ထမင္းဂ်ိဳး ဟင္းဂ်ိဳး

ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ညေနခင္းသည္ ကမၻာ တစ္ဘက္ျခမ္းမွ ငုပ္လွ်ဳိး၍ သြားေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး လင္းၾကည္ ေနရာမွ ျဖည္းျဖည္းညိဳ႔ညိဳ႔ လာသည္။ ဆည္းဆာက အေမွာင္ဆီသို့ တစစယြန္း၍ သြား၏။ ညဥ့္သည္ အစပ်ဳိးေလၿပီ။ လမ္းထဲမွ ကေလးတစ္သိုက္ တစုစုတ႐ံုး႐ံုး ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႔တြင္ ၀ိုင္းလာဖဲြ႔ ၾကသည္။ သူတုိ့ ကစားဖုိ့ ခတ္ကြင္း ျပင္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ ကစားရန္ ေနရာ အ၀န္းအ၀ိုင္း က်ယ္၀န္းလွသည္။ ဥကၠလာပ ၿမိဳ႔သစ္သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လာသည့္တုိင္
ေႏြအခါဆိိုအိမ္ေအာက္ ေျမျပင္ေတြက
ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။

ေရႏုတ္ေျမာင္း ေတြမွာေတာင္ ေရတင္ မက်န္ရစ္၊

ရပ္ကြက္ ေဘးအစြန္မွာ လယ္ကြင္း လယ္ကြက္ေတြ
ရွိေသး၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ စိတ္ႀကိဳက္ ကစားခြင့္ ရွိသည္။ ဘုတိုဂြတုိ ေအာ္မလား၊ ဒီဆဲြမလား၊ ေဘာလံုးကန္မလား၊ စိန္ေျပး လုိက္မလား၊ ႀကိဳက္သလုိေဆာ့ ေမာေတာ့မွ အိမ္ျပန္ၾကေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္တုိ့ သားသမီးေတြ အလွည့္မွာ ကစားစရာေနရာ က်ဥ္းေျမာင္း သြားေလၿပီ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ေရမခန္းေတာ့။ ပတ္၀န္းက်င္ လယ္ခင္းယာခင္း ေတြလည္း ဆင္ေျခဖံုး ဆန္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႔က လမ္းမ သည္သာ သူတို့အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ကစားကြင္း၊ သူတုိ့အတြက္ အပန္းေျဖရာ ရင္ျပင္ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႔တခ်ဳိ့ အိမ္မ်ားက အိမ္ေရွ႔ကေလးေတြ လာေဆာ့လွ်င္ မ်က္စိပူ နားဆူသည္ဆုိကာ အိမ္ေရွ႔လမ္းမကို ေရေတြ ရႊဲေနေအာင္ ပက္ျဖန္းထား တတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစား ေနတာကို ျမင္ရလွ်င္ စိတ္ေအးခ်မ္းသည္။

အပူအပင္ ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ကို သူတုိ့ရ ေစခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညဘက္ေရာက္လွ်င္ ကေလးေတြ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ ေဆာ့ကစား ႏုိင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႔မွာ ေလးေပမီးေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းထြန္း ေပးထားသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာ ေတြလည္း အဆင္ေျပ၊ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ျမဴးႏွင့္မို့ စိတ္ၾကည္ႏူး ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႔မွာဆုိ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ပတ္လံုး ကေလးသံတုိ့ျဖင့္ ဆူညံစည္ကား ေနၿမဲျဖစ္သည္။ “ဖ်တ္ခနဲ” အိမ္ေရွ႔မွ ေလးေပမီးေခ်ာင္း အေရာင္ ပြင့္ထြက္သြားသည္။ “ေဟး” ခနဲ ကေလးေတြ ထေအာ္ၾကသည္။ လက္ခုပ္တီးသူ တီးသည္။ ခုန္ေပါက္သူက ေပါက္သည္။ သူတုိ့ အေပ်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ထံ ကူးစက္ လာသည္။ အိမ္ေရွ႔ခံု တန္းလ်ားေလး မွာထုိင္ၿပီး သူတုိ့ကို ေငးေမာမိေနခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ ေသာကေတြ ၿငိမ္းေနခဲ့သည္။

