အဖိုးရဲ ့ အဆံုးအမ

တခါတေလ စဥ္းစားမိသည္ ငါဘာလို ပ်င္းဘာလိမ့္ ဆိုတာ က်မ ထက္ အငယ္ေမာင္ႏွမေတြကို ေတာ့ မပ်င္းဖို ့ၾကိဳးစားၾကဖို ့ အျမဲဆံုးမျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကို တိုင္က် ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားျဖစ္ပါတယ္ ။

အသက္ ၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ပ်င္းလာေတာ့တာဘဲ။ လက္ေတြ ့မွာ ကိုယ္သိတဲ ့အတိုင္းက်င့္ၾကံႏိုင္ဖို ့ဆို ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ က်မလို ပ်င္းတဲ ့လူေတြ အတြက္ ပိုခက္တာေပါ့ ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုး ခဏခဏ ေျပာဖူးတာ သတိရမိတယ္ ။

အသိပညာ ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတတ္ပညာ တခုခုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သင္ယူတဲ့ ေနရာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဖို ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ဆို ရင္ လံုး၀ မသိတဲ့ သူထက္ ပိုဆိုးသတဲ့ အဖိုးေျပာေျပာေနက် half - clever ေတြ ဘယ္ေနရာမွ သံုးလိုမရဘူး ဆိုတာ၊ မသိတဲ့သူဆို အစကျပန္သင္ေပးလို ့ရႏိုင္သည္တဲ့ သိသလို မသိ သလို လူေတြက် ေတာ့ သင္ယူရတာအခက္ဆံုးတဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားမလည္ခဲ့ဘူး အခုအသက္ ၃၀ ေက်ာ္ မွ သိလာတယ္ ကို္ယ္ကိုတိုင္ ျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ။

ျပင္မယ္ဆို အခ်ိန္ရေသးမွန္းေတာ့သိသား အသက္ ၄၀ မေက်ာ္ခင္ အထိေပါ့ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဖိုးေျပာေျပာေနက် အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ရင္ လူေတြအားလံုး ေခါက္ရိုးက်ိဳးသြားျပီတဲ့ လက္ႏွီးစုတ္ လိုဘဲ ဘယ္ေလာက္ ေလ်ာ္ေလ်ာ္ မစင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ :)

အဖိုး ႏွင့္ အဖြား အေၾကာင္းကို ေန ့စဥ္နီးပါးေတြးမိသည္။အဖိုး ႏွင့္ အဖြား သည္ က်မ ထက္ အစစအရာရာ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္ ၀တဳ ၳ မ်ား ပစၥည္း မ်ား ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အဖိုး သည္ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ပရိေဘာဂမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေရြ ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုသာ သံုးေလ့ရွိသည္။ ထိုထက္မက ျဖစ္ႏိုင္ သမွ် ေဒသအတြင္းထြက္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုသာသံုးေလ့ရွိသည္။

က်မ တို ့ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသြားလွ်င္ စကၠဴ ထီးေဆာင္းရသည္။ (မိုင္းကိုင္စကၠဴ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည္ ျပဳလုပ္နည္းကို ေသခ်ာ မသိပါ။ မသံုးခင္ ေရနံေခ်းမ်ား သုတ္ျပီး အေျခာက္ခံ ထားရသည္ကိုေတာ့ မွတ္မိသည္) အဖိုးသည္ တခ်ိဳ ့စာေတြေရးသည့္ ေနရာတြင္လည္း သံုးသည္။ အဖိုးက ေရဗူး ကိုလည္း ဗူးခါးသီး ကို အေျခာက္ခံျပီး သံုးေလ့ရွိပါသည္။

ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပစၥည္းမ်ားကို ျဖစ္ႏို္င္လွ်င္ မသံုးဖို ့အျမဲ ေျပာတတ္သည္။ ေန ့စဥ္ ႏွင့္အမွ် ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပစၥည္းမ်ားကို အားကိုး ေနရတာကို အဖိုးႏွစ္သက္ပံု မရေပ။ ေနာက္ျပီး အဖိုးေျပာေလ့ရွိသည္က ေရာင္းရဲတင္းတိမ္ျခင္းသည္ မဂၤလာ တစ္ပါးဆိုတာပါ။

