“မလြမ္းစေကာငး္ လြမ္းစေကာင္း “

(ေရွးေရွးက မႏၱေလးအပုိင္း ၂ )

“ေငြႏွင္းမူံရီထုံေ၀စီေျမာက္ေလေဆာ္ေသြး ေအးတဲ႔လရာသီ သမယခါဆီ “ ဆုိတဲ႔သီခ်င္းစာသားေလးအတုိင္း၀ါလကင္းလြတ္သီတင္းက်ြတ္လုိ႔ ့ေဆာင္းဥတုစျပီီဆုိတာနဲ႕မႏၱေလးျမဳိ႕အနွံ႕မွာ ရွိတဲ႔ရပ္ကြက္အားလုံးဘုရားပြဲေတြ က်င္းပၾကဘို႔ျပင္ဆင္ၾကတဲ႔အခ်ိန္ပါဘဲ။သီတင္းကြ်တ္ျပီဆုိတာနဲ႔ “ဘုရားပြဲအစ လမ္းလယ္က အဆုံး ရတနာမဥၹဴ” ဆုိတဲ႔စာသားအတုိင္း္ဘုရားပြဲေတြကုိ သူရက္နဲ႔သူ အစဥ္အလုိ္က္အတုိင္းႏွစ္စဥ္က်င္းပၾကပါတယ္။

စက္တင္ဘာလလယ္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ မႏၱေလးျမဳိ႔ 82လမ္း( 29-30)လမ္းၾကားမွာ ရွိတဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘုရားေရွ႕မွာ အုိးပုတ္သယ္ေလးေတြစေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။ ဒီအသယ္ေလးေတြေတြ႔ျပီဆုိရင္ မန္းေလးျမဳိ႕မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြစေတာ႔မယ္ဆုိတာကို အသိေပးလုိက္တာပါဘဲ။ဒီအခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ ဘုရားပြဲတကာသြားမယ္ အျငိမ္႔ၾကည္႔မယ္ ဇာတ္ၾကည္႔မယ္ အသိမိတ္ေဆြအိမ္ေတြမွာမုန္႔လုိက္စားမယ္ဆုိတာေတြလုပ္ဘုိ႔ အသင္႔ျပင္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီမႏၱေလးျမဳိ႕ဘုရားပြဲေတြကမေမ႔နုိင္စရာ က်ေနာ္႔ငယ္ဘ၀နဲ႔အမ်ားၾကီးပါတ္သက္ေနပါတယ္ ၊က်ေနာ္အေဖ႔ရဲ႕မိဘမ်ားက ပန္းကန္ေတြ စားပြဲခုံုေတြကုိ ျပန္ငွားတ႔ဲအလုပ္ကုိလုပ္ပါတယ္္။သာမန္အလွဴအတန္းေတြကလာငွားတယ္ဆုိရင္ ငွားခအတြက္ အဖုိးအခကုိသတ္မွတ္ထားတ႔ဲေၾကးနဲ႔ယူပါတယ္။ ရပ္ကြက္ ဘုရားပြဲေတြက လာငွားတယ္ဆုိရင္ ဘုရားပြဲအတြက္လွဴဒါန္းထားၾကတဲ႔ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲရဲ႕တစ္၀က္ကုိက်ေနာ္တုိ႔ကယူပါတယ္။

ဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲဆုိတာကေတာ႔ ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာေနထုိင္သူေတြက လွဴဒါန္းဘုိ႔အတြက္ မုန္႔ေတြ အသီးအႏွံေတြ ဆြမး္ဟင္းေတြကုိ ဘုရားပြဲရက္မတုိင္ခင္တစ္ရက္မွာ ဘုရားထဲကိုလာျပီးပုိ႔ထားရပါတယ္။ လာပုိ႔ထားၾကတဲ႔ ဆြမး္ေတာ္ပြဲေတြကုိ လွဴဒါန္းတဲ႔လူေတြၾကည္႔ျပီးပီတိျဖစ္ရေအာင္္ဘုရားပြဲကုိ လာၾကည္႔တဲ႔သူေတြ ျမင္ရေတြ႔ရေအာင္ ရည္ရြယ္လု႔ိဘုရားကိုကပ္လွဴရင္းစားပြဲၾကီးေတြေပၚမွာခင္းက်င္းလုိ႔ျပထားပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေစ်းၾကီးျပီးရွားပါးတယ္ဆုိတဲ႔ နံ႔သာပုငွက္ေပ်ာတုိ႔ ေရႊနီငွက္ေပ်ာတုိ႔ကုိ အဖီးလွလွၾကီးေတြကိုလွဴထားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ဘဲဥကိုျပဳတ္ျပီးေတာ႔လူအရုပ္ပုံေဆးေရာင္စုံျခယ္လုိ႔ လွတပတေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီးေတာ႔လွဴပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုံးကအဲဒီဘဲဥေလးမ်ားရလုိ႔ကေတာ႔ မစားနုိင္မေသာက္နုိင္ တကုိင္ကုိင္နဲ႔အရမး္ကုိမက္ေမာခဲ႔ရတာပါ။

တစ္ခ်ဳိ႔ၾကေတာ႔လဲပုဇြန္ထုပ္အၾကီးၾကီးေတြကိုလွေနေအာင္ျပင္ျပီးလွဴထားတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔လည္း၀က္သားသုံးထပ္သားေပါင္သား အၾကီးၾကီးကုိေၾကာ္ထားတာ တစ္ခ်ိဳ႕ကၾကက္အေကာင္လုိက္ဘဲအေကာင္လုိက္ငါးအၾကီးၾကီးအေကာင္လုိက္ေၾကာ္ထားတာေတြကုိ ျမင္ရတဲ့ကေလးေတြသြားရည္က်ေလာက္ေအာင္ကို လွဴထားတတ္ၾကပါတယ္။

ဘာဘဲေျပာေျပာ” အရပ္ဘုရားပြဲေဟ့”ဆုိတာနဲ႔ သူမ်ားရပ္ကြက္ထက္ မသာေတာင္ မနိမ္႔ေအာင္လွလွပပျဖစ္ေအာင္ လွဴၾကတာမ်ားပါတယ္။ဒီဆြမ္းေတာ္ပြဲေတြကို ဘုရားပြဲေတာ္က်င္းပျပီးတဲ႔အခါမွာ လွဴဒါန္းထားတ႔ဲအထဲက မုန္႔ပဲသြားေရစာေတြအသီးအနွံေတြကို ဆြမး္ေတာ္ပြဲက်အျဖစ္သတ္မွတ္လုိ႔ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္အရပ္ထဲကကေလးေတြကုိေ၀ပါတယ္။ ၾကဳိတင္လုိ႔ဖယ္ထားတဲ႔လွဴဘြယ္ေတြကိုရပ္ကြက္ကကုိးကြယ္တဲ႔ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ေက်ာင္းကို
ပုိ႔လုိ႔လွဴဒါန္းပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုက ပုဂံေတြ စားပြဲေတြငွားထားတဲ႔ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ႔ဆီကုိ ဘုရားပြဲမျပီးခင္တစ္ရက္အလုိမွာသြားျပီး ဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲကုိစာရင္းခြဲပါတယ္။အမ်ားအားျဖင္႔အသီးအႏွံေတြမုန္႔ေတြကုိယူျပီးဆြမ္းဟင္းကုိမယူပါဘူး။ ဘုရားပြဲျပီးတဲ႔မနက္ေရာက္တာနဲ႕ျမင္းလွည္းေတြနဲ႔သြားျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကငွားထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြရယ္ သူတုိ႔ငွားခအျဖစ္ျပန္ေပးလုိက္တဲ႔ဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲေတြရယ္ကုိသြားသယ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလုိရလာတဲ႔မုန္႔ေတြအသီးအနွံေတြကုိ ထန္းေခါက္ေတာင္းေတြနဲ႔ထည္႔လုိ႔ တစ္ခါတစ္ခါသယ္ရင္ ရပ္ကြက္ၾကီးရင္ ၾကီးသလုိျမင္းလွည္း ေလးငါးစီးတုိက္သယ္ရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အဖြားက ဒါေတြကုိျပန္လွဴဘုိ႔အတြက္ ဒါကေတာ႔ ဘယ္ပုိ႔မွာ ဟုိဟာကေတာ႔ ဘယ္အတြက္ ဒါကေတာ႔ ကေလးေတြကုိ ေ၀ဘုိ႔ဆုိျပီး ခြဲတမ္းခ်စီစဥ္ပါေတာ႔တယ္။

