ဆု

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက “ဆု”ကို အလြန္ မက္ေမာခဲ့သည္။

ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲကို တက္ေရာက္ကာ ဆုယူရသည့္ အရသာကို ကၽြန္မ ေတာ္ ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့ရ၏။

ဆုယူရသည့္ အရသာကို သိေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေသာ ေက်ာင္းမွာ ကုန္းေစာင္း အစိုးရအလယ္တန္းေက်ာင္း ၿဖစ္သည္။ (အဲသည္တုန္းက ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းမွာ အထက္ တန္း ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မရွိေသးပါ)

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသူဘ၀ အစမွာ ေနရသည့္ ေက်ာင္းသည္ ကုန္းေစာင္းေက်ာင္း မဟုတ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ရွိ အစိုးရ အလယ္တန္းေက်ာင္း အမွတ္(၂) ၿဖစ္ သည္။ ထိုေက်ာင္းကို သေၿပတန္းေက်ာင္းဟုလည္း ေခၚပါသည္။ ထိုသေၿပတန္းေက်ာင္းမွ ကၽြန္မ သူငယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ကုန္းေစာင္း (ေရနံေခ်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္ကမ္း)သို႕ ေၿပာင္းခဲ့ရသည္။ ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းက ပညာရည္ခၽြန္ဆု ေပးသည့္ အေလ့အထ ရွိသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကၽြန္မ ဆုေတြ ရခဲ့သည္။ ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ မေက်နပ္တာ တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူး၏။ ေရနံေခ်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီးသား ၿဖစ္ပါလ်က္ ကၽြန္မကို အတန္းတက္၍ စာသင္ၾကားခြင့္ မေပးဘဲ မူလတန္းမွာပဲ ၿပန္တက္ေစခဲ့သည္။ အေၾကာင္းၿပခ်က္မွာ ကၽြန္မ ငယ္ေသးလို႔တဲ့။ အသက္ကလည္း သူငယ္တန္း အသက္ပဲ ရွိေသးလို႔တဲ့။ ကၽြန္မ ေမေမက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးႏွင့္ သြားေတြ႕စဥ္ ကၽြန္မပါ လိုက္သြားခဲ့ရသၿဖင့္ ထိုအၿဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနသည္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မ ေၿခာက္ႏွစ္ မၿပည့္မီကတည္းက ေက်ာင္းထားခဲ့သလား မသိ။

ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည့္ အၿဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မေမေမ အား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုၿဖင့္ အတန္းတက္ေရး၊ မတက္ေရးကို ဆံုးၿဖတ္ေပးခဲ့သည့္ အၿဖစ္အပ်က္ပါပဲ။ ဆရာၾကီးက ကၽြန္မအား ညာဘက္လက္ကို ေၿမွာက္္၊ ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ေကြးကာ ဘယ္ဘက္နားရြက္အား ညာလက္ဖ်ားၿဖင့္ ထိခိုင္း၏။ ထိလို႔ရရင္ အတန္းတက္၊ ထိလို႔မရရင္ အတန္းမတက္ရတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ မွ်တပါသည္။ ကၽြန္မက ထုိစမ္းသပ္ခ်က္မွာ ရံွဳး၏။ ကၽြန္မက အရပ္ပုပု ေသးေသးေလး။ အသက္ကလည္း တကယ္ ငယ္ေသးပံု ရပါသည္။ ညာဘက္ လက္ဖ်ားက ဘယ္နားရြက္စြန္းထိပ္ကို မမီခဲ့ပါ။ ကၽြန္မကလည္း သိပ္မေက်နပ္ခဲ့ပါ။

သို႔ေသာ္ ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းသည္ ကၽြန္မ၏ မေက်နပ္မႈကို အတိုးၿဖင့္ ေလ်ာ္ခဲ့၏။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ ကၽြန္မအား ပညာရည္ခၽြန္ဆုေတြ ေပးခဲ့သည္။ ပညာရည္ခၽြန္ဆု သာမက၊ စာရိတၱဆုတို႔၊ ေက်ာင္းမွန္သည့္ ဆုတို႔လည္း ေပးသည္။ ကုန္းေစာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ငါးတန္း ေအာင္ေသာအခါ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ေရနံေခ်ာင္းသို႔ ၿပန္ေၿပာင္းရပါသည္။

