မန္းရာျပည့္ ႏွင့္ တရာ ပြဲ (၂)
အပိုင္း (၃)
"ဗမာေတြ အခ်ိဳ႕လာတယ္၊ လာေတာ့ ၾကည့္ၿပီး ငိုၾကတာပဲ၊ ဗမာေတြလာေတာ့ အံ့ၾသေနတယ္၊ ကုလားေတြအားလံုး ၀င္းေတာ္ထဲ ၀င္လာရင္ ဟို၀င္းအ၀ကစၿပီး ဒူးတုပ္၀င္လာရတာ၊ ခစားတဲ့အခါမွာ လည္း ၀ပ္ေနတာပဲ။ စုဘုရားတုိ႔လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေရွ႕မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၀ပ္ၿပီး ခစားေနရတာပဲ၊ တန္ခူးလက်ရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားနဲ႔ မယ္ေတာ္တုိ႔ ေရသပၸာယ္တဲ့အခါမွာ တိတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေတာ္ ရွိလိုက္ရင္ အားလံုး တိတ္ေနၾကတာ၊ ေရသံသာ ၾကားရတယ္။ ကုလားေတြကို ဒီလို ၀ပ္ဟဲ့၊ ဒီလို ဒူးတုပ္ဟဲ့၊ ဒီလို ရွိခုိးဟဲ့နဲ႔ ခုိင္းေတာ္မူတဲ့အတုိင္း လုပ္တတ္ၾကေတာ့ လာတဲ့ ဗမာေတြက အံ့ၾသတာ ေပါ့။ ေတာထဲက ၾကက္တူေရြးေတာင္ သင္ရင္ ရေသးတာပဲလို႔ အရွင္ နန္းမေတာ္ ဘုရားက ေျပာေတာ္မူတယ္"
"ကုလားျပည္မွာ စံေနခိုက္ ဘယ္လိုမ်ား ၀တ္ဆင္ေနပါသလဲ ဘုရာ့း"
"ဗမာအတိုင္းပဲ ၀တ္တယ္၊ ကုလားမလို ဆာရီ မ၀တ္ဘူး၊ ထုိင္မသိမ္းအက်ႌနဲ႔ ထဘီ၀တ္တယ္၊ ရန္ကုန္ က ကိုဘရွင္က ပို႔ေပးတယ္၊ ထိပ္စုဘုရား ဒုတိယမိဖုရားက အခ်ဳပ္အလုပ္ တတ္တယ္၊ အ၀တ္အစား ေတြ အကုန္လံုး သူပဲ ခ်ဳပ္လုပ္ေတာ္မူတယ္။ ထုိင္မသိမ္းအက်ႌ ႏို႔ကေလးႏွစ္ခုခ်ၿပီး ပန္းႏုေရာင္ ရင္စည္းနဲ႔ စိန္ဒလက္ကေလးေတြ တပ္ထားတယ္၊ နားထြင္းတုန္းက အဂၤလိပ္က ေငြတစ္သိန္း ဆက္ တယ္၊ ပြဲလမ္းလုပ္ရင္ ထုိင္မသိမ္းနဲ႔ ထဘီ၀တ္ၿပီး အိမ္မွာ ေန႔တုိင္းေတာ့ တရုတ္ပြ အက်ႌနဲ႔ထဘီ ၀တ္ေနၾကတယ္"
"အိမ္ေတာ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ လုပ္ပါသလား"
"သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ တန္ခူးလတိုင္း ပြဲလုပ္တယ္၊ လူေတြ အားႀကီးလာၾကည့္တယ္၊ မ႑ပ္ပံုစံကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဘုရားက ပံုေရး သနားေတာ္မူၿပီး ျပႆာဒ္ႀကီးေတြ အထပ္ထပ္ လုပ္တာ တကယ့္အိမ္ႀကီးပဲ။ မုခ္ေလးမုခ္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္၊ တကတဲ ရြဲလံုးေတြ ရြဲလံုးေတြဆြဲလို႔၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘုရားဟာ လက္သမားလည္း ေကာင္းေကာင္း တတ္တယ္"
ကၽြန္မတို႔မွာ ဣေျႏၵမဆည္ႏိုင္ဘဲ ရယ္ေနၾကသည္။
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားဟာ ေစာင္းေကာက္လည္း တီးတယ္၊ စႏၵရားလည္း တီးတယ္၊ စႏၵရားႀကီး ေလးလံုး ေတာင္ ရွိတယ္။
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားက စႏၵရားတီးျပၿပီး သီခ်င္းသံကို တေယာနဲ႔ လိုက္ယူခုိင္းတယ္၊ စႏၵရား တီးေန ေတာ္မူတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ အမယ္ေလး သိပ္သာယာေတာ္မူတာပဲ"
ကၽြန္မမွာ မပီ့တပီ ေျပာေနေသာ အသံကိုင္ အဂၤလိပ္၏ ဖ်က္ဆီးျခင္း တစ္ရပ္ကဲ့သို႔ ခံစားေနရေတာ့ သည္။ အဂၤလန္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္မ အယ္လစ္ဇဘက္ မင္းသမီးကို ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ အျဖစ္ခ်င္း လဲ၍ ခံစားၾကည့္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အဂၤလိပ္ဘုရင္မ၏ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိေနလိမ့္မည္နည္းဟု ေတြးေခၚ ၾကည့္မိ ေလသည္။
'သမီးေတာ္ေတြေကာ သင္မေပးဘူးလား ဘုရား'
'မသင္ရဘူး၊ သမီးေတာ္ေတြ သီခ်င္းဆိုရင္၊ ေလခၽြန္ရင္အရွင္နန္းမေတာ္ဘုရားက တစ္ခါတည္းပါးဖဲ့တယ္။ မိန္းကေလးေလမခၽြန္ရဘူးတဲ့'
