အိမ္ကေလး (၃)

မနက္ခင္း က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တိုင္း သည္အိမ္ကေလးနားက ျဖတ္ရသည္။ အိမ္ကေလးဆိုေသာ္လည္း ေခတ္ ဟန္ တိုက္တလံုး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ တာ႐ိုးကျမင့္ၿပီး ထိုတိုက္အိမ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းအနိမ့္ ထဲမွာ ရွိေနျခင္းျဖစ္၏။ သုတ္ထားသည့္ ေဆးေရာင္က “မနက္ခင္း၏ က်က္သေရ” ဟု ေခၚသည့္ မီးခိုးေဖ်ာ့ေရာင္ျဖစ္သည္။ တံခါးေတြ၊ ျပတင္းေတြအားလံုး ပိတ္ထားေသာ္လည္း တိုက္အိမ္၏ သစ္လြင္မႈက က်န္ေနေသးသည္။ အိမ္ပတ္လည္မွာ ကၽြန္းပင္ေတြ စိုက္ထားသျဖင့္ ရပ္ကြက္က ကၽြန္းေတာအိမ္ဟု ေခၚၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ စိန္ပန္းပင္ႀကီး တပင္ရွိသျဖင့္ တိုက္အိမ္၏ ေလသာေဆာင္ကို စိန္ပန္းကိုင္းေတြ တိုးဝင္ေနသည္။

“သည္တိုက္အိမ္ကေလးမွာ အရင္က သစ္ေတာအရာရွိႀကီးတေယာက္ေနခဲ့တာ၊ မနက္ခင္းဆိုရင္ ေခြးတေကာင္နဲ႔ လမ္း ေလွ်ာက္ေနက်၊ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ႀကီး ဝင့္ဝင့္ေလွ်ာက္တာရယ္၊ ခါးမွာ စစ္သံုးခါးပတ္ျပားႀကီး ပတ္ထားတတ္ တာရယ္ ေၾကာင့္ လူေတြက ဘုမသိဘမသိ ေတာအုပ္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္၊ သူ႔မိ္န္းမက သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ ေတာအုပ္ႀကီးနဲ႔ မလိုက္ ဘူး”

တရက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဇနီးသည္က ေျပာျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္အျဖစ္အပ်က္က ၾကာၿပီဟု ဆိုသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သိပ္ၿပီး မေရရာသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ တရက္မွာေတာ့ ေတာအုပ္ႀကီး၏ဇ နီး မိန္းမေခ်ာ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ သည့္ေနာက္မွာ ေတာအုပ္ႀကီးက တပည့္ျဖစ္သူ ေခ်ာင္းေခါင္း လင္မယားကို ထားရစ္ကာ အေဝးသို႔ ထြက္ခြာသြားတာလည္း ပါသည္။ မၾကာမီ ေခ်ာင္းေခါင္းလင္မယားလည္း တိုက္ကို ေသာ့ခတ္ၿပီးကတည္းက ျပန္ေရာက္မလာေတာ့တာလည္း ပါသည္။

“ဒါက အစိုးရပိုင္ အိမ္ပဲ၊ တျခားအရာရွိေတြ မထားေတာ့ဘူးလား”

“မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေနၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္၊ ခက္တာကသည္ေနရာက ခုမွသာ စည္ကားလာတာေလ၊ ဟိုတုန္းက သည္ဘက္ကို ေတာ္႐ုံတန္႐ံုကိစၥနဲ႔ လာၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ သည္တာ႐ိုးႀကီးက ဟိုတုန္းက ျမစ္နဲ႔ ပိုနီးတာဆိုေတာ့ သည္ ဘက္မွာ လမ္းရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး”

