အတၱသူ႔ကိုရွာသည္၊ မေတြ႔။
....................................
သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ လူတိုင္း လုပ္ေနၾက၏။
သူေကာင္းဖို႔အတြက္၊ ၿမဲဖို႔အတြက္ နဖူးမွေခၽြး
ေျခမက်ေအာင္ ႀကိဳးစားသူက ႀကိဳးစား၊
မတရားနည္းျဖင့္ လူတို႔၏ ေခၽြးနည္း စာထဲမွ
ေခါင္းပံုျဖတ္ၾကသူက ျဖတ္ၾက၏။
သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုခ်င္း မုန္းတီးရသည္။
မိတ္ေဆြခ်င္းလည္း သတ္္ျဖတ္ၾကရသည္။
ေသြးစက္တို႔လည္း ေျမဝယ္က်ခဲ့ရသည္။
မ်က္ရည္တို႔လည္း ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ရသည္။ အလြန္ တန္ခိုးႀကီးသူပါ။
...................................
သူ၏ လိုအင္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းရန္ လူတို႔ လႈပ္ရွားေနၾကေနသည္။ ေမာပန္း ေနရ၏။ သူ႔ေၾကာင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသမီး ေတာက္ေလာင္ၾက ရသည္။ ပူပန္ၾကရသည္။ ငိုေႂကြးၾကရသည္။ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ၾကရသည္။ သူသည္ ေရႊ၊ ေငြ၊ ဥစၥာ၊ စည္းစိမ္ ႀကီးျမတ္ျခင္းတို႔ကို အလြန္ မက္ေမာသည္။ အရာရာကို လိုခ်င္သည္။ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ အလိုျပည့္သည္ မရွိ။ သူ႔ဆႏၵမ်ားကား အတိုင္းမသတ္။ သူ႔ေဒါသသည္ အဆံုးမရွိ။ သူ႔မိုက္မဲျခင္းကား ေျပာမကုန္ႏိုင္။ သူ႔ အက်ိဳးအတြက္ဆိုလွ်င္ သူ ဘာမဆို လုပ္မည္။
....................................
သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူတပ္မက္၊ ခ်စ္ခင္၍ အားမရေသး၊ တစ္ပါးေသာသူကို ခ်စ္ခင္တတ္၏၊ တပ္မက္ေမာတတ္၏။ ဤသို႔ တစ္ပါးသူကို တပ္မက္္ျခင္းသည္ စင္စစ္ အားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို တပ္မက္ခ်စ္ခင္္ျခင္း၏ လြန္ကဲမႈသာ။ စင္စစ္ကား သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူကိုသာအခ်စ္ဆံုး။ ၾကည့္ေလ၊ ခံစားရလည္းသူ၊ စံစားရလည္းသူ၊ နာရ လည္း သူ၊ ေသရလည္း သူပဲ မဟုတ္ေလာ။ တျခား ‘သူ’ ကဝင္ၿပီး ခံစား၊ စံစားေပးျခင္း မရွိ။
သူ႔အတြက္ကား လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ သူဆိုသည္မွာ ဘယ္အရာျဖစ္သည္ကို မသိၾက။ ဘာကို `သူ’ ဟုေခၚမည္နည္း။ စင္စစ္ေတာ့ “သူ” ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆိုေသာ အရာက ေစပါးခ်က္အရ လွႈပ္ရွားေနရေသာ ႐ုပ္ေကာင္ေလာ၊ မည္သည့္အရာသည္ သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳသနည္း။ ရုပ္ေလာ၊ စိတ္ေလာ၊ လက္တို႔သည္ ပင္ သူေလာ၊ ေျခေထာက္သည္ပင္ သူ ျဖစ္သေလာ။ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ အဂၤါ သူပါနည္း။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သူသည္ စင္စစ္အားျဖင့္ မရွိ။ မရွိသည့္ အရာအတြက္ပင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည္တကား။ ပညာရွင္တို႔က သူ႔အေၾကာင္း ကို ႐ႈေထာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ေလ့လာၾကသည္။ သူ႔သေဘာကို ဆန္းစစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ပင္ `သူ’ ႏွင့္ မကင္းႏိုင္ရကား ယင္း ေလ့လာခ်က္မ်ားကို သစၥာတရားမ်ား ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ေတာ့ ရွိသည္။ သူသည္ မၿမဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရ၏။ သူသည္ အစိုးမရေပ။
မၿမဲေသာ`သူ’၊ ဒုကၡ၏ အရင္းခံျဖစ္ေသာ`သူ’၊ အစိုးမရေသာ`သူ’၊ မည္သည့္ အရာပါဟု လက္ညိႇဳးၫႊန္၍ မရေသာ သူ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ လုပ္ေနရ သူေတြ ခ်ည္းသာ။ သူက ဘယ္အရာနည္း။
သူ႔ကိုရွာသည္၊ မေတြ႔။ ။
...............................................