ေလာဘ၊ ေဒါသတုိ့လည္း ျမဴတမႈန္မွ် လိမ္းက်ံခြင့္မရ၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ တစ္ေယာက္လည္ပင္း ကိုတစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး “ေရႊလား ေငြလား” ဟု ေမးသူကေမး၊ “နဂါးနဲ့ က်ား” ဟု ေအာ္သူက ေအာ္၊ “သစ္ပင္နဲ့ သစ္ရြက္” ဟု ေျပာသူကေျပာသည္။ ေခါင္သူႀကီး လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေရႊျဖင့္ ေရႊ၊ ေငြျဖင့္ ေငြ၊ နဂါးဆုိ နဂါး၊ က်ားဆုိက်ား၊ ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ ဒီလုိေရြးၿပီးၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ လည္ပင္းဖက္ထားသူ ႏွစ္ေယာက္လက္ေတြ ျဖဳတ္ကာကိုယ့္ အဖဲြ႔ထဲ ကိုယ္သြားၾကသည္။ ဒါက ဟိုး ပေ၀သဏီ ကတည္းက ကေလးအခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ရွိၿပီးသား လူေရြးခ်ယ္သည့္ ဥပေဒ၊ သူတုိ့ လူေရြးခ်ယ္ ေနစဥ္မွာပင္ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာေလၿပီ။ ကစားၾကမည့္ ကေလးေတြက ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြ၊ ဒီအထဲမွာမွ ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ လည္းပါသည္။

သူတုိ့လည္း သူတုိ့အရြယ္ တူခ်င္း လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေခါင္သူႀကီးေရွ႔ ေရာက္လာၾက၏။ ကေလးႀကီးေတြ ေဆာ့ကစားရာမွာ သူတုိ့လည္း ၀င္ပါမည္ဆိုသည့္ သေဘာ၊ ကေလးႀကီးေတြက ေခါင္းကုပ္ၾကသည္။ အငယ္ေလးေတြ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အဖဲြ႔ သူ႔အဖဲြ႔ထဲ ဘယ္သူမွ မေခၚခ်င္ၾက၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတုိ့ကို တစ္ေယာက္စီ ေရြးၿပီး အဖဲြ႔ခြဲလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းသူႀကီး လုပ္သူ ပါးစပ္က ေအာ္သည္။ “သူတုိ့က ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးေနာ္”တဲ့။ ဒီစကားကလည္း ကေလးအခ်င္းခ်င္း နားလည္ထားသည့္ ကစားပြဲသံုး ဘာသာစကား ၊အဖဲြ႔ခဲြၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစား ေနၾကေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲ မွာေတာ့ ကေလးတုိ့ ဘာသာစကား တစ္လံုးက ေနရာယူ သြားခဲ့၏။ “ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး” တဲ့လား။

ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး ဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၾကားရေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။ သို့ေသာ္လည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ သာေနရင္း လြန္ေျမာက္ ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးေတြဆီက ဒီစကားကို ျပန္ၾကားရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံတုိ့ ႏိုးၾကားလာၾက သည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ အလြန္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းေသာ စကားဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကစားပြဲအတြင္း ပါ၀င္လုိေသာ ငယ္ရြယ္သူကေလး ငယ္မ်ားကို ပြဲအတြင္း ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေသာ နည္းစနစ္ျဖစ္သည္။ ကေလးႀကီးေတြ ၾကားမွာ ကေလးငယ္ေလး ေတြလည္းေဆာ့ခ်င္ ရွာမေပါ့ဆုိသည့္ က႐ုဏာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စည္းကမ္းဥပေဒ လည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ရေသာ ကေလးငယ္တုိ့၏ အျပဳအမူက ကစားပြဲႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆုိင္၊ သူတုိ့၏ ေဆာင္ရြက္မႈက ကစားပြဲတြင္ အႏုိင္အ႐ံႈးကို မဆံုးျဖတ္ႏုိင္၊ ကစားပြဲ ရလဒ္ကို မထိခုိက္၊သူတုိ့သည္ ကစားပြဲအတြင္း မွာပါ၀င္ၿပီး ကစားပြဲ ျပင္ပသို့ ေရာက္ရွိ ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