အရပ္ထဲကကေလးေတြကုိ အိမ္ေရွ႔မွာတန္းစီခုိင္းျပီး လိေမၼာ္သီး၊သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီး၊ကမၻလာသီး စတာေတြကုိ ေ၀ပါေတာ႔တယ္။ဘယ္ကေလးလာလာ ဘယ္အရပ္ကျဖစ္ျဖစ္အကုန္ေ၀တာပါ။ေနာက္မွေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္ကုိပုိ႔ခုိင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြားကဒီပစၥည္းငွားတဲ႔အလုပ္ကစလုပ္ကတည္းကရည္ရြယ္ခ်က္ကလွဴခ်င္လုိ႔ပါ။

ဆြမး္ေတာ္ပြဲအက်ေတြကုိ မင္းကြန္းလူအုိရုံ၊မေနာ္ယမံကုိယ္ေရျပားေရာဂါသည္ေဆးရုံ၊မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းကုိ တစ္လွည္႔စီပုိ႔လုိ႔လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဒီလုိသြားျပီ မုန္႔ေတြပုိ႔ျပီဆုိတဲ႔ေန႔က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔တစ္အိ္မ္သားလုံး ျမင္းလွည္႔းေတြနဲ႔ လွဴဘုိ႔အလွည္႔က်တဲ႔ေနရာကုိ တစ္ေပ်ာ္တပါးၾကီးသြားၾကတာပါ။ ငယ္ငယ္ကမင္းကြနး္လူအုိရုံကုိ ေမာ္ေတာ္ေလးနဲ႔ ဒီလွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကုိသြားပုိ႔ရတာေပ်ာ္စရာပါ။ ေမာ္ေတာ္ေလးက တအိအိ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးရဲ႔လွဳိင္းေလးေတြကလည္႔ တအိအိ ျပန္ေတြးရင္လြမ္းဘုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရား

ဒီ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရား ပြဲမက်ငး္ပခင္15ရက္ေလာက္အလုိကတည္းက ဘုရားပါတ္၀န္းက်င္ေျမကြက္လပ္ေတြမွာ ရုံသြင္းမယ္႔ ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြအတြက္မင္းစင္ေတြ ဇာတ္ရုံေတြေစ်းသည္ေတြအတြက္ဆုိင္ခန္းေတြကုိစေဆာက္ပါျပီ။ ဟုိးအေ၀း ေအာက္ျပည္ကေနလာေရာင္းၾကတဲ႔ “ဖ်ာသယ္”ေတြကလည္းဘုရားပြဲမတုိင္ခင္ၾကိဳတင္လုိ႔ေရာက္လာပါျပီ။ ျပီးရင္ လယ္သမားသုံး၊ေေတာင္သူသုံးပစၥည္းေတြ၊သံထည္ပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ႔ဆုိင္ေတြေရာက္လာပါတယ္။
ေနာက္ပြဲေတာ္ရက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးကပ္လာျပီဆုိေတာ႔ မွ ” စာကေလးငွက္ေပ်ာတုိ႔ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာတုိ႕ငွက္ေပ်ာခ်ဥ္တုိ႔ကုိေရာင္းတဲ႔ငွက္ေပ်ာသီးသယ္ေတြေရာက္လာပါတယ္။

သူ႕ေနာက္မွာမွဒီျပင္႔နတ္ပြဲေတြကေနကူးလာတဲ႔“ကေရကယာ“တုိ႔”စလူမုန႔္(ခ)အညာသားေက်ာကုန္း”မုန္႔သည္ေတြေရာက္လာပါတယ္။ ဘုရားပြဲေတာ္ရက္ ေရာက္ျပီဆုိမွ ကေလးဘ၀ကမက္မက္ေမာေမာစားခဲ႔ရတဲ႔ “မုန္႔သိုင္းျခဳံ“သယ္တုိ႔“အေၾကာ္ဆုိင္”ေတြကအလ်ဳိလ်ဴိေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာ္ဆုိင္ေတြကလည္းပါခ်ီပါခ်က္ မထင္ပါနဲ႔ ဆုိင္ခန္းအၾကီးၾကီးထဲမွာ မုိးျဗဲဒယ္လုိ ဒယ္အုိးအၾကီးၾကီးနဲ႔ အေၾကာ္မ်ဳိးစုံကုိ ေၾကာ္ ဗန္းေတြထဲမွာထည္႔ထားတာကိုက စားခ်င္စရာပါ။ ခ်ထားလုိက္တဲ႔ စားပြဲခုံ၀ိုင္းေလးေတြကလဲအမ်ားၾကီး လက္သုတ္ပု၀ါအရွည္ၾကီးေတြကုိ တုိင္ေတြမွာခ်ည္ထားတာပါ။

ရန္ကငး္ေတာင္

အေၾကာ္ပူပူေႏြးေႏြး ေကာင္းညင္းေပါင္း ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ေၾကာ္ အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူ တြဲဖက္လုိ႔ စားခဲ႔ရတာမ်ား ျပန္စဥ္းစားတာနဲ႔ မ်က္ေစ႔ထဲမွာပြဲခင္းၾကီးကိုျမင္လာပါတယ္။ မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတြကလည္း သင္ဖ်ဳးဖ်ာေတြ ႏွီးေခ်ာဖ်ာေတြကို ဒီပြဲေတာ္ကုိေရာက္မွ သာ၀ယ္ၾကပါတယ္ ေစာင္႔ကုိ၀ယ္ၾကတာပါ။ တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔လည္းဘုရားပြဲေတာ္ရက္အတြင္းမွာ မ၀ယ္ဘဲ ပြဲေတာ္ၾကီးျပီးျပီဆုိမွ ဇြတ္ကိုေစ်းဆစ္ျပီး ၀ယ္ၾကတာေတြလဲရွိပါတယ္။

ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားမ်ား

ဟုိအရင္ကမႏၱေလးေတာင္ ရန္ကငး္ေတာင္တုိ႔ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာရွိၾကတဲ႔ ရြာေတြမွာေနထုိင္ၾကသူေတြက တစ္ႏွစ္လုံးအတြက္လုိအပ္တဲ႔လယ္ယာလုပ္ငန္းသုံးပစၥည္းေတြ ၾကာၾကာအထားခံတဲ႔ စားေသာက္ကုန္အေျခာက္အျခမ္းေတြ၊လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြကုိ ဒီေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲက်မွ ၀ယ္ၾကပါသတဲ႔။ အဲဒီဘက္ေတြမွာေနၾကတဲ႔ နယ္သူနယ္သားေတြကလဲ ဒီေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲကို ဘယ္လုိဆင္ႏြဲလုိက္မယ္ဆုိတာကုိ ၾကိဳတင္လုိ႔ ျပင္ဆင္ထားၾကပါသတဲ႔။

တစ္ႏွစ္ပါတ္လုံးအလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ခဲ႔ရသမွ်ကုိ ဒီပြဲေတာ္ၾကီးက်မွ ၀ယ္မယ္ျခမး္မယ္ သုံးမယ္ အျငိမ္႔ေတြဇာတ္ေတြၾကည္႔ၾကမယ္ ဆုိျပီးစိတ္ကူးေတြယဥ္ရုံမက သုံးစရာေငြပါ စုထားပါသတဲ႔။ ပြဲေတာ္ၾကီးျပီးလုိ႔ ကိုယ္နယ္ကိုယ္ျပန္ေရာက္မွ ဒီပြဲေတာ္ၾကီးအေၾကာင္းကုိ အတူသြားတဲ႔လူအခ်င္းခ်င္းလဲ ေျပာ မလုိက္ခဲ႔တဲ႔သူကိုလဲ လြမး္ေနေအာင္ေျပာနဲ႔ “ေျပာမဆုံးေပါင္ေတာသုံးေတာင္ “ဇာတ္လမ္းခင္းၾကပါသတဲ႔။

ဒီေတာ႔လဲ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးပြဲေတာ္ၾကီးက မႏၱေလးျမဳိ႔သာမကဘဲ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္နယ္ေတြရြာေတြနဲ႔ုဆုိင္တဲ႔ နယ္လုံးဆုိင္ရာပြဲေတာ္ၾကီးဆုိေတာ႔ စည္မွစည္ေပါ႔ေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲဒီပြဲေတာ္ရက္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ သုဓမၼာဇရပ္အားလုံးလူအျပည္႔ လွညး္၀ုိင္းၾကီးေတြ အျပည္႔ ေနရာကြက္လပ္မွန္သမွ် ကိုယ္အစုနဲ႔ကိုယ္ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနၾကတာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးပါ။ ညပုိငး္ေရာက္ရင္လဲ လွညး္၀ိုင္းနံေဘးမွာ ပြဲမၾကည္႔ဘဲ အေစာင္႔က်န္ခဲ႔တဲ့လူၾကီးေတြက မီးဖုိေလးပုံ မီေလးလွဳံလုိ႔ ေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုံးက ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲေရာက္တယ္ဆုိရင္ ေဆာင္းအေအးဓါတ္က စလုိ႔၀င္လာျပီေလ။ အမွန္က ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲလုိ႔သာေျပာလုိက္တာ ဒီဘုရားနဲ႔တစ္ဆက္ထဲျဖစ္ေနတဲ႔ “စႏၵာမုနိ”နဲ႔ “ကုသုိလ္ေတာ္ “ဘုရားပြဲေတာ္ေတြကိုပါတစ္ဆက္တည္းက်င္းပၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ လူၾကီးမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ႔ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္မပ်က္ဆင္ႏြဲခဲ႔ဘူးပါတယ္။