ျမင့္ဇံ
....................................
သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူတပ္မက္၊ ခ်စ္ခင္၍ အားမရေသး၊ တစ္ပါးေသာသူကို ခ်စ္ခင္တတ္၏၊ တပ္မက္ေမာတတ္၏။ ဤသို႔ တစ္ပါးသူကို တပ္မက္္ျခင္းသည္ စင္စစ္ အားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို တပ္မက္ခ်စ္ခင္္ျခင္း၏ လြန္ကဲမႈသာ။ စင္စစ္ကား သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူကိုသာအခ်စ္ဆံုး။ ၾကည့္ေလ၊ ခံစားရလည္းသူ၊ စံစားရလည္းသူ၊ နာရ လည္း သူ၊ ေသရလည္း သူပဲ မဟုတ္ေလာ။ တျခား ‘သူ’ ကဝင္ၿပီး ခံစား၊ စံစားေပးျခင္း မရွိ။
သူ႔အတြက္ကား လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ သူဆိုသည္မွာ ဘယ္အရာျဖစ္သည္ကို မသိၾက။ ဘာကို `သူ’ ဟုေခၚမည္နည္း။ စင္စစ္ေတာ့ “သူ” ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆိုေသာ အရာက ေစပါးခ်က္အရ လွႈပ္ရွားေနရေသာ ႐ုပ္ေကာင္ေလာ၊ မည္သည့္အရာသည္ သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳသနည္း။ ရုပ္ေလာ၊ စိတ္ေလာ၊ လက္တို႔သည္ ပင္ သူေလာ၊ ေျခေထာက္သည္ပင္ သူ ျဖစ္သေလာ။ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ အဂၤါ သူပါနည္း။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သူသည္ စင္စစ္အားျဖင့္ မရွိ။ မရွိသည့္ အရာအတြက္ပင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည္တကား။ ပညာရွင္တို႔က သူ႔အေၾကာင္း ကို ႐ႈေထာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ေလ့လာၾကသည္။ သူ႔သေဘာကို ဆန္းစစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ပင္ `သူ’ ႏွင့္ မကင္းႏိုင္ရကား ယင္း ေလ့လာခ်က္မ်ားကို သစၥာတရားမ်ား ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ေတာ့ ရွိသည္။ သူသည္ မၿမဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရ၏။ သူသည္ အစိုးမရေပ။
မၿမဲေသာ`သူ’၊ ဒုကၡ၏ အရင္းခံျဖစ္ေသာ`သူ’၊ အစိုးမရေသာ`သူ’၊ မည္သည့္ အရာပါဟု လက္ညိႇဳးၫႊန္၍ မရေသာ သူ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ လုပ္ေနရ သူေတြ ခ်ည္းသာ။ သူက ဘယ္အရာနည္း။
သူ႔ကိုရွာသည္၊ မေတြ႔။ ။
...............................................
ျမင့္ဇံ
(ေဆာ့ခရိတၱရဲ႕ တရားခြင္တစ္ေက်ာ့ႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ျမင့္ဇံ၊ အားမန္သစ္စာေပ၂၀၀၅၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
No comments:
Post a Comment