ဒီ အေၾကာင္းကို ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးအျဖစ္ ပါ၀င္ေသာ ကေလး ေတြကမသိႏုိင္၊ သူတုိ့ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖင့္သာ ကစားပြဲ အတြင္း ပါ၀င္ကစား ေနၾကသည္။ သူတုိ့ကို သူတုိ့ ကေလးႀကီး မ်ားတန္းတူပါ၀င္ ေနရသည္ ဟုလည္း အထင္ ေရာက္ေနသည္။ သူတုိ့ ေလးေတြ၏ စိတ္က အျခားကေလး မ်ားနည္းတူ ရႊင္လန္း တက္ၾကြေန မည္သာျဖစ္သည္။ ထုိ့ေၾကာင့္လည္း ဒီထမင္းခ်ဳိး၊ ဟင္းခ်ဳိးဆုိေသာ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားမိသည္။

ဒီစကားလံုး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့ ဒီစကားလံုးႏွင့္ အဓိပၸာယ္တူ ေဒသအေခၚအေ၀ၚ မ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ စပ္စုခဲ့မိသည္။ တခ်ဳိ႔ ေဒသေတြက “ထမင္းတစ္လုတ္ ဟင္းတစ္လုတ္” တဲ့။ ဧရာ၀တီဘက္ မွာေတာ့ “ကြမ္းမစား ေဆးမစား” ဟုေခၚသည္။ ၀ါးခယ္မလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ “ေရေပၚဆီ” ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ဟိုး ၿမိတ္ ထား၀ယ္ဘက္ က်ေတာ့ “တကည္စား”လုိ့ေခၚသတဲ့။ ရမည္းသင္းဘက္ ကေတာ့ “အၾကြင္းလူ”လုိ့ ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳသည္။ ျမန္မာေျမာက္ဖ်ား ျမစ္ႀကီးနား မွာေတာ့ “အာလူးပြတ္ကြၽတ္”လုိ့ ဆုိၾကျပန္သည္။ ေဒသ အေခၚအေ၀ၚေတြ ဘယ္လုိကြဲကြဲ ကစားပြဲတြင္း ပါ၀င္ကစား ေနရင္းႏွင့္ ကစားပြဲရလဒ္ကို မဖန္တီးႏုိင္ သူဟုသာ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္၏။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ အားလံုး ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူး ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ့အားလံုး ေဆာ့ကစားခဲ့ ၾကဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ့အားလံုး ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိးဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ဖူး ၾကသည္ေပါ့။ ကာလယႏၱရားတုိ့ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ့ လူလားေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေလာကအလယ္တြင္ ၀င္ဆံ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း သင္ခဲ့ဖူးသည့္ပညာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ ဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ရွာေဖြခဲ့သည့္ ဓနဥစၥာတုိ့အေပၚ ဂုဏ္ယူ ယစ္မူးရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ “ငါကြ”ဟု အထင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္မ တေထာင္ေထာင္ မာန္တ၀င့္၀င့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ထိေတြ႔ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္၊ က်င္လည္ေနေသာ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ့ကို ေနာက္ကြယ္ရာ၌ ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြ ႏွင့္ ဆက္ဆံ ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တုိ့ မသိႏိုင္ခဲ့။