က်ဳံးေျမာက္ဘက္ သုဓမၼာဇရပ္တန္းနားမွာစက္ဘီးအပ္ ေျမာက္က်ဳံးအစကေနပြဲခင္းၾကီးထဲကုိ စ၀င္လုိက္တယ္ဆုိရင္ဘဲ ဖ်ာသယ္ေတြ ကေရကယာသည္ေတြ ကေလးေတြအၾကိဳက္အရုပ္ဆုိင္ေတြကို ျဖတ္ျပီး ပြဲခင္းထဲကုိေရာက္ပါျပီ။ဇာတ္ပြဲစဘုိ႔အခ်ိန္ေစာေသးတယ္ဆုိရင္ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားရဲ႕အေရွ႔ဘက္ က “စႏၵာမုနိ”နဲ႔ “ကုသုိလ္ေတာ္ ” ၾကားကြက္လပ္ေတြမွာ သက္ဆုိင္ရာရပ္ကြက္ေတြအလုိက္ ေဆာက္ထားၾကတဲ႔ ဧည္႔ခံမ႑ပ္ေတြကတစ္ဆက္ထဲအရွည္ၾကီးပါ။

ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား

ဒီပဲြေတာ္ရက္ မတုိင္မွီကတည္းက ဧည္႔ခံၾကမယ္႔ သူေတြက ကိုယ္႔အသိမိတ္ေဆြမွန္သမွ်ကုိ လာဘုိ႔ ဖိတ္ေခၚထားၾကျပီးသားပါ။ မ႑ပ္ ေတြကလည္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပဳိင္အဆုိင္ေၾကြးၾက လုိေလေသးမရွိဧည္႔ခံၾကတာပါ။ ၾကာဇံဟင္း၊ခႏုံထုပ္၊ထုိးမုန္႔၊လက္ဖက္၊လိေမၼာ္သီး၊သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီး၊ကမၻလာသီး အစရွိတဲ႔ရာသီေပၚအသီးအႏွံေတြနဲ႔ဧည္႔ခံၾကပါတယ္။ မ႑ပ္ တုိငး္မွာ မပါမျဖစ္ စားစရာကေတာ႔ ဆီးျဖဴသီးဆားေရစိမ္နဲ႔ ငပိေၾကာ္ပါဘဲ။

စႏၵာမုနိဘုရား

ေအးျမတဲ႔ရာသီဥတုနဲ႔ အလြန္လုိက္ဖက္တဲ႔အစားအစာပါ။ဆီးျဖဴသီးေလးကို တကိုိက္ကုိက္လုိက္ ငပိေၾကာ္ေလးကုိေကာ္ယူလုိက္ ျပီးရင္စားလုိက္ သိပ္ကိုအရသာရွိတဲ႔အစား အစာဆုိတာကုိေတာ႔ စားဖူးတဲ႔သူတုိငး္ အခုေလာက္ဆုိရင္ ကို သြားရည္က်ေနေလာက္ပါျပီ။

ဒီဘုရားပြဲေတာ္တစ္ရက္ညေနေစာင္းေလးတစ္ခု 16လမ္းမွာေနတဲ႔ အပ်ဳိတစ္သိုက္ကလဲ အပ်ဳိေခါင္းေတြက ဦးေဆာင္လုိ႔ လွည္းယာဥ္ေတြနဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးပြဲကို ပြဲၾကည္႔ ဘုိ႔ အုပ္စုလုိက္ၾကီးလာခဲ႔ပါသတဲ႔။ သူတုိ႔လွည္းတန္းၾကီးေနာက္ကို ပြဲေတာ္ကို စက္ဘီးနဲ႔လာၾကတဲ႔ ကာလသားတစ္သုိက္နဲ႔ အေနာက္က်ဳံးေဒါင္႔မွာ စျပီး ဆုံတယ္ဆုိကတည္းက ေတာက္ေလ်ွာက္လုိက္လာပါသတဲ႔။

စႏၵာမုနိဘုရားမ်ား

တစ္ခုေသာလွည္းေနာက္ျမီးမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ျပီး လုိက္လာတဲ႔ အသားညဳိညဳိနဲ႔ မိန္းကေလးကို လွညး္ေနာက္ကုိ အသားလတ္လတ္ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔နဲ႔လူတစ္ေယာက္ က စက္ဘီးနဲ႔ကပ္လုိက္လာျပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနပါသတဲ႔။ လွညး္ေပၚကေကာင္မေလးကလည္း ပါလာတဲ႔အေဖာ္ေတြက ၀ုိင္းစေတာ႔ ရွက္ေနပါသတဲ႔။ ေသခ်ာမ်ားကပ္နားေထာင္လုိက္ရင္ အခုေခတ္က” ရဲေလးနဲ႔ အစၥဏီ “တုိ႔ လုိ ” ေကာင္ကေလးက ေကာင္မေလးကို ရီးစားျဖစ္ဘုိ႔ခြင္႔ေတာင္းရင္ ေကာင္မေလးရဲ႕စိတ္မွာ ဘယ္လုိျဖစ္သြားမလဲ” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းေလးအတုိငး္ျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ႔ က်ေနာ္ ကိုေပါက္ လူျပည္ကုိ ေရာက္လာဘုိ႔ ဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕အစဘဲလုိ႔ အေမရဲ႕အေဒၚ က်ေနာ္ၾကီးၾကီးက က်ေနာ္တုိ႔ကို ပုံေျပာသလုိေျပာျပဘူးလုိ႔လဲ သိေနရတာပါ။

ဒီေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲ ျပီးသြားလုိ႔ကေတာ႔ နယ္ကလာတဲ႔လူေတြမေျပာနဲ႔မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတြေတာင္ ညတိုင္းအိပ္ပ်က္ခံျပီးၾကည္႔ခဲ႔ ရတဲ႔ ဇာတ္ပြဲက မင္းသားေတြရဲ႕ဆုိပုံ ငုိပုံ ကပုံ ခြ်ဲႏြ႔ဲလုိ႔ ေျပာတဲ႔အသံေလးေတြကုိ တစ္ေယာက္တည္းစဥ္းစားျပီးခံစားရုံမကဘူး အေဖာ္ေတြစုလုိ႔ ျပန္ျပီးေျပာၾကရတာ အေမာပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ အဘြားက နားၾကားပ်င္းကပ္လာရင္ “မင္းသားကျဖင္႔ သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ သူ႔မိ္န္းမနဲ႔ ေနာက္ကေလးေတာင္ေမြးေတာ႔မယ္ ညည္းတုိ႔က စားျမ႔ဳံျပန္မျပီးၾကေသးဘူးလား” လုိ႔ အေငၚတူးပါသတဲ႔။ဒါေပမယ္႔လည္းေျပာၾကတာပါဘဲ။

အဲဒီေခတ္က ၾကည္႔ရူ႔ခံစားစရာကလည္းရွားတာကိုး။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္။စိန္ေအာင္မင္း၊စိန္မာဒင္ ေဟာ သူတုိ႔အေဖေတြေခတ္ကုိလြန္လာေတာ႔ ညြန္႔၀င္း၊၀င္းဗုိလ္၊ဆန္း၀င္း၊ခ်မ္းသာ၊ပန္တ်ာၾကည္လင္၊ မုိး၀င္း ၊မုိးမင္း ေနာက္ေတာ႔ မန္းေလးသိန္းေဇာ္ ဘီအီးဒီေအာင္သုိက္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ျပီးတစ္ဆက္ တစ္ေခတ္ျပီးတစ္ေခတ္ ကျပခဲ႔ၾက အားေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ မန္းေလးျမဳ႔ိအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆုိရင္ ဘုရားပြဲ ဇာတ္နဲ႔ အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွဳိးေတြက မပါရင္မျပီးတဲ႔အေၾကာင္းေတြပါ။ မန္းေလးျမဳ႔ိက ဘုရားပြဲေတြဆုိတာ တစ္ရပ္ကြက္နဲ႔တစ္ရပ္ကြက္အျပဳိင္အဆုိင္ သူ႔ထက္ငါသာေအာင္ အၾကီးအက်ယ္ကုိ က်င္းပခဲ႔ၾကတာပါ။

