စစ္... စစ္ .... စစ္ ..

ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ကိုလံုး၀မလိုလားပါဘူး။ စစ္သာတိုက္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဆိုးက်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးက တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်ေနပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စစ္ဆိုတာ တိုက္ၿပီးရင္ၿပီးသြားၾကတာပဲ။ အဲ့ဒီစစ္ပြဲ စတင္ခ်ိန္ကေနၿပီး ၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္အထိ တိုင္းျပည္ရဲ့စီးပြားေရး၊ ျပည္သူလူထုေတြရဲ့ စီးပြားေရးဟာ ရပ္စဲထားရပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တိုက္ပြဲေတြေပၚမွာတူတည္တာေပါ့။ တိုက္ပြဲ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္ရင္ ၾကာျမင့္သေလာက္ စီးပြားေရးေတြ ရပ္ဆဲထားရပါတယ္။

အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြအတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးက အခက္အခဲရိွတယ္ဆိုရင္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံသာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူလူထူ႔ရဲ့ လူမႈေရး အခက္အခဲေေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။ စစ္တိုက္ခိုက္တဲ့ အုပ္စုေတြဟာ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ကိုယ္တိုက္ခိုက္ၾကတာမွန္ေပမယ့္ ျပည္သူလူထုေတြ ကေကာဘာေတြကို ယံုၾကည္ရမွာလဲ။

တစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ကို ယံုၾကည္တယ္ေကာ ထားလိုက္ပါ။ အလုိလိုေနရင္း ေနထိုင္စားေသာက္မႈက အဆင္ေျပမလာႏိုင္ဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ရွာေဖြစားေသာက္ရမယ္။ ကိုယ္၀မ္းတစ္ထြာကို ကိုယ္ျဖည့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အခက္အခဲ အတားအစည္းေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ၾကမွာပဲ။ ဘယ္သူကမွ အစာအငတ္ခံၿပီး ေသမယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရိွဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းၾကမွာပဲ။

အဲ့ဒီလိုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ဆင္ရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ျပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြဟာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အထူးသျဖင့္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ ျဖည့္တင္းထားႏိုင္လိမ့္မယ္။ အဆင္သင့္ျပဳလုပ္ထားႏိုင္မယ္ဆိုေပမယ့္ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ သာမန္လူတန္းစားေတြအတြက္ေတာ့ ႐ုန္းကန္ရလိမ့္မယ္။

ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံ ဆိုကတည္းက သာမန္လူတန္းစားေတြဟာ စစ္ေအးကာလ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရရင္ စစ္သာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုပါက မေတြး၀ံ့စရာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ ရရာအခြင့္အေရးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကိုယ္လုပ္ၾကမွာပဲ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လူအမ်ားစုရဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ ပိုၿပီးခက္ထန္လာဖို႔မ်ားတယ္။ အခုေတာင္လူေတြဟာ စာနာစိတ္ေတြမထားႏိုင္ၾကတာ .. အဲ့ဒီအေျခအေနတာေရာက္ခဲ့ရင္ မသမာမႈေတြ၊ အမႈအခင္းေတြ၊ ခိုးမႈ၊ ဓားျပတိုက္မႈေတြဟာ မိႈလိုေပါလာမွာအေသအခ်ာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း စစ္ကိုအခြင့္အေရးယူၿပီးေတာ့ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္ကင္းတဲ့ကိစၥေတြကို က်ဴးလြန္လာမယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံရဲ့စီးပြားေရးေပၚမူတည္ၿပီး အခ်ိန္ေတြၾကျမင့္သြားႏိုင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ စစ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းအရာကို ကိုးကားၿပီးေျပာပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ပထမကမာၻစစ္၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အေၾကာင္းေတြ သင္ယူခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကဆိုရင္ တတိယကမာၻစစ္ဟာ ..သို႔ေလာ... သို႔ေလာနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရာစုတစ္ခုကိုသာကူးသြားတယ္။ တတိယကမာၻစစ္ဟာ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... လူေတြဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမတၱာတရားေတြ ႀကီးမားလာလို႔လား??? မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး.. လူ႔သဘာ၀က အဲ့ဒီေလာက္ထိႀကီးေတာ့ အေျပာင္းအလဲမျမန္။ ဒါျဖင့္ရင္ စစ္ႀကီးေတြ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ျပင္ဆင္ေနတဲ့ကာလ၊ စားနပ္ရိကၡာ လက္နက္ရိကၡာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ကာလမို႔လား??? ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ .. ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ စစ္မျဖစ္တဲ့ကာလလို႔ ေခၚလိုက္ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ၾကားကာလကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလလို႔ေျပာလို႔ရမွာေပါ့။