အပါး တရိုတေသထိုင္ ခစားေနၾကေသာ ေျမးေတာ္ကေလးမ်ားသည္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံး ကေလးေတြႏွင့္ဘြားေအကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ရယ္ခ်င္ၾကလွ်င္ ပါးစပ္ကိုလက္ကေလးႏွင့္ ပိတ္ကာ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ၾကေလသည္။
"ပိ်ဳ႕၊ ရတု၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာ မသင္ျပဘူးလား ဘုရား"
"မသင္ဘူး၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဘုရားပဲ ပ်ိဳ႕ရတုတို႔ ရြတ္ဆိုေနတယ္၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူရွိလို႔တံုး၊ ဒီသားသမီးေလးဦးရွိတာ၊ ရြတ္ဆိုျပတာက ဘာတဲ့၊ ပိ်ဳ႕တစ္ခုဟာ။ ဇာတိ၊ ပုည၊ ဂုဏ္မာန တဲ့။ ရြတ္ေတာ္မူတဲ့အခါမ်ား သိပ္သာယာေတာ္မူတာပါပဲ"
"ပါေတာ္မူသြားေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္တြင္ ပါသြားပါသလား"
"ပါတာေပါ့၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားဟာ ဘုရားကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါတယ္၊ စုဘုရားတို႔ ဘုရား၀တ္ တက္ရတယ္၊ ေရကပ္ရတယ္။ ဘာေခၚပါလိမ့္၊ ဘုရားမ်က္ႏွာႀကီးက အျဖဴႀကီး၊ သိပ္ျဖဴတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ေလ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား ဘုရားကို ခ်က္ခံုးေမြး ေဆးထည့္ေပးေတာ္မူတယ္"
ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ဘုရားကိုပင္ မည္သို႔ ေခၚေ၀ၚရမွန္း မသိရွာဘဲ မ်က္ခံုးေမြး ေဆးထည့္ေပး တယ္ဟု နားလည္ေတာ္မူသလို၊ ေျပာတတ္သလို မေျပာတတ္ ေျပာတတ္ ေျပာေနျခင္းပင္ နားေထာင္ သူမ်ားအတြက္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းေနေပသည္။ ကုလားစကား အသံုးအႏႈန္းကို ျမန္မာလို ဘာသာ ျပန္လ်က္ ေျပာသည့္အခါလည္း ေျပာ၏။
"စုဘုရားတို႔ ဖိနပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အရွင္မိဖုရားေခါင္ႀကီးဟာ ဖိနပ္ဆိုရင္ အင္မတန္ ရြံတယ္၊ ေနမေကာင္းေတာ္မူတဲ့အခါမ်ား အဂၤလိပ္နပ္စ္မေတြ လာရင္ သူတို႔ ဖိနပ္သံ ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ ၾကားရတယ္၊ သူတို႔ဖိနပ္သံကို နားခါးလိုက္တာဟယ္လို႔ ဆိုေတာ္မူတယ္"
"ရတနာဂီရိမွာ စံေနစဥ္က မ်က္ႏွာကို လူးတာ လိမ္းတာ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔ လိမ္းပါသလဲ ဘုရား"
"သနပ္ခါးပဲ လူးတာပဲ၊ သနပ္ခါးနဲ႔ ငါးပိကို ရန္ကုန္က ကိုဘရွင္ဆီမွာ မွာရတယ္"
ကၽြန္မက ေမးခြန္းတစ္ခ်က္ တို႔လိုက္လွ်င္ အျခားသိသင့္စရာ အရာမ်ားပါ တြဲပါလာတတ္ေသာ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာတတ္ႏိုင္ျခင္း ရွိသည္။ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း စလိုက္ရုံႏွင့္ သိစရာမ်ား အကုန္တသီႀကီး သိခြင့္ရသည္။
"စုဘုရားတို႔ ေပါင္ဒါလူးရင္ အရွင္နန္းမေတာ္ဘုရား သိပ္စိတ္ဆိုးေတာ္မူတယ္၊ ေပါင္ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလူးရဘူး၊ သနပ္ခါးမွတစ္ပါး ဘာမွ မလူးရဘူး၊ အမယ္ေလး ... ဘယ္ေတာ့မွ မလူးဘူး၊ အခုေပၚတဲ့ အိုက္စကရင္ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလူးဘူး။ ဒီေန႔ထိ မလူးဖူးဘူး၊ အခုေခတ္ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အမ်ိဳစုံ အမ်ိဳးစုံ"