ဘုရားပြဲမတုိင္ခင္ကတည္းက အရပ္ထဲကဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္နုိင္သူက ေလာေဆာ္လုိ႔ အလွဴေငြေတြေကာက္ ဇာတ္ေတြငွား မင္းစင္လက္မွတ္ေတြကို ေရာင္းနဲ႔ ဘုရားပြဲမတုိင္ခင္ လေပါင္းမ်ားစြာထဲက ၾကိဳတင္လုိ႔ အပင္ပနး္ခံစီစဥ္ၾကသလုိ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြကလည္း (ဘုရားပြဲက်ရင္) ဆုိတဲ႔အေတြးေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးဆင္ႏြဲဘို႔ စုၾကေဆာင္းၾက ျပင္ဆင္ၾကရတာပါ။ ေနာက္လူၾကီးမိဘေတြကလည္း ဖိတ္ၾကားထားတဲ႔ အသိမိတ္ေဆြမွန္သမွ်ကုိ ဘုရားပြဲရက္မွာဧည္႔ခံဘုိ႔အတြက္ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္မထပ္ရေအာင္ သူထက္ငါသာေအာင္ ဧည္႔ခံဘုိ႔ ေခါင္းစားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကေလးတုံးက ေဆာ႔ဘုိ႔ ပြဲၾကည္႔ဘုိ႔ အိမ္ေပါက္ေစ႔ မုန္႔လုိက္စား ဘုိ႔လူပ်ဳိေပါက္ေလးအရြယ္ ေရာက္လာေတာ႔ တစ္ႏွစ္လုံးအိ္မ္တြင္းပုံးေနတဲ႔ ရြက္ပုံးသီးအပ်ဳိေခ်ာေလးေတြကို ရူ႕စားဘုိ႔ အားေတြခဲထားၾကသလို၊ အပ်ဳိၾကီးမမ အပ်ဳးိေလး လွလွတုိ႔ကလဲ ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုအလန္းဇယားေတြဖြင္႔မယ္ဆုိတာကုိ ၾကံစည္ေနၾကပါတယ္။ သီတင္းကြ်တ္လုိ႔ ဘုရားပြဲရာသီစျပီဆုိတာနဲ႔မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံးက လွုပ္လွုပ္ရြရြနဲ႔ အသက္၀င္ေနပါေတာ႔တယ္။

အရင္တုံးက ဘုရားပြဲဆုိရင္ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြက တစ္ရပ္ကြက္နဲ႔တစ္ရပ္ကြက္ အျပန္အလွန္ဖိတ္လုိ႔ သြားၾက စားၾကတာ အင္မတန္မွခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဓေလ႔ထုံးစံေလးအျဖစ္ရပ္တည္ခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးသားေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ( ၾကာဆံဟင္း)ဆုိတ႔ဲအရာ ၀ယ္စားစရာမလုိတဲ႔ အစားအစာအျဖစ္သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဘုရားပြဲဆုိတာနဲ႔အိမ္တုိင္းနီးပါးေလာက္က ၾကာဇံဟင္းနဲ႔ဧည္႔ခံေတာ႔ အ၀အျပဲတီးၾကတာကုိးဗ်။

ေနာက္ဒီဘုရားပြဲကေနမွီျပီးေပၚလာတာေလးတစ္ခုကေတာ႔ (ရန္ပုံေငြလက္မွတ္)ေရာင္းတယ္ဆုိတာေလးပါ။ အရင္ကေတာ႔ ဘုရားပြဲဆုိတာနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြအိမ္လည္ျပီး၀င္စားလုိက္ရုံပါဘဲ။ ေနာက္ဘယ္သူစထြင္လုိက္မွန္းမသိတဲ႔ ရပ္ကြက္ရန္ပုံေငြေစ်းေရာင္းပြဲဆုိတာၾကီးေပၚလာပါတယ္။ ကူပြန္လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကုိ တစ္က်ပ္ ႏွစ္က်ပ္ စသည္ျဖင္႔တန္ဘုိးသတ္မွတ္လုိ႔ေရာင္းပါတယ္၊ ေနာက္ရန္ပုံေငြလက္မွတ္ေရာင္းထားတ႔ဲဆုိင္မွာ သြားျပီး လက္မွတ္ျပလုိ႔မုန္႔စားေပါ႔။ အစကေတာ႔ ကိုယ္၀ယ္ခ်င္သေလာက္ ၀ယ္ေပါ႔ ခင္မင္သိကြ်မ္းသူျခင္းေလာက္ဘဲေရာငး္ၾကတာပါ။ ေနာက္က်ေတာ႔ ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဘယ္ေလာက္ ဘုိး၀ယ္ရမယ္ဆုိတဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဇြတ္ကိုေရာင္းပါေတာ႔တယ္။

အဲလုိရာသီမ်ဳးိေရာက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔လက္ထဲမွာ ရန္ပုံေငြလက္မွတ္ကူပြန္ေတြကို ေဖြးလုိ႔ပါ။ မသြားနုိင္ေပမယ္႔လဲ ၀ယ္ထားရတဲ႔သူေတြက သြားမယ္႔သူေတြကိုေပးထားတာပါ။ ဒီအထဲကေနမ်ား ကိုယ္အီေနတဲ႔ေကာင္မေလးကမ်ား ဘယ္ဆုိင္မွာ လုပ္အားေပးေစ်းေရာင္းရမယ္ဆုိတဲ႔ သတင္းရလုိ႔ကေတာ႔ ဘုရားပြဲရက္အတြင္းေန႔တုိင္းသြားနုိင္ေအာင္ အဲဒီဆုိင္က ကူပြန္ေတြကိုရေအာင္ရွာလုိ႔ ၀ယ္သင္႔တာ၀ယ္ လဲသင္႔တာလဲလုိ႔ ဖန္ရပါေတာ႔တယ္။

မန္းေလးက ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲေတြက ေတာ႔ နွစ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္သုံးရက္က်င္းပေလ႔ရွိပါတယ္။ မန္းေလးသူမန္းေလးသားကေတာ႔ ေဆာင္းေရာက္ရင္ ဘုရားပြဲ ေႏြေရာက္ေတာ႔ သၾကၤန္ ရုိးရာမပ်က္ဆင္နြဲဘုိ႔အားခဲထားၾကတာပါ။ ဘုရားနဲ႔နီးတဲ႔အရပ္က ဘုရားပြဲ ၊တစ္ခ်ိဳ႕ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံရွိတဲ႔အရပ္ကလဲ ဓမၼာရုံ ကိုမွီျပီးဘုရားပြဲက်င္းပတတ္ၾကပါတယ္။

ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံတုိ႔ ဘုရားတုိ႔ မရွိတဲ႔အနီးအနားအရပ္ေတြက ရွိတဲ႔အရပ္နဲ႔ေပါင္းလုိ႔က်င္းပၾကပါတယ္။ ဒီလုိက်င္းပေနၾကရင္းက တစ္ရပ္ကြက္နဲ႔တစ္ရပ္ကြက္ေပါင္းလုိ႔က်င္းပေနရင္းက တစ္ရပ္နဲ႔တစ္ရပ္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးလုပ္ရင္းကိုင္းရင္းသူ႔ဘက္ကိုယ္ဘက္အဆင္မေျပတာေလးေတြေပၚလာၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ရပ္ကြက္က ဒီအျငိမ္႔ ဒီဇာတ္ထည္႔မယ္ ဟုိဘက္က ဒီျပင္ဇာတ္ထဲ႔မယ္ ဒီအျငိမ္႔ဘဲႏွစ္တုိင္းငွားေနတာ ဒီေက်ာင္းကုိမလွဴဘူး ဟုိေက်ာင္းကိုလွဴမယ္ဆုိတာေလးေတြက စလုိ႔ သေဘာကြဲလြဲလာတဲ႔အခါ ေတြရွိလာပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဘုရားနဲ႔ေ၀းတဲ႔အရပ္ ဓမၼာရုံမရွိတဲ႔အရပ္ေတြက သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ သိမ္ငယ္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဘုရားတည္ဘုိ႔ဆုိတာ ကေတာ႔ ခက္ခဲတဲ႔အလုပ္ပါ။ ဓမၼာရုံေဆာက္ဘို႔ကလဲ ေငြတတ္နုိင္တယ္ထားရပ္ကြက္ထဲမွာေနရာရွိပါမွကိုး။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ္အရပ္န႔ဲကိုယ္ သတ္သတ္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ႔ သူေတြက ေရွးကရွိျပီးသားကို မြမ္းမံလုိ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တာကေတာ႔
သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ၾကီး ျပီးေတာ႔ တန္ေဆာင္မုနး္တန္ေဆာင္တုိင္ ဆီမီးကျမဳိင္ မသုိးျမတ္သကၤန္းနဲ႔……………..ကထိန္ပြဲခင္းပါတဲ့လတန္ေဆာင္တုိင္………..ျမဳိင္ျမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ လတန္ေဆာင္တုိင္ “လုိ႔ဆုိထားခဲ႔ဘူးတဲ႔ ကုိျမၾကီးသီခ်ငး္ထဲကလုိ
တန္ေဆာင္မုန္းေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ “ကထိန္ပဲြေတာ္ “ကိုဆင္ႏြဲဘုိ႔ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီတန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မတုိင္ခင္မွာ သံဃာေတာ္ေတြသီတင္းသုံးတဲ႔ေက်ာင္းေတြကုိ ကထိန္သကၤန္း ကပ္လွဴၾကပါတယ္။
ဒီကထိန္အလွဴေတာ္ကုိ လက္ခံရတဲ႔ေက်ာင္းမွာလည္း တိက်သတ္မွတ္တဲ႔စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။
ပထမဦးဆုံးလာျပီး ကထိန္အလွဴေတာ္ကို လက္ခံျပီးရင္ ေနာက္ထပ္အလွဴကုိလက္မခံရပါဘူးတဲ႔။
ဆုိလုိတာက ပထမလာျပီးလွဴတဲ႔လူက လွဴဘြယ္နည္းမယ္ ဒါေပမယ္႔ လက္ခံျပီးတယ္ဆုိရင္ ေနာက္လာလွဴမယ္႔သူက ဘယ္ေလာက္ လွဴဘြယ္မ်ားမ်ားေျပာငး္ျပီးလက္ခံလုိ႔မရတာပါ။

တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္းျပီဆုိကတည္းက ကထိန္ခင္းမယ္႔အဖြဲ႔ေတြက ကိုယ္ကထိန္ခင္းခ်င္တဲ႔ေက်ာငး္ကို ရွာလုိ႔ ၾကဳိတင္ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ကၾကေတာ႔လဲ ဘယ္ေက်ာင္းကို လွဴမယ္ဆုိတာကို ၾကိဳတင္လုိ႔ ရွာမထားဘဲ ကထိန္ခင္းခ်င္တဲ႔ေန႔က်မွ လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကို တင္လုိ႔ ကထိန္လက္မခံရေသးတဲ႔ေက်ာင္းကုိ ရွာလုိ႔ ပုံတုိက္ျပီးလွဴလုိက္ပါတယ္။ အဲလုိလွဴတာကိုေတာ႔ “မုိးေပၚက် ကထိန္ “လုိ႔ေခၚပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ကထိန္လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကုိ ကထိန္ခင္းမယ္႔ေက်ာင္းကုိ မပုိ႔ခင္မွာ လွပေအာင္ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ခင္းက်င္းလုိ႔ထားၾကပါတယ္။
အဖိတ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိမွ ဒီခင္းက်င္းထားတာေတြကုိ ကားေတြနဲ႔တင္ျပီး မဲက်ရာေက်ာင္းတုိက္ကုိ သြားပုိ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ ကထိန္ခင္းတဲ႔အဖြဲ႔ေတြ ကအဲဒီေက်ာင္းမွာ ညအိပ္လုိ႔ခ်က္ျပဳတ္စားၾက ညက်ေတာ႔ ကုလားၾကည္႔ၾကေပါ႔႔(ဖဲရုိက္တာကိုေျပာတာပါ)။
တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ တီး၀ို္င္းေတြ အျငိမ္႔ေတြထည္႔လုိ႔ ဧည္႔ခံျပန္ပါေသးတယ္။

မနက္မုိးလင္းေတာ႔ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းကပ္လုိ႔ ညေနမွ ျပန္ၾကပါတယ္။
တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးေပါ႔ ။
သူမ်ားရပ္ကြက္နဲ႔ေပါင္းလုိ႔ ဘုရားပြဲမက်င္းပခ်င္တဲ့သူေတြကကုိယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ကုိယ္ ကုိယ့္ေျခကိုယ္လက္ျဖစ္ေအာင္ ရပ္ကြက္ကထိန္လမ္းကထိန္သီးသန္႔
ိျဖစ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ၾကပါေတာ႔တယ္။

အဲံဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔မန္းေလးမွာ ရပ္ကြက္အနွံ႔ေနရာအႏွံ႕ ကထိန္ခင္းတာေတြ ေခတ္စားလာပါေတာ႔တယ္။
အခုအခ်ိန္မွာဆုိရင္ ရပ္ကြက္အလုိက္ေတာင္မဟုတ္ဘဲ တစ္မိသားစုထဲ တစ္ဦးထဲ ဒါမွမဟုတ္စိတ္တူရာမိတ္ေဆြေတြစုလို႔ အဖြဲ႔ေလးေတြဖဲြ႔လုိ႔
လုပ္ငန္းခြင္မွာအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြစုလုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကထိန္ခင္းလာၾကတာကိုေတြ႔ရ ျမင္ရ ၾကားရတာ အေတာ္ကုိ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။
(အမွန္ကေတာ႔ ဒီကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ က သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြျပည္႔စုံေအာင္ျဖည္႔ဆည္းေပးတာပါဘဲ။)

ဒီကထိန္ေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ မန္းေလးေစ်းခ်ဳိေတာ္ကထိန္ကုိထည္႔မေျပာရင္မျပည္႔စုံပါဘူး။
ဟုိအရင္က ကထိန္ရက္ေရာက္ျပီဆုိရင္ေစ်းခ်ဳိေတာ္တစ္ခုလုံးမွာ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ေပါ႔။
ေစ်းခ်ဳိေတာ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရုံလုံးရယ္ ေအာင္ေစ်းတန္း ငွက္ေပ်ာတန္း ကိုင္းတန္းေစ်း ထီးတုိင္ေစ်း သံျဖဴတန္း သစ္သီးတန္း ပန္းတန္းအစရွိတဲ႔ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ပါတ္ပါတ္လည္မွာရွိရွိသမွ် ေစ်းတန္းေတြအားလုံးက ကထိန္ခင္းၾကပါတယ္။

ဒီလုိကထိန္ခင္းနုိင္ဘုိ႔အတြက္ တစ္ရက္ကို ဘယ္ေလာက္ထည္႔မယ္ ဆုိျပီး ဆုိင္တုိင္းဆုိင္တုိင္းကေန တစ္ႏွစ္ပါတ္လုံး ေန႔စဥ္အလွဴေငြထည္႔ထားတဲ႔အျပင္ ကထိန္ရက္ေရာက္ေတာ႔ လည္း ကိုယ္တတ္နုိင္သေလာက္ထပ္လုိ႔လွဴဒါန္းၾကပါေသးတယ္။
ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိရင္ ညွပ္မၾကီး ကုိ အဓိကထားလုိ႔ခင္းက်င္းပါတယ္။
အဲဒီမွာ တန္ဘုိးၾကီးတဲ႔ ပစၥည္းေတြပါမယ္။ ေနာက္ ေငြစကၠဴအသစ္ေတြကုိ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာတုိ႔ ၊ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းတဲ႔ ဘုရားပုံေတာ္ေတြပုံစံ၊လွပတဲ႔ေဒါင္းရုပ္ပုံစံေတြေပၚေအာင္
ေငြစကၠဴအသစ္ေတြနဲ႔ လွပစြာ ဖန္တီးထားလုိ႔ ညွပ္မၾကီးကို အလွဆင္ၾကပါတယ္။

ညွပ္မၾကီးေနရာက အမ်ားအားျဖင္႔ဧည္႔သည္ေတြကို ဧည္႔ခံတဲ႔ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ မွ ညွပ္မၾကီး နံေဘးမွာ သုံးေထာင္႔ပုံစံခ်ိဳးထားတဲ႔(ထင္းရူးပင္ပုံစံေပါ႔) ညုပ္ကေလးေတြမွာ လွဴဒါန္းထားတဲ႔ လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကုိလွပေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲလို႔ ဒီဇုိင္းေတြ ျပင္အလွေတြဆင္ၾကပါတယ္။
ဒီညွပ္ကေလးေတြမွာေတာ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ကလည္းညွပ္တစ္ခုကို မိသားတစ္စု ဆုိင္တစ္ဆုိင္က တစ္ဦးတည္းလွဴဒါန္းသလုိ အမ်ားစုေပါငး္လွဴတာေတြကိုအလ်င္းသင္႔သလုိခ်ိတ္ဆြဲလုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။
ကထိန္ရက္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ ဆုိင္တုိင္းဆုိင္တုိင္းက လာသမွ်မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႔ အျပဳိင္အဆုိင္ဧည္႔ခံတတ္ၾကပါတယ္။