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ စဥ္းစားမိေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျဖစ္ေသာ အဘိုးကို သတိရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးက တုိင္းရင္းေဆး ဆရာႀကီး၊ ဘာသာေရး ကိစၥမ်ားအေပၚ ေလးေလးနက္နက္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ရပ္ကြက္ပိုင္ ဓမၼာ႐ံုႀကီးကို ဦးေဆာင္၍ ထူေထာင္ခဲ့၏။ ဓမၼာ႐ံု၏ ေျမဂရန္မွာေတာင္ သူ႔အမည္ေပါက္ ႏွင့္ ဘာသာေရးလုပ္ရာမွာ ျပတ္သားမႈရွိသည္။ ကိုယ့္စရိတ္ ကုိယ္စားၿပီး လုပ္သည္ဟူသည့္ လူစားမ်ဳိး၊ သူ႔ေခတ္သူ႔ခါက လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား၏ ႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံရသည္။ အသက္အရြယ္ ရလာ၍ ဓမၼာ႐ံု ဥကၠ႒ေနရာကို အျခားသူမ်ား အဆင့္ဆင့္ လႊဲေျပာင္းယူသည့္တုိင္ အဘိုးက နာယကလူႀကီး ေနရာမွာ ရွိေနဆဲ။ သို့ေသာ္လည္း ေခတ္ကာလ အေရြ႔ေတြမွာ အဘိုး ပါမလာခဲ့ေတာ့ သူယံုၾကည္ခဲ့ေသာ၊ သူ ဆဲြကိုင္ခဲ့ေသာ အယူအဆ မူ၀ါဒမ်ားက ေခတ္လူေတြႏွင့္ ညိႇမရေတာ့၊ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ေတာ့ ေျပာရလွ်င္ အဘိုးက တယူသန္ဆန္သည္။ ေဒါသျဖစ္လြယ္သည္။ လူငယ္ေတြ သူေျပာသမွ် လုိက္လုပ္ရမည္ဆုိသည့္ သေဘာမ်ဳိးကို လက္ကိုင္ထားသည္။

မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါက ဓမၼာ႐ံုႀကီးမွာ အစည္းအေ၀း လုပ္သည္။ အဘိုးက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ မိန့္မိန့္ႀကီးထုိင္လုိ့၊ ညိႇရင္းႏိႈင္းရင္း ေဆြးေႏြးရင္းႏွင့္ ပင္အဘိုးႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲၾက၏။ အဘိုးက ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္တိုလာခဲ့သည္။ “မင္းတုိ့ ငါ့ကို နာယကဆုိၿပီး ငါ့စကားလည္း နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ့ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမေခၚနဲ့” ဟုဆုိကာ သူ႔ဖဲထီး ေကာက္အနက္ႀကီး ဆဲြ၍ ျပန္သြားခဲ့သည္။ အဲဒီကတည္းက အဘိုး ေျပာခ်င္တာေျပာ ဘာမွျပန္ မေျပာၾကေတာ့။ အဘိုးေရွ႔မွာ ဘယ္သူမွ အထြန့္မတက္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကသည္။ အဘိုးကြယ္ရာမွာ “ထားလုိက္ပါကြာ” ဆုိေသာစကားမ်ဳိး သူတုိ့ေျပာၾကသည္။

အဘိုးသည္ သူတုိ့အေတြး၊ သူတုိ့မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိးဟင္းခ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ဟန္ တူသည္။ အဘိုးကေတာ့ သူကြယ္လြန္သည္ အထိ သူ႔ကို ဒီလုိသေဘာ မ်ဳိးထားခဲ့သည္ကို သိမသြားရွာခဲ့။ တစ္ေလာက ညီေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ေရာက္ လာသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႔ တြင္ပင္ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ ဘ၀မွ လက္ကိုင္ဖုန္း ခါးခ်ိတ္လုိ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဆရာ့ေက်းဇူး”ဟု တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေျဖသည္။ သူ႔ဆရာေကာင္းေၾကာင္း ထုိင္ေျပာသြား သည္ကိုက တစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာသည္။ ကိုယ္ေတာင္ မျမင္ဘူးဘဲႏွင့္ သူ႔ဆရာကို ေလးစားမိသည္။ ေနာက္ေျခာက္လ ေလာက္အၾကာ ညီေတာ္ေမာင္ ကို သူ႔ဆရာအေၾကာင္း ေမးမိေတာ့ “နားသြားၿပီ”ဟု တံုးတိတိ ျပန္ေျဖသည္။ “မင္း သူ႔ဆီ ေရာက္ေသးလား”ဆုိေတာ့ “မေရာက္ဘူး အကိုေရ၊ ေနာက္ဆရာအတြက္ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ အစ္ကို မၾကားဖူးဘူးလား။ ဘယ္သူလာလာ ငါ့ဆရာ၊ ဘယ္သူသြားသြား အလကားဆုိတာေလ” တဲ့။ သူ႔ အေျပာက ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမေကာင္း၊ ကိုယ့္နားေတာင္ ကိုယ္မယံုခ်င္၊ ဒါ လူ႔သဘာ၀လား။ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမႈလား မေ၀ခဲြတတ္။

