ဘိလပ္ျပန္

ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမန္မာဘိလပ္ျပန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္အကိုင္ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘိလပ္တြင္ ေလးငါးေျခာက္နွစ္ ေနခဲ႔ေသာ္လည္း စာေမးပြဲြဲတစ္ခုကိုမွ် မေအာင္၊ ဘြဲ႕တစ္ခုကိုမွ် မရခဲ႔ပါ။ တစ္ေန႕က လူငယ္မ်ား ၾကီးပြားေရးအသင္းတိုက္ ကို သြားရာ ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းတြင္ ဘိလပ္အေၾကာင္းေရးပါဟု ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုလွက တိုက္တြန္းပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာကုိ ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ပါ၊ ထို႕ေၾကာင့္ မေရးပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အတင္းေရးခိုင္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ အေတာ္အတန္ၾကြယ္၀ေသာ ေတာသူေဌးတစ္ေယာက္၏ တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကုိ တစ္၀မ္းကြဲေတာ္သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္(၆) နွစ္ခန္႕ ၾကီးပါသည္။ သူ ဘီေအ ေအာင္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါသည္။ သူ႕အေဖက သူ ဘီေအ ေအာင္ေသာ အခါ ဘိလပ္ကို လႊတ္ျပီး ၀တ္လံုအတတ္ကို အသင္ခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႕လိုပင္ ဘိလပ္သြားျပီးလွ်င္ ၀တ္လံုအတတ္ကို သင္ခ်င္ေၾကာင္း အေဖ့ကို ပူဆာပါသည္။ အေဖကလည္း မခံခ်င္စိတ္ ရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘိလပ္ကို လႊတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးတုိ႔မွာ မ်ားစြာမသင့္ျမတ္ၾကပါ။

ကၽြန္တာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကို၀မ္းကြဲမ်ားမွာ ျပိဳင္ဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုေတာ္ ဘိလပ္ေရာက္၍ တစ္လခန္႕ ၾကာေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ဘိလပ္သို႕႔ ေရာက္ပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၀တ္လံုပညာမ်ားကို မသင္ၾကားရပါ။ လန္ဒန္မက္ထရစ္ေခၚ ဆယ္တန္းကို သင္ၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုေတာ္မွာ ဘီေအ ေအာင္ျပီးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀တ္လံုပညာမ်ားကို ခ်က္ျခင္း သင္ၾကားရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကဲ႔သို႕ပင္ ဘုမသိ ဘမသိဘဲ ဘီေအေအာင္ျပီးသားျဖစ္ေသာ ၀တ္လံု အတတ္သင္ၾကားရန္ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားကေလးမ်ားလည္း သံုးေလး ေယာက္ရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘိလပ္သို႕ေရာက္၍ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာပင္ ဘိလပ္သုိ႕ ေရာက္ေနျပီးသား ႏွစ္ၾကီးသမား သံုးေလးေယာက္တို႕ႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားပါသည္။ ၄င္းတို႕က ကြ်န္ေတာ့အား ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ၾကပါသည္။ အက်ၤ ီအ၀တ္အစားေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားသို႕ ေခၚသြားျပီးလွ်င္ ေကာင္းေပ့ ဆိုေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို အ၀ယ္ခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတ႔ို႕ ေျပာသည့္အတိုင္း အ၀တ္အစား သံုးေလးစံုမွ် ခ်ဳပ္ေသာေၾကာင့္ ေငြသံုးေလးရာ ေခ်ာသြား ပါသည္။ သူတကာ ႏုိင္ငံမွာ လာ၍ ေနလွ်င္ အ၀တ္အစား ေကာင္းေကာင္း၀တ္ရမည္။ အ၀တ္အစား မေကာင္းလွ်င္ မ်က္ႏွာငယ္သည္ ဟူ၍လည္း ေျပာၾကပါေသးသည္။

ထို႕ေနာက္ တရုတ္ထမင္းဆိုင္ ၊ ကုလား ထမင္းဆိုင္မ်ား သို႕ ေခၚသြားပါေသးသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သြားစားလွ်င္ အနည္းဆံုး ေရႊဒဂၤါး တစ္ျပားမွ် ကုန္က်ပါသည္။ စားေသာက္ရ သည္က ေတာ္ေတာ္ တရုတ္ဆိုင္တြင္ ထမင္းဟင္းလာ၍ ေပးေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေဘာက္ဆူးေပးရသည္က အေတာ္ကုန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားက ၄င္းမိန္းကေလးမ်ား ႏွင့္ အသိဖြဲ႕ေပးေသာေၾကာင့္ ၄င္းတို႕ႏွင့္ အသိအကြ်မ္း ျဖစ္သြားပါသည္။