ေစ်းခ်ဳိထဲမွာရွိတဲ႔ ရုံေတြအားလုံးကလည္း ကထိ္န္ခင္းၾကတဲ႔ေနရာမွာ တစ္ရုံနဲ႔တစ္ရုံသူ႔ထက္ငါသာေအာင္ အျပဳိင္အဆုိင္လုပ္ၾကပါတယ္။
လွဴဒါန္းတဲ့ပစၥည္းသာေအာင္ ဧည္႔ခံေကြ်းေမြးတာသာေအာင္ တင္မကဘူး ကထိန္ေန႔လည္ခင္းမွာ နာမယ္ၾကီးေပ႔ ေခတ္စားေပ့ဆုိတဲ႔ အျငိမ္႔ေတြကို ငွားလုိ႔ ပြဲခငး္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ေခတ္ဆန္တဲ႔ရုံကေတာ႔ စတိတ္ရွိဳးထည္႔ပါတယ္။
အဲဒီစတိတ္ရွုိးကိုလဲ မန္းေလးျမဳိ႔ခံတီး၀ုိင္းနဲ႔ ရန္ကုန္က နာမယ္ၾကီးအဆုိေတာ္ေတြကို ငွားလုိ႔ က်င္းပၾကတာပါ။

ေစ်းခ်ိဳႏွင့္ ေစ်းခ်ိဳပလာဇာ

အဲဒီေစ်းခ်ဳိရုံထဲက ကထိန္ေတြထဲမွာ အေကာငး္ဆုံးအခမ္းနားဆုံးအစည္ကားဆုံးလုိ႔ေျပာရရင္ေတာ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကထိန္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ္႔က်န္တဲ႔ရုံေတြကလည္းသူနဲ႔သိပ္မကြာေအာင္ လုပ္နုိင္ၾကပါတယ္။
သာတာကေတာ႔ သူတုိ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကေရာင္းရတဲ့ပစၥည္းကလဲခပ္ခန္႔ခန္႔္႔ လူေတြအေနအထုိင္ကလဲ ခပ္သန္႔သန္႕ပါ။

ဆုိင္မွာထုိင္တဲ႔အပ်ုိေတြကလဲ ခပ္ေခ်ာေခ်ာဆုိေတာ႔ လာျပီး ၾကည္႔သူေတြကလဲ ေပါမွေပါေပါ႔ဗ်ာ။
အခုေခတ္လိုေျပာရရင္ အလန္းေလးေတြစုေနတဲ႔ေနရာေပါ႔ေနာ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႔ ေစ်းခ်ိဳကထိန္ရက္ဆုိရင္ ေန႔လည္ေက်ာင္းမတက္တာမ်ားပါတယ္။
အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိဳးေတြက ေန႔လည္ဆုိကတာကိုး။

က်ေနာ္တုိ႔က အျငိမ္႔ထက္ တီး၀ုိင္း ကိုမက္တာမ်ားပါတယ္။
shells ပါမယ္ ယဥ္မြန္ပါမယ္ ေတးခ်စ္သူပါမယ္ styler ပါမယ္ ျမဳိ႔မပါမယ္။
ဒီအထဲကမွ ေနာ္လီဇာလာမယ္ ဘုိဘုိဟန္လာမယ္ စုိးပုိင္လာမယ္ ဆုိတဲ႔အသံေတြနားေထာင္လုိ႔ တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာကို တရုန္းရုန္းနဲ႔သြား အားရပါးရၾကည္႔၊
ဘုိက္ဆာလာျပီဆုိရႈ္ ခင္မင္ရင္းနွီးတဲ႔ဆုိင္ေတြကုိသြားမုန္႔ေတြတစ္၀တျပဲစား တစ္ဟားဟားနဲ႔ပြဲ ထပ္ၾကည္႔ေပ်ာ္စရာအတိပါဗ်ာ။

အဲဒီရက္မ်ားဆုိရင္ေစ်းခ်ိဳေတာ္တစ္ခုလုံး အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္ ဆူဆူညံညံလွဳပ္လွဳပ္ယွားယွားနဲ႔ေပါ႔။
အဖိတ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔လွဴဘြယ္ေတြကို ကားေပၚတင္လူေတြကလဲ ကားေပၚအားလုံးတက္လုိ႔ ေစ်းခ်ိဳတစ္ခုလုံး
မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံး သက္ၾကီးရြယ္အုိနဲ႔ ကေလးေပါက္စကလြဲရင္ အားလုံး စစ္ကုိင္းကေခ်ာင္ေတြဆီကို ခ်ီတက္ၾကပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီအခိ်န္ဆုိရင္ မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံးတိတ္ဆိတ္လုိ႔က်န္ခဲ႔တာ လူမေနဘူးလုိ႔ေတာင္ထင္ရေလာက္ေအာင္ေတာင္ေျခာက္ကပ္လုိ႔က်န္ခဲ႔ပါတယ္၊
စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚမွာ မန္းေလးက လာတဲ႔သူေတြနဲဲျပည္႔ႏွက္လုိ႔သြားပါတယ္။
ရွိသမ်ွေခ်ာင္ ရွိသမွ်ေက်ာင္း ကထိန္မခင္းလုိက္ရတဲ႔ေခ်ာင္ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။
ကိုယ္ကထိန္ခင္းမယ္႔ေခ်ာင္ကုိ အုပ္စုလုိက္ၾကီးသြားၾကပါတယ္။
ပြဲေတြအျငိမ္႔ေတြခင္းၾက တီးၾကမူတ္ၾကနဲ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။

ညပုိင္းၾကေတာ႔ ၀ါသနာပါသူေတြကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အဖမ္းအဆီးမရွိ ဖဲရုိက္ၾကပါတယ္ ။
က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ညေနခင္းကစလုိ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ကိုေျခခ်င္တက္ၾကပါတယ္။
ေနာက္အသိမိတ္ေဆြေတြ ကထိန္ခင္းတဲ႔ေခ်ာင္ေတြကို တစ္ေခ်ာင္ျပီးတစ္ေခ်ာင္သြား ဧည္႔ခံတာေတြကို ၀င္စား ကိုယ္ၾကဳိက္တဲ႔အျငိမ္႔တုိ႔တီး၀ိုိင္းတုိ႔ေတြ႔ရင္ခဏ၀င္ၾကည္႔ျပီးရင္ေနာက္တစ္ေခ်ာင္ဆက္သြား
မရပ္မနားပါဘဲ။

ညသန္းေခါင္ေလာက္ၾကရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကိုစီးျမင္ရတဲ႔ေနရာမွာထုိင္ လေရာင္ေအာက္ကျမစ္ထဲမွာ မီးေဖာင္ေလးေတြထြန္းထားတာကိုၾကည္႔ရင္း သယ္လာတဲ႔စားစရာေတြကုိထုတ္လုိ႔
စားၾကေသာက္ၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ပါ။
အဲဒါမနက္မုိးလင္းခါနီးမွ ေတာင္ေပၚက အုပ္စုလုိက္ၾကီးျပန္ဆင္းလာၾကတာ ႏွစ္တုိင္းနီးပါးပါ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစ်းခ်ဳိအေဟာင္းဆယ္႔ႏွစ္ရုံကို ဖ်က္လုိ႔ အဆင္႔ျမင္႔ေစ်းခ်ိဳၾကီးေဆာက္လုိက္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ ေစ်းခ်ိဳသူေစ်းခ်ဳိသားေတြ စိတ္ေတြေျပာင္းကုန္ပါတယ္။

စစ္ကုိင္းကုိ ကထိန္သြားခင္းေနရတာ ရုိးသြားလုိ႔နဲ႔တူပါတယ္
ကထိန္ခင္းတဲ့ေနရာေတြက မန္းေလးနဲ႔ေ၀းသထက္ေ၀းထက္ေနရာေတြကို သြားျပီးကထိန္ခင္းၾကတာပါ။
အစကေတာ႔ ေတာင္ၾကီးအင္းေလး ပုဂံ ပုပၸါး အစရွိတဲ႔မန္းေလးျမဳိ႔နဲ႔ခပ္နီးနီး ေနာက္ေတာ႔ ပုိပုိေ၀းတဲ႔ လားရွဳိး မူဆယ္ နမ္းခမ္းအစရွိတဲ႔ အေ၀းဆုံးျမဳိ႔ေတြကုိသြားလုိ႔ ကထိန္ခင္းပါေတာ႔တယ္။
အရင္က ျမိဳ႔ေမာင္နွမျဖစ္ခဲ႔တဲ႔စစ္ကုိင္းကုိ မႏၱေလး ျမိဳ႔လုံးကြ်တ္နီးပါး ကထိန္သြားခင္းတယ္လုိ႔မ်ား ေျပာမိရင္ အခုေခတ္ကေလးေတြက ယုံမယ္မထင္ပါဘူး ပုံေျပာတယ္မွတ္ေနမွာပါ။