တကယ္တမ္း ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ရင္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြဟာ Total War မဟုတ္ဘဲ .. Limit War ေတြဆိုတာ သိပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္အႏိုင္ရဖို႔အတြက္ ႏွဴးကလီးယားလက္နက္ေတြ တည္ေဆာက္။ တိုက္ပစ္ဒံုးက်ည္ေတြကို တီထြင္ .. တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံအသင့္ခ်ိန္ထားၿပီး .... လိုအပ္ရင္ ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္႐ံုနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ခၽြတ္ေခ်ာ္လႊဲမွားသြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တတိယ ကမာၻစစ္ဟာ ျဖစ္ပြားသြားႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။ အဲ့ဒါဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြဟာ စစ္တိုက္ရင္ ကိုယ္ေရာ သူေရာေသမယ္ဆိုတဲ့ (MAD) Mutul Assured Destruction ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကလို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ အဓိကအခ်က္ပါ။ ကမာၻစစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေျပာလိုက္တာပါ။ အဲ့ဒီေလာက္ထိ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မေတာ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲရိွတာေလးေတြကို သြန္ေမွာက္ျပလိုက္တာပါ။

တတိယကမာၻစစ္ျဖစ္မလာဘူးဆိုေပမယ့္ .. ျပည္တြင္း Cold War ေတြဟာ တည္ရိွေနဆဲပါပဲ။ ရာစုႏွစ္ေတြေျပာင္းလဲလာေပမယ့္ လူေတြရဲ့ သေဘာသဘာ၀ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ဘူးလို ကၽြန္တာ္ထင္တယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ကာလေတြ လူ႔သမိုင္းေတြရွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် လူေတြမွာ သင္ခန္းစာေတြ၊ အသိဥာဏ္ဗဟုတ္သုတေတြ ၾကြယ္၀လာၾကတယ္၊ ျပႆနာအေျဖရွာသည့္ နမ္းစနစ္ေတြလည္း ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည့္တယ္။

အဲ့ဒီ တိုးတက္လာတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ သူေရာကိုယ္ပါေသမယ့္ စစ္ပြဲမ်ိဳး .. ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ လူမႈေရး စီးပြားေရးကို ထိခိုက္မယ့္ စစ္ပြဲမ်ိဳးကို မတိုက္ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းမႈနည္းစနစ္ေတြ၊ အစီအမံေတြလည္း ပါလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ .....................
Reference : Phay Myint : Investment in your Brain.

မိုးတိမ္

(ေလ႐ူးသုန္သုန္) ရက္ဘတၱလာ
ရက္ဘတၱလာဟာ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္သား တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ာလက္စတန္မွာေနထိုင္တဲ့ ဘာသာေရးကိုုင္းရွိဳင္းတဲ့ လူကံုထံ လူၾကီးလူေကာင္း မ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္လာသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ဆိုးသြမး္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

ေတာင္ပိုင္းသားေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ ဟားတိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕စရိုက္ေတြကိုလည္း အမွန္အတိုင္း သိျမင္ေျပာဆိုတဲ့အတြက္ ရြာျပင္ထုတ္ျခင္း ခံရပါတယ္။ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ ကိုယ္တိုင္က စြန္႔ပယ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာသူဟာ ထက္ျမက္တဲ့စီးပြားေရးသမား တစ္ဦးျဖစ္လာပါတယ္။ သူူ႔ရဲ႕ လူေတြအေပၚအျမင္၊ စီးပြားေရး နိုင္ငံေရးအျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႔ သူ႔ရဲ႕ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကို ယခုလုိေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သူက ‘ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ပိုင္းမွာ အေျမာက္စက္ရံု သံရည္က်ိဳစက္ရံု ၀ါစက္ရံု စတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ တစ္ခုမွမရွိဘူး၊ စစ္သေဘၤာေတြလည္း မရွိဘူး၊

ယန္းကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိပ္ကမ္းေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္နဲ႕သိမ္းလိုက္နိုင္တယ္ အဲဒါဆို ၀ါေတြကိုဘယ္လိုေရာင္းမလဲ’ လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ပိုင္းသားေတြကေတာ့ စက္မႈထြန္းကားျခင္းအက်ိဳးကို မသိၾကပဲ မိမိတို႕သာ လူယဥ္ေက်း ပညာတတ္မ်ားျဖစ္လို႕ ေျမာက္ပိုင္းအရုိငး္အစိုင္းမ်ားကို ထည့္တြက္စရာမလိုဘူးလို႔ ယူဆေနၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ရက္ဘတၱလာက ‘ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာင္ပိုင္းသားေတြရဲ႕ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လံုေလာက္တဲ့ခရီးသြား ဗဟုသုတမရွိတာပဲ ေနာက္ျပီး ခရီးတစ္ခုကေန အက်ိုဳးအျမတ္ဘာရမလဲဆိုတာ မၾကည့္တတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဥေရာပ နယူးေယာက္ နဲ႕ ဖီလာဒဲဖီးယား တို႔ကို သြားလည္ၾကပါတယ္၊