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ သည္ဇာတ္လမ္းသည္ ထူးျခားမေနေသာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း သည္တိုက္အိမ္ကို ျမင္ရ၊ ျမင္ ရတိုင္း ဇာတ္လမ္း အၾကမ္းထည္ကို သတိရ၊ သတိရတိုင္း သိခ်င္စိတ္ကေလး “လူ” လာတတ္တာေတာ့ ရွိသည္။ တည ေတာ့ တာရိုးေစာင္း ေမးတင္ထားသည့္ မီးကင္းတဲမွာ က်ေနာ္ သြားထိုင္သည္။ ထိုညက အိုက္စပ္ ပူေလာင္လြန္းလွ သည့္ ည ျဖစ္ပါသည္။ ေလသည္ပင္ ကမာၻေလာကႏွင့္ ေဝးရာအရပ္သို႔ ခရီးလြန္ေနပံုမ်ဳိး။ လေရာင္ကေတာ့ ရွိ၏။ ကင္း သမားႀကီး ဦးႀကီးေဖ က မယ္ဒလင္ကေလး ေဘးခ်ကာ က်ေနာ့္ကို ေရေႏြးငွဲ႔ေပးသည္။ သည္ကင္းသမားႀကီးက အ အိပ္အေန နည္းသည္။ ဝါသနာပါ ဟန္တူသည့္ မယ္ဒလင္ကေလးကို ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ ဂ်င္ဂ်င္ တီးေနတတ္သူ ျဖစ္၏။

“ဦးႀကီးေဖက ဝန္ထမ္းေဟာင္းလား”

“သစ္ေတာထြက္ေပါ့ဗ်ာ၊ သစ္ေတာထြက္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္း၊ ပ်ဥ္းမတိုးထဲက မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီဒူး လက္ပံေလာက္ပါ”

သူ႔စကားကို က်ေနာ္ သေဘာက်သြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ သစ္ေတာထြက္ ကင္းသမားႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္ စကားေတြ ေျပာ ျဖစ္ၾကသည္။ ေတာေခါင္းႀကီး၏ တိုက္အိမ္အေၾကာင္းလည္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာ ပါလာခဲ့၏။

“အဲသည့္တိုက္က အင္မတန္ သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတာကိုးဗ်၊ ေတာေခါင္းႀကီး မိန္းမက မကၽြတ္ဘူး ေျပာၾက တာပဲ၊ တခ်ဳိ႕က ေလသာေဆာင္ကို ထိုးဝင္ေနတဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ေတြကို ခူးေနတာ ေတြ႔ၾကသတဲ့၊ က်ဳပ္ေတာင္ တာဝန္နဲ႔ အဲ သည့္နား  အေစာင့္က်ဖူးတယ္၊ မေတြ႔ခဲ့ေပါင္ဗ်ာ”

“ဌာနက ေနာက္ထပ္ ဝန္ထမ္းေတြ မထားေတာ့ဘူးလား”

“အစိုးရပဲဗ်ာ ဘာအယံုအၾကည္ရွိလိမ့္မလဲ၊ ထားတာေပါ့၊ ခက္တာက အစိုးရကို ေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေနတဲ့လူကို ေျခာက္တာဆိုေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မေနၾကဘူး”

ဦးႀကီးေဖ ေျပာစကားအရ သည့္ေနာက္ပိုင္း ပိတ္ထားလိုက္ရတာကပဲ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီဆို၏။ က်ေနာ့ ဇနီး၏ အမွတ္သညာႏွင့္ မကြာလွပါ။ ဦးႀကီးေဖက သည္တိုက္ကေလး ေဆာက္စက “သာကဝန္” ဟု အမည္ေပးခဲ့ ေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ သာကဝန၊ ကၽြန္းေတာဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာကဝန္လို႔ မေခၚၾကဘဲ ကၽြန္းေတာ အိမ္လို႔သာ ေခၚခဲ့ၾကတာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ၿပီ။

“တိုက္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း လူမွ မေနဝံ့ရင္ ဘာလုပ္မလဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဟာသည့္ ကင္းတဲကမွ က်က္သ ေရရွိေသးတယ္”

