ထူးအိမ္သင္

…ထူးအိမ္သင္ ကုိယ္ေရးအက်ဥ္း…

ဖခင္ ဦးထြန္းျမင့္ ႏွင့္ မိခင္ ေဒၚျမရင္ တုိ႔မွ ဇူလုိင္လ (၁) ရက္၊ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အေဖ ဗမာ၊ အေမ မြန္ ျဖစ္သည္။ အမည္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ျဖစ္ၿပီး သွ်ပ္၊ ဘဲဥ၊ ငွက္ႀကီး ဟု ခ်စ္စႏုိးေခၚၾကသည္။ မူလတန္း ပညာကို အမွတ္ (၂၀) အ-မ-က တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ပုသိမ္ အ-ထ-က (၃) မွ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၉-၈၀ တြင္ ဧရာ၀တီတုိင္း ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္သုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ႐ုကၡေဗဒျဖင့္ ဘြဲ႕ရရွိခဲ့ၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ဂီတဆရာ ဦးေအာင္စုိး (KC Francis) ထံမွ ဂီတ သေကၤတႏွင့္ ဂီတပညာ သင္ယူခဲ့သည္။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ ပထမဆုံး ေတးစီးရီး နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား စတင္ သြင္းယူခဲ့ၿပီး နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား၊ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္၊ သက္ၿငိမ္၊ အတၱပုံေဆာင္ခဲမ်ား၊ အၾကင္နာ အိပ္မက္၊ အရင္အတုိင္း၊ စကားလုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္၊ ထူးအိမ္သင္ (Unplugged Live) ၊ ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းျခင္း၊ အေမ (သုိ႔မဟုတ္) ေမတၱာေတာ္ဘြဲ႕၊ အစိမ္းေရာင္ ရက္စြဲမ်ား၊ တစ္ေန႔စာ အလြဲမ်ား၊ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ တုိ႔ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံး သီခ်င္းေခြအတြက္ Oasis ေတးသံသြင္းတြင္ အသံသြင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ကာ ၁၄-၈-၂၀၀၄ နံနက္ ၁၁း၄၀ နာရီတြင္ ကြယ္လြန္ၿပီး ဇနီး သြယ္သြယ္ေထြးႏွင့္ သမီး မိကြန္ေထာ တုိ႔ က်န္ရစ္သည္။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ ကဗ်ားမ်ားထဲကတစ္ပုဒ္

… အစ၏အဆံုး (သို႔မဟုတ္) အဆံုး၏အစ …

ကမၻာဦးသူတို႔သည္ ရသပထ၀ီကိုစားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းလွကုန္၏။

အခ်ဳိ႕အဆင္းမလွကုန္။

ထိုသူတို႔တြင္

အဆင္းလွသူတို႔သည္ အဆင္းမလွသူတို႔ကို

မထီမဲ့ျမင္ျပဳၾကကုန္၏။

ထိုသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ .. ။

(ဦးကုလားရာဇ၀င္)

ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္ဖို႔

(ရင္၌ျဖစ္ေသာ)