အမ်ိဳးသမီး ေတြဆိုလည္း ဆာရာတိုဂါ တို႔ကိုေရာက္ဖူးၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုတယ္ေတြ ျပတိုက္ၾကီးေတြ ကပဲြေတြ ေလာင္းကစားရံုေတြ ကိုျမင္ခဲ့ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာေတာ့ ေတာင္ပိုင္းေလာက္ မေကာင္းပါဘူးဆိုတာမ်ိဳးပဲ ခံယူလာၾကတယ္၊

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနခဲ့ဖူးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔မျမင္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္၊ အစားေလးတစ္လုပ္နဲ႕ ပိုက္ဆံေလးအနည္းငယ္အတြက္ ယန္းကီးေတြဘက္က တိုက္ေပးမယ့္ လူေတြ၊ စက္ရံုေတြ စစ္လက္နက္ေတြနဲ႕သေဘၤာက်င္းေတြ သံနဲ႕ေက်ာက္မီးေသြးမိုင္းေတြ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းမွာရွိတာက ၀ါ၊ ကၽြန္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးစိတ္ပဲရွိတယ္ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္လအတြင္း အနိုင္ယူသြားနိုင္တယ္’ လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ စစ္ကို အမွန္အတိုင္း သံုးသပ္နုိင္ျပီးေတာ့ ေသနတ္တစ္ခ်က္ စေဖာက္ကတည္းက အရွံဳးစေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းကို သိရွိခဲ့ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက စစ္ကို ဂုဏ္ယူေလာက္ဖြယ္ စြန္႔စားမႈလို႔ ျမင္ေပမယ့္ ရက္ဘတၱလာကေတာ့ အမိုက္အမဲလုိ႔သာျမင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ နပိုလီယံရဲ႕ အင္အားၾကီးမားတဲ့ဘက္မွာပဲ ဘုရားသခင္ရွိတယ္ဆိုတာကို ကိုးကားေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ‘စစ္ဆိုတာ တိုက္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ျမင့္ျမတ္တာပဲ၊ စစ္ကို ျမင့္ျမတ္တယ္လို႕ထင္ေအာင္ေျပာတဲ့လူေတြမရွိရင္ ဘယ္သူမွ၀င္တိုက္မွာမဟုတ္ဘူး၊

ဘယ္ေလာက္ပဲျမင့္ျမတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတဲ့စစ္ပြဲျဖစ္ျဖစ္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုပဲရွိတယ္ အဲဒါဟာ ပိုက္ဆံပဲ၊ စစ္ပြဲတုိင္းဟာ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ျဖစ္္ေနၾကတာ၊ လူအနည္းငယ္ကပဲဒါကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ခရစ္ေတာ္သခ်ၤိဳင္းကို ျပန္လည္ကယ္တင္ဖို႔၊ လူသားအခြင့္အေရးအတြက္ စသည္ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ပိုက္ဆံအတြက္တိုက္ေနၾကတာ’ လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕အျမင္ေတြဟာလည္း အကုန္မွားယြင္းတယ္လို႔ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြအတြက္ အင္မတန္မွန္ကန္ပါတယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စစ္ကို သေရာ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ား အေရးနိမ့္ျပီး ယန္းကီးမ်ားအတၱလန္တာကို ၀င္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စကားလက္တို႔ကို လမ္းခုလတ္မ်ားထားခဲ့ျပီး စစ္တပ္ထဲလိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေတာင္ပိုင္းသားေတြထားရွိတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို သစၥာေဖာက္မိတဲ႕ အတြက္ရွက္တာ ျဖစ္္ေကာာင္းျဖစ္မယ္ လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ပိုင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့သူဟာ အေရးၾကံဳခ်ိန္မွာေတာ့ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ မယံုၾကည္ခဲ့တဲ့စစ္ကို ကူညီတိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ပါတယ္။

(ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ ေလရူးသုန္သုန္စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)

`စိမ္းျမျမျမက္ခင္းျပင္မ်ားေပၚတြင္ . . . . ´

စစ္ျဖစ္ရင္ အရင္ဆံုးေသေၾကပ်က္ဆီးတာအမွန္တရားပဲ။ ပ်ားရည္စမ္းေတြ
ဒီလိုတင္စားဖို႔ ေဒသတြင္းပဋိပကၡထဲလိုေရာက္ခဲ့သလား။
`စစ္ဆိုတာ ေပၚလစီလက္နက္္ပဲ´ ဆိုတဲ့ အာဏာခ်ိန္ခြင္လွ်ာသီအိုရီ
နဲ႔အျပိဳင္ေသြးထဲက တဟုန္ထိုးေသြးနီဥေတြဖိုဓါတ္ မ ဓါတ္။

