္ေလွာင္ေနတာ မ်ားတယ္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က စၿပီး “မႏၱေလး.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊမႏၱေလး” လုိ႔ အလြမ္းသယ္လို႔ ေကာင္းလုိက္၊ တို႔ျမိဳ႕က ဘယ္လို ဂုဏ္ယူစရာေပါတာလို႔ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ ေျပာလိုုက္၊ ဆိုလိုက္နဲ႕။ အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ရန္ကုန္က သိပ္နပ္တာပဲ။ ျမန္မာသဒၵါလည္း မတတ္၊ စာဖတ္လည္း မနာေပမယ့္ ရန္ကုန္က သတင္းေထာက္ေပါက္စနမ်ားက သိပ္ေျခသြက္တယ္။ မႏၱေလးကလူေတြက သူတုိ႔ကို ဘာညာသာဓကာ ေ၀ဖန္ေနရင္လည္း အထူးတလည္ ျပန္ေခ်ပတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ အျပံဳးမပ်က္ဘဲ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္။ ရႏိုင္သမွ် အခြင့္အေရးေတြကို အကုန္ခ်ိတ္။ အဲသလုိနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေပါ့။ မႏၱေလးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တရာထဲက အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပဲ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္လို႔ ေကာင္းတုန္း။

ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ။ မႏၱေလးရဲ႕ အတိတ္အရိပ္ေတြကို ကၽြန္မလည္း လြမ္းတာပါပဲ။ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ သဘင္အႏုပညာ သုခုမမွာ မႏၱေလးက ထိပ္မို႔လား။ လြမ္းရတာေတြ ေပါသေပါ့။ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမွန္ရင္ အႏုပညာခ်စ္စိတ္ေတာ့ ရွိၾကတာ မ်ားတယ္။ ဒါေပသိ တသသ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ ဖန္တီးမႈအသစ္ေတြ ဘာလို႔ ေနာက္လူေတြ မလုပ္ေတာ့တာလဲလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္မိရဲ႕။

ကၽြန္မ ဖခင္ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့ စကားရွိတယ္။ “မႏၱေလးသားေတြက ဟာသဥာဏ္ သိပ္ရွိတာ။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွာေတာင္ သဘ၀က်က် အရႊန္းေဖာက္တတ္ေသး။ ဒါကလည္း ေဖေဖတုိ႔ေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၾကီးျပင္းရတာကိုး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ၾက၊ ေျပာၾက၊ ဆုိၾက၊ ေနာက္ၾကနဲ႔။ အဲလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနေတာ့ စိတ္က အရႊင္ဓာတ္ခံရွိတာေပါ့”။ သူ႕ဟာသူ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖစ္ေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီ “ေပါ့ေပါးပါးပါး” ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်မိဘူး။ (ကၽြန္မ အသက္ၾကီးလာရင္ေတာ့ အေတြးတမ်ိဳး ေျပာင္းမလား မဆိုတတ္ဘူး။) ေပါ့ပါးတာမ်ားလြန္းရင္ ေပါ့သြမ္းသြားမွာ စိုးရတယ္။

အခုေခတ္မွာ တုိးတက္တာလဲ မလိုခ်င္ဘူး။ ဆုတ္ယုတ္တာလဲ မလုိခ်င္ဘူး။ ပိုေနျမဲ၊ က်ားေနျမဲဆုိတာ လုပ္ကို လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ မသြားလို႔ ရပ္ေနရင္ ေနာက္ေကာက္က် က်န္ခဲ့မယ္။ မျမတ္ရင္ အရံႈးပဲ ရွိတယ္။ အရင္းဆုိတာ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေတာ့။ သြားတာေတာင္ တေန႔တလံ ပုဂံဘယ္မေရြ႕ပံုစံနဲ႔ ေရြ႕ေနလို႔လည္း မလံုေလာက္ဘူး။ အႏွစ္ ၄၀ စာ ေနာက္က်က်န္ခဲ့တဲ့ အေနအထားမွာ ဒုန္းစိုင္းေျပးလိုက္ႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်မွာ။

ဒီေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။ “မႏၱေလးဟာ တကယ္ပဲ အထေႏွးသလား။” ကမၻာရြာမွာ ရန္ကုန္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ ေရွးရိုးစြဲ ဓေလ့တခ်ိဳ႕ကလြဲလုိ႔ သိပ္ျခားနားစရာ မရွိလွပါဘူး။ အေဆာက္အအံုပိုင္းၾကည့္ရင္ မႏၱေလးက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သာၿပီးေတာင္ ေခတ္မီေသး။ လမ္းေတြ ေကာင္းတယ္။ ျမိဳ႕အကြက္ခ်ပံု သပ္ရပ္တယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ အမ်ားၾကီး သန္႔ရွင္းတယ္။ တုိက္တာေတြ ေခတ္မီတယ္။ ဒါေပမယ့္… ဒါေပမယ့္…။

ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေရာက္စတုန္းက ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္က တုိက္ခန္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေျပာမိတာေပါ့။ “နင္တို႔ ရန္ကုန္ကလူေတြ လူျဖစ္က်ိဳး မနပ္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာလည္း ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္ က်ပ္သိပ္ေနေအာင္ စီးရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေလေကာင္းေလသန္႔ မရႈရဘူး။ ေပ ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းကို မိသားစု ၃ စုေလာက္ ေပါင္းေန ေနၾကတာ။ တုိ႔ ျမိဳ႕မွာဆုိရင္ေလ အဲလို သံုးထပ္တုိက္၊ ေလးထပ္တုိက္ဆိုတာ မိသားစု တစ္စုတည္းကပဲ ပိုင္တာ”။

ကၽြန္မ ေျပာသမွ်ကို သူငယ္ခ်င္းက ဘာမွ ၀င္မေျပာဘူး။ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ နားေထာင္ေနၿပီး စကားဆံုးသြားမွ ၀င္ေျပာတယ္။ “အဲဒီ ပိုင္တယ္ဆိုတဲ့ မိသားစုတစ္စုတည္းဆုိတာက တကယ္တမ္း မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသား အစစ္ေတြမွ မဟုတ္တာ” တဲ့။ အဲဒီတခ်က္တည္းနဲ႔ ကၽြန္မကို အလဲထိုးလုိက္တာ။ အရိႈက္ကို အထိုးခံလိုက္ရေတာ့  ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္အသြားတယ္။ ဒီလို ဒီလို ျဖစ္ဖို႔ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးလာခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ အသစ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာစရာမရွိလုိ႔ အေဟာင္းကို လြမ္းျပရံုနဲ႔ ျပႆနာက ၿပီးမွ မၿပီးသြားတာ။


“မႏၱေလးဆို ေရႊျမိဳ႕ တုိ႔ရတနာပံုေနျပည္ တင့္တယ္သာယာ စည္ကား ဟိုတုန္းအခါကေလ.. အဲဒါေတြ မေတြးနဲ႔ေတာ့ ေရွ႕ဆက္ခါ စီမံၾကံစို႔ေလ” တဲ့။ အထေႏွးတာ၊ ေရွးရိုးဆန္တာေတြ ျပင္သင့္တာဆိုရင္လည္း ျပင္ရမွာပဲ။ မဟုတ္ရင္ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္သလိုပဲ။ “ကေလးတုိ႔ေရ… တခါတုန္းက မႏၱေလးဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီး ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့ကြယ္။ အဲဒီမွာ ဗမာေတြ ေနခဲ့ၾကသတဲ့” ဆုိတာလုိ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့ အတိတ္ကာလေတြကလည္း ဒ႑ာရီေတြ ျဖစ္ကုန္မွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေဒသစြဲစိတ္ေတြ လြန္ကဲၿပီး “မႏၱေလး.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊမႏၱေလး” လို႔ ေအာ္ေနၾကဦးမွာလား။

 မ်က္ရႈ