ခ်စ္ဇနီးသို႔။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ သီခ်င္းမ်ား

စဥ္ သီခ်င္းေခြ အမည္ ထုတ္ေဝသည့္ ခုႏွစ္ အသံဖမ္း ေတးဂီတ ထုတ္လုပ္ေရး
1. နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား ၁၉၈၇ Oasis The Aces ဂႏၶမာေတးသံသြင္း
2. ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ ၁၉၈၈ (Feb) Oasis The Aces ပန္းႏုလ၀န္းေတးသံသြင္း
3. သက္ၿငိမ္ ၁၉၈၉ (Oct) Oasis The Aces Country Boy Recording
4. အတၱပုံေဆာင္ခဲမ်ား ၁၉၉၁ (Jan) Oasis Emperor စံပယ္ဦးေတးသံသြင္း
5. အၾကင္နာအိပ္မက္ ၁၉၉၁ (Jun) Oasis, May T Four, Emperor, Success ယင္းမာေတးသံသြင္း
6. အရင္အတုိင္း ၁၉၉၁ (Dec) Oasis Emperor ဂ်ဴပီတာေတးသံသြင္း, Ko Ye Music Production
7. စကားလုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ ၁၉၉၅ (Feb) Oasis Emperor ႏွင္းဆီလွိဳင္းေတးထုတ္လုပ္ေရး
8. ထူးအိမ္သင္ (Unplugged Live) (23-2-1995 One man show at Aung San Stadium) ၁၉၉၆ (Dec) May Iron Cross Sein Min Music Production
9. ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္း ၁၉၉၆ (Oct) Oasis Session Players Mercury Recording
10. ဝင္႐ုိးစြန္းမီး ၁၉၉၇ (Feb) LYNN Session Players NASA Recording
11. အေမ (သုိ႔) အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္သီခ်င္း ၁၉၉၇ (May) LYNN Iron Cross IC Music Production
12. အမွတ္တရ ဒဏ္ရာသီခ်င္းမ်ား ၁၉၉၉ (Jun) Oasis Emperor Heart Music Production
13. အစိမ္းေရာင္ ရက္စြဲမ်ား ၂၀၀၁ (Nov) Oasis Iron Cross စံပယ္ဦးေတးသံသြင္း
14. တစ္ေန႔စာအလြဲမ်ား ၂၀၀၃ (Oct) Oasis Emperor မန္းသီရိေတးသံသြင္း
15. ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ၂၀၀၅ (Aug) Oasis, PTL, Nawarat Iron Cross, The Trees, Session Players CMP Music Production
16. သီခ်င္းေခြၾကမ္း - - -

မ်က္ရည္စက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲသီေသာ အလြမ္းမွတ္တမ္း

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္မႈေတြမ်ားလာရင္ သူ႔သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အသံရဲ႕ထူးျခားမႈ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ စကား၀ါက်ေတြဟာ အားမာန္ကိုျဖစ္ေစသလို၊ နားေထာင္သူရဲ႕ ပင္ကိုယ္ခံစားမႈအလုိက္အေတြးကိုလည္း က်ယ္ျပန္႔ခံစားေစတယ္။ ဘယ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုပံုသဏၭာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္တိုင္ခံစားမႈနဲ႔ ဆိုတတ္သူ။ မွတ္မိပါေသးတယ္။

“နာရီသံေတြဆူညံလြန္းေန၊ ရင္ခုန္သံေတြျမန္တယ္အခ်စ္ေရ၊ ငိုခ်င္ပါတယ္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တို႔တေတြ၊ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေနာက္ဆံုးလား၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဖုိ႔ အားတင္းထားရင္း ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြဟာ အခ်ိန္နာရီေတြကို ေက်ာ္လြန္ေရလိုျဖစ္ၿပီး စီးဆင္းေနဆဲ ခ်စ္သူေရ ..... ” သူ႔ရဲ႕ဒီသီခ်င္းေလးကို အေဆာင္ကင္တင္းကေန ခပ္တိုးတိုးေလးလြင့္ပ်ံ႕ေနစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ အခ်စ္တတ္ဆံုး ႏွလံုးသားတစ္စံု ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ေႂကြမြခဲ့ရဖူးသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ တစ္ေယာက္သုတ္ေပးရင္း လမ္းခြဲခ်ိန္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရဖူးသည္။

“ရက္စက္တဲ့ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾကလို႔ အားနည္းေနၿပီဆို၊ တင္းထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္လို႔ ရင္မွာ ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ နာက်င္ေနၿပီပဲ။ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ အၿငိမ္းခ်မ္း အေႏြးေထြးဆံုး အေမ့အိမ္” သူ႔ရဲ႕ ဒုတိယႀကိဳးပမ္းမႈ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္စီးရီးထဲက အေမ့အိမ္သီခ်င္းေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲကို အသိတစ္ခု၊ အေတြးတစ္ခုကို သူေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ စိတ္ကို သူသိတဲ့၊ နားလည္တဲ့၊ ဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းၿပီး စိတ္ဓာတ္အာဟာရေကြၽးခဲ့တယ္။

