ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ သူမကြယ္လြန္မီနံနက္ပိုင္းက
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဲတံခၽြန္ေပးခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ သူမကြယ္လြန္မီ နံနက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဲတံခၽြန္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ အေမက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေနပၚမွာထိုင္ေနတယ္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူး။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ဟာ ျပတင္းေပါက္ကေန ျဖတ္၀င္လာျပီး အခန္းထဲမွာလင္းလို႔၊ ေႏြးလို႔။ ညီမေလးက ခဲတံမခၽြန္ရ ေသးဘူးကိုကို ဆိုေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔အနားလွမ္းေခၚတယ္။ ျပီးေတာ့ ညီမေလးခဲတံရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ခဲတံရယ္ကိုခၽြန္ေပးပါတယ္။

ညီမေလးခဲတံကိုအရင္ခၽြန္ေပးတယ္။ အေမက ညီမေလးရဲ႕ခဲတံကိုယူျပီး သူ၀တ္ထားတဲ့ အေပၚ၀တ္အကႌ်အိတ္ထဲက ခဲတံခၽြန္တဲ့ဓားကေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ညီမေလးရဲ႕ခဲတံကအနီေရာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခဲတံကလည္း အနီေရာင္ပါပဲ။ အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ခဲတံေတြကို အျမဲပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ခၽြန္ေပးေနက်ပါ။ အေမ့အကႌ်အိတ္ထဲမွာ ခဲတံခၽြန္တဲ့ဓားကေလးတစ္ေခ်ာင္း အျမဲရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္မနက္ ေက်ာင္းမသြားခင္ အေမ့ကို ခဲတံခၽြန္ခိုင္းေနက်ပါ။ အေမကလည္း အျမဲပဲ ခဲတံခၽြန္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အေမေစ်းက၀ယ္ျခမ္းလာ တဲ့ ဟင္းေတြ အသီးအႏံွံေတြကို ခုတ္ထစ္လွီးျဖတ္ေနရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခဲတံခၽြန္ေပးဦးအေမဆိုရင္ ဟင္းသီးဟင္း ရြက္ေတြကိုခဏခ်ထားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ခဲတံခၽြန္ေပးပါတယ္။ အေမ့အကႌ်အိတ္ထဲက ခဲတံခၽြန္တဲ့ဓားကေလးကို ထုတ္ျပီး ေတာ့ေပါ့။

အေမဟာခဲတံကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေရးလို႔ေကာင္းေအာင္ခၽြန္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ စာေတြ အမ်ားၾကီးေရးရလို႔ ခဲတံကမခၽြန္ေတာ့ဘဲတံုးသြားတဲ့အခါေတြဆိုရင္ တစ္ခါတေလဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုခၽြန္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဆရာမက သူအလုပ္မအားရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဘယ္အျမဲတမ္းခၽြန္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။

ေက်ာင္းကအျပန္မွာ မတံုးေသးတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ခဲတံကိုၾကည့္ျပီး အေမကေမးတယ္။ သားတို႔ခဲတံဘယ္သူခၽြန္ေပးတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆရာမလို႔ေျပာတာေပါ့။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ဆရာမစိတ္ဆိုးေနတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ခဲတံကေရးရင္းတံုးသြားလည္း ဒီတိုင္း အတံုးၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာေရးရတယ္။ ဆရာမ သားရဲ႕ခဲတံကိုခၽြန္ေပးပါ လို႔မေျပာရဲဘူး။

အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆင္းလာျပီး ညပိုင္းအိမ္စာေတြလုပ္ေနရင္လည္း ခဲတံကတံုးေနရင္ ယူျပီးခၽြန္ေပးတယ္။ အေမခၽြန္ေပးတဲ့ ခဲတံနဲ႔ စာေရးရင္ လက္ေရးလွေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးႏုိင္ပါတယ္။ ပုစာၦေတြအားလံုးမွန္ေအာင္တြက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကသံုးတန္း။ ညီမေလးက ႏွစ္တန္း။ ညီမေလးက စာေတာ္ပါတယ္။ သူ တစ္တန္းကတည္းက အေမနဲ႔အေဖရဲ႕ နာမည္ကို စာလံုးေပါင္းတတ္တယ္။

သူ႔အသံစာစာေလးနဲ႔ အေဖနဲ႔အေမ့နာမည္ကို ေအာ္ေအာ္ျပီး စာလံုးေပါင္းလိုက္တာ အိမ္ထဲမွာညံလို႔။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ သူမကြယ္လြန္မီနံနက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဲတံခၽြန္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလး ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထိုးဘူး။ ညီမေလးက အေမေပးလိုက္တဲ့မုန္႔ဖိုးနဲ႔ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းဆိုင္မွာမုန္႔၀ယ္စားတယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္ခု၊ ပီေကတစ္ခု။

အဲဒီေန႔ကေက်ာင္းတက္ ေတာ့ ဆရာမက အဂၤလိပ္စာမီးနင္းအသစ္ေတြသင္တယ္။ အဲဒီမီးနင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္အခုထက္ထိ အလြတ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက အေႏြးထည္အက်ႌ၀တ္ေပးလိုက္တယ္။ အေအးမိမွာစိုးလို႔တဲ့။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆရာမ က ကဗ်ာေတြရြတ္ခိုင္းေသးတယ္။ ဆရာမသင္ထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရေနတဲ့ကဗ်ာေတြ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အိမ္မွာ အေမ့ကိုလွည့္ပတ္ခုန္ေပါက္ျပီး ခဏခဏရြတ္ဆိုျပတဲ့ကဗ်ာေတြေပါ့။ ကဗ်ာထဲက ၾကက္မၾကီးတစ္ေကာင္ဟာ ဘဲဥေလးေတြကို၀ပ္ျပီး အေကာင္ေဖာက္ရတဲ့အေၾကာင္းပါ။ အေကာင္ေပါက္လာတဲ့ဘဲကေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ၾကက္မ ၾကီးအေၾကာင္းပါ။

ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာရြတ္ေနရင္း မနက္ကအေမ့ကိုအေဖက ေဆးတိုက္ေနတာ သတိရလာ တယ္။ အေမ ေနမေကာင္းတာ နည္းနည္းၾကာျပီ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ အေမ့အက်ႌကို တိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။

အေမ့အက်ႌအိတ္ထဲမွာ ခဲတံခၽြန္တဲ့ဓားကေလး။ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္တို႔ကို ခဲတံခၽြန္ေပးဖူး တဲ့ဓားကေလး။ အေမ့အက်ႌအိတ္ထဲမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ သူမကြယ္လြန္မီနံနက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုခဲတံခၽြန္ေပးခဲ့ တယ္။ အဲဒီခဲတံေလးဟာ အျမဲပူေႏြးတယ္။ အဲဒီခဲတံေလးဟာ အျမဲထက္ျမက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီခဲတံေလး အျမဲ ရွိတယ္။

ေနမ်ိဳး