ကင္းတဲကျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေတြးစရာေတြ ရခဲ့သည္။ ေတြးစရာ ဆိုတာထက္ သတိရစရာဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ဝန္ထမ္းဘဝက နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕သို႔ တာဝန္ျဖင့္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ တာဝန္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ရတာ မဟုတ္ ေသာ္လည္း မိခင္ဌာနအတြက္ လိုအပ္ေသာ ကုန္ၾကမ္းတမ်ဳိးကို သည္နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွတဆင့္ ပို႔ေပးရ သည့္အတြက္ ႏွစ္ေပါက္ေနဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ ေရာက္စက ကုန္ၾကမ္းေကာက္ေပးသည့္ ပြဲစားမ်ားႏွင့္အတူ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေရရွည္မွာ မေကာင္းႏိုင္သျဖင့္  အိမ္ငွားရေတာ့သည္။ က်ေနာ္က သီးျခားေနခ်င္သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ေဝးခ်င္သည္။ စာေရးစာ ဖတ္ရင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ပင္ တပည့္သာသာ ဝန္ထမ္းဆို ေတာ့က်ေနာ့္အတြက္ တပည့္ဆိုတာကို မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္။ သည္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ရျပဳတ္ရသည္။ ေန႔လယ္ခင္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရွိေနရေသာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ထမင္းျပန္စားသည္။ တေရးတေမာအိပ္၊ စာကေလးဖတ္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ထိုးေလာက္ ၿမိဳ႕ထဲျပန္၊  ညေန ေမွာင္မွ တခုခုဝယ္ကာ ျပန္လာတတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ကို ငွားေပးသည့္ အိမ္ကေလးက ၿမိဳ႕ႏွင့္ လွမ္းေသာ္လည္း အနီးက ရြာတန္းရွည္ကေလးႏွင့္ေတာ့ အဆက္အစပ္ရွိသည္။ သည္အိမ္ကိုငွားေတာ့ ပြဲစား ကိုေကာင္း ပါသည္။

“အိမ္ကေလးက ခင္ဗ်ားႀကိဳက္မွာပါ၊ သစ္သားအိမ္၊ ပ်ဥ္ကာသြပ္မိုး၊ ၾကမ္းခင္းႏွစ္ထပ္ဗ်၊ ေခြးကတက္၊ ဖိနပ္ခၽြတ္က တ ထပ္၊ ၿပီးမွအိမ္မၾကမ္းခင္းေပၚ တက္ႏိုင္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဝင္း ကိုယ့္ျခံကေလးနဲ႔ဗ်၊ ဝင္းတံခါးကလည္း ေသာ့နဲ႔၊ အိမ္ ကလည္း ေသာ့နဲ႔၊ ေရခ်ဳိးဖို႔ အုတ္ကန္ကေလး ရွိတယ္၊ ဘူးစင္ကေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္”

အိမ္လခ၊ အိမ္၏ အက်ယ္အဝန္း၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ညႇိႏႈိင္းရမည့္ အခ်က္မ်ား၊ ေရ မီးကိစၥ၊ စေပၚအေပ်ာက္ စသည့္ အခ်က္ အလက္မ်ားကို မေျပာဘဲ ေသာ့၊ အုတ္ကန္၊ ဘူးစင္ အေၾကာင္းသာ ေျပာေနသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရက မနက္ခင္း ေရထမ္းသမားက အုတ္ကန္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ မီးမရွိ။ စေပၚအေပ်ာက္ မရွိတာထား၊ အိပ္လခပင္ ေပးစရာမလိုဟု ဆိုေလသည္။

“သည္အိမ္က တရားသူႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အိမ္၊ အိမ္မွာ လူမရွိဘူး။ မိန္းမေသၿပီးကတည္းက တာဝင္က်ရာ နယ္မွာပဲ ေနေတာ့တာ။ အိမ္မပ်က္စီးေအာင္ လူေနရင္ ေတာ္ၿပီတဲ့၊ တရားသူႀကီးအမ်ဳိးေတြ ရြာထဲမွာ ရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ အ ႐ႈပ္အရွင္းမရွိႏိုင္လို႔ ထားခ်င္တယ္လိုိ႔ေျပာတယ္”