သူ႔သီခ်င္းစာသားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးသူေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး ခုေတြးခုထိ ခုမ်က္ရည္က်ေစတုန္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ သီခ်င္းဆိုတတ္ရံုတတ္တဲ့ အဆိုေတာ္သက္သက္တစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ပညာရွင္စစ္စစ္။

“အားလံုးထက္ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ့ေနရာဟာ အေမ့ရင္ခြင္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီေလ” တဲ့။ ကိုငွက္စကား၊ ကိုငွက္အသံ၊ အခုၾကား အခုထိ လႈိင္းထန္ေနတုန္းပါပဲ။ အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားၿပီတဲ့လား။ ကိုငွက္ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ၊ ကိုငွက္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုအသိုက္အ၀န္း၊ ကိုငွက္ဆီက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လို ေတးခ်စ္ပရိသတ္ေတြ အလိုခ်င္ဆံုး စကားလံုးအေတြး၊ စိတ္အာဟာရ၊ စာသားသံစဥ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့လား။

“ငါဟာ မွားယြင္းခဲ့၊ ရူးသြပ္မႈေတြအလယ္၊ ငါလိုခ်င္တာအခ်စ္စစ္၊ ဘယ္လိုယံုရမလဲ၊ ငါ့အတြက္တံခါးမ်ားက အၿမဲတမ္းပိတ္ဆို႔ထား၊ အရူးအမူးႏွလံုးသားက ဟာ၏၏ ထြက္ေပါက္မရွိဘူး” တဲ့လား ကိုငွက္ရယ္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ လူသားဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုငွက္အၿမဲတမ္းဖတ္မွတ္ေလ့လာက်င့္ႀကံခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအဆံုးအမကို ႏွလံုးသားမွာ ထာ၀ရတည္ရွိဖို႔ ႀကိဳးစားသူတစ္ေယာက္အတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးရွိရာကို ကိုငွက္ထြက္သြားခဲ့ျခင္းလား။

“ဒီမွာ ကိုေအာင္စိုးသူ၊ လူျဖစ္လာရင္ လူပီသေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ လူးတစ္ေယာက္မျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကို ဆံုးမတတ္ရတယ္” တဲ့။ ကိုငွက္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကား။ အခု ကိုငွက္မရွိမွ နားလည္ေနမိပါတယ္။ အခုေတာ့ လူ႔ေလာကကို ၁-၇-၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ေတးသြားသံစဥ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကိုငွက္တစ္ေယာက္ ၁၄-၈-၂၀၀၄ ဆိုတ့ဲေန႔ရက္အေရာက္မွာ ျပန္ၿပီးထြက္ခြာသြားျပန္ေပါ့။

လူ႔ေလာကထဲမွာ ၄၂ ႏွစ္ထဲ ေနထိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္လည္း ပီသ၊ အႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္း ပီသ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ားစြာေသာကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္တံခါးေတြကိုလည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ တြန္းဖြင့္ေပးသြားခဲ့။ ဒီတန္ဖိုးဟာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ခ်စ္သူေတြ အသက္တို၊ မုန္းသူေတြ အသက္ရွည္ဆုိတဲ့ ေလာက ပညတ္ခ်က္ႀကီးသာ ေစာေစာသိခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုငွက္ကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ....

“ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ ျပန္မလာဘူး၊ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးမွ ေတြေ၀သလား မင္းသိမွာပါ၊ ငါေလ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္၊ ဒီကမၻာ ဘယ္အရာတည္ျမဲသလဲလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိေတာ့၊ ငါလိုခ်င္တာေတြ ယံုၾကည္တာေတြ မေရရာဘူး အခ်စ္ေရ၊ အလကားပဲ။ တမ္းတခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ပန္းတိုင္ ဘာေတြလဲ။ မင္းသိခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸာယ္ ဘာေတြလဲ မင္းသိမွာပါ” တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိလိုက္ပါၿပီ ကိုငွက္ေရ။ ေရာက္တဲ့ေနရာ၊ ရပ္တဲ့ေနရာကေန တုန္ရင္လိႈက္ေမာစြာ သိလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ဟာ ဘ၀ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ ခရီးမွာ သီခ်င္းသံစဥ္ေလးေတြကိုတင္ ခ်စ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားကိုလည္း ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕တရားေတာ္ေတြကိုလည္း ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာကိုခ်စ္တယ္။ လူငယ္ကိုခ်စ္တယ္။ ျပည္သူကိုခ်စ္တယ္။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္။ အေမကိုခ်စ္တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီအပါအ၀င္ ဆရာဒဂုန္တာရာအပါအ၀င္ သူေလးစားတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ “ဘယ္သူမဆို ကြၽန္ေတာ့္အႏုပညာကို ခြင့္ေတာင္းရင္ အလကားေပးဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးက ကြၽန္ေတာ္အႏုပညာကို ေစာ္ကားတာ။ လူကို ေစာ္ကားတာထက္နာတယ္။ သူတို႔ သူတို႔တေတြ အဆင္သင့္ခူးစားႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ့ရတာ၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ အေစာ္ကားမခံႏိုင္ဘူး” တဲ့။ အႏုပညာရွင္စစ္စစ္ႀကီးရဲ႕ အႏုပညာမာန။ ကိုငွက္ရယ္ အဲဒီ ကြက္လပ္အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို အစားထိုးရမလဲ။

“ငွက္ႀကီးေရ မင္းအသံကို ငါၾကားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကားရ၊ မင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏႈတ္ေတြ ဆြံ႕အ။ မင္းကို ငါလိုက္ရွာေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ မင္းကိုေတြ႕တယ္။ မင္းဟာ သီခ်င္းေတြဆိုလို႔။” ေတးေရးဆရာ ေမာင္သစ္မင္းရဲ႕စကား။ “ ငွက္ႀကီး အႏုပညာအတြက္ကိုသာ တစ္စိုက္မတ္မတ္လုပ္ခဲ့ရေတာ့ အေႂကြေစာခဲ့ရတယ္။ ႏွေမ်ာမိတယ္။ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္တဲ့။” အဆိုေတာ္ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕စကား။ “ငွက္ႀကီး ခင္ဗ်ားကို သတိရဖို႔ Percussion ေတြ၊ Harmonica ေတြရွိေနတယ္ဗ်ာ။” အဆိုေတာ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကစကား။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကို အာဟာရေကြၽးဖူးတဲ့ ေကြၽးေက်းဇူးရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္။ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ႏွေမ်ာပါတယ္။” အဆိုေတာ္ အငဲရဲ႕စကား။ ၿပီးေတာ့ ငွက္အသိုင္းအ၀န္း၊ ငွက္မိဘ၊ ငွက္ခ်စ္တဲ့ သမီးေလး ေထာေထာ (မိကြန္ေထာ) ၿပီးေတာ့ ငွက္ပရိသတ္ေတြရဲ႕ စကား။ အရာအားလံုးကို ထားခဲ့ၿပီ။ အရာအားလံုးကို မၾကားႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အႏုပညာသာရွိ ေငြကိုမသိတဲ့သူ။ အႏုပညာရွိ၊ ေငြကို ရွိေအာင္မလုပ္ခဲ့သူ။ သူဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုနီးပါး အခိုင္အမာရပ္တည္သြားႏိုင္သူရဲ႕ သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္က ဆယ့္သံုးခုထဲ။ ဒါပဲရွိ၊ ဒါပဲသိခဲ့သူ။

နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား၊ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္၊ သက္ၿငိမ္၊ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား၊ အၾကင္နာအိပ္မက္၊ အရင္အတိုင္း၊ စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္၊ ထူးအိမ္သင္ Unplugged Live ၊ ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းျခင္း၊ အေမ (သို႕) ေမတၱာေတာ္ဘြဲ႕၊ ၀င္ရိုးစြန္းမီး၊ အစိမ္းေရာင္ရက္စြဲမ်ား၊ တစ္ေန႔စကာအလြဲမ်ား ဒါပဲ။ ဒီစီးရီး ဆယ့္သံုးေခြပဲ။ သူ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ ထုဆစ္ခဲ့တယ္။

“မိသြယ္ ..... ငါမေသခ်င္ေသးဘူး၊ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္” တဲ့။ ကိုငွက္ေျပာခဲ့တဲ့စကား။ တကယ္လည္း ကိုငွက္ဆီက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ၨ။

“ငါ့ဘ၀မွာ ဒီေနာက္ဆံုးသီခ်င္းကို ၿပီးေအာင္ဆိုမယ္သိလား မိသြယ္” ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးႏႈန္းဖို႔၊ ေနာက္ဆံုးသီခ်င္းဆိုတဲ့အမည္ကို မေပးဖို႔ ေျပာလာတဲ့ ဇနီးျဖစ္သူ မသြယ္သြယ္ေထြးရဲ႕ စကားကို လက္မခံဘဲ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ ငါမေသႏိုင္ေသးဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္စီးရီးသစ္အတြက္ ကိုငွက္ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့ သီခ်င္း ၆ ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီ “ေနာက္ဆံုးသီခ်င္း” ကိုတကယ္ၿပီးေအာင္ ဆိုသြားခဲ့သတဲ့လား။

“မိသြယ္ရယ္ .... ငါ့သမီးေလး ေထာေထာဘ၀အတြက္ကေတာ့ ငါေရးခဲ့တဲ့သီခ်င္း၊ ငါဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပူစရာမရွိေလာက္ပါဘူး” တဲ့လား။ အခု ကိုငွက္အနားမွာ ကိုငွက္သမီးေလး (တတိယတန္း-က၊ ဒဂံု-၁) ေထာေထာေရာက္လာၿပီေလ။ ကေလးေလးနဲ႔မမွ် ဖခင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရႈိက္ငိုေနတဲ့ဟန္၊ တလိမ့္လိမ့္စီးလာတဲ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ၊ အခု ခင္ဗ်ားမသိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ တတိယတန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေရးေလး၊ ေဖေဖအတြက္ သမီးေထာေထာဆိုတဲ့ စာတန္းေလးကပ္ထားတဲ့ အလြမ္းပန္းျခင္းေလး၊ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲမွာဆို႔နစ္၊ ေၾကကြဲ၊ မိုးမင္းႀကီးလည္းငို၊ ျမင့္မိုးေအာင္လည္းငို၊ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္လည္းငို၊ မသြယ္သြယ္ေထြးလည္းငို၊ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္(လီယိုနတ္)လည္းငို၊ ထြန္းထြန္း(အိပ္မက္ကုန္သည္)လည္းငို၊ တေလာကလံုးငို။ ကိုငွက္ေရ ... မိုးၾကီးၿပိဳၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၁၉၈၆ မွစတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြ ၁၆-၈-၂၀၀၄ ေရေ၀းအေအးတိုက္မွာ ဆက္လက္စီးေမ်ာ။ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲေလ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲမွာ၊ စိတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္မႈေတြမ်ားလာရင္ သီခ်င္းေလးေတြနားေထာင္ျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲဒီသီခ်င္းဟာလည္း ကိုငွက္သီခ်င္းေတြပါပဲေလ။

မိတ္ေဆြႀကီးထူးအိမ္သင္သို႔အလြမ္း
ေအာင္စိုးသူ-စတိုင္သစ္

(စာမဖတ္ျဖစ္၊ ထူအိမ္သင္သီခ်င္းေလး နားေထာင္မိရင္း ထူအိမ္သင္ မွ ျပန္လည္တင္ဆက္ေပးပါသည္။