မလူးဘူး၊ မလိမ္းဘူးဟု ေျပာသည့္အသံမွာ မာလြန္းလွေခ်သည္။ စိတ္ထဲမေတြ႕လွ်င္ မေတြ႕သည့္ အတုိင္း ထန္ထန္ကေလး ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ပင္ အသံမာမာ ေျပာခ်ေလသည္။ ကုလားျပည္ေနေတာ္မူစဥ္ က ဗမာႏွင့္ အဆက္ျပတ္ရုံသာမက ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ဗမာႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနေသာ အသြင္ လကၡဏာတုိ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး အကဲခတ္၍ရသျဖင့္ ဘ၀တစ္ခုတြင္ တသီးတျခား အသက္ရွင္ေန သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရွာသည္။
"အရွင္မိဖုရားေခါင္းႀကီးဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕အမူအရာ တစ္စက္မွ မရွိဘူး၊ အဂၤလိပ္ဆိုရင္ ဆဲေနတယ္"
"ေရွးေရွးက နန္းေတာ္ထဲမွာ မင္းသမီးေတြ ေခါင္းကို အုန္းဆီပဲ သံုးပါသလား ဘုရား"
"အုန္းဆီ မသံုးဘူး၊ ႏွမ္းဆီ သံုးတယ္။ ျမတ္ေလးပန္းကို ထုပ္၊ ႏွမ္းဆီထဲမွာ ထည့္ထားတယ္၊ ႏွမ္းစိမ္းနဲ႔ ျမတ္ေလးပန္းကို အထပ္ထပ္သပ္ၿပီးမွ ႀကိတ္ၿပီး၊ ျမတ္ေလးဆီထုတ္ၿပီး လိမ္းၾကတယ္။ သနပ္ခါးကို လွဲေသြးတာ မလူးဘူး၊ သနပ္ခါးတံုးကို မတ္တတ္ေထာင္ ေသြးမွ လူးတယ္၊ တစ္ေန႔လံုး ထိုင္ေသြးမွ ပန္းကန္ေလးတစ္လံုးပဲ ရတယ္၊ အရွင္ဘုရာုးက ငါ့သမီးမ်ား ေသြးၾက၊ ၁က်ပ္ေပးမယ္ အမိန္႔ရွိလို႔ စုဘုရားတို႔ေလ တစ္ေန႔လံုး ထုိင္ေသြးေနၾကတာပဲ"
ရယ္စရာ ေျပာရေတာ့မည္အခါဆိုလွ်င္ မေျပာမီ ၿပံဳးရယ္ၿပီးမွ ေျပာတတ္ေလသည္။ ၿပံဳးရယ္သြားသည့္ အခါ ခ်စ္စရာ သိမ္ေမြ႕ ၾကည္လင္သြားေသာ မ်က္ႏွာျပင္ကို စိုက္၍ ၾကည့္မိသည္။
"ေရေမႊးေကာ မသံုးပါဘူးလား ဘုရား"
"ေရေမႊး မလိုဘူး၊ သရဖီပန္း အဆံေတြ ေနလွန္းၿပီး ႀကိတ္၊ အခဲကေလးလို၊ ေနပူျပန္လွန္း၊ ေျခာက္ သြားေတာ့ ႏွင္းရည္နဲ႔ ေသြးလူးလိုက္တယ္၊ ေမႊးႀကိဳင္ေနတာပဲ။ အရွင္မိဖုရားေခါင္ႀကီး ဘုရားဟာ အဂၤလိပ္အသံုးအေဆာင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ တစ္ခါက သီတင္းကၽြတ္လ ပန္းစကၠဴေလးေတြ ထုိင္ညႇပ္ေန တုန္း "သခင္လာၿပီ၊ ဘုရား၊ ဘုရား"လို႔ ကုလားအေစခံေတြက လာေျပာေတာ့ ဟဲ့ သြား၊ မလာဘူး။ ဒီအဂၤလိပ္ဆီကို ငါမလာဘူးလို႔ ေအာ္လႊတ္လိုက္တာေလ"
စုဘုရား၏ အသံမွာ မာခ်င္သည့္အခါ၌ မာလွေသာ္လည္း သာယာညင္းေပ်ာင္း ေျပာရမည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ထူးထူးျခားျခားပင္ အသံေျပာင္းသြားလ်က္ ကရုဏာရသ ျပည့္၀ေသာအသံႏွင့္ သာယာညင္းေပ်ာင္း ထြက္ေပၚလာေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားဟာ ေန႔တိုင္းပဲ ေမတၱာပို႔တယ္၊ ညေနတိုင္း ေန၀င္ခ်ိန္မွာ လက္ပိုက္ၿပီး ေမတၱာပို႔ေနတယ္။ အဟံ၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ လုိ႔ ဆုိိလုိက္တာမ်ား သိပ္နားေထာင္ေကာင္းတာပဲ။ အဂၤလိပ္ ဟာ ငါတို႔ရန္သူတဲ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳး၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာနဲ႔ တုိင္းျပည္ကို ပစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ေန၀င္ခ်ိန္တိုင္း လက္ပိုက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကို ေမတၱာပို႔ေနတယ္"
"ေရွးက နန္းေတာ္ထဲမွာ နန္းေတာ္သူေတြ အက်ႌ လက္ျပတ္ေတြ ၀တ္တာ မႏၱေလးဦးကိုကိုလတ္ သိမ္းထားတဲ့ ေရးေဆးပန္းခ်ီပံုေတြထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ ဘုရား"
"အဲဒါ ကိုယ္ကုပ္အက်ႌ ျဖစ္မယ္၊ ပထမသမီးေတာ္ ဘုရားဟာ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ၀တ္ရင္ အမယ္ေလး ငါ ဗမာျဖစ္ရတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာလုိ႔ ဆုိတယ္၊ ဗမာရဲ႕ ကိုယ္က်ပ္ဟာ ေၾကာက္စရာပါ။ ေနာက္ကေနၿပီး တစ္ေယာက္က ခါးကို ဒူးနဲ႔ တုိက္ၿပီး အတင္း ခ်ည္ေပးရတာပဲ"
"အဂၤလိပ္ရွင္ဘုရင္မနဲ႔ နန္းေတာ္သူေတြလည္း ခါးေသးေအာင္ ဒီလိုပဲ ေနာက္က တစ္ေယာက္က တုပ္ခ်ည္၀တ္ေပးရတာပဲ ဘုရား၊ ဗမာမွာလည္း ခါးေသးေအာင္ ဂရုစိုက္ရပါကလား"