ဤသို႔အားျဖင့္ က်ေနာ္ သည္အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဝင္းထဲမွာ ျမက္ပင္က ရွည္လွၿပီ။ အိမ္ကေလးကေတာ့ ေတာ္ ေတာ့္ကို သစ္လြင္ပါေသးသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္မပါသျဖင့္ အိမ္မိုးသြပ္ေတြကို ျမင္ေနရသည္။ အိမ္မ်က္ႏွာမႈသည့္ အတိုင္း ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဘက္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္အေဆာင္ႏွင့္ တြဲထားသည္။ အိမ္ၾကမ္းခင္းေတြမွာ ဖုန္ေတြ တင္းက်မ္း။ ဘုရား စင္ ေပၚမွာ ေညာင္ေရအိုးတလံုးရွိေနကာ ပန္းေျခာက္ေတြက ႂကြပ္ရြေန၏။

အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းကလည္း တျပင္တည္း အလ်ား ရွည္ႀကီး ျဖစ္သည္။ အတြင္းခန္းလို႔ ေျပာႏိုင္သည့္ သံုးထပ္သားကန္႔ အခန္းထဲမွာေတာ့ အိပ္ရာေခါင္း အံုးေတြ ရွိေနၿပီး ေခါက္ေခါက္သိမ္းသိမ္း မဟုတ္။ ဖုန္တေသာေသာ၊ အိမ္ရာေတြ ခင္းျဖန္႔ထားပံုက ထူးဆန္းေနသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဝင္ ၾကည့္ၾကေတာ့ ဆန္အိုးထဲမွာ ဆန္ေတြရွိေသာ္လည္း ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္။ သစ္သားမီးျခစ္ကေလးက မီးဖိုေဘးမွာ။ အဆန္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေသးသည္။ ခ်ိတ္ထားသည့္ မွန္အိမ္ထဲမွာ ေရနံဆီတဝက္၊ မွန္အိမ္ေျပာင္းက မည္း ညစ္ေနသည္။ မီးေသြးေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲေန၏၊ နံရံစင္ေပၚမွာေတာ့ အိုးေတြ ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕ သံဆန္ခါကြက္မွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ နတ္စင္ေသးေသးက ဘယ္နတ္ကို ညႊန္းေလသည္ မသိ။

ကိုေကာင္း၏ တပည့္မ်ားက တအိမ္လံုး သန္႔ရွင္းေပးၾကသည္။ တေယာက္က ေရထမ္းၿပီး၊ တေယာက္က တေဝါေဝါ ေဆးခ်သည္။ “ညစ္ပတ္လိုက္တ့ဲ တရားသူႀကီးႏွယ္” လို႔လည္း ညည္းၾကေသးသည္။ က်ေနာ္က ဧည့္ခန္း သံုးထပ္သား အကန္႔ေတြေပၚက ဓာတ္ပံုႀကီးသံုးပံုကိုသာ စိတ္ဝင္စားေနမိသည္။ အမ်ဳိးသမီးသံုးေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က ၆ဝ ေက်ာ္ အမယ္အိုမ်ား။ တေယာက္ကေတာ့ ငယ္ေသး၊ ေခ်ာေသးသည္။ သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ ျပံဳးထားသည့္ အျပံဳးက ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ေကာင္းသည္။ တရားသူႀကီး၏ ကြယ္လြန္သူဇနီး ဟု ဆိုသည္။

“အဘြားႀကီးႏွစ္ေယာက္က တရားသူႀကီးရဲ႕ အေမနဲ႔ ေယာကၡမဗ်၊ ဒါက တရားသူႀကီးကေတာ္၊ သိပ္ကို ငယ္ေသးတာ၊ ေဒၚျမသန္းၾကည္ တဲ့၊ ထူးဆန္းတာက သံုးေယာက္စလံုး အဆုတ္ေရာဂါနဲ႔ ေသၾကတာ၊ သားသမီးေတာ့ မေပၚခဲ့ဘူး”