ေတာကေန ၿမိဳ႕ၿပန္ေၿပာင္းတာ ၀မ္းနည္းစရာ မရိွေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းခဲ့၏။ ကၽြန္မ ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းၾကီးကို မခြဲခ်င္၊ ကၽြန္မ ရၿပီးေသာ စာၿပိဳင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မခြဲခ်င္။ (ကၽြန္မ အမွတ္မိဆံုး ကၽြန္မကို အၿမဲ ႏိုင္ေလ့ရွိေသာ စာၿပိဳင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလး၏ အမည္မွာ ၿမင့္သန္းတဲ့) ကၽြန္မ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဘၾကီး (ေဖေဖ့အစ္ကို တစ္၀မ္းကြဲ) အိမ္မွ စာအုပ္ပံု ရတနာသိုက္ၾကီး ေပတည္း။

သေၿပတန္းေက်ာင္းမွာ သံုးႏွစ္ဆက္ ေနရသည္။ ဆဠမတန္း၊ သတၱမတန္း၊ အဠမတန္းေပါ့။ အတန္းထဲမွာ ကၽြန္မ ပထမေတြ ရခဲ့သည္ဟု မွတ္မိသည္။ ေက်ာင္းကဆုမေပးပါ။ ဆုယူေနက် ကၽြန္မအတြက္ အနည္းငယ္ ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းက ဆုမ ေပးေပမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သူတို႔ ဘာသာေတြအတြက္ အမွတ္အမ်ားဆံုး ေက်ာင္းသားအား ဆုေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။

ရွစ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီးေတာ့ ကိုးတန္း မတက္ရခင္ အခ်ိန္အ တြင္းမွာ သေၿပတန္းေက်ာင္းက ေပးေသာဆုကို ကၽြန္မ ယူခဲ့ရ၏။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ ေပးေသာဆု ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ေပးေသာ ဆုဟုေၿပာလွ်င္ ပို၍ မွန္ႏိုင္ ပါသည္။

ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနား မဟုတ္။ ကၽြန္မအား အားက်သည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးေတြလည္း အနားမွာမရွိ။ လက္ခုပ္သံမ်ားကိုလည္း မၾကားရ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ ရံုးခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေန၀င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသူကေလး ကၽြန္မ၊ ေဘးမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိေနေသာ ဆရာတစ္ေယာက္။ ဒါပဲ။ ကၽြန္မ၏ ဆုယူေသာ အခမ္းအနားမွာ တိတ္ဆိတ္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအၿဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ စြဲၿမဲသြားခဲ့ေစသည္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ေပးေသာ ဆုအမ်ိဳးအစားႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ စကား ၿဖစ္သည္။

စာအုပ္မွာ Daniel Defoe ၏ Robinson Crusoe ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ် မရဖူး ေသာ ဆုအမ်ိဳးအစား ၿဖစ္သည္။ (ခါတိုင္း ကၽြန္မ ရေနက် ဆုေတြမွာ ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ေဖာင္တိန္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ ေက်ာင္းစိမ္းထဘီစမ်ား၊ အကၤ် ီခ်ဳပ္ဖို႔ ေပၚပလင္စသည့္ အၿဖဴေရာင္အစမ်ား စသည္တို႔သာ ၿဖစ္သည္) ကေလးတစ္ေယာက္ ဖတ္ႏိုင္ေသာ အဂၤလိပ္စာမ်ားၿဖင့္ အစအဆံုး အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေရးထားေသာ စာအုပ္ၿဖစ္သည္။ အတြင္းမွာ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီပံုအခ်ိဳ႕ ပါသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဖတ္ခ်င္စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ေပးေသာ သရုပ္ေဖာ္ပံုကေလးမ်ား ၿဖစ္သည္။