လန္ဒန္ေရာက္၍ ဆယ္ရက္ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အား အက,သင္ခိုင္းၾကျပန္ပါသည္။ ဘိလပ္ေရာက္၍ အကမတတ္လွ်င္ လူႏံုရာက်သည္ဟု ေျပာၾကပါသည္။ သူတို႕ေျပာသည့္အတိုင္း အကသင္ျပေပး ေသာ ဆရာမထံတြင္ အကသြားသင္ပါသည္။ ပိုက္ဆံအေတာ္ အကုန္ခံရပါသည္။ အက, အေတာ္ကေလး တတ္လာေသာအခါ တရုတ္ဆိုင္က မိန္းကေလးမ်ားကို ေခၚျပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ႏွင့္အတူ ညေနကပြဲရံု၊ ညကပြဲရံု မ်ားသို႕ သြားေရာက္ကာ ကၾကပါသည္။ အမ်ား အားျဖင့္ ေအာက္စ္ဖို႕ ဆာကပ္ေခၚ လမ္းတြင္ရွိေသာ တရုတ္ေဟာ္တယ္ဆိုင္တြင္ သြား၍ က ၾကပါသည္။ သြားတိုင္းသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကခ်ည္းသာ အကုန္ခံရပါသည္။

လန္ဒန္ေရာက္၍ တစ္လခန္႕ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ယူသြားေသာ ေပါင္တစ္ရာ႔ငါးဆယ္ ကုန္သြား၍ ေၾကးနန္းတြင္ ထပ္မွာလုိက္ရာ မၾကာခင္ ေပါင္တစ္ရာ႔ငါးဆယ္ ေရာက္လာျပန္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မခြဲခြာလိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္အိမ္တည္း လာေနၾကပါသည္။ အိမ္မွ ေငြေရာက္လာေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပေသာအခါ ေခြးပြဲသို႕ သြားရန္ ေခၚျပန္ပါသည္။ ေခြးပြဲ ဆိုသည္မွာ အမဲလိုက္ေခြးမ်ားကို ျပိဳင္ေသာပြဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျမင္းပြဲ ႏွင့္ အလြန္တူပါသည္။ ေခြးပြဲသြားေသာ အခါ ႏုိင္သည့္အခါလည္း နိင္ပါသည္။ ရွံုးသည့္အခါလည္း ရွံုးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ခင္မင္ၾကလြန္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနားက မခြာၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သြားအတူ၊ ေနအတူ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ မၾကာမၾကာ ကၽြန္ေတာ့္ ထံမွ ေငြေခ်းၾကပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ေခ်းသေလာက္ ေပးေလ့ ရွိပါသည္။ သူတို႕ အိမ္မွ ေငြေရာက္လွ်င္ ျပန္ေပးမည္ ဆိုေသာ္လည္း သူတို႕အိမ္မွ ေငြေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း သူတို႕ကိုပင္ အားကိုးေနရေသာေၾကာင့္ သူတို႕ထံမွ ေငြကို ျပန္မေတာင္း၀ံ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုေတာ္မွာ ကပြဲသို႕လည္းမသြား။ ျမင္းပြဲ၊ ေခြးပြဲ သို႕လည္း မသြား။ စာၾကိဳးစားေနသည္ကိုသာ ျမင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူစုက သူ႕အား လူအ, လူန ဟူ၍ ေနာက္ကြယ္မွာ ေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုေတာ္ထံသုိ႕ လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားေလ့မရွိပါ။ သူလာေသာအခါတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာမေနဘဲ ျပန္သြားေလ့ရွိပါသည္။ ဘိလပ္သို႕ ေရာက္၍ ေျခာက္လၾကာ သည့္ တိုင္ေအာင္ လန္ဒန္မက္ထရိတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ရေသးပါ။ အိမ္မွ ေငြကိုသာ အျမဲမွာျပီး သံုးစြဲလ်က္ ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိပါသည္။