ကိုေကာင္း ေျပာျပေတာ့မွ ၾကမ္သီးထသြားသည္။ အမ်ဳိးသမီးသံုးေယာက္စလံုးက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဓာတ္ ပံုအရိုက္ခံၾကစဥ္က ကင္မရာ မွန္ဘီလူးကို ၾကည့္ၾကသျဖင့္ သည္လိုျဖစ္ေနမွန္း က်ေနာ္ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ပံု ထဲက အၾကည့္ေတြက က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္ေနၾကပံုမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေဒၚျမသန္းၾကည္က ပိုဆိုးေသးသည္။ ဓာတ္ပံုကသာ ျပံဳးေနေသာ္လည္း “ရွင္က ဘာကိစၥ သည္အိမ္ေပၚ လာခ်င္ရတာလဲ” ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ဓာတ္ပံုႀကီး ေတြက သံုးေပခြဲ ႏွစ္ေပခြဲ ဆိုက္ႀကီးေတြ။ ေမာက္တပ္ထားၿပီး ေမာက္ေအာက္ေျခမွာ အမည္၊ ေမြးဖြားသည့္ရက္ေတြ ဓာတ္ပံုတိုင္းမွာပါတာ သတိထားမိပါသည္။

ကိုေကာင္းက အတြင္းအိပ္ခန္းတျခမ္းကို ကန္႔လန္႔ကာေဟာင္းတခ်ပ္ႏွင့္ ကာလိုက္ၿပီး ဓာတ္ပံုႀကီးမ်ား အပါအဝင္ စံုစီန ဖာအားလံုး ထိုအခန္းထဲ ထိုးသိပ္ထည့္ေအးသည္။ ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ လူတရပ္စာျမင့္သည့္ ကၽြန္းဗီ႐ိုတလံုး ရွိသည္။ အကန္႔ေလးကန္႔ပါသည္။ အကန္႔တိုင္းမွာ စာအုပ္ေတြ၊ ဥပေဒက်မ္းေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဖိုင္ေတြ ရွိေနတာ မွန္ခ်ပ္မ်ားက တဆင့္ ျမင္ေနရသည္။ အကန္႔ေလးကန္႔ဆိုေတာ့ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္အတြက္ အကန္႔ရွစ္ကန္႔။ တကန္႔မွာက ေဒၚျမသန္းၾကည္ ၏ ဓာတ္ပံုတပံု အတြင္းက ကပ္ထားသည္။ မွန္ကြက္ႏွင့္ ကြက္တိ။ က်န္မွန္ကြက္မ်ားမွာေတာ့ ဘာမွမရွိသျဖင့္ စာအုပ္ ေတြကို ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေကာင္းက ႐ံုးသံုးစကၠဴရွစ္ရြက္ကို ေကာ္သုတ္ၿပီး မွန္ကြက္ေတြေပၚက ကပ္ေပးသည္။

“ဗီ႐ိုက ေသာ့ခတ္ထားေတာ့ အထဲက ဓာတ္ပံုကို ခြာလို႔မရဘူးဗ်၊ မွန္ေပၚက စကၠဴကပ္လိုက္ေတာ့ သပ္ရပ္သြားတာေပါ့၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဗီ႐ိုကို ေရႊ႕ဖို႔လည္း ခက္တယ္”

သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ဗီ႐ိုအတြက္ က်ေနာ့္မွာ က်ဥ္းက်ပ္မသြားပါ။ တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အိမ္က က်ယ္လြန္း ေနေသးသည္။ က်ေနာ့္ေသတၱာကေလး၊ အဝတ္ခ်ိတ္ သံုးေလးေခ်ာင္း၊ စာအုပ္တခ်ဳိ႕၊ ေသာက္ေရအိုးတလံုး၊ ဖ်ာတခ်ပ္၊ ေခါင္းအံုးတလံုး ေရာက္လာေတာ့ ျပည့္စံုသြားသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကေလးကိုေတာ့ ဘူးစင္ရိပ္မွာခ်လိုက္သည္။ ေရက ေရထမ္းသမားကို သံုး၊ မီးက ဖေယာင္းတိုင္ကိုသံုး၊ တံျမက္စည္းက သည္အိမ္ကအေဟာင္း၊ ဟန္က်သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္အဖို႔ ဆန္းေနသည့္အခ်က္မွာ အိမ္လခ မေပးရျခင္းႏွင့္ မည္သူကမွလည္း လာေရာက္ မစပ္စုၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တရားသူႀကီး၏ အမ်ဳိးဆိုသူေတြပင္ မလာၾက။ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ျခံေဘးအိမ္က ဘႀကီးပြားမိသားစုႏွင့္ ခင္မင္သြားသည္။ ဘႀကီးပြား အိမ္ေထာင္သည္က ဘူးစင္ေအာက္ စာဖတ္ေနတတ္သည့္ က်ေနာ့္ကို ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း ကေလး၊ လက္ဖက္ကေလး လာေပးတတ္၏။ တခါတခါေတာ့ ႏွီးဖ်ာေနသည့္ ဘႀကီးပြားထံ ေရာက္သြားတတ္၏။

“အေရးအေၾကာင္းဆို ေခၚကြ၊ မင္းေရွ႕က ငွားေနတဲ့ မိသားစုေျခာက္စုေလာက္လည္း သည္လို ေျပာရတယ္၊ သိပ္မခံၾက ဘူးကြ၊ ေျပးၾကတာပဲ”

ဘႀကီးပြားက က်ေနာ့္ကို အိမ္ေထာင္ရွိသလား ေမးသည္။ ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားေမးသည္။ ျခံေရွ႕ေတာင္ပို႔နား က ထြက္လာတတ္ေသာ ေခြးနက္တေကာင္ကို ျမင္ၿပီးၿပီးလား ေမးသည္။ ဘုရားပန္းလဲဖို႔၊ ရတနာသံုးပါး ဆည္းကပ္ဖို႔ ေျပာ တတ္သည္။ က်ေနာ္က မနက္ခင္းေစာေစာ ထမင္းတလံုးတည္ကာ ေန႔လယ္ ျပန္လာမွ ၿမိဳ႕ထဲက ဟင္းဝယ္လာတတ္ သည္။

တရက္မွာေတာ့ သတိထားမိတာတခု ရွိလာသည္။ အိမ္တံခါးေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ၾကမ္းေပၚမွာ စကၠဴတရြက္က်ေန တတ္ကာ ထိုစကၠဴမွာလည္း မျမသန္းၾကည္ ၏ ဓာတ္ပံုကပ္ထားသည့္ မွန္ခ်ပ္က စကၠဴလိုလိုခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ တရက္ မဟုတ္။ ႏွစ္ရက္ မဟုတ္။ တျခားစကၠဴေတြက မကြာ။ သည္တခ်ပ္တည္း ကြာတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ေကာ္ က ေလးျပန္သုပ္၊ ျပန္ကပ္။ ေနာက္တေန႔ တံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ။ ဓာတ္ပံုကေလးက မွန္အတြင္းထဲကေန က်ေနာ့္ကို ျပံဳးျပျမဲ။ တညေတာ့ အိိပ္မက္မက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ က်ေနာ့္ ေျခရင္းမွာ ရပ္ေနသည္။ သြားတက္ ေတြက ညအေမွာင္ထဲမွာ လက္ခနဲ။

“က်မကို စကၠဴနဲ႔ မကာနဲ႔ေလ၊ က်မ မႀကိဳက္ဘူး”

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ေခၽြးေတြျပန္ေနသည္။ သံဆန္ခါၾကားက လေရာင္ကို ျမင္ေနရသည္။ သြပ္မိုးေပၚ ႏွင္းက်သံက ၿဖိဳးၿဖိဳး ေျဖာက္ေျဖာက္။

တခါေတာ့ ေသတၱာေပၚတင္ထားသည့္ က်ေနာ့္ နာရီကေလးမနက္မိုးလင္းေတာ့ မေတြ႔။ ရွာေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ မ ေတြ႔ေတာ့ အံ့ၾသရသည္။ နာရီတလံုး ဝယ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိပ္မက္ မက္ျပန္သည္။ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ႏွင့္ က်ေနာ္ ဘူးစင္ေအာက္မွာ စကားေတြ ေျပာေနသည္။