စာအုပ္ကေလးကို ကၽြန္မအား ေပးၿပီးေတာ့ ဆရာၾကီးက အၿပံဳးၿဖင့္ စကားေၿပာခဲ့ သည္။

“တင္တင္၀င္းက အဂၤလိပ္စာေတာ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ဆက္ေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေစခ်င္တယ္။ ဆရာၾကီးတို႔ ေက်ာင္းကို ပညာနဲ႔ ဂုဏ္ေဆာင္ ေပးႏိုင္ခဲ့သလို အခု ေၿပာင္းမယ့္ ေက်ာင္းမွာလည္း ပညာနဲ႕ ဂုဏ္ေဆာင္ေပးပါ။ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ တကၠသိုလ္ ဆိုတာကို ေရာက္ရဦးမယ္။ အဲဒီမွာလည္း သမီးဘ၀အတြက္ ၾကိဳးစားရင္း ေက်ာင္းကို ဂုဏ္ တက္ေအာင္ လုပ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ အ တြက္ ဂုဏ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားပါ” တဲ့။

ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ဘာသာ ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ လက္ခံရေသာ ဆုမွာ Robinson Crusoe စာအုပ္ပါးပါးကေလး တစ္အုပ္။ ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ဆုယူၿပီး ၿပန္ရတုန္းက ဆုေတြမွာ တေပြ႕တပိုက္၊ မႏိုင္မနင္းၾကီး မ်ားၿပားခဲ့၏။ ယခုအခါ ခပ္ေသးေသး ခပ္ပါးပါး စာအုပ္တစ္အုပ္တည္း။ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းမွ အိမ္အၿပန္ခရီးမွာလည္း မႏိုင္ မနင္း ၿဖစ္စရာ ဘာမွ်မပါ။ စာအုပ္ကေလးကို လက္က ခပ္ေပါ့ေပါ့ ကိုင္လ်က္ ၿပန္လာခဲ့ရ သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္သည္ ကၽြန္မ၏ အဂၤလိပ္၀တၳဳ ဖတ္သည့္ အက်င့္ကို စတင္ ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့၏။ ဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြႏွင့္ အလွမ္းေ၀း ေသာ အၿမင့္တစ္ေနရာမွာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ စာေရးဆရာ ၿဖစ္ခ်င္သည္ ဆိုတာ ဆရာၾကီး သိခဲ့စရာ အေၾကာင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ထက္သန္မႈ တစ္ခုကို ဆရာၾကီး ခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ့သလား။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္မကို စာသင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ့သလား။ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မ မသိေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအား ေပးလိုက္ေသာ ဆုႏွင့္ ကၽြန္မအား ေၿပာခဲ့သည့္ စကားတို႔မွာ ကၽြန္မ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း။ ကၽြန္မ၏ ဆႏၵေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္မွ တြန္းေပးလိုက္သည့္ တြန္းအားေတြ ၿဖစ္ခဲ့သည္။

အမွတ္(၁) အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ ကိုးတန္းႏွင့္ ဆယ္တန္းမွာ ဆုေတြ ရခဲ့သည္။ ထိုဆုေတြမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအား ေပးေနက် ဆုမ်ိဳး။ ကၽြန္မ ရေနက် ဆုမ်ိဳးေတြပဲ ၿဖစ္ခဲ့၏။ ဆရာၾကီး ဦးေန၀င္း ေပးခဲ့ေသာ Robinson Crusoe စာအုပ္လို ထူးၿခားသည့္ဆု တစ္ခုမွ် မပါခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာပစၥည္းေတြကို ဆုအၿဖစ္ ရခဲ့သည္ဟုပင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ေနာက္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ေတာ့မွ ကၽြန္မ ၿပန္၍ စဥ္းစားမိသည္မွာ ကၽြန္မ တက္ခဲ့ေသာ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားမ်ားစြာ ရွိေပမယ့္၊ ေက်ာင္းအုပ္ေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအား မိန္႔ခြန္းေတြ ေၿပာခဲ့ၾကေပမယ့္ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ တည္းအား ဦးတည္ေသာ စကားတို႔ကို ကၽြန္မ မရခဲ့။ ကၽြန္မ၏ ၀ါသနာကို အေထာက္အကူ ေပးမည့္ ဆုအမ်ိဳးအစားကို မရခဲ့။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ ထိုဆုေပးပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ဆုယူခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ပဲၿဖစ္ခဲ့သည္။ ေယဘုယ် ဆုမ်ားႏွင့္ ေယဘုယ် စာထူးခၽြန္သည့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပဲေပါ့။