အေပ်ာ္အပါးကို လိုက္စားႏုိင္တုန္း လိုက္စားသည္မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ဟု သေဘာပိုက္ျပီးလွ်င္ အေပ်ာ္အပါးကိုသာ လိုက္စားေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပညာမသင္ဘဲ အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားေနေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖ မည္သို႕ သိသြားသည္မသိရ။ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကိမ္းေမာင္းေသာ စာတစ္ေစာင္ ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကုိေတာ္က သြားတို႕လိုက္သည္ ထင္ေသာေၾကာင့္ သူ႕အား အလြန္စိတ္ဆိုးျပီးလွ်င္ သူ႕ကို မေခၚေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖ့စာကို ရျပီးေနာက္ လန္ဒန္ မက္ထရိတ္အတြက္ စာေမးပြဲ အတြက ္စံုစမ္းျပီးလွ်င္ အလြတ္သင္ဆရာတစ္ေယာက္ ႏွင့္ စီမံပါသည္။ ၄င္း ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကိဳးစား၍ သင္ၾကားျပသပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ပညာအေျခခံက နည္း ၊ ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ၾကားရာတြင္ စိတ္မပါေသာေၾကာင့္ အခက္ၾကံဳေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သင္ၾကားရေသာ ဘာသာမ်ားအနက္ လက္တင္ဘာသာမွာ အခက္ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ အျခားဘာသာမ်ားကို အေတာ္အတန္လိုက္ႏုိင္ေသာ္လည္း လက္တင္ဘာသာကို အနည္းငယ္မွ် မလုိက္ႏုိင္ပါ။ မလိုက္ႏုိင္ ေသာ္လည္း မၾကိဳးစားပါ။ ေခြးပြဲ၊ ျမင္းပြဲ ၊ ကပြဲမ်ား ႏွင့္သာ အခိ်န္ကုန္ပါသည္။

ဘိလပ္သို႕ေရာက္၍ တစ္နွစ္ခန္႕ ၾကာေသာ္လည္း လန္ဒန္မက္ထရိတ္စာေမးပြဲ ကို မ၀င္ပါ။ ၀င္လွ်င္လည္း ေအာင္မည္မဟုတ္ပါ။ လန္ဒန္တြင္ တစ္ႏွစ္ခန္႕ၾကာေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ား အေပၚတြင္ အေတာ္ပင္ အေၾကြး တင္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေတာင္းေသာ အခါ မၾကိဳက္ၾကပါ။ သို႕ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လန္ဒန္ျမိဳ႕တြင္ သြားလာတတ္ေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေငြေခ်း မရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား သပိတ္ေမွာက္ၾကပါသည္။

လန္ဒန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနကာ ေကာင္းစြာ လည္ပတ္ေနပါသည္။ အိမ္မွ အေဖကလည္း မၾကာမၾကာ စာၾကိဳးစားရန္ စာေပးပါသည္။ ပိုက္ဆံရွားေၾကာငး္လည္းပါပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါ။ အရင္ကကဲ့သို႕ပင္ သံုးစြဲလ်က္ရွိပါသည္။ ဘိလပ္ေရာက္၍ တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႕ ၾကာလွ်င္ တရုတ္ဆိုင္က အေစခံမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အလြန္ခ်စ္ၾကိဳက္ ေနၾကပါသည္။ သူႏွင့္တြဲျပီးလွ်င္ ျမင္းပြဲ၊ ရုပ္ရွင္ပြဲ ၊ေခြးပြဲမ်ားကို ေန႕စဥ္လိုလိုပင္ သြားပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းမွာပင္ သူ အတူ လာေရာက္ ေနထိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ လက္မထပ္ၾကပါ။

ဤ အဂၤလိပ္မကေလး ႏွင့္ အတူ မူးရူးေနေသာေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္တြင္လည္း လန္ဒန္မက္ထရိတ္ စာေမးပြဲကို မ၀င္ရပါ။ တတိယႏွစ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ၏ အေဖထံမွ စာတစ္ေစာင္ရ၍ ဖတ္ၾကည့္ရာ တတိယႏွစ္ တြင္ စာေမးပြဲမေအာင္လွ်င္ ပိုက္ဆံ မပို႕ေတာ့ဟုပါလည္သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္ျပီး လွ်င္ စာကို ၾကိဳးစား၍ က်က္ပါသည္။ အျခားဘာသာမ်ားကို အေတာ္အတန္ လိုက္နိင္ေသာ္လည္း လက္တင္ကိုကား အနည္းငယ္မွ် မလိုက္နိင္ပါ။ စာၾကိဳးစားသည္ဆိုေသာ္လည္း က်က်နန ၾကိဳးစားသည္ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းမွာ ေနရသည္လည္း မဟုတ္၊ အလြတ္ဆရာငွား၍ သင္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ့အလုိကို ကၽြန္ေတာ္က မလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုိကိုသာ ဆရာက လိုက္ေပးပါသည္။

