ကာလမွ လြန္ေျမာက္ေသာ

အမတ အျဖစ္ ကို နားလည္ သိျမင္ျပီးသူ အတြက္ ကာလႏွင့္ ေဒသ သေဘာတို႔သည္ သီးျခား ျဖစ္္စဥ္ တစ္ခု အေနျဖင့္ တည္ရွိ မေန။

ကာလႏွင့္ ေဒသ ဟူသည္ မျပည့္ဝ မသိျမင္ ေသးေသာ သူ အတြက္သာ အစစ္အမွန္ တည္ရွိ ေနရသည္။ အၾကင္သူ အတြက္ ေဒသ ( Space ) သည္ အညႊန္းေဘာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား ျဖစ္တည္လ်က္ ရွိသည္။ ကာလ ( time ) သည္လည္း အတိတ္ ၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ဟူ၍ ကြဲျပား ျဖစ္တည္ လ်က္ ရွိသည္။ ၎သည္ ဘဝ ျဖစ္တည္မႈ အတြင္း အေနာက္သို႔၊ အတိတ္သို႔- ျပန္ေမ်ွာ္ၾကည့္သည္။ ၎ ေမြးဖြားခဲ့ရာကို၊ ၎၏ ဇာတိကို ျပန္ဆင္ျခင္ ၾကည့္သည္။ ၎ ရည္ရြယ္ခဲ့ရာ၊ ၎၏ ေျခရာ အလီလီ တို႔ကို ျပန္ျမင္ၾကည့္ သည္။ စင္စစ္ ထိုအရာ အားလံုးကို သူထားရစ္ခဲ့ရျပီး ျဖစ္ပါသည္။


အတိတ္ ဟူသည္ ထပ္ေက်ာ့ ျဖစ္တည္လာေသာ အနာဂတ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေပါင္းထည့္ က်န္ရစ္သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္း အားျဖင့္ အၾကင္သူ၏ သႏၱာန္တြင္ ပံုရိပ္ ထင္ကာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ေနျခင္း ေပါင္း မ်ားစြာ စုစည္း၍ အတိတ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ အၾကင္လူသည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အတိတ္ကို ျပန္ျမင္ ၾကည့္ပါသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ အတိတ္ကို တမ္းတ ေမ်ွာ္ေခၚ ေနမိတတ္ပါသနည္း။ စင္စစ္ အနာဂတ္ တြင္ ျဖစ္ေပၚလိုေသာ မိမိ အက်ိဳး ၊ လိုလားေသာ မိမိ အစြဲအလမ္း အတြက္ အလို႔ငွာ အတိတ္ ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ျခင္း သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသည္ကိုပင္ အတိတ္မွ “သင္ခန္းစာ” ယူျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလွလွ ကင္ပြန္း တပ္ေလ့ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ လူသည္ ယင္းသို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေမ်ွာ္ၾကည့္ရံု သက္သက္ ရွိမေနေပ။ အတိတ္ကို ၾကည့္ရင္းမွ အာရံုကို ျပန္လည္ လႊဲယူ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ - ၎၏ ဥာဏ္အျမင္၊ လိုဘဆႏၵတို႔ သည္ အနာဂတ္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္၍ ထၾကြလာ မိျပန္သည္။ စိတ္ကူး ပံုေဖာ္ သည္။ အနာဂတ္တြင္ တစ္ခုခု ျပီးစီးေအာင္ျမင္ ႏိုးနိုး၊ စီမံခ်က္ ေမ်ွာ္မွန္း ခ်မွတ္သည္။ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးဆြဲ ေတးမွတ္သည္။ စင္စစ္ ယင္း အနာဂတ္ သည္လည္း ၎ အတြက္ တည္ရွိေနေသာ အရာ မဟုတ္။ “အနာဂတ္” သည္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတြက္မွ စင္စစ္ ရွိမေနေပ။ ယင္း "အနာဂတ္"ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ “ေသမင္း” တည္း ဟူေသာ ျမင္ႏိုင္ခက္၊ သိႏိုင္ခက္သည့္ အေမွာင္ထု စင္စစ္ - ဖံုးလႊမ္းေနေသာ အရာ ကို စကားဖလွယ္၍ သံုးစြဲ ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

အတိတ္ ႏွင့္ အနာဂတ္တို႔ အေပၚ ေစ့ေဆာ္ေသာ အာရံုေၾကာင့္ လူသည္ မိမိ အျဖစ္မွ ကင္းကြာ သြားသည္။ အနာဂတ္၏ သိရခက္ နက္နဲမႈ သက္သက္က ၎ကို လိုဘအာသာ ရမၼက္မ်ားျဖင့္ ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္သည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ၎သည္ အတိတ္ကို နမူနာ အေျခခံ ထား၍ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္မွန္း ဆက္ေလ်ာက္သည္။ စင္စစ္ အနာဂတ္သည္ မည္သည့္အခါမွ မရွိသည့္ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎က စိတ္ကူး အိပ္မက္ ဖန္တီး၍ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း အျပင္ဘက္ကို ပ်ံသန္းသြားမည္ ဟု ေမ်ွာ္မွန္းထားသည္။ ယင္း မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း တည္ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ လိုက္သည္။ ယင္းမွ ရွာေဖြေရး ခရီးစဥ္ ဆက္ ေတာ့သည္။