“နာရီကေလးကို ႏွေျမာေနတယ္ မဟုတ္လား၊ က်မ စထားတာပါ ျပန္ေပးမယ္”

တကယ္လည္း ျပန္ေတြ႔ခဲ့သည္။ တညမွာလည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ႏွင့္ အိမ္မႀကီး ၾကမ္းျပင္ၾကား ဟေနသည့္ ေနရာမွာ ေခြးႏႈတ္ သီးမည္းမည္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ တံျမက္စည္းႏွင့္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ ကန္႔လန္႔ကာႀကီး ကာထားသည့္ တိုလီမုတ္စ အခန္းဆီမွ ပစၥည္းရွာသံ၊ ေျခေလွ်ာက္သံေတြ ၾကားရတာကလည္း ခဏခဏ။ တရက္ေတာ့ သည္အိမ္ကေျပာင္းရဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႀကီးမားသေလာက္ ေတာင့္တင္းလွေသာသြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ အိမ္ႀကီးကို ဆင္ႏွင့္ေအာင္းေနသလို တသိမ့္ သိမ့္ လႈပ္ခါေနတာကို က်ေနာ္ မခံႏိုင္ေတာ့၍ ျဖစ္သည္။ ကိုေကာင္းႏွင့္ ဘႀကီးပြားက က်ေနာ့္ပစၥည္းကေလးေတြ ျပန္ သိမ္းေပးၾကသည္။

“တရားသူႀကီးက နယ္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္း ေရာက္လာကတည္းက သည္အိမ္ဟာ ထူးျခား လာတာပဲ၊ သည္အိမ္က ဝယ္မယ့္သူလည္း မရွိဘူး၊ ငွားမယ့္သူလည္း မရွိဘူး၊ ေရာက္လာသမွ်လည္း မျမဲၾကဘူး၊ မိန္းမ သံုးေယာက္ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပန္ခ်ိတ္ေပးလိုက္ၾကပါကြာ၊ သူတို႔ပဲ ေနၾကပါေစေတာ့”

သည္အျဖစ္အပ်က္က ေျပာလွ်င္ ယံုေလာက္စရာ မရွိေသာ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုသျဖင့္ ေလာက၌ တေစၧသရဲတို႔သည္ ရွိကုန္၏ဟု က်ေနာ္ မဆိုဝံ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ျပင္းျပေသာ မိိန္းမသားတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေတာ့ လ်စ္ လ်ဴမ႐ွဴသာ။ ေတာအုပ္ႀကီး၏ ဇနီးသည္လည္းေကာင္း၊ တရားသူႀကီး၏ ဇနီးသည္လည္းေကာင္း ထိုအိမ္မ်ား၌ ရွိေန သည္ဆိုလွ်င္ပင္ မည္သူ႔ကိုမွ် ထိခိုက္စရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ကေလးေတြကို ထိခိုက္ေနသည္။ တပါးေသာ ပေယာဂ ေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အိမ္ကေလးေတြမွာ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရသည္။

သည္အေၾကာင္းကို ညက်လွ်င္ ကင္းသမားႀကီး ဦးႀကီးေဖကို ေျပာျပဦးမည္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ႀကီးတိုက္ႀကီး ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းေကာင္း လူမွ မေနဝံ့ရင္ က်ဳပ္ ကင္းတဲေလာက္ေတာင္ က်က္သေရ မရွိဘူးလို႔မ်ား ဆိုေနေလမလား။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ အျပစ္မရွိ။

ေနဝင္းျမင့္

(ေန၀င္းျမင့္ရဲ႔ အိမ္ကေလး ၁၆ လံုး မွ ေဖၚျပပါတယ္၊ အရင္က အိမ္ကေလး (၁) ႏွင့္ (၂) ကိုေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါတယ္၊
အခု အိမ္ကေလး (၃) ပါ၊)