အခုေတာ႔ စစ္ကိုင္းနဲ႔မန္းေလး ကထိန္ဘာမွမဆုိင္သလုိျဖစ္လုိ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ဆုိရင္ စစ္ကိုင္းဘက္ကူးတာ မရွိသေလာက္နည္းသြားပါျပီ။
အဲေတာ႔ ကထိန္ရက္ဆုိရင္ ဧည္႔ခံၾကတာကလဲ အရင္လုိ အျပဳိင္အဆုိင္မရွိၾကေတာ႔ပါဘူး ဆႏြင္းမကင္းေလး စမူဆာေလး လက္ဖက္ေလးနဲ႔ ျပီးစလြယ္ဧည္႔ခံတယ္ဆုိရုံေလာက္ပါဘဲ။
ေနရာထုိင္ခင္းက်ဥ္းက်ပ္တာကို အေၾကာင္းျပလုိ႔ ပြဲခင္းတာေတြကလဲ မရွိသေလာက္ ဆုိတာ တကူးတက သြားၾကည္႔ၾကတယ္ဆုိတာလဲ မရွိသေလာက္ပါ။
အားလုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေစ်းခ်ိဳကဆုိင္ေတြကုိ ရက္ရွည္ပိတ္လုိ႔ မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔ေနရာေတြကုိ ကထိန္ခင္းရင္လည္ဘုိ႔ေလာက္သာ စိတ္ထဲမွာရွိၾကပါေတာ႔တယ္။
ဒါကေတာ႔ဟုိးေရွးေရွးကတည္းကရွိခဲ႔တဲ႔ေစ်းခ်ိုဳကထိန္ပါ။

ေနာက္ဒီကထိန္အေၾကာင္းေျပာရင္ မန္းေလးျမိဳ႔ (26-27)လမ္းၾကား 82လမ္းက ၾကက္တန္းလုိ႔ အမည္ရတဲ႔ ကားပစၥည္းေရာင္းတဲ႔ေနရာက ကထိန္ကလဲ မန္းေလးျမဳိ႔မွာေမ႔မရနုိင္တဲ႔ ကထိန္ထဲမွာပါပါတယ္။အဲဒီရပ္ကြက္တည္ေနရာက တကယ္တန္းေျပာရင္ ဘာသာျခားေတြ အမ်ားစုရွိေနတဲ႔ရပ္ကြက္ၾကီးပါ။
ဒါေပမယ္႔ ၾကက္တန္းကထိန္ဆုိတာ က မန္းေလးျမဳိ႔က ကထိန္ေတြထဲမွာ နာမယ္ၾကီးတယ္ဆုိတဲ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကထိန္ထက္ သာတယ္ေတာင္ေျပာနုိင္ပါတယ္။

ကထိန္ရက္ဆုိရင္ ေလးျပေလးတန္ ပိတ္လုိ႔ အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိဳးေတြကို က်င္းၾကတာပါ။
(26လမ္းကေန 28လမ္းက ေတာင္ေျမာက္ 82လမ္းကေန83လမ္းက အေရွ႔အေနာက္ပိတ္လုိ႔ ကထိန္ခင္းၾကတာပါ။)
နာမယ္ၾကီးအျငိမ္႔ေတြ နာမယ္ၾကီးတီး၀ုိင္းေတြငွားလုိ႔ ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ တုိးမေပါက္ေလာက္ေအာင္စည္ကားခဲ႔ပါတယ္။

လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြခင္းက်င္းထားတာကလဲ တကယ္႔ကို အမ်ားၾကီး အားပါးတရၾကီးပါ။
အခုေတာ႔ဒါေတြဟာအိပ္မက္လုိ ပုံျပင္လုိျဖစ္သြားပါျပီ။
1984ခုႏွစ္မတ္လမွာဦးက်ားၾကီး၀င္း(35)လမ္းကစျပီးေလာင္လုိ္က္တဲ႔မီးဟာမႏၱေလးျမဳိ႔ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာၾကတဲ႔ ျမိဳ႔လယ္ေကာင္ တစ္ခုလုံးကို ၀ါးျမဳိသြားခဲ႔ပါတယ္။

ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အိမ္အခြံရယ္ ေသာကေတြရယ္သာက်န္ခဲ႔တဲ႔ မန္းေလးျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိမိတုိ႔ရဲ႕ဘုိးဘြားပုိင္ခဲ႔တဲ႔ေျမကို ေနာက္အသစ္ေျပာင္းလာတဲ႔ ေငြေၾကးတတ္နုိင္သူလက္ကုိထုိးအပ္ခဲ႔ရပါတယ္။
ေျမအပုိင္မရွိသူမ်ားကလဲ သက္ဆုိင္ရာက ခ်ေပးတဲ႔ မန္းေလးျမဳိ႔သစ္ထဲကိုေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတဲ႔ ေျမေရာင္းလုိက္တဲ႔သူမ်ားကလဲ မိမိတုိ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြရွိရာအရပ္ကိုလုိက္ေျပာင္းခဲ႔တဲ႔အတြက္
မန္းေလးျမဳိသူျမိဳ႔သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရပ္ကြက္လုိက္ ေဆြမ်ုဳိးစုလုိက္ၾကီးကို ျမိဳသစ္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီေတာ႔လူေဟာင္းေပ်ာက္ လူသစ္ေတြေရာက္လာတဲ႔ရပ္ကြက္ေတြမွာ အရင္လုိဘုရားပြဲေတြ ကထိန္ပြဲက်င္းပဘုိ႔ဦးေဆာင္သူလဲမရွိ စိတ္၀င္စားသူလဲမရွိနဲ႔ျဖစ္လာတဲ႔အတြက္
မန္းေလးျမဳိ႔က ဘုရားပြဲ ကထိန္ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အရင္လုိမစည္ကားေတာ႔တာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။
အရင္ေခတ္တုန္းက ၾကည္႔စရာခံစားစရာေဖ်ာ္ေျဖမူ႔ဆုိတာ တစ္ပါတ္တစ္ခါအသစ္လဲတဲ႔ရုပ္ရွင္ရယ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါၾကည္႔ရတဲ႔ဇာတ္ပြဲရယ္ အျငိမ္႔ပြဲရယ္ေလာက္သာရွိခဲ႔တာကုိး။

အခုေခတ္မွာေတာ႔ ရုံတင္တဲ႔ကားကုိသြားၾကည္႔မလား ျမန္မာကားအသစ္ကုိ ငွားၾကည္႔မလား စတိတ္ရွိုးေခြတုိ နိင္ငံျခားကားတုိ႔ ကုိရီးယားကားဇာတ္လမ္းတြဲေတြကုိ အ္ိမ္မွာေခြ၀ယ္ျပီးၾကည္႔မလား ျပည္တြင္းျပည္ပ ရုပ္သံလုိင္းကလာေနတဲ႔နုိင္ငံတကာကားကုိၾကည္႔မလား
အင္တာနက္ကဘဲၾကည္႔ခ်င္သလားကိုယ္လုိခ်င္တာကုိယ္ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္နုိင္တဲ႔ အခ်ိန္ဆုိေတာ႔ ပြဲေတြ အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိုးေတြကို လဲမမက္ၾကေတာ႔ပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔လဲ တစ္ခါတစ္ရံကိုယ္႔အရပ္ဘုရားပြဲဘယ္ေန႔ကျပီးသြားသလဲဆုိတာေတာင္ မသိသူေတြရွိလာကေတာ႔ လြမ္းဆြတ္စရာတစ္ခုလုိခံစားရပါတယ္။

ေနာက္ေဆးေပါင္းခတယ္ဆုိတဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ညကလဲ က်ေနာ္တို႔ မန္းေလးသားအဖုိ႔လြမ္းစရာပါ။
တန္ေဆာင္မုနး္လျပည္႔ ေန႔ညကုိ “သူခုိးကာလ”လုိ႔လဲေခၚပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာဆုိရင္ မန္းေလးျမဳိ႔အႏွံ႔ ရပ္ကြက္တုိင္း လမ္းအျပတုိင္းမွာ” မေခၚမုန္႔လုံး” ကိုစတုဒီသာေၾကြးပါတယ္။
မေခၚမုန္႔လုံး ဆုိတာကလဲ ဘယ္သူမွ အထူးတလည္မဖိတ္ဘူး စားခ်င္တဲ႔သူလာစားဆုိတဲ႔သေဘာကုိေဆာင္ပါတယ္။