သို ့ေသာ္ က်မ သည္ အသစ္ အဆန္းမ်ားကိုႏွစ္သက္သည္။ က်မ တို ့ငယ္စဥ္က အစိမ္းေရာင္ အျပာေရာင္ ေရာဘာ ( ဆင္ၾကယ္ ) ဖိနပ္မ်ားကိုသာစီးရေလ့သည္။ တခါတရံ ျမက္ထူေသာ ေတာထဲသို ့သြားလွ်င္ေတာ့ ေရာဘာ ဘြတ္ ဖိနပ္ အနက္ေရာင္ကို စီးရသည္။

အဖိုးကိုယ္တိုင္ တစ္အိမ္လံုးအတြက္ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုဖိနပ္မ်ားသည္ တရံ ကို တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္တဲ့ အထိ အစီးခံသည္။ အလယ္တန္းအရြယ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ က်မသည္ ထိုဖိနပ္မ်ားကို မစီးခ်င္ေတာ့ပါ လွလွပပ ပံုဆန္းဆန္း ဖိနပ္မ်ားကို သေဘာက်လာသည္။

တေန ့ေတာ့ က်မ ထက္လပိုင္းငယ္ေသာ ညီမ၀မ္းကြဲ ႏွင့္အတူ တိုင္ပင္ၾကသည္။ စီးေနဆဲဖိနပ္သည္ ၆ လေလာက္ရွိေတာ့မည္ ျပတ္မည့္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ ့ေသးေပ။ ထို ဖိနပ္ျပတ္ပါမွ အသစ္ရမည္ ျဖစ္ေလရာ ဖိနပ္ကို ျပတ္ေအာင္လုပ္ရန္အၾကံထုတ္ၾကသည္။ ေရာဘာ ဖိနပ္မ်ားသည္ ဆြဲရံုနဲ ့ မျပတ္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နည္းေသာ က်မတို့သည္ ကပ္ေက်းျဖင့္ ျဖတ္ၾကသည္။

ကပ္ေက်းျဖင့္ ျဖတ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မျပတ္ေပ။ ထိုစဥ္ အဖြားေရာက္လာေတာ့ အဆူခံခဲ့ရသည္။ သို ့ေသာ္ ေနာင္တြင္ ထိုဖိနပ္မ်ားကို မ၀ယ္ေပးေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္မွစ ျပည္တြင္းျဖစ္ ပံုဆန္းဆန္း ဖိနပ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ( ထို္င္း၊ တရုတ္၊ ထိုင္၀မ္ ) ဖိနပ္မ်ား တရံျပီး တရံ စီးခဲ့ သည္မွာ အခုအခ်ိန္ထိျဖစ္ေလသည္။

သို ့ေသာ္ ထိုဖိနပ္မ်ားသည္ ငယ္စဥ္က စီးခဲ့ရေသာ ေရာဘာ ဖိနပ္ ကဲ ့သို ့ၾကာရွည္မခံ သလို အၾကမ္းမခံတတ္ေပ။ မေရာင့္ရဲႏိုင္ခဲ့လၽင္ ရုပ္ ၀တဳ ၳ ေတြ အလြန္တိုးတက္သည္ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ အသစ္အဆန္းမွန္သမွ်ေနာက္လိုက္ မိပါက ပင္လယ္ေရေသာက္မိသလိုအျဖစ္မ်ိဳး ..... ဆိုတာ အဖိုး ဆံုးမေလ့ရွိသည္ ကို သတိရမိသည္။

phomu

(ဘယ္လိုအေၾကာင္းပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မီးငယ္ဘက္မွာရွိခဲ.ေပးတဲ.အဖိုး။ သားသမီးေတြ ေၿမးေတြထက္ ပိုခ်စ္တဲ.အဖိုး။ ဘယ္သူေတြဘယ္လိုေၿပာေၿပာ ငါ ့ေၿမးဘက္က ငါရွိေနေပးမယ္ ငါတေယာက္လံုးရွိေနသမွ် လက္ဖ်ားနဲ ့ေတာင္မထိနဲ.ဆိုတဲ.အဖိုး... အၿမန္ဆံုးေနေကာင္းပါေစ။)