"ဗမာလည္း ဂရုစိုက္ရတာေပါ့၊ ခါးေသးေလေလ လူလွေလေလပဲ။ စုဘုရား ကုိယ္က်ပ္၀တ္ရင္ "အမယ္ ေလး ေသေတာ့မွာပဲ" လို႔ ေအာ္တာပဲ။ အသက္ကို မရွဴႏိုင္ဘူး၊ က်ပ္လြန္းလို႔။ ကိုယ္က်ပ္၀တ္ၿပီးမွ ေခါင္းေပါ င္းပိုးပ၀ါ၊ မိန္းမအက်ႌထုိင္မသိမ္းထပ္ ၀တ္လိုက္ရတယ္။ ခါးေလးကို ေသးေသးကေလး ျဖစ္သြားတယ္။ အရွင္ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ဘုရားေတာ့ ကိုယ္က်ပ္အၿမဲ ၀တ္ဆင္ေတာ္မူတယ္၊ ညအိပ္ ေတာ့လည္း ကိုယ္က်ပ္နဲ႔ပဲ စက္ေတာ္ ေခၚတယ္၊ နန္းေတာ္ထဲမွာ ကိုယ္က်ပ္နဲ႔ ၀င္ရတယ္လို႔ အမိန္႔ ေတာ္ရွိတယ္။ လင္ရွိရင္ ရင္စည္းတဲ့ မိန္းမဟာ အနက္ေရာင္ စည္းရတယ္၊ လင္မရွိတဲ့ အပ်ိဳေတြက ကုိယ္က်ပ္ႀကိဳးထုိး ၀တ္ၿပီး ၀င္ရတယ္တဲ့"
ကိုယ္အလွအပ ဂရုစိုက္ျခင္း ရွိေသာ နန္းတြင္းသူတို႔၏ ခါးေသးရင္ခ်ီေသာ အလွကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဟု ေျပာရင္း တစ္ကိုယ္လံုး တုန္သြားေလ၏။ ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္ေနၾကရသည္။
"ထုိင္မသိမ္းအက်ႌလက္က အရွည္ႀကီးပဲ ခ်ဳပ္ရတယ္၊ လက္လွ်ိဳ၀တ္ေတာ့မွ တစ္ေတာင္ေလာက္အထိ မွာ တြန္႔တြန္႔၊ တြန္႔ၿပီးမွ လွ်ိဳ၀တ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ ရင္စည္းၿပီး ရင္ဖြင့္ထားတယ္၊ အရွင္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးဘုရား အမိန္႔ေတာ္ ရွိတယ္။ "ငါတုိ႔ ဗမာလူမ်ိဳးဆိုတာ မိန္းမဆိုရင္ ေပါင္သားတစ္စက္မွ မေပၚရဘူး" တဲ့၊ စုဘုရားတို႔ အခုထက္ထိ အက်ႌ၀တ္ရင္ တင္ပါဖံုး ၀တ္ရတယ္၊ အခုေတာ့ ဘာအေရာင္အဆင္းမွ မ၀တ္ေတာ့ဘူး။ ရေသ့၀တ္နဲ႔ ေနတာ ခု ၂ႏွစ္ ရွိၿပီ"
"ရတနာဂီရိိကု ပို႔ေတာ့ မိဖုရား ဘယ္ႏွပါး ပါပါသလဲ ဘုရား"
"မိဖုရား သံုးပါး ရွိတယ္၊ သူတို႔ကို ဒိျပင္လင္နဲ႔ ေပးစားဖို႔ အမ်ိဳး မရွိဘူး၊ စုဘုရားတို႔ မယ္ေတာ္ဘုရားက မိဖုရားအႀကီးကို သေဘာမတူဘူး၊ ညီမသာ သေဘာတူေတာ္မူတယ္၊ အစ္မေတာ္ ဘုရားက သေဘာ မတူ မွန္း ရိပ္မိေတာ့ မယ္သီလရင္ လုပ္သြားတယ္၊ ဒီရာဇ၀င္ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား"
ကၽြန္မမွာ ၿပံဳးုေနလိုက္ေလသည္။
"ရတနာဂီရိကေနၿပီး ဆင္ျဖဴရွင္ဘုရားနဲ႔အတူ အစ္မဖုရားႀကီး ျပန္သြားတယ္၊ နတ္ရြာစံေတာ့ သူ႔ဂူဟာ ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ရွိတယ္ ေျပာတယ္၊ ဆင္ျဖဴရွင္ဘုရားကေတာ့ မႏၱေလးနန္းေတာ္ထဲမွာ ဘုိးေတာ္ ဘုရားဂူနဲ႔ အတူတူ ထားတယ္"
"ဒုတိယသမီးေတာ္ လတ္သခင္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ္မူတာ ရတနာဂီရိမွာလား ဘုရား"
"လက္ထပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ရန္သူျဖစ္ၿပီး ခုိးသြားတာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားက လတ္သခင္ကို ယံုလို႔ ဓားနဲ႔ ေသနတ္ သနားေတာ္မူၿပီး ၀င္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ၀င္၊ ထြက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ထြက္၊ ဒီေတာ့ သမီးေတာ္ တစ္ပါး ပါသြားေရာ၊ ၿပီးေရာ၊ ေအးေရာ"
သံခုတင္ေပၚ၌ မိန္းမပီပီ ပုံ႔ပံု႔ႀကီး ထုိင္ေနေတာ္မူလ်က္ လက္ဟန္ေျခဟန္ မပါဘဲႏွင့္ ေျပာေနပံုမွာ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေျပာသည္ထက္ပင္ ဟန္ပါေသး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကေလးႏွင့္ တူသလို ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ထင္မိသည္။