မုန္႔လုံးေရေပၚလုိ႔လဲေခၚပါတယ္။ ေကာင္ညွင္းမုူန္႔ကို က်ိတ္ထားတာကို မုန္႔နပ္ေအာင္ ေက်ာက္တုံးနဲ႔ဖိလုိ႔ႏွပ္ထားရပါတယ္။မုန္႔ညက္ေတြနပ္ျပီဆုိမွ အလယ္ေကာင္ကထညက္ထဲ႔လုိ႔ ၀ုိငး္ေနေအာင္လုံးျပီး ဆူေနတဲ႔ေရေနြးအုိးထဲကုိထည္႔ သုံးခါျမဳတ္လုိက္ေပၚလုိက္ျဖစ္ရင္စားလုိ႔ရပါျပီ။
မုန္႔လုံးေလးေတြကို ဗန္ဒါရြက္စိမ္္းစိမ္း ငွက္ေပ်ာ္ဖက္စိမ္းစိ္မ္းေလးေတြနဲ႔ထည္႔လုိ႔ အုန္းသီးျခစ္ေတြျဖဴးလုိ႔ ေပးပါတယ္။
(တစ္ခါတစ္ေလ အျမင္ကပ္တဲ႔လူပါရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ခ်င္စခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ မုိးေမ်ွာ္ငရုတ္သီးကိုထည္႔လုံးပါတယ္ ငရုတ္သီးစားမိလုိ႔စပ္သြားရင္ အားလုံးကတစ္၀ါး၀ါးတစ္ဟားဟားနဲ႔ေပါ႔)

ဟုိအရင္က အေၾကြေစ႔သုံးလုိ႔ရေသးတဲ႔အခ်ိန္တုံးကေတာ႔ မုန္႔လုံးထဲကို ငါးျပားေစ႔ ဆယ္ျပားေစ႔ မတ္ေစ႔ ငါးမူးေစ႔က်ပ္ေစ႔ေတြကုိ ထည္႔လုိ႕လုံးေပးပါတယ္။
ဒါေတြတင္မကေသးပါဘူး တစ္ခ်ဳိအိမ္ေတြက အိမ္ေပၚကေနျပီး ပုိက္ဆံေတြၾကဲခ်တာကို လမ္းသြားလမ္းလာ လူၾကီးလူငယ္မေရြးလုလုိ႔ပုိက္ဆံေကာက္ၾကပါတယ္။
ပုိက္ဆံရတဲ႔ကေလးလူၾကီးမွန္သမွ် ေပ်ာ္ရတာခ်ညး္ပါဘဲ။

အဲဒီလုိေန႔မ်ဳိးမွာ မစားမျဖစ္စားရတာကေတာ႔ ခါးသက္သက္အရသာေလးပါတဲ႔ “မဲဇလီဖူးသုပ္ “ပါ။
ၾကဳိက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ လူၾကီးေတြက ေဆးဖက္၀င္တယ္ဆုိျပီးဇြတ္စားခုိ္င္းပါတယ္။
အဲဒါထက္ ဆုိးတာကေတာ႔ ညသန္းေခါင္ေရာက္တာနဲ႔ အရပ္ထဲက ေဆးဆရာၾကီး ပေယာဂဆရာၾကီး “အဘၾကည္”ဆီမွာ ေဆးအထုိးခံရတာပါ။

ဒါကေတာ႔ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ရယ္ သူမ်ားျပဳစားတာမခံရေအာင္ရယ္ဆုိျပီးထုိးရတာပါ။
ေခါင္းသုံးခ်က္ လက္ဖ်ံႏွစ္ဖက္သုံးခ်က္စီ ေပါငး္ကိုးခ်က္ ေၾကးစုတ္တံၾကီးနဲ႔ထုိးေပးတာပါ။
မနက္လင္းအားၾကီးပုိင္းဆုိရင္ ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ားက “ပန္႔သကူ” ပစ္တယ္ဆုိျပီး ပုိက္ဆံေတြကို လမ္းမွာေလွ်ာက္ခ်ထားတတ္ပါတယ္။
ပုိက္ဆံတြင္မကဘူး ဆန္ဘယ္ႏွစ္လုံးလာယူပါတုိ႔ ဗလာစာအုပ္ တုိ႔ ပုိက္ဆံႏွစ္က်ပ္လာယူပါတုိ႔ အစရွိတဲ႔စာေလးေတြေရးထားတာေလးကုိ ဘယ္အိမ္ကုိလာယူပါဆုိျပီး “ေရႊေပလႊာ”
ခ်တာေတြလည္းရွိပါတယ္။တကယ္လဲေပးပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္လူေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွာ တြန္႔တုိတဲ႔ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့အိမ္နာမယ္တတ္လုိ႔ ေဂ်ာက္ခ်ျပီးစတာေနာက္တာလဲရွိတတ္ပါတယ္.။
ညပုိင္းေရာက္ရင္ေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲရွိသမွ်အိမ္အားလုံး အိမ္အျပင္မွာရွိတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ပန္းအုိး ထုိင္ခုံမွန္သမွ် သိမ္းရပါတယ္။

မသိမ္းလုိ႔က ကာလသားေတြ ေဂ်ာက္ခ်လုိ႔ ဟုိေရြ႔ဒီေရြ႕လုပ္တာကုိခံေပေတာ႔ဘဲ၊
အရပ္ထဲက ေရြ႔ရသမွ်ေတြကို ဟုိကပစၥည္းဒီေရႊႊ ဒီကပစၥည္းဟုိေရြလုပ္ပါတယ္။
လူပ်ဳၾကီးအိမ္ကုိ အပ်ုိၾကီးအိမ္က ထမိန္အစုတ္ကုိ သြားထားခ်င္ထားပါတယ္။
မေခၚမေျပာေနၾကတဲ႔လူခ်င္းေတာင္ မနက္ခင္းေရာက္လုိ႔ ပစၥည္းေပ်ာက္ရွာရင္း ျပန္စကားေျပာတာေတာင္ရွိပါတယ္။
သူတုိ႔ကာလာသားေတြက သူခုိးကာလလုပ္ဘုိ႔ လူေတြအိပ္ေအာင္ေစာင္႔ရင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာကေန မတတ္တတ္ခ်က္ရင္း ဆီလည္ေရလည္ျဖစ္လုိ႔စားေကာင္းတဲ႔ “ၾကက္သားကာလသားခ်က္”ကလဲ နာမယ္ၾကီးဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္လာပါတယ္။

ဘယ္သူကစလုိက္တဲ႔ဇာတ္လမ္းမွန္းေတာ႔မသိပါဘူး။
ေပ်ာ္ပြဲစားေၾကးေတာင္းတယ္ဆုိတာၾကီးေပၚလာပါတယ္။
ခ်က္စားစရာဆန္ ငရုတ္ၾကက္သြန္ေတြအိမ္ေတြကထည္႔ေပးၾကပါတယ္ ပုိက္ဆံထည္႔သူလဲရွိသေပါ႔။
အစကေတာ႔ကေလးေတြက အေပ်ာ္သေဘာ အရုပ္လုပ္ျပီး ကျပီးေတာင္းပါတယ္။
ေနာက္လူၾကီးေတြကလုိက္လုပ္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ အရပ္ထဲမွာ ေစ်းထဲမွာ တန္ေဆာင္မုန္းကာလေရာက္ျပီဆုိရင္ အေပ်ာ္သေဘာမဟုတ္ဘဲစီးပြားျဖစ္ေတာင္းတဲ႔အေနအထားကိုေရာက္လာပါတယ္။
ဆန္ေတြ ဘာေတြမေပးနဲ႔ မလုိခ်င္ဘူး ပုိက္ဆံဘဲထည္႔ ပိုက္ဆံေတာင္နည္းနည္းမဟုတ္ဘူးမ်ားမ်ားဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္လာပါတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မေရာက္ခင္မွာ အလွဴခံေတြေသာင္းက်န္းလြန္းေတာ႔ ဆုိင္တံခါးပိတ္ အိမ္တံခါးပိတ္ေနရတဲ႔ဘ၀ကိုေရာက္လာပါတယ္။

လမ္းသြားျပီဆုိရင္လဲ လမ္းမွာ ၾကိဳးေတြတား တုတ္ေတြတားလုိ႔ေပ်ာ္ပြဲစားေၾကးေတာင္းတယ္ဆုိတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။
ကေလးေတြကလဲ ရွိသမွ်အိမ္ေပါက္ေစ႔လည္လုိ႔ “ပုိက္ဆံၾကဲပါဗ်ဳိ႔”ဆုိျပီးသံျပဳိင္ေအာ္ၾကပါတယ္။
ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ အေပ်ာ္သေဘာက ေနစလုိက္တာက ေၾကးစားဆန္ဆန္ေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
ဒါၾကီးကေတာ႔ဘယ္သူမွ ေျပာင္းလုိ႔မရနုိင္ေတာ႔တဲ႔ စရုိက္ဆုိးၾကီးျဖစ္သြားျပီလုိ႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားရပါတယ္။
အန္းတိတ္လုိ႔ေျပာေျပာ ေခတ္ေဆြးၾကီးလုိ႔ေျပာေျပာ အရင္မန္းေလးက ကထိန္ေတြဘုရားပြဲေတြနဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ညေတြကိုေတာ႔ က်ေနာ္တကယ္ကုိလြမ္းမိပါတယ္။
ပုိလြမ္းတာကေတာ႔ ………………………………………………………………………………………………………….

ီကိုေပါက္