ထိုသို႔ အားျဖင့္ သြားေနၾကတိုင္းသာ ဘဝျပည့္ဝ စံုလင္သြားမည္ ဆိုလ်ွင္ အားလံုး လိုရာခရီး မေရာက္ဘဲ ေနၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ အားလံုး သြားေနၾကဆဲ ၊ ေျပးေနၾက ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ရာစုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာအတြင္း လူေပါင္း ကုေဋ ကုဋာ သြားေန၊ ေျပးေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထို ကုေဋ ကုဋာ အမ်ားထဲက အေရ အတြက္ မည္မ်ွ လိုရာခရီး ေရာက္သြား ၾကပါသနည္း။ - ( ဆရာပါရဂူ / Osho )

ဘဝသည္ အတိတ္ သမိုင္း အားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ေသာ အရာ မဟုတ္။ အလားတူ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္လင့္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ဆြဲတင္း ေခၚေဆာင္ အပ္ေသာ အရာ တစ္ခုလည္း မဟုတ္။ ဘဝ ထံသို႔ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ရွဳေမ်ွာ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ မည္သို႔မ်ွ ခ်ဥ္းကပ္၍ မရႏိုင္ေပ။ အျခားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က လာေရာက္ က်ဴး ေက်ာ္သြား၍လည္း မရႏိုင္ေပ ။ ဘဝ၏ ျပည့္ဝေသာ အဓိပၸာယ္ကို ယခု ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္တြင္သာ ရယူႏိုင္ ပါသည္။ အၾကင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္။ အျခားသူ ဝင္ေရာက္ ခန္႔ခြဲေပး၍ မရ။

ကုန္ဆံုးသြားျပီးေသာ အတိတ္ႏွင့္ မေရာက္ လာေသးေသာ အနာဂတ္ ကိုသာ ေမ်ွာ္ေတြးေနသည့္တိုင္ လူတို႔သည္ “ငါ” တည္းဟူေသာ အတၱမကို ဖက္တြယ္ ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔ ပိုက္စြဲထားေသာ အတၱမသည္ - ကုန္ဆံုး သြားျပီး ျဖစ္ေသာ အတၱမ၊ မျဖစ္လာ ေသးေသာ အတၱမ၊ ( တစ္နည္း ) အတၱမ အတုၾကီးသာ ျဖစ္လ်က္ ရွိေတာ့သည္။

စင္စစ္ အတၱမ ၏ မတည္ျမဲျခင္း၊ မရွိျခင္းကို သိျမင္ျပီးသူ၊ အမတကို သိျမင္သူသည္ အတိတ္ကိုလည္း မတြယ္တာ၊ အနာဂတ္ အိပ္မက္မ်ားလည္း ေမ်ွာ္မွန္းမေနေပ။ လက္ရွိ ပိုင္ဆိုင္ရရွိထားေသာ ပစၥဳပၸန္ တခဏခ်င္း ၌သာ အျပည့္အဝ ဖူးပြင့္ထားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္သည္။ ၎အတြက္ ပစၥဳပၸန္ သည္ ဘဝ၏ အားမာန္တို႔ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္ရာ ေနရာ ျဖစ္သည္။ ၎ ေလ်ာက္လွမ္း ခဲ့ျပီးေသာ အတိတ္တြင္ မည္သည့္ ေျခရာမွ ထင္က်န္မေန။ အနာဂတ္ ေျခရာ မ်ားသည္လည္း ျဖစ္မလာေသး။ ၎၏ စင္စစ္ ေျခတစ္လွမ္း သည္ ယခုပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္တြင္သာ ထင္က်န္ တည္ရွိသည္။

ေလ တျဖဴးျဖဴး တိုက္ခတ္ေနေသာ သဲကႏၱာရ အတြင္း ေလ်ာက္လွမ္းသြားေနသည့္ ခရီးသြားကဲ့သို႔ - အတိတ္က ေျခရာမ်ားသည္ ေလ တိုက္စား၍ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ၾကေလျပီ။ အနာဂတ္ ေျခရာ ဟူသည္မွာလည္း ေတြးဆ စရာပင္ မလိုအပ္ေသး။ ၎အတြက္ အစစ္အမွန္သည္ - ယခု လွမ္းခ်လိုက္ေသာ ေျခတစ္လွမ္း သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

source...... ေဇယ်