"အဲဒီတုန္းက တစ္အိမ္လံုး ေျဗာင္းဆန္ၿပီး မေကာင္းလိုက္တာ၊ ၀က္မစြတ္၀န္ေထာက္ကို ဘုန္းေတာ္ ႀကီးဘုရားက အမိန္႔ေတာ္ ရွိတယ္။ ခင္ေမာင္လတ္ကို ေသခန္းျဖတ္၊ တကယ္ဆုိရင္ ငါ့ကို ေျပာပါ ေတာ့၊ သမီးေတာ္ လိုခ်င္ပါတယ္လို၊ ငါသေဘာတူမွာေပါ့၊ အခုေတာ့ ဘာမွ မေျပာမဆိုဘဲ ေခၚသြား တယ္၊ အဂၤလိပ္က ဖြက္ထားတယ္။ မီးမယူနဲ႔၊ ေရမယူနဲ႔လို႔ ၀က္မစြတ္ ၀န္ေထာက္ကို ေရးသနားလိုက္ တယ္"
"ပထမသမီးေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ပါလာပါေသးသလား"
"ပါလာတယ္၊ သူ႔ကိုလည္း ေခ်ာ့ၿပီး ေခၚလာရတယ္၊ သူ႔လင္က တံခါးေစာင့္၊ တစ္လမွ ၁၅က်ပ္ပဲ ရတယ္၊ ဒါေတာင္ ကုလားဇာတ္ရွိလိုတဲ့၊ ကုလားက လက္မထပ္ဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား နတ္ရြာစံ ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာ့ေခၚေနရတဲ့အတြက္ အာရံကိုလာ သေဘၤာႀကီးမစီးရဘဲ ဖယ္ရီကြင္း သေဘၤာေလး နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကရတယ္၊ ျမန္မာျပည္ လိုက္လာေတာ့ သူ႔သမီးေလး ပါလာတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ မေနခ်င္ဘူး ဆုိၿပီး အတင္း ကုလားျပည္ ျပန္သြားတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားဟာ သမီးေတာ္ေတြအတြက္ ႏွလံုး ေရာဂါ ျဖစ္ၿပီး နတ္ရြာစံရတာ၊ ကုလားျပည္မွာ အားလံုး ကိုးရိုးကားရား ႀကီးပဲ"
"ပထမ သမီးေတာ္၊ ဒုတိယ သမီးေတာ္တို႔နဲ႔ စာေပးစာယူ လုပ္ေသးသလား ဘုရာ့း"
"စုဘုရားတို႔ ေရးၾကတယ္၊ စာေရးေတာ့ ကုလားလိုပဲ ေရးၾကတယ္၊ ကုလားလိုေရးေတာ့ သူတို႔ လင္ေတြက စာမတတ္လို႔ မဖတ္ႏိုင္ဘူး"
တစ္ခါတစ္ရံ ထီးမူနန္းဟန္ စကားသံ ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မဟုတ္ဘဲ အရပ္သူ အရပ္သားႏွင့္ စကားအတူတူ ေျပာသည့္အေနႏွင့္ ေျပာေနမက်လွေသာ အရပ္သံုး အရပ္သားႏွင့္ စကားမ်ားကို လိုက္ေျပာျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မနား၌ပင္ ရင့္သီး၍ သြားေပသည္။ သီေပါဘုရင္ နတ္ရြာစံ ရပံု အေၾကာင္း ကို ေျပာျပေသာအခါ၌ မ်က္ႏွာေတာ္ ပ်က္လ်က္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲေနေလသည္။
အပိုင္း (၄)
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား နတ္ရြာစံေတာ့ အေလာင္းေတာ္အတြက္ ေငြ ၅၀၀၀က်ပ္ ေတာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ အဂၤလိပ္ က မေပးလို႔ ႏွစ္လလံုးလံုး အေလာင္းကို ဒီအတုိင္းပဲ ထားရတယ္၊ ေခါင္းကို ေရႊမိႈႀကီးေတြ ရုိက္ၿပီး ေခါင္းရင္းေတာ္ က ကမၸည္းေတာ္ ထည့္တယ္။ အေ၀းေရာက္သြားတဲ့ ပထမနဲ႔ ဒုတိယသမီးေတာ္ဆီကို သံႀကိဳး ပို႔လိုက္ေတာ့ မလာႏိုင္ဘူးလို႔ သံႀကိဳးျပန္တယ္။
ဗမာဆိုလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ စုဘုရားတို႔ စတုတၳသမီးေတာ္ ထိပ္စုဘုရားေလးရယ္၊ သံေတာ္ဆင့္ ဦးေအာ္ေရာ္ ရာ္၊ ဒါပဲ ရွိတယ္။ ည၁၂နာရီမွာ နတ္ရြာစံရွာတယ္။ နတ္ရြာလည္း စံေရာ စုဘုရားတို႔အားလံုး ဒုကၡ ျဖစ္ကုန္တာပဲ၊ အိမ္ေတာ္မွာ ေစာင့္တဲ့ ေပၚလီးတီကား (Political Officer)က ကုလားအေစခံေတြ ကို လိုခ်င္ တဲ့ သမီးေတာ္ကို ယူႏိုင္တယ္။ ယူၾကလို႔ အခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ စုဘုရား ထမင္းစားေနတဲ့ အခန္းထဲ မွာ ကုလားအေစခံ က အတင္း ၀င္လာၿပီး ဆြဲတာပါပဲ။
"စုဘုရား ငိုတာေပါ့"
"ငိုတာေပါ ့"ဟု ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေလကာ ငုိသံပါႀကီးျဖင့္ ဆက္လက္၍ ေျပာသြား ျပန္ ေလသည္။