“အလကား” ဆုိသည့္အသံုးက “ထားလုိက္ပါကြာ” ဆုိေသာ စကားထက္ ရင့္သီး ႐ိုင္းျပလြန္း သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ သူတုိ့ အေၾကာင္းေတြးရင္း မွဆက္၍ ပထမသံဂါယနာ တင္စဥ္က ဆႏၵမေထရ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ့က ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းထဲေရာက္လာ ျပန္သည္။ ဆႏၵမေထရ္က ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္၊ ဘုရားေလာင္း ေတာထြက္ရာမွာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သူ။ ထုိ့ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာ နယ္ပယ္တြင္ “ျမင္းၿမီးဆဲြေမာင္ဆန္” ဆုိသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားသူျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကာလထဲက ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၴမင္းသားကို သခင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးခဲ့သူ။ ဘုရားသာသနာထဲ ရဟန္း၀တ္ ေတာ့လည္း “ငါ့ဘုရား” ဆုိသည့္ပုဂၢိဳလ္ ေရးဆည္းကပ္မႈ ေတြႏွင့္ ၾကည္ညိဳခဲ့သူ၊ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ ဘုရားကလဲြၿပီး ဘာမွမရွိ၊ ဒါကလည္း သံသရာလြတ္ေၾကာင္း အတြက္ေတာ့ မဟုတ္။

သိဒၶတၴမင္းသား ဘ၀က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည့္ သံေယာဇဥ္ေတြႏွင့္ ဒီလုိႏွင့္အျခား သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းေတြကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳလာသည္။ ဆိုဆံုးမရ ခက္လာသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ သူပရိနိဗၺာန္စံ ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆႏၵမေထရ္အား ျဗဟၼဒဏ္ခတ္ရန္ ဗုဒၶကမွာၾကား ခဲ့သည္။ ျဗဟၼဒဏ္ ဆုိသည္မွာ ျမတ္ေသာ သူအားေပး ေသာဒဏ္ဟု ျမတ္ဗုဒၶပါ၀ါစက အဘိဓာန္က အဓိပၸာယ္ ဖြင့္သည္။ ဆႏၵမေထရ္ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ မေျပာမဆုိ မဆံုးမၾကႏွင့္။ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ႏွင့္ ဟူေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဒီျပစ္ဒဏ္ေပး သည့္အေၾကာင္း ဆႏၵမေထရ္ကို အသိေပးေတာ့ ဆႏၵမေထရ္ မူးေမ့လဲသြားသည္တဲ့။

ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးတန္းတုိ့ တရွည္တလ်ား လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။ ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး မွစေသာ ထုိအေတြးစဥ္တန္းတြင္ အဘိုးလည္းပါသည္။ ဆႏၵမေထရ္ လည္းပါသည္။ အျခား ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား လည္းပါေနခဲ့သည္။ ေျပာရလွ်င္ “ထမင္းခ်ဳိး ဟင္းခ်ဳိး” ဆုိေသာ အသံုး၏အနက္၊ “ထားလုိက္ပါကြာ” ဟူေသာစကား၏ အဓိပၸာယ္၊ “ျဗဟၼဒဏ္” ဟူေသာ ပါဠိေ၀ါဟာရ အဖြင့္တုိ့က သာမန္အားျဖင့္ တူေနသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ထုိစကားတုိ့ အေပၚတြင္ သက္ေရာက္ေနေသာ စိတ္အေျခအေနတုိ့က ကြဲျပားမည္ထင္ပါသည္။
နီဟိန္းေမာ္

ေအာင္မ်ိဳးထြန္းေက်ာ္ မွရယူေဖၚျပပါသည္။