အဲဒီမွာ
တူညီေသာ႐ုန္းကန္မႈမ်ား ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား ၊ တစ္ဆင့္ဆင့္မွ ႐ုတ္ခ်ည္းျဖစ္စဥ္မ်ား။
အဂၤါျဂိဳလ္ရဲ႕ ရာသီဥတုကို ျပဳျပင္ဖို႔လည္းပါတယ္ ဒီအပစ္အခတ္ထဲေရာက္ခဲ့တာ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒို႔ကမာၻၾကီးဟာလည္း ေအာက္ဆီဂ်င္မရွိတဲ့ ျဂိဳလ္ေသၾကီးေပါ့။

သက္ရွိေလာကျဖစ္လာဖို႔ ဖိုတိိုဆင္သက္တစ္က္ ဘက္တီးရီးယားပဲလိုအပ္တယ္၊
ရွားရွားပါးပါး အခ်စ္နဲ႔ ပမာ (ဏ)။
စိတ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ အပူခ်ိန္အႏႈတ္၈၁ ံဖါရင္ဟိုက္ကို ပူေႏြးေစဖို႔။
အနက္ျပန္ေကာက္ၾကတယ္။
အနက္ခ်ဲ႕ထြင္ၾကတယ္။ နက္နက္တူးၾကည့္တယ္။
ၾကယ္ေသရဲ႕ အလင္းပမာဏ လက္က်န္ကို စူးစမ္းၾကတယ္။

ကိုယ့္ဟာအျဖစ္အသြင္ကူးေျပာင္းယူလိုက္တာ ကိုယ္ပါမသိလိုက္
မသိဖါသာအသြင္ကူးေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။
ကိုယ္ဟာ
စစ္မက္လိုလားသူလား ေမးတဲ့သူေပၚမူတည္တယ္။
ကိုယ္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမားလား ယံုၾကည္စိတ္ခ်လိုက္ပါ
ကိုယ့္အခ်စ္မွာ အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး။
အခ်ိဳးအစားတစ္မ်ိဳးဆန္းမေနတဲ့ အလွတရားဘယ္မွာ . . . ။

မွန္ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ သံုးလို႔ရေသးတဲ့ ဒံုးက်ည္ပဲ ၊
`ငါမရက္စက္ပါဘူး ၊ ငါဟာစစ္မွန္မႈပါပဲ´။
ေဖါက္ခြဲလို႔ရေသးတဲ့အေသခံ။
သံမဏိေမး႐ိုးေနာက္ကြယ္မွာ
၀ွက္ထားတဲ့ ခံစားမႈစစ္စစ္ေတြ လွ်ပ္စစ္စက္ကြင္းေတြ။
ဘယ္ဟာမွ ရာႏႈန္းျပည့္ အစစ္မွန္မရွိေတာ့ဘူး (လား) ။
မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ၾကိဳးဆြဲဆရာလက္ထဲ ကံၾကမၼာ႐ုပ္ေသးႏွစ္ပါးသြား။

မ်က္ႏွာေပၚက နက္လာတဲ့ အေရးအေၾကာင္းေတြ ၊ အဂၤါျဂိဳလ္မွာ
တစ္ခ်ိန္က ေရစီးတူးေျမာင္းေတြရွိပံုေပၚခဲ့ဟုခန္႔မွန္းရ။
အားစမ္းပြဲ စ ခဲ့တာ မေန႔တစ္ေန႔က မကေတာ့ဘူး။
“မင္းဟာ ကူးစက္ေရာဂါ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ရယ္ေမာတတ္တဲ့မိန္းမပဲ´´။
“ရွင္ဟာ ေဆးလိပ္သိုးနံ႔လို သစၥာရွိတဲ့ ေယာက္်ားပဲ´´။
ကိုယ့္မွာ မလံုမၿခံဳနဲ႔ ေလေျပရဲ႕ ႏႈတ္ပိတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္။

႐ုတ္တရက္ အမည္တပ္မရတဲ့ ခံစားမႈဟာ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဒိုင္းကနဲ။
ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ အႏႈတ္ ေအာက္ဆီဂ်င္= ကာဗြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒို႔ကမာၻၾကီးဟာ စိမ္းလန္းေ၀ဆာျခင္းပဲေပါ့။
အကို . . . ဟိုမွာ စစ္ၾကီးဒီဘက္လာေနတယ္ ၊ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ရမလား ။

ေဇယ်ာလင္း
5 – Sept – 11