"ဟဲ့ ... ကုလားစုတ္၊ ငါတို႔ေခြးလား၊ အ၀တ္စုတ္လားဟင္ ဆိုေတာ့ ကုလားက နင့္ကို ငါယူမယ္ဆို ၿပီး အတင္း ဆြဲတာပဲ။ စုဘုရားကလည္း အားရွိသမွ် ရုန္းတာပဲ၊ လက္ကို ေသြးျခည္ေတြ ဥသြားတာ ပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ကုလားက အတင္း ခ်ိဳင္းၾကားက ဆြဲမေတာ့ ရုန္းရင္းပဲ ၾကမ္းေပၚ လဲက်သြားတယ္။ ကုလားက စုဘုရား ကိုယ္ေပၚ မွာ အတင္း တက္ဖိထားတုန္း စုဘုရားက ကယ္ေတာ္မူၾကပါလို႔ အသံကုန္ ေအာ္ေတာ့တာပဲ၊ စုဘုရား တို႔ ေမြးထားတဲ့ ေခြးႀကီးေတြအားလံုး ၁၀ေကာင္ ရွိတယ္၊ ေခြးေတြက ကုလားကုိ ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ ကိုက္ၾကေတာ့ မွ အားယားမက ေျပးလာ တယ္၊
ဒီေတာ့မွ ကုလားလက္က လြတ္သြားတယ္။ မယ္ေတာ္ ဘုရားက ေျပးလာၿပီး စိတ္ဆိုးေတာ္ မူလြန္းလို႔ ကုလား ကို သံပံုးနဲ႔ ေပါက္တယ္၊ နင္ထြက္သြားလို႔ ေအာ္တယ္။ ဒီကုလား ေစာ္ကားလို႔ ထုတ္ပစ္တာ ေပၚလီးတီကား က မထုတ္ရဲဘူးတဲ့။ နတ္ရြာလည္း စံေရာ ကုလားေတြ ၀ိုင္းေစာ္ကား လုိက္္ၾကတာ၊ စုဘုရားျဖင့္ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးလို႔ တုန္ၿပီး တစ္ခါတည္း တက္သြားၿပီး လူမွန္း မသိ ေမ့သြားတယ္။ စတုတၳသမီးေတာ္က သတၱိအင္မတန္ ရွိတယ္။ စုဘုရားက သိပ္ေၾကာက္တတ္ သေလာက္ သူက သိပ္သတၱိရွိတယ္၊ သူ႔ကို လာဆြဲမယ္လုပ္ေနတဲ့ ကုလားအေစခံေတြကို ဓားႀကီး ဆြဲၿပီး လာစမ္းပါေစ၊ လာခဲ့စမ္းနဲ႔ ႀကိမ္းၿပီး ဓားႀကီးတ၀င့္၀င့္နဲ႔ အနားကပ္ရင္ ခုတ္ဖို႔ တစ္ခါတည္း ရြယ္ေနတယ္။ သံေတာ္ဆင့္မင္း ဦးေအာ္ေရာ္ကလည္း အဘိုးအိုႀကီး၊ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အရွင္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးက ရန္ကုန္က ကိုဘရွင္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း သံႀကိဳးရိုက္တယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား နတ္ရြာစံၿပီ၊ သမီးေတာ္ေတြကို ကုလားအေစခံ ေတြက ဆြဲကုန္ၿပီလို႔ သံႀကိဳးရုိက္ေတာ့ သမာဓိၿမိဳ႕၀န္ ကိုဘရွင္ဆီက "ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ရွိပါေသးတယ္၊ ဘာမွ အားမငယ္ပါနဲ႔" လို႔ သံႀကိဳးျပန္ တယ္"
ကၽြန္မမွာ နားစိုက္ေထာင္ေနရင္း ဆိုးရြားလွေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ရုပ္ရွင္ကား ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ျမင္ေနသည္။ ကုလားအေစခံေတြက ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳက်င့္ေနၾကပံုကို ေထြးလားလံုးလား ျမင္မိလ်က္ ရင္ထဲ ၌ လိႈက္ဖိုလ်က္ ေနေလေတာ့သည္။
"စုဘုရား ကုလားေစာ္ကားၿပီး လန္႔သြားလိုက္တာ၊ ေသြးပ်က္ၿပီး ရူးသြားလိုက္တာ ဆရာ၀န္နဲ႔ တစ္ႏွစ္သံုးလ ကုရတယ္။ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္၊ စုဘုရား သိပ္ေၾကာက္တတ္တာဟာ အဂၤလိပ္ က ဖမ္းလာေတာ့ စုဘုရားကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ အရွင္မိဖုရားေခါင္ႀကီး ဘုရားဟာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေခ်ာက္ ခ်ားၿပီး ေသြးလန္႔ လာတဲ့ အတြက္ စုဘုရားကို ဖြားျမင္ေတာ့ စုဘုရားဟာ ေသြးမေကာင္းဘဲ သိပ္ေၾကာက္ တတ္တာ လို႔ ေျပာတယ္၊ ေသြးပ်က္ၿပီး ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ငိုလိုက္၊ ရယ္လိုက္၊ ကလိုက္၊ ခုန္လိုက္နဲ႔ လူမွန္း မသိေအာင္ ရူးသြားတယ္။
"အေလာင္းေတာ္ႀကီး ေျမမခ်ရဘဲ သံုးလ ထားရတယ္၊ အေလာင္းေတာ္မွာ ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကတာ။ စတုတၳသမီးေတာ္က အေလာင္းကို ပက္ကင္ ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး ယူသြားလိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က သြား တိုက္ၾက ခိုက္ၾကေတာ့ စစ္သားေတြက ေခါင္းကို ဖြင့္ၾကည့္မယ္၊ စစ္မယ္ လုပ္တယ္။ မယ္ေတာ္ ဘုရားက အဖြင့္ မခံဘူး၊ အရွင္နန္းမေတာ္ဘုရား တံဆိပ္ ရိုက္လုိက္တယ္၊ မႏၱေလး ယူခ်င္တာ လည္း မယူရဘူးတဲ့၊ တစ္ခါတည္း ေျမႀကီးမွာ ျမႇဳပ္သာ ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ရတယ္၊ သရဏဂံုလည္း မတင္ရပါဘူး"