သည္ေတာ့မွ သေၿပတန္းေက်ာင္း ရံုးခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ဆရာၾကီးက တိတ္ဆိတ္စြာ ေပးခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္၀တၳဳ ဆုကေလး၏ တန္ဖိုးကို ကၽြန္မ ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ပို၍ ပို၍ သိခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ကၽြန္မအား တိုက္ရိုက္ဦးတည္ၿပီး ေၿပာခဲ့သည့္ ဆံုးမစကားကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ် မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မအား အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာသူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေအာင္ အစပ်ိဳးေပးခဲ့ေသာ၊ ႏိုင္ငံမွာ ထင္ရွားသူၿဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့ေသာ ထိုအဖိုးထိုက္တန္သည့္ တခဏကေလးကို ကၽြန္မ ခဏခဏ သတိရ ေနခဲ့သည္။

စာေရးဆရာၿဖစ္ၿပီးမွ တပည့္ေဟာင္း တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဆရာၾကီးထံ မေရာက္ ၿဖစ္ခဲ့ရၿခင္းအတြက္ ကၽြန္မေနာင္တေတြ ရေနခဲ့သည္။ ဆရာၾကီးကေတာ့ ကၽြန္မ၏သတင္း ေတြကို သားသမီးမ်ားမွ တစ္ဆင့္၊ အၿခားတပည့္ေတြမွ တစ္ဆင့္ ၾကားေနခဲ့ရမွာပါ။ ၀မ္း လည္း သာေနခဲ့မွာပါ။ သူေပးခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ေသးေသးကေလးက ေက်ာင္းသူ ေသးေသးကေလး တစ္ေယာက္အား စာေရးဆရာဘ၀ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့သည့္ တြန္းအားမ်ားအနက္ တစ္ခု အပါအ၀င္ၿဖစ္ခဲ့ရတာ ဆရာၾကီး ဂုဏ္ယူခဲ့မွာပါ။

ယခုေတာ့ ကၽြန္မ ဆရာၾကီးအား လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့ခ်င္ေနၿပီ။ ဆရာၾကီးအား မၾကာခဏ သတိရကာ ေက်းဇူးတင္ေနမိၿပီ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ သတိရ ေနာက္က်ခဲ့၏။ ဆရာၾကီး ဦးေန၀င္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္မ၏ ေက်းဇူးစကားကိုလည္း ဆရာၾကီး မၾကား ႏိုင္ေတာ့ၿပီ ၿဖစ္သည္။

ယခုေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိၿပီ။ ဆုဆိုသည္မွာ လက္ခံရရွိသူအတြက္ တကယ္ အသံုးက်လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးၾကီး လိုက္ပါသလဲ။ တန္ဖိုး မၿဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အဖိုးတန္၍ အက်ိဳးရွိေသာ ဆုမ်ိဳးကို ေပးတတ္ဖို႔ ကၽြန္မအား ဆရာၾကီးက သင္ေပးခဲ့ပါသည္။

ဂ်ဴး

(ယခုေဆာင္းပါးေလးသည္ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ဇြန္ပြင့္ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာစံု ပါ၀င္ေရးသားထားသည့္ အမွတ္တရ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ား စာအုပ္မွ ၿဖစ္သည္။)