ဆရာလုပ္သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္သည္၊ မေအာင္သည္ကို ဂရုမစိုက္ပါ။ သူ လခ မွန္မွန္ရလွ်င္ ေက်နပ္ပါသည္။ ၄င္း တတိယႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုးလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ အဂၤလိပ္မကေလးႏွင့္ တစ္ခန္းတည္းပင္ ေနထိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာက်က္ေနေသာအခါ သူက ရုပ္ရွင္သြားခ်င္ ၊ ေခြးပြဲ သြားခ်င္၊ ျမင္းပြဲ သြားခ်င္ ၊ကပြဲ သြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ စာအုပ္ကို ခ်ထားျပီး သူႏွင့္ အတူတူ သြားရပါသည္။ တတိယႏွစ္ကုန္၍ လန္ဒန္ မက္ထရိတ္ စာေမးပြဲ ၀င္ေသာအခါ ဘာမွ မေျဖနိင္၍ စာေမးပြဲ က်ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုေတာ္မွာ ၀တ္လံု စာေမးပြဲ ေအာင္ျပီးျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္သို႕ ျပန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀တ္လံုပညာမ်ားကိုပင္ မသင္ၾကားရေသးပါ။ လန္ဒန္ မက္ထရိတ္မွာ အလြန္ခက္္လွေသာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။ စတုတၳႏွစ္တြင္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ရက္စပြန္းရွင္း ကိန္းဗရစ္လစ္တယ္ဂိုးေခၚ စာေမးပြဲမ်ားမွာ လြယ္သည္ၾကား၍ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ ကိန္းဗရစ္ျမိဳ႕မ်ားသို႕ သြားျပီး အလြတ္ဆရာမ်ား ႏွင့္ သြားသင္ပါေသးသည္။ သို႕ရာတြင္ လန္ဒန္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အပ်ိဳျဖဴ ကေလးကို ေအာက္ေမ့ေသာေၾကာင့္ မၾကာမၾကာ လန္ဒန္သို႕႔ ျပန္သျဖင့္ စာေမးပြဲ ၀င္ႏုိင္ေလာက္ေသာ အေျခအေန မေရာက္ပါ။

ဤသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေငြျဖဳန္းေနေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ျမန္မာျပည္တြင္ စပါးေစ်းမ်ား က်သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ား၏ လယ္ယာမ်ားမွာ ခ်စ္တီးမ်ား လက္ထဲသို႕ ေရာက္ကုန္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳန္းလိုက္ေသာ ေငြမ်ားကား မနည္းျပီ။ ေနာက္ဆံုး မိဘမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ေငြမပို႕နိင္ၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္ၾကံဳျပီးလွ်င္ ဘိလပ္ရွိ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ေငြေခ်းကာ အေပါဆံုးသေဘၤာႏွင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႕ ျပန္လာပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္၍ ေတာသို႕ ျပန္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ား မြဲေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ပါေတာ့သည္။

အားလံုးပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျမင္လွ်င္ ေဒါသျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳန္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား မြဲကုန္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ငိုမိပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခု အလုပ္မဲ့ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ေသာ ဘိလပ္ျပန္ နာမည္မ်ိဳးကို မယူခ်င္ၾကရန္ ေရးသားရပါသည္။

သိပၸံေမာင္ဝ

၁၉၃၅ ခုႏွစ္၊ ဧျပီ၊ ၾကီးပြားေရး မဂၢဇင္း။

(ဇြန္ ၅ ရက္တြင္ ေခတ္စမ္းစာေပ၏ ေရွ ႕ေဆာင္ႀကီး သိပၸံေမာင္ဝ (၁၈၉၉-၁၉၄၂) အသက္ ၁၁၁ ႏွစ္ ျပည့္မည္ျဖစ္၍ “ေအာက္စဖုိ႔ဒ္တကၠသုိလ္မွတ္တမ္း”ဆရာ ျမင္ခဲ့ေသာ သူတုိ႔ေခတ္ ဘိလပ္ေရာက္ျမန္မာလူငယ္တုိ႔၏ လြဲမွားေသာအေမာ္အၾကြားႏွင့္ ပညာကုိတန္ဖုိးမထားပုံကုိ ခုကာလအေဝးေရာက္ျမန္မာလူငယ္မ်ား ထုတ္ႏုတ္ဆင္ျခင္ရန္အလုိ႔ငွာ ျပန္လည္တင္ဆက္ရပါသည္။)