"ျမန္မာျပည္ ဘယ္လို ျပန္ခဲ့ၾကရပါသလဲ"
"ဖယ္ရီကြင္း သေဘာနဲ႔ ျပန္ရတယ္၊ အ၀တ္ေသတၱာတစ္လံုး၊ အိပ္ရာတစ္လံုးစီ ပါလာၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚ မွာ တစ္လ ၾကာတယ္၊ ဘံုေဘမွာ တစ္လၾကာတယ္၊ ဘံုေဘက ကာလကတၱားကို မီးရထားစီးတာ ၃ရက္ ၾကာတယ္၊ အလံုတံခါးကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ ေခၚတယ္၊ ေခြးေတြ ၁၀ေကာင္ စလံုး ပါလာတယ္၊ ဘုံေဘမွာ ဟိုတယ္ မွာ ေခြးမတည္းရဘူးဆိုလို႔ ေခြးေတြနဲ႔ ခြဲေနရေတာ့ စုဘုရား တို႔ ငိုလိုက္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဂႏၵီႀကီး သပိတ္တားေနလို႔ ဘယ္မီးရထားမွ မထြက္ရဘူး၊ သီေပါ ဘုရင္ နတ္ရြာစံေတာ္မူလို႔ သီေပါဘုရင္ရဲ႕ မိဖုရား ေခါင္ႀကီး ျမန္မာျပည္ ျပန္တာပါလုိ႔ ေျပာေတာ့မွ သပိတ္မတားဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ကာလကတၱား ေရာက္ေတာ့ ဂရင္းဟိုတယ္မွာ တည္းတယ္၊ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဖို႔ သေဘၤာဆင္းလာၾကေတာ့ ဘယ္က ဗမာေတြလဲ မသိဘူး၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ စုဘုရားတို႔ကို ျမင္ေတာ့ ငိုလိုက္တာမွ သိပ္ငုိၾကတာပဲ၊ အရွင္နန္းမေတာ္ဘုရား ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား နတ္ရြာစံတဲ့ ေန႔ကစၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴပဲ ၀တ္တယ္၊ သေဘၤာ ေပၚဆင္းေတာ့ အျဖဴ၀တ္ဆင္းလာတယ္။ ေရနီ၊ ေရျဖဴ၊ ေရစိမ္းေတြ ျမင္ရၿပီ ၃ရက္ၾကာ မွ ရန္ကုန္ကို ေရာက္တယ္။ စစ္သားအေစာင့္ေတြ တစ္လမ္းလံုး ပါလာတယ္၊ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ၀င္တယ္"
"ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားရပါသလဲ ဘုရား"
"ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လို႔ သေဘၤာလည္း ဆိုက္ေရာ၊ ျမန္မာျပည္က ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္ တာ၊ ရတနာဂီရိ မွာ သစ္ပင္ မရွိဘူး၊ ျမန္မာျပည္က သစ္ပင္ႀကီးေတြက မိုးေပၚထုိးေနေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ"
"ေရႊနန္းေတာ္ႀကီး ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္ ျမင္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူးလား ဘုရာ့း"
"ေတြ႕ခ်င္စိတ္ မရွိပါဘူး၊ ကိုယ္မွ နန္းေတာ္ႀကီးကို မျမင္ဖူးတာပဲ၊ ဘယ္ေတြ႕ခ်င္ပါမလဲ"
"ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကို ေခၚသြားသလဲ"
"အိမ္တစ္အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္၊ ကုလားထုိင္ ၃လံုးနဲ႔ ျမက္ကို ရက္ထားတဲ့ ဖ်ာကို ေတြ႕ဖူးတယ္၊ ဖ်ာေပၚမွာ ျခေသၤ့ရုပ္ နဲ႔။ စုဘုရားတို႔ ရတနာဂီရိ စံအိမ္မွာ ေနတုန္းက ဒီလို ႀကိမ္ကုလားထုိင္ မထိုင္ဖူးဘူး၊ ေၾကး၀ါမိႈ ကေလးေတြ ရိုက္ထားတဲ့ ကတၱီပါဆိုဖာ ကုလားထုိင္ႀကီးေတြပဲ ထုိင္တယ္၊ ေျခေထာက္ေအာက္ က ေကာ္ေဇာ က အေမြး တစ္ထြာေလာက္ ရွိတယ္၊ ေျခေထာက္နင္းရင္ ျမႇဳပ္ သြားတာပဲ"
ရတနာဂီရိ အသိမွတစ္ပါး ျမန္မာျပည္ေရာက္၍ နန္းေတာ္ပင္ ျမင္ခ်င္စိတ္ မရွိျခင္းအတြက္ ျမန္မာ ႏွင့္ မည္မွ် ကင္းကြာကာ အဆက္ျပတ္သြားျခင္းကို စဥ္းစားလ်က္ ကၽြန္မမွာ သက္ျပင္းခ်က္ကာ ေခါင္းသာ ညိတ္ ေနရ ေလသည္။
"ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ ဗမာေတြက လက္ေဆာင္ေတြ လာဆက္ၾကတာ တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ဗမာထမင္းဟင္း စားရတယ္၊ ၾကက္သား ၀က္သားဟင္း၊ ဆန္စားရတာက ဆန္ေစ့ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးပဲ၊ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ မမ်ိဳ၀ံ့ ပါဘူး။ စပါးနက္ဆန္ဆိုလား၊ ကုလားျပည္မွာ စားတဲ့ ဆန္က ဆံပင္ျခည္ေလာက္ ရွိတယ္၊ ေသးေသး ကေလး ရယ္။
"ညတိုင္ ပလားဆိုရင္ သစ္ပင္က လူနာမည္ ေခၚေနတယ္၊ စုဘုရားတို႔ ေၾကာက္လြန္းလို႔ မအိပ္၀ံ့ၾက ဘူး၊ စုဘုရား က သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္၊ အခုေတာင္ ေၾကာက္ရင္ ကေလးေတြၾကားထဲ အတင္း ၀င္အိပ္တာပဲ၊ မယ္ေတာ္ဘုရား က ကိုဘရွင္ကို ေခၚခုိင္းၿပီး "ဟဲ့ေမာင္ဘရွင္၊ သစ္ပင္က လူနာမည္ ေခၚသတဲ့၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ" ေမးေတာ့ မွ ကိုဘရွင္ က "ေတာက္တဲ့ပါဘုရား" လို႔ ေျပာတယ္"
ကၽြန္မ မွာ မ်က္ေတာင္ မွ မခတ္ေတာ့ဘဲ စိုက္၍သာ ၾကည့္ေနေလသည္။ အနီးအပါးတြင္ ထုိင္ေနၾက လ်က္ အလြန္ အလွမ္း ေ၀းကြာလွေသာ ေနရာတစ္ခုသို႔ လွမ္း၍ ၾကည့္ရသလိုပင္ စိတ္ထဲ၌ ခံစားေနရေလသည္။
"ဘုရာုးမွာ စုဘုရား ငါးစာ သြားေကၽြးေတာ့ စုဘုရားက ကုလားသံ သိပ္၀ဲေနတာနဲ႔ ငါးစာေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္မ က စုဘုရား ကို ေမးတယ္။ ရွင္က ကခ်င္လား၊ ကရင္လား၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္က လာတာ လဲတဲ့။ စုဘုရား က လူ႔ျပည္က လာတာပါလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္"
"မႏၱေလး ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္ပါသလဲ"
"အဂၤလိပ္က ပိတ္ထားလို႔ မေရာက္ရဘူး၊ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ မွ နန္းေတာ္ဆိုတာ ျမင္ဖူးတယ္၊ ေရာက္ဖူးတယ္။ အရွင္မိဖုရားေခါင္ႀကီးကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ေရာက္တာ နဲ႔ ဘယ္မွလည္း မသြားဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ လည္း အေတြ႕မခံဘူး၊ လူလာရင္ ပုန္းတာပဲ။ မနက္ေစာေစာ က်ီးမႏိုးခင္ ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး ေရႊတိဂံု ဘုရားကို ထဖူးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကအျမင္မွ မခံ ေတာ့ဘူး၊ အိမ္ေအာက္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းေတာ့ဘူး၊ နတ္ရြာသာ စံေရာ"
"အခု ေဆးရုံတက္ ကုေနတာ ေ၀ဒနာသက္သာပါရဲ႕လား ဘုရား"
"မသက္သာ ပါဘူး၊ ပင္စင္တစ္လ အစိုးရက ငါးရာ ေပးတယ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ေဆးရုံတက္ရင္ ေဆးရုံခ တျခား၊ ပင္စင္ခဲထက မျဖတ္ဘူး၊ အခု ဗမာေခတ္မွာ ေဆးရုံခ မေပးဘူး၊ အခုေတာ့ ေဆးရုံခ တစ္ေန႔ တစ္ဆယ္ ေပးရတာနဲ႕ ပင္စင္ခလည္း ကုန္သြားတာပဲ၊ စုဘုရား ေသရင္ ျပင္ဦးလြင္မွာ မေသ ခ်င္ဘူး၊
ရန္ကုန္ မယ္ေတာ္ဘုရား ဂူ နားမွာ သြားေသခ်င္တယ္၊ လူျဖင့္ မမာေနရတဲ့ အထဲ၊ ဒီကေန႔ ဆရာ၀န္ က ေျပာေသးတယ္၊ ေတာ္ဘုရားနဲ႔ ထိပ္စုဘုရား ပရင္းစ္နဲ႔ ပရင္းစက္ လက္တြဲၿပီး ပြဲသြားၾကတယ္တဲ့၊ ငါ ေသနာေပၚ ေနတာ မသြားပါဘူး၊ ပလီတာ လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဘာပြဲဆိုလား၊ ဘာတဲ့၊ ဘာပါလိမ့္၊ မႏၱေလး က ပြဲတစ္ခုေလ။ လူေတြ သိပ္သြား တယ္၊ တရာ ပြဲ ဆိုလား"
ကၽြန္မသည္ တတိယသမီးေတာ္၏ ေရွ႕၌ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္း မသိသာေအာင္ပင္ ေၾကာင္တက္တက္ႀကီး ျဖစ္သြား လ်က္ ရင္နာနာႏွင့္ ေငးေနရေတာ့ေလ၏။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